IV /18 PUBLIKACJE

Transkrypt

1 IV SA/Wr 155/18 - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu LEX nr Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 maja 2018 r. IV SA/Wr 155/18 PUBLIKACJE Rozumienie zwrotu "od dnia wydania orzeczenia" użytego w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Glosa do wyroku WSA z dnia 9 maja 2018 r., IV SA/Wr 155/18 UZASADNIENIE Skład orzekający Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn. Sędziowie WSA: Lidia Serwiniowska (spr.), Wanda Wiatkowska-Ilków. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale IV w dniu 9 maja 2018 r. sprawy ze skargi R. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia (...) grudnia 2017 r. nr (...) w przedmiocie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. na rzecz skarżącej kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadnienie faktyczne Zaskarżoną decyzją z dnia (...) grudnia 2017 r. nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., na podstawie art pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania, R. D. (dalej: strona, skarżąca) utrzymało w mocy wydaną z upoważnienia Prezydenta W. decyzję Starszego Administratora w Dziale Świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia (...) września 2017 r. ((...)) przyznającą prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 1406 zł miesięcznie bezterminowo od 1 czerwca 2017 r. Uzasadniając orzeczenie organ odwoławczy wskazał, że w dniu 23 czerwca 2017 r. R. D. złożyła do organu pierwszej instancji wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem - A. D., której niepełnosprawność powstała w wieku 21 lat w trakcie trwania nauki. Do wniosku dołączyła m.in. wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 1 marca 2017 r. ((...)) - o zmianie orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności we W. z dnia (...) lipca 2014 r. oraz o uznaniu A. D. za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym. Skarżąca nie pozostaje w zatrudnieniu ani też nie

2 wykonuje innej pracy zarobkowej. Mając powyższe na względzie, organ pierwszej instancji wydał oznaczoną na wstępie decyzję, na mocy której przyznał skarżącej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 1406,00 zł miesięcznie bezterminowo od 1 czerwca 2017 r. Skarżąca odwołała się od powyższej decyzji, wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy i uwzględnienie faktu, że wyrok Sądu uprawomocnił się dopiero w dniu 13 kwietnia 2017 r., wobec tego uznać należy, że wniosek o świadczenie pielęgnacyjne został złożony z zachowaniem trzymiesięcznego terminu od "wydania" orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Kolegium Odwoławcze wskazało, że zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2017 r. poz z późn. zm.: dalej jako ustawa) świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 1) matce albo ojcu, 2) opiekunowi faktycznemu dziecka, 3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, 4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności - jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy, prawo do świadczeń rodzinnych ustala się na okres zasiłkowy, z wyjątkiem świadczeń, o których mowa w art. 9, art. 14, art. 15, art. 15a, art. 15b, art. 16, art. 17 i art. 17c. Wedle art. 24 ust. 4 ustawy, prawo do zasiłku pielęgnacyjnego lub świadczenia pielęgnacyjnego ustala się na czas nieokreślony, chyba że orzeczenie o niepełnosprawności lub orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zostało wydane na czas określony. W przypadku wydania orzeczenia o niepełnosprawności lub orzeczenia o stopniu niepełnosprawności na czas określony prawo do zasiłku pielęgnacyjnego lub świadczenia pielęgnacyjnego ustala się do ostatniego dnia miesiąca, w którym upływa termin ważności orzeczenia. Na mocy wymienionego wyroku Sądu z dnia 1 marca 2017 r. córka skarżącej została zaliczona do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym bezterminowo. Wobec tego prawo do świadczenia pielęgnacyjnego należało przyznać skarżącej również bezterminowo.

