Załącznik 1. Opisy obszarów chronionych i korytarzy ekologicznych

Transkrypt

1 Załącznik 1. Opisy obszarów chronionych i korytarzy ekologicznych Poniżej przedstawiono opis obszarów chronionych znajdujących sie w promieniu do 10 km od analizowanego przebiegu od linii kolejowej E59 Wrocław - Poznań na terenie woj. dolnośląskiego (poza odcinkiem Skokowa- Żmigród). Obszary Natura 2000 Obszar Natura 2000 SOO - Ostoja nad Baryczą, PLH , lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0,1-10 km od obszaru na długości ok. 12 km (od km 47,5 do km 59,5). Obszar Ostoja nad Baryczą zajmuje powierzchnie 82026,40 ha. Obejmuje rozległe bagniste obniżenie doliny Baryczy i jej dopływów. Dolina jest wyścielona utworami glacjalnymi, fluwioglacjalnymi i współczesnymi aluwiami rzecznym. W południowo - zachodniej części obszaru znajdują sie zalesione morenowe Wzgórza Twardogórskie z najwyższym wzniesieniem- Wzgórzem Joanny (219 m n.p.m.), dominującym nad szeroka i płaska dolina Baryczy. Obszar obejmuje kompleks łąk zalewowych, stawów rybnych (z najbardziej znanymi Stawami Milickimi), pól uprawnych oraz rozległych terenów leśnych. O specyfice terenu decyduje bogata siec hydrograficzna z licznymi kanałami, naturalnymi i sztucznymi ciekami wodnymi, stawami i mokradłami. Lasy tworzą dwa większe kompleksy - Lasy Milickie na zachodzie i Lasy Ostrzeszowskie na wschodzie. W pobliżu cieków wodnych zachowały sie cenne fragmenty łęgów i olsów, a na wyżej położonych terenach cenne buczyny i grady. Uboższe siedliska porastają bory sosnowe i bory mieszane. Na obszarze dominują lasy iglaste (26%) oraz grunty orne (28%). Około 14% pokrycia terenu stanowią łąki i pastwiska, a 12% lasy mieszane. Na terenie Ostoi nad Baryczą stwierdzono występowanie 14 typów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: Brzegi lub osuszane dna zbiorników wodnych ze zbiorowiskami z Littorelletea, Isoëto Nanojuncetea; Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion; Nizinne i podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników Ranunculion fluitantis; Ciepłolubne, śródlądowe murawy napiaskowe (Koelerion glaucae); Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio- Caricetea); Górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk; Kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion); Wyżne buczyny (Dentario glandulosae-fagenion, Galio odorati-fagenion); Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio-Carpinetum); 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy zródliskowe); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo- wiązowo- jesionowe (Ficario-Ulmetum).

2 Ostoja nad Baryczą jest jednym z najcenniejszych obszarów ornitologicznych w Polsce, posiada status ostoi ptasiej o randze europejskiej E54. Ostoja jest miejscem występowania co najmniej 37 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej. Należą do nich m.in.: bączek Ixobrychus minutus (45 par), czapla purpurowa Ardea purpurea (0-2 par), bocian czarny Ciconia nigra (20-25 par), łabędź krzykliwy Cygnus cygnus (5-6 par), trzmielojad Pernis apivorus (12-26 par), kania czarna Milvus migrans (8-10 par), bielik Haliaeetus albicilla (10-11 par), błotniak stawowy Circus aeruginosus ( par), żuraw Grus grus (86-88 par), rybitwa białowąsa Chlidonias hybridus (1-9 par), lelek Caprimulgus europaeus (powyżej 30 par), dzięcioł zielonosiwy Picus canus ( par), podróżniczek Luscinia svecica (0-3 pary) oraz muchołówka białoszyja Ficedula albicollis (4-5 par). Do ssaków występujących na obszarze Ostoi i wpisanych do Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej zalicza sie: mopka Barbastella barbastellus, nocka dużego Myotis myotis, bobra europejskiego Castor fiber oraz wydrę Lutra lutra. Ostoja stanowi również miejsce bytowania następujących ryb z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: kiełb białopłetwy Gobio albipinnatus, różanka Rhodeus sericeus amurus, piskorz Misgurnus fossilis, koza złotawa Sabanejewia aurata oraz koza Cobitis taenia. Na podkreślenie zasługuje fakt występowania na tym terenie kozy złotawej, ponieważ jest to jedno z nielicznych siedlisk jej występowania w Polsce. Wśród bezkręgowców z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej występujących na danym obszarze należy zaliczyć: czerwończyka nieparka Lycaena dispar, jelonka rogacza Lucanus cervus, pachnicę dębową Osmoderma eremita oraz kozioroga dębosza Cerambyx cerdo. Zagrożeniem dla obszaru Ostoja nad Baryczą jest intensyfikacja gospodarki stawowej lub jej upadek, a także deficyt wody w zlewni Baryczy czy też spadek jakości jej wód. Wiąże sie to z zanikiem zalewów terenów dolinowych. Kolejnym zagrożeniem dla tego obszaru może być zalesianie oraz zarastanie terenów otwartych, szczególnie łąk i pastwisk oraz przekształcenie ekstensywnych łąk oraz pastwisk w uprawy intensywne. Negatywne konsekwencje dla Ostoi niesie także zwiększanie pozyskiwania drzew w najstarszej grupie wiekowej w lasach, a szczególnie drzew dziuplastych, a także pozostawienie zbyt małej ilości martwych i zamierających drzew, zwłaszcza liściastych. Konsekwencja tego może być utrata schronień zimowych i letnich nietoperzy oraz niepokojenie ich w czasie hibernacji. Spośród płazów wymienionych w Załączniki II Dyrektywy Siedliskowej występuję kumak nizinny Bombina bombina i traszka grzebieniasta Triturus cristatus. W granicach obszaru znajdują sie formy ochrony przyrody, takie jak: Park Krajobrazowy Dolina Baryczy ( ha; 1996) z rezerwatami przyrody: Stawy Milickie (5 324,31 ha; 1973), Radziądz (6,83 ha; 1954), Olszyny Niezgodzkie (74,28 ha; 1987), Wzgórze Joanny (24,23 ha; 1962), Wydmacz (45,93 ha; 1987); Leśny Kompleks Promocyjny: Lasy Rychtalskie (46 481,8 ha); Ostoja Ramsar: Stawy Milickie (5324,3 ha; 1995). Obszar Natura 2000 OSO - Dolina Baryczy, PLB , lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0,7-10 km od obszaru na długości ok. 10 km (od km 46,0 do km 59,0). Obszar Dolina Baryczy zajmuje powierzchnie 55516,80 ha. Obejmuje on swoim zasięgiem dolinę Baryczy pomiędzy Żmigrodem na zachodzie a okolica Przygodzic na wschodzie. Występuje tu 5 dużych i 5 małych kompleksów stawów rybnych (w sumie 130 stawów) wraz z otaczającymi łąkami, gruntami ornymi, mokradłami i lasami. 25% powierzchni obszaru zajmują grunty orne, 20% lasy iglaste, 18% łąki i pastwiska a 12% powierzchni terenu stanowią zbiorniki wodne. W związku z prowadzona intensywnie hodowla ryb, głównie karpia, w sąsiedztwie stawów odstrzeliwane są ptaki rybożerne (czaple, kormorany). Obszar Dolina Baryczy stanowi ostoje ptasia o randze europejskiej E54. Został on wpisany na

