Alpy szwajcarskie - kolejne rekordy pobite

Transkrypt

1 Alpy szwajcarskie - kolejne rekordy pobite Urlop kilka dni wolnego, podczas których można zobaczyć wiele ciekawych rzeczy i nauczyć się czegoś nowego :) Wyjechaliśmy w środę wieczorem 14 lipca. Ekipa: mój Tata, Mateusz i ja. Samochód pełen sprzętu i jedzenia. Czeka nas ok. 20 h jazdy do Szwajcarii celem dolina Saas. Tym razem wybraliśmy trasę przez Czechy i Austrię. Droga była dobra Panowie prowadzili, ja próbowałam nie spać. Kupowaliśmy winietki na autostrady i pędziliśmy do Szwajcarii, gdzie dotarliśmy ok. 14. Po drodze zwiedziliśmy Lichtenstain, gdzie Matii dostał pozwolenie jechania za blondynką miła pani, zamiast tłumaczyć gdzie kupimy winietkę na autostrady szwajcarskie, pokazała nam drogę. W samej Szwajcarii przekroczyliśmy przełęcz Furka na wys. ponad 2400 m i zjechaliśmy do Brig by dojechać do doliny Saas. W Saas Grund rozbiliśmy namiocik na campingu Kapellenweg. Warunki okazały się całkiem dobre ale w Randzie dwa lata temu było jednak przyjaźniej. Tutaj za mycie naczyń w ciepłej wodzie czy pranie ubrać chcieli dodatkowo 0,5 Fr., który w tym roku nie był już tak tani. Na szczęście Mateuszowi udało się przekonać właściciela, że wrzątek powinien być za darmo, a epiki nosimy w góry, więc kilka razy dostaliśmy do naczyń gorącą wodę na herbatę. W piątek postanowiliśmy ruszyć do Michabellhutte schroniska z którego można atakować Nadelhorn. Najpierw uroczą ścieżką pokonaliśmy 300 m. wysokości i weszliśmy do Saas Fee kurortu, gdzie turyści mogą odpoczywać w ciszy i spokoju auta zostawia się na parkingu, a w samej miejscowości jeżdżą tylko pojazdy nie zanieczyszczające powietrza. Nasza trasa wiodła na ponad 3300 m n.p.m. Początkowo była to ostra wspinaczka serpentynami po nasłonecznionym stoku, a potem przez skalną grań. Na plecach dźwigaliśmy oprócz podstawowego sprzętu namiot i jedzenie na trzy dni. Podejście dało nieco w kość, ale trud wynagrodziło świetne przyjęcie przez gospodarza schroniska. Jak tylko siedliśmy na ławeczce przed budynkiem usłyszeliśmy jako ktoś się zwraca do nas po niemiecku, tradycyjnie poprosiliśmy o wypowiedź po angielsku na co usłyszeliśmy: skąd się tu wzięliście i czy wiecie że nie ma tu campingu? Ale nie były to pretensje, a jedynie przyjazne zainteresowanie kim są nowi turyści z rzadko spotykanym na tej wysokości bagażem. Wyjaśniliśmy że mamy namiot, ale jesteśmy otwarci na propozycje jeszcze nie wiemy jak długo tu zostaniemy. Ostatecznie stanęło na tym, że zanocujemy w schronisku (po cenie zniżkowej), a potem zobaczymy, bo mają full z soboty na niedzielę. Schronisko jest świetnie zorganizowane - na wejściu zmienia się 1 / 5

