SINEQUAN* w świetle badań klinicznych FRANCJA

Transkrypt

1 SINEQUAN* w świetle badań klinicznych Leczenie stanów depresyjnych doksepin~l. Boysen K.H., Wiener Med. Wochenschrift, 118: 51/52, , Badania obejmowały grupę 25 chorych, 4 mężczyzn i 21 kobiet, w wieku od 26do 74 lat. 2 chorych miało poniżej 40 lat, 15 od 40 do 60 lat, a pozostali powyżej 60 lat. Leczeniu poddano tylko chorych z depresją endogenną i (lub) inwolucyjną grupy diagnostycznej 301 i 302 wg klasyfikacji WHO). Przed i po leczeniu przeprowadzono u chorych następujące badania laboratoryjne: poziom cukru we krwi, wskaźnik hematokrytowy, określenie liczby krwinek płytkowych, aminotransferaza alaninowa w surowicy, aminotransferaza asparaginianowa w surowicy, bilirubina w surowicy, fosfataza alkaliczna, azot mocznika krwi. Początkowe dawkowanie wynosiło z zasady 3 x 25 mg dziennie i w większości przypadków była to optymalna dawka terapeutyczna. Niektóre przypadki wymagały przejściowego podniesienia dawki do 150 mg dziennie (3 x 50 mg). Po uzyskaniu zadowalającego oddziaływania terapeutycznego można było powoli obniżać dawkę bez zmniejszenia efektu leczniczego. U wszystkich chorych stwierdzono umiarkowanie ciężką depresję. Całkowitą remisję uzyskano u 16 chorych (64 %) przy średniej dawce w wysokości 100 mg doksepiny na dobę. Co się tyczy poszczególnych objawów, to wybitną poprawę uzyskano: Nastrój depresyjny 82,35 % Lęk 78,95% Zaintert~sow:mie pracą 71,15 % Zahamowanie psychoruchowe 74,51 % Skłonności samobójcze 73,91 % Poczucie winy 70,59 % Zmiany nastroju w ciągu dnia 73,30 % Ocenę nasilenia objawów przeprowadzono skali wskaźników Hamiltona. przy zastosowaniu Autor podkreśla, że «doksepina jest dobrze "znoszona i powoduje stosunkowo nieliczne objawy uboczne, podobnego typu co amitryptylina, jednakże jeśli chodzi o ich nasilenie, to q one znacznie lagodniejsze",. FRANCJA Wpływ terapeutyczny Sinequanu na objawy czynnosciowe serca. Alix B., Jallut H., Lyon Mediterranee Medical, Tom VII, Nr 7, 15 IV Sinequan stosowano u 40 chorych, 30 mężczyzn i 10 kobiet, z dolegliwościami serca i objawami ze strony układu nerwowego autonomicznego lub bez tych objawów. Wiek pacjentów wahał się od 20 do 67 lat - ~rednio 46 lat i 4 miesiące. Na podstawie wywiadu stwierdzono następujące objawy podmiotowe: kołatanie serca - 27 przypadków, ból w okolicy serca - 18, bezsenność - 14, omdlenia - 6 oraz w mniejszym stopniu drażliwość, chorobliwą obawę przed zachorowaniem na raka i depresję. Powody zaburzeń były różnorakie: 1) organiczne schorzenia serca (choroba wieńcowa, wady zastawkowe serca, zaburzenia tętna, wrodzone wady serca, ostre zapalenie osierdzia o łagodnym przebiegu, przewlekły zespół płucno-sercowy) - 26 przypadków; 2) pozasercowe schorzenia organiczne (zakrzepica, nadczynność tarczycy, zapalenie opłucnej) - 5 przypadków; 3) zaburzenia układu nerwowego autonomicznego nie powiązane z innymi chorobami - 10 przypadków. Pacjenci otrzymywali Sinequan w dawce mg dobowo (10 mg w czasie dwóch lub trzech głównych posiłków) przez okres 3 tygodni. Chorzy byli dokładnie obserwowani i co tydzień przeprowadzano badania dotyczące układu sercowonaczyniowego oraz stanu ogólnego, jak również ewentualnego występowania objawów ubocznych. Skuteczność leku oceniano na podstawie skali wskaźników Hamiltona. W 33 przypadkach (82,5 %) stwierdzono doskonałe działanie Sinequanu z poprawą już w pierwszym tygodniu podawania leku. U 5 pacjentów (12,5 %) wynik oceniono jako dobry, z tym że poprawę obserwowano dopiero po 8 dniach leczenia. W jednym przypadku działanie leku było wątpliwe i w jednym lek nie wykazał żadnego działania, a leczenie trzeba było przerwać z powodu nadmiernej senności. Co się tyczy objawów ubocznych, to były one łagodne i przemijały po godzinach. W 14 przypadkach obserwowano suchość jamy ustnej, która usrąpił;ł bardzo szybko bez zmiany dawkowania. Autorzy ocenili tolerancję leku w 37 przypadkach jako dobrą, w dwóch jako dobrą z silniej wyrażonymi, lecz przemijającymi objawami ubocznymi i tylko w jednym przypadku podawanie leku trzeba było przerwać z powodu nieprzemijającej senności. W konkluzji autorzy stwierdzają, że Sinequan wykazuje na ogół wybitną skuteczność w opanowywaniu objawów czynnościowych serca i jest dobrze znoszony. Sinequan dawał również dobre wyniki w przypadkach, w których inne środki zawiodły, co zdaniem autorów pozw<lla n'ł szczególnie korzystną ocenę leku. Badanie nowego środka przeciwlękowego. Zastosowanie doksepiny u osób w podeszłym wieku. Jarniou A.P., Therapeutique, 46, Nr 10, , Autor przeprowadził ocenę