3 listę obszarów konwencji Ramsar. Na obszarze Doliny występuje co najmniej 20 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej oraz 8 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1% populacji krajowej następujących gatunków ptaków: bączek Ixobrychus minutus (PCK), bąk Botaurus stellaris (PCK), bielik Haliaeetus albicilla (PCK), błotniak stawowy, bocian czarny, kania czarna (PCK), łabędź krzykliwy, podgorzałka (PCK), rybitwa czarna, rybitwa rzeczna, zielonka (PCK), zimorodek, perkoz dwuczuby, perkoz rdzawoszyi, łabędź niemy, gęgawa, cyranka, czernica, krakwa, pustułka, łyska, wodnik, rycyk, brzegówka, brzeczka. W stosunkowo wysokim zagęszczeniu występują tu: bocian biały, kania ruda, kropiatka oraz żuraw. W okresie wędrówek występuje na danym obszarze co najmniej 1% populacji szlaku wędrówkowego następujących gatunków ptaków: żuraw, ges zbożowa (>4%); ponadto spotykane są stada gęgawy do 1300 osobników i mieszane stada gęsi w ilości do osobników; ptaki wodno błotne występują w koncentracjach powyżej osobników. W okresie zimy na obszarze Doliny Baryczy występuje co najmniej 1% populacji szlaku wędrówkowego następujących gatunków ptaków: gęś zbożowa, mieszane stada gęsi do osobników; zimujący łabędź krzykliwy do 150 osobników; natomiast ptaki wodno-błotne występują w koncentracjach powyżej osobników. Podstawowym zagrożeniem dla ptaków obszaru Doliny Baryczy jest zarówno zaniechanie, jak i intensyfikacja gospodarki stawowej, a w partiach zajętych przez użytki zielone-zaniechanie użytkowania pastwiskowo-łąkarskiego. W granicach obszaru znajdują sie formy ochrony przyrody, takie jak: Rezerwat Przyrody: Stawy Milickie (5324,3 ha), Wydymacz (49,5 ha), Olszyny Niezgodzkie (74,3 ha), Wzgórze Joanny (24,2 ha); Park Krajobrazowy: Doliny Baryczy (11700) (87040,0 ha); Ostoja Ramsar: Stawy Milickie (5324,3 ha). Obszar Natura 2000 SOO - Dolina Widawy, PLH , lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0,18-3,4 km od obszaru na długości ok. 8 km (od km 10,0 do km 18,0), przy czym linia kolejowa przecina obszar na długości ok. 0,18 km (od km 14.6 do km 14.78). Obszar Dolina Widawy zajmuje powierzchnie 1310,20 ha. Obszar rozciąga sie wzdłuż rzeki Widawy aż do jej ujścia i dalej wzdłuż doliny Odry (km ), wzdłuż Lasu Rędzińskiego (w granicach administracyjnych Wrocławia). Obejmuje głównie obszary zalewowe w obrębie wałów, ale w niektórych miejscach wykracza poza wały (do 1,5 km od doliny Odry). Pokrycie terenu stanowią przede wszystkim nadbrzeżne zbiorowiska roślinne, w tym lasy łęgowe-częściowo przesuszone oraz zgrądowiałe na obszarze poza wałami przeciwpowodziowymi. W obrębie wałów rzeka ma stosunkowo naturalny charakter. Typy siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Rady 92/43/EWG pokrywają około 60% powierzchni obszaru, należą do nich: Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion; Zalewane muliste brzegi rzek; Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium); Łąki selernicowe (Cnidion dubii); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Grad środkowoeuropejski i subkontynentalny (Gali-Carpinetum, Tilio-Carpinetum);

4 9190 Pomorski kwaśny las brzozowo dębowy (Betulo-Quecetum); 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe (Ficami-Ulmetum). Najistotniejsza wartością są dobrze zachowane lasy łęgowe dębowo wiązowo jesionowe, zajmujące około 30% powierzchni obszaru; duży udział w pokryciu obszaru maja też grady. Niewielkie płaty zajmują łęgi wierzbowo - topolowe w różnych stadiach sukcesji, starorzecza, ziołorośla nadrzeczne, łąki selernicowe (Cnidion dubii) i trzęślicowe (Molinion caeruleae). Na terenie obszaru występuje 9 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej. Należą do nich: trzmielojad Pernis apivorus, kania czarna Milvus migrans, zimorodek Alcedo atthis, dzięcioł zielonosiwy Picus canus, dzięcioł czarny Dryocopus martius, dzięcioł średni Dendrocopos medius, podróżniczek Luscinia svecica, muchołówka białoszyja Ficedula albicollis oraz gąsiorek Lanius collurio. Z gatunków zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Rady 92/43/EWG najważniejsze jest występowanie na obszarze Doliny Widawy motyla-barczatki kataks Eriogaster catax, a także piskorza Misgurnus fossilis i nocka łydkowłosego Myotis dasycneme. W przypadku barczatki kataks jest to silna populacja i jedno z kilku znanych w Polsce stanowisk tego gatunku. Na uwagę zasługują też bardzo liczne populacje przeplatki maturny Hypodryas maturna i kozioroga dębosza Cerambyx cerdo oraz zachowane w bezpośredniej bliskości Wrocławia stanowiska kumaka nizinnego Bombina bombina oraz traszki grzebieniastej Triturus cristatus. Spośród ssaków występuje także bóbr Castor fiber, wydra Lutra Lutra, nocek duży Myotis myotis. Spotyka się tu również następujące ryby: koza Cobitis teania, kiełb białopłetwy Gobio albipinnatus, różanka Rhodeus sericeus amurus. Natomiast spośród bezkręgowców występuje także modraszek telejus Maculinea teleius, czerwończyk nieparek Lycaena dispar, pachnica dębowa Osmoderma eremita. Dolina Widawy ma jednocześnie duże znaczenie jako część korytarza ekologicznego Odry, pozwala bowiem ominąć barierę jaką stanowi miasto Wrocław. Wartości przyrodnicze obszaru Dolina Widawy są zagrożone na skutek zbyt intensywnego, rekreacyjnego użytkowania (Las Rędziński), także użytkowania wędkarskiego (wydeptywanie roślinności nadbrzeżnej i wygniatanie jej w miejscach postoju i biwakowania, co może powodować wkraczanie inwazyjnych synantropów). Zagrożeniem są również plany przekształcenia dolin Odry oraz Widawy, m.in. planowana budowa zbiornika w górnej części zlewni Widawy. Wykonywanie koniecznych prac z zakresu ochrony przeciwpowodziowej dotyczy różnych fragmentów doliny rzecznej i powinno sie odbywać z uwzględnieniem wymogów ochrony siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, których ochrona jest celem utworzenia obszaru Natura W granicach obszaru nie występują żadne formy ochrony przyrody. Obszar Natura 2000 SOO - Łęgi nad Bystrzycą, PLH020103, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0,18-3,4 km od obszaru na wysokości ok. 6 km. Obszar zajmuje powierzchnie 2084,40 ha. Obszar obejmuje dolinę rzeki Bystrzycy od Katów Wrocławskich do Leśnicy we Wrocławiu, a także odcinek doliny Strzegomki od Stoszyc do ujścia tej rzeki do Bystrzycy. Na całym obszarze dominują zbiorowiska leśne, oraz mozaika łąk, pastwisk i pól uprawnych. Głównymi typami siedlisk przyrodniczych są: lasy łęgowe, grady oraz nizinne łąki użytkowane ekstensywnie. Rzeki Bystrzyca i Strzegomka na przeważającej długości zachowały naturalny charakter. Na obszarze Łęgi nad Bystrzyca występuje 9 typów siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej. Należą do nich: starorzecza i inne naturalne, eutroficzne zbiorniki wodne; nizinne i podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników;

