II FSK 312/13 Wyrok NSA

Transkrypt

1 II FSK 312/13 Wyrok NSA Data orzeczenia orzeczenie prawomocne Data wpływu Sąd Naczelny Sąd Administracyjny Sędziowie Antoni Hanusz Danuta Małysz Stefan Babiarz /przewodniczący sprawozdawca/ Symbol z opisem 6113 Podatek dochodowy od osób prawnych 6560 Hasła tematyczne Podatek dochodowy od osób prawnych Interpretacje podatkowe Sygn. powiązane I SA/Rz 755/12 Wyrok WSA w Rzeszowie z Skarżony organ Treść wyniku Minister Finansów Oddalono skargę kasacyjną Powołane przepisy Dz.U nr 74 poz 397 art. 16 b) ust. 1 pkt 6 Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych tekst jednolity Dz.U nr 119 poz 1117 art. 144 i art. 147 Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej SENTENCJA Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA (del.) Danuta Małysz, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 października 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 755/12 w sprawie ze skargi M. [...] sp. z o.o. z siedzibą w R. na indywidualną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2012 r. nr IBPBI/2/423 62,64/12/CzP w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz M. [...] sp. z o.o. z siedzibą w R. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3) nakazuje zwrócić Dyrektorowi Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem nadpłaconego wpisu od skargi kasacyjnej. UZASADNIENIE 1. Wyrokiem z dnia 25 października 2012 r., I Sa/Rz 755/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił zaskarżoną przez M.[...] sp. z o.o. z siedzibą w R. (zwaną dalej spółką) indywidualną interpretację Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach) z dnia 23 kwietnia 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. 2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynika, że we wniosku o wydanie interpretacji spółka wskazała, iż w pierwszym roku podatkowym zamierza nabyć w drodze aportu przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część 1/8

2 przedsiębiorstwa osoby trzeciej, w tym m.in. prawa na dobrach niematerialnych, obejmujące prawo do znaku towarowego zgłoszonego w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (Office for Harmonization in the Internal Market, zwany dalej: OHIM). Ten znak towarowy został zgłoszony do rejestracji w OHIM, jednakże na dzień sporządzenia wniosku nie został jeszcze zarejestrowany i przysługuje do niego prawo ze zgłoszenia. Dodatkowo w dniu aportu pomiędzy wnoszącym aport a spółką zostanie zawarta umowa przeniesienia własności przedmiotu aportu. Spółka rozważa wprowadzenie wchodzącego w skład aportu znaku towarowego zgłoszonego do OHIM (lecz jeszcze niezarejestrowanego) do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych jako prawa własności przemysłowej lub jako autorskiego prawa majątkowego. Wartość początkowa tego znaku będzie równa jego wartości rynkowej wskazanej w akcie notarialnym dotyczącym podwyższenia kapitału zakładowego. Prawo z rejestracji tego znaku, w razie wprowadzenia go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych jako prawo własności przemysłowej, będzie amortyzowane od miesiąca następującego po miesiącu, w którym prawo do znaku towarowego zostanie zarejestrowane w OHIM. W związku z powyższym spółka zapytała: 1) Czy prawo z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w OHIM stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: u.p.d.o.p.) w razie spełnienia pozostałych przesłanek wskazanych w tym przepisie? 2. Czy spółka będzie uprawniona do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prawa ze zgłoszenia w OHIM wspólnotowego znaku towarowego, jako prawa własności przemysłowej, w dacie jego nabycia według wartości rynkowej stosując art. 16g ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.) i do rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od daty zarejestrowania go w OHIM? Przedstawiając własne stanowisko spółka wskazała, że prawo z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w OHIM, po spełnieniu pozostałych przesłanek wskazanych w tym przepisie, stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. 3. Ze stanowiskiem tym nie zgodził się organ interpretacyjny. Powołując się na art. 16b ust 1 pkt 6 u.p.d.o.p. stwierdził, że skoro prawo ochronne na znak towarowy 2/8

