Opracowanie raportu z wykonania lokalnego programu ochrony środowiska

Transkrypt

1 Ochrona środowiska w woj. śląskim BOŻENA GAJDZIK, JAN PAŁASZ Opracowanie raportu z wykonania lokalnego programu ochrony środowiska Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zmian.) organ wykonawczy gminy sporządza co dwa lata raport z wykonania Programu Ochrony Środowiska, który przedstawia Radzie Miasta. Dla większości gmin minęły już 2 lata od zatwierdzenia uchwałą Programów Ochrony Środowiska, zaistniała zatem ustawowa konieczność przygotowania raportów z ich wykonania. Ustawodawca nie stawia żadnych wymagań, co powinien zawierać raport, jaka ma być jego forma, struktura i treść. Nie ma również obowiązku przyjęcia raportu uchwałą, lecz jedynie przedstawienia go Radzie Gminy. Nie pomniejsza to jednak znaczenia tego dokumentu w ogólnej strategii rozwoju zrównoważonego gminy. Raport jest bowiem okresową oceną samorządu z realizacji polityki ekologicznej państwa zapisanej w strategicznym dokumencie tj. Lokalnym Programie Ochrony Środowiska. Okresowy raport z wykonania programu powinien być zatem upubliczniony, przedstawiony mieszkańcom i poddany pod dyskusję na posiedzeniu Rady Gminy. Rola i znaczenie raportu z wykonania programu ochrony środowiska są szczególnie istotne dla samorządu lokalnego w kontroli realizacji przyjętych uchwałą zobowiązań w zakresie zmniejszenia zagrożeń środowiskowych na własnym terenie. Brak ogólnie obowiązujących informacji, jaką formę powinien posiadać raport, stanowi utrudnienie w jego poprawnym przygotowaniu. Jego zawartość może więc być różna i nie zawsze satysfakcjonująca odbiorców opracowania a w szczególności członków Rady Gminy i mieszkańców. W artykule omówiono układ, strukturę i zawartość raportów z wykonania programów ochrony środowiska opracowywanych przez samorządy terytorialne. Celem niniejszego artykułu jest dostarczenie pracownikom administracji samorządowej informacji, co powinien zawierać przedmiotowy raport i jaka powinna być jego forma, struktura i układ treści. Opracowanie raportu z wykonania programu ochrony środowiska Dr inż. Bożena Gajdzik Politechnika Śląska, Katedra Zarządzania Procesami Technologicznymi Dr inż. Jan Pałasz Szkoła Wyższa im. Bogdana Jańskiego w Warszawie, Oddział Zamiejscowy w Zabrzu Ustawa Prawo ochrony środowiska wymaga sporządzenia raportu a nie sprawozdania z wykonania programu ochrony środowiska. Raport nie musi więc mieć formy szczegółowego zdania sprawy z czegoś, lecz powinien być relacją, meldunkiem, pisemnym sprawozdaniem, doniesieniem o czymś zwykle zwierzchnikowi, instytucji nadrzędnej [1,2]. Innymi słowy, raport to po prostu krótkie sprawozdanie z realizacji programu ochrony środowiska za okres 2 lat. Raporty z wykonania programów ochrony środowiska są opracowywane na wszystkich szczeblach samorządu terytorialnego (gmina, powiat, województwo). Jak już wspomniano, raport jest próbą weryfikacji i wstępnej oceny wykonania tego, co zostało zapisane w Programie Ochrony Środowiska, a co udało się zrealizować w przyjętym okresie. Powinno to być opracowanie krótkie, syntetyczne, zawierające usystematyzowane informacje na temat działań, jakie zostały podjęte w zakresie ochrony środowiska przez poszczególne organy i jednostki administracyjne, mieszkańców oraz podmioty gospodarcze, jak też przedstawienie rezultatów tych działań wraz ze zestawieniem poniesionych nakładów finansowych. Raport z wykonania lokalnego programu ochrony środowiskowy powinien zawierać podstawowe informacje o działaniach samorządu terytorialnego z wykonania przez niego ustawowych, ochronnych zadań w sferze ochrony środowiska. Raport środowiskowy to forma rozliczenia się samorządu przed mieszkańcami z zakresu zrealizowanych zadań środowiskowych. W raporcie należy nie tylko wyeksponować efekty ekologiczne poszczególnych działań podjętych w ramach polityki i celów środowiskowych ale także zwrócić uwagę, które zadania w gminie nie zostały wykonane, bądź też, których realizacja mimo podjętych zobowiązań, nie została rozpoczęta. Ustawodawca nie zdyscyplinował samorządów lokalnych do przestrzegania określonych terminów, w których od momentu upływu 2 lat od przyjęcia uchwałą Programu Ochrony Środowiska powinien być przedstawiony i przyjęty raport z jego realizacji. Taka sytuacja utrudnia wykonanie analityki porównawczej w ramach tzw. benchmarkingu ekologicznego. Częściowo lukę tę wypełnia wdrażany od 2003 r. w województwie śląskim Regionalny System Zarządzania Środowiskowego REMAS, pozwalający na integrację Wojewódzkich, Powiatowych i Gminnych Programów Ochrony Środowiska, poprzez skorelowanie polityk, celów i zadań oraz programów zarządzania środowiskowego. System REMAS umożliwia także sporządzanie sprawozdań i raportów z realizacji poszczególnych Programów Ochrony Środowiska, których opracowanie z racji stosowania tych samych wskaźników oceny, będzie przynajmniej częściowo zbliżone i spójne dla Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty

2 wszystkich gmin, które wdrożyły informatyczny system zarządzania środowiskowego [3]. Raporty sporządzane w samorządach terytorialnych poszczególnych szczebli powinny obejmować omówienie działań ochronnych poszczególnych elementów składowych środowiska zewnętrznego. W harmonogramach wykonawczych większości opracowanych w województwie śląskim Lokalnych Programów Ochrony Środowiska, terminy rozpoczęcia wielu zadań środowiskowych wyznaczono najczęściej już na pierwszy rok ich realizacji. Należy jednak podkreślić, że jednoczesna realizacja wszystkich przedsięwzięć i zadań wyszczególnionych w programie jest niemożliwa, głównie z uwagi na ograniczenia finansowe i długotrwałe procedury między innymi w zakresie uzyskania dofinansowania zewnętrznego np. z funduszy Unii Europejskiej. Poza tym, uwzględniając specyfikę poszczególnych gmin, nie wszystkie aspekty środowiskowe są równorzędne w ocenie społecznej. Jedne postrzegane są jako bardzo istotne inne z kolei jako mniej ważne. Można zatem mówić, o subiektywizmie w ustalaniu listy priorytetów środowiskowych i wyznaczaniu zadań realizacyjnych przez samorządy terytorialne. W gminach województwa śląskiego posiadających informatyczny system zarządzania środowiskowego REMAS, listę priorytetów wyznaczono według określonej procedury za pomocą metody punktowej sumy ważonej, przez członków społecznego zespołu powołanego przez wójt, burmistrza lub prezydenta miasta. Informacje do raportu mogą pochodzić, ze źródeł pierwotnych (sprawozdania, zestawienia, opracowania wewnętrzne bądź statystyczne tzw. zewnętrzne) lub/i ze źródeł pierwotnych (wywiady, obserwacje, ankiety, metody heurystyczne burza mózgów, metoda delficka). Istotnym źródłem informacji są dane ze środowiskowego monitoringu lokalnego. Informacji do raportu mogą dostarczyć także dane zawarte w tzw. Kartach realizacji zadania w ramach Programu Ochrony Środowiska. Każdy podmiot (uczestnik/wykonawca programu) otrzymuje kartę wraz z instrukcją jej wypełnienia oraz listę działań, które zostały mu przypisane w programie ochrony środowiska. Adresaci kart poproszeni są także o udzielanie informacji na temat realizowanych przez siebie przedsięwzięć, które nie zostały umieszczone na listach zadań wynikających z planu operacyjnego. Należy podkreślić, że ustawodawca nakładając na samorządy terytorialne obowiązek sporządzenia raportów, nie zobowiązał innych podmiotów do przekazywania danych niezbędnych do wykonania opracowania. W efekcie proces pozyskiwania danych jest oparty na dobrowolności, co wpływa na obniżenie ich jakości i znacznie wydłuża termin opracowania raportu. Procedury pozyskiwania danych, oraz samo opracowanie raportu będą więc wymagały istotnych udoskonaleń w przyszłości. Jedną z istotnych zmian jest z pewnością powołanie i właściwe umiejscowienie Pełnomocnika ds. Systemu Zarządzania Środowiskowego w schemacie organizacyjnym jednostki samorządowej, który jak sama nazwa wskazuje, powinien bezpośrednio podlegać wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta a nie jak to jest praktykowane obecnie, przypisanie tej funkcji jednemu z pracowników referatu ochrony środowiska. Opracowanie raportu z wykonania lokalnego programu ochrony środowiska trwa kilka tygodni (4 6 tygodni) a nawet kilku miesięcy (3 4 miesiące). W jednostkach samorządowych posiadających informatyczny system zarządzania środowiskowego wykonują go pracownicy samorządowi zatrudnieni w urzędzie (zespół pełnomocnika ds. systemu zarządzania środowiskowego). Mogą wykonać go także wyspecjalizowane firmy konsultingowe. Objętość raportów sporządzanych na poszczególnych poziomach samorządu terytorialnego wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu stron (przeciętnie około 40 stron wraz z załącznikami). Podstawowe czynności, które należy podjąć przystępując do opracowania raportu z wykonania programu ochrony środowiska to [4]: zdefiniowanie celu sporządzenia raportu, uzyskuje się w ten sposób odpowiedź na pytanie, po co jednostka samorządu terytorialnego sporządza raport środowiskowy?, określenie podstawowych wymogów formalnych odpowiedź na pytanie: co raport ma zawierać, jaką ma mieć formę?, ustalenie zakresu sporządzenia raportu, może on być bardziej lub mniej obszerny i powinien opisywać efekty ekologiczne w ramach działań ochronnych wszystkich komponentów środowiska, określenie podziału zadań i zakresu odpowiedzialności pracowników przy realizacji raportu (czyli kto i co ma wykonać?), rozpoczęcie gromadzenia danych z wykorzystaniem źródeł informacji pierwotnych (ankiety, wywiady, obserwacje, itp.) i wtórnych (karty realizacji zadania, zestawienia, sprawozdania, itp.), ustalenie, czy sporządzaniem raportu będzie zajmował się zespół pełnomocnika prezydenta (burmistrza, wójta) ds. systemu zarządzania środowiskowego na czele, czy zostanie zlecony do wykonania zewnętrznemu konsultantowi, zdefiniowanie grupy adresatów docelowych odpowiedź na pytanie: do kogo raport jest adresowany?, określenie sposobu dystrybucji i dostępności raportu (przekazanie jednostce nadrzędnej, strona internetowa urzędu, biuletyn informacji lokalnej, itd.). Publikowanie raportów z wykonania lokalnych programów ochrony środowiska przez samorządy lokalne nie ma w Polsce dużych tradycji. Pierwsze raporty pojawiły się na przełomie 2006/2007 roku. Nieliczne gminy zamieszczają raporty na swoich stronach WWW w sieci Internet. Raport środowiskowy w samorządach terytorialnych poszczególnych szczebli powinien być publikowany po każdym etapie realizacji zadań w programie ochrony środowiska. Raport może być wydawany w atrakcyjnej szacie graficznej, stanowi bowiem element marketingu ekologicznego samorządu terytorialnego. Struktura raportu Jest sprawą oczywistą, że struktura raportu z wykonania programu ochrony środowiska jest ściśle związana z zawartością merytoryczną realizowanego Lokalnego Programu Ochrony Środowiska i musi uwzględniać odbiorców dokumentu a w szczególności radę gminy, jednostkę nadrzędną (specyfika 26 Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty 2008

