Trzynasty Okólnik Dyrektorki Generalnej Sodalicji Św. Piotra Klawera do Członków Zewnętrznych, do Promotorów i Promotorek na rok 1917

Transkrypt

1 Trzynasty Okólnik Dyrektorki Generalnej Sodalicji Św. Piotra Klawera do Członków Zewnętrznych, do Promotorów i Promotorek na rok 1917 Moi szanowni Promotorzy i Promotorki! Jesteśmy w trzecim roku wojny i nie widać jeszcze Ŝadnego znaku pokoju. Dlatego, czy moje pozdrowienie roczne nie okaŝe się Wam moi drodzy Przyjaciele, nie na czasie i czy znajdziecie czas i spokój aby go przeczytać? Mam nadzieję, Ŝe tak. Jednoczy nas jedno cierpienie i jedno wspólne zainteresowanie.. To właśnie wojna światowa powinna zjednoczyć nas jeszcze bardziej. I jeŝeli nie moŝe się to dokonać poprzez spotkania osobiste z okazji Kongresów, niech moje proste słowa będą środkiem zastępczym Będę zwięzła: jedno spojrzenie wstecz na rok ubiegły i jedna perspektywa na przyszłość. Spojrzenie wstecz Błogosław, duszo moja, Pana, i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach! (Ps. 102). To zdanie, drodzy Promotorzy i Promotorki, streszcza wszystko to co mam do powiedzenia odnośnie minionego roku. Bóg uczynił dla Sodalicji cudowne rzeczy. Nie tylko przeszła ona dobrze drugi rok wojny, ale nawet miała duŝe korzyści; jedną korzyść materialną w tym co się odnosi do ofiar na rzecz Misji i jedną moralną, której nie moŝna pominąć, która odnosi się do samej Sodalicji i w pierwszym miejscu do jej Misjonarek Pomocnic. W tym co dotyczy korzyści materialnych, jest wzrost prenumeratorów i rozszerzenie się Dzieła. Austria, Węgry, Niemcy, Szwajcaria i Stany Zjednoczone Ameryki są Krajami, w których moŝemy zarejestrować nowe osiągnięcia. W Austrii powstały, w wielu miastach

2 Komitety Czynu z celem umoŝliwienia energicznej działalności propagandy. Na przykład w Wiedniu, Brünn, Graz, Leitmeritz, Linz a. Donau. i Salizburgu. Do załoŝenia innych Komitetów zostały połoŝone pierwsze kamienie. Na Węgrzech Dzieło miało szczególny rozmach, tak, Ŝe w roku 1916 moŝna było zorganizować jedną Filję pod opieką jednego współpracownika zewnętrznego. To samo odnosi się do Pragi, gdzie Ŝyczliwość Jego Eminencji kardynała Strbensky i jego następcy, księcia arcybiskupa Hunn, obiecuje piękną przyszłość dla nowej Filji. RównieŜ w Niemczech, przede wszystkim w Filji we Wrocławiu która rozwija działalność propagandy, Sodalicja bardzo dobrze się zachowała, przyłączyły się nawet liczne Biura do tych juŝ istniejących. W neutralnej Szwajcarii praca posuwała się pilnie przez cały rok, szczególnie poprzez liczne inicjatywy, jak Konferencje o Misjach i pokazy przeźroczy (30 konferencji, z których 8 specjalnych dla dzieci), które miały jako skutek powstanie nowych Biur. Wymieniamy tylko Rohrschach, Altstätten, Frauenfeld, Schwyz, Romanshorn, Düdingen, Wil. Szwajcaria przyjęła równieŝ dla Sodalicji szczególną funkcję łącznika między krajami w wojnie, Austrią, Niemcami, Włochami, Francją i Anglią, i Afryką. Jak bardzo było opatrznościowe załoŝenie Siedziby Centralnej w Zugu pokazuje się w całej wartości teraz, podczas wojny światowej. Centrala amerykańska w St. Louis, Mo, była dla nas drugim źródłem radości. Nasz miejscowy Dyrektor rozwinął prawdziwą gorliwość apostolską i wykazy rachunkowe, które pomimo niebezpieczeństwa dochodzą do nas co miesiąc z biura w St. Louis, ukazują przychody zawsze coraz to wyŝsze. Nawet włosi kontynuowali składanie swoich jałmuŝn dla Misji z jednakową hojnością i pomimo cięŝkiej sytuacji finansowej, sumy się nie zmniejszyły. Z trudem odnawia się nasze Dzieło w Polsce, przede wszystkim w Galicji Zachodniej, podczas gdy Galizja Wschodnia i tereny zajęte przez Polskę są mniej a więcej nieaktywne. Mamy nadzieję, Ŝe kiedy odbudowa Królestwa Polskiego będzie ukończona, równieŝ tam nastąpi wskrzeszenie