3 powstaje wskutek prawokształtującej decyzji urzędu patentowego, to nie istnieje ono przed wydaniem takiej decyzji. Prawo wprost wskazuje na możliwość przeniesienia prawa ze zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne, niemniej przedmiotem takiego przeniesienia nie jest prawo ochronne na znak towarowy, ale ekspektatywa takiego prawa. Art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie przewiduje możliwości amortyzowania takiej swoistej ekspektatywy. Amortyzowaniu podlega tylko prawo do znaku towarowego i to pod warunkiem jego nabycia, użyteczności do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania w przewidywalnym okresie dłuższym niż rok oraz wykorzystywania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa spółka podtrzymała stanowisko zawarte we wniosku o interpretacje, pomimo tego jednak organ nie znalazł podstaw do jej zmiany. 4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uwzględniając skargę zauważył, że wykładnia dokonana przez organ interpretacyjny nie znajduje uzasadnienia w przepisach art. 16a i 16b u.p.d.o.p. W sytuacji, gdy ustawodawca posługuje się w różnych przepisach prawnych tym samym pojęciem, to pojęcie to powinno być interpretowane w ten sam sposób, chyba że coś innego wynika z przepisów prawa lub dokonanie takiej interpretacji prowadziłoby do niedających się akceptować wniosków. W przypadku art. 16a ust. 1 i 16b ust. 1 u.p.d.o.p. tak właśnie należy postąpić i pojęcie "nabycie" należy interpretować w ten sam sposób. Wartości niematerialne i prawne będą polegały amortyzacji tylko w sytuacji kiedy zostaną nabyte. Przedmiot amortyzacji może być albo nabyty, albo wytworzony we własnym zakresie. Nie zostaje nabyty tylko taki środek trwały, który został wytworzony. Nie zostanie wytworzony tylko ten środek trwały, który został nabyty. Nabycie może mieć charakter nabycia pierwotnego albo pochodnego. Przepis art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p. nie rozróżnia, czy nabycie o którym w nim mowa ma mieć charter nabycia pierwotnego, czy pochodnego. Zatem terminem tym objęte będą oba rodzaje nabycia. Z okoliczności przedstawionego przez spółkę zdarzenia nie wynika, aby prawo do wspólnotowego znaku towarowego miało być przez spółkę wytworzone. Nie jest to zresztą możliwe, skoro powstać ono 3/8

4 może jedynie na podstawie rejestracji Fakt rejestracji nie może być uznany za wytworzenie znaku we własnym zakresie przez spółkę, skoro następuje na podstawie decyzji organu działającego w granicach stosownych regulacji prawnych. To, że w chwili wniesienia aportu nie istnieje jeszcze prawo do wspólnotowego znaku towarowego nie oznacza, iż spółka nie może nabyć tego prawa w wyniku jego rejestracji przez urząd. Od chwili wydania decyzji spółka nabędzie zatem prawo z rejestracji i po spełnieniu dalszych warunków będzie mogła przystąpić do amortyzacji go jako wartości niematerialnych i prawnych. 5. Powyższy wyrok organ interpretacyjny zaskarżył w całości skargą kasacyjną, zarzucając mu naruszenie art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że jeżeli w chwili wniesienia aportu nie istnieje prawo do wspólnotowego znaku towarowego to może ono zostać nabyte w wyniku rejestracji przez właściwy urząd i w związku z tym stanowi ono wartość niematerialną i prawną, która na podstawie tego przepisu podlega amortyzacji. Mając na uwadze powyższe organ wniósł o: * uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i oddalenie skargi na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.), ewentualnie * uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia na zasadzie art p.p.s.a. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Rzeszowie, * zasądzenie od spółki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną spółka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosła o: * oddalenie skargi kasacyjnej organu interpretacyjnego w całości, * zasądzenie od organu interpretacyjnego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. * Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego podlega oddaleniu. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zinterpretował tak stan faktyczny (przyszły) przedstawiony we wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego, jak i ocenił stanowisko organu interpretacyjnego. Otóż nie budzi wątpliwości to, że ekspektatywa nabycia prawa majątkowego, a taką niewątpliwie jest prawo ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji, może być przedmiotem aportu. Jest to 4/8

