Wytyczne funkcjonalno-przestrzenne na potrzeby planowanej inwestycji

Transkrypt

1 1 Projekt funkcjonalno-użytkowy nowej siedziby Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie Wytyczne funkcjonalno-przestrzenne na potrzeby planowanej inwestycji Adres obiektu ul. Rakowiecka Warszawa Nazwa i adres zamawiającego Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie ul. Miodowa 22 c-d Warszawa Opracowanie: Jasiński Kruszewski Architekci spółka z o.o. ul. Rakowiecka 45/11, Warszawa arch. Romuald Kruszewski

2 2 Spis treści 1.Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie rys historyczny Stan istniejący Opis uwarunkowań lokalizacyjnych Opis budynków istniejących Opis rozwiązań materiałowych i konstrukcyjnych budynku Opis infrastruktury wewnętrznej Wytyczne konserwatorskie - wyciąg z opinii z dnia 15 maja 2014 roku Podstawowe dane określające powierzchnie i kubatury budynków Poza historycznym budynkiem głównym do zagospodarowania pozostaje: Bilans kubatur netto istniejących budynków Założenia i wymagania inwestorskie Główne cele inwestycji Wymagania ogólne Wymagania w zakresie zagospodarowania terenu Wytyczne funkcjonalne Wymagania w zakresie konstrukcji Wymagania w zakresie instalacji Wymagania w zakresie wykończenia wnętrz i wyposażenia Wymagania w zakresie rozwiązań akustycznych Wymagania w zakresie ochrony przeciw pożarowej Opis bloków funkcjonalnych i powiązań przestrzennych Schematy blokowe powiązań funkcjonalnych Podstawa prawna przepisy ogólne, rozporządzenia, ustawy Załączniki:...30

3 3 1. Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie rys historyczny Zespół Państwowych Szkół Muzycznych Nr 1 w Warszawie powstał 1 września 2002 roku na mocy zarządzenia Ministra Kultury, przez połączenie dwóch wcześniej istniejących Zespołów Szkół Muzycznych - Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych nr 5 im. Emila Młynarskiego, w lokalnej tradycji zwanego Małą Miodową oraz Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych, nazywanego ze względu na wiek uczniów szkół średnich Dużą Miodową. ZPSM Nr 1 w Warszawie tworzą cztery szkoły: jedna szkoła podstawowa - Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I st. im. Emila Młynarskiego i trzy szkoły II stopnia: dwie z pionem ogólnokształcącym - Państwowa Ogólnokształcąca Eksperymentalna Zintegrowana Szkoła Muzyczna i Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia im. Zenona Brzewskiego oraz Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia im. Józefa Elsnera. ZPSM Nr 1 ma swoją siedzibę w bliźniaczych budynkach, po dwóch stronach wewnętrznego dziedzińca popijarskiego kompleksu przy ul. Miodowej 22 c i Miodowej 22 d. Cztery Szkoły tworzą harmonijnie współdziałający Zespół. Zachowują tradycję wspólnych korzeni, ale także - utrwalony historycznie i terytorialnie, związany z typem szkół - podział na Małą i Dużą Miodową. Obecnie w Szkole kształci się ok. 750 uczniów: ok. 200 uczniów - szkoła podstawowa - Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I st. im. Emila Młynarskiego (sześcioletnia) ok. 70 uczniów gimnazjum Państwowa Ogólnokształcąca Eksperymentalna Zintegrowana Szkoła Muzyczna II stopnia (trzyletnia) ok. 60 uczniów gimnazjum i liceum Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia im. Zenona Brzewskiego II stopnia (sześcioletnia) ok. 400 uczniów - Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia im. Józefa Elsnera (sześcioletnia) Zatrudnionych jest ponad 250 pedagogów oraz ok. 50 pracowników administracji i obsługi. Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia im. Józefa Elsnera jest najstarszą ze szkół Zespołu. Stanowi ona bezpośrednią kontynuację Konserwatorium Warszawskiego, którego historia sięga początków XIX w. W 1810 roku Wojciech Bogusławski założył przy Teatrze Narodowym Szkołę Dramatyczną, z siedzibą przy ul. Miodowej w dawnym konwikcie o.o. Pijarów, kształcącą aktorów i śpiewaków operowych.

4 4 W 1814 roku dyrekcja Teatru Narodowego powołała Józefa Elsnera na stanowisko dyrektora szkoły, polecając mu opracowanie planu jej reorganizacji. Elsner przedstawił wtedy projekt utworzenia w Warszawie elementarnej szkoły muzycznej złożonej z dwóch klas, której celem miało być przygotowanie młodzieży do wyższych studiów muzycznych. W grudniu 1818 roku powstała niższa uczelnia muzyczna. W dwa lata później uczelnię tę przekształcono w Instytut Muzyki i Deklamacji zaczątek utworzonego trzy lata później konserwatorium. W 1821 roku Józef Elsner został powołany na stanowisko rektora Konserwatorium Muzycznego. Za jego rządów uczelnia ulega dalszym przeobrażeniom. Po pięciu latach od chwili objęcia stanowiska przez Elsnera dochodzi do podziału Konserwatorium. Powstają dwie szkoły: Konserwatorium (Szkoła Śpiewu) pod kierunkiem Karola Soliwy i Szkoła Główna Muzyki, przy Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego, kierowana przez J. Elsnera. W szkole tej Elsner wykształcił wielu polskich instrumentalistów i kompozytorów, a jej najwybitniejszym absolwentem był Fryderyk Chopin. Obie placówki działały do 1831 roku i z chwilą upadku powstania listopadowego zostały zamknięte. W 1861 roku Apolinaremu Kątskiemu, słynnemu wówczas skrzypkowi, udało się wyjednać zezwolenie władz carskich na otwarcie w Warszawie nieczynnej od 30 lat szkoły. 26 stycznia 1861 roku rozpoczął działalność Instytut Muzyczny. W końcu 1863 roku, na prośbę Kątskiego do grona pedagogicznego i zarządu Instytutu wszedł Stanisław Moniuszko, obejmując początkowo klasę chóralną, a potem klasy harmonii i kontrapunktu. Moniuszko współpracował z Instytutem przez 9 lat, aż do swej śmierci w 1872 roku. W 1916 roku Instytut Muzyczny przemianowano na Konserwatorium Muzyczne m. st. Warszawy. W roku objęcia urzędu premiera przez I. J. Paderewskiego po raz kolejny zostaje zmieniona nazwa szkoły. Od tej pory jest to już Państwowe Konserwatorium Muzyczne. W 8 lat później Karol Szymanowski przyjmuje funkcję dyrektora Konserwatorium, którą piastuje przez 2 lata. Troska o przetrwanie uczelni w ponurych czasach okupacji poruszała serca i umysły wielu wybitnych pedagogów. Już w maju 1945 roku, tuż po zakończeniu działań wojennych, rektor Stanisław Kazuro reaktywował działalność Konserwatorium. 1 kwietnia 1946 roku nastąpił podział uczelni na: Państwową Średnią Szkołę Muzyczną i Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. Faktyczny jej rozdział nastąpił jednak dopiero w 1947 roku, gdy PWSM przeniosła się do pałacyku Sobańskich w Aleje Ujazdowskie zaś szkoła średnia znalazła miejsce w willach przy ul. Profesorskiej i Górnośląskiej. W 1948 roku opuścili szkołę pierwsi absolwenci. Rok 1965 przynosi ważne wydarzenie w życiu szkoły nadanie imienia Józefa Elsnera. W 1972 roku szkoła otrzymała nową siedzibę przy ulicy Miodowej 22 c w bocznym skrzydle dawnego zespołu klasztornego o.o. Pijarów. Dyrektorami Szkoły byli kolejno: Piotr Rytel (1946/1947), Ludwik Kurkiewicz ( ), Artur Taube (1953/1954), Jadwiga Boczarowa ( ), Marian Dybowski ( ), Roman Kuklewicz ( ), Aleksandra Sosnowska

