WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Dnia 05 sierpnia 2015r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Transkrypt

1 XVII AmE 19/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 05 sierpnia 2015r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: Protokolant: SSO Maria Witkowska sekretarz sądowy Irmina Bartochowska po rozpoznaniu w dniu 05 sierpnia 2015r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w C. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o wymierzenie kary pieniężnej na skutek odwołania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w C. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 09 października 2014r. Nr (...) I. oddala odwołanie, II. zasądza od (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w C. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE Decyzją z dnia 09 października 2014 roku Nr (...) pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2 pkt 1 i art. 56 ust. 3 i 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz z 2013 r. poz. 984, poz oraz z 2014 r. poz. 457, poz. 490, poz. 900, poz. 942 i poz. 1101), oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 i z 2014 r. poz. 183), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Spółka Komandytowa z siedzibą w C., w związku z naruszeniem warunku koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 czerwca 2013 r. nr (...) z późn. zm. poprzez dostarczanie paliw ciekłych do zbiorników magazynowych niespełniających wymogów określonych wskazanymi w ww. warunku przepisami prawa, orzekł, że: 1. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Spółka Komandytowa Sp. z o.o. z siedzibą w C. naruszyła warunek określony w udzielonej jej, decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 czerwca 2013 r. nr (...) z późn. zm., koncesji na

2 obrót paliwami ciekłymi, poprzez dostarczanie paliw ciekłych do naziemnych zbiorników kontenerowych posadowionych na terenie należącym do (...) S.A. Oddział Cukrownia (...) położonym w S., które nie spełniały wymogów określonych przepisami prawa wskazanymi w ww. warunku koncesyjnym, 2. za działania opisane w punkcie 1, wymierzył (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Spółka Komandytowa z siedzibą w C. karę pieniężną w wysokości zł. Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - Spółka Komandytowa z siedzibą w C. w odwołaniu zaskarżył powyższą Decyzję w całości, zarzucając jej naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego w zw. z art. 3 pkt 1 oraz art. 29 i art. 30 ustawy z dnia 07 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013r. poz z późn. zm.) poprzez orzeczenie o naruszeniu nieistniejącego warunku koncesyjnego, a ponadto przez bezpodstawne przyjęcie, że stanowiące ruchomości plastykowe zbiorniki dozujące do oleju napędowego (...), do których powód dostarczał olej napędowy są obiektami budowlanymi, których postawienie na gruncie wymaga uzyskania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę albo zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. Tym samym zdaniem powoda błędnie przyjęto, iż dostarczał olej napędowy do zbiorników, które nie spełniały warunku określonego w pkt koncesji z dnia 06 czerwca 2013r. nr (...). Powód powołując się na powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości przez Sąd i umorzenie postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Powód wskazał, iż według Prezesa URE warunek koncesyjny nakazuje Przedsiębiorcy dostarczanie paliwa jedynie do odbiorców, którzy w zakresie magazynowania paliwa spełniają warunki określone w przepisach wykonawczych do ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Zastrzegł, że realizuje te obowiązki, dlatego uzyskał od odbiorców oleju napędowego: poświadczenie wytwórcy o przeznaczeniu zbiornika (...) do magazynowania materiałów zapalnych, w tym oleju napędowego, kartę gwarancyjną zbiorników, instrukcję bezpiecznej obsługi, opinie: BHP, ppoż. i