5 bowiem prawo zbywalne (art k.s.h., art. 158 k.s.h.). Jednakże czym innym jest zdolność aportowa prawa majątkowego, czy też jego ekspektatywa, a czym innym zagadnienie dopuszczalności i zdolności danego prawa do odpisów amortyzacyjnych jako wartości niematerialnych i prawnych. Ekspektatywa prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji ma zdolność aportową, ale nie ma w świetle art. 16b ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. zdolności do dokonywania od niej odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie bowiem z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. "amortyzacji podlegają (...), nabyte nadające się do odpowiedniego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (...) prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz ze zm.) zwana dalej: u.p.w.p. (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 170 pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi". Prawa własności przemysłowej określone w ustawie zgodnie z tym przepisem muszą być nabyte. Nabycie prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy następuje przez jego rejestrację (art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona), Dz.Urz. UE L ze zm.). Wspólnotowy znak towarowy przyznaje właścicielowi wyłączne prawo do tego znaku. Zatem przed rejestracja nie istnieje możliwość wykorzystania tego prawa jako wartości niematerialnej i prawnej, bowiem nie zostało ono jeszcze nabyte. Uznane przez Ministra Finansów za nieprawidłowe stanowisko spółki odnosiło się do tej części przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), w której przedmiotem aportu wnoszonego do spółki miały być prawa ze zgłoszenia znaków towarowych (znaki towarowe zostały zgłoszone do Urzędu Patentowego, ale do czasu wniesienia aportu nie uzyskano jeszcze prawa ochronnego na te znaki), na które dopiero spółce zostaną udzielone prawa ochronne. Spółka pytała, czy w takiej sytuacji istnieje możliwość dokonywania 5/8

6 odpisów amortyzacyjnych, przy czym dla spółki było jasne, że odpisy te mogą być dokonywane dopiero po uzyskaniu na te znaki praw ochronnych i wpisaniu ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie ulegało bowiem wątpliwości i w istocie rzeczy nie było sporne, gdyż wynikało to z utrwalonego w tej mierze orzecznictwa sądów administracyjnych, w tym także z powoływanego zarówno przez Ministra Finansów, jak i Sąd pierwszej instancji, wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FSK 23/08, iż co do zasady, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., amortyzacji może podlegać (przy spełnieniu innych jeszcze przesłanek określonych w tym przepisie) jedynie znak towarowy, na który udzielono w stosownym trybie przewidzianym w uregulowaniach zawartych (obecnie) w u.p.w.p., praw ochronnych do tego znaku, natomiast niewystarczające jest samo zgłoszenie takiego znaku (zob. także wyroki NSA: z 28 sierpnia 2009 r., II FSK 412/08, z 20 listopada 2009 r., II FSK 1003/08, z 25 sierpnia 2010 r., II FSK 627/09, z 3 lutego 2011 r, II FSK 1741/09). Jak wynika z przedstawionej w skardze kasacyjnej argumentacji, mającej uzasadnić zarzut błędnej wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (oraz pozostałych przepisów prawa materialnego wymienionych w tej skardze) dokonanej przez Sąd pierwszej instancji w ślad za stanowiskiem prezentowanym przez spółkę, kluczowe znaczenie dla Ministra Finansów ma użyty we wstępnej części art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p. wyraz "nabyte", odnoszący się do wszystkich praw wskazanych w pkt 1 6 tego przepisu, a więc również do wymienionych w pkt 6 praw określonych w u.p.w.p. Minister Finansów podkreśla, że aby prawo ochronne na znak towarowy mogło zostać uznane za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu powyższych przepisów, musi zostać ono "nabyte". Powołując się na przepisy u.p.w.p. dotyczące udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy Minister Finansów dowodzi dalej, że prawa, które w dacie nabycia nie spełniają warunków określonych w art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie mogą być uznane za wartości niematerialne i prawne. Odnosząc takie rozumowanie do przedstawionego przez spółkę stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Minister Finansów stwierdza dalej, że w analizowanym przypadku spółka nabędzie w formie aportu prawo ze zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, a nie prawo ochronne na znak towarowy. W podsumowaniu swoich wywodów jeszcze raz podkreśla, iż elementarnym warunkiem uznania praw ochronnych na znak towarowy wynikających z jego rejestracji jest ich nabycie, a nie uzyskanie decyzji z Urzędu Patentowego, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Jak więc wynika z przedstawionego w skardze kasacyjnej toku rozumowania, analizowaną i kluczową w sprawie czynność "nabycia" Minister Finansów odnosi wyłącznie do aktu wniesienia aportu do Spółki, natomiast całkowicie jej przeciwstawia decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy. Stanowisko takie nie ma jednak dostatecznego uzasadnienia prawnego, a ponadto jest nieracjonalne. Pogląd, iż przy nabyciu prawa ochronnego na znak towarowy, chodzi wyłącznie o "nabycie pochodne" oraz, że podstawowym warunkiem możliwości amortyzacji podatkowej jest to, aby prawo do znaku towarowego zostało nabyte od innego podmiotu, zaprezentowany został w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 546/07. Pogląd ten pozostaje jednak odosobniony. W sprawach będących przedmiotem powołanych wcześniej wyroków Naczelnego Sądu 6/8