5 zmiennowilgotne łąki trzęslicowe; górskie i niżowe ziołorośla nadrzeczne i okrajkowe; łąki selernicowe; niżowe i górskie łąki użytkowane ekstensywnie; 9110 kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion); grad środkowoeuropejski; 9190 pomorski kwaśny las brzozowo dębowy (Betulo-Quercetum); 91E0 - lasy łęgowe i nadrzeczne zarośla wierzbowe; 91F0 - łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe. Na proponowanym obszarze najcenniejsze pod względem przyrodniczym są zbiorowiska leśne reprezentowane przez mało przekształcone lasy łęgowe i gradowe występujące w dolinach obu rzek. Bystrzyca w dużej części proponowanego obszaru zachowała naturalny charakter meandrującej rzeki z licznymi starorzeczami, regularnie zalewającej otaczające ja lasy, w związku z czym zbiorowiska leśne maja wysoka wartość przyrodnicza. Szczególnie istotne jest występowanie kresowych postaci gradu kontynentalnego Tilio-Carpinetum, znajdujących sie tu na zachodnim Krancu swego zasięgu oraz duże zachowane powierzchnie łęgów olchowo- jesionowych (jest to druga co do wielkości, po Dolinie Baryczy, ich koncentracja w Polsce południowo - zachodniej).oba siedliska są głównym przedmiotem ochrony proponowanego obszaru, gdyż maja one istotne znaczenie pod względem biogeograficznym. O dobrym stanie zachowania siedlisk leśnych świadczą także występujące tutaj ptaki z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: kania ruda Milvus milvus, bocian czarny Ciconia nigra, dzięcioł średni Dendrocopus medius, muchołówka białoszyja Ficedula albicolis, żuraw Grus grus, zimorodek Alcedo atthis, bocian biały Ciconia ciconia, błotniak łąkowy Circus pygargus, derkacz Crex crex, dzięcioł czarny Dryocopus martius, ortolan Emberiza hortulana, gąsiorek Lanius collurio, trzmielojad Pernis apivorus. Na skrzydłach dolin rzecznych, oprócz lasów, występuje również cenna mozaika trzęślicowych łąk zmiennowilgotnych i niżowych łąk użytkowanych ekstensywnie. Ponadto proponowany obszar jest kluczowy dla kilku gatunków zwierząt z II załącznika Dyrektywy Siedliskowej - jest to największe znane w południowo - zachodniej Polsce miejsce występowania traszki grzebieniastej Triturus cristatus (na kilkunastu stanowiskach w proponowanej ostoi oraz kilku poza jej obszarem), występuje także kumak nizinny Bombina bombina. Jest to także bardzo ważne miejsce występowania bezkręgowców - przeplatka maturna Hypodryas maturna, modraszek telejus Maculinea teleius, pachnica dębowa Osmoderma eramita, kozioróg dębosz Cerambyx cerdo, czerwończyk nieparek Lycaena dispar, modraszka nausithos Maculinea nausithos, trzepla zielona Ophiogomphus cecilia. Stwierdzono również występowanie ssaków z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: bóbr Castor fiber, wydra Lutra Lutra, nocek duży Myotis myotis, mopek Barbastella barbastellus. Łącznie na terenie proponowanego obszaru występuje aż 11 typów chronionych siedlisk przyrodniczych oraz 15 gatunków zwierząt z II załącznika Dyrektywy Siedliskowej. Zagrożeniem dla proponowanego obszaru może być zmiana naturalnego charakteru przepływów wody w rzece Bystrzycy związane z działalnością zbiornika retencyjnego w Mietkowie (ograniczenie naturalnej zmienności przepływów w tym bardzo duże zrzuty wód w okresach zagrożenia powodziowego co może powodować erozje dna rzeki i związane z tym obniżanie się poziomu wód gruntowych oraz okresowe przesuszanie lasów łęgowych i wysychanie starorzeczy). Potencjalnymi zagrożeniami są również: budowa małych elektrowni wodnych na Bystrzycy, która nie uwzględnia wymagań ochrony zbiorowisk łęgowych, zbyt intensywna gospodarka leśna, a przede wszystkim zmiana struktury użytków rolnych (zaorywanie lub zaprzestanie użytkowania łąk, intensyfikacja produkcji łąkarskiej, zaniechanie wypasu, komasacja gruntów i zanik mozaikowej struktury krajobrazu). W ostatnich latach narastającym zagrożeniem jest wkraczanie na tereny zalewowe doliny Bystrzycy rozproszonej zabudowy o charakterze rezydencjonalnym. Dodatkowy problem mogą również stanowić zanieczyszczenia wód rzeki Bystrzycy i Strzegomki ze źródeł obszarowych (rolniczych). Obszar znajduje sie w granicach Parku Krajobrazowego Doliny Bystrzycy.

6 Obszar Natura 2000 SOO - Las Pilczycki, PLH , lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0,9-3,5 km od obszaru na długości ok. 1 km (od km 8,0 do km 9,0). Obszar zajmuje powierzchnie 119,60 ha. Las Pilczycki położony jest na peryferiach miasta Wrocław, u zbiegu Odry i jej lewobrzeżnego dopływu- Ślęży. Obszar ten pełnił tradycyjnie funkcje lasu podmiejskiego, stad zachował ciągłość struktury i funkcji z dawnymi lasami łęgowymi doliny Odry, pomimo regularnie prowadzonej, ekstensywnej gospodarki leśnej. W chwili obecnej prawie 90 ha obszaru jest zajętych przez dobrze i doskonale wykształcone siedliska leśne, pozostała część zajmują łąki kośne, trzcinowiska i szuwary. Około 80% powierzchni terenu stanowią lasy liściaste, 12% tereny wypoczynkowe i sportowe, natomiast cieki wodne stanowią łącznie 7% powierzchni obszaru. Na obszarze występuje 7 typów siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej. Należą do nich: nizinne i podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników; zmiennowilgotne łąki trzęślicowe; górskie i niżowe ziołorośla nadrzeczne i okrajkowe; niżowe i górskie łąki użytkowane ekstensywnie; grad środkowoeuropejski; 91E0 - lasy łęgowe i nadrzeczne zarośla wierzbowe; 91F0 - łęgowe lasy dębowo- wiązowo- jesionowe. Obszar stanowi siedlisko dla następujących zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: mopek Barbastella barbastellus, nocek łydkowłosy Myotis dasycneme, wydra Lutra lutra, traszka grzebieniasta Triturus cristatus, kumak nizinny Bombina bombina, kiełb białopłetwy Gobio albipinnatus, różanka Rhodeus sericeus amurus, piskorz Misgurnus fossilis, koza Cobitis taenia, przeplatka maturna Hypodryas maturna, modraszek telejus Maculinea teleius, czerwończyk nieparek Lycaena dispar, pachnica dębowa Osmoderma eremita oraz kozioróg dębosz Cerambyx cerdo. Obszar jest kluczowym dla zachowania dużych populacji bezkręgowców związanych z martwym drewnem drzew liściastych na Dolnym Śląsku. Występuje tu jedna z dwóch największych populacji Osmoderma eremita w Polsce południowo-zachodniej, bardzo liczna jest także populacja Cerambyx cerdo, którego główne centrum występowania w kraju przypada właśnie na dolinę Odry. Dla zachowania tego zespołu bezkręgowców, a także występujących tu nietoperzy z Załącznika II konieczna jest ochrona siedlisk leśnych, również zachowanych w stopniu doskonałym lub bardzo dobrym. Zagrożeniem dla obszaru mogą być zmiany koryta Odry (m.in. budowa kanału) na wysokości Lasu Pilczyckiego, związane z projektem Wrocławskiego Węzła Wodnego. W granicach obszaru nie występują żadne formy ochrony przyrody. Obszar Natura 2000 SOO - Grądy w Dolinie Odry, PLH020017, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 6,5 km od obszaru na wysokości ok. 2 km. Obszar zajmuje powierzchnie 8348,90 ha i obejmuje kilka kompleksów leśnych w dolinie Odry pomiędzy Wrocławiem a Oława. Do obszaru włączono również fragmenty samej doliny rzecznej. Jest to teren o dużej mozaice siedlisk- od suchych muraw i fragmentów borów na wydmach piaszczystych po roślinność wodna i szuwarowa starorzeczy i oczek wodnych. Duża cześć fitocenoz łęgowych jest

7 przekształcona w wyniku odcięcia od zalewów po obwałowaniu koryta Odry, jednak przy największych powodziach są one zalewane. Śródleśne polany wyróżniają sie bogata flora, a ich najcenniejsze fragmenty zachowały sie na terenach wodonośnych Wrocławia. Na obszarze zidentyfikowano 11 typów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, do których należą: Wydmy śródlądowe z murawami napiaskowymi; Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion; Ciepłolubne, sródladowe murawy napiaskowe (Koelerion glaucae); Murawy kserotermiczne (Festuco- Brometea)- priorytetowe są tylko murawy z istotnymi stanowiskami storczyków; Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium); Łąki selernicowe (Cnidion dubii); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio - Carpinetum, Tilio-Carpinetum); 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe (Filario-Ulmetum). W obszarze znajduje sie jeden z większych kompleksów leśnych (gradów i łęgów) w dolinie Odry, wraz z terenami łąkowymi, charakteryzujący sie też dużą różnorodnością siedlisk podmokłych. Obszar stanowi miejsce bytowania co najmniej 30 ptaków wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej, wśród nich można wymienić m.in.: baczka Ixobrychus minutus (3 pary), trzmielojada Pernis apivorus (5-7 par), kanie rudą Milvus milvus (4 pary). Występują tu 2 gatunków ssaków z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej bóbr Castor fiber oraz wydra Lutra Lutra. Obszar jest kluczowy dla zachowania w regionie kumaka nizinnego Bombina bombina, traszki grzebieniastej Triturus cristatus, modraszka nausithos Maculinea nausithos, modraszka telejus, Maculinea teleius, czerwończyka nieparka Lycaena dispar i kozioroga dębosza Cerambyx cerdo, barczatka kataks Eriogaster catax, przeplatka maturna Hypodryas maturna, pachnica dębowa Osmoderma eramit. z siedlisk zaś - łąk zmiennowilgotnych i łęgów wiązowo-jesionowych. Szczególnie bogata jest roślinność wodna i mokradłowa. Na tym terenie znajduje sie m.in. jedno z najlepiej zachowanych stanowisk kotewki orzecha wodnego Trapa natans w dolinie Odry. Cenna jest też flora łąkowa. Do najpoważniejszych zagrożeń dla tego terenu należą: naturalna sukcesja w wyniku zaprzestania użytkowania fitocenoz łąkowych i pastwiskowych, zaorywanie łąk, zręby zupełne oraz osuszanie podmokłych fragmentów lasów, eksploatacja piasku i żwiru, zanieczyszczenia wód powierzchniowych ściekami komunalnymi, dzikie wysypiska śmieci, niekontrolowana turystyka oraz wędkarstwo, inwestycje związane ze zmiana koryta Oławy, a także zamiana gruntów rolnych na działki budowlane. Dolina podlega działaniom z zakresu ochrony przeciwpowodziowej. Istniejące obiekty i urządzenia związane z ochrona przeciwpowodziowa wymagają utrzymywania ich w należytym stanie technicznym. Prace z zakresu ochrony przeciwpowodziowej dotyczą różnych fragmentów doliny rzecznej. Przy ich wykonywaniu powinna zostać zachowana dbałość o utrzymanie dobrego stanu ekologicznego doliny i nie pogorszenie stanu zachowania siedlisk przyrodniczych oraz gatunków, których ochrona jest celem utworzenia obszaru Natura Obszar w większości nie jest chroniony. Obejmuje następujące formy ochrony przyrody: rezerwaty przyrody: Zwierzyniec (7,73 ha; 1958), Kanigóra (5,12 ha; 1958), Grodziska Ryczyńskie (1,83 ha; 1958), Łacha Jelcz (6,9 ha; 1949); użytek ekologiczny: Zimowitowa Łąka (2,17 ha; 1994).