z zakresu ochrony środowiska dotyczące przedmiotowych zbiorników. Podniósł, że przedstawiona przez odbiorców dokumentacja wskazuje, że zbiorniki (...) to przenośne pojemniki z tworzywa sztucznego o pojemnościach od 1.200dm 3 do 9.000dm 3 wyposażone w urządzenie dystrybucyjne. Pojemniki te spełniają wszystkie, przewidziane w przepisach z zakresu ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska i BHP, warunki do stosowania ich do przechowywania i dystrybucji oleju napędowego na potrzeby własne odbiorców. Powód wywiódł, iż zbiorniki te mogą być przenoszone i ustawiane bezpośrednio na gruncie, bez potrzeby jakichkolwiek fundamentów, podbudowy czy innego połączenia z gruntem, na którym swobodnie stoją. Powód zauważył, że ani w decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 2 stycznia 2014r. Nr (...), ani w protokole oględzin z dnia 17 grudnia 2013r. nie podano, na podstawie którego konkretnego przepisu Prawa budowlanego wymagane jest pozwolenie na budowę dla przedmiotowych zbiorników. Przy czym wyraził pogląd, że wbrew stanowisku Prezesa URE plastykowe pojemniki (...) są ruchomościami swobodnie przenoszonymi z miejsca na miejsce, a zatem nie stanowią budynku lub budowli w rozumieniu art. 3 pkt. 1 lit. a i b oraz art. 3 pkt. 2 i pkt. 3 Prawa budowlanego. W szczególności stwierdził, że pojemniki (...) nie są zbiornikami w rozumieniu art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego, ponieważ zbiornikiem takim będzie tylko taki zbiornik, z którego wykonaniem lub ustawieniem związane będzie wykonanie określonych robót budowlanych. Zaznaczył, że o uznaniu urządzenia za budowlę

3 przemawia cecha trwałego związania z gruntem sprowadzająca się do posadowienia obiektu na tyle trwale, aby zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie na inne miejsce. Natomiast, jak podał, zbiorniki (...) nie były w jakikolwiek sposób, a w zwłaszcza trwale z gruntem związane. Zbiorniki te (nienapełnione ) są bowiem lekkie i mogą być one przewożone lub przenoszone w inne miejsca bez użycia ciężkiego sprzętu. Zdaniem powoda są to rzeczy ruchome podlegające swobodnemu przemieszczaniu w zależności od potrzeb osoby z nich korzystającej. Tym samym w opinii powoda postawienie powyższych zbiorników na gruncie nie wymaga ani pozwolenia na budowę, o którym mowa w art. 28 ani zgłoszenia przewidzianego w art. 30 Prawa budowlanego. Powód podniósł, iż skoro zbiorniki (...) spełniają wszelkie wymogi z zakresu ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska i BHP, co potwierdzają złożone do akt sprawy opinie i certyfikaty rzeczoznawców odpowiednich specjalności, spełniał wobec tego wszystkie warunki koncesji. Powód podkreślił również, iż do zbiorników (...) nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące o transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243 poz z późn. zm.), ponieważ zbiorniki te nie są żadnym obiektem wymienionym lub zdefiniowanym w powyższym rozporządzeniu. Wskazał, że przedmiotowe pojemniki, używane do przechowywania oleju napędowego na potrzeby odbiorców pełnią taką samą funkcję jak np. zbiorniki na olej opałowy do zasilania domowych kotłowni opalanych tym paliwem. Dostawa zaś oleju opalowego do takich zbiorników przez przedsiębiorstwa energetyczne, handlujące tym paliwem jest powszechnie stosowana. Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: Decyzją z dnia 06 czerwca 2013 r. nr (...) (k akt adm.) zmienioną decyzją z dnia 12 września 2013r. nr (...) (k akt adm.) Prezes URE udzielił (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa z siedzibą w C. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 10 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2030r. Zmieniona koncesja w pkt określała, że Dostarczanie przez Koncesjonariusza paliw przy wykorzystaniu autocystern może odbywać się do odbiorców posiadających zbiorniki magazynowe spełniające wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 243, poz z późn. zm.) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), przy zachowaniu przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. z 2010 r. Nr 109, poz. 719). (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w dniu 01 października 2013r. przyjęła w dzierżawę część nieruchomości w S. należącej do (...) S.A. Oddział Cukrownia (...) (k. 21, 95 akt adm.). Na wydzierżawionym trawiastym terenie