5 5 ( ), Barbara Sas-Topolnicka ( ), Maria Magdalena Radziejowska ( ), a od 1 września 2012 roku dyrektorem ZPSM nr 1, w którego skład wchodzi PSM II st. im. J. Elsnera jest Iwona Waga-Parafiniak. Wicedyrektorem do spraw artystycznych szkoły w latach była Alina Baranowska-Liese, a dziś funkcję tę pełni prof. Katarzyna Sokołowska. Funkcję wicedyrektora ds. dydaktycznych pełniła Magdalena Kalita ( ), Małgorzata Góra ( ), Iwona Waga-Parafiniak ( ). Obecnie stanowisko to piastuje Anna Misior. W szkole uczyli znakomici pedagodzy m.in.: Irena Dubiska, Ada Sari, Margerita Trombini- Kazuro, Jerzy Lefeld, Wincenty Laski, Feliks Rączkowski, Wiera Sawicka, Zbigniew Soja, Andrzej Dobrowolski, Zenon Brzewski. W ciągu ponad sześćdziesięcioletniej działalności PSM II st. im. J. Elsnera szkołę ukończyło ponad 3000 absolwentów. Wśród nich znajduje się wielu znakomitych muzyków działających w kraju i za granicą, między innymi: Bogna Sokorska, Halina Słonicka, Kazimierz Piwkowski, Andrzej Chodkowski, Józef Kański, Kazimierz Gierżod, Janusz Kucharski, Jadwiga Mackiewicz, Maciej Małecki, Marian Sawa, Krzysztof Knittel, Krzysztof Baculewski, Mariusz Patyra. Wielu z nich pozostało wiernych Szkole, wracało tu i wraca w charakterze pedagogów, zajmują miejsca swoich mistrzów i poprzedników, by służyć następnym pokoleniom młodzieży. W 2006 roku Państwowa Szkoła Muzyczna im. J. Elsnera świętowała jubileusz sześćdziesięciolecia. Twórczy duch reform właściwy patronowi towarzyszy szkole także w obecnych czasach. Jako jedna z nielicznych szkół w Polsce prowadziła Wydział Teorii, przekształcany kolejno w Wydział Teoretyczno-Pedagogiczny i Wydział Animacji Muzycznej. Pamiątką po tych wydziałach są prowadzone obecnie zajęcia fakultatywne z propedeutyki dyrygowania oraz z propedeutyki kompozycji, liczne grono kompozytorów - absolwentów szkoły oraz liczne grono komponujących uczniów i organizowany od 1996 roku festiwal Uczniowskie Forum Muzyczne. Szkoła imienia Józefa Elsnera organizuje międzynarodowe i ogólnopolskie mistrzowskie kursy muzyczne, ogólnopolskie kursy i seminaria dla nauczycieli, ogólnopolski konkurs kompozytorski dla młodzieży, regionalny konkurs solfeżowy. Szczyci się licznymi laureatami konkursów instrumentalnych, wokalnych, chóralnych i kompozytorskich, współpracą z Festiwalem Nauki i stołecznymi instytucjami kultury, do których ma zaszczyt zaliczać Filharmonię Narodową. Z okazji jubileuszu stulecia Filharmonii Szkoła wykonała replikę koncertu inauguracyjnego z 1901 roku oraz została odznaczona Srebrnym Medalem Filharmonii Narodowej. Zespoły muzyczne działające w PSM II st. im. J. Elsnera - orkiestra symfoniczna i chór z powodzeniem występują w prestiżowych salach koncertowych Warszawy, w Polsce i zagranicą. Stale koncertują w Filharmonii Narodowej, w Studio Koncertowym PR w Warszawie. W szkole zrealizowano projekt In modo di Lutosławski w ramach obchodów Roku Lutosławskiego Promował on idee uprawiania sztuki kompozycji wśród najmłodszych muzyków oraz wspierał

6 6 rozwój ich kariery profesjonalnej począwszy od współzawodnictwa w konkursie, poprzez udział w intensywnym treningu kompozytorskim, aż po debiutanckie wykonanie autorskich kompozycji przez Orkiestrę Symfoniczną PSM II st. im. J. Elsnera pod dyrekcją Piotra Wajraka. Chór Żeński Elsner Coro PSM II st. im. J. Elsnera prezentuje wysoki poziom artystyczny, zajmuje w środowisku chóralnym wysoką pozycję, czego potwierdzeniem są zdobyte nagrody na międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach chóralnych. Państwowa Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I st. im. Emila Młynarskiego została powołana do życia w lutym 1950 r. w drodze podziału Średniej Szkoły Muzycznej nr 1 przy ul. Profesorskiej (dzisiaj PSM II st. im. J. Elsnera) na pion podstawowy i średni. Była pierwszą w powojennej Warszawie podstawową szkoła muzyczną z pionem ogólnokształcącym. Jej organizację powierzono dyrektorowi szkoły średniej prof. Ludwikowi Kurkiewiczowi. Początkowo mieściła się we frontowej suterenie przy ul. Miodowej 22, następnie otrzymała budynek oficyny przy ul. Miodowej 22 d, w którym ma swą siedzibę do chwili obecnej. Mała Miodowa (...) była pierwszą tego typu instytucją na terenie stolicy. W skład ciała pedagogicznego weszli: dyr. Weronika Długoborska, prof. Irena Dubiska oraz wykładowcy, którzy przy wysokich kwalifikacjach zawodowych posiadali szczególne predyspozycje w kierunku pedagogiki dziecięcej. Byli to: Czesław Mikosz, Maria Kaczurbina, Stanisława Raube, Henryk Radziwonowicz, Wiera Sawicka, Jadwiga Targoska, Maria Wiłkomirska, Jan Wobożil, Helena Zarzycka. Szkoła miała niepowtarzalny blask artystyczny, wynikający z cech osobowości jej dyrektora. Weronika Długoborska, pozornie groźna i wymagająca była obdarzona rzadkim wyczuciem odnajdywania zdolności muzyczno-artystycznych u swoich podopiecznych. Ambitny program wychowawczy w kształceniu dzieci, jako przyszłych muzyków, otwartych na świat ideałów sztuki, rzucał światło na rozwój Szkoły przez wiele lat. Dziś wystarczy wspomnieć nazwiska: Maria Rzepecka, Henryka Trzonek, Danuta Dobrowolska, Jadwiga Dankowska, Ewa i Adam Korniszewscy, Emanuel Ax, Joanna Bruzdowicz, Lech Brański, Krystyna Makowska, Mirosław Ławrynowicz, Wojciech Rajski, Tadeusz Wojciechowski, Wanda i Krystyna Borucińskie, Tomasz i Karol Radziwonowicz, Zdzisława Słomka, Dorota Szwarcman. To tylko garść muzyków, którzy Małą Miodową traktują, jako swoją, realizując jej ideały we współczesnym świecie. prof. Anna Radziwonowicz ( z książki na 55-lecie Szkoły) Po dziesięciu latach istnienia, w 1960 roku szkole nadano imię zasłużonego dla polskiej kultury kompozytora i dyrygenta Emila Młynarskiego, a w podniosłej uroczystości uczestniczyli córka i zięć patrona Nelli i Artur Rubinstein. Szkoła stała się wizytówką polskiej edukacji muzycznej prezentowaną zagranicznym delegacjom i artystom, a uczniowie wysyłani byli na międzynarodowe festiwale i konkursy do wszystkich krajów Europy, uczestniczyli także w realizacji