8 Projektuje sie utworzenie Parku Krajobrazowego Doliny Środkowej Odry. Proponuje się utworzenie kolejnych 5 rezerwatów, 4 zespołów przyrodniczo-krajobrazowych, 7 użytków ekologicznych. Obszar Natura 2000 SOO - Grady Odrzańskie, PLB020002, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 9,7 km od obszaru (na wysokości ok. 2 km). Obszar zajmuje powierzchnie 19999,30 ha i obejmuje 70-cio kilometrowy odcinek doliny Odry miedzy Narokiem a Wrocławiem. Dolina pokryta jest lasami, łąkami, pastwiskami i polami uprawnymi. Lasy składają sie przede wszystkim z drzewostanów dębowo-grabowych, jednakże zachowały się małe płaty zadrzewień olszowo-wiązowych i wierzbowo-topolowych. Znajdują sie tu liczne cieki wodne, stare koryta rzeczne, pozostałości rozlewisk i stawów. Teren jest silnie zmeliorowany. 40% powierzchni terenu stanowią grunty orne, 26% lasy liściaste, a 14% łąki i pastwiska. Obszar stanowi ostoje ptasia o randze europejskiej E57. Na obszarze występują co najmniej 22 gatunki ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, oraz 7 migrujących, 5 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1% populacji krajowej następujących gatunków ptaków: dzięcioł zielonosiwy, kania czarna (PCK), muchołówka białoszyja, czapla siwa; w stosunkowo wysokim zagęszczeniu występują: bocian biały, bocian czarny, kania ruda (PCK), trzmielojad, bielik (PCK), sieweczka rzeczna, srokosz i dzięcioł średni. Obszar jest siedliskiem życia minoga strumieniowego Lampetra planeri, który został wpisany do Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Zagrożeniem dla obszaru Grady Odrzańskie może być zanieczyszczenie wód, osuszanie terenu oraz odstąpienie od obowiązujących zasad gospodarki leśnej. Obszar obejmuje następujące formy ochrony przyrody: Rezerwat Przyrody: Grodzisko Ryczyńskie (1,8 ha), Kanigóra (5,1 ha), Łacha Jelcz (6,9 ha), Zwierzyniec (9,0 ha); Park Krajobrazowy: Stobrawski (52637,0 ha). Obszar Natura 2000 SOO Dolina Dolnej Baryczy, PLH020084, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 5 km od obszaru od km 61 do km 84. Obszar Doliny Dolnej Baryczy zajmuje powierzchnię 3165,80 ha. Na jej terenie dominują siedliska łąkowe i zaroślowe, które stanowią 30% obszaru, lasy liściaste stanowią 24%, lasy mieszane 20%, siedliska rolnicze 15% a lasy iglaste 10% powierzchni obszaru. Na obszarze Doliny Dolnej Baryczy występuje 11 typów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, do których należą: Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion; Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium); Łąki selernicowe (Cnidion dubii);

9 Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion); Grad środkowoeuropejski i subkontynentalny (Gali-Carpinetum, Tilio-Carpinetum); Pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum) 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe (Ficami-Ulmetum); 91I0 - Ciepłolubne dąbrowy. Na terenie obszaru występuje 27 gatunków ptaków w tym 4 migrujące, między innymi: trzmielojad Pernis apivorus, zimorodek Alcedo atthis, dzięcioł zielonosiwy Picus canus, dzięcioł czarny Dryocopus martius, dzięcioł średni Dendrocopos medius, muchołówka białoszyja Ficedula albicollis, gąsiorek Lanius collurio, derkacz Crex crex. Dolina jest siedliskiem dla następujących zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: bobra Castor fiber, wydry Lutra Lutra, nocka dużego Myotis myotis, kumaka nizinnego Bombina bombina, kozy Cobitis taenia, piskorza Misgurnus fossilis, różanki Rhodeus sericeus amarus, barczatki kataks Eriogaster catax, czerwończyka nieparka Lycaena dispar, modraszka nausitous Maculinea nausithous, trzepli zielonej Ophiogomphus Cecilia oraz pachnicy dębowej Osmoderma eremite. Obszar Natura 2000 SOO Wzgórza Warzęgowskie, PLH020079, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 3 km od obszaru (na wysokości ok. 38 km). Obszar prawie w całości znajduje się w granicach powiatu wołowskiego (niewielki fragment w powiecie trzebnickim) w województwie dolnośląskim. Zajmuje powierzchnię 660,9 ha. Jest częścią niewielkich wzniesień położonych w mikroregionie Wzgórza Strupińskie na Wale Trzebnickim. Podłoże wyścielają piaski i żwiry z głazami polodowcowymi, pochodzące z moren czołowych, a także gliny zwałowe i iły oraz otwory pochodzenia rzecznego. Tworzą one pokrywę glebową zbudowaną z gleb brunatnych wyługowanych i gleb płowych z niewielkim udziałem gleb bielicowych. Obszar znajduje się pomiędzy miejscowościami: Warzęgowo, Pierusza, Pawłoszewo, Ligota Strupińska i Straża. Tworzą go wzniesienia pokryte zbiorowiskami leśnymi, wśród których dominują grądy środkowoeuropejskie oraz krajobraz rolny w części wschodniej. Tereny odlesione pokrywa roślinność łąkowa, fragmenty dawnych muraw, a w otoczenie stawów porasta roślinność wodna i szuwarowa. Lasy liściaste stanowią grądy, lasy mieszane łęgi olszowojesionowe. Na obszarze dominują tereny rolnicze (63%) oraz lasy liściaste (24%). Około 8% pokrycia terenu stanowią lasy mieszane, a 5% siedliska łąkowe i zaroślowe. Na terenie Wzgórz Warzęgowskich stwierdzono występowania 8 typów siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej: Brzegi lub osuszane dna zbiorników wodnych ze zbiorowiskami z Littorelletea, Isoëto- Nanojuncetea; Murawy kserotermiczne (Festuco- Brometea)- priorytetowe są tylko murawy z istotnymi stanowiskami storczyków; Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio- Carpinetum); Pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum); 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe ( Ficario- Ulmetum);

