Ruting statyczny UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO. Laboratorium Sieci Komputerowych. ćwiczenie: 10

Transkrypt

1 UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO Wydział Matematyki Fizyki i Techniki Zakład Teleinformatyki Celem ćwiczenia jest zapoznanie z realizacją funkcji kierowania pakietów między podsieciami połączonymi za pomocą ruterów. W trakcie ćwiczenia konfigurowany będzie ruting statyczny polegający na definiowaniu ścieżek statycznych do zdalnych podsieci. W drugiej części ćwiczenia skonfigurowana będzie trasa zapasowa na wypadek uszkodzenia trasy podstawowej. 1. Podstawy teoretyczne Podstawowymi urządzeniami budującymi sieci rozległe są rutery. Zasadniczą ich funkcją jest rutowanie, czyli kierowanie napływających na interfejsy pakietów protokołu warstwy sieciowej takich jak IP, IPX, na inne interfejsy rutera. Laboratorium Sieci Komputerowych ćwiczenie: 10 Ruting statyczny 1.1. Proces kierowania pakietów w ruterze Każdy z interfejsów skonfigurowany jest zgodnie ze schematem adresacji obowiązującej w podsieci. Napływający do danego interfejsu ramka warstwy 2 jest dekapsulowana, otrzymany pakiet IP przenoszony jest do pamięć RAM rutera. Proces kierowania pakietów sprawdza adres docelowy każdego z przechowywanych pakietów. Następnie przegląda są sekwencyjne (od góry w dół) zgromadzone w tablicy rutingu trasy, zwane także drogami. Wybór trasy jest zadaniem kluczowym, polega na odszukaniu w tablicy ruting wpisu możliwie zbliżonej podsieci tej, w której rezyduje host docelowy. W tym celu ruter porównuje binarnie kolejne wpisy, czy część adresu odpowiadająca za podsieć jest identyczna z początkiem adresy IP hosta docelowego. Po wybraniu wpisu tablicy rutingu, czyli jednego rekordu tablicy, ruter odczytuje pole następnego skoku prowadzącego do celu. W polu tym może znajdować się nazwa interfejsu lokalnego rutera lub adres następnego skoku, z którego ruter ustala interfejs wyjściowy. Następnie ruter umieszcza pakiet w buforze wyjściowym skojarzonym z wybranym wcześniej interfejsem. Interfejs enkapsuluje w ramki technologii warstwy 2 kolejne pakiety znajdujące się w kolejce i przesyła je przez łącze. Do obsługi kolejki rutery stosują domyślnie metodę FIFO, jednak w bardziej zaawansowanych konfiguracjach można zastosować inne mechanizmy obsługi kolejki np. WFQ (Weighted Fair Queuing), CBQ (Class Based Queuing), PQ (Priority Queuing) oraz polityki kształtowania ruchu: EPD (Early Packet Discard). Wspomniane techniki pozwalają na uzyskanie lepszej obsługi wskazanego rodzaju ruchu co wspiera świadczenia usług z QoS (Quality of Service). Bydgoszcz 2011r. prowadzący: mgr inż. Piotr Żmudziński zmudzinski@ukw.edu.pl 1.2. Tablica rutingu Aby możliwe było jakiekolwiek kierowanie pakietów, ruter musi posiadać w pamięci operacyjnej tablicę rutingu. W każdej chwili administrator może uzyskać dostęp do tablicy rutingu przez wydanie polecenia: R14#show ip route Tab. 1. Przykładowa zawartość tablicy rutingu Codes: C - connected, S - static, I - IGRP, R - RIP, M - mobile, B - BGP D - EIGRP, EX - EIGRP external, O - OSPF, IA - OSPF inter area N1 - OSPF NSSA external type 1, N2 - OSPF NSSA external type 2 E1 - OSPF external type 1, E2 - OSPF external type 2, E - EGP i - IS-IS, L1 - IS-IS level-1, L2 - IS-IS level-2, ia - IS-IS inter area