3 Stosownie do art. 24 ust. 2 ustawy, prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. Z kolei, zgodnie z art. 24 ust. 2a ustawy, jeżeli w okresie trzech miesięcy, licząc od dnia wydania orzeczenia o niepełnosprawności lub orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, zostanie złożony wniosek o ustalenie prawa do świadczenia uzależnionego od niepełnosprawności, prawo to ustala się począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o ustalenie niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności. Kolegium Odwoławcze podało, że wniosek o świadczenie pielęgnacyjne został złożony przez skarżącą po upływie trzech miesięcy od wydania wyroku Sądu, na podstawie którego zaliczono córkę skarżącej do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym. Skarżąca wniosek o świadczenie pielęgnacyjne złożyła bowiem w dniu 23 czerwca 2017 r. Przy czym uchybienie przez skarżącą preferencyjnemu terminowi nastąpiło z przyczyn od niej zależnych, związanych ze zwykłą niedbałością, niedopatrzeniem. Jednocześnie w odwołaniu strona podniosła, że określony w przepisie art. 24 ust. 2a ustawy trzymiesięczny termin winien biec od dnia uprawomocnienia się wyroku sądu, a nie od dnia jego wydania. W takiej sytuacji, należy uznać, że R. D. dochowała trzymiesięcznego terminu na złożenie wniosku, gdyż wyrok sądu w jej sprawie uprawomocnił się dopiero w dniu 13 kwietnia 2017 r. Tymczasem, w ocenie Kolegium użyty w przepisie art. 24 ust. 2a ustawy zwrot "dzień wydania orzeczenia" należy rozumieć literalnie jako dzień uchwalenia, ogłoszenia lub podjęcia orzeczenia. Użyte w tym przepisie sformułowanie oznacza zatem dzień wydania przez właściwy organ lub sąd orzeczenia o niepełnosprawności lub orzeczenia i stopniu niepełnosprawności, czyli dzień jego podjęcia, a nie uprawomocnienia się. Dokonana przez Kolegium interpretacja przepisu art. 24 ust. 2a ustawy koresponduje ze stanowiskiem zajmowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo powołano wyrok WSA w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 189/12, w którym stwierdzono, że początek biegu terminu trzymiesięcznego nakazał liczyć od dnia wydania orzeczenia. Nie można zatem na podstawie tak sformułowanej treści przepisu przyjąć, że datą wydania orzeczenie jest dzień doręczenia skarżącemu wyroku sądu powszechnego z jego uzasadnieniem. Powołany przepis, art. 24 ust. 2a u.ś.r. nie zawiera stwierdzeń odwołujących się do kwestii prawomocności orzeczenia, czy też doręczenia orzeczenia (wyroku), czy to z uzasadnieniem lub bez niego. Takie czynności procesowe, jak wydanie orzeczenia, doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem, prawomocność orzeczenia, doręczenie prawomocnego orzeczenia mają zróżnicowany charakter procesowy i odnoszą się do odmiennych etapów w prowadzonym postępowaniu sądowym. Ustawa o świadczeniach rodzinnych w ramach zawartych w niej unormowań wprost zastrzega w niektórych przypadkach warunek uzyskania przez orzeczenie sądu powszechnego przymiotu prawomocności. Jako przykład podano art. 23 ust. 4 pkt 4 u.ś.r., w myśl którego, do wniosku w przedmiocie ustalenia prawa do świadczeń rodzinnych dołączyć należy, jako zaświadczenia oraz dowody niezbędne do ustalenia prawa do tych świadczeń, m.in. prawomocny wyrok sądu rodzinnego stwierdzający przysposobieniem czy też prawomocny wyrok sądu rodzinnego orzekający rozwód lub separację. Ustawodawca w sposób wyraźny