4 Cukrowni posadowione zostały 2 zbiorniki na olej napędowy typu (...) o pojemności 5000 l o charakterze kontenerowym i ruchomym, które usytuowano w odległości 1 m od ogrodzenia (k , akt adm.). Przedmiotowe zbiorniki zostały wydzierżawione dwóm przedsiębiorcom transportowym: K. i W., po jednym zbiorniku każdemu z nich (k. 6 akt adm.). (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa dostarczała olej napędowy do ww. zbiorników na rzecz wskazanych firm transportowych (k. 6 akt adm.). W dniu 30 października 2013r. do Komendy Powiatowej Policji w K. wpłynęło z Prokuratury Rejonowej w K. pismo R. K. dotyczące nielegalnej sprzedaży paliwa z kontenerów na terenie Cukrowni (...) przez (...) celem przeprowadzenia czynności wyjaśniających w kierunku art. 60 ( 1 )kw. W dniu 27 listopada 2013r. po zakończeniu czynności wyjaśniających, w trakcie których przesłuchiwani świadkowie zeznali, że paliwo ze zbiorników tankowane jest tylko do pojazdów firm transportowych K. i W., prowadzący czynności wystąpił do Komendanta Powiatowego Policji w K. o wyrażenie zgody na odstąpienie od kierowania do Sądu wniosku o ukaranie w sprawie sprzedaży paliwa przez firmę (...) na terenie Cukrowni (...) w S. bez wymaganego zezwolenia, tj. o czyn z art. 60 ( 1 )kw z uwagi na brak znamion wykroczenia, gdyż nie stwierdzono, aby prowadzona działalność gospodarcza była wykonywana bez wymaganej koncesji (k. 5-7 akt adm.). Ponadto 21 listopada 2013r. do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. wpłynęło pismo zawiadamiające o nielegalnej budowie kontenerowych zbiorników naziemnych do dystrybucji paliwa zlokalizowanych na terenie Cukrowni (...) (k. 85 akt adm.). W związku z powyższym wszczęto postępowanie w sprawie ww. naziemnych zbiorników kontenerowych do dystrybucji paliw (k. 101 akt adm.). Pracownicy PINB w K. dokonali w dniach 25 listopada 2013r. i 17 grudnia 2013r. oględzin zbiorników i okolicznego terenu, zobowiązując do ich usunięcia do dnia 31 grudnia 2013r. (k , akt adm.). W trakcie oględzin wyjaśniono, iż ustawienie zbiorników w celu dystrybucji paliwa ciekłego wymaga uzyskania pozwolenia na budowę po spełnieniu wymagań zawartych w ustawie Prawo budowlane (k. 85 akt adm.). Natomiast podczas kontroli w dniu 30 grudnia 2013r. inspektorzy PINB stwierdzili, że 2 zbiorniki na olej zostały usunięte i teren jest uporządkowany (k akt adm.). Wobec tego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 02 stycznia 2014r. (...) umorzył w całości postępowanie dotyczące samowolnej budowy naziemnych zbiorników na paliwo w celu sprzedaży z nich oleju napędowego m.in. wobec (...), uznając, iż w związku z rozbiórką w/w obiektów sprawa stała się bezprzedmiotowa (k akt adm.). W dniu 17 marca 2014r. Prezes URE wszczął postępowanie administracyjne w sprawie wymierzenia (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa kary pieniężnej z uwagi na prowadzenie przez Przedsiębiorcę koncesjonowanej działalności gospodarczej w sposób niezgodny z warunkiem określonym w posiadanej przez niego koncesji z dnia 06 czerwca 2013r. nr (...) z późn.zm. O powyższym Przedsiębiorca został powiadomiony pismem z tego samego dnia (k akt adm.). W trakcie prowadzonego postępowania Przedsiębiorca złożył do organu pismo z dnia 02 kwietnia 2014r. (k akt adm.), 19 maja 2014r. (k akt adm.), 03 czerwca 2014r. (k akt adm.), 26 czerwca 2014r., w którym podał, że właścicielem zbiorników (...) postawionych na gruncie dzierżawionym przez (...) był J. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...) w L. (k akt adm.).

