Zasady Prezentacji Przypadku. Długość

Transkrypt

1 Zasady Prezentacji Przypadku Długość wyrazów. Proszę umieścić informację o liczbie wyrazów na końcu opisu przypadku. Upewnij się, że długość twojej prezentacji mieści się w podanym limicie. Nic nie zyskasz przekraczając limit. Zawartość Celem prezentacji jest zaprezentowanie przez ciebie zrozumienia jak teoria poznawcza jest stosowana w przypadku indywidualnych pacjentów. Powinieneś przedstawiać informacje jasno i zwięźle. Powinieneś pokazać, że potrafisz: identyfikować przejawiane przez pacjenta problemy i cele; używać odpowiednich narzędzi do pomiaru; konceptualizować przypadek używając terminów poznawczych i odpowiedniego modelu; planować i prowadzić efektywną interwencję terapeutyczną, która logicznie wynika z wybranego przez ciebie modelu; oceniać wynik interwencji; dokonywać refleksji na temat tego, co zrobiłeś i na temat reakcji pacjenta na leczenie. Będziemy oceniać: znajomość istotnej teorii i literatury (opisanej i sugerowanej) rozumienie relacji między teorią i praktyką oraz zdolność dostosowania teorii i standardowych sposobów postępowania do indywidualnego pacjenta wrażliwość kliniczną ilość i stopień dostosowania zastosowanych narzędzi pomiaru, modeli i interwencji jasność i spójność wyrażania myśli zdolność do dokonywania refleksji i uczenia się na podstawie doświadczeń Dobra prezentacja przypadku nie musi oznaczać sukcesu terapii, np. pacjent nie musi wykazywać poprawy w momencie opisywania przypadku. Sukces terapii może zależeć bowiem od innych czynników niż twoja wiedza i umiejętności. Niezależnie od tego jaki jest wynik terapii w momencie opisywania przypadku, opis MUSI zawierać przedstawione poniżej informacje. Przestrzegaj zasugerowanej kolejności i uważaj, by nie pominąć żadnej części bez istotnej przyczyny (w przeciwnym wypadku stracisz punkty). 1. Spis treści Przykład znajdziesz na końcu Zasad Prezentacji Przypadku. 2. Wstęp Przedstaw zwięzły zarys teoretycznej pracy badawczej i literatury klinicznej istotnej dla twojego rozumienia i terapii przypadku. Odnośniki do źródeł powinny znaleźć się w bibliografii.

2 Przedstaw krótko dane biograficzne i informacje dotyczące obecnych okoliczności pacjenta (wiek, płeć, stan cywilny, warunki zawodowe i rodzinne). Musisz upewnić się, ze dane osobiste zostały zmienione, by nie złamać zasady poufności. 3. Przedstawienie problemu / ów Podsumuj problemy przedstawione przez pacjenta i związane z nimi cele. W przypadku gdy pacjent spełnia kryteria diagnostyczne (np. DSM-IV), postaw diagnozę. Nie ma potrzeby przytaczania pełnych kryteriów diagnostycznych. Opisz pokrótce szczegóły rozwinięcia się problemów, wcześniejszego leczenia i obecnie używanych przez pacjenta sposobów radzenia sobie. Przedstaw uzyskane przed rozpoczęciem terapii wyniki na odpowiednich wystandaryzowanych skalach (np. Inwentarz Depresji Becka) oraz dostosowanych do pacjenta narzędzi pomiaru (np. ocena nasilenia problemu, stopień wiary w poszczególne przekonania). Upewnij się, że narzędzia, których użyłeś, stanowią najlepszy wybór w odniesieniu do problemu, który leczysz oraz, że powtarzasz pomiar w odpowiednich odstępach (np. przed i po leczeniu, co tydzień, co miesiąc). Odnośniki do wystandaryzowanych narzędzi muszą znaleźć się w bibliografii. 4. Konceptualizacja przypadku Na podstawie informacji dostępnej w momencie opisywania przypadku, stwórz konceptualizację przypadku używając terminów poznawczych. Powinna ona zawierać: Relację między obecnymi myślami, afektem i zachowaniem, jak wpływa ona na utrzymywanie i nasilenie przejawianych problemów, np. co w twojej ocenie sprawia, ze problem się utrzymuje. Możesz zawrzeć tu czynniki środowiskowe (np. warunki finansowe, brak wsparcia społecznego). Zawsze używaj specyficznego sformułowania przypadku opartego na teorii (np. poznawczy model lęku panicznego Clarka), raczej niż modeli ogólnych. Wskazuj na źródła, z których pochodzi dany model. Proste modele (np. model kajzerki Padesky) używane są jako wstępne ramy służące organizowaniu danych oraz pomagają wprowadzić pacjentów w terapię poznawczą. Nie powinny one jednakże być używane jako alternatywa dla modeli bardziej specyficznych, wynikających z teorii. Nawet jeśli nie istnieje model dla problemu, z którym pracujesz, upewnij się, że: jasno określasz elementy w kole podtrzymującym zaburzenie (treści poznawcze, emocje, zachowania) nazywasz (albo rysujesz) dokładne połączenia między nimi (co prowadzi co czego, co wynika z czego) odpowiednio kładziesz nacisk na rolę treści poznawczych