3 ognia misyjnego i Polska okaŝe się wdzięczna za wyzwolenie z niewoli rosyjskiej szczególną hojnością dla Misji. Efekt wielkiej działalności propagacyjnej ukazuje się przede wszystkim we wzroście prenumeratorów naszych pisemek misyjnych. Cały nakład Echa liczył w roku 1916 około egzemplarzy, Murzynka (w 1916 równieŝ z wersją francuską, drukowaną w Zugu) liczył około Prenumeratorzy Propagandy misyjnej są prawie podwojeni, tak Ŝe rok 1916 zamknęliśmy liczą stałych prenumeratorów. Liczba Promotorów i Promotorek wzrosła o osób i osiąga obecnie I teraz jałmuŝny na rzecz Misji: równieŝ te są prawie podwojone. JeŜeli w drugim roku wojny dochodziły do ,82 K, w roku 1916 podniosły się do ,41 K, co oznacza wzrost o ,59 K. Co jeszcze trzeba powiedzieć, szanowni Promotorzy i Promotorki? Czy nie powinniśmy krzyczeć z głębi serca: Bogu niech będą tysiąckroć dzięki!? Ilu z Was przyczyniło się do tego cudu miłości chrześcijańskiej? Powinnam Was chwalić, powinnam Wam podziękować? Nie śmiem, aby nie odebrać Wam jednej części Waszej nagrody w niebie. Jedną tylko rzecz pragnę powiedzieć: bogacze, i ci którym się dobrze powodzi często mi mówią z wyrazem współczucia: Jest prawdą, Ŝe musicie duŝo cierpieć z powodu wojny? JałmuŜny na pewno się zmniejszą, jeŝeli nie znikną zupełnie (ale to właśnie oni pilnują się dobrze aby nie otworzyć własnego portfela). I kiedy ja zapewniam ich, Ŝe jest przeciwnie pozostają bez słów i oddalają się jak bogaty młodzieniec z Ewangelii. Nie mogą zrozumnieć lekcji, którą dają im biedni i nic nie posiadający. Biedni bogacze! Ale na czym polega korzyść moralna tej wojny? Myślę, Ŝe na uznaniu waŝności, czy wręcz konieczności naszej Sodalicji Św. Piotra Klawera, i to na pierwszym miejscu przez samych Misjonarzy. PoniewaŜ jednogłośne świadectwo Misjonarzy mówi, Ŝe Sodalicja, która juŝ przed wojną była konieczna dla Misji afrykańskich, teraz stała się dla nich niezbędna; poniewaŝ wiele Misji afrykańskich nie otrzymuje teraz Ŝadnej pomocy, jeŝeli nie od Sodalicji. Pytają nas równieŝ często, potrząsając głową, czy

4 moŝna jeszcze wysyłać do Afryki ofiary dla Misji. Ale, dzięki Bogu, jak dotąd wszystkie ofiary wysłane dotarły do celu, tak jak równieŝ my zostaliśmy w ciągłym kontakcie z Misjami w Afryce, jak to moŝna równieŝ przeczytać w Echu. Oczywiście przesyłka pieniędzy przysparza nam niemało problemow i trudności, nad któryni jednak nie chcę się tu zatrzymać; ale kto nie zaangaŝowałby się całkowicie aby przesłać do celu przeznaczenia ofiary wdów i być w ten sposób Misjonarką Pomocnicą w pełnym tego słowa znaczeniu? Perspektywy Nasze postanowienia na juŝ rozpoczęty rok 1917, drodzy Promotorzy i Promotorki, myślę, Ŝe nakreślają się same po tym co juŝ zostało powiedziane. Jakkolwiek ułoŝy się rok 1917, czy kara BoŜa będzie trwała jeszcze czy nastanie pokój, my chcemy pozostać wierni Misjom i szczególnie jako afrykańczycy Misjom afrykańskim i prowadzić naszą słuŝbę misyjną na zapleczu, wiernie i pilnie. Poprzez te postanowienia czuję się złączona z Wami, drodzy Promotorzy i Promotorki. Zanim przedstawię Wam moje małe pensum na rok 1917, pragnę zwrócić Waszą uwagę na dwie trudności, które napotkamy przy wypełnianiu naszych postanowień w bieŝącym roku i jeszcze bardziej kiedy zapanuje pokój szczególnie w Austrii i Niemczech. Pragnę to wyrazić otwarcie tu przed Wami, moi Przyjaciele, aby móc milczeć publicznie, z miłości do pokoju, odnośnie tych skłonności. Pierwsza trudność dotyczy Sodalicji i jej charakteru międzynarodowego. Istnieje obawa, Ŝe dzieła misyjne juŝ teraz, i jeszcze bardziej po wojnie, mogą obrać mocny kierunek narodowy i to zarówno u nas w ojczyźnie, czy na Misjach. Kiedy, na przykład, w czasopismach niemieckich ubolewa się, Ŝe w krajach nieprzyjacielskich niektórzy katolicy ukazują bezgraniczny nacjonalizm nawet w dziełach misyjnych, kiedy się broni przed atakami nacjonalistycznymi organu jezuitów francuskich, moŝna się zapytać czy jest mniej nacjonalistyczne, Ŝe główne gazety katolickie Austrii i Niemiec odrzucają publikowanie wiadomości (nawet jeśli