doksepiny przy zastosowaniu podwójnie ślepej próby w celu jak najobiektywniejszego scharakteryzowania działania leku. Dwie grupy choryćh, średnio w wieku 73 lat, otrzymywały dwa różne leki o identycznym wyglądzie. Leki te nazwano Portium i Bilium. Właściwa nazwa leku została ujawniona dopiero po przeprowadzeniu ogólnej oceny wyników. Portium (doksepinę) podawano w 24, natomiast Bilium (rutynowo stosowany środek nasenny) w 26 przypadkach. Co się tyczy diagnozy, to były to następujące schorzenia: Portium Bilium Neurologiczne 7 7 (choroba Parkinsona, porażenie połowicze) Schorzenia układu 7 6 sercowo-naczyniowego Niewydolność układu 1 2 oddechowego Cukrzyca 2 3 Schorzenia reumatyczne O 2 Schorzenia przewodu pokarmowego O 2 Stany pourazowe 2 1 Różne (alkoholizm, 5 3 tworzenie się nowotworu, pogorszenie się sprawności umysłowej) 24 26

2 Chorobom tym towarzyszyły psychiczne: Lęk Stany depresyjne Zaburzenia charakteru Skłonności samobójcze Ponium tlihum O 1 O Wszystkim chorym podawano przez okres 3 tygodni 3 kapsułki dziennie Portium lub Bilium, przy czym uprzednio przerwano podawanie innych leków. Chorych obserwowano codziennie w celu stwierdzenia ewentualnych objawów nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego lub objawów skórnych. Badania biologiczne nie wykazały najmniejszego wpływu leków na czynności nerek, wątroby i układu krwiotwórczego. Nie stwierdzono również żadnego wpływu leków na wyniki elektrokardiogramu, który wykonano u wszystkich chorych w czasie leczenia. Dwóch chorych otrzymujących Portium skarżyło się na suchość jamy ustnej, a u 9 otrzymujących Bilium zaobserwowano nadmierną ospałość. Wyniki leczenia oceniano na podstawie codziennych rozmów z chorymi, obserwacji ich zachowania się oraz na podstawie ustnej ankiety przeprowadzonej wśród osób stykających się z chorymi (personel pielęgniarski, sąsiedzi, pracownicy służby społecznej). Autor stwierdza, że tylko doksepina pozwoliła na uzyskanie wyraźnie korzystnych wyników (15 bardzo dobrych i 7 dobrych), podczas gdy Bilium nie dało żadnej poprawy; a wywołało jedynie wybitną ospałość. JUGOSŁAWIA Nasze pierwsze doświadczenia z nowym lekiem przeciwdepresyjnym doksepiną /Sinequan - Pfizer). Vitorović M., Żvan V., Zdravsrveni vestnik, Vol. 39, , W Klinice Psychiatrycznej w Lublanie przeprowadzono badania kliniczne z nowym lekiem przeciwdepresyjnym z grupy związków trójpierścieniowych. Sinequan stosowano u 20 chorych w wieku od 21 do 72 lat. Przeciętny wiek chorych wynosił 49 lat. U 10 chorych stosowano najwyższą dawkę terapeutyczną w wysokości 150 mg dziennie, u 7 chorych 200 mg, natomiast u 3 pozostałych 175, 225 i 250 mg dziennie. Sinequan podawano średnio przez okres 29 dni (od 8 do 62 dni), z tym że w 6 przypadkach, w których uzyskane wyniki pozwoliły na zwolnienie pacjentów z kliniki, kontynuowano leczenie ambulatoryjnie przez różny okres czasu. Całkowite wyleczenie lub poprawę uzyskano we wszystkich przypadkach. U 8 chorych obserwowano całkowite ustąpienie objawów, a u 7 uzyskano tak znaczną poprawę, że można było zwolnić chorych z kliniki. W pięciu przypadkach obserwowano również poprawę, lecz stan chorych nie pozwalał na opuszczenie przez nich kliniki. Najlepsze wyniki spostrzegano w leczeniu melancholii inwolucyjnej. Nie obserwowano żadnych objawów ubocznych ani u chorych ze współistniejącą chorobą somatyczną (cukrzyca, niedomoga mięśnia sercowego, vitium mitrale, rozedma pęcherzykowa płuc, itd.), ani też u pacjentów w starszym wieku. Wstępne doświadczenia z doksepiną w nerwicy. Jaime Rodriguez, V Kongres Psychiatryczny Ameryki Łacińskiej i VIII Kongres Psychiatryczny Kolumbii, Bogota, XI Sinequan stosowano u 26 chorych ambulatoryjnych lub hospitalizowanych, w tym 15 kobiet i 11 mężczyzn. Wiek pacjentów wahał się od 16 do 51 lat. W 24 przypadkach rozpoznano depresję reaktywną, a w dwóch endogenną. Głównymi objawami były: depresja, zahamowanie napędu psychoruchowego, zanik zainteresowań, lęk, drażliwość, skłonność do samotności, nadmierna wrażliwość na hałas, zanik zdolności zapamiętywania wydarzeń naj świeższej daty, skłonność do skarg hipochondrycznych, jadłowstręt, bezsenność. Objawy te występowały przez okres od 15 dni do 8 miesięcy przed leczeniem. Na dwa tygodnie przed leczeniem Sinequanem przerwano podawanie innych leków psychoterapeutycznych. W zależności od wysokości dawkowania chorych podzielono na 3 grupy. Grupa I (9 chorych ambulatoryjnych) otrzymywała 75 mg doksepiny dziennie, grupa II (8 chrorych ambulatoryjnych) 100 mg dziennie, a grupa III (9 chorych hospitalizowanych) 150 mg dziennie. U chorych hospitalizowanych (grupa III) stosowano dawkę początkową w wysokości 75 mg doksepiny dziennie. Dawkę tę podwyższano o 25 mg aż do najwyższej dawki w wysokości 150 mg dziennie. W jednym przypadku dawkę podwyższono do 200 mg dziennie. Leczenie trwało przez okres 4 do 6 tygodni. U 20 chorych stwierdzono dobre wyniki, dość dobre u 4, natomiast u 2 pacjentów leczenie zawiodło. Wyraźne ustąpienie większości objawów obserwowano w czwartym tygodniu leczenia. 