7 7 spektakli operowych i teatralnych, nagraniach płytowych i dokumentalnych, zrealizowali szereg prawykonań utworów polskich kompozytorów (J. Fotek, A. Bloch, R. Twardowski, J. Maksymiuk). Szczególne sukcesy odnosił chór pod dyrekcją kolejno: Zbigniewa Soji, Romualda Miazgi i Ewy Marchwickiej. Dyrektorami szkoły byli prof. Ludwik Kurkiewicz (1950), Weronika Długoborska ( ), Irena Kirjacka ( ), Maria Bryła-Liebig ( ). W czerwcu 1999 r. na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Sztuki z Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej im. Emila Młynarskiego (w tym samym roku przekształconej w szkołę sześcioletnią) wyodrębniono i powołano trzyletnie gimnazjum muzyczne (POEZSM) i obie szkoły połączono w nowo utworzony Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 5 im. Emila Młynarskiego. Placówkę tę do r. prowadziła Maria Bryła-Liebig. 1 września 2002 r. Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 5 połączono z Zespołem Państwowych Szkół Muzycznych przy Miodowej 22 c i powołano Zespół Państwowych Szkół Muzycznych Nr 1 w Warszawie. Funkcję dyrektora Zespołu powierzono Marii Magdalenie Radziejowskiej, która pełniła ją do 2012 roku. Obecnie dyrektorem Zespołu jest Iwona Waga- Parafiniak, a funkcję wicedyrektora do spraw dydaktycznych i wychowawczych POSM pełni nieprzerwanie od 1999 roku Maria Maciejewska-Jagiełło. Pracą artystyczną w latach kierowała absolwentka szkoły wicedyrektor Maria Rzepecka, a obecnie funkcję tę piastuje Beata Karolak. Mała Miodowa, bo tak zwykło się mówić o POSM I st., łączy kształcenie ogólne i muzyczne na poziomie szkoły podstawowej. Pion ogólnokształcący zapewnia absolwentom dobry start do gimnazjów ogólnokształcących i innych szkół ponadpodstawowych, a program edukacji muzycznej przygotowuje do nauki w szkołach muzycznych II stopnia. O wysokim poziomie nauczania świadczą wyniki zewnętrznych sprawdzianów po VI klasie. Szkoła zajmuje czołowe miejsca w dzielnicy i w mieście oraz najwyższe wyniki wśród szkół artystycznych Mazowsza i kraju. Chlubą szkoły są zespoły muzyczne chór i orkiestra oraz zespoły kameralne. Każdego roku uczniowie występują na licznych koncertach i audycjach w: szkole, Uniwersytecie Muzycznym, Filharmonii Narodowej oraz na festiwalach i koncertach w kraju i poza granicami. Organizowane są letnie obozy muzyczne. Uczniowie uczestniczą w regionalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych oraz konkursach z zakresu przedmiotów ogólnokształcących zdobywając liczne, prestiżowe nagrody. Najbardziej uzdolnionych otacza opieką Krajowy Fundusz na Rzecz Dzieci. Szkoła jest organizatorem Makroregionalnego Konkursu Duetów Dziecięcych Duettino oraz regionalnego seminarium Miodowa Jesień.

8 8 Do znanych absolwentów Młynarskiego, poza wymienionymi, należą między innymi: Marta Ptaszyńska, Magdalena Rezler, Agata Sapiecha, Paweł Szymański, Władysław Kłosiewicz, Joanna Ławrynowicz-Just, Patrycja Piekutowska, Katarzyna Duda, Tomasz i Sebastian Liebig, Rafał Kwiatkowski, Ryszard Groblewski, Maria Machowska, Marek Bracha oraz muzycy rozrywkowi - Piotr Rubik, Gaba Kulka, Paulina i Natalia Przybysz Sistars. Szkoła ma charakter rodzinny. Po latach, absolwenci kształcą w niej swoje dzieci i wnuki, sami zaś powracają, jako pedagodzy. Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia im. Z. Brzewskiego powstała z inicjatywy wybitnego skrzypka i pedagoga Zenona Brzewskiego z myślą o młodzieży szczególnie utalentowanej muzycznie, której kształcenie realizowane jest w oparciu o autorskie programy nauczania w zakresie przedmiotów muzycznych. Kadrę pedagogiczną przedmiotów muzycznych stanowią nauczyciele akademiccy. OSM II st. im. Z. Brzewskiego jest jedną z dwóch istniejących na terenie kraju średnich szkół muzycznych kształcących wybitnie utalentowaną młodzież. W czerwcu 1991 roku, prof. Brzewski zwrócił się do dyrektora PSM II st. im. J. Elsnera - pani Barbary Sas-Topolnickiej z pomysłem utworzenia szkoły, która dawałaby wybitnie utalentowanej muzycznie młodzieży możliwość kształcenia realizowanego w oparciu o autorskie programy w zakresie przedmiotów muzycznych oraz ogólnokształcących. Sformułowano podstawowe założenia i ramowe projekty planów nauczania. W projektach tych chodziło przede wszystkim o pełną indywidualizację procesu nauczania, włączenie w ten proces uczestnictwa w kursach mistrzowskich, zwiększenie wymiaru godzin przedmiotu głównego, wprowadzenie programów autorskich dla przedmiotów ogólnokształcących i rozszerzenie programu nauczania w zakresie języków obcych. Powyższe założenia pociągały za sobą potrzebę określenia specjalnych wymogów dotyczących rekrutacji kandydatów, jak również ograniczenia liczebności klas i skomasowania zajęć zbiorowych w bloki. Za zgodą Centralnego Ośrodka Pedagogicznego Szkolnictwa Artystycznego w 1991 r. na terenie PSM II st. im. J. Elsnera powstał nowy wydział pod nazwą Eksperymentalnego Wydziału Instrumentalnego z Kształceniem Ogólnym. Funkcję kierownika artystycznego objął prof. Zenon Brzewski, a wychowawstwo i sprawy związane z nauczaniem przedmiotów ogólnokształcących powierzono mgr Elżbiecie Cinak. We wrześniu 1991 r. w dwóch klasach: III i IV rozpoczęli naukę pierwsi uczniowie. Zamysł prof. Z. Brzewskiego został w pełni zrealizowany dnia 3 lutego 1993 r. W tym dniu powołane zostało Państwowe Liceum Muzyczne. O tej decyzji profesor Brzewski dowiedział się kilka dni przed śmiercią. Z inicjatywy młodzieży nadano szkole imię Zenona Brzewskiego.