10 Wzgórza Warzęgowskie są miejscem występowania gatunków ssaków, płazów i gadów oraz bezkręgowców wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Siedliskowej. Do wymienionych ssaków należą: mopek Barbastella barbastellus, nocek duży Myotis myotis, do płazów i gadów: traszka grzebieniasta Triturus cristatus, kumak nizinny Bombina bombina, do bezkręgowców: barczatka kataks Eriogater Catax, kozioróg dębosz Cerambyx cerdo. Zachodnia część obszaru, silnie zagospodarowana rolniczo zasiedlona jest przez dużą liczebnie populację barczatki kataks Eriogater Catax. Gatunek ten bytuje w tarninie rosnącej wzdłuż dróg polnych, na miedzach oraz wzdłuż rowów. Większość zbiorowisk ma charakter tarninowisk, jednak dwa z nich są znaczniej wielkości, zaobserwowano na nich po kilkadziesiąt gniazd z gąsienicami barczatki kataks Eriogater Catax. Rosną wzdłuż drogi polnej na zachód od Pieruszy oraz wzdłuż rowu biegnącego równolegle do drogi łączącej miejscowości Pierusza i Nieszkowice. Zagrożeniem dla obszaru Wzgórz Warzęgowskich jest wycinanie i wypalanie zakrzewień i zadrzewień śródpolnych, zalesienia polan śródleśnych, zmiana łąk w pola uprawne lub zaniechanie ich użytkowania (koszenie, wypas), a w konsekwencji sukcesja drzew i krzewów. Kolejne zagrożenie mogą powodować opryski pestycydami, szczególnie stosowanymi do zwalczania kuprówki rudnicy, a także nasadzenia gatunków iglastych głównie sosny, świerka i modrzewia na siedliskach grądu, ujednolicenie struktury- wiekowej i składu drzewostanu, degeneracja runa- rozwój jeżyn. Bardzo poważne konsekwencje spowodowałaby zmiana sposobu gospodarki łąkarskiej, zaoranie nielicznie występujących na tym terenie łąk oraz zmiana stosunków wodnych. Zagrożeniem dla populacji barczatki kataks jest niszczenie zakrzaczeń śródpolnych w celu łączenia pól uprawnych, a także stosowanie środków owadobójczych w rolnictwie i leśnictwie. Dla części obszarów nieleśnych dużym zagrożeniem jest również sukcesja wtórna. Obszar Natura 2000 SOO Kumaki Dobrej, PLH020078, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 7,9 km od obszaru, na wysokości ok. 11 km. Obszar Natura 2000 Kumaki Dobrej zajmuje powierzchnię 2094,00 ha na terenie województwa dolnośląskiego, powiatu wrocławskiego i oleśnickiego, gmin: Wrocław, Długołęka, Dobroszyce, Twardogóra, w granicach Nadleśnictwa Oleśnica, Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu. Obszar Natura 2000 Kumaki Dobrej swym zasięgiem obejmuje tereny wchodzące w skład doliny i zlewni rzeki Dobrej. Rzeka Dobra bierze początek na terenie Wzgórz Trzebnickich na północny zachód od wsi Białe Błota. W podziale fizycznogeograficznym Polski przecina mezoregion Wzgórza Trzebnickie i mezoregion Równina Oleśnicka. Zgodnie z podziałem geobotanicznym kraju dolina Dobrej należy do działu Bałtyckiego. Jej odcinek źródłowy znajduje się w poddziale Pas Wyżyn Środkowych, jednak największa część tej rzeki znajduje się w Poddziale Pas Kotlin Podgórskich w Krainie Kotlina Śląska i okręgu Nizina Śląska. Granice obszaru Natura 2000 Kumaki Dobrej obejmują dolinę rzeki Dobrej na dwóch odcinkach: między Bartkowem a Dobrzeniem oraz między Dąbrowicą a Pawłowicami. Analizowany odcinek rzeki biegnie przez Nizinę Śląską, teren odznacza się płaskim ukształtowaniem terenu oraz osadami czwartorzędowymi. Dolina rzeczna posiada uregulowany charakter oraz sąsiedztwo licznych obniżeń wypełnionych wodą, czy też stawów hodowlanych. Rzeka Dobra na omawianym fragmencie odznacza się dobrze zachowanymi wysokimi walorami przyrodniczymi, w otoczeniu terenów o intensywnej gospodarce rolnej i zajętych przez aglomerację wrocławską.

11 Obszar Natura 2000 Kumaki Dobrej nie pokrywa się z innymi obszarowymi formami ochrony przyrody. Dominują siedliska rolnicze (41%) oraz siedliska leśne: lasy liściaste (27%) i lasy mieszane (13%). Około 9% pokrycia terenu stanowią łąki. Cele ochrony, zagrożenia, działania ochronne Na terenie obszaru Kumaki Dobre stwierdzono występowanie 7 typów siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej: Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio- Carpinetum); Torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio- Caricetea); Pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum); 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion); 91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe ( Ficario- Ulmetum); Obszar Kumaki Dobrej jest miejscem występowania gatunków ssaków, płazów i gadów oraz bezkręgowców wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Siedliskowej. Do wymienionych ssaków należą: mopek Barbastella barbastellus, płazów i gadów: kumak nizinny Bombina bombina, traszka grzebieniasta Triturus cristatus, bezkręgowców: kozioróg dębosz Cerambyx cerdo, pachnica dębowa Osmoderma ermita. Obszar Natura 2000 SOO Dolina Łachy, PLH020003, lista rządowa Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 7,7 km od obszaru, na wysokości ok. 46 km. Obszar zajmuję powierzchnię 991,20 ha. Swoim zasięgiem obejmuję fragment doliny Łachy doliny rzeki Łachy (dopływu Baryczy) na długości 10 km. Na międzywalu i najbliższym otoczeniu występują dobrze zachowane i wykształcone zbiorowiska roślinne. Jest to teren mało urozmaicony, nizinny z liczną siecią kanałów i naturalnych cieków. Ponad połowę obszaru stanowią zbiorowiska nizinnych łąk kośnych i pastwiska, zaś blisko 40% zbiorowiska leśne z przewagą lasów o charakterze naturalnym. Północno-wschodnia część zajęta jest głównie przez obszary podmokłe (olsy, turzycowiska). W części środkowej zaznacza się przewaga lasów łęgowych i grądowych. W części południowej znajdują się wzniesienia z murawami kserotermicznymi. Stanowią one razem cenną mozaikę dobrze zachowanych lasów liściastych i ekstensywnie użytkowanych łąk. Na obszarze zidentyfikowano 10 typów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, do których należą: Wydmy śródlądowe z murawami napiaskowymi; Nizinne i podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników Ranunculion fluitantis; Ciepłolubne, śródlądowe murawy napiaskowe (Koelerion glaucae); Murawy kserotermiczne (Festuco-Brometea) - priorytetowe są tylko murawy z istotnymi stanowiskami storczyków Górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (Nardion - płaty bogate florystycznie); Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion); Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris); Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio-Carpinetum); Pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy (Betulo-Quercetum).

12 91E0 - Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion) Na terenie doliny stwierdzono występowanie czterech gatunków ssaków z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: mopka Barbastella barbastellus, bobra Castor fiber, wydrę Lutra Lutra oraz nocka dużego Myotis myotis. Obszary podmokłe stanowią cenne siedliska dla płazów. Z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej z grupy tych zwierząt występuje kumak nizinny Bombina bombina oraz traszka grzebieniasta Triturus cristatus. Do ryb z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej należą: koza Cobitis taenia, piskorz Misgurnus fossilis oraz różanka Rhodeus sericeus amarus. Spośród bezkręgowców z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej występują: kozioróg dębosz Cerambyx cerdo, barczatka kataks Eriogaster Cata, modraszek nausitous Maculinea nausithous, modraszek telejus Maculinea Telesiu, pachnica dębowa Osmoderma eremite. Obszar w większości nie jest chroniony; obejmuje 7 społecznych rezerwatów przyrody: Bielawka (1 ha), Colin (10 ha), Długas (35ha), Kumaki (15 ha), Polder (69 ha), pro Natura (3,5 ha), Ruskie Łąki (40 ha). Obszar Natura Jodłowice, Shadow List Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 6,6 km od obszaru, na wysokości ok. 25 km. Nowoprojektowany obszar Natura 2000 znajdujący się na Shadow List Obszar położony na granicy gmin Oborniki Śląskie i Brzeg Dolny w województwie dolnośląskim. Ochronie podlega starodrzew lasu mieszanego z udziałem jodły pospolitej. Jest to typowy krajobraz dla Wzgórz Trzebnickich. Zarazem jest obszarem najbardziej wysunięty na północ, na którym występuje stanowisko jodły pospolitej w środowisku naturalnym. Poza jodłą występuje także buk pospolity, dąb szypułkowy, grab zwyczajny. Korytarze ekologiczne Korytarz ekologiczny: Dolina Baryczy - Południe, GKPdC - 8 Położenie linii kolejowej względem korytarza Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0-10km od obszaru na długości ok. 13,7 km (od km 45,5 do km 59,2). Linia kolejowa przecina obszar na łącznej długości ok. 5,4 km (od km 49,1 do km 51,5 i od km 56,3 do km 59,2). W opracowaniu Jędrzejewskiego i in. (2005) korytarz Dolina Baryczy Południe zidentyfikowany jest jako fragment Głównego Korytarza Południowo - Centralnego (KPdC). Korytarz Południowo- Centralny (KPdC) łączy Roztocze z Lasami Janowskimi, Puszcza Sandomierska i Świętokrzyska, Przedborskim Parkiem Krajobrazowym, Załęczańskim Parkiem Krajobrazowym, schodzi do Lasów Lublinieckich i Borów Stobrawskich, następnie idzie do Lasów Milickich, Doliny Baryczy i Borów Dolnośląskich. Korytarz międzynarodowy Dolina Baryczy stanowi główny szlak migracyjny zwierząt w południowo zachodniej Polsce zarówno dla dużych ssaków kopytnych jeleń) jak i dla wilków. Korytarz łączy ważne ostoje zwierząt w tej części Polski (Bory Dolnośląskie, Dolina Baryczy), sama Dolina Baryczy jest również ważna ostoja zwierząt, występują tam m.in. bóbr, wydra, daniel, jeleń,