5 są napisane przez Misjonarzy niemieckich i austriackich) z terytoriów misyjnych nie niemieckich i chcą zajmować się tylko stowarzyszeniami misyjnymi niemieckimi i pomagać misjom tam gdzie pracują zakonnicy niemieccy. I co chcą zrobić w Niemczech i Austrii niektórzy jednostronni pionierzy szerzącego się ruchu Misji na Wschodzie jeŝeli nie organizm na bazie narodowej, działalność ispirowana z góry i w której moŝe równieŝ przez nacisk z góry trzeba brać udział? Jest obowiązkiem (tak się mówi teraz) kaŝdego Austriaka i Niemca propagować misje na Wschodzie. Grupy, które zdobywają zwolenników dla Wschodu są dzisiaj w modzie; równieŝ Działo Rozkrzewiania Wiary, korona wszystkich dzieł misji światowych, jak się samo określa, przekazało wszystkie ofiary z Austrii za rok 1915 Misjom na Wschodzie (zobacz Die Weltmission, N. 1, Publikacja C. S. 4). Nasza Sodalicja, która na mocy Statutów nie moŝe i nie będzie mogła troszczyć się o Wschód, w Austrii i Niemczech nie jest, w oczach wielu, ani patriotyczna ani nowoczesna. I równieŝ nasi Promotorzy i Promotorki będą słyszeć odnośnie tego uwagi i przełknął gorzkie kęsy. Rozumie się dlatego jak równieŝ dobrzy Przyjaciele Sodalicji radzą się, z powodów celowości, czy nie zostawić Misji afrykańskiuch (przede wszystkim na wypadek gdyby równieŝ Niemcy utraciły swoje kolonie afrykańskie) i nie skoncentrować wszystkich naszych wysiłków na Wschodzie, idąc za porzekaadłem innych stowarzyszeń. Co osobiście myślę o tym absurdzie wyraziłam juŝ w swoim czasie w poczcie Echa. Wydaje mi się zdradą Afrykańczyków i nas samych jeŝeli Sodalicja stałaby się niewierna (i to właśnie w momencie wielkiej potrzeby) swoim pierwszym celom, Misje afrykańskie, dla których została załoŝona jako pomoc i taka zatwierdzona przez Świętą Kongregację Rozkrzewiania Wiary. Te Misje są i pozostaną naszym celem, niezaleŝnie od podziału politycznego Afryki. PoniewaŜ my nie jesteśmy tam pomocnikami Państw, ale sługami Kościoła katolickiego, dla którego nie ma róŝnicy czy dusze Afrykańczyków są zbawione przez misjonarza tej czy innej narodowości.