2 * - candidate default, U - per-user static route, o - ODR P - periodic downloaded static route Gateway of last resort is not set S /24 [1/0] via S /24 [1/0] via C /24 is directly connected, Ethernet0 S /24 [1/0] via S /24 [1/0] via S /24 [1/0] via C /24 is directly connected, Serial0 Budowanie tablicy rutingu może odbywać się dwiema metodami: statycznie i dynamicznie. Ruting statyczny polega na kierowaniu pakietów zgodnie z trasami zdefiniowanymi administracyjnie. Rozwiązanie to nie wymaga komunikacji z sąsiednimi ruterami, nie obciąża procesora. Ruter nie analizuje informacji od sąsiadów, zatem nie jest w stanie kierować pakietów inna drogą niż wcześniej zdefiniowana. W przypadku uszkodzenia łącza wyjściowego, urządzenie nie realizuje kierowania pakietów inną drogą. Ruting dynamiczny polega na ogłaszaniu znanych tras bezpośrednio przyłączonym ruterom oraz na analizowaniu wiadomości od nich uzyskanych. Na tej podstawie budowana jest taclica ruting, trasy są dodawane i usuwane w zależności od topologii sieci oraz ich dostępności. Rekordy tablicy ruting dopisywane są przez administratora ruting statyczny lub jako wynik działania protokołów ruting ruting dynamiczny. Bieżące ćwiczenie koncentruje się na ruting statycznym. Po wydaniu polecenia #show ip route administrator otrzymuje listing pokazany w tabeli 1. Pierwsze 7 linii stanowi legendę do oznaczeń używanych dalej i jest niezmienne. Zasadnicze informacje znajdują się w liniach rozpoczynających się od linii : S /24 [1/0] via źródło informacji podsieć docelowa metryka odległość administracyjna Ruter do którego należy przesłać pakiet (next hop) lub nazwa interfejsu lokalnego Litera z lewej strony oznacza źródło informacji. Jeśli w tym polu widnieje litera S, oznacza to drogę statyczną, wpisaną przez administratora. Litera C oznacza wpis dokonany przez lokalny ruter po skonfigurowaniu interfejsu przez administratora i oznacza podsieć bezpośrednio przyłączoną do rutera. Litera R oznacza podsieć o której położeniu ruter uzyskał wiedzę dzięki wymianie wiadomości z innymi ruterami za pomocą protokołu RIPv1/2. Odległość administracyjna oznacza wartość informacji, jaką uzyskał ruter dzięki użytemu protokołowi. Na danym ruterze jednocześnie może pracować kilka protokołów rutingu wymieniających w specyficzny sposób informacje z innymi węzłami. Ponieważ protokoły można uszeregować wg. wiarygodności, zatem informacja jakie dostarczają mogą być bardziej lub mniej cenne, co wyrażone jest przez odległość administracyjną. Mniejsza wartość oznacza pewniejszą informację. Tab. 2 Domyślne wartości odległości adm. dla Cisco IOS Źródło informacji Odległość administracyjna Źródło informacji Odległość administracyjna trasa statyczna 1 OSPF 110 Zewnętrzny BGP 20 RIP 120 Wewnętrzny EIGRP 90 Zewn. EIGRP 170 Z danych zawartych w Tab.2 można wywnioskować, że informacje dostarczone przez OSPF są bardziej wiarygodne niż informacje przekazane przez RIP. Jeśli ruter zna kilka tras do celu, umieszcza trasę o niższej metryce spośród tras o najmniejsze odległości administracyjnej. Metryka oznacza koszt drogi do celu. Jeśli ruter dowiaduje się z tego samego protokołu o dwóch trasach do celu, w tablicy umieszczana jest trasę o mniejszej metryce. Mniejsza wartość uważana jest za lepszą. Dla każdego z protokołów metryka jest inaczej wyznaczana. Najprostszy sposób zaimplementowano w RIP, wyznaczania metryki to sumowanie skoków (hops) od celu. Metryka 2 oznacza że do sieci docelowej należy przejść przez 2 rutery. Nowsze protokoły wyznaczają wartość metryki na podstawie kilku składników powiązanych zależnością matematyczną z odpowiednimi wagami. Interfejs oznacza sieć, do której podsieci przyłączonej należy przesłać pakiet aby trafił on do celu po drodze jaką wskazuje bieżący rekord. Jeśli rekord tablicy dotyczy bezpośrednio przyłączonej do interfejsu podsieci, w tablicy w polu interfejs znajduje się wpis: is directly connected, Serial Ruting statyczny Ruting statyczny polega na administracyjnym przypisaniu tras do podsieci docelowej przez administratora. Nie jest wymagana aktywacja protokołów rutingu, zatem ruter nie wymienia z innymi ruterami wiedzy o przyłączonych sieciach. Aby ruter mógł kierować pakiet do podsieci, należy ją wprowadzić do tablicy rekord definiujący podsieć oraz następny skok. Składnia polecenia: R14(config)#ip route co spowoduje przesłanie pakietu rezydującego w podsieci /24 do interfejsu sąsiedniego rutera o adresie Jeśli po poleceniu nie podano