9 9 Konsekwencją powstania Państwowego Liceum Muzycznego było powołanie w 1993 r. Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych, który połączył wspólną strukturą organizacyjną Państwową Szkołę Muzyczną II st.im. J. Elsnera i Państwowe Liceum Muzyczne im. Z. Brzewskiego. Dyrektorem Zespołu Szkół została Barbara Sas Topolnicka, a funkcję wicedyrektora d/s. Liceum objął prof. Mirosław Ławrynowicz. W związku z wprowadzoną przez Ministerstwo Edukacji Narodowej w roku szkolnym 1999/2000 reformą szkolnictwa Państwowe Liceum Muzyczne przekształcone zostało w 6-letnią Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną II st. im. Z. Brzewskiego. W 2002 r. Szkoła weszła w skład Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych Nr 1 w Warszawie. W latach dyrektorem szkoły była Maria Magdalena Radziejowska, a obecnie funkcję tę pełni Iwona Waga Parafiniak. Stanowisko wicedyrektora nieprzerwanie od 2005 r. pełni prof. Krystyna Makowska Ławrynowicz. Po ponad dwudziestu latach działalności Szkoła im. Z. Brzewskiego poszczycić się może niezwykle bogatym dorobkiem: 150 absolwentów, wielu wybitnych instrumentalistów swojego pokolenia, kilkaset nagród w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych w specjalnościach: skrzypce, altówka, wiolonczela, fortepian, flet, klarnet, trąbka, organy, akordeon, zespoły kameralne, kompozycja. Szkoła odnosi także imponujące sukcesy w kształceniu ogólnym. Każdego roku wyniki egzaminów gimnazjalnych i maturalnych są znacznie wyższe od średniej krajowej. W 2013 roku w rankingu Rzeczypospolitej szkoła znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepiej kształcących gimnazjów w Polsce. Większość uczniów objętych jest opieką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, najlepsi każdego roku otrzymują stypendia Prezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także prestiżowe stypendia Młoda Polska. ISME. W 2003 r. Szkoła została uhonorowana nagrodą ad Astra, przyznawaną przez polską sekcję Państwowa Ogólnokształcąca Eksperymentalna Zintegrowana Szkoła Muzyczna jest najmłodszą szkołą w naszym Zespole i jednym z dwóch działających w Polsce gimnazjów muzycznych. Wyrosła z utworzonej w 1950 r. Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej im. Emila Młynarskiego i razem z nią ma swą siedzibę w jednym ze skrzydeł popijarskiego kompleksu, w budynku przy ul. Miodowej 22 d. W roku szkolnym 1999/2000, w związku z wprowadzoną przez Ministerstwo Edukacji reformą szkolnictwa, Państwowa Szkoła Muzyczna I st. im. E. Młynarskiego została przekształcona z 8-letniej szkoły podstawowej w 6-letnią szkołę podstawową. Wówczas, na wniosek rodziców,

10 10 pedagogów i dyrektor Marii Brylanki, powołano trzyletnią, eksperymentalną szkołę realizującą kształcenie ogólne i muzyczne na poziomie gimnazjalnym. Decyzją Ministra Kultury, obie szkoły podstawową i utworzone gimnazjum połączono w powołany w roku szkolnym 1999/2000 Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 5 im. Emila Młynarskiego. Funkcję dyrektora powierzono Marii Brylance, a wicedyrektora Marii Maciejewskiej- Jagiełło (pion ogólnokształcący i wychowawczy), która nadal pełni tę funkcję. Od 1 września 2002 r. POEZSM wchodzi w skład ZPSM Nr 1 w Warszawie, którego dyrektorem od 1 września 2012 r. jest Iwona Waga Parafiniak. Funkcję wicedyrektora do spraw artystycznych POEZSM pełni Beata Karolak. Założeniem programowym gimnazjum jest integrowanie kształcenia ogólnego i muzycznego z zachowaniem pełnej równowagi obu działów oraz położenie szczególnego nacisku na muzykowanie zespołowe. Stąd w większym wymiarze realizowane są zajęcia chóru i orkiestry. Chór szkoły pod dyrekcją prof. Ewy Marchwickiej odnosi liczne sukcesy, jest zapraszany na międzynarodowe festiwale, koncertuje w wielu krajach Europy, zdobywa nagrody na międzynarodowych konkursach, m.in. Brązowy Medal na X Olimpiadzie Chóralnej w Atenach w 2005 roku. Orkiestra szkolna prowadzona także przez prof. Ewę Marchwicką w 2011 roku zdobyła Grand Prix Festiwalu Orkiestr Młodzieżowych w Neerpelt (Belgia). POEZSM ukończyło ponad 200 uczniów, większość z nich kontynuowała i kontynuuje naukę w pozostałych szkołach II stopnia naszego Zespołu lub innych szkołach muzycznych Warszawy. Szkoła kształci we wszystkich specjalnościach instrumentalnych (obecnie: fortepian, organy, akordeon, harfa, gitara, klawesyn, skrzypce, altówka, wiolonczela, kontrabas, flet, obój, klarnet, saksofon, trąbka, perkusja) oraz na Wydziale Rytmiki. Uczniowie szkoły są uczestnikami i laureatami międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów muzycznych, a także konkursów polonistycznych, historycznych, plastycznych, matematycznych i innych. Każdego roku szkolne wyniki egzaminów gimnazjalnych zdecydowanie przewyższają średnią dla Warszawy i kraju, co pozwala absolwentom POEZSM podjąć naukę w najlepszych warszawskich liceach. 2. Stan istniejący 2.1. Opis uwarunkowań lokalizacyjnych Budynek przyszłej siedziby ZPSM nr.1 w Warszawie zlokalizowany jest na działce przy ulicy Rakowieckiej 21 w dzielnicy Mokotów, w obrębie , nr ewid. 13. Jest to zabytkowy zespół dawnego Domu Sierot Dziewcząt Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, które powstało z inicjatywy m.in. Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej i zajmowało się opieką nad dziećmi i najuboższymi. Do zabytku zostały zaliczone: sierociniec, stróżówka i budynek gospodarczy, nr rejestru A-821 z 10 września 2008 roku. Gmach powstał w latach według projektu Władysława

11 11 Kozłowskiego znanego z projektu Hali Mirowskiej. W budynku znajdowało się również gimnazjum męskie, które zostało zamienione w IX klasową szkołę podstawową. Po wojnie budynek przejęło Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Następnie pod tym adresem powstał Dom Dziecka nr 4 i Warszawskie Centrum Pomocy Rodzinie. Od 2009 roku budynek stoi pusty i niszczeje. Działka o powierzchni 8454 m 2 od strony północnej przylega do ulicy Rakowieckiej. Od strony wschodniej, zachodniej i południowej otoczona jest zabudową biurowo usługową oraz oświaty. Na działce znajdują się trzy obiekty, które objęte są ochroną konserwatorską i należy je bezwzględnie zachować (budynek główny, stróżówka i budynek gospodarczy) natomiast w głębi są później wybudowane garaże oraz wiata śmietnikowa, które ochronie nie podlegają. Powierzchnia działki jest prawie płaska. Rzędne terenu wahają się w przedziale od 33,20 do 33,73 m n.p.m. Różnica wysokości terenu w miejscu projektowanych obiektów wynosi około 0,5 m. Media obecnie dostarczają do budynków: woda i kanalizacja: Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w m. st. Warszawa S.A. energia elektryczna: RWE Polska S.A w Warszawie ciepło: PGNiG TERMIKA SA w Warszawie (obecnie podpisana umowa) gaz: Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA Istnieje możliwość przyłączenia mediów u innych dostawców i operatorów kwestia do późniejszych ustaleń. Teren częściowo jest porośnięty przez drzewa i krzewy (głównie samosiejki). MPZP określił dwa drzewa od frontu działki, jako cenna zieleń do zachowania Opis budynków istniejących Budynek główny jest wycofany z pierzei ulicy. Usytułowany swoją krótszą osią na dłuższej osi działki prostopadłej do ulicy Rakowieckiej. Budynek pięciokondygnacyjny z czterema kondygnacjami nadziemnymi i jedną podziemną (piwnica, parter, pierwsze piętro, drugie piętro i poddasze) symetryczny, na planie wielokąta, przekryty dachem wielospadowy. Zbudowany z cegły, do poziomu pierwszego piętra tynkowany, nieocieplony. Do budynku prowadzi osiem wejść. Jedno główne od frontu na poziomie terenu, cztery po bokach - dwa na poziomie parteru i dwa na poziomie piwnicy oraz trzy od tyłu - dwa przy klatkach schodowych na poziomie terenu oraz jedno w skrzydle na poziomie parteru. Poziom terenu jest na wysokości -1,95 m w stosunku do parteru budynku. Budynek gospodarczy przylega do zachodniej granicy działki. Do budynku prowadzą trzy wejścia od strony wschodniej na poziomie terenu oraz drzwi garażowe od strony północnej. Budynek jest