4 dokonuje zatem rozróżnienia pomiędzy wydaniem orzeczenia, a jego uprawomocnieniem. Z uwagi na zastosowany przez ustawodawcę sposób regulacji ustawy, polegający na bezpośrednim i dokładnym określeniu charakteru aktu lub czynności, z którą wiąże on określone skutki prawne, należy przyjąć, że tak samo jak w przypadku wymogu przedłożenia prawomocnego orzeczenia, ustawodawca zastrzegłby wprost, że termin na dokonanie czynności liczony powinien być od dnia doręczenia odpisu orzeczenia wraz z jego uzasadnieniem. Wobec braku takiego zastrzeżenia, termin wydać interpretowany powinien być zgodnie z powszechnie przyjmowanym w języku polskim jego rozumieniem, jako uchwalić coś lub ogłosić. W związku z powyższym zawarte w art. 24 ust. 2a ustawy sformułowanie "od dnia wydania orzeczenia" rozumieć należy jako dzień wydania przez właściwy organ lub sąd orzeczenia o ustaleniu stopnia niepełnosprawności". Identyczne stanowisko zajął także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt. I OSK 1092/16. W świetle ustalonego stanu faktycznego sprawy oraz przedstawionej wykładni przepisu art. 24 ust. 2a ustawy, zdaniem Kolegium, wypłata zasiłku pielęgnacyjnego dla syna skarżącej powinna nastąpić od miesiąca złożenia przez osobę go reprezentującą wniosku o zasiłek pielęgnacyjny, stosowanie do treści art. 24 ust. 2 ustawy, tj. od dnia 1 sierpnia 2017 r. W skardze na powyższe rozstrzygnięcie, skarżąca zarzuciła Kolegium naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 24 ust. 2a u.ś.r., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że trzymiesięczny termin do złożenia wniosku o ustalenie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego winien biec od dnia ogłoszenia wyroku, podczas gdy, zgodnie z wykładnią systemową i celowościową przepisu, winien on biec dopiero od dnia prawomocności orzeczenia sądowego. Ponadto sformułowany został zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miał istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art k.p.a., poprzez niezapewnienie skarżącej czynnego udziału w postępowaniu, a w szczególności brak umożliwienia wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji przez organy obu instancji, co znacznie utrudniło jej obronę swoich praw i sformułowanie stosownych wniosków dowodowych; art k.p.a. poprzez brak powołania w podstawie prawnej orzeczenia przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, co mogło doprowadzić do braku dwukrotnego merytorycznego rozpoznania sprawy; art pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji wydanej w I instancji, podczas gdy została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, co skutkowało niezastosowaniem art pkt 2 k.p.a. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że Kolegium naruszyło przepis art. 24 ust. 2a u.ś.r., poprzez przyjęcie, że sformułowanie "od dnia wydania orzeczenia" rozumieć należy jako dzień wydania przez właściwy organ lub sąd orzeczenia o ustaleniu stopnia niepełnosprawności. Jej zdaniem, jest to interpretacja wadliwa, a bieg terminu, o którym mowa w tym przepisie, rozpoczyna się wraz z uprawomocnieniem się orzeczenia, czyli w rozpatrywanej sprawie, z dniem 13 kwietnia 2017 r. Zdaniem skarżącej, skoro wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wpłynął do organu w dniu 23 czerwca 2017 r., oznacza to, że trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 24 ust. 2a u.ś.r., nie został przekroczony. Na poparcie swoich twierdzeń powołała orzecznictwo sądów administracyjnych oraz poglądy doktryny.

5 W odpowiedzi na skargę Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Uzasadnienie prawne Wojewódzki Sąd Administracyjnym zważył co następuje: W myśl przepisu art. 1 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola obejmuje zatem materialną i formalną prawidłowość zaskarżonego aktu. Spór w niniejszej sprawie sprowadza się w istocie do ustalenia daty początkowej uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Kwestie związane z przyznawaniem świadczeń rodzinnych reguluje ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2017 r. poz z późn. zm.) dalej, ustawa. Zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 ustawy prawo do świadczeń rodzinnych ustala się na okres zasiłkowy, z wyjątkiem świadczeń, o których mowa w art. 9, art. 14, art. 15, art. 15a, art. 15b, art. 16, art. 17 i art. 17c. W odniesieniu do wyszczególnionych w ust. 1 świadczeń, w tym do zasiłku pielęgnacyjnego, zastosowanie znajduje zasada określona w art. 24 ust. 2 ustawy, która stanowi, że prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. Natomiast w myśl art. 24 ust. 2a ustawy, jeżeli w okresie trzech miesięcy, licząc od dnia wydania orzeczenia o niepełnosprawności lub orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, zostanie złożony wniosek o ustalenie prawa do świadczenia uzależnionego od niepełnosprawności, prawo to ustala się począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o ustalenie niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności. Wojewódzki Zespół do Spraw Niepełnosprawności we Wrocławiu orzeczeniem z dnia (...) kwietnia 2015 r., (Nr (...)) utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności we W. z dnia (...) lipca 2014 r. (Nr (...)) mocą którego zaliczono A. D. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Następnie skarżąca korzystając z przysługujących jej uprawnień procesowych zaskarżyła orzeczenie organu wojewódzkiego do sądu powszechnego. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia wyrokiem z dnia 1 marca 2017 r. ((...)) zmienił powyższe orzeczenia i zaliczył A. D. do znacznego stopnia niepełnosprawności. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 13 kwietnia 2017 r. a jego prawomocność została stwierdzona 14 czerwca 2017 r. W tych okolicznościach skarżąca w dniu 23 czerwca 2017 r. złożyła wniosek o ustalenie świadczenia pielęgnacyjnego na małoletnią córkę. Organy uznały, że skarżąca - spełniając przesłanki z art. 17 ust. 1 do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego - może uzyskać to świadczenie zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy od miesiąca, w którym złożyła wniosek o to świadczenie, czyli od 1 czerwca 2017 r. Według organów orzekających, które kierowały się wyłącznie literalną wykładnią art. 24 ust. 2a ustawy, skarżąca nie spełniła warunków, ażeby skorzystać z dyspozycji wskazanego przepisu i dlatego nie przyznano jej świadczenia za