3 powiatu, województwa), jak i potrzeby mieszkańców. Na podstawie przeglądu dostępnych raportów wykonania lokalnych programów i doświadczeń autorów przy ich opracowaniu, zaproponowano następującą strukturę tego dokumentu. 1. Wprowadzenie, w tym: powołanie podstawy prawnej do opracowania raportu, określenie zakresu czasowego raportu i zasady jego opracowania. 2. Przytoczenie treści przyjętej uchwałą lokalnej polityki środowiskowej. 3. Charakterystyka wyznaczonych priorytetów, celów i zadań środowiskowych przyjętych w Programie Ochrony Środowiska. 4. Wskazanie źródeł informacji do opracowania raportu. 5. Ocenę realizacji Lokalnego Programu Ochrony Środowiska za dany okres czasu, w zakresie podstawowych komponentów środowiska i kluczowych działań ochronnych, tj.: gospodarki wodno ściekowej, gospodarki odpadami, ochrony powierzchni ziemi i gleby, ochrony powietrza atmosferycznego, ochrony przed hałasem, ochrony przed promieniowaniem niejonizującym, ochrony przyrody, edukacji ekologicznej. W rozdziale tym należy ocenić stopień realizacji poszczególnych zadań w ramach Programu Ochrony Środowiska. Należy wyraźnie określić cel realizacyjny, wyeksponować zadania nie zrealizowane i zrealizowane. Ocenie podlegają zadania, które zostały w pełni lub częściowo zrealizowane w ramach omawianego okresu sprawozdawczego. W razie zadań, które nie zostały zrealizowane w planowanym czasie należy podać obligatoryjny termin ich zakończenia. Ocena zrealizowanych zadań może mieć charakter ilościowy (wskaźniki, przeliczniki, dane liczbowe, procentowe) i jakościowy (wyniki ankiet, opinia respondentów na dany temat np. dotyczące przyczyn opóźnień, bądź trudności w rozpoczęciu realizacji). W tej części raportu należy również rozliczyć się z wydanych środków finansowych na realizację poszczególnych zadań. 6. Podsumowanie raportu i wnioski. W podsumowaniu i wnioskach należy w ujęciu procentowym lub liczbowym wskazać ile zadań zostało zrealizowanych spośród wszystkich przyjętych w programie, sporządzić ogólne, zbiorcze sprawozdanie finansowe z realizacji programu oraz sformułować wnioski końcowe, podkreślając efekty dla środowiska i mieszkańców. W tej części raportu należy dostarczając odpowiedzi na następujące pytania. 1. Jak poszczególne działania podjęte przez samorząd terytorialny przyczyniły się do poprawy stan środowiska? 2. Jak wprowadzone zmiany w środowisku (przywracanie równowagi przyrodniczej) wpływają na poprawę jakości życia mieszkańców? 3. Czy strategia zrównoważonego rozwoju gminy jest wyraźnym priorytetem dla samorządu terytorialnego? Opracowujący raport powinni unikać oceny przyczyn niezrealizowania zadań (poza ewentualnym przytoczeniem uwag respondentów) pozostawiając swobodę w ich ocenie członkom Rady Gminy i mieszkańcom. 7. Załączniki, np. rejestr aspektów środowiskowych, zestawienie tabelaryczne przyjętych wskaźników oceny efektów działalności środowiskowej stosowanych w raporcie, wzór karty realizacji zadania, itp. Raporty z wykonania lokalnych programów ochrony środowiska są wizytówką samorządu terytorialnego, należy zatem zadbać, aby były atrakcyjne dla odbiorców, zawierały rzetelne informacje i były napisane przystępnym i zrozumiałym językiem. Raport powinien porządkować informacje na temat działań środowiskowych samorządu. Wyeksponowaniu podlegają zrealizowane działania i ich efekty dla środowiska i poprawy jakości życia mieszkańców. Niemniej podawanie negatywnych danych, np. o niezrealizowanych celach, jest również istotne dla odbiorcy. Odbiorcami raportu są między innymi Rada Gminy, jednostki samorządowe szczebla nadrzędnego, mieszkańcy, instytucje ekologiczne, organizacje zrzeszające mieszkańców, organizacje pozarządowe, środki masowego przekazu, przedsiębiorcy, organizacje przemysłowe i branżowe, inwestorzy strategiczni, uczniowie i studenci, itp. Podsumowanie Obowiązek opracowania raportu z realizacji lokalnego programu ochrony środowiska za okres 2 lat wynika z art. 18 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. Opracowanie przedstawia się organowi uchwałodawczemu jednostki samorządowej. Ustawodawca nie narzuca formy przyjęcia raportu. Raport jest oceną realizacji zadań zawartych w strategicznym dokumencie jakim jest Lokalny Program Ochrony Środowiska. Stanowi on okresową ocenę jednostki terytorialnej z wykonania lokalnej polityki ekologicznej i podstawę do dokonania korekty względnie zmian w jej realizacji. Jednostka samorządu terytorialnego powinna upowszechnić treść raportu a przede wszystkim przedstawić raport mieszkańcom i przedyskutować go na posiedzeniu swojej rady. Takie postrzeganie roli i znaczenia raportu z wykonania zadań zawartych w programie ochrony środowiska narzuca obowiązek przedstawienia go w określonej formie, strukturze i układzie treści. Nie ma ogólnie obowiązujących wytycznych, czy też zasad jego opracowania. Wydaje