3 wartość odległości administracyjnej, wykorzystana zostanie wartość domyślna, czyli 1. Oznaczenia używane w dalszej części instrukcji: - informacje wysyłane przez IOS do użytkownika, - tekst do prowadzenia z konsoli. Poniższe przykłady prezentowane będą dla IOS v12 dostępnego w ruterach serii Konfiguracja Cisco IOS 2.1. Konfiguracja rutera za pomocą konsoli Do każdego urządzenia firmy Cisco, posiadającego system operacyjny IOS, można dołączyć komputer w celu wstępnej konfiguracji. Dostępne w laboratorium rutery posiadają na tylnej ścianie port Console służący do dołączenia komputera ze złączem RS-232 za pomocą specjalnego kabla konsolowego tzw. roll-over. W celu nawiązania komunikacji z ruterem, należy użyć emulatora terminala znakowego czyli programu Hyperterminal dostępnego w standardowej dystrybucji systemu operacyjnego Windows. Następnie należy wybrać tryb terminala VT100 oraz ustawić parametry transmisji wg. następującego schematu: Bity na sekundę: 9600, Bity danych: 8, Parzystość: Brak, Bity stop: 1, Sterowanie przepływem: Brak Architektura rutera na przykładzie serii Cisco 1800 Ruter jest wysoce specjalizowanym komputerem złożonym z następujących bloków funkcjonalnych (Rys.1): procesora, pamięci DRAM, pamięci BootROM, pamięci, flash, pamięci NVRAM, z portów szeregowych RS-232C oraz modułów rozszerzeń przystosowanych WIC (Wan Interface Card) przeznaczonych do instalacji kart obsługujących wybraną przez administratora technologię np. Ethernet, szybkie łącza szeregowe, xdsl Uruchomienie rutera Proces uruchamiania routera składa się z kilku etapów i jest inicjowany przez program rozruchowy (bootstrap), znajdujący się w pamięci ROM. Po przeprowadzeniu testów diagnostycznych sprzętu w ramach procedury POST, w której sprawdza się m.in. działanie procesora, pamięci i interfejsów, poszukiwany jest i ładowany obraz systemu operacyjnego IOS - zgodnie z ustawieniami w rejestrze routera oraz poleceniami zawartymi w skrypcie konfiguracyjnym. System operacyjny ładowany jest domyślnie z pamięci flash, można także wymusić jego ładowanie z serwera tftp. Rys.1 Architektura Cisco 1800 [5] Następnie ruter ładuje konfigurację startową, czyli plik statup-config znajdujący się w pamięci NVRAM zbudowanej w technologii EEPROM. Konfiguracja startowa zawiera informacje o konfiguracji całego sytemu między innymi konfigurację intterfejsów i protokołów rutingu. Od tego momentu ruter odbiera i kieruje pakiety. Przez okres konwergencji czyli zbieżności ruter uczy się od innych ruterów o położeniu zdalnych podsieci. Po włączeniu rutera w oknie terminala pojawi się zestaw komunikatów związanych ze startem urządzenia. Interpretując komunikaty otrzymane od rutera można uzyskać następujące informacje: model urządzenia oraz typ głównego procesora, wersję i podwersję systemu IOS, nazwę pliku obrazu z systemem operacyjnym, wielkość pamięci RAM, NVRAM i Flash oraz dostępne interfejsy. Ruter Cisco posiada 4 rodzaje pamięci: EEPROM (Flash) zawiera obraz systemu Cisco IOS, ROM zawierająca program rozruchowy (bootstrap), NVRAM (pamięć nieulotna) zawiera początkową konfigurację routera, odczytywaną po starcie urządzenia, RAM zawierająca aktualną konfigurację routera oraz dane bieżące takie jak: aktualna tablica rutingu, listy dostępu ACL, tablice ARP, uzgodnione klucze itp.