6 wcześniejszy okres. Powinna bowiem była złożyć wniosek o świadczenie w terminie trzech miesięcy od daty wydania wyroku sądu powszechnego orzekającego o stopniu niepełnosprawności, czemu uchybiła. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie zasadny jest zarzut skargi dotyczący naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, przez błędną wykładnię art. 24 ust. 2a ustawy i przyjęcie, że trzymiesięczny termin do złożenia przez uprawnionego do świadczenia - pielęgnacyjnego - uzależnionego od orzeczenia o niepełnosprawności wniosku o ustalenie prawa do tego świadczenia, biegnie zawsze od dnia wydania orzeczenia, w tym wyroku sądu powszechnego o niepełnosprawności, bez względu na datę jego uprawomocnienia. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się bardzo wyraźnie i konsekwentnie potrzebę uzupełniania wyników wykładni językowej przepisu art. 24 ust. 2a ustawy wynikami wykładni celowościowej uwzględniającej funkcję, którą realizować ma świadczenie pielęgnacyjne oraz mechanizm jego przyznawania uzależniony od uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. Tytułem przykładu wskazać należy na reprezentatywne w tym zakresie wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lutego 2017 r., sygn. akt I OSK 2143/15, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 listopada 2016 r., w sprawie o sygn. akt III SA/Kr 553/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 lutego 2016 r., w sprawie o sygn. akt II SA/Po 817/16 (dostępne na stronie Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko i argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2017 r., sygn. akt I OSK 1863,18, Lex nr , w którym wskazano na konieczność dostrzeżenia, przy interpretacji art. 24 ust. 2a ustawy, różnicy pomiędzy datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności przez powiatowe i wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, od daty orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności wydawanego przez sąd powszechny w formie wyroku. W powołanym wyroku Sąd zwrócił uwagę na istotny walor wyroku sądu powszechnego w postaci prawomocności, która determinuje moc wiążącą takiego wyroku. Przepis art ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101 z późn. zm.) stanowi bowiem, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Powyższe oznacza, że dopiero prawomocne orzeczenie sądu powszechnego wywołuje skutek wiążący również w zakresie jego treści w stosunku do innych sądów i organów, co w ukształtowanym dwuetapowym mechanizmie przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego ma niebagatelne znaczenie dla odkodowania właściwego rozumienia art. 24 ust. 2a ustawy. W świetle zasady wynikającej z art. 24 ust. 2 ustawy, nakładającej na ubiegającego się o świadczenie obowiązek przedłożenia prawidłowo wypełnionych i kompletnych dokumentów, w tym orzeczenia o niepełnosprawności, nie sposób pominąć istotnej różnicy między datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności przez powiatowe i wojewódzkie zespoły orzekania o niepełnosprawności a datą wydania wyroku przez sąd powszechny w tym samym przedmiocie, który wiąże inne organy w rozumieniu art. 365 k.p.c. dopiero od daty jego