3 Czynniki przyspieszające / wydarzenia krytyczne, np. wydarzenia, okoliczności, które według twojego przekonania wywołały początek i rozwinięcie się problemu (nadal mogą działać utrzymując lub pogarszając problem); Leżące u podłoża przekonania i założenia, które mogły predysponować pacjenta do pojawienia się w pewnym momencie problemu. Mogą one być także zaangażowane w podtrzymywanie problemu, np. poznawcze czynniki podatności. Doświadczenia z przeszłości, które przyczyniły się do uformowania poznawczych czynników podatności i wzmocniły je. Twoja konceptualizacja powinna być logicznie spójna. Powinna demonstrować utrwaloną wiedzę dotyczącą zagadnień teoretycznych. Twoje hipotezy dotyczące mechanizmu działania czynników przyczyniających się do powstania i utrzymywania problemu powinny być jasne. Związek pomiędzy historią, leżącymi u podłoża przekonaniami i założeniami, wydarzeniami wywołującymi problem i elementami kół podtrzymujących powinien być zrozumiały, na miarę twojej wiedzy. Zaznacz te obszary (np. wczesne doświadczenia), co do których wiesz, że brakuje ci pewnych informacji oraz gdzie natura powiązań między elementami nie jest dla ciebie do końca jasna. Powinieneś zilustrować rozwinięcie się problemu i jego utrzymywanie przy pomocy diagramu lub wykresu oraz opisać je w tekście. 5. Przebieg terapii Opisz przeprowadzoną terapię, zawierając następujące elementy: Cele terapii, który powinny logicznie wynikać z konceptualizacji przypadku oraz problemów i celów określonych przez pacjenta. W jaki sposób sprawdzałeś poszczególne hipotezy dotyczące rozwinięcia i utrzymywania problemu pacjenta, jakich używałeś do tego poznawczych i behawioralnych metod (np. poszukiwanie alternatywnych wyjaśnień, eksperymenty behawioralne, praca z wyobraźnią, przeformułowanie dysfunkcjonalnych założeń). Upewnij się, że jasno opisujesz to, co zrobiłeś; brak jasności zwiększy wątpliwości egzaminatora co tego, czy naprawdę dobrze rozumiesz to, o czym mówisz! Przebieg leczenia powinien wskazywać na utrwalone i pewne zrozumienie przez ciebie teorii i praktyki terapii poznawczej. Powinien też demonstrować umiejętności pracy zarówno nad obecnie działającymi czynnikami podtrzymującymi jak i leżącymi u podłoża założeniami. Pokaż, jak twoja konceptualizacja przypadku zmieniała się, gdy w trakcie terapii pojawiały się nowe informacje. Załącz podsumowanie planu terapii. Opisz trudności jakie napotkałeś w trakcie terapii. Pokaż, jaki miały one związek z ogólnym rozumieniem przypadku (konceptualizacją) i opisz użycie metod behawioralno poznawczych w celu ich rozwiązania.