7 Administracyjnego, sądy obydwu instancji podzieliły stanowisko organów podatkowych, iż nie mogą stanowić podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych prawa ze zgłoszenia znaków towarowych (a więc do czasu uzyskania praw ochronnych na te znaki), natomiast w najmniejszym stopniu nie była kwestionowana, także przez same organy podatkowe, możliwość dokonywania przez podatników amortyzacji praw ochronnych na znaki towarowe, po tym jak podatnicy ci otrzymali decyzję o udzieleniu im prawa ochronnego na znak towarowy. W powoływanym już wyroku z dnia 28 sierpnia 2008 r. sygn. akt II FSK 412/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., iż "Prawo do znaku towarowego może być wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a następnie amortyzowane zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., gdy jest nie tylko faktycznie wykorzystywane przez oznaczenie towarów i usług znakiem towarowym, ale przede wszystkim prawnie przejęte do używania jako prawo, bowiem pod pojęciem prawa do znaku towarowego mieszczą się tylko podmiotowe prawa do znaku, które mają charakter bezwzględny. Wskazuje na to określona ustawą przesłanka "nabycia" prawa do znaku towarowego, a więc nabycia tego prawa na własność. Na gruncie ustawy o znakach towarowych, zgodnie z art. 10 ust. 1, nabycie prawa do znaku towarowego następowało w systemie konstytutywnej rejestracji" (obecnie na gruncie przepisów u.p.w.p. instytucji tej odpowiada wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy). Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie ma uzasadnionych powodów, które mogłyby być wywodzone, czy to z wykładni gramatycznej, czy też systemowej, bądź celowościowej, aby na gruncie art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. przyjmować, iż w użytym tam pojęciu "nabyte" nie mieści się uzyskanie przez podatnika prawa ochronnego na znak towarowy w drodze konstytutywnej decyzji Urzędu Patentowego. Art. 144 i art. 147 u.p.w.p. stanowią o "wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy". Urząd patentowy udziela zatem w drodze decyzji prawa ochronnego na znak towarowy, a adresat tej decyzji prawo to nabywa. Wniesienie aportem prawa ze zgłoszenia znaku towarowego oraz otrzymanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, to dwa różne zdarzenia, które się nie wykluczają i które nie mogą być sobie przeciwstawiane, jak czyni to Minister Finansów. Wniesienie aportem prawa ze zgłoszenia znaku towarowego oznacza tylko tyle, iż podmiot, do którego aport ten wniesiono, po przeprowadzeniu przez Urząd Patentowy przewidzianej przepisami u.p.w.p. procedury rozpatrywania zgłoszenia znaku towarowego, stanie się adresatem wydanej w następstwie tego decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy, bądź odmowy udzielenia takiego prawa. Dodatkowo jeszcze podmiotowi temu będzie przysługiwało pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, które oznaczane jest według daty zgłoszenia w Urzędzie Patentowym. Pierwszeństwo takie jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 127 p.w.p.). Gdyby uznać za prawidłowe prezentowane w skardze kasacyjnej tok rozumowania oraz sposób wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., z których wynika, iż uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy w drodze decyzji Urzędu Patentowego, nie stanowi "nabycia" takiego prawa, co w świetle treści powyższego przepisu, jak dowodzi Minister Finansów stanowi elementarny warunek uznania tego prawa za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, musiałoby to oznaczać, że żaden podmiot, który uzyskał prawo ochronne na znak towarowy w tym trybie, tj. poprzez decyzję Urzędu Patentowego, nie miałby możliwości amortyzacji tego prawa. Wynikałoby zatem z tego, iż jedynym sposobem uzyskania takiej możliwości byłoby nabycie takiego prawa od innego podmiotu 7/8