20 chorych powróciło do poprzedniej pracy, a 4 chorych odzyskało normalny stan psychiczny po zmianie rod7:lju pracy. Lek był dobrze znoszony, a badania laboratoryjne (obraz krwi, OB, azot mocznika krwi, liczba krwinek białyeh, poziom cukru we krwi, analiza moczu, próby czynnościowe wątroby), przeprowadzone w czasie i po leczeniu, nie wykazały żadnych zmian. Ciężar ciała kontrolowano przed i po leczeniu i nie stwierdzono znaczniejszych odchyleń. ) Badania nad działaniem antydepresyjnym doksepiny (Sinequan). Doniesienie wstępne. Bukowczyk A., Domagaiski l, Siwczyński J., Wilczkowska K., Psychiatria Polska, T.V., Nr 2, Badania przeprowadzono u 19 chorych hospitalizowanych, w tym 11 kobiet w wieku od 28 do 51 lat i 8 mężczyzn w wieku od 17 do 45 lat. Średni wiek wynosił u kobiet 39 lat, a u mężczyzn 31 lat. W grupie badanych chorych po raz pierwszy hospitalizowanych było 7 mężczyzn i 3 kobiety, po raz drugi 1 mężczyzna i 1 kobieta, a po raz trzeci 7 kobiet. Sinequan stosowano głównie w depresjach psychotycznych i nerwicowych. U trzech kobiet i u trzech mężczyzn stwierdzono inne zaburzenia i choroby somatyczne, takie jak niewydolność krążenia, otyłość, choroba reumatyczna, owrzodzenie żołądka i dwunastnicy oraz gruźlica płuc. Należy również podkreślić, że większość pacjentów była uprzednio leczona neuroleptykami i trankwilizatorami bez większego efektu. Lek podawano w dawkach wzrastających, z tym że w zależności od oddziaływania najwyższe dawki dzienne wahały się od mg..łącznie podano w jednej kuracji maksymalnie mg, minimalnie 1125 mg i średnio 6600 mg. Okres leczenia wynosił przeciętnie 5 tygodni. Przed leczeniem oraz w 2 i w 4 tygodnie od chwili rozpoczęcia leczenia wykonano u wszystkich chorych następujące badania laboratoryjne: morfologia krwi, odczyn Biernackiego, ogólne badanie moczu, oraz we krwi mocznik, bilirubina, transaminaza alaninowa i asparaginianowa, ceruloplazmina. Tętno, temperaturę i ciśnienie krwi badano, codziennie. Ważenie pacjentów przeprowadzano raz w tygodniu. U większości pacjentów wykonano badanie EKG. Badania laboratoryjne nie wykazały odchyleń patologicznych, szczególnie transaminazy. W badaniach dodatkowych obserwowano często zwyżkę tętna oraz zniżkę ciśnienia r.;tniczego. Wi.;kszości pacjentom przybywało na wadze. Spośród 19 leczonych przypadków znaczną poprawę uzyskano u 12 chorych, średnią u 4 i brak poprawy stwierdzono u 3 chorych. Poprawę obserwowano już w pierwszym lub drugim tygodniu leczenia. Najlepsze wyniki uzyskano w depresjach

3 reaktywnych i inwolucyjnych. We wnioskach autorzy zaznaczają, że: «Wstępne badania nad działaniem doksepiny pozwalają ocenić ją optymistycznie. Przemawia za tym fakt znacznej poprawy osiągniętej u większości pacjentów, szczególnie przy braku efektów po uprzednim leczeniu innymi środkami farmakologicznymi, oraz braku kłopotliwych objawów ubocznych. Doksepina jest lekiem antydepresyjnym o dobrym działaniu, przydatnym w zespołach depresyjnych różnego pochodzenia.» Ocena kliniczna leku Sinequan. Piwowarska Lek., Vol. XXVI, Nr 45, 8 XI W.. Polski Tyg. Sinequan stosowano jako lek wspomagający u 22pacjentów z z których 5 leczono ambulatoryjnie, a 17 w klinice. Wiek chorych wahał się od 17 do 62 lat i wynosił średnio 30 lat. U wszystkich chorych zawiodły uprzednio stosowane trankwilizatory i środki uspakajające. Jeśli chodzi o diagnozę, to u 15 pacjentów stwierdzono stany lękowo-depresyjne, u 2 psychonerwice, u 4 nerwicę sercowo-naczyniową, a u jednej chorej nerwicę sercowo-naczyniową z lękami i depresją. Sinequan podawano przez okres od 14 do 31 dni w dawce dobowej: 30 mg - u 16 chorych, 60 mg - u 2 i 90 mg u 4 chorych. Przed rozpoczęciem i po zakończeniu leczenia oceniano ciśnienie krwi tętnicze, częstość tęna, obraz ekg, skład moczu, skład morfologiczny krwi oraz szybkość opadania krwinek i nie zaobserwowano wpływu leku na wyniki tych badań, poza przypadkami tachykardii. U 90 % pacjentów uzyskano całkowite ustąpienie dolegliwości. Najwyraźniej objawiało się to w przypadkach depresji, a w mniejszym stopniu u chorych ze stanami lękowymi i objawami neurotycznymi. Objawy uboczne były nieznaczne i przeważnie ustępowały po zmniejszeniu dawki leku. W jednym przypadku zaprzestano podawama leku z powodu wysypki alergicznej, a w drugim z powodu tachykardii zatokowej. Autorka stwierdza, że «Synekwan jest cennym środkiem łączącym w sobie cechy leku antydepresyjnego, trankwilizera i środka uspokajającego. Preparat okazał się skuteczny u chorych dotkniętych psychonerwicą, samodzielną nerwicą sercowo-naczyniową lub współistniejącą z 'organicznymi chorobami układu krążenia.» Z~d~'~; ~~..L'.':'D~~~; k' ii. : S~b;~~;~~~'k'i" J:''si'~'~~ ~~~. 