12 12 parterowy z trzema niezależnymi pomieszczeniami, ceglany i otynkowany, nieocieplony. Z płaskim dachem z lekkim spadkiem w kierunki działki. Stróżówka znajduje się w północno wschodnim narożniku w linii pierzei ulicy Rakowieckiej. Do budynku prowadzą dwa wejścia. Jedno od strony północnej bezpośrednio z ulicy Rakowieckiej a drugie od strony południowej z terenu. Budynek ceglany, otynkowany, nieocieplony, jednokondygnacyjny, na planie prostokąta, przekryty dachem wielospadowym. Na teren prowadzą dwie bramy wjazdowe znajdujące się przy ulicy Rakowieckiej oraz jedna w południowo zachodnim narożniku, z której korzystanie dozwolone będzie (np. przez straż pożarną) po uprzednim ustaleniu służebności dla przejazdu. Ogrodzenie od strony ul. Rakowieckiej wykonano, jako murowane z przęsłami metalowymi. Bardzo zły stan techniczny ogrodzenia. Oryginalne elementy metalowe jak furtki, bramy i kraty nie zachowały się. Murowane elementy ścianki oraz słupy zawilgocone, z odpadającym tynkiem i silnie odchylone od pionu. Obróbka blacharska kwalifikująca się do wymiany Opis rozwiązań materiałowych i konstrukcyjnych budynku Na podstawie inwentaryzacji z sierpnia 2014 roku Fundamenty Ławy fundamentowe wykonano z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej Ściany nośne Ściany wykonano z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej. Grubość ścian fundamentowych od 45 cm do 90 cm, grubość ścian kondygnacji nadziemnych od 44 cm do 80 cm Ściany zewnętrzne Ściany wykonano z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej. Grubość ścian od 51 cm do 90 cm Ściany działowe Ściany piwnic wykonano z cegły ceramicznej pełnej. Grubość ścian 15 cm. Ściany kondygnacji nadziemnych wykonano, jako murowane z cegły oraz jako kartonowo gipsowe na szkielecie stalowym. Grubość ścian od 12 cm do 15 cm Stropy Stropy w budynku o konstrukcji sklepień murowanych z cegły. Rodzaje sklepień: kolebkowe, krzyżowe, odcinkowe, beczkowe Schody wewnętrzne W budynku znajdują się trzy klatki schodowe główna prowadząca z piwnicy do drugiego piętra i dwie boczne prowadzące z piwnicy aż do poddasza.

13 13 Główna klatka schodowa jest w konstrukcji betonowo - ceglanej. Spoczniki w konstrukcji sklepień ceglanych wykończone terakotą. Biegi schodów od parteru do drugiego piętra w konstrukcji drewnianej a z parteru do piwnicy w konstrukcji betonowej. Boczne klatki schodowe są w konstrukcji betonowo ceglanej. Spoczniki w konstrukcji sklepień ceglanych wykończone płytkami lastryko. Biegi schodów od parteru do drugiego piętra w konstrukcji drewnianej a z parteru do piwnicy i z drugiego piętra na poddasze w konstrukcji betonowej Schody zewnętrzne Do budynku prowadzą 3 klatki schodowe z poziomu terenu na poziom parteru. Dwie z nich znajdują się po bokach a jedna z tyłu budynku. Konstrukcja betonowo ceglana, otynkowana, z betonowymi stopniami i metalowymi balustradami Konstrukcja dachu Więźba dachowa drewniana płatwiowo krokwiowa o słupach kozłowych w części głównej wzmocniona zastrzałami, z bocznymi wieszakami Pokrycie dachu Pokrycie dachu wykonane z blachy na rąbek ułożonej na deskowaniu Stolarka okienna i drzwiowa Stolarka okienna drewniana skrzynkowa. Stolarka drzwiowa drewniana pełna, częściowo płycinowa. Drzwi wejściowe zewnętrzne drewniane z naświetlem górnym Podłogi i posadzki W piwnicy występują posadzki: cementowe, lastrykowe i terakotowe. Na piętrach występują posadzki: terakotowe, klepka dębowa, wykładzina PVC oraz wykładzina dywanowa Wykończenie ścian wewnętrznych W piwnicy: ściany tynkowane tynkiem cementowo-wapiennym, malowane farbą emulsyjną i olejną oraz okładane boazerią i płytkami ceramicznymi. Na pozostałych kondygnacjach: ściany tynkowane tynkiem cementowo-wapiennym, malowane farbą emulsyjną i olejną, tapetowane a w pomieszczeniach sanitarnych częściowo wyłożone płytkami ceramicznymi. Na klatkach schodowych: ściany tynkowane tynkiem cementowo-wapiennym i malowane farbą emulsyjną i do poziomu 1,5 m malowane farbą olejną Wykończenie ścian zewnętrznych Ściany zewnętrzne wykonane z cegły ceramicznej pełnej w kolorze czerwonym, spoinowane i zdobione przy narożach i oknach tynkiem szlachetnym, gładkim. Budynek otynkowany do poziomu pierwszego piętra tynkiem szlachetnym, gładkim w kolorze jasnoszarym.

14 Obróbki blacharskie Obróbki blacharskie, rynny, rury spustowe i parapety zewnętrzne wykonano z blachy ocynkowanej Opis infrastruktury wewnętrznej Na podstawie inwentaryzacji z sierpnia 2011 roku. W istniejącym budynku znajdują się następujące instalacje wewnętrzne: Instalacja wody zimnej Zasilanie wody zimnej z miejskiego wodociągu przyłączem średnicy 100mm z rury stalowej od strony ul. Rakowieckiej. Wodomierz główny śrubowy o średnicy 100 mm znajduje się wewnątrz budynku. Od wodomierza instalacja prowadzona jest przewodami o średnicy od 25 mm do 90 mm rurami stalowymi i miedzianymi do pionów. Przed każdym pionem znajduje się zawór kulowy odcinający. Przewody w piwnicy prowadzone są pod stropem. Piony wodne o średnicy 25, 32, 70 mm rurami stalowymi prowadzone są po wierzchu ścian. W części pomieszczeń piony są zabudowane. Budynek posiada 16 pionów wodnych. Rozprowadzenie wody do urządzeń w pomieszczeniach od pionu odbywa się rurami stalowymi łączonymi na gwint o średnicy 20 mm. Przed każdym urządzeniem znajduję się zawór odcinający o średnicy 20 mm Instalacja wody ciepłej Zasilanie wody ciepłej z miejskiego wodociągu przyłączem średnicy 63 mm z rury stalowej od strony północnej budynku (ul. Rakowiecka). Wodomierz główny śrubowy o średnicy 100 mm znajduje się wewnątrz budynku. Od wodomierza instalacja prowadzona jest przewodami o średnicy od 25 do 50 mm rurami stalowymi do pionów. Przed każdym pionem znajduje się zawór kulowy odcinający. Przewody w piwnicy prowadzone są pod stropem. Piony wodne o średnicy 20, 25, 32 mm wykonane z rur stalowych i PP prowadzone po wierzchu ścian. W części pomieszczeń zabudowane. Budynek posiada 10 pionów wody ciepłej. Rozprowadzenie wody do urządzeń w pomieszczeniach odbywa się rurami stalowymi łączonymi na gwint lub PP o średnicy 20 mm. Przed każdym urządzeniem znajduje się zawór odcinający o średnicy 20 mm Instalacja kanalizacji sanitarnej i deszczowej Budynek wyposażony jest w instalację kanalizacyjną doprowadzoną od strony północnej (ul. Rakowiecka), wykonaną z rur PCV i żeliwnych prowadzone po wierzchu ścian. W części pomieszczeń piony zabudowane. Średnica rur to 50, 70, 100 i 110 mm. W poszczególnych pomieszczeniach instalacja prowadzona jest rurami PCV i żeliwnymi o średnicy 100 mm od muszli klozetowej do pionu, oraz rurami o średnicy 50 mm od pozostałych urządzeń do pionów. Częściowo instalacja wyprowadzona jest poza dach wywiewkami żeliwnymi. Orynnowanie dachu stanowią rynny stalowe o średnicy 150 mm a następnie rury spustowe stalowe, które prowadzone są po wierzchu ścian zewnętrznych. Instalacja ta łączy się z instalacją