4 w stanie aktywnym czyli czy jest podniesiony za pomocą polecenia no shutdown. Pole protocol oznacza, czy protokół warstwy łącza jest sprawny. Jeśli po drugiej stronie łącza szeregowego interfejs nie jest aktywny, łącze nie działa i stan pola protokół jest down, mimo poprawnej konfiguracji w lokalnym ruterze. Prawidłowa konfiguracja interfejsu oznacza stan up up. Rys. 2 Źródła danych niezbędnych do startu rutera 2.4. Tryby pracy rutera Cisco Ze względów bezpieczeństwa w Cisco IOS zaimplementowano różne poziomy bezpieczeństwa, pozwalające na realizację różnego zbioru komend konfiguracyjnych. Możliwa jest konfiguracja 16 poziomów, standardowo wykorzystywane są jedynie dwa: poziom użytkownika oraz poziom uprzywilejowany. W trybie użytkownika znak zachęty wygląda następująco: Ruter> Konfiguracja pracy rutera możliwa jest w trybie konfiguracyjnym, do którego można przejść z trybu uprzywilejowanego: Router#configure terminal Wyróżniamy trzy rodzaje poleceń konfiguracyjnych: globalne, polecenie główne i zwykłe polecenia. Polecenia globalne, zapisywane w pojedynczej linii, definiują parametry dotyczące pracy routera jako całości, np. zmiana nazwy lub czasu. Polecenia główne wskazują na interfejs lub proces rutingu, który będzie konfigurowany w kolejnych poleceniach. Po wydaniu polecenia głównego następuje zmiana znaku zachęty Przykładem jest polecenie Router(config)#interface e0 po którym możliwa jest szczegółowa konfiguracja poszczególnych parametrów wskazanego interfejsu, znak zachęty wygląda następująco: Router(config-if)# Polecenia zwykłe powodują zmianę przypisania adresu IP np.: Router(config-if)#ip address Po wydaniu polecenia enable i podaniu hasła administratora, jeśli jest wymagane, ruter udostępnia tryb uprzywilejowany, znak zachęty zmienia się na: Ruter# Słowo Ruter jest domyślną nazwą urządzenia i dla porządku jest zmieniane w początkowej fazie konfiguracji. W trybie uprzywilejowanym administrator może kontrolować wszystkie funkcje rutera wydając polecenie show wraz z parametrami np.: Rotuer#show ip route wyświetl tablicę rutingu Router#show running config wyświetl bieżącą konfigurację Router#show ip int brief pokaż skrócony stan interfejsów, Tab.4 Tab. 3 Listing polecenia #show ip int brief R14#show ip int brief Interface IP-Address OK? Method Status Protocol Ethernet YES manual up up Serial YES manual up up Serial1 unassigned YES NVRAM up down Każdy z rekordów oznacz stan interfejsu, którego nazwa jest podana w pierwszym polu. Drugie pole oznacza przypisany adres. Pole status oznacza czy interfejs jest

5 Tryb użytkownika EXEC Router> Uprzywilejowany tryb EXEC Router# Tryb ogólnej konfiguracji Router(config)# exit end Tryb interfejsu Router(config-if)# Tryb podinterfejsu Tryb sterownika Router(config-subif)# Router(config-controller)# Map-list Router(config-map lists)# Map-class Router(config-map-class)# Lina Router Router(config-line)# Router(config-router)# Rys. 4. Zmiana trybów pracy IOS Rys. 3 Organizacja trybów pracy Cisco IOS Wszystkie zmiany dokonywane z CLI, linii komend zapisywane są w bieżącej konfiguracji zlokalizowanej