6 JeŜeli przez to stracimy niektórych superpatriotycznych przyjaciół Misji Wy, szanowni Promotorzy i Promotorki, na pewno wypełnicie tę pustkę Waszą podwojoną gorliwością. I jeŝeli nawet z tego powodu zmniejszy się opieka i Ŝyczliwość niektórych instancji, sam Bóg zainterweniuje, jak to czynił dotychczas, i pokaŝe swoim nadzwyczajnym błogosławieństwem, Ŝe On, nawet jeŝeli On sam, jest naszym wsparciem i naszym opiekunem. Trzeba zrozumieć dobrze, Ŝe chodzi tu o bardzo waŝną główną zasadę: misja światowa Kościoła katolickiego musi pozostać katolicka i nie moŝe być wplątana w mało chrześcijańskie spory narodowe. Druga trudność pochodzi ze strony, z której właśnie nie powinnoby się jej oczekiwać. Ma swoją siedzibę właśnie na polu samych Przyjaciół Misji, w tym momencie w Niemczech; jak szybko rozprzestrzeni się w Austrii, Szwajcarii, Włoszech czy Ameryce nie jest nam jeszcze dane wiedzieć. W ostatnich czasach słyszało się i czytało wiele razy o reorganizacji niemieckiej gałęzi Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Stowarzyszenia Franciszka Ksawerego. Ta zasłuŝona organizacja stoi na szczycie Dzieł Misyjnych, czy to ze względu na swój wiek (załoŝona w 1822, prawie 100 lat temu) czy to ze względu na swoją uniwersalność i ilość swoich przychodów. Właśnie przed wybuchem wojny światowej pojawiła się potrzeba aby ją zreorganizować i teraz są czynione pierwsze konieczne kroki. Bardzo dobrze. Będzie to przyjęte z radością przez wszystkich Przyjaciół Misji. Ale sposób w jaki dokonuje się ta reorganizacja i pozycja jaką się przybiera przeciw wszystkim innym wysiłkom misyjnym prowokuje niesprawiedliwą degradację jej samej, jeśli nie wprost bezpośrednią szkodę. Na przykład w wielu raportach dziennikarskich jest napisane, Ŝe Stowarzyszenie Świętego Franciszka Ksawerego byłoby jedynym Dziełem Misyjnym oficjalnie uznanym przez Kościół i prawie wynika z tego, Ŝe wspieraliby naprawdę Misje tylko ci, którzy wspierają Stowarzyszenie Świętego Franciszka Ksawerego. Aby powiedzieć tylko o naszej Sodalicji: jest moŝe ona mniej kościelna czy mniej katolicka od Stowarzyszenia Św. Franciszka Ksawerego, ona która nie tylko została uznana przez Stolicę

7 Świętą ale równieŝ podporządkowana bezpośrednio Dziełu Rozkrzewiania Wiary i która ma swoją siedzibę nie w ParyŜu, ani nawet w Aachen, ale w Rzymie, Centrum wszystkich ruchów misyjnych katolickich? I czy ma mniej zasług ten kto powierza swoją ofiarę Sodalicji lub nawet ten kto staje się jej promotorem? Co moŝna pomyśleć kiedy wszystkie wysiłki misyjne, wszystkie organizacje misyjne poza Stowarzyszeniem Św. Franciszka Ksawerego są przedstawiane jako osłabienie czy rozproszenie sił 1, jakby tylko ono miało prawo wspierać Misje? Tak więc, wynikałoby z tego równieŝ, Ŝe Stowarzyszenie Św. Franciszka Ksawerego i Dzieło Dziecięctwa Misyjnego (które idzie z nim w parze) nałoŝyłyby sobie same obowiązek wspierania w sposób wystarczający Misje całego świata, łącznie z róŝnymi organizacjami i domami misyjnymi. JednakŜe aŝ do czasu gdy nie będą w stanie tego uczynić (i ja wątpię bardzo, Ŝe pomimo wszystkich reorganizacji, będą w stanie to uczynić) nie powinno się uŝywać takich metod autolesionistycznych, które tylko mylą lud katolicki kochający Misje i niesprawiedliwie ukazują w złym świetle liczne organizacje misyjne, zagraŝając ich istnieniu. śyć i pozwolić Ŝyć powinno obowiązywać równieŝ tu! Miał inne poglądy i serce bardziej otwarte Dyrektor Dzieła Rozkrzewiania Wiary w Szwajcarii, zasłuŝony O. Claudius Hirt z Einsiedeln, kiedy podkreślił otwarcie i jasno, Ŝe widział w Sodalicji Św. Piotra Klawera nie konkurenta ale pomocnika Dzieła Rozkrzewiania Wiary. I jak inaczej myśli równieŝ obecny Generał Towarzystwa Jezusowego, który w czerwcu 1916 roku, w jednym ze swoich listów do prowincji amerykańskiej swojego Towarzystwa, odnośnie Misji wśród niewiernych, po zaporoszeniu do wspierania pracy Dzieła Rozkrzewiania Wiary, dodaje: To nam nie zabrania wspierać i popierać równieŝ inne poboŝne instutucje, poŝyteczne dla Misji i uznane przez Kościół. To, drodzy Promotorzy i Promotorki, dla Waszej wiadomości. 1 Od tamtego czasu, naprawdę, coś zostało zaprzeczone i przede wszystkim zostało wyjaśnione, Ŝe nie pojmowało się tutaj dyskryminacji stowarzyszeń misyjnych Zgromadzeń misyjnych (i innych stowarzyszeń pomocniczych?) i Ŝe chciało się tylko zapobiec nieautoryzowanemu wzrostowi działalności prywatnych. Dla nas jednak nie jest waŝne co się rozumiało, ale co rzeczywiście rozumiało Duchowieństwo i lud i jak w konsekwencji się zachowują.