2 buty - możńa korzystać z licznych pantofli poustawianych na półkach, w ogólnej sali zostawia się też sprzęt - tworzy się istny "kiermasz" - wiszą czekany, liny, kaski, raki, a nawet spakowane plecaki. Do pokoi bierze się tylko rzeczy niezbędne, które na czas wyprawy można zostawić w wilkinowym koszyku. Świetne rozwiazanie, ale trafne dla kraju, gdzie nikt nie pomyśli "a może ten czekan byłby dla mnie lepszy...? My również korzystaliśmy z tego zwyczaju i przy wyjściu na Weismiess także zostawialiśmy całe plecaki ze sprzętem w sali ogólnej. Tam dodatkowo nocleg mieliśmy koło ogólno dostęnej stacji kolejki - nie słyszałam, żeby komuś coś zginęło. W Michabelhutte turyści mogą korzystać z toalet wewnątrz budynku, "bierzącej wody spływającej z lodowca i bufetu z pełnym wyżywieniem - oczywiście za odpowiednią cenę - 1,5l pitnej wody kosztuje 6 Fr, a piwo w puszce - 7. Wieczorem porozmawialiśmy jeszcze z Włochami, których plany na kolejny dzień były niezwykle ambitne i poszliśmy spać ok Panowie jeszcze wypili po wniesionym na własnych plecach, polskim piwie, budzik nastawiony na 3 rano, plecaki spakowane zobaczymy jaka będzie pogoda. No i pierwsze podejście tradycyjnie burzowe zaraz jak tylko zadzwonił budzik przyszedł gospodarz o powiedział, że spadł śnieg, ciągle są burze i inni nie idą da znać za godzinę jak wygląda sytuacja. O 4 nie było lepiej pogoda dalej niepewna i nikt nie atakuje tego dnia szczytów. Poszliśmy spać i z łóżek wstaliśmy wypoczęci po 7 rano. Echh, nie ma to jak wygodne łóżeczka w ciepłym pokoju. Gospodarz pozwolił nam zajmować miejsca do 10.00, a potem mogliśmy się zdecydować czy rozbijamy namiot czy decydujemy się na nocleg pod dachem w nieco niższym budynku, gdzie zwolniły się miejsca (ok m. n.p.m. i dwa budynki schroniska na ponad 100 osób nieźle). Zdecydowaliśmy się na namiot w końcu to będzie kolejny rekord spania na wysokości we własnym domu i tak też się umawialiśmy z Michałem, który z kolegą miał przyjść po południu by razem wyruszyć w niedzielę na Nadelhorn. Tymczasem my poszliśmy na spacer, a gospodarz i Włosi wiedzieli że czekamy na kolegę z Niemiec. Kiedy zeszliśmy z rekonesansu do schroniska, Michał i Andy już byli nie wierzyłam do końca że się uda spotkanie w Szwajcarii, pod lodowcem! Może to rozpocznie nową tradycję wypraw :D? Po obiadku chłopaki ekspresowo rozbili namiot i zajęliśmy się przygotowaniami do wyjścia albo jutro atakujemy, albo trzeba będzie zejść na dół bez szczytu. A pogoda? Gwieździste niebo byłoby zbyt proste... Po akcji ratowanie rozciętego palca (do wesela podobno się zagoi;), rozpoczęła się burza i to, jak na lipiec przystało, śnieżna. Co jakiś czas Tata zrzucał śnieg z namiotu, a chłopaki trzymali swój domek, żeby im nie odleciał. Po jakimś czasie opad się skończył, a silny wiatr zaczął przeganiać chmury taką mieliśmy przynajmniej nadzieje. Budzik tym razem zadzwonił o 2.30, ale postanowiliśmy jeszcze ok. 20 min poczekać. Niestety nie zdążyłam nagrać głosu Michała, ale tekst: widzę gwiazdy, można już wstawać powinien zostać zapamiętany :) 2 / 5