w RAM i z chwilą wydania zaczynają obowiązywać. Aby przejrzeć konfigurację bieżącą należy wydać w trybie uprzywilejowanym: Router#show running-config Po sprawdzeniu poprawności konfiguracji można zapisać ją w NVRAM jako konfiguracja startowa. Będzie ona zawsze wczytywana po restarcie rutera. Aby wyjść z dowolnego poziomu trybu konfiguracyjnego, należy wykonać polecenie end lub wcisnąć kombinację Ctrl z. Polecenie exit pozwala wycofać się zawsze o jeden poziom. W każdej chwili można wydać komendę? czyli zapytanie o możliwe do wprowadzenia komendy w bieżącym trybie. Możliwe jest także zapytanie o składnie polecenia lub parametru polecenia Router(config)#router? 2.5. Podstawowe informacje o urządzeniu oraz IOS Przystępując do konfiguracji rutera wskazane jest, często nawet konieczne, aby uzyskać podstawowe informacje o sprzęcie i wersji systemu operacyjnego IOS. Polecenie show wraz z parametrami pozwala uzyskać następujące informacje Rys.5. Jeśli jest to konieczne, należy opuścić tryb konfiguracji za pomocą exit a następnie wydać polecenie show wraz z parametrami.

6 3. Zagadnienia do przestudiowania 1. Co oznacza termin droga ostatniej szansy? 2. Jaka jest różnica między protokołem rutingu a protokołem rutowanym? 4. Bibliografia [1] W. Odom, R. McDonald, CCNA sem. 2, Routery i podstawy rutingu, PWN, Łódź 2007 [2] I. Ruderko, Routery Cisco, Czarna księga, Helion, Gliwice 2001 [3] T. Slattery, Zaawansowane trasowanie IP w sieciach Cisco, PLJ, Warszawa [4] Vademecum teleinformatyka I / II / III, Warszawa, IDG [5] Rys. 5 Polecenie show 2.6. Narzędzia diagnostyczne w IOS Do celów diagnostycznych w Cisco IOS wyposażony został w kilka przydatnych programów realizujących swe funkcje w różnych warstwach sieci Rys.6. warstwa aplikacji telnet warstwa prezentacji warstwa sesji warstwa transportowa warstwa sieciowa warstwa łącza danych warstwa fizyczna ping telnet trace show interfaces Rys. 6 Programy diagnostyczne IOS

7 5. Przebieg ćwiczenia Do realizacji ćwiczenia wykorzystywane będą 3 rutery Cisco 2611 oraz 3 przełączniki Cisco Catalyst Ćwiczenie polega na skonfigurowaniu rutingu statycznego celem uzyskanie łączności między wszystkimi hostami. Rys. 7 Schemat intersieci Rys. 8 Schemat fizycznego połączenia sieci

8 5.1. Konfiguracja fizyczna intersieci. Konfiguracja warstwy fizycznej sprowadza się do połączenia odpowiednich portów patch panela oraz przełączników. Żółte porty E1-E20 oznaczają interfejsy Ethernet poszczególnych PC, niebieskie porty C1-C20 oznaczają porty szeregowe poszczególnych PC. Należy łączyć porty Ethernetowi przełączników z żółtymi portami przełączników oraz portami ruterów, oznaczenie R14/0 oznacza interfejs Fa0/0 rutera R14. Drugim zadaniem jest połączenie niebieskimi kablami (dla porządku) portów szeregowych PC16-PC18 do portów konsolowych ruterów niebieski porty R14-R16. Połączenia szeregowe oznaczone na schemacie kolorem czerwony są już przygotowane przed zajęciami. Poniżej zaprezentowany będzie listing poleceń konfiguracyjnych dla rutera R14, dla pozostałych należy wykonać analogiczne czynności uwzględniając informacje