4 6. Wynik Oceń wynik przeprowadzonej terapii pokazując zmiany w początkowo zidentyfikowanych problemach, postęp w kierunku osiągania celów, zmiany w stopniu wiary w kluczowe treści poznawcze, zamiany w punktacji osiąganej na wystandaryzowanych skalach i w zakresie innych zmiennych, które oceniałeś. Użyj wykresów lub tabel, np. dla zademonstrowania zmian w punktacji z tygodnia na tydzień, lub dla porównania wyników w wystandaryzowanych skalach lub zindywidualizowanych narzędziach przed terapią i po terapii. Upewnij się, że ponownie oceniłeś wszystkie czynniki, które oceniałeś na początku leczenia. Jeśli jest to niemożliwe, wytłumacz dlaczego. Uznajemy, że jest możliwe, iż w trakcie opisywania przypadku nie skończyłeś jeszcze leczenia. Jeśli tak jest, posumuj zmiany, które pojawiły się do tej pory i nakreśl swoje plany dotyczące dalszych etapów terapii. Opisz rezultaty, jakich spodziewasz się uzyskać stosując dalej terapię poznawczą. Jeśli spodziewasz się jakiś trudności w terapii napisz o nich i powiedz, jak planujesz sobie z nimi poradzić. Zawrzyj wystarczająco dużo szczegółów, tak by egzaminator był pewien, że jasny dla ciebie jest dotychczasowy przebieg terapii i wiesz, co musisz zrobić w przyszłości. 7. Dyskusja Ten komentarz zawierający konkluzje stanowi kluczową część twojej prezentacji. Daje ci on możliwość refleksji i dyskusji dotyczącej twojego rozumienia i poradzenia sobie z przypadkiem. Możesz pokazać, że potrafić uczyć się na podstawie doświadczenia. Komentarz ten powinien opierać się na rozważnym przemyśleniu i powinien zawierać następujące elementy: Podsumuj czego nauczyłeś się z terapii tego przypadku. Omów na ile twoja pierwotna konceptualizacja przypadku była odpowiednia i napisz o ewentualnych zmianach, jakich dokonałeś. Jeżeli wynik był pozytywny wskaż na te czynniki w pacjencie, w tobie i w terapii poznawczej, które według ciebie przyczyniły się do sukcesu. Jeżeli wynik terapii nie był pozytywny oceń tego przyczyny (czynniki w tobie, w pacjencie i w terapii). Zasugeruj jak inaczej mogłeś poradzić sobie z tym przypadkiem patrząc z perspektywy czasu. 8. Bibliografia Proszę użyj formatu opisanego w Zasadach Prezentacji Przypadku podczas pisania pracy w Terminie I. Upewnij się, że cała literatura, z której korzystasz znajdzie się na liście bibliografii oraz, ze każda pozycja z listy bibliografii została wykorzystana w pracy.

5 Spis treści 1. Wstęp Dane biograficzne 1 2. Prezentacja problemów Kryteria diagnostyczne Skale pomiaru i narzędzia wystandaryzowane 3 3. Konceptualizacja przypadku 3.1 Leżące u podłoża przekonania i założenia 3.2 Czynniki przyspieszające pojawienie się problemu Wydarzenia krytyczne powiązane z pierwszym załamaniem pacjenta Wydarzenia krytyczne powiązane z drugim załamaniem pacjenta Czynniki podtrzymujące Doświadczenia z przeszłości i wczesne wydarzenia życiowe 6 4. Przebieg leczenia Sesja pierwsza Sesje trzecia do piątej Sesje szósta do ósmej Sesje dziewiąta do jedenastej Sesje jedenasta do szesnastej Wynik Dyskusja Załączniki Przykład arkusza zmiany stopnia wiary w myśli pacjenta Plan pacjenta Bibliografia 19 Ryciny I Koło ilustrujące hipotetyczny początek ostatniego 5 epizodu depresji i paniki II Przykład koła podtrzymującego panikę pacjenta 6 III Sformułowanie trudności pacjenta 8 IV Koło ilustrujące utrzymywanie się braku asertywności 10 V Tabela ilustrująca zmiany w punktacji na skalach pacjenta