3 No to wstajemy ciemno, zimno, śnieg wokoło, a my gotujemy wodę, robimy szybkie śniadanko i zapinamy uprzęże. Czołówki na kaskach, lina w plecaku ruszamy tuż przed 4 do schroniska, żeby dokończyć przygotowania i iść wyżej. Przy budynku tłumy kilkadziesiąt ekip przygotowuje się wyjścia, a u góry widać też coraz więcej światełek pierwsi wyszli ok. godzinę wcześniej. My także zaczęliśmy pokonywać skałę i po 40 min. doszliśmy do lodowca. Teraz przypięcie liny, raki, sesja zdjęciowa i idziemy przez krainę śniegu. W oddali widać błyski oddalającej się burzy. Ja tradycyjnie idę między prowadzącym Tatą i Mateuszem, za nim Michał, a na końcu Andy. W plecaku mamy jeszcze drugą linę, jakby nastąpiła konieczność podziału ekipy. Wkrótce wyłączyliśmy latarki i w świetle budzącego się dnia pokonaliśmy lodowiec. Podejście na przełęcz, ostro w górę, dało się odczuć, ale po odpoczynku spokojnym krokiem weszliśmy na grań. Tutaj wiatr pokazał co potrafi kłujące drobinki unoszonego przez niego śniegu biły po twarzy, temperatura wyraźnie się obniżyła i po podejściu na wysokość ok m. n.p.m. zdecydowaliśmy że przez wzgląd na warunki i oblodzenie skały po której trzeba się wspiąć na sam szczyt schodzimy na dół. Michał i Andy chcieli jeszcze spróbować podejść wyżej, więc przepieli się do drugiej liny, ale też po chwili zawrócili przy takiej pogodzie i kolejce ludzi na szczyt nie miało to sensu. I tak osiągnęliśmy całkiem sporo. Wysokość, widoki jest co wspominać. Do namiotów doszliśmy przed południem i zarządziliśmy solidny odpoczynek. Co prawda jeszcze trzeba zejść na dół, ale pakowanie plecaków, a tym bardziej zakładanie ich na plecy, postanowiliśmy nieco odwlec. Schodzenie zaczęliśmy o 14, na dole byliśmy po ponad 4h zejście w upale, z plecakami i po wejściu na ponad 4200 m było męczące. A po drodze Tata udzielał jeszcze pierwszej pomocy Włochowi, który z kontuzją kolana sam schodził do Saas Fee. Po dojściu do miejscowości, zapakowaliśmy rzeczy do auta Andiego i koledzy odwieźli nas na dół, na camping. Taaak, nareszcie zielona trawa, cień i kawa :) Tego nam brakowało. No i wyłączenie budzika, żeby przypadkiem nas nie obudził rano. Ja jeszcze odebrałam smski dziękuję za życzenia i po nacieszeniu się prysznicem poszliśmy spać. Rano, kiedy słońce zaczęło juz suszyć namiot (czyli przed 9), a zapach kawy przyjemnie drażnił zmysły, powoli zaczęliśmy się zbierać. Dzień był przeznaczony na przepakowanie, porządki i spacer. Jednym słowem: lenistwo. Ponieważ taki plan jest dość prosty do wykonania, to wycieczkę po Saas Grund zrealizowaliśmy dopiero po południu, poznając zabudowę, zabytki i możliwości wjazdu kolejką pod Weismiess. Wieczorem jeszcze pyszna pulpa, szwajcarskie piwo i plany na kolejny dzień zdobywamy Weismiess, ale na własnych nogach. Recepcjonistka zarezerwowała nam nocleg w schronisku na wysokości 3100 m., tym razem wycieczka bez namiotu. Na kolację szwajcarskie, urodzinowe wino i reszta ciasta z Polski: ) Rano zebraliśmy się prawie szybko i z mniejszymi, co nie znaczy że małymi, plecakami wyszliśmy w trasę. Szlak prowadził początkowo lasem i drogą krzyżową, a później odsłoniętym stokiem, plusem było to, że wchodziliśmy na południowy stok, osłonięty przez kilka dobrych godzin od słońca. Tym razem upał tak nie doskwierał jak przy Nadelhornie. Do schroniska 3 / 5