13 stwierdzono występowanie 277 gatunków ptaków (169 lęgowych). Na odcinku przeciętym przez linie kolejowa E-59 i drogę ekspresowa S5 korytarz znajduje sie w granicach Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy oraz łączy dwie części SOO Ostoja nad Baryczą. Dominujący udział w powierzchni korytarza Głównego maja lasy stanowiące 53% oraz tereny rolne i pastwiska zajmujące 44% obszaru. Korytarz Dolina Baryczy - Południe (GKPdC-8), wraz z korytarzami GKPdC-9 i KPdC-8A, zapewnia łączność miedzy czterema obszarami Natura 2000, do których należą: Dębniańskie Mokradła (PLH020002), Dolina Łachy (PLH020003), Dolina Baryczy (PLB020001), Dąbrowy Krotoszyńskie (PLH300002) oraz Grady Odrzańskie (PLB020002). Obszary te tworzą kompleks o nazwie Dolina Odry i Baryczy. Korytarz GKPdC-8 wraz z korytarzami GKPdC-7 i GKPdC-6 zapewnia łączność wymienionych obszarów Natura 2000 z Gradami Odrzańskimi (PLB020002). Korytarz Dolina Baryczy - Południe będąc częścią Korytarza Południowo Centralnego (KPdC) stanowi międzynarodowy szlak migracji zwierząt. Umożliwia on migracje dużych zwierząt nie tylko na terenie Polski, ale także migracje transgraniczną z Polski do Niemiec. Korytarz ekologiczny: Śląsk - 1, KPdC - 7B Położenie linii kolejowej względem korytarza Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 0-10km od obszaru na długości ok. 21,5 km (od km 18 do km 39,5). Linia kolejowa przecina obszar na długości ok. 4 km (od km 21,1km do km 25,1). W opracowaniu Jędrzejewskiego i in. (2005) korytarz Slask-1 scharakteryzowany jest jako fragment Głównego Korytarza Południowo-Centralnego (KPdC). Korytarz Południowo-Centralny (KPdC) łączy Roztocze z Lasami Janowskimi, Puszcza Sandomierska i Świętokrzyska, Przedborskim Parkiem Krajobrazowym, Załęczańskim Parkiem Krajobrazowym, schodzi do Lasów Lublinieckich i Borów Stobrawskich, następnie idzie do Lasów Milickich, Doliny Baryczy i Borów Dolnośląskich. Korytarz krajowy KPdC-7B jest połączeniem lasów nadodrzańskich (SOO i OSO Łęgi Odrzańskie, OSO Grady Odrzańskie, SOO Grady w Dolinie Odry) z dużymi kompleksami leśnymi na wschodzie (Bory Stobrawskie) i na zachodzie (Bory Dolnośląskie). Stanowi on w rolniczym krajobrazie Niziny Śląskiej jedyna drogę migracji zwierząt (m.in. jelenie) wzdłuż Odry na odcinku na którym barierę stanowi Wrocław. Dominujący udział w powierzchni korytarza Południowo-Centralnego maja lasy stanowiące 53% oraz tereny rolne i pastwiska zajmujące 44% obszaru. Korytarz Slask-1 (GKPdC-7B) jest równoległy do doliny Odry. Zapewnia on spójność kompleksu Dolina Odry i Baryczy, na który składają sie obszary, od zachodu: Dębniańskie Mokradła (PLH020002), Dolina Łachy (PLH020003), Dolina Baryczy (PLB020001), Dąbrowy Krotoszyńskie (PLH300002) oraz na południe Grady Odrzańskie (PLB020002). Korytarz Slask-1 będąc częścią Korytarza Południowo-Centralnego (KPdC) stanowi międzynarodowy szlak migracji zwierząt. Umożliwia on migracje dużych zwierząt nie tylko na terenie Polski, ale także migracje transgraniczną z Polski do Niemiec. Korytarz ekologiczny: Odra Środkowa - 2, GKPdC - 9 Położenie linii kolejowej względem korytarza Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 2,2-10 km od obszaru na długości ok. 22 km (od km 35,0 do km 57,0). W opracowaniu Jędrzejewskiego i in. (2005) korytarz Odra Srodkowa-2 jest przedstawiony jako fragment Głównego Korytarza Południowo-Centralnego (KPdC).

14 Korytarz Południowo-Centralny (KPdC) łączy Roztocze z Lasami Janowskimi, Puszcza Sandomierska i Świętokrzyska, Przedborskim Parkiem Krajobrazowym, Załęczańskim Parkiem Krajobrazowym, schodzi do Lasów Lublinieckich i Borów Stobrawskich, następnie idzie do Lasów Milickich, Doliny Baryczy i Borów Dolnośląskich. Dominujący udział w powierzchni korytarza Głównego maja lasy stanowiące 53% oraz tereny rolne i pastwiska zajmujące 44% obszaru. Korytarz Odra Srodkowa-2 (GKPdC-9) zapewnia, wraz z korytarzami GKPdC-8 i KPdC-8A, spójność kompleksu Dolina Odry i Baryczy, na który składają sie obszary, od zachodu: Dębniańskie Mokradła (PLH020002), Dolina Łachy (PLH020003), Dolina Baryczy (PLB020001), Dąbrowy Krotoszyńskie (PLH300002) oraz na południe Grady Odrzańskie (PLB020002). Korytarz Odra Srodkowa-2 będąc częścią Korytarza Południowo-Centralnego (KPdC) stanowi międzynarodowy szlak migracji zwierząt. Umożliwia on migracje dużych zwierząt nie tylko na terenie Polski, ale także migracje transgraniczną z Polski do Niemiec. Korytarze lokalne Korytarz lokalny na terenie Nadleśnictwa Oborniki Śląskie Położenie linii kolejowej względem korytarza Linia kolejowa przecina obszar na odcinku od km 16 do km 24 (w 3 miejscach) oraz na odcinku od km 30 do km 35 (w 3 miejscach). Nadleśnictwo Oborniki Śląskie położone jest w województwie dolnośląskim. Obejmuje swoim zasięgiem 9 gmin, do których należą: Brzeg Dolny, Długołęka, Oborniki Śląskie, Prusice, Trzebnica, Zawonia, Wisznia Mała, Wołów, żmigród oraz 3 miasta: Brzeg Dolny, Oborniki Śląskie, a także Trzebnica. Nadleśnictwo Oborniki Śląskie w obecnych granicach utworzone zostało w 1983 roku z dawnego Nadleśnictwa Oborniki Śląskie, części byłego Nadleśnictwa Grochowo, części Nadleśnictwa żmigród oraz Szkółki Zadrzewieniowej Kodlewo. W zarządzie Nadleśnictwa znajduje sie obszar o łącznej powierzchni 14745,63 ha, podzielony na 560 oddziałów leśnych. Łączna długość granic Nadleśnictwa wynosi 866,6 km. Podział fizjograficzny wg Kondrackiego lokuje Nadleśnictwo Oborniki Śląskie następująco: Obszar: Europa Zachodnia, Podobszar: Pozaalpejska Europa Zachodnia, Strefa: Subarktycka, Prowincja: Niż Środkowoeuropejski, Makroregiony: Nizina Południowo-Wielkopolska i Niziny południowo-zachodnie, Mezoregiony: Kotlina żmigrodzka, Wzgórza Trzebnickie, Równina Oleśnicka, Pradolina Wrocławska i Wysoczyzna Rościsławicka. Z punktu widzenia rejonizacji przyrodniczoleśnej Nadleśnictwo Oborniki Śląskie znajduje sie w III Krainie Wielkopolsko- Pomorskiej, 9 Dzielnicy Kotliny Żmigrodzko-Grabowskiej i V Krainie Śląskiej, 2 Dzielnicy Wrocławskiej, Mezoregionach: Wzgórz Trzebnicko Ostrzeszowskich i Pradoliny Wrocławskiej. Lasy Nadleśnictwa Oborniki Śląskie podzielone są na 305 kompleksów leśnych. Lesistość obszaru wynosi 21%. Gatunki iglaste zajmują 64% powierzchni, a liściaste 36%, tworząc lite drzewostany sosnowe, świerkowe, dębowe, bukowe i brzozowe oraz drzewostany mieszane. Na terenie Nadleśnictwa Oborniki Śląskie występują dwa rezerwaty przyrody o łącznej powierzchni 33,06 ha. Są to: rezerwat Jodłowice o powierzchni 9,36 ha utworzony w 1958 r., którego celem jest: zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych fragmentu lasu mieszanego z udziałem jodły, występującej na granicy północnego zasięgu jej występowania oraz-rezerwat Las bukowy o powierzchni 23,70 ha utworzony w 1985r., którego celem jest: zachowanie fragmentu naturalnego lasu bukowego z interesującymi oraz rzadkimi roślinami zielnymi. Lasy Nadleśnictwa są miejscem migracji następujących zwierząt: jeleń szlachetny, sarna, dzik, lis, borsuk, kuna, tchórz, piżmak, zając, bażant, kuropatwa, dzika ges, dzika kaczka, łyska, słonka, czapla, jarząbek, a także gołąb.