15 15 kanalizacyjną pod budynkiem i razem odprowadzone są przewodami żeliwnymi do kanalizacji miejskiej Instalacja centralnego ogrzewania Instalacja centralnego ogrzewania doprowadzona od strony południowej do budynku wykonana jest z rur stalowych łączonych przez spawanie. Rurociąg prowadzony w piwnicy zabezpieczony jest izolacją termiczną z pianki poliuretanowej otoczonej folią PCV. Rurociąg o średnicy 2 x 63mm dochodzi do węzła centralnego ogrzewania zlokalizowanego w budynku. Od węzła c. o. instalacja prowadzona jest przewodami o średnicy od 25 do 63 mm do poszczególnych pionów o średnicy 25 mm. Gałązki grzejnikowe o średnicy 20 mm prowadzone są na zewnątrz ścian i łączone pionami poprzez spawanie a z armaturą za pomocą łączników gwintowanych. Grzejniki w poszczególnych pomieszczeniach i na klatkach schodowych żeliwne członowe częściowo umieszczone we wnękach podokiennych. Grzejniki wyposażone w głowice termoregulujące Instalacja gazowa Budynek zasilany jest z sieci gazowej niskiego ciśnienia od strony północnej (ul. Rakowiecka) poprzez przyłącze o średnicy 63 mm z rur stalowych. Glówny kurek gazowy o średnicy 63 mm kulowy umieszczony jest na zewnątrz budynku w stalowej szafce. Z kurka głównego instalacja gazowa biegnie rurami spawanymi ze stali o średnicy od 32 do 60 mm pod stropem piwnicznym po wierzchu ścian. Pion o średnicy 32 mm spawany ze stali prowadzony wierzchem ścian. Od pionu instalacja gazowa biegnie przewodami stalowymi spawanymi o średnicy 32 mm do gazomierzy miechowych wyposażonych w zawór odcinający o średnicy 32 mm. Gazomierze znajdują się w korytarzu na parterze we wschodniej części budynku. Od gazomierzy do kuchenek i piecyków gazowych instalacja prowadzona jest spawanymi przewodami ze stali o średnicy od 25 do 32 mm na wierzchu ścian pod stropem. Kuchenki gazowe przyłączone są na sztywno, w pobliżu umieszczone są zawory odcinające ( kurki o średnicy 20 mm) Instalacja elektryczna Budynek zasilany jest ze złącza kablowego typu PK zlokalizowanego po prawej stronie przy wejściu do budynku od strony ul. Rakowieckiej. Napięcie zasilania to 400/230 V AC. Linie zasilające doprowadzone są bezpośrednio do głównego wyłącznika przeciwpożarowego. Wyłącznik przeciwpożarowy usytuowany jest wewnątrz budynku na parterze po prawej stronie w klatce schodowej głównej oraz na poszczególnych kondygnacjach na korytarzach. Zabezpieczenie przedlicznikowe TKL jest na klatce schodowej głównej w piwnicy. Tablice pomiarowo - rozdzielcze TG wykonane są, jako podtynkowe. Tablice bezpiecznikowe TB wykonano, jako podtynkowe, wyposażone są w zabezpieczenia obwodów i zlokalizowane na korytarzach poszczególnych kondygnacji. Instalacja między TKL a poszczególnymi TB wykonana, jako 2-przewodowa, podtynkowa przewodem typu DG 2x4 mm 2. Pomiar energii dla odbiorów administracyjnych zlokalizowany w skrzynce tablicy administracyjnej TA usytułowanej na korytarzu w piwnicy.

16 16 Wszystkie pomiary energii elektrycznej odbywają się licznikami 1-fazowymi. Instalacja oświetlenie wykonana, jako podtynkowa przewodami typu DG 2x1,5 mm 2. Sieć pracuje w układzie TN-C. Jako system ochrony przed porażeniem prądem elektrycznym w budynku zastosowano samoczynne wyłączenie zasilania Wytyczne konserwatorskie - wyciąg z opinii z dnia 15 maja 2014 roku Zespół zabudowań przy ul. Rakowieckiej 21 obejmujący gmach główny d. Domu Sierot Dziewcząt, stróżówkę i budynek gospodarczy został wpisany do rejestru zabytków pod nr A-821. Niniejszym wpisem objęto zarówno ww budynki jak również strefę otoczenia ( w granicy działki ewidencyjnej) w celu ochrony wartości widokowych oraz przed oddziaływaniem szkodliwych czynników zewnętrznych. Wszelkie zmiany lub przekształcenia uzasadnione współczesnymi wymogami i potrzebami użytkownika winny mieć ograniczony charakter. Remont elewacji powinien być oparty o kompleksowy program prac konserwatorskich. Powinien uwzględnić nieinwazyjne metody czyszczenia i uzupełnienia detalu architektonicznego a wszystkie naprawy powinny być prowadzone przy użyciu materiałów odpowiadających stosowanym historycznie. Stolarka okienna ze względu na zły stan techniczny powinna zostać wymieniona odtwarzając okna drewniane w konstrukcji i podziałach oryginalnej. Zachowany powinien być układ III traktowy z korytarzem rozdzielającym trakty mieszkalne. Adaptacja na potrzeby sal lekcyjnych jest dopuszczalna, respektująca istniejący układ i podział na elewacji. Wyklucza się wykonywanie nowych lub zamurowywanie istniejących otworów okiennych. Wyburzenia i przebicia przez ściany konstrukcyjne powinny mieć ograniczony zakres. Dopuszczalne jest wprowadzanie dodatkowych podziałów w formie ścianek o lekkiej konstrukcji. Nie wyklucza się stosowania sufitów podwieszonych pod warunkiem, że nie będą naruszać światła otworów okiennych. Wszelkie instalacje kablowe zaleca się prowadzić podtynkowo. Konieczne jest zachowanie elementów oryginalnego wyposażenia i wystroju wnętrz. Należy używać materiałów o dobrych parametrach paroprzepuszczalności. W myśl aktualnych wytycznych konserwatorskich dobudowa budynku Sali koncertowej do istniejącego gmachu jest wykluczona. Do rozważenia pozostaje natomiast budowa na terenie omawianej nieruchomości osobnego budynku, oddalonego od obiektu ( w głębi działki). Możliwe byłoby jego skomunikowanie za pomocą łącznika w poziomie piwnicy lub ewentualnie parteru, usytułowanego np. przy jednym z bocznych ryzalitów. Forma łącznika nie powinna zaburzać układu brył i rozwiązań architektonicznych budynku zabytkowego. Detale połączenia wymagają starannego opracowania. Nowy obiekt powinien stanowić formę współczesną a jego bryła nie może