się jednak, że warto podzielić się doświadczeniami, co do zawartości opracowania i sposobu przedstawienia informacji o wykonaniu zadań środowiskowych i osiągniętych celach proekologicznych. Niezależnie, co rozumiemy pod pojęciem raport, opracowywany dokument powinien posiadać formę krótkiego sprawozdania, w którym np. w układzie zaproponowanym przez autorów niniejszego artykułu, zostanie przedstawiona treść dokumentu. W raporcie należy omówić realizację wszystkich zadań za dany okres, w zakresie podstawowych komponentów środowiska i kluczowych działań ochronnych. Warto zwrócić uwagę, że przy opracowania raportu wykazują ułomność opracowane dla wielu samorządów w naszym województwie Lokalne Programy Ochrony Środowiska, w których pominięte zostały zagadnienia dotyczące gospodarki odpadami [5]. Zachodzi bowiem konieczność omówienia w raporcie nie tylko zadań ujętych w programie ochrony środowiska, ale dodatkowo realizacji szczegółowych zadań rozpisanych w Lokalnym Planie Gospodarki Odpadami. Raport, który ma w założeniu stanowić krótkie i zwięzłe opracowa Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty

4 nie, przyjmie więc w tej sytuacji typową formę obszernego sprawozdania z realizacji równocześnie dwóch strategicznych dokumentów Programu Ochrony Środowiska i Planu Gospodarki Odpadami. L I T E R AT U R A [4] Gajdzik B., Wyciślik A.: Wybrane aspekty ochrony środowiska i zarzadzania środowiskowego, Politechnika Śląska, Gliwice 2007, na podst. Borys T., Ragali P. (red.) Jak opracować raport środowiskowy, wyd. Fundacja Karkonoska, s. 49, Jelenia Góra 2002 [5] Pałasz J.: Gminne i powiatowe programy ochrony środowiska uwagi do ich formy, struktury, treści i wykonania. Problemy Ekologii nr 4/2006 [1] Słownik języka polskiego. PWN, Warszawa 1989 [2] Słownik wyrazów obcych. PWN, Warszawa 1971 [3] Gajdzik B., Pałasz J.: Mapa kluczowych problemów w zarządzaniu środowiskowym w samorządach terytorialnych, Problemy Ekologii nr 3, s , 2007 BARBARA BIAŁECKA Gospodarka odpadami z przemysłu rolno spożywczego w województwie śląskim Struktura przemysłu rolno spożywczego w Polsce charakteryzuje się dużym rozproszeniem i przeważającą liczbą małych i średnich przedsiębiorstw, co w pewnym stopniu utrudnia identyfikację skali problemów i potrzeb związanych z gospodarką odpadami. W dużych przedsiębiorstwach przetwórstwa spożywczego gospodarka odpadami spełnia podstawowe zalecenia i wymogi prawa [1]. Firmy te wprowadzają działania usprawniające procesy technologiczne, posiadają niezbędne urządzenia ochronne czy też realizują inwestycje proekologiczne. Odmiennie w razie małych i średnich przedsiębiorstw, gdzie obserwuje się problemy związane z nieprzestrzeganiem wymagań obowiązującej ustawy o odpadach [9,12]. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej zainicjowało szereg dynamicznych zmian w przedsiębiorstwach produkcji i przetwórstwa żywności, dotyczących nie tylko standardów jakości oraz bezpieczeństwa zdrowotnego żywności ale również i ochrony środowiska, w tym gospodarki odpadami. Realizacja zadań wynikających z przyjętego ustawodawstwa wymaga od przedsiębiorstw wprowadzenia wielu zmian oraz działań dostosowawczych o charakterze inwestycyjnym, modernizacyjnym, jak również technologicznym i organizacyjnym. W artykule scharakteryzowano główne źródła i stopień unieszkodliwienia odpadów z przemysłu rolno spożywczego w Polsce oraz w województwie śląskim. Wskazano kierunki działań, których realizacja jest niezbędna dla wdrożenia w województwie systemu gospodarki odpadami z przemysłu rolno spożywczego. Charakterystyka przemysłu rolno spożywczego Przemysł spożywczy charakteryzuje się znaczną liczbą niewielkich i rozproszonych zakładów. Zakłady przetwórcze nawiązują głównie do bazy surowcowej terenu, na którym są zlokalizowane, jak np. przemysł cukrowniczy i warzywnoowocowy lub wykazują powiązania z bazą surowcową i rynkami zbytu, jak przemysł mięsny czy mleczarski. Dr hab. inż. B Białecka Politechnika Śląska, Wydział Organizacji i Zarządzania Odpady z sektora rolno spożywczego powstają w dużych ilościach na terenie całego kraju, głównie w gospodarstwach rolnych, ogrodniczych i hodowlanych, cukrowniach, gorzelniach, ubojniach, mleczarniach, chłodniach oraz innych zakładach zajmujących się produkcją i przetwórstwem żywności. W zależności od branży praktyki gospodarowania odpadami są odmienne. Z analizy literatury wynika [1,2,15], że odpady z przemysłu rolno spożywczego są w bardzo dużym stopniu poddawane procesom odzysku, głównie przeznaczane na pasze lub nawóz. Znacznym problemem związanym z odpadami, szczególnie w małych i średnich zakładach spożywczych, jest nie pełna ewidencja rodzajów i ilości wytwarzanych odpadów, a tym samym brak dokładnych danych o aktualnym stanie i potrzebach gospodarki odpadami. Stąd dostępne, cytowane dane o ilościach i rodzaju wytwarzanych odpadów mogą być znacznie zaniżone. Poniżej przedstawiono ogólną charakterystykę odpadów z przemysłu rolno spożywczego, wskazano jak kształtuje się średni stopień odzysku i unieszkodliwiania tych odpadów w skali kraju, a następnie scharakteryzowano gospodarkę tymi odpadami w województwie śląskim. Odpady z produkcji podstawowej Przeważające w tej podgrupie odpady to odchody zwierzęce oraz odpadowa masa roślinna, odpadowa tkanka zwierzęca i padlina. Należy podkreślić wysoki 95% stopień odzysku odpadów tej grupy. W Polsce tylko około 0,1% generowanego strumienia odpadów jest składowana. Odpady tej grupy, ze względu na swój skład i właściwości, są głównie stosowane jako pasze, nawóz organiczny lub czynnik strukturotwórczy w produkcji kompostów. Do odpadów produkcji podstawowej można zaliczyć również odpady z przemysłu mięsnego w tym drobiarskiego, które zwykle są wykorzystywane jako pasza, kompostowane lub składowane. W najmniejszym stopniu są unieszko- 28 Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty 2008