8 I teraz zapytacie jak powinniśmy się zachować w obliczu tych dwóch trudności. Liczne trudności, których nie brakuje w wielkich dziełach BoŜych, są raczej znakiem, Ŝe na prawdę chodzi tu o dzieła chciane przez Boga, napisał mi o tym Przewielebny dr. Rieder, biskup pomocniczy Salzburga. Odnośnie reszty widzę, z drugiej strony, wiele dotykalnego błogosławieństwa BoŜego, tak Ŝe powinniśmy dziękować na kolanach. Dlatego dziękować, mieć nadzieję i kontynuować pracę bez przejmowania się. Jest to moja i równieŝ Wasza wytyczna, szanowni Promotorzy i Promotorki, na rok juŝ rozpoczęty! Odnośnie tej pracy, jeszcze jedna myśl! Trzebaby przede wszystkim zatroszczyć się o to aby nasz Instytut Misjonarek Pomocnic rósł i wzmacniał się. To właśnie Misjonarki Pomocnice są fundamentem całej Sodalicji, i od nich przychodzą wskazówki, które oŝywiają działalność Promotorów i Promotorek, Fili i Biur. W tym samym czasie to one stanowią większy stan dzieł misyjnych rozgałęzionych na zapleczu. Jest to właśnie pole, w którym inne stowarzyszenia misyjne, zorganizowane inaczej od nas, nas nie naśladują i nie mogą iść za nami. Nie mają one osób, które poprzez śluby najpierw czasowe i potem, po długim czasie próby, równieŝ wieczyste, poświęcają się na słuŝbę pomocy misjom. Właśnie tu się znajduje tajemnica naszego powodzenia, nawet kiedy liczba staje się proporcjonalnie zawsze coraz to słabsza i wsparcie kompetentnych instancji coraz to mniejsze. Tak więc, jak moŝecie przyczynić się, szanowni Promotorzy i Promotorki, do tego wzrostu członków? W sposób bezpośredni mogą to uczynić nasi przewielebni kapłani Promotorzy, jeŝeli skierują uwagę młodych dziewcząt i wdów na nasz Instytut zakonny czy to w konfesionale, czy to z ambony lub podczas konferencji dla grup, podczas ćwiczeń duchownych lub równieŝ nie odradzając minimalnie tym, które zdecydowały wstąpić do naszej wspólnoty, pozwalając działać Duchowi Świętemu gdzie chce. W sposób pośredni równieŝ Promotorzy świeccy mogą przyspoŝyć nam członków. Często wystarczy jedno słowo pisane czy powiedziane aby otworzyć drogę do klasztoru. Przykładów jest tysiące.

9 Wyszła niedawno z naszego wydawnictwa ksiąŝeczka zatytuowana: Działalność misyjna na zapleczu, O. Gatterer T.J. UwaŜam tą ksiąŝeczkę za bardzo stosowną aby zdobywać dusze, juŝ rozentuzjazmowane dla Misji, do słuŝby misyjnej w Sodalicji Św. Piotra Klawera. Zechciejcie więc, drodzy Promotorzy i Promotrki, uczynić z tej ksiąŝeczki głos dobrego Boga i rozdawać ją z gorliwością. Jest to Wasze pensum na rok 1917 i jako dodatek odmawiajcie często krótkie Przyjdź, Duchu Święty za te osoby, którym podarujecie ksiąŝeczkę. Pisemko to jest bardzo stosowne do dołączenia do listu osobistego, do rozdawania w stowarzyszeniach, sekcjach misyjnych i apostolskich. Resztę zostawmy Panu. On wie czego nam brakuje i zatroszczy się o to w odpowiednim czasie. Teraz kończę, szanowni Promotorzy i Promotrki, serdecznym podziękowaniem Wam samym za wszystko to co uczyniliście i co myślicie uczynić dla Sodalicji, z obietnicą codziennej modlitwy w Waszych intencjach ze strony wszystkich członków wewnętrznych Sodalicji i proszę abyście zechcieli pamiętać często równieŝ o mnie w Waszych modlitwach. Wasza wdzięczna i oddana w Panu słuŝebnica M. T. Ledóchowska Wiedeń, styczeń 1917