'i~'k'~" i~k wspomagający w leczeniu chorych z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy. Lekarz Wojskowy, Nr 5, , Sinequan stosowano jako lek wspomagający u 4 pacjentów z chorobą wrzodową żołądka, u 8 z chorobą wrzodową dwunastnicy i u jednego z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy. Wiek chorych wahał się od 19 do 69 lat, a okres trwania choroby od l do 12 lat. Przed i po leczeniu przeprowadzono u wszystkich chorych następujące badania: kliniczne, rutynowe dodatkowe, radiologiczne przewodu pokarmowego oraz oznaczano wydzielanie żołądkowe podstawowe i maksymalne metodą Kaya. Sinequan podawano w dawce od 60 do 90 mg dziennie, w podzielonych dawkach, przez okres dni, średnio przez 17 dni. Poza Sinequanem pacjenci nie otrzymywali innych środków uspokajających, nasennych ani neuroleptyków. Spośród 5 przypadków z chorobą wrzodową żołądka całkowite ustąpienie dolegliwości stwierdzono u 3 chorych, wyraźną poprawę u jednego, a u jednej chorej nie obserwowano żadnych zmian. Badanie radiologiczne wykazało wygojenie niszy wrzodowej w dwóch przypadkach, zmniejszenie niszy wrzodowej w jednym i brak zmian w dwóch przypadkach. Spośród 9 chorych z chorobą wrzodową dwunastnicy stwierdzono całkowite ustąpienie dolegliwości w 7 przypadkach, wyraźną poprawę w jednym i zaznaczoną poprawę w jednym przypadku. Wszyscy chorzy byli poddani badaniu psychiatrycznemu przed leczeniem, po tygodniowym leczeniu i po jego zakończeniu, przy czym badano nastrój, napęd, poczucie lęku i objawy wegetatywne. Wyniki badań były następujące: Nastrój: bardzo wyraźna poprawa - 4, wyraźna poprawa - 7, poprawa zaznaczona - 2 chorych. Napęd: wyraźna poprawa - 8, zaznaczona poprawa - 5 chorych. Lęk: bardzo wyraźna poprawa - 2, wyraźna poprawa - 6, zaznaczona poprawa - 3 chorych. Objawy wegetatywne uległy wyraźnej poprawie w dwóch przypadkach, a u pozostałych chorych poprawa była meznaczna. Niektórzy chorzy skarżyli się w czasie leczenia na wzmożoną senność, natomiast pacjenci z zaburzeniami snu odczuwali wyraźną poprawę po kilku dniach stosowania Sinequanu. Wnioski 1. «Sinequan może być z korzyścią stosowany jako lek wspomagający antvcholinergiczne leczenie chorych z chorob,] wrzodowo] żol]dka i dwuna,tnicy. 2. Zastosowanie Sinequanu pozwoliło uzyskać szybką poprawę radiologiczną w krótszym okresie czasu (2-3 tygodnie). 3. Lek był dobrze znoszony przez wszystkich pacjentów, stąd wydaje się, że może być stosowany w szerszym zakresie jako lek pomocniczy, zwalczający stany depresyjne i lękowe.» Ocena kliniczna leku Sinequan. S. Kędrowa, Wiadomości Lekarskie, XXV, 17, , Badania obejmowały 40 chorych - 34 kobiety i 6 mężczyzn - w wieku od lat, średnio 43 lata. Sinequan podawano 24 chorym hospitalizowanym, natomiast 16 chorym ambulatoryjnie. U większości (28) spośród 40 chorych nerwicę rozpoznano jako jedyne schorzenie. W pozostałych przypadkach dolegliwości nerwicowe towarzyszyły nadciśnieniu tętniczemu II okresu - 5 chorych, wyrównanym wadom serca 2, radiculopathia l przypadek, klimakterium - 3, colopathia spastica - 1. U wszystkich chorych występowało równocześnie kilka objawów nerwicowych, takich jak: nerwowość, niepokój, stany lękowe, uczucie napięcia, drażliwość, stany depresyjne, bezsenność, znużenie, bicie serca, bóle serca, parestezje, wzdęcie brzucha, puste odbijania, biegunka lub zaparcie stolca. Sinequan podawano w dawce dobowej wynoszącej mg (2-4 kaps). Lek stosowano przez okres od 5 do 30 dni - średnio 12 dni. ~tość Zachowanie si~ dolegliwości wystc:po- pod wpływem leczenia Rodzaj dolegliwości warna przed leczeniem brak (liczba ustąpienie złagodzenie efektu przypadków) Nerwowość Niepokój Stany lękowe Uczucie napiccia Drażliwość Stany depresyjne Bezsenność Znużcnie Bicie serca Bóle serca Parestezje Wzckcia brzucha 14 lo 2 2 Puste odbijania Biegunka 3 3 O O Zaparcie stolca 11 4 O 7 Inne (bóle głowy, tiki, drżenia) O O U 14 chorych (35 %) uzyskano wynik bardzo dobry (ustąpienie wszystkich dolegliwości). U 15 chorych (37,5 %) uzyskano wynik dobry - ustąpienie jednych i wyraźne zmniejszenie nasilenia innych dolegliwości. W 8 przypadkach (20%) uzyskano wynik dostateczny (pojedyncze dolegliwości ustąpiły lub uległy złagodzeniu). U 3 chorych (7,5 %) leczenie zawiodło. Co się tyczy objawów ubocznych, to suchość w jamie ustnej