zawarte na Rys.7 i Rys.8. Dla każdego z ruterów R14/15/16 wykonać konfigurację globalną, konfigurację interfejsu Ethernetowego oraz konfigurację interfejsu szeregowego zgodnie z Rys Połączenie terminalowe Aby komunikować się z systemem operacyjnym Cisco IOS, należy skonfigurować połączenie z wykorzystaniem emulatora terminala, który w systemach Windows nosi nazwę HyperTerminal. Domyślne parametry portu konsoli rutera Cisco, jakie należy ustawić przed nawiązaniem połączenia przez COM4 to: - liczba bitów na sekundę (szybkość): 9600, - bity danych: 8, - parzystość: brak, - bity stopu:1, - sterowanie przepływem: brak. następnie należ wybrać ikonę telefonu co rozpoczyna połączenie. Na pulpicie każdego z komputerów znajduję się skrót do skonfigurowanego połączenia terminalowego o nazwie Cisco.ht Konfiguracja ogólna rutera Po załadowaniu IOS z pamięci flash oraz pliku konfiguracyjnego z NVRAM zgłasza gotowość do realizacji poleceń w trybie użytkownika o czym świadczy znak zachęty (prompt) - Router>. Poniżej przestawiony zostanie sposób konfiguracji rutera R14 jako przykład. Jeśli ruter wymaga hasła, należy podać: cisco lub class. W nawiasach podano komendy skrócone. 1. Przejść do trybu uprzywilejowanego: Router>enable /Jeśli ruter żąda hasła, podać cisco lub class/ 2. Skasować bieżącą konfigurację: Router#erase startup-config Router#reload /Na pytanie dot. zapisania konfiguracji running -config odpowiedzieć no/ Przy starcie ruter zaproponuje: Continue with configuration dialog? [yes/no]: no 3. Sprawdzić platformę rutera oraz podstawowe informacje o sprzęcie: Router#show version, wpisać pewne informacje w tabeli sprawozdania ( ). 4. Wyświetlić bieżący plik konfiguracyjny rutera Router#>show running-config Plik ten zawiera kompletną konfigurację bieżącą rutera. W ten sposób można sprawdzać konfigurację adresów IP interfejsów oraz ich stan. Wykrzykniki stanowią komentarz lub separator. Polecenie show nie działa w trybie konfiguracji, przed jego wydaniem należy wydać (czasem kilkukrotnie) polecenie exit, aby znak zachęty wskazywał #. 5. Przejść do trybu konfiguracji globalnej Router#configure terminal 6. Zmienić nazwę rutera: Router(config)#hostname R Konfiguracja interfejsu ethernetowego Aby skonfigurować dowolny interfejs należy z trybu konfiguracji globalnej wejść do trybu konfiguracji danego interfejsu. Wyjście o poziom wyżej exit. W ruterach z serii 2800 interfejsy ethernetowe numerowane są np. Fa0/0 i Fa0/1. 1. Jeśli konieczne - znak zachęty nie wskazuje na R14(config)# - wejść do trybu konfiguracji globalnej: R14#configure terminal 2. Mając na uwadze schemat sieci Rys.8, wybrać interfejs Fa0/0, zwrócić uwagę na zmianę znaku zachęty. R14(config)#interface Fa0/0, 3. Ustawić adres IP dla interfejsu R14(config-if)#ip address Uruchomić (tzw. podnieść) interfejs: R14(config-if)#no shutdown 5. Skonfigurować adres IP i maskę dla PC16 ( / ), jako bramę domyślą podać adres rutera we własnej sieci, czyli w tym przypadku Sprawdzić osiągalność PC16 z rutera. W tym celu wyjść z trybów konfiguracji poleceniem exit wydawanym tak długo, aż ze znaku