17 17 zdominować budynku zabytkowego. Zaleca się nie przekraczanie wysokością gzymsu budynku zabytkowego. Zagospodarowanie terenu powinno uwzględnić zachowanie w maksymalnym stopniu zieleni wysokiej. UWAGA: Inwestor zabiega o zmianę wytycznych konserwatorskich na rzecz połączenia historycznej zabudowy z nowym obiektem tak, aby powstał jeden organizm ZPSM nr Podstawowe dane określające powierzchnie i kubatury budynków Powierzchnia terenu m 2 Powierzchnia zabudowy ,90 m 2 Powierzchnia użytkowa ,02 m 2 budynek główny ,05 m 2 stróżówka - 28,09 m 2 budynek gospodarczy - 51,88 m 2 Kubatura netto ,51 m 3 budynek główny ,88 m 3 stróżówka - 96,64 m 3 budynek gospodarczy - 118,99 m 3 Wysokość budynku głównego - 22,13 m 2.7. Poza historycznym budynkiem głównym do zagospodarowania pozostaje: Stróżówka - 28,09 m Pom. Użytkowe - 9, Pom. Użytkowe - 9, Pom. Użytkowe - 8, Budynek gospodarczy - 51,88 m Komórka 1-7, Komórka 2-23, Komórka 3-20, Bilans kubatur netto istniejących budynków Kubatura liczona wg normy PN-ISO 9863: Budynek główny ,88 m 3 Piwnica 2406,98 m 3 Parter 2821,78 m 3 Piętro ,85 m 3

18 18 Piętro ,60 m 3 Strych 1890,67 m Stróżówka - 96,64 m Pom. Użytkowe - 33, Pom. Użytkowe - 32, Pom. Użytkowe - 29, Budynek gospodarczy- 118,99 m Komórka 1-17, Komórka 2-55, Komórka 3-46,23 3. Założenia i wymagania inwestorskie 3.1. Główne cele inwestycji Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 1 w Warszawie znajduje się obecnie przy ulicy Miodowej w budynku należącym do Akademii Teatralnej. Cztery szkoły wchodzące w skład ZPSM nr 1 zajmują obecnie dwa oddzielne budynki. Dyskomfort z tym związany odczuwają zarówno uczniowie jak i nauczyciele. Stare budynki nie są dostosowane dla osób niepełnosprawnych a adaptowane pomieszczenia na cele edukacyjno-koncertowe nie spełniają wymogów akustycznych i przestrzennych. Szansą na poprawę warunków jest przebudowa i rozbudowa budynku przy ulicy Rakowieckiej 21 w Warszawie gdzie ma powstać nowa siedziba ZPSM nr 1. Główne cele tej inwestycji to: Stworzenie obiektu o wyjątkowym charakterze, harmonijnie łączącego zabytkowy budynek z nowo dobudowaną częścią, który stanie się wizytówką szkoły i dzielnicy Liczne powiązania funkcjonalno-przestrzenne starego budynku z nowym dla uzyskania wygodnej komunikacji i intuicyjnego korzystania z obiektu Czytelne i logiczne rozplanowanie funkcji umożliwiające rozdzielenie poszczególnych bloków i typów szkół przy równoczesnym zachowaniu charakteru jednego współdziałającego organizmu, jakim jest ZPSM nr. 1 Zaprojektowanie budynku oraz otoczenia przyjaznego odbiorcom w różnym wieku Wyposażenie w urządzenia i instalacje odpowiadające nowoczesnym standardom technologicznym, umożliwiające komfortowe korzystanie z obiektu: ustroje akustyczne, klimatyzację, odpowiednie oświetlenie do pracy, relaksu czy sceniczne, wysokiej, jakości sprzęt audio, windy, meble, bezprzewodową sieć internetową itd. Wysoka, jakość wykonania, użyte materiały i rozwiązania technologiczne

19 19 Zniesienie barier architektonicznych i montaż urządzeń umożliwiających dostęp osób niepełnosprawnych do całości założenia Stworzenie wielofunkcyjnych przestrzeni: od sal ćwiczeń indywidualnych i edukacji grupowej przez sale kameralne i koncertowe aż do przestrzeni wspólnej do pracy czy relaksu dla uczniów, nauczycieli i rodziców Zastosowanie energooszczędnych rozwiązań technologicznych ograniczających koszty utrzymania budynku i zanieczyszczenie środowiska Wykreowanie silnego ośrodka kulturalnego przez edukację muzyczną i organizację koncertów 3.2. Wymagania ogólne Dokumentacja techniczna powinna odpowiadać wymaganiom dotyczącym postępowania poprzedzającego rozpoczęcie robót budowlanych, wynikającym z: Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz z późn. zm.), Ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759 z późn.zm.), w tym art. 30 tak, aby mogła stanowić podstawę zorganizowania i przeprowadzenia przetargu i spełniać wymogi określone dla Opisu przedmiotu zamówienia w zamówieniach udzielanych na podstawie Pzp; oraz spełniać wymogi: Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego /Dz. U nr 81 poz. 462 z późn. zm.; Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie określenia metod i podstaw sporządzania kosztorysu inwestorskiego, obliczania planowanych kosztów prac projektowych oraz planowanych kosztów robót budowlanych określonych w programie funkcjonalno-użytkowym (Dz. U. Nr 130, poz. 1389); Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego /Dz. U. Nr 202, poz z późn. zm./ z uwzględnieniem Obwieszczenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 10 maja 2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego / Dz.U poz. 1129/ Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (Dz. U. Nr 120, poz. 1126). Dokumentacja projektowa będąca przedmiotem zamówienia, powinna zawierać optymalne rozwiązania funkcjonalno-użytkowe, konstrukcyjne, materiałowe i kosztowe oraz wszystkie niezbędne rysunki, w tym rysunki detali, wraz z dokładnym opisem i charakterystyką