4 obserwowano u 3 chorych, przyspieszenie akcji serca u 1 i nadmierną senność u 7 chorych. W 2 przypadkach leczenie przerwano z powodu nadmiernej senności. U 2 chorych - otrzymujących 6 kapsułek leku dziennie - wystąpiły dr~twienia koriczyn. Jedna z tych chorych odmówiła dalszego przyjmowania leku, natomiast u drugiej objawy ustąpiły po zmniejszeniu dawki do 3 tabletek na dob~. Wnioski 1. «Sinequan jest bardzo dobrym lekiem psychotropowym, zwalczającym skutecznie objawy nerwicy. 2. Lek jest dobrze tolerowany i nie wywołuje poważniejszych objawów ubocznych.» Leczenie Sinequanem zaburzeń psychowegetatywnych wywołanych długotrwałym stosowaniem kortykoidów. l:.wert E.G., Therapie d. Gegenwart, 112, 7, , Autor stosował Sinequan u 100 wybranych pacjentów, 31 m~żczyzn l 69 kobiet, u których leczono sarkoidoz~ kortykoidami przez okres 3 do 4 miesi~cy. W wi~kszości przypadków chorzy otrzymywali 40 mg prednizonu dziennie. Po 4 do 6 tygodniach u chorych wystąpiły zaburzenia psychowegetatywne. Zaburzenia wywołane lub nasilone leczeniem kortykoidami podzielono na 3 grupy. Grupa I: zaburzenia snu - 46 pacjentów. Grupa II: bezsenność, pobudliwość, obniżenie zdolności przystosowania, niepokój - 32 pacjentów. Grupa III: objawy jak w grupie drugiej i dodatkowo depresja reaktywna - 22 pacjentów. Sinequan stosowano w dawkach od 30 mg do 75 mg dziennie. U 12 chorych dobre wyniki (zwłaszcza w zaburzeniach snu) uzyskano stosując dawk~ 10 mg dziennie. Sinequan podawano przez okres od 6 do 10 tygodni. W 68 przypadkach uzyskano wyniki dobre (całkowite ustąpienie wszystkich objawów), a w 10 przypadkach wyniki zadowalające. U większości pacjentów leczenie Sinequanem zakończono po 6 tygodniach, przy czym nie zaobserwowano nawrotów zaburzeń psychowegetatywnych, mimo kontynuowania leczenia kortykoidami. Autor podkreśla, że u wielu spośród 22 chorych, u których stwierdzono niewystarczające lub brak oddziaływania, można było uzyskać lepsze wyniki podwyższając dawk~ Sinequanu. Jednakże nie przekraczano dawki 75 mg dziennie ze wzgl~du na brak możliwości stałej obserwacji chorych w warunkach sanatoryjnych. SZWAJCARIA Zastosowanie doksepiny w leczeniu stanów lękowych i depresji w medycynie wewn~trznej. R. Dubois, G. Stuckelberg, Konferencja Królewskiego Towarzystwa Lekarskiego, Londyn, 15 VI W Klinice Uniwersyteckiej w Genewie stosowano Sinequan u 32 chorych ze stanami l~kowymi i depresją oraz ich objawami somatycznymi, hospitalizowanych przez krótki okres czasu (la 15 dni), a nast~pnie leczonych w razie potrzeby ambulatoryjnie. Lek stosowano u 24 kobiet i 8 m~żczyzn w wieku od 21 do 80 lat. W 29 przypadkach stwierdzono objawy l~ku i depresji, w 3 przypadkach tylko depresj~. U 24 chorych obserwowano objawy somatyczne o różnym nasileniu. Dawka początkowa wynosiła w 31 przypadkach 20 do 50 mg na dob~ i tylko w jednym 100 mg na dob~. Dawka podtrzymująca wahała si~ od 10 mg do 100 mg na dob~. Spośród 32 chorych u 27 uzyskano doskonałe, dobre lub średnie wyniki leczenia. Skuteczność terapeutyczną Sinequanu w stanach l~kowych, depresji oraz w opanowywaniu objawów somatycznych przedstawia niżej podana tabela. Liczba chorych Wyniki Brak Doskonałe Dobre Średnie Wątpliwe działania stany l,kowe l 6 depresja objawy somatyczne O 6 Autorzy stwierdzają, że w wi~kszości przypadków doksepina jest doskonale znoszona. Objawy uboczne wyst~pują bardzo rzadko i obserwuje si~ je głównie w początkowym okresie leczenia. Pi~ciu chorych skarżyło si~ na suchość jamy ustnej. W czterech przypadkach obserwowano senność i z tego wzgl~du autorzy uważafl, że leczenie należy rozpoczynać wieczorem i również wieczorem należy podawać najwi~kszą cz~ść dawki dobowej. URUGWAJ Ocena kliniczna dwudziestu przypadków leczonych doksepiną. Tehaldo R.M., Zapica Regules, El Dia Medico Uruguayo, 36: 697, Sinequan podawano przez okres jednego miesiąca 20 kobietom z depresją neurotyczną lub psychotyczną, u których głównymi objawami były: depresja, lęk lub jedno i drugie. Chore otrzymywały dawk~ początkową w wysokości 25 mg 3 razy dziennie, w zależności od oddziaływania klinicznego dawk~ t~ podwyższano o 25 mg co trzy dni, z tym że maksymalna dawka wynosiła 300 mg na dob~. Do oceny wyników zastosowano wzorcową skal~ wskaźników Hamiltona: Liczba chorych Całkowite Objaw podstawowy