15 Korytarz lokalny na terenie Nadleśnictwa Żmigród Położenie linii kolejowej względem korytarza Linia kolejowa przecina obszar na odcinku od 58 do km 59 (w jednym miejscu). Obszar Nadleśnictwa żmigród położony jest w III-Wielkopolsko- Pomorskiej Krainie Przyrodniczo-Leśnej, Dzielnicy Kotliny Żmigrodzko-Grabowskiej. Cecha charakterystyczna lasów tej dzielnicy jest zbliżający sie ku północnej granicy wyspowy zasięg świerka oraz jodły przy zwartym zasięgu buka. Nizinny krajobraz, stosunkowo żyzne gleby i wysoki poziom wód gruntowych skutkują dużym udziałem siedlisk lasowych-56%. Głównym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, zajmująca 68% powierzchni. Priorytetem gospodarki wielofunkcyjnej Nadleśnictwa jest przebudowa sztucznych drzewostanów na zgodne z zajmowanymi siedliskami, by lasy mogły funkcjonować w sposób zbliżony do naturalnych ekosystemów. Ponad połowa powierzchni Nadleśnictwa znajduje sie w zasięgu Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy, duże powierzchnie zostały także włączone do rozczłonkowanego rezerwatu Stawy Milickie. Wyróżniające sie naturalnością ekosystemy leśne zostały objęte ochrona rezerwatowa. Rezerwat Radziądz o powierzchni 8,26 ha chroni fragment 140-letniego gradu z udziałem buka. Rezerwat Olszyny Niezgodzkie, o powierzchni 73 ha, chroni olszyny na terenach zabagnionych. Największe bogactwo przyrody znajduje sie wśród stawów oraz w otaczających je lasach, moczarach oraz trzcinniczyskach. Rozległe płycizny zostały zarośnięte, tworząc archipelag wysepek i szuwarów, w których obok bogatej flory występuje tu około 150 gatunków ptaków gniazdowych i ok. 50 gatunków przelotnych- głównie wodnych i brodzących. Stawy Milickie objęte są światowa konwencja Rasmar oraz należą do najatrakcyjniejszych obiektów ornitologicznych w Europie. Oprócz ptaków związanych ze środowiskiem wodnym, lasy Nadleśnictwa obfitują także w bogata faunę typowo leśna. Lasy stanowią korytarze migracyjne dla m.in.: dzika, sarny, lisa, zająca czy jelenia. Rezerwaty przyrody Rezerwat przyrody Radziądz Położenie linii kolejowej względem rezerwatu Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 3,4 km od obszaru na wysokości 50,5 km. Rezerwat przyrody Radziądz jest rezerwatem leśnym, który powstał w 1954 roku. Zajmuje łączna powierzchnie 8,26 ha. Rezerwat położony jest w gminie żmigród, około 1,5 km na południowy zachód od wsi Radziądz. Znajduje sie na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy. Rezerwat powstał w celu ochrony lasu liściastego o charakterze gradu europejskiego oraz obejmuje fragment lasu na przesmyku pomiędzy kanałami Rybackim i Kokot. Las Rezerwatu, mający charakter starodrzewu dębowo- bukowego w wieku lat z domieszka graba i świerka, reprezentuje zespół środkowoeuropejskiego gradu wysokiego. W warstwie drzew należy wyróżnić: dąb, grab, buk i lipę drobnolistna. W warstwie podszytu dominuje kruszyna pospolita. Natomiast warstwę runa leśnego tworzy m.in.: orlica pospolita, konwalia majowa, kosmatka orzęsiona oraz fiołek leśny. Florę terenu tworzą 133 gatunki roślin naczyniowych i 10 gatunków mszaków. Z gatunków objętych ochrona prawna stwierdzono na terenie Rezerwatu: kruszynę pospolita, konwalie majowa oraz sromotnika bezwstydnego. Obszar jest siedliskiem bytowania ok. 14 gatunków ptaków, najliczniej występujące spośród nich to: szpak, zięba, sikora modra, sikora bogatka i kowalik.

16 Rezerwat przyrody Stawy Milickie Położenie linii kolejowej względem rezerwatu Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 5,6 km od obszaru Rezerwat przyrody Stawy Milickie Kompleks Radziądz na długości ok. 5 km (od km 49,5 do km 54,5). Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 7,7 km od obszaru Rezerwat przyrody Stawy Milickie Kompleks Jamnik na długości ok. 2,1 km (od km 46,1 do km 48,2). Rezerwat Stawy Milickie jest to ornitologiczny rezerwat przyrody położony na terenie Doliny Baryczy, która zarazem wchodzi w skład Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy. Rezerwat obejmuje 5 niezależnych kompleksów stawowych, lasy i inne grunty o łącznej powierzchni 5324 ha. Rezerwat został utworzony na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 20 września 1973 roku. W roku 1995 Rezerwat został wpisany na listę terenów chronionych w ramach konwencji ramiarskiej. Znalazł sie także w programie ONZ Living Lakes jako jeden z 13 unikalnych obszarów wodnych na świecie. Składa sie z pięciu oddzielonych od siebie części, tzw. kompleksów: Stawno ha, Radziądz ha, Jamnik ha, Ruda Sułowska ha i Potasznia ha. Rezerwat przyrody Stawy Milickie powstał w celu ochrony wielu szczególnie cennych oraz rzadkich gatunków ptaków, a także fragmentów środowisk wodnych i błotnych, stanowiących miejsca ich gniazdowania, żerowania i odpoczynku. Rezerwat jest bowiem miejscem gniazdowania około 120 gatunków ptaków, a około 50 gatunków ptaków pojawia sie na jego terenach podczas przelotów. Do ważnych gatunków ptaków, które można spotkać na terenie Rezerwatu i które są objęte na terenie Polski ochrona, zalicza się m.in.: cyraneczkę Anas crecca, łabędzia niemego Cygnus olor, bociana czarnego Ciconia nigra, czaple purpurowa Ardea purpurea, kanie ruda Milvus milvus oraz kobuza Falco subbuteo. Rezerwat przyrody Olszyny Niezgodzkie Położenie linii kolejowej względem rezerwatu Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 8,7 km od obszaru na długości ok. 1 km (od km 50,4 do km 51,4). Rezerwat Olszyny Niezgodzkie jest rezerwatem leśnym o łącznej powierzchni 74,28 ha. Powstał w 1987 roku. Rezerwat jest położony w gminie żmigród, na południe od wsi Niezgoda. Od wschodu graniczy z uregulowana i obwałowana rzeka Stara Barycz. Rezerwat jest położony na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy oraz obszaru specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 Dolina Baryczy Rezerwat przyrody Olszyny Niezgodzkie powstał w celu zachowania naturalnego obszaru bagiennego olszyn położonych w otoczeniu kompleksów stawów nad rzeka Ługą. Na obszarze przeważa zespół olsu porzeczkowego o budowie kępowo- dolinowej z charakterystycznymi szczudlastymi formami olch. Na kępach rośnie olsza czarna, natomiast spośród krzewów występują tu: porzeczka czarna, kruszyna pospolita, kalina koralowa, bez koralowy, wierzba szara oraz malina. Wierzchołki kęp zasiedlają natomiast: rokiet cyprysowaty, płonnik strojny, bielistka sina, nerecznica szerokolistna, nerecznica krótkoostna. Zaś na zboczach kęp spotyka sie merzyk groblowy. W dolinkach, przy dłuższym i silniejszym podtapianiu, rosną: turzyca sztywna, turzyca brzegowa, kosaciec żółty, jeżogłówka gałęzista, szczaw lancetowaty, a także rzadka okrężnica bagienna, gorczycznik prosty, rzeżucha leśna oraz tojeść bukietowa. Przy niższych poziomach wody występuje