7 prawomocności, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu 6 czerwca 2017 r. Stwierdzenie tej prawomocności nastąpiło natomiast w dniu 17 lipca 2017 r. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 października 2007 r., P 28/07 (OTK-A 2007/9/106), badając zgodność z Konstytucją przepisu art. 24 ust. 2 ustawy, nie budzi sprzeciwu to, że samo uzyskanie urzędowego potwierdzenia stanu niepełnosprawności wymaga postępowania administracyjnego zainicjowanego przez osobę zainteresowaną. Nie budzi także zastrzeżeń to, że postępowanie to z natury rzeczy musi trwać przez czas odpowiadający standardom właściwym dla postępowania administracyjnego i że w tym okresie zainteresowany jako nieodpowiadający ustawowym przesłankom uznania niepełnosprawności jest pozbawiony zasiłku. Jednakże od momentu wskazanego przez władzę publiczną w decyzji ustalającej wystąpienie niepełnosprawności danego stopnia zainteresowany ma prawo uzyskać - w ustawowym trybie - zasiłek pielęgnacyjny w ustawowo określonej wysokości. Z tą datą jego interes w uzyskaniu takiego zasiłku jest chroniony konstytucyjnie. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przerzucenie na osobę pozostającą pod ochroną art. 69 Konstytucji ryzyka nieprawidłowego działania administracji, stanowi naruszenie art. 2 Konstytucji. Z takim przerzuceniem skutków niewystarczających wyników wykładni językowej przepisu art. 24 ust. 2a ustawy mamy do czynienia w niniejszej sprawie, czego nie można było zaakceptować z punktu widzenia praworządności. Sposób wykładni przepisu art. 24 ust. 2a ustawy zastosowany przez organy administracji biorąc pod uwagę cały system przyznawania zasiłku pielęgnacyjnego, jest nielogiczny i niekonsekwentny w stopniu uniemożliwiającym realizację celu wynikającego z art. 69 Konstytucji, który stanowi o przysługiwaniu osobom niepełnosprawnym pomocy ze strony władz publicznych, w zakresie zabezpieczenia egzystencji, przysposobienia do pracy oraz komunikacji społecznej. Wobec ustalonych okoliczności sprawy należało zatem uznać terminowość wniosku skarżącej, ponieważ złożyła go w dniu 23 czerwca 2017 r. a wyrok modyfikujący orzeczenie o niepełnosprawności uprawomocnił się z dniem 13 kwietnia 2017 r. Zaskarżona decyzja zapadła więc z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 24 ust. 2a ustawy. Dlatego i zgodnie z art pkt 1 lit. a p.p.s.a. z uwagi na mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów art. 24 ust. 2a ustawy orzeczono jak w sentencji wyroku. Z uwagi na przyznanie przez organ pierwszej instancji świadczenia pielęgnacyjnego od czerwca 2017 r. orzeczeniem sądu nie objęto powyższej decyzji, czego żądała skarżąca. Konsekwencją wydanego wyroku jest natomiast zobowiązanie Kolegium Odwoławczego w ponownie prowadzonym postępowaniu - do wydania decyzji na podstawie art pkt 2 k.p.a. W tym zakresie wskazania co do treści samego rozstrzygnięcia wynikają z wyżej powiedzianego. Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi (naruszenia art. 10 1, art k.p.a.), przyjdzie zauważyć, że formułowanie zarzutów naruszenia przepisów postępowania wymaga od strony wykazania istnienia związku przyczynowego między naruszeniem przepisów postępowania, a wynikiem sprawy. Skarżąca nie wykazała natomiast jakiej to konkretnie czynności procesowej nie mogła (w związku z brakiem umożliwienia wypowiedzenia się co do zebranych dowodów) dokonać w sprawie. To zaś wyklucza możliwość uznania, że doszło

8 do takiego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Również brak powołania w podstawie prawnej decyzji organu odwoławczego wszystkich przepisów mających zastosowanie w sprawie pozostaje bez wpływu na jej wynik nie może stanowić uzasadnienia do wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 p.p.s.a. w zw. z art p.p.s.a. oraz 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).