u których ustąpienie stwierdzono objawu lub dany objaw poprawa Stany l~kowe Napi~cie Strach 11 9 Bezsenność Objawy ze strony układu sercowo-naczyniowego Objawy ze strony układu oddechowego Objawy ze strony przewodu pokarmowego "Nastrój depresyjny Poczucie winy 10 6 Skłonności samobójcze Brak zainteresowania Obniżenie aktywności intelektualnej W konkluzji autorzy stwierdzają, że z analizy powyższej tabeli wynika, iż u RO % chorych z dominui:1cvmi stanami lc;kowymi i '.1 75 'X, z dominuj.lq,lcpre,].! uzy,kano poprawl; lub całkowite wyleczenie.!)ardzo dobre działanie ~mequanu obserwowano w opanowywaniu takich objawów, jak niepokój, bezsenność oraz objawów somatycznych ze strony układu oddechowego, układu sercowo-naczyniowego i przewodu pokarmowego. W przypadku wyst~powania objawów ubocznych były one przemijające, z wyjątkiem jednej chorej, lecz nawet u tej pacjentki nie było potrzeby odstawienia leku. Ocena kliniczna doksepiny (Sinequan). Nowy środek psychoterapeutyczny. Frank J. Ayd, Diseases of the Nervous System, 30. (6): , VI 1969, USA. Doksepin~, nowy lek psychoterapeutyczny, stosowano w praktyce prywatnej u 50 chorych ambulatoryjnych z depresją. Po 12 tygodniach leczenia (najcz~ściej tylko po 4-6 tygodniach) 26 % pacjentów wykazywało wybitną popraw~

5 ocenianą na podstawie zmmejszenia się objawów depresji, natomiast u 60 % chorych stwierdzono całkowite ustąpienie depresji. Skuteczna dawka terapeutyczna wynosiła najczęściej 150 mg na dobę, jednakże dawka dobowa powinna być ustalana w zależności od nasilenia objawów i indywidualnego oddziaływania pacjenta. Tego rodzaju ustalenie dawki daje zwykle korzystne wyniki. Objawy uboczne były łagodne i ustępowały w trakcie dalszego leczenia Sinequanem. Objawy te nie były w żadnym przypadku tak nasilone, aby wymagały odstawienia leku, a o ich łagodności świadczy fakt, że chorzy przeważnie nie skarżyli się na objawy uboczne i trzeba było ustalać je na podstawie dociekliwych pytań. Wydaje się przeto, że doksepina, w porównaniu z innymi środkami przeciwdepresyjnymi, stwarza mniejsze niebezpieczeństwo powstawania poważniejszych objawów ubocznych. Lek ten wykazuje wybitne działanie przeciwdepresyjne. Należy również podkreślić, że Sinequan jest dobrze znoszony także przez chorych w starszym wieku, którzy nie wykazują zwiększonej wrażliwości obserwowanej w czasie podawania niektórych innych leków psychoterapeutycznych. Ocena kliniczna doksepiny (Sinequan) - nowego środka psychoterapeutycznego. Pitts N.E., Psychosomatics, 10, , V-VI Autor zestawił wyniki 51 prac klinicznych, obejmujących łącznie 1116 chorych i na tej podstawie przeprowadził statystyczną ocenę kliniczną Sinequanu. Co się tyczy bezpieczeńsrwa stosowania leku, to oceniono je na podstawie 1706 przypadków, uwzględniając dodatkowo informacje z innych źródeł, doryczące 590 chorych leczonych Sinequanem. Sinequan w stanach lękowych Sinequan stosowano w grupie 249 chorych, u których lęk był objawem dominującym. Znaczna część chorych otrzymywała uprzednio inne środki przeciwlękowe. Około 82 % pacjentów oddziaływało korly~tnie na Sinequan, z tym że wokoło 62 % oddziaływanie określano jako wybitne. Ocenę przeprowadzano na podstawie skali wskaźników Hamiltona. Sinequan okazał się w wielu przypadkach lekiem bardziej skutecznym niż uprzednio stosowane środki oraz wykazywał skuteczne działanie również u takich chorych, u których uprzednie leczenie zawiodło lub dało słabe wyniki. Sinequan w depresji Sinequan podawano 685 chorym z depresją. Wyniki leczenia ocemano na podstawie ogólnego oddziaływania, a w większości przypadków dodatkowo na podstawie analizy skali wskaźników. Ogólne wyniki przedstawione są w niżej podanej tabeli. Licz- Poprawa Rozpoznanie ba Bez Pogor- Brak cho- Wy- ~red- Lek- zmian szenie ocen)' rych bitna nia ka Jepresl3 ner'ol.'icow DepreSJa psychor)'czna Faza depresyjna psychoz)' mama kalno-depresyjnel DepreSJa inwoluc)'lna Schlzofrema z depresh O 12 W dwóch głównych grupach chorych z depresją odsetek korzystnych wyników przedstawia się następująco: Oddziaływanie 82% Oddziaływanie wybitne lub średnie 70% Depresja psychotyczna, depresja inwolucyjna i psychoza maniakalnodepresyjna (faza depresyjna) 73 % 60 % W drugiej grupie najlepsze wyniki uzyskano w depresji inwolucyjnej (79 %). Spośród 683 przypadków depresji u wielu chorych poprzednie leczenie nie dało żadnego efektu leczniczego lub tylko bardzo,łabą poprawę. Do głównych objawów, które oddziaływały na leczenie Sinequanem należały: obniżenie nastroju. kk. napięcie, ohjawy,oma tyczne, poczucie winy i skłonności