zachęty zniknie słowo config. Sprawdzić osiągalność hosta od strony rutera własnej sieci. Wykrzykniki świadczą o sukcesie. R14#ping Sprawdzić osiągalność rutera od strony PC Konfiguracja interfejsu szeregowego Konfiguracja interfejsu szeregowego przebiega nieco inaczej. Jeden z interfejsów łącza szeregowego musi generować sygnał zegarowy, do którego synchronizuje się interfejs po stronie przeciwnej. Jeśli interfejs pracuje jako DCE, generuje sygnał zegarowy i ma podłączony kabel z wtykiem oznaczonym jako DCE. Na schematach często oznacza się ten interfejs małą ikoną zegara lub podobną. W przy-

9 padku Rys.8 interfejs generujący podstawę czasu umownie oznaczaną na schemacie sieci jako DCE. W ruterach z serii 2800 interfejsy szeregowe numerowane trzema cyframi, np. s0/1/0, s0/1/1. 1. Uzyskać dostęp do linii komend w trybie uprzywilejowanym (opisano wyżej) 2. Wejść do trybu konfiguracji globalnej: R14#configure terminal 3. Wejść do trybu konfiguracji interfejsu szeregowego 0/0: R14(config)#interface s0/1/0 4. Ustawić enkapsulację warstwy łącza danych R14(config-if)#encapsulation hdlc 5. Ponieważ na schemacie widnieje symbol DCE, należy skonfigurować częstotliwość taktowania łącza tzw. zegar na bit/s: R14(config-if)#clock rate Skonfigurować adres interfejsu zgodnie ze schematem sieci: R14(config-if)#ip address Uruchomić interfejs: R14(config-if)#no shutdown 8. Wyjść z trybu konfiguracji s0/1/0 R14(config-if)#exit Skonfigurować pozostałe rutery zgodnie ze schematem sieci danych na Rys.8. Zwrócić szczególną uwagę na adresowanie interfejsów oraz konieczność konfiguracji taktowania tylko dla interfejsów szeregowych oznaczonych symbolem DCE. Skonfigurować komputery PC16/17/18 zgodnie z Rys Sprawdzenie konfiguracji rutera i sieci 1. W trybie uprzywilejowanym (znak zachęty: R14#) wydać polecenie R14#show ip interface brief celem sprawdzenia stanu interfejsów oraz konfiguracji adresów IP. Sprawdzić czy WSZYSTKIE POKAZANE NA Rys.8 interfejsy mają stan up/up Jeśli nie usunąć problem dalsze czynności wykonać dopiero po poprawnej weryfikacji stanu interfejsów Zweryfikować zawartość tablic rutingu dla wszystkich ruterów. #show ip route Zwrócić uwagę na kolejne wpisy tablicy rutingu. Zanotować w sprawozdaniu tablice rutingu wybranych ruterów( ). Podać jedynie trasy, pomiąć opis źródeł informacji zaczynający się od Codes: 5.7. Konfiguracja rutingu statycznego Aby ruter kierował pakiety do pozostałych sieci ze schematu, należy wprowadzić informacje o ich istnieniu oraz podać adres kolejnego skoku na drodze do sieci docelowej. 1. Wejść do trybu konfiguracji ogólnej R14#configure terminal 2. Dodać statyczne wpisy informując ruter o adresie następnego interfejsu rutera sąsiedniego na drodze do sieci docelowej. Dla rutera R14 należy drogę do trzech sieci zdalnych, do których ruter nie jest bezpośrednio przyłączony. Przykładem niech będzie sieć /24, gdzie rezyduje PC18. R14(config)#ip route Pierwszy parametr to numer sieci docelowej, drugi to maska tejże sieci, trzeci to adres interfejsu prowadzącego do celu, czyli adres następnego skoku, czwartego parametru