17 w dolinkach: wiechlina zwyczajna, niecierpek pospolity, kostrzewa olbrzymia, przytulia czepna, niecierpek drobnokwiatowy, a także pokrzywa. W miejscach prześwietlonych łanami występuje trzcinnik lancetowaty, a na stanowiskach bardziej suchych trzcinnik piaskowy. Na krzewach i pniach drzew rosnących na obszarze Rezerwatu spotyka sie pnącza m.in.: chmielu zwyczajnego i psianki słodkogórz. W pobliżu drogi asfaltowej swoje siedliska maja okazałe dęby szypułkowe, graby, świerki oraz krzewy: bez koralowy, leszczyna czy też czeremcha pospolita. Flora roślin naczyniowych Rezerwatu Olszyny Niezgodzkie liczy 276 gatunków, w tym: 26 gatunków drzew, 23 gatunki krzewów i 227 gatunków roślin zielnych. Do gatunków objętych ochrona oraz występujących na tym terenie zalicza sie m.in.: bluszcz pospolity, kalinę koralowa, kruszynę pospolita, porzeczkę czarna, a także konwalie majowa. W rezerwacie znajduje sie również pomnik przyrody-dąb szypułkowy, którego obwód wynosi 675 cm. Do pospolitych ptaków lęgowych występujących na terenie Rezerwatu należy zaliczyć m.in.: pierwiosnka, ziębę, pokrzewkę czarnołbistą, sikorę bogatkę, piecuszka, rudzika, sikorę modra oraz cierniówkę. Charakterystyczne dla tego środowiska gatunkami ptaków są: sikora uboga, strumieniówka, żuraw, brodziec samotny oraz słonka. Rezerwat przyrody Jodłowice Położenie linii kolejowej względem rezerwatu Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 6,4 km (na wysokości ok. 25,0 km). Jest to Rezerwat położony niedaleko Obornik Śląskich zajmujący powierzchnie 9,36 ha. Został utworzony w 1958 roku zgodnie z Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, Monitor Polski z 1958 r., Nr 36, Poz W Rezerwacie Jodłowice znajduje sie najbardziej na północ wysunięte stanowisko jodły pospolitej Abies alba w środowisku naturalnym. Oprócz tego w Rezerwacie znajduje sie pomnik przyrody, którym jest głaz narzutowy. Obszar Rezerwatu jest także siedliskiem życia bociana czarnego Ciconia nigra. Parki krajobrazowe Park Krajobrazowy Dolina Baryczy Położenie linii kolejowej względem parku Linia kolejowa przebiega w odległości do ok. 10 km obszaru na długości ok. 16,5 km (od km 43,0 do km 59,5). Linia kolejowa przecina obszar na długości ok. 3,7 km (od km 48,1 do km 51,8). Park został powołany rozporządzeniem Wojewody Kaliskiego i Wojewody Wrocławskiego z dnia 3 czerwca 1996 r. Całkowita powierzchnia parku wynosi ha. Dolnośląska część Parku znajduje sie w odległości ponad 60 km na północ od Wrocławia, obejmując gminy: Milicz, Krośnice, Żmigród, Cieszków, Twardogóra, Trzebnica i Prusice. Trzon Parku stanowią jednak trzy pierwsze gminy. Lasy występujące w obrębie Parku należą do nadleśnictw Milicz i żmigród (część dolnośląska). Główna rzeka tego obszaru jest Barycz stanowiąca największy prawobrzeżny dopływ Odry na terenie Dolnego Śląska. Znaczna część doliny porośnięta jest lasami. Pomiędzy nimi znajdują sie pola uprawne, łąki i pastwiska. Słaba jakość gleb przyczyniła sie do stosunkowo niewielkiego rozwoju rolnictwa w tym rejonie i małego zagęszczenia ludności.

18 Rzeka Barycz o długości zaledwie 133 km charakteryzuje sie najmniejszym w Polsce średnim spadkiem wynoszącym 0,035% oraz rozległym dorzeczem. Rzeka płynie równoleżnikowo, mniej więcej środkiem Parku. W granicach Parku lasy stanowią 45% powierzchni terenu. Celem utworzenia Parku było objecie ochrona najcenniejszego obok doliny Odry fragmentu środowiska przyrodniczego, a także zachowanie mało zmienionych ekosystemów wodno błotnych oraz leśnych, a także ich cennej ornitofauny. Park utworzono także ze względów ochrony ekosystemów stawowych przed parcelacja i prywatyzacja stawów, a także w celu stopniowej redukcji zanieczyszczeń wód, gleb i powietrza. Najcenniejszymi elementami przyrodniczymi Parku są kompleksy stawów rybnych, lasy łęgowe, grady niskie i olsy. Ornitofauna tych środowisk-szczególnie stawów-jest bardzo bogata gatunkowo. Pod względem ornitologicznym dolina Baryczy jest jednym z najcenniejszych obszarów w Europie. Cechami decydującymi o przydatności stawów dla bytowania ptaków są: ekstensywna produkcja, wielkość, duża liczba wysp porośniętych trzcinami i drzewami, szerokie pasy szuwarów, mała głębokość, zabezpieczenie przed nadmierna penetracja ludzka oraz objecie większości z nich ochrona rezerwatowa. Na obszarze Parku wyróżniono 17 zbiorowisk leśnych, do których należą m.in.: bór chrobotkowy, suboceaniczny bór sosnowy świeży, bór trzęślicowy, bór mieszany, żyzna buczyna niżowa, kwaśna buczyna niżowa, kwaśna dąbrowa, grad środkowo-europejski, łęg olszowo-jesionowy, łęg wiązowo-jesionowy, łęg wierzbowo-topolowy, łęg olszowy i ols porzeczkowy. Na obszarze Parku występują wszystkie nizinne typy siedliskowe lasu z wyjątkiem boru bagiennego. Na terenie Parku występuje łącznie 277 gatunków ptaków, w tym 166 gatunków ptaków lęgowych. Do najcenniejszych na tym obszarze należą: bak, baczek, czapla purpurowa, bocian czarny, orzeł bielik, perkoz rdzawoszyi, perkoz zausznik i łabędź krzykliwy. Wiosna spotkać można żerującego na wilgotnych łąkach żurawia. W trzcinach budują gniazda: błotniak stawowy oraz trzciniak i trzcinniczek. Charakterystycznymi gatunkami leśnymi są: dzięcioł czarny, lelek kozodój i gołąb siniak. Interesującym ptakiem jest remiz, którego misternie plecione gniazda znajdują sie na drzewach porastających groble. Ichtiofauna reprezentowana jest przez 27 gatunków ryb, wśród których występują gatunki szczególnie rzadkie w Polsce - koza złota i kiełb białopłetwy. Na obszarze Parku występują 42 gatunki roślin i grzybów chronionych, w tym 28 objętych ochrona całkowita. Ważny element Parku stanowią lasy (ok. 27% powierzchni). Najwyższe walory ekologiczne posiadają drzewostany na żyznych siedliskach - łęgi, olsy, grady i buczyny. Cenne SA również bory sosnowe, a także bory mieszane. Na obszarze Parku stwierdzono występowanie 121 zespołów roślinnych. Do najcenniejszych należą zespoły m.in.: wgłębki wodnej, spirodeli, salwinii pływającej, grążela żółtego, grzybieni białych, zbiorowisko z udziałem grzybieńczyka wodnego, zespół z cibora i namulnikiem wodnym, ponikła błotnego oraz kwaśnej buczyny niżowej. Do gatunków flory zagrożonych wymarciem, a występujących na obszarze Parku, należą przede wszystkim rośliny związane z siedliskami wodnymi i błotnymi. Należą do nich w kolejności od najbardziej zagrożonych: grzybieńczyk wodny, jezierza mniejsza, kropidło piszczałkowate, sit błotny, lindernia mułowa, salwinia pływająca, zamokrzyca ryżowa, grzybień biały, namulnik brzegowy, turzyca ciborowata, cibora brunatna, sitowiec nadmorski, sitniczka szczeciowata, kąkol polny, storczyk - kukułka krwista, kosaciec syberyjski i paproć - nasięźrzał pospolity. Obszary chronionego krajobrazu Obszar Chronionego Krajobrazu Dolina Baryczy Linia kolejowa przebiega w odległości ok. 3 km od obszaru na długości ok. 22 km (od km 56 do km 78).

19 Obszar został utworzony rozporządzeniem nr 82/92 Wojewody Leszczyńskiego z dnia 1 sierpnia 1992 roku i obejmuje południowa cześć obrębu Góra, środkowa i południowa część obrębu Załęcze oraz obrębu Jemielno. Zajmuje powierzchnie 14,374 ha. Obszar obejmuje dolinę Baryczy wraz z jej dopływami: Orla, Rowem i Rowem Śląskim. Bagnisto- tofowiskowe łąki i zadrzewienia dolin Baryczy i Odry stanowią idealne warunki dla bytowania i gniazdowania licznych gatunków ptaków. Dolina Baryczy jest siedliskiem następujących ptaków: kania ruda Milvis milvus, krwawodziób Tringa totanus, kszyk Gallinago gallinago i zimorodek Alcedo atthis. Rozlewiska rzeki stanowią dogodne siedliska dla licznych gatunków ptaków m.in.: gęsi gęgawy Anser anser, żurawi Grus grus, stad przelotnych siewkowców, lęgowych rycyków Limosa limos),czapli siwych Ardea cinerea i kormoranów Phalacrocroacidae.