samobójcze. <;inequan w stanach mieszanych lęku i depresji Autor podkreśla, że u wielu chorych spostrzega się objawy zarówno stanów lękowych, jak i depresji. Dotychczas takich chorych leczono kombinacją leków. Ze względu na to, że Sinequan wykazuje działanie przeciwlękowe i przeciwdepresyjne, wielu klinicystów stosuje w stanach mieszanych lęku i depresji wyłącznie Sinequan. Leczenie Sinequanem zastosowano u 164 chorych z zespołem mieszanym lęku i depresji. Odsetek pacjentów, u których uzyskano poprawę wynosił 79 %, przy czym w 61 % poprawę określano jako wybitną lub średnią. Ocenę przeprowadzano na podstawie skali wskaźników Hamiltona. Autor podkreśla, że na szczególną uwagę zasługuje fakt skutecznego działania Sinequanu u tych chorych, u których zawiodło leczenie klasycznym połączeniem amitryptylina/ perfenazyna. Objawy uboczne i toksyczność Ocenę bezpieczeństwa stosowania Sinequanu przeprowadzono na podstawie obserwacji 1706 chorych pacjentów, u których okres trwania leczenia wahał się od kilku tygodni do 22 miesięcy, a dawkowame wynosiło od 25 mg na dobę do 600 mg na dobę. Najczęściej spostrzegano objawy działania przeciwcholinergicznego, ospałość l niektóre objawy pozapiramidowe. Objawy te obserwowano w 6,4 % przypadków, przy czym zwykle występowały one przy podawaniu wysokich dawek. Prawie zawsze były one łagodne lub umiarkowane i albo chorzy tolerowali je, albo też można je było łatwo opanować przez zmniejszenie dawki. Sinequan był bardzo dobrze znoszony przez chorych w starszym wieku. Nie spostrzegano u nich żadnego wpływu na ciśnienie krwi i na częstość tętna. 585 chorych obserwowano po nagłym przerwaniu podawania Sinequanu i nie stwierdzono żadnych objawów odstawienia leku. Spośród 51 zestawionych prac klinicznych w 43 przeprowadzano badania laboratoryjne, takie jak obliczanie liczby krwinek, badanie moczu, oznaczanie aminotransferazy w surowicy, fosfatazy alkalicznej w surowicy, azotu mocznika krwi i inne. Autor stwierdza, iż korzystne wyniki tych badari dostarczyły dalszych dowodów na to, że Sinequan jest lekiem bezpiecznym. Długotrwałe stosowanie doksepiny (Sinequan). Frank J. Ayd, Diseases of the Nervous System, Vol. 32, , IX Doksepinę podawano przez dłuższy okres czasu 40 pacjentom z przewlekłymi stanami depresyjnymi w celu określenia skuteczności i bezpieczeństwa leku. W grupie tej było 31 kobiet i 9 mężczyzn w wieku od 15 do 75 lat. Niezależnie od przewlekłej depresji, u chorych tych stwierdzono następujące objawy: urojenia winy, poczucie beznadziejności, urojenie własnej niższości, lęk, fobie, napady płaczu, zanik zainteresowania pracą i innymi czynnościami, obniżenie zdolności współżycia. Chorzy skarżyli się również na uczucie zmęczenia i na zobojętnienie, którym towarzyszyły: bezsenność, brak łaknienia, spadek wagi, zaparcie oraz inne

6 objawy. Spośród 40 chorych u 22 stwierdzono poza depresją różne schorzenia fizyczne i w związku z tym otrzymywali oni oprócz doksepiny odpowiednie leki. Leczenie doksepiną rozpoczynano u wszystkich pacjentów od dawki 25 mg lub 50 mg, podawanej trzy lub cztery razy dziennie. Dawkę powiększano aż do uzyskania optymalnego oddziaływania. U przeważającej większości chorych dawka optymalna wynosiła 150 do 200 mg dziennie, niekiedy mniej, jednakże niektórym pacjentom trzeba było podawać znacznie wyższe dawki dla uzyskania korzystnego oddziaływania, przy czym optymalna dawka często nie zależała od ciężkości stanu depresyjnego. Okres leczenia wahał się od 18 do 41 miesięcy. Minimalna dawka ogólna wynosiła mg, natomiast maksymalna mg. U wszystkich pacjentów zaobserwowano znaczną poprawę, u niektórych nawet wybitną. Chorzy wykazywali poprawę nastroju, zwiększenie inicjatywy, ambicji, zainteresowań oraz zdolności współżycia. Niektórzy pacjenci podjęli na nowo pracę, inni zajmowali się prowadzeniem gospodarstwa domowego. Przed rozpoczęciem leczenia, kilkakrotnie w okresie leczenia oraz po zakończeniu kuracji przeprowadzano następujące badania laboratoryjne: analizę moczu, badanie krwi, oznaczenie azotu mocznika krwi, oznaczenie fosfatazy alkalicznej w surowicy, oznaczenie aminotransferazy asparaginianowej w surowicy lub oznaczenie aminotransferazy alaninowej w surowicy. Porównanie wyników uzyskanych przed leczeniem z wynikami badań w czasie leczenia i po zakończeniu kuracji nie wykazało znaczniejszego wpływu leku na czynność wątroby, nerek i układu krwiotwórczego. Co się tyczy tolerancji leku, to w żadnym przypadku nie spostrzegano ciężkich objawów ubocznych. Objawy uboczne występowały przy podawaniu początkowych wysokich dawek i wszystkie, z