odległości administracyjnej - nie podano. Dla rutera R14 tablica rutingu powinna wyglądać następująco: S /24 [1/0] via S /24 [1/0] via C /24 is directly connected, FastEthernet0/0 S /24 [1/0] via C /24 is directly connected, Serial0/1/0 4. Aby sprawdzić poprawność dokonanych wpisów należy wyjść z trybu konfiguracji ogólnej: exit a następnie R14#show ip route Skonfigurować analogicznie ruting statyczny dla pozostałych ruterów, aby kierowały one pakiety do wszystkich podsieci ze schematu. Skorzystać z Rys.7. Dla R15 skonfigurować drogę do dwóch sieci, dla R16 do trzech sieci Sprawdzenie konfiguracji rutingu 1. Dla każdego rutera sprawdzić zawartość tablicy rutingu, wyniki zanotować w sprawozdaniu ( ). 3. Sprawdzić wzajemną osiągalność hostów PC16/17/18. W sprawozdaniu podać średni czas RTT ( ). 4. Sprawdzić drogę z R14 do hosta PC9 R14#traceroute ( ) Drogi zapasowe w rutingu statycznym Czasem warto zdefiniować kilka dróg statycznych do szczególnie ważnych podsieci. Definiując drogę zapasową do zdalnej podsieci należy podać odległość administracyjną wyższą od domyślnej, czyli większa niż 1. Ruter mając do dyspozycji

10 dwa trasy o różnej odległości wybierze jedynie drogę lepszą. Gorsza natomiast będzie użyta tylko w przypadku nieosiągalności lepszej. W celu zapoznania z zagadnieniem migoczących tras należy zmodyfikować sieć, dodając jeszcze jedną sieć łączącą R14 i R16. Połączyć porty R14/1 i R16/1 kablem krosowym (szarym). Skonfigurować dodatkową sieć /8 łączącą oba rutery Rys Skonfigurować interfejs Ethernetowi Fa0/1 w ruterze R14, uruchomić 2. Skonfigurować interfejs Ethernetowi Fa0/1 w ruterze R16, uruchomić. 3. Dodać drogę statyczną do sieci zgodnie ze składnią IOS z odległością administracyjną równą 4 R14(config)#ip route R16(config)#ip route Wyświetlić tablicę rutingu w R14 zwrócić uwagę, że nie pojawiła się do wiodąca przez Wykonać polecenie traceroute z PC16 do PC18 ( ). 6. W R15 zamknąć interfejs s0/1/0 co symuluje uszkodzenie. R15#configure terminal R15(config)#interface s0/1/0 R15(config-if)#shutdown R15(config-if)#end 7. Ponownie wykonać polecenie traceroute z PC16 do PC18 ( ). 8. Sprawdzić tablicę rutingu rutera R14 ( ). Rys. 9 Sieć z drogą zapasową przez /8

11 UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO, WMFiT, ZT Laboratorium Sieci Komputerowych Sprawozdanie z wykonania ćwiczenia nr ćwiczenia: 10 grupa : zespół: Ruting statyczny Imię i Nazwisko członków zespołu (drukowanymi literami) R15 ocena : Tablice rutingu po konfiguracji TRAS STATYCZNYCH 6.3 Podstawowe informacje o ruterach budujących sieć. Cecha R14 R15 R16 wersja systemu IOS model rutera pojemność RAM pojemność Flash R Tablice rutingu po konfiguracji interfejsów BEZ TRAS STATYCZNYCH R14 Sprawozdanie z ćwiczenia: 10 1

12 Osiągalność między hostami, wpisać średni RTT --- PC16 PC17 PC18 PC PC PC wynik R14#traceroute R Drogi zapasowe w rutingu statycznym Wyniki polecenia traceroute z PC16 PC18 przed PRZED uszkodzeniem Wyniki polecenia traceroute z PC16 PC18 PO uszkodzeniu R16 tablica rutingu po symulowanym uszkodzeniu R15 R14 Sprawozdanie z ćwiczenia: 10 2