5 dliwiane osady ściekowe z zakładowych oczyszczalni ścieków. Ich skład tłuszcze zwierzęce, białko, odchody zwierzęce i krew predystynuje je do przyrodniczego wykorzystania. Odpady z przemysłu utylizacyjnego Przemysł utylizacyjny unieszkodliwia odpady pochodzenia zwierzęcego powstające w procesie produkcji i przetwórstwa mięsa. Z odpadów tych są wytwarzane mączki mięsno kostne oraz tłuszcze techniczne. Potencjał produkcyjny przemysłu utylizacyjnego w kraju jest znaczny i silnie rozdrobniony, dominują zakłady małe o niskim standardzie technologicznym. Polskie przepisy weterynaryjne, które weszły w życie 1 kwietnia 2001 roku zakładają, że warunkiem zbytu produktów pochodzenia zwierzęcego jest stworzenie szczelnego nadzoru weterynaryjnego nad procesem powstawania i niszczenia odpadów pochodzenia zwierzęcego, zwłaszcza odpadów szczególnego oraz wysokiego ryzyka, w tym bydła, owiec i kóz oraz ich wyłączenie z łańcucha pokarmowego ludzi i zwierząt. Unia Europejska decyzjami 2000/41/EC, 2000/766/EEC, 2001/2/ EEC, 2001/9/EEC, 2001/25/EEC wspartymi odpowiednimi rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego [11] zaostrzyła istotnie przepisy dotyczące utylizacji odpadów pochodzenia zwierzęcego na produkcję mączek utylizacyjnych i zakazała ich stosowania w żywieniu zwierząt. Stan ten jest konsekwencją wystąpienia schorzenia zwanego gąbczastą encefalopatią mózgu (BSE) u bydła. Odpady pochodzenia zwierzęcego, zgodnie z wymaganiami Unii, zostały podzielone na 3 grupy ryzyka: odpady niskiego ryzyka (LMR) odpady wysokiego ryzyka (HRM) odpady szczególnego ryzyka (SRM). Szacuje się, że ilość odpadów pochodzenia zwierzęcego w Polsce może wynosić ok. 700 tys. ton, z czego odpady szczególnego ryzyka (SRM) stanowią ok. 45 tys. ton, odpady wysokiego ryzyka (HRM) ok. 60 tyś. ton oraz odpady niskiego ryzyka (LRM) ok. 565 tys. ton. Należy nadmienić, że od 1 listopada 2003 roku, został wprowadzony w Polsce, zgodnie z rozporządzeniem unijnym, zakaz stosowania pasz na bazie mączek mięsno kostnych do karmienia zwierząt hodowlanych (z wyjątkiem zwierząt futerkowych mięsożernych). Zakaz ten spowodował wzrost zainteresowania systemem niszczenia wytworzonej mączki, tj. jej spalaniem łącznie z transportem z zakładu utylizacyjnego do wyspecjalizowanych miejsc termicznej destrukcji [14]. Rolę taką mogą spełnić, po modernizacji, istniejące w województwie śląskim instalacje energetyczne (kotłownie) lub cementownia. Odpady z przemysłu owocowo warzywnego Głównymi źródłami powstawania tych odpadów są: zakłady produkujące żywność dla ludzi i pasz dla zwierząt, przechowalnie żywności i pasz oraz roślinnych i zwierzęcych surowców służących do ich produkcji, ośrodki (punkty) dystrybucji żywności i pasz, zakłady zbiorowego żywienia (w tym różnego rodzaju stołówki), nierolnicze gospodarstwa domowe. Powstające odpady są w znacznym stopniu sprzedawane. Ponadto, istnieją obecnie liczne możliwości w zakresie odzysku odpadów z przemysłu owocowo warzywnego: pasze, susze owocowe, pozyskiwanie pektyn, destylaty owocowe, produkcja kwasku cytrynowego, aromaty i barwniki; unieszkodliwianie pestek owocowych na czyściwa polernicze, oleje, produkcja furfuralu [12]. Większość odpadów z zakładów przetwórstwa owocowowarzywnego nadaje się do produkcji kompostu, zwłaszcza w połączeniu z innymi rodzajami odpadów, poprawiającymi skład chemiczny lub uwodnienie. Wytwarzanie i ich właściwości zależą od rodzaju i masy przerabianych surowców, technologii produkcji oraz lokalnych możliwości paszowego użytkowania poprodukcyjnych mas. Zmienność wymienionych czynników utrudnia oszacowanie istniejących i prognozowanie potencjalnych zasobów odpadów organicznych przydatnych do kompostowania. Odpady z przemysłu cukrowniczego Odpady w tym sektorze powstają okresowo, ze względu na kampanijny charakter produkcji cukrowniczej. W okresie około 3 miesięcy dokonuje się przerobu całej ilości skupionego surowca, wtedy również powstają główne rodzaje i ilości odpadów. Produkcja cukru z buraka zalicza się do odpadotwórczej i obecnie nie są znane technologie produkcji cukru mogące zminimalizować ilości powstających odpadów. Głównym rodzajem generowanych w ciągu technologicznym odpadów są wysłodki a także osady z mycia i czyszczenia buraków. Powstają również nienormatywny węglan wapnia oraz wapno defekacyjne. Odpady w przemyśle cukrowniczym stanowią 20 40% ogólnej masy buraków cukrowych a osady ściekowe ok. 50%. Ponad 84% odpadów wytwarzanych w kraju w tym sektorze jest poddawanych odzyskowi przeważnie są one odsprzedawane rolnikom, którzy stosują osady spławiakowe i osady defekosaturacyjne do nawożenia gleby. Niespełna 5% odpadów jest deponowana, przeważnie na