wyjątkiem lekkiej suchości jamy ustnej i skłonności do zaparcia, ustępowały po ustaleniu optymalnej dawki podtrzymującej. Autor stwierdza w konkluzji, że «długotrwałe leczenie przewlekłej depresji doksepiną jest skuteczne i bezpieczne. Lek pozwala na bezpieczne leczenie wielu pacjentów ambulatoryjnie przez długi okres czasu.» Badania porównawcze doksepiny i chlordiazepoksydu w praktyce ogólnej przy zastosowaniu podwójnie ślepej próby. Krasner E.B., The British Journal of Clinical Practice, Vol. 25, Nr 12, , XI Autor porównywał skuteczność działania doksepiny ze skutecznością chlordiazepoksydu z założenia, że u chorych z depresją i stanami lękowymi doksepina da lepsze wyniki, ponieważ wykazano jej działanie zarówno w stanach lękowych, jak i w depresji. 30 chorych ze stanami lękowymi zaliczono wyrywkowo do dwóch grup po 15 osób. Wiek i płeć pacjentów były w obu grupach podobne, a doksepinę i chlordiazepoksyd podawano w idenrycznych kapsułkach po 10 mg. Początkowo podawano 1 kapsułkę 2 razy dziennie, a następnie dawkę podwyższano do 3 kapsułek i w razie potrzeby do 6 kapsułek na dobę. Leczenie kontynuowano przez 1 miesiąc. Przed rozpoczęciem leczenia oraz po 2 i 4 tygodniach przeprowadzono ocenę 15 podstawowych objawów, stosując Skalę Wskaźników Hamiltona. Ostateczną ocenę przeprowadzono u 27 otrzymujących doksepinę lub chlordiazepoksyd. przedstawiono w niżej podanej tabeli. Doksepina Chlordiazepoksyd Po Po Po Po 2 ryg. 4 ryg. 2 ryg. 4 ryg. chorych Wyniki Ustąpienie objawów 0(00,0%) 1 ( 8,3%) 2 ( 6,7%) 1 (6,7%) Wybirna poprawa 3 (25,0%) 6 (50,0%) 2 (13,3%) 5 (33,3%) Zadowalająca poprawa 6 (50,0%) 4 (33,3%) 6 (40,0%) 4 (26,7%) Lekka poprawa 2 (16,7%) 1 ( 8,3%) O O Bez zmian 1 ( 8,3%) O 4 (26,7%) 4 (26,7%) Nieznaczne pogorszenie O O 1 ( 6,7%) 1 (6,7%) Znaczne pogorszenie O O O O Odstawienie leku O O 1 ( 6,7%) O Wyniki zadowalające (ustąpienie objawów, wybitna poprawa, zadowalająca poprawa). 9 (75,0%) 11 (91,7%) 9 (60,0%) 10 (66,6%) Po omowleniu wyników autor stwierdza, że «Doksepina wykazuje większą skuteczność niż chlordiazepoksyd w leczeniu stanów lękowych i daje szybsze oddziaływanie w odniesieniu do prawie wszystkich podstawowych objawów. Ponadto deksepina jest silnym środkiem przeciwdepresyjnym. Ocena kliniczna chlorowodorku doksepiny (Sinequan) w leczeniu stanów lękowych i depresji w praktyce ogólnej. E. Stein, Madical Digest, Vol. 15, Nr 4, , 1970, Wielka Brytania. «Doniesienia kliniczne stwierdzają, że nowy czynnik psychoterapeutyczny - chi(l[o\\odofl'k doksepiny (Sinequan) - wykazuje skuteczne działanie w leczeniu zarówno stanów lękowych, jak i depresji i sugerują, że lek ten może przedstawiać wartość w praktyce ogólnej.» Autor stosował Sinequan u 28 chorych, 10 mężczyzn i 18 kobiet, u których rozpoznano: stany lekowe - 3. depresja - 10, stany lękowe i depresja W większości przypadków dawka początkowa w wysokości 10 mg 3 razy dziennie okazała się wystarczająca. Dawkę początkową podwyższono po tygodniu leczenia do 20 mg 3 razy dziennie tylko.1 trzech chorych z depresją reaktywną, ponieważ przy stosowaniu 30 mg dziennie stwierdzono zaledwie nieznaczną poprawę. Sześciu pacjentów skarżyło się na objawy uboczne, a mianowicie: ospałość - 3, suchość jamy ustnej - 2, zamglone widzenie - 1. Objawy te były na ogół łagodne i zwykle ustępowały w przebiegu dalszego leczenia. Jeden chory przerwał leczenie z powodu nadmiernej ospałości. Autor stwierdza w omówieniu pracy, że «przeprowadzone badania wykazują skuteczność Sinequanu w leczeniu zarówno stanów lękowych, jak i depresji. U wszystkich pacjenrów stwierdzono ciężkie lub bardzo ciężkie objawy chorobowe, które ustąpiły po czterech tygodniach leczenia w 89,3 % przypadków, a w 60,7% już po 2 tygodniach leczenia. Stany lękowe i depresja ustąpiły w jednakowym stopniu pod wpływem Sinequanu. Ze względu na to, że często trudno jest określić przewagę stanów lękowych czy depresji występujących w zespole mieszanym, wartość leku, który pozwala na jednakowe opanowanie obu schorzeń, jest oczywista. W dawce 10 mg 3 razy dziennie Sinequan okazał się skuteczanym i bezpiecznym środkiem w leczeniu stanów lękowych i depresji występujących równocześnie, czy też samej tylko depresji lub stanów lękowych.» Bliższych informacji naukowych udzielają: (~) Ośrodek Informacji Naukowej «POLFA» ~ 0063 I Warszawa, ul. Waryńskiego 8 oraz Dzia-l' Współpracy Naukowej Kralowskich Zakładów Farmaceutycznych "Polfa" K raków, ul. Mogilska 80 ~ PFIZER CORPORATION Eastern Europe Division Place du Luxembourg I B-1040 Brussels (Belgium) POLCOMEX Ul. Marszałkowska 140 Warszawa