4 doszliśmy po ok. 4h, a po drodze podziwialiśmy panoramy na nasze poprzednio zdobyte szczyty m.in. Dom. Schronisko okazało się nowoczesną budowlą nieopodal górnej stacji kolejki, zaś noclegi były w jej najniższej części. Mieliśmy łóżka w pokoju 28 osobowym, w którym ostatecznie oprócz nas nocowało jeszcze 5 osób. Gotować na epiku mogliśmy na polu co nie było trudne, bo wystarczyło wyjść przez okno :) A na polu piękne widoki niestety niebo się nieco zachmurzyło, ale byliśmy dobrej myśli. Rano budzi zadzwonił wyjątkowo późno ok. 4 i po pokonaniu niechęci do wstawania zobaczyliśmy jak wygląda sytuacja. Ruch na korytarzu był dość spory ekipy przygotowywały się do wyjścia i czekały na śniadanie. My zjedliśmy kanapki popijając herbatą i po 5 wyszliśmy z budynku. Latarek już nie trzeba było używać. Idąc z ekipą dwóch starszych panów doszliśmy szybko do lodowca tradycyjne założenie raków, przewiązanie liny i idziemy przecinając pole seraków. Po podejściu ścianą lodowca musieliśmy się zatrzymać, bo trzyosobowa ekipa Anglików była w trakcie pokonywania szczeliny. Hmmm, to miała być prosta droga, a tu widzimy, że dziewczyna używa śrub lodowych i zakłada stanowiska asekuracyjne... Czyżby to była zbyt trudna dla nas droga? Mamy sprzęt, ale czy wystarczy? Co to za ściana i co będzie dalej? Po ok. 30 min. ekipa przeszła, a kolejni za nimi, zrobili przejście w 5 min okazało się że u pierwszych nastąpił przerost formy nad treścią. My też, oczywiście z odpowiednią asekuracją, przeszliśmy szczeliny w 5 min no może trochę dłużej, bo Matii nurkował po aparat Taty :). Dalej droga szła zakosami na przełęcz i granią na szczyt. Udało się! Weismiess zdobyty!! Wykonaliśmy odpowiednie telefony coby podzielić się radością, zrobiliśmy masę zdjęć i po przegryzieniu czekolady zeszliśmy do schroniska. A po drodze mijały nas ekipy, które rano wjechały kolejką jak dla mnie to średnia przyjemność podchodzić w rozmiękłym śniegu, ale co kto lubi. Po zjedzeniu pysznego obiadku-liofiliata i wypiciu piwa/soku, zeszliśmy do campingu. Tym razem bez bawienia się w Służbę Medyczną ;) Co by tu robić dalej... Na pewno jeden dzień odpoczynku, a potem albo jeszcze jakiś cztero tysięcznik, albo spacer na jedyne 3000 m. Robimy zakupy spożywcze i udaje się nam zdążyć do namiotu 10 min przed ulewą. Jedząc pyszną pulpę snujemy plany dowiemy się jutro jak z pogodą i od tego zależy decyzja. 4 / 5

5 Rano po wyspaniu się i śniadanku przyszła pora na tak! odpoczynek. Ale ponieważ niebo znowu się chmurzyło poszliśmy się dowiedzieć jaka jest prognoza niestety zbliża się deszcz, nici z gór, a że urlop powoli się kończy, to szybko pakujemy bagaże i ruszamy wcześniej do Polski. Lepiej odpocząć w domku, niż męczyć się w deszczu pod namiotem. Podróż powrotna trwała ponownie ok. 20 h, ale tym razem warunki były gorsze ulewy, burze, wiatr nie jechało się zbyt łatwo. Tuż za przełęczą zaczął się deszcz, skończył w Polsce. Do domu przyjechaliśmy w piątek ok. 9. Jeszcze tego samego dnia pojechałam z Maiim do Szaflar, gdzie świętowaliśmy podwójne urodziny, a w sobotę do Krakowa. Czas kończyć wakacje. Powoli wracamy z chmur na ziemię ;) Dziękuję za suuuper wyjazd! autor: Agata {gallery}0023alpy{/gallery} 5 / 5