5 Pismem z dnia 01 lipca 2014 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w celu ewentualnego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłaszanych żądań w terminie do 18 lipca 2014 r. (k akt adm.), a 09 października 2014r. wydał Decyzję w sprawie (k akt adm.). Przedsiębiorca uzyskał w 2013 r. przychód z działalności koncesjonowanej w kwocie (...) zł (k. 17 akt adm.). W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 roku, poz j.t. ze zm.) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Naruszenie jednego z warunków koncesji jest zatem wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne i wymierzenia na tej podstawie, w oparciu o art. 56 ust. 2 powołanej ustawy, kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, gdyż treść przytoczonego przepisu wskazuje na obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy nie nakazuje więc wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa akceptując warunki udzielonej mu koncesji z dnia z dnia 06 czerwca 2013 r. nr (...) zmienionej decyzją z dnia 12 września 2013r. nr (...) zaakceptował również warunek Zgodnie z tym warunkiem Przedsiębiorca mógł dostarczać paliwa przy wykorzystaniu autocystern tylko do odbiorców posiadających zbiorniki magazynowe spełniające wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 243, poz z późn. zm.) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), przy zachowaniu przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. z 2010 r. Nr 109, poz. 719). Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego, Przedsiębiorca dostarczał odbiorcom paliwo do zbiorników, które takich wymogów nie spełniały. Podkreślić przy tym trzeba, że powód nie kwestionuje samego faktu dostarczania oleju napędowego na rzecz dwóch przedsiębiorców transportowych do dwóch wydzierżawionych przez nich zbiorników ustawionych na terenie należącym do (...) S.A. Oddział Cukrownia (...) w S., przyjętym w dzierżawę przez (...) Sp. z o.o. Sp.k. Powód wywodzi jedynie, że skoro zbiorniki spełniały wszelkie przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska, BHP, a ponadto były ruchome i przenośne, nie było wymagane pozwolenie na ich budowę, zatem nie naruszył on przepisów Prawa budowlanego, a przez to warunku

6 posiadanej koncesji. Ponadto, w ocenie powoda przedmiotowe zbiorniki nie są obiektami zdefiniowanymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. nr 243, poz ze zm.). Z twierdzeniami tymi nie można się zgodzić. Istotnym jest bowiem, że dane zbiorniki mają charakter kontenerowy. Zbiorniki tego typu są elementami stacji kontenerowej zdefiniowanej w 1 pkt 4 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r., pod pojęciem której rozumie się zbiorniki i urządzenia do tymczasowego wydawania paliw płynnych, o konstrukcji umożliwiającej jej przemieszczanie. Przy czym, właśnie na te cechy wolnostojących, nieprzytwierdzonych do podłoża pojemników na paliwo wskazywał powód. Jednakże w myśl 99 ust. 1 wymienionego rozporządzenia ustawodawca dopuszcza użytkowanie stacji kontenerowych wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także do zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego. Z kolei zbiorniki posadowione na terenie Cukrowni (...) nie służyły do wskazanych celów podmiotom wyliczonym w powołanym wyżej rozporządzeniu, wykorzystywane były bowiem do celów prywatnych firm transportowych. Wobec tego uzasadnionym jest stwierdzenie, że stosowane przez powoda zbiorniki (...) jako zbiorniki do magazynowania paliw używane były sprzecznie z przepisami powołanego rozporządzenia, z którego wynika zakaz przeznaczenia obiektów tego typu do powszechnego zaopatrywania w paliwa ciekłe. Dodatkowo wskazać trzeba, że jak wynika z 8 i 14 tegoż rozporządzenia przeładunek, magazynowanie oraz dystrybucja oleju napędowego, który był dostarczany przez powoda, może się odbywać tylko na terenie stacji paliw płynnych oraz bazy paliw płynnych. Przy czym w świetle 1 pkt 2 wym. rozporządzenia stacji kontenerowej zdecydowanie nie można utożsamiać ze stacją paliw płynnych, gdyż ta ostatnia stanowi obiekt budowlany, w skład którego mogą wchodzić jeśli chodzi o przetrzymywanie paliw płynnych - wyłącznie podziemne zbiorniki paliw płynnych. Z kolei baza paliw płynnych charakteryzowana co do zasady jako terminal do magazynowania lub przeładunku ropy naftowej i produktów naftowych, także jest traktowana jako obiekt budowlany, który powinien spełniać szereg wymogów dla baz paliwowych ( 1 pkt 5 rozporządzenia), które nie były spełnione w niniejszym przypadku. Dla przykładu podnieść można, że w myśl 11 ust. 1 pkt 1 i 2 w. wym. rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r., bazy paliw płynnych powinny być wyposażone w instalacje, urządzenia lub systemy przeznaczone do: zabezpieczania przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych oraz emisją par tych produktów do powietrza atmosferycznego w procesach ich przeładunku i magazynowania; pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych oraz sygnalizacji przecieków tych produktów do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych. Dodatkowo bazy paliw płynnych powinny być wyposażone w odpowiednią infrastrukturę obiektów technologicznych. Przy czym zgodnie z 38 ust. 1 powołanego rozporządzenia w otoczeniu obiektów technologicznych, tam gdzie mogą wystąpić wycieki ropy naftowej i produktów naftowych, należy wykonać uszczelnienie terenu zabezpieczające przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych. Natomiast zbiorniki, do których powód dostarczał paliwo były wolno posadowione na gruncie

7 trawiastym. Poza tym zbiorniki znajdowały się w odległości około 1 metra od ogrodzenia, mimo, że w rozporządzeniu przewidziano większe odległości dla zbiorników i obiektów technologicznych bazy ( 19 i 20 rozporządzenia). Dlatego zarówno infrastruktura jak i miejsce, w którym Przedsiębiorca dostarczał i przeładowywał paliwo nie nadawały się do tego celu. Z kolei jak stanowi 4 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 07 czerwca 2010r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. Nr 109, poz. 719), w obiektach oraz na terenach przyległych do nich zabronione jest wykonywanie czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji, takich jak dystrybucja i przeładunek ropy naftowej i produktów naftowych w obiektach i na terenach nieprzeznaczonych do tego celu. Ponadto budowa stacji paliw wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Powód podnosił jednak wielokrotnie, że zbiorniki, do których dostarczał paliwo nie są budynkami, budowlami w rozumieniu Prawa budowlanego, stąd nie było konieczne uzyskanie pozwolenia na budowę tychże zbiorników. Podczas oględzin pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w K. wyjaśniono jednakże, iż ustawienie zbiorników w celu dystrybucji paliwa ciekłego wymaga uzyskania pozwolenia na budowę po spełnieniu wymagań zawartych w ustawie Prawo budowlane. Ze stwierdzeniem tym nie sposób polemizować, gdyż takie ustalenie zostało zawarte w orzeczeniu właściwego organu nadzoru budowlanego. Poza tym ustawa z dnia 07 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013r., poz j.t. ze zm.) generalnie wskazuje, budowa jakich obiektów nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, a wszelkiego rodzaju stacje do dystrybuowania paliwa płynnego nie zostały tam wymienione (art. 29 Prawa budowlanego). Przy czym, nie ma w powoływanej ustawie przepisu, który ograniczałby konieczność uzyskania pozwolenia na budowę tylko do obiektów trwale z gruntem związanych, do czego przekonywał Przedsiębiorca. Wystarczającym do stwierdzenia naruszenia przez (...) warunku koncesji jest wszakże sam fakt ustalenia, że kontenery, do których Przedsiębiorca dostarczał paliwo nie spełniały wymagań rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, przez co to doszło również do naruszenia rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 07 czerwca 2010r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Niewątpliwie jednak kwestia naruszenia przepisów Prawa budowlanego rzutuje dodatkowo na wypełnianie warunku 2.2.3, który wprowadza zobowiązanie Koncesjonariusza do dostarczania paliwa do zbiorników, których posadowienie jest zgodne z przepisami rozporządzeń wykonawczych do ustawy Prawo budowlane. Przy czym o legalności dostarczania przez Przedsiębiorcę paliwa do zbiorników kontenerowych w S. nie może świadczyć ani posiadanie przez Przedsiębiorcę koncesji na obrót paliwami ciekłymi, ani pozytywne diagnozy stanu zbiorników choćby w zakresie bezpieczeństwa przeciwpożarowego, ponieważ nie wyklucza to braku realizacji innych wymogów nałożonych przez ustawodawcę. W związku z powyższym mając na względzie, iż Przedsiębiorca dostarczał olej napędowy do zbiorników, które jak wyżej wskazano nie spełniały wymagań w szczególności

8 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. oznacza to, że Przedsiębiorca działał wbrew warunkom określonym w koncesji, a konkretnie naruszył obowiązki wynikające z pkt udzielonej koncesji. Ustalenie, że doszło do naruszenia warunku koncesji, jaką otrzymał powód na obrót paliwami ciekłymi uzasadnia nałożenie na powoda kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne. Sama bowiem odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na zasadzie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego jest odpowiedzialnością obiektywną. Nie jest konieczne wykazanie umyślnej albo nieumyślnej winy ukaranego podmiotu. Jednakże nie oznacza to, że nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia przedmiotowej odpowiedzialności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 01 czerwca 2010r. sygn. III SK 5/10, LEX nr ). Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 05 lutego 2015r. o sygn. III SK 36/14, o ile do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, o tyle w przypadku nakładania przez organ kary pieniężnej, wymierzania jej wysokości oraz oceny możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, istotną rolę odgrywają czynniki o charakterze subiektywnym, odtwarzane w oparciu o analizę całokształtu zachowania karanego przedsiębiorcy, jego motywacji, kontekstu zarzucanego mu naruszenia, czy chociażby wpływu przedsiębiorstwa na uchybienie obowiązujących norm. Jak podał Sąd Najwyższy, ukształtowała się zatem linia orzecznicza, zgodnie z którą przyjęto, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo- prewencyjnym. W niniejszej sprawie należy natomiast przyjąć, że Przedsiębiorca nie podjął stosownych działań o takim charakterze, podczas gdy w prosty i łatwy sposób mógł zapobiec rozbieżnościom między podjętym działaniem, a uprawnieniami wynikającymi z koncesji. Naruszenie powoda należało zatem przeanalizować przez pryzmat art. 56 ust. 6 powołanej ustawy, uwzględniając stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Jeśli chodzi o kwestię zawinienia powoda stwierdzić trzeba, że powód nie wykazał się należytą starannością wymaganą od profesjonalnie działającego na rynku podmiotu. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ocenia się zgodnie z art kc przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Natomiast wyjątkowy charakter działalności koncesjonowanej przemawia za ustaleniem ponadprzeciętnego poziomu staranności, jaką powinien się wykazać koncesjonariusz. Przedsiębiorca niewątpliwie takiej staranności nie wykazał. W tym miejscu podnieść trzeba, że jako właściciel zbiorników był wymieniany sam (...), ale ostatecznie wskazał on, że ich właścicielem był J. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...) w L., który jest wspólnikiem (...). Dlatego powód musiał mieć wiedzę na temat danych zbiorników i niespełniania przez nich wymogów stawianych przez prawo. Jednocześnie powinien zdawać sobie sprawę, że posiadana przez niego koncesja zawiera w swoich zapisach określone warunki, które ma realizować. Stąd działanie sprzeczne z tymi istotnymi warunkami w zakresie dostarczania odbiorcom paliwa do zbiorników

9 niespełniających wymogów określonych przepisami prawa trzeba uznać za zawinione, a stopień zawinienia powoda należy określić jako duży. Jeśli chodzi o stopień szkodliwości czynu Sąd uznał jako istotne, że Przedsiębiorca wykonywał działalność niezgodnie z podstawowymi założeniami jego funkcjonowania uwzględnionymi w koncesji, dostarczając od początku października 2013r. do grudnia 2013r. paliwo odbiorcom wbrew wymogom gwarantującym prawidłowe wykonywanie działalności. Przy czym dokonywanie przez Przedsiębiorcę przepompowywania paliwa płynnego do zbiorników kontenerowych dzierżawionych przez odbiorców w miejscu do tego nieprzeznaczonym zagrażało bezpieczeństwu, jak i skażeniem środowiska. Szkodliwość przypisanego powodowi czynu była zatem znaczna. W związku z powyższym, w niniejszej sprawie nie zachodzą wskazane w art. 56 ust. 6a ustawy Prawo energetyczne przesłanki uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej. Zgodnie z powołanym przepisem Prezes Urzędu Regulacji Energetyki może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Przesłanki te nie wystąpiły jednak kumulatywnie jak tego wymaga ustawa, gdyż jak podano wyżej szkodliwość dokonanego przez powoda naruszenia była znaczna. Oceny możliwości finansowych Przedsiębiorcy dokonano uwzględniając, iż Przedsiębiorca uzyskał w 2013 r. z działalności koncesjonowanej przychody w wysokości (...) zł (k. 17 akt adm.). Mając powyższe na względzie, Sąd stanął na stanowisku, że uzasadnione jest ustalenie kary pieniężnej w kwocie ,00 zł. Kara ta nie powinna poważnie wpłynąć na sytuację finansową Przedsiębiorcy. Powód nie podał bowiem żadnych okoliczności, które przemawiałyby za przyjęciem, iż nie byłby w stanie uregulować kary w powyższej kwocie. Kara pieniężna, o której mowa wyżej, będzie pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań, co zmotywuje go do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej. Dodania wymaga, że określona w Decyzji kara pieniężna stanowi zaledwie ok. (...) przychodu Przedsiębiorcy osiągniętego w 2013r. z działalności podlegającej koncesjonowaniu, tj. przychodu osiągniętego przez powoda ze sprzedaży wszystkich paliw, podczas gdy Prezes URE mógł wymierzyć Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości nie przekraczającej 15% przychodu ukaranego Przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne. Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art k.p.c. O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., stosownie do wyniku sporu.