8 jego właściciela, czy to w drodze wniesienia aportu, jak w niniejszej sprawie, gdzie Minister Finansów nie kwestionuje dokonywania odpisów amortyzacyjnych, od wniesionych do spółki aportem praw ochronnych ze znaku towarowego, czy też poprzez inne czynności prawne. Podmiot, który uzyskał prawo ochronne na znak towarowy w drodze decyzji Urzędu Patentowego, ale jak twierdzi Minister Finansów prawa tego nie nabył, musiałby w celu Sygn. akt II FSK312/13 uzyskania możliwości amortyzowania tego prawa, zbyć je innemu podmiotowi, a następnie nabyć je od niego. Oczywiste jest, iż rezultat wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. prowadzący do takich wniosków, jest całkowicie nieracjonalny, a co najistotniejsze, nie wynika z treści tego przepisu, a więc jako taki jest nieprawidłowy. Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. oraz pozostałych wymienionych w tej skardze przepisów prawa materialnego, poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, jest niezasadny. Natomiast rację ma Minister Finansów podnosząc w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia wymienionych przepisów procesowych, w tym m.in. art ord.pod., iż stwierdzone przez Sąd pierwszej instancji niewyjaśnienie przez Ministra Finansów powodów zajęcia odmiennego stanowiska niż w innej indywidualnej interpretacji, o ile zaskarżona interpretacja zawiera należyte uzasadnienie prawne, nie mogło być uważane za samoistną przyczynę uchylenia wydanej w niniejszej sprawie interpretacji indywidualnej. Kwestia ta nie miała jednak znaczenia wobec uchylenia zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Sąd pierwszej instancji słusznie uchylił tę interpretację, jednakże uzasadnionym powodem takiego rozstrzygnięcia była nieprawidłowa wykładnia przepisów prawa materialnego, nie zaś powołana także przez Sąd okoliczność, że interpretacja ta nie zawierała odniesienia do innej interpretacji indywidualnej, powołanej przez pełnomocnika Spółki. Uznanie za zasadne zarzutu naruszenia przepisów procesowych nie miało zatem wpływu na wynik sprawy, a zaskarżony wyrok pomimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 (in fine) p.p.s.a., orzekł jak w sentencji, a w zakresie zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego na podstawie art. 204 pkt 2, art i art p.p.s.a. 8/8