zakładowych składowiskach Odpady te w większości mogą być stosowane także w procesie wspólnego kompostowania np. z osadami ściekowymi. Odpady z przemysłu napojów Odpady z produkcji napojów alkoholowych oraz bezalkoholowych stanowią odpady pochodzące z procesów destylacji, są to również wytłoki, osady moszczowe i pofermentacyjne, wywary, drożdże odpadowe oraz zużyta ziemia okrzemkowa. Stopień odzysku tych odpadów jest bardzo wysoki i wynosi ok. 96% [1,10], z wyjątkiem osadów ściekowych z zakładowych oczyszczalni ścieków (66,3% odzysku). Odpady z browarów i gorzelni są poddawane odzyskowi, np. drożdże browarniane są pozyskiwane do otrzymywania hydrolizatów drożdżowych stosowanych do produkcji wielu środków spożywczych [10]. Ziemia okrzemkowa może być używana w procesie kompostowania lub bioremediacji zanieczyszczonych substancjami ropopochodnymi gruntów. Odpady z tego przemysłu są także stosowane jako pasze lub w celach nawozowych. Odpady z przemysłu mleczarskiego Blisko 99% odpadów tej branży w Polsce jest poddawanych Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty

6 odzyskowi, składuje się jedynie 1,1% powstających odpadów. Głównym odpadem jest serwatka, która powstaje w wyniku wytwarzania serów. Około 50% skupionego mleka jest przerabiana z powstawaniem serwatki. Ocenia się, że obecnie zaledwie 15 18% serwatki jest przetwarzane. Najpowszechniejsze obecnie metody postępowania z serwatką to: sprzedaż na pasze i w niewielu wypadkach proszkowanie. Jako działania nieprawidłowe należy ocenić kierowanie serwatki na wylewiska. Istnieją obecnie inne metody odzysku serwatki, m.in. przetwarzanie na wyroby jadalne, stosowanie do produkcji alkoholu. odpad ten wykorzystuje się też do uzyskania biomasy drożdżowo białkowej i środków fermentacyjnych do produkcji antybiotyków, paliw i białek jednokomórkowców. Charakterystyka gospodarki odpadami rolno spożywczymi na Śląsku Województwo śląskie to olbrzymi rynek konsumencki, przy czym większość towarów żywnościowych jest sprowadzanych z innych regionów kraju lub z zagranicy. Z przemysłem rolno spożywczym jest związanych 38,7 tys. zatrudnionych zajmujących się produkcją artykułów spożywczych i napojów [2,7]. Większość firm tej branży jest nastawionych na przetwórstwo mięsa, produkcję napojów i wyrobów mleczarskich. Należy dodać, że w ostatnich latach na śląskim rynku najszybciej wzrasta pozycja przemysłu spożywczego. Na podstawie przeprowadzonej w gminach i powiatach ankietyzacji [6] ustalono, że ilość odpadów z przemysłu rolnospożywczego w roku 2001 wyniosła 401,59 tys. ton. Podana wielkość jest z pewnością zaniżona gdyż nie obejmuje odpadów z dużej liczby małych zakładów tej branży. Strukturę gospodarki odpadami rolno spożywczymi przedstawiono na rysunku 1. Rys.1. Struktura gospodarki odpadami rolno-spożywczymi w województwie śląskim [6]. Pod względem ilości wytwarzanych odpadów dominuje przemysł napojów alkoholowych i bezalkoholowych będący źródłem 52% odpadów. W największych ilościach są wytwarzane odpady z destylacji alkoholi, wytłoki, osady moszczowe i pofermentacyjne, wywary. Ogółem stopień odzysku tych odpadów jest bardzo wysoki i wynosi 95%. Odpady te są stosowane głównie jako pasze lub w celach nawozowych. Odpady z przemysłu cukrowniczego stanowią około 42% całkowitej ilości odpadów z przemysłu rolno spożywczego. Od rozwoju przemysłu cukrowniczego zależy rozwój wielu innych branż przemysłu spożywczego, a cukrownie są głównie zlokalizowane w rejonach uprawy buraka cukrowego. W województwie do grupy przedsiębiorców, którzy w wyniku swojej działalności wytworzyli największą ilość tych odpadów należą: Cukrownia i Rafineria Chybie SA w Chybiu oraz Cukrownia Racibórz SA w Raciborzu. Dominującym rodzajem odpadów są wysłodki wytwarzane w ilości 150 tys. ton. W znacznych ilościach powstają także osady z mycia i czyszczenia oraz nienormatywny węglan wapnia oraz kreda cukrownicza. Ponad 88% odpadów wytwarzanych w tym sektorze jest poddawana odzyskowi przeważnie odsprzedawana rolnikom do nawożenia gleb. Niecałe 12% odpadów jest deponowane, przeważnie na zakładowych składowiskach. Przetwórstwo owoców i warzyw silnie nawiązuje do rejonów upraw. Zakłady przetwórcze (np. SEKMAR, KRYSTMAR) Tab. 1. Bilans odpadów z przemysłu rolno-spożywczego województwa śląskiego wg powiatów, miast na prawach powiatów [6] Odpady wytworzone w ciągu roku,w tys. ton Powiat ogółem wykorzystane unieszkodliwione razem składowane BIELSKI 1,3700 0,480 0,8900 0,775 CIESZYŃSKI 85, ,600 13, ,500 CZĘSTOCHOWSKI 1,5760 1,508 0,0680 0,022 JAWORZNO miasto na prawach powiatu 0,0555 0,050 0, KŁOBUCKI 0,0480-0, MIKOŁOWSKI 0,3400 0, MYSZKOWSKI 5,0900 5, RACIBORSKI 82, ,200 6,8000 6,800 RYBNICKI 9,8250 2,002 7, TYSKI 45, ,860 0,5200 0,520 m. TYCHY 89, ,350 3, ZAWIERCIAŃSKI 1,4650 1, m. ZABRZE 4,4850 4,017 0,4680 0,030 ŻORY miasto na prawach powiatu 0,2450 0,220 0,0250 0,015 ŻYWIECKI 75, ,520 0,6000 0,600 SUMA 401, ,700 33, ,260 Kolumna dofinansowana ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach 30 Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty 2008