20 20 techniczną w sposób umożliwiający realizację prac montażowych, wykończeniowych i dostaw bez konieczności sporządzania dodatkowych opracowań i uzupełnień. Dokumentacja projektowa powinna być spójna i skoordynowana we wszystkich częściach. Dokumentacja projektowa opracowana dla zadania nie powinna zawierać rozwiązań, które mogą negatywnie wpłynąć na funkcjonalność obiektu, utrudnić pracę i dostęp do instalacji oraz urządzeń elektrycznych i sanitarnych lub do pomieszczeń technicznych albo mogą pogorszyć warunki ochrony ppoż. Wykonawca zobowiązany jest opracować i złożyć Zamawiającemu 4 egz. dokumentacji technicznej w formie wydruku oraz 2 egz. w formie elektronicznej, z pisemną zgodą na wydruk. Dokumentacja w formie elektronicznej powinna zostać przekazana Inwestorowi na (optycznym/elektronicznym) nośniku danych w dwóch wersjach: edytowalnej (np.: pliki w formacie *.doc dla części opisowej i *.dwg dla części rysunkowej) oraz nieedytowalnej (np.: pliki w formacie *.pdf) lub równoważnych. Nie ogranicza się Projektanta w zakresie rozwiązań architektonicznych, konstrukcyjnych i instalacyjnych. Przyjęte w projekcie rozwiązania mają zagwarantować pełną funkcjonalność budynku, bezpieczeństwo budynków i przebywających w nim osób oraz pełne bezpieczeństwo zgromadzonych w nim zbiorów archiwalnych. Projekt należy wykonać w oparciu o aktualne przepisy prawne oraz normy branżowe przywołane w dalszej części niniejszego Opracowania. Dokumentacja projektowa powinna być odrębnym opracowaniem, w którym wydzielone będą tomy zgodnie z przyjętą systematyką podziału prac i dostaw Wymagania w zakresie zagospodarowania terenu Aktualnie teren jest wykorzystywany, jako parking dla pobliskiego urzędu dzielnicy. Na początku natomiast w części frontowej od ulicy Rakowieckiej służył, jako podjazd pod budynek a w części za budynkiem znajdował się ogrodu rekreacyjny i warzywno owocowego. W późniejszych latach teren został zmniejszony a z ogrodu warzywnego zrezygnowano. Przez lata nie wykreował się charakterystyczny układ tej części działki. Ostatnie lata, podczas których nie dbano o zagospodarowanie i roślinność, doprowadziły do rozrostu drzew i krzewów (większość samosiejek). Plan miejscowy określił na tej działce dwa drzewa cenne wymagające ochrony. Rosną one od frontu, symetrycznie po obu stronach budynku. Resztę zieleni należy zinwentaryzować i określić jej stan. Konieczne jest uporządkowanie terenu i oczyszczenie go z samosiejek i starych zabudowań (basen, śmietnik i garaże). Ponadto należy zaprojektować: bezpośredni podjazd pod główne wejście do budynku dla nauczycieli, gości, pracowników, służb komunalnych i technicznych, straży pożarnej, pogotowia i innych służb a przede wszystkim, umożliwiające bezpieczne wysadzenie ucznia z samochodu. Teren przed budynkiem głównym, jako najważniejsza reprezentacyjna przestrzeń zewnętrzna

21 21 Miejsce postojowe dla autokaru na terenie Usytuowanie wjazdu do ewentualnego garażu podziemnego i podjazdu technicznego Odpowiednią ilości miejsc parkingowych (na terenie lub w garażu podziemnym) także dla osób niepełnosprawnych Ciągi piesze, dojścia, dojazdy, atrakcyjne tereny zielone z wykorzystaniem istniejącej zieleni wysokiej oraz nowych nasadzeń, małej architektury (np.: ławki, stoły, zabawki, altany, kosze na śmieci, stojaki rowerowe) z dbałością o detal, jakość i trwałość rozwiązań Odpowiednie oświetlenie ciągów pieszych, podjazdu, otoczenia i budynku z zewnątrz Ze względu na słaby stan techniczny ogrodzenia nieruchomości od strony ulicy Rakowieckiej należy poddać pilnym pracom remontowym poszczególne elementy przede wszystkim fundamenty. Następnie dokonać stosownych przemurowań i uzupełnień wypraw tynkarskich oraz detali architektonicznych (boniowania, płyciny, profilowania listew). Należy również zrekonstruować oryginalne daszki nad słupkami metalowymi oraz wypełnienie z metalowych przęseł. Teren powinien być ogrodzony i monitorowany. Budynek i jego otoczenie muszą zapewniać bezpieczeństwo uczniów Wytyczne funkcjonalne Charakter ZPSM nr 1 w Warszawie jest bardzo złożony. Z jednej strony jest to organizm, który musi funkcjonować w całości, z drugiej są to cztery różne szkoły. Dodatkowym utrudnieniem jest konieczność połączenia funkcji szkoły z funkcją koncertową. Strefy funkcjonalne: STREFA WEJŚCIA dostępna dla wszystkich użytkowników budynku (uczniów, nauczycieli, obsługi, rodziców, gości) monitorowana przez ochronę i pracowników szkoły (np. obsługę szatni), obejmująca: wejście główne, komunikację pionową (schody, windę), szatnie dla dzieci, sanitariaty STREFA PUBLICZNA ogólnodostępna i reprezentacyjna. Obejmuje: informację i kasę, szatnię dla publiczności, restaurację/kawiarnię, komunikację oraz sanitariaty STREFA ADMINISTRACYJNA dedykowana nauczycielom i obsłudze biurowej, z zapleczami socjalnymi, sanitarnymi i magazynowymi, zlokalizowana w pobliżu wejścia głównego, dostępna dla rodziców i uczniów STREFA KONCERTOWA ogólnodostępna, w skład, której wchodzą: sala koncertowa, dwie sale kameralne i sala organowa, kulisy, magazyn, garderoby i studio nagrań,

22 22 zachowane najwyższe parametry akustyczne, wysoka izolacyjność przegród (ściany, stropy, drzwi, okna), zastosowanie specjalistycznych instalacji (oświetlenie, nagłośnienie, rzutnik, mikrofony, klimatyzacja) i technologii estradowej STREFA EDUKACJI MUZYCZNEJ podzielona na sale zajęć grupowych i indywidualnych oraz ze względu na instrument, szczególnie ważne odizolowanie akustyczne sal dla instrumentów głośnych (perkusyjnych i dętych), sale wyposażone w odpowiednie ustroje akustyczne, wysoka izolacyjność akustyczna przegród (ściany, stropy, drzwi i okna), szerokość dojść i drzwi dostosowana do transportu instrumentów STREFA EDUKACJI OGÓLNEJ dzieli się na strefę dla najmłodszych uczniów (sale edukacyjne, sanitariaty, szatnie, świetlice) oraz strefę dla starszych uczniów, w której znajdują się sale lekcyjne, pracownie przedmiotowe (wyposażone w odpowiedni sprzęt i instalacje), świetlice oraz bibliotekę z czytelnią i wyodrębnioną częścią dla najmłodszego czytelnika STREFA SPORTOWA funkcja uzupełniająca blok edukacji ogólnej, obejmuje: salę gimnastyczną (z możliwością podziału na dwie części), dwie sale do rytmiki, pokój trenera oraz szatnie z zapleczami sanitarnymi. STREFA GOSPODARCZO-TECHNICZNA dostępna głównie dla obsługi budynku, w skład, której wchodzą: pomieszczenia techniczne (wentylatorownia, przyłącza wody, gazu, elektryczne i ciepła, serwerownia), warsztaty i pomieszczenia gospodarcze, pomieszczenia socjalne, zaplecze kuchenne, magazyny oraz ewentualny parking (miejsca postojowe dla pracowników) Uwagi szczegółowe: Edukację muzyczną umieszczać blisko części koncertowej a część ogólnokształcącą blisko części sportowej. Ze względów bezpieczeństwa należy ograniczyć ilość wejść do szkoły do jednego głównego i kilku wynikających z potrzeb ewakuacji lub obsługi. Hall wejściowy i foyer powinny łączyć poszczególne bloki funkcjonalne ze sobą, oraz posiadać efektowną oprawę architektoniczną, Min. a wysokość pomieszczeń dydaktycznych nie powinna być mniejsza niż 3,5 m Minimalna wysokość sal organowych 5 m (ze względu na wysokość istniejących instrumentów) Ciągi komunikacyjne powinny umożliwiać organizację stałych lub doraźnych miejsc do pracy (odrabiania lekcji) i odpoczynku dla uczniów oraz miejsc do pracy np. z komputerem przenośnym dla rodziców oczekujących na dzieci