7 koncentrują się głównie w południowym rejonie województwa w powiatach: żywieckim, tyskim i w mieście Tychy, a powstające tu odpady stanowią 48% całkowitej ilości odpadów z przemysłu rolno spożywczego w województwie. Odpady te są w ok. 90% sprzedawane lub kierowane do produkcji kompostu. Pozostałe branże przemysłu rolno spożywczego to przemysł mleczarski dostosowujący się do miejskich chłonnych rynków zbytu oraz mięsny oparty na zakładach w rejonach hodowli zwierząt rzeźnych a także przemysł tłuszczowy. Branża mleczarska jest rozdrobniona i składa się z kilkudziesięciu zakładów. Zinwentaryzowano jedynie 4 tony odpadów z tego przemysłu wytworzone przez dwa czołowe zakłady. Odpady te, są nieprzydatne do spożycia i przetwórstwa, są więc składowane. Jak wykazały badania [6,8] odpadowa tkanka zwierzęca oraz odchody zwierzęce (około 5,35% całkowitego strumienia odpadów rolno spożywczych) są w 100% odzyskiwane. W tabeli 1 przedstawiono bilans odpadów z przemysłu rolnospożywczego województwa śląskiego wg powiatów i miast na prawach powiatów w 2001 r. Uwagi do prognozy ilości i jakości odpadów Zmiany restrukturyzacyjne jakim jest poddawane polskie rolnictwo powodują znaczne utrudnienia w prognozowaniu ilości odpadów z przemysłu rolno spożywczego. Na etapie konstrukcji Planu Gospodarki Odpadami dla województwa śląskiego zakładano, że ilość odpadów w poszczególnych sektorach tego przemysłu do 2006 roku wzrośnie o około 10% przy założeniu sprzyjającej koniunktury gospodarczej. Jednakże w ostatnich latach obserwuje się obniżenie poziomu produkcji w niektórych sektorach przemysłu rolno spożywczego [3,4], a tym samym zmniejszenie ilości wytworzonych odpadów. Szczególny spadek odnotowuje przemysł cukrowniczy, który wykorzystuje ok % zainstalowanych mocy produkcyjnych. Jedynie przemysł browarniczy notuje istotny wzrost produkcji i ilości wytwarzanych odpadów. Przemysł cukrowniczy przy niskim wykorzystaniu mocy produkcyjnych pokrywa krajowe zapotrzebowanie na cukier oraz przekazuje ograniczoną ilość na eksport. Wprowadzane w tym przemyśle rozwiązania techniczne mają na celu ograniczenie ilości zużywanych surowców nieorganicznych, jak też powstających z nich odpadów. Dlatego w tej branży nie obserwuje się istotnych zmian ilościowych wytwarzanych odpadów. W przemyśle mleczarskim, wraz ze spodziewanym wzrostem produkcji, nastąpił sprecyzowany w normach europejskich, wzrost wymagań jakościowych produktów, co spowodowało zmniejszenie ilości odpadów z tej branży, a co a tym idzie ograniczenia stosowania odpadów na cele paszowe i nawozowe. Wzrost całkowitej ilości odpadów w 2006 roku (niepotwierdzony badaniami) mógł być związany ze wzrostem spożycia produktów przemysłu rolno spożywczego i wzrostem jego pozycji na rynkach europejskich. Obowiązki wytwórców odpadów W zakresie gospodarki odpadami, przedsiębiorca wytwarzający odpady jest zobowiązany [9] do ich ewidencjonowania na przygotowanych do tego kartach odpadów, równocześnie przekazując je podmiotowi odbierającemu odpady, musi wypełnić kartę przekazania odpadów. Podmiot gospodarczy może zlecić wykonanie obowiązku gospodarowania odpadami innemu podmiotowi, który posiada stosowne zezwolenia dotyczące gospodarki odpadami, ich zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania. Przedsiębiorstwa przemysłu spożywczego, należące do grupy wytwórców oraz importerów produktów w opakowaniach, mają obowiązek odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych na poziomie określonym przez przepisy prawa. Również jest wymagane prowadzenie ewidencji opakowań wprowadzonych wraz z produktem na rynek. Obowiązek recyklingu może być realizowany przez podmioty wprowadzające produkty w opakowaniach lub też przez specjalistyczne organizacje odzysku. Podsumowanie i wnioski Skala oraz rodzaj problemów dotyczących gospodarowania odpadami jest związana ze specyfiką poszczególnych branż przemysłu spożywczego, rozproszeniem źródeł produkcji oraz przeważającą liczbą małych i średnich przedsiębiorstw przetwórstwa żywności. Odpady z przemysłu rolno spożywczego powstają na terenie województwa w dużych ilościach głównie w zakładach przetwórstwa mięsnego, owocowo warzywnego, w cukrowniach, browarach, gorzelniach oraz zakładach gastronomicznych. Dominują przede wszystkim odpady organiczne pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Na podstawie dostępnych danych stwierdzono, że głównym kierunkiem zagospodarowywania odpadów z przetwórstwa, jak również produkcji żywności jest ich odzysk (92,0%) poprzez sprzedaż na pasze, nawozy czy też komponenty do produkcji kompostu. Przyjmuje się, że pozostałe odpady są składowane (5%) lub unieszkodliwiane poza składowaniem (3%). Osady ściekowe pochodzące z zakładowych oczyszczalni ścieków są zagospodarowywane poprzez wspólne kompostowanie lub poddane biodegradacji z przeznaczeniem na cele rolnicze. Odpady organiczne z przetwórstwa rolno spożywczego, powstające w cukrowniach, gorzelniach i zakładach przetwórstwa warzyw i owoców, są w całości wykorzystane lub podlegają unieszkodliwianiu w procesie kompostowania. Odpady z przemysłu cukrowniczego, takie jak: wysłodki, nienormatywny węglan wapnia oraz kreda cukrownicza (wapno defekacyjne) są wykorzystane w rolnictwie na cele paszowe lub do nawożenia gleb. Największa ilość problemów związanych z gospodarowaniem odpadami dotyczy zakładów przetwórstwa mięsa i drobiu oraz powiązanych z nimi zakładów utylizacyjnych. W branży przetwórstwa mięsa oraz utylizacji odpadów zwierzęcych zaszły znaczące zmiany w ochronie środowiska, wywołane dostosowaniem polskiego ustawodawstwa do wymagań prawnych w krajach Unii Europejskiej. Nowe wymagania powodują konieczność budowy systemu unieszkodliwiania odpadów poubojowych (zbiornice zwierząt padłych, moderni- Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty

8 zacja zakładów utylizacyjnych, budowa instalacji do spalania itp.). W województwie śląskim opracowano strategię nadzoru weterynaryjnego nad procesem powstawania i niszczenia odpadów pochodzenia zwierzęcego, a także opracowano podstawy systemu nadzoru weterynaryjnego nad procesem powstawania i niszczenia odpadów pochodzenia zwierzęcego szczególnego ryzyka (SRM) oraz odpadów wysokiego ryzyka (HRM) uwzględniającego ich wyłączenie z łańcucha pokarmowego ludzi i zwierząt Ze względu na bardzo duże rozproszenie odpadów pochodzących z sektora rolno spożywczego trudno oszacować faktyczną ilość tych odpadów, dlatego jednym z najpilniejszych zadań jest dokonanie pełnej inwentaryzacji miejsc wytwarzania odpadów i ich rzeczywistej ilości. W gospodarce odpadami istnieje potrzeba ograniczenia i zapobiegania powstawaniu odpadów poprzez analizę procesów technologicznych, w szczególności praktyk postępowania z surowcami produkcyjnymi. LITERATURA [1] Krajowy Plan Gospodarki Odpadami. Ministerstwo Środowiska 2002 [2] Rocznik Statystyczny Województwa Śląskiego Tom I i Tom II. Urząd Statystyczny w Katowicach [3] Szczegółowe dane Urzędu Statystycznego opracowane dla potrzeb Śląskiego Planu Gospodarki Odpadami, maj 2005 [4] Śląski Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Katowicach. Biblioteka Monitoringu Środowiska, Katowice 2006 [5] Program Ochrony Środowiska Województwa Śląskiego do 2004 r oraz Cele Długoterminowe do roku 2015 Ministerstwo Gospodarki, Katowice, 2002 [6] Plan gospodarki odpadami dla województwa śląskiego. Urząd Marszałkowski, Katowice, 2003 [7] Zaktualizowany wojewódzki program operacyjny województwa śląskiego na rok 2004 obowiązujący w latach Urząd Marszałkowski, Katowice, 2005 [8] Materiały Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi [9] Wymagania prawne w zakresie ochrony środowiska [10] Adjadowicz E., et al.: Charakterystyka i kierunki zagospodarowywania odpadów w słodowniach. Przemysł Fermentacyjny i Owocowo Warzywny, 10, 2000 [11] Deja A.: Zadania przemysłu spożywczego z zakresu ochrony środowiska w świetle przepisów polskich i UE. Część II. Przemysł Spożywczy 3, 2001 [12] Kumider J.: Utylizacja odpadów przemysłu rolno spożywczego. Aspekty towaroznawcze i ekologiczne. Poznań 1996 [13] Makosz E.: Program działań dostosowawczych w zakresie ochrony środowiska w branży owocowo warzywnej. Przemysł Fermentacyjny i Owocowo Warzywny, 10, 2000 [14] Urban R.: Problemy modernizacji i restrukturyzacji przemysłu utylizacyjnego. Przemysł Spożywczy 2003 [15] Białecka B: Odpady z przemysłu rolno spożywczego w województwie śląskim. Ekologia, nr 1 (23), 2004 Zaprosili nas Zakład Inwestycji i Wyceny Przedsiębiorstw Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego na VIII Międzynarodową Konferencję Zarządzanie finansami zarządzanie ryzykiem i kreowanie wartości w Międzyzdrojach, w dniach kwietnia 2007 r. Instytut Badań nad Demokracją i Przedsiębiorstwem Prywatnym oraz Wydział Ekonomiczny Uniwersytetu Gdańskiego na I Krajową Konferencję Menadżerów i Nauki Wpływ społecznej odpowiedzialności biznesu i etyki biznesu na zarządzanie przedsiębiorstwem w Sopocie, w dniu 15 maja 2007 r. Katedra Automatyzacji Procesów Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki Akademii Górniczo Hutniczej na 8. Konferencję Metody aktywne redukcji drgań i hałasu w Krasiczynie, w dniach czerwca 2007 r. Politechnika Szczecińska Instytut Technologii Chemicznej Nieorganicznej i Inżynierii Środowiska na VII Konferencję Technologie bezodpadowe i zagospodarowanie odpadów w przemyśle chemicznym i rolnictwie w Międzyzdrojach, w dniach czerwca 2007 r. Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego na konferencję nt. Informacja w społeczeństwie XXI wieku w Łańsku, w dniach czerwca 2007 r. Instytut Organizacji i Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego na konferencję nt. Sukces organizacji przejawy i uwarunkowania w Gdańsku, w dniach września 2007 Wydział Transportu Politechniki Warszawskiej na Międzynarodową Konferencję Naukową Transport XXI wieku w Starych Jabłonkach, w dniach września 2007 r. Instytut Inżynierii Mechanicznej Wydziału Budownictwa, Mechaniki i Petrochemii Politechniki Warszawskiej na X Międzynarodowe Sympozjum Inżynierii Systemów Bioagrotechnicznychw Płocku W dniach20 21 września 2007 r. Wydział Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego na Geo Sympozjum Młodych Badaczy Silesia 2007 Współczesne trendy w naukach o Ziemi w Jurze Krakowsko Częstochowskiej, w dniach 7 9 listopada 2007 r. Instytut Ogrzewnictwa i Wentylacji Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej na IX Ogólnopolską Konferencję Problemy jakości powietrza wewnętrznego w Polsce w Warszawie, w dniach15 16 listopada 2007 r. Wydział Zarządzania Akademii Górniczo Hutniczej na Jubileuszową Międzynarodową X Konferencję Naukowa nt. Zarządzanie przedsiębiorstwem teoria i praktyka w Krakowie, w dniach listopada 2007 r. 32 Problemy Ekologii, vol. 12, nr 1, styczeń luty 2008