Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 11 ust. 4, art. 11 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz

Transkrypt

1 II SA/Go 274/18, Moment powstania niepełnosprawności a świadczenie pielęgnacyjne. - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim LEX nr Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 5 czerwca 2018 r. II SA/Go 274/18 Moment powstania niepełnosprawności a świadczenie pielęgnacyjne. TEZA aktualna W stosunku do opiekunów osób wymagających opieki, których niepełnosprawność powstała później, kryterium momentu powstania niepełnosprawności, jako uniemożliwiające uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego, utraciło przymiot konstytucyjności. Wobec tego, w odniesieniu do tych osób, oceny spełnienia przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem tego kryterium. UZASADNIENIE Skład orzekający Przewodniczący: Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski. Sędziowie WSA: Jacek Jaśkiewicz, Asesor Jarosław Piątek. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi M.C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) r., nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia (...) r., nr (...). Uzasadnienie faktyczne Decyzją z dnia (...) grudnia 2017 r., nr (...) Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej odmówił przyznania M.C. świadczenia w formie dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego, wnioskowanego na E.M. Podstawę prawną powyższego rozstrzygnięcia stanowił art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2017 r. poz z późn. zm., dalej: u.p.s.), art. 12 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548), art. 17 i art. 20 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 182, dalej: u.ś.r.) oraz art. 10 3, art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, dalej: k.p.a.). W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że decyzją z (...) sierpnia 2010 r. przyznano M.C. prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną matką E.M., na okres od (...) sierpnia 2010 r. na stałe.

2 Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 11 ust. 4, art. 11 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw, osoby uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów dotychczasowych zachowały prawo do tego świadczenia do (...) czerwca 2013 r., jeżeli spełniały warunki określone w przepisach dotychczasowych, czyli obowiązujących do 31 grudnia 2012 r. Decyzje o przyznaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, wydane na podstawie tych przepisów wygasły z mocy prawa od 1 lipca 2013 r. Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r., tj. 1 stycznia 2013 r. nastąpiły zmiany w warunkach przyznawania świadczeń pielęgnacyjnych oraz wprowadzono zasiłek opiekuńczy. Organ stwierdził, że w związku z niespełnieniem przez M.C. przesłanek do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, obowiązujących od 1 stycznia 2013 r., prawo do przedmiotowego świadczenia wygasło od 1 lipca 2013 r. W okresie od (...) lipca 2013 r. do (...) października 2013 r. M.C. pobierała specjalny zasiłek opiekuńczy, natomiast od (...) listopada 2013 r. do dnia wydania decyzji organu pierwszej instancji pobiera zasiłek dla opiekuna w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną matką E.M. W dniu 28 listopada 2017 r. do Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej wpłynął wniosek M.C. o ustalenie prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego, realizowanego na podstawie art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzimych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548) za okres od (...) stycznia 2013 r. do (...) czerwca 2013 r. Zgodnie z art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych osobom, o których mowa w art. 11 ust. 1, spełniającym warunki określone w art. 17 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz osobom, którym przyznano prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, za każdy miesiąc w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 30 czerwca 2013 r., w którym przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, przysługuje dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego. Ustawa przewiduje, że osoby spełniające aktualne warunki art. 17 u.ś.r., tj. warunki określone w brzmieniu ww. przepisu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., mające w okresie od stycznia 2013 r. do czerwca 2013 r. ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego - otrzymają dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie po 100,00 zł miesięcznie. W związku z niespełnianiem aktualnych przesłanek do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, organ I instancji stwierdził, że dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje wnioskodawczyni. Od decyzji w ustawowym terminie odwołała się M.C., która zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie: prawa materialnego mającego istotny wpływ m wynik sprawy poprzez niewłaściwe zastosowanie: a) normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej nomy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, b) art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r.

3 poz. 1548, zwanej dalej "ustawą zmieniającą") poprzez bezpodstawne przyjęcie, że M.C. nie przysługuje dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego, podczas gdy odwołująca się spełnia wszelkie przesłanki do jego przyznania, przepisów postępowania administracyjnego mających istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7, art. 8, art k.p.a., poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony. Odwołująca się wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i przyznanie wnioskowanego świadczenia, w okresie od (...) stycznia do (...) czerwca 2013 r. na mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw, wypłatę należnego dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj oraz czerwiec 2013 r. w kwocie po 100,00 zł za każdy miesiąc wraz z ustawowymi odsetkami od zaległości, licząc je od dnia terminu comiesięcznej wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego przez MGOPS, za który należny jest dodatek, tj. za styczeń od (...) stycznia, za luty od (...) lutego, itd. do dnia przekazania środków na konto bankowe M.C., jakie jest znane co do danych MGOPS w Dziale Świadczeń Rodzinnych. Decyzją z dnia (...) marca 2018 r. nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze - na podstawie art pkt 1 k.p.a. - utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. \Uzasadniając decyzję organ odwoławczy stwierdził, że w oparciu o orzeczenie o niepełnosprawności stwierdził, że matka odwołującej się nie spełnia wskazanych w art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych warunków. Tym samym odwołująca się w oparciu o art. 12 ww. ustawy nie może otrzymać pomocy. Tym samym Kolegium stwierdziło brak podstaw do zmiany decyzji organu I instancji z dnia (...) grudnia 2017 r. i przyznania M.C. dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z jej wnioskiem. Ponadto organ stwierdził, że przy wydawaniu decyzji nie zostały również naruszone powołane przepisy Konstytucji, w tym art. 69 stanowiący, że osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają zgodnie z ustawą między innymi pomocy w zabezpieczeniu egzystencji oraz art. 2 Konstytucji RP zawierający klauzulę demokratycznego państwa prawnego. Organ odwoławczy podkreślił, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 stwierdzono, że jego skutkiem w odniesieniu do art. 17 ust. 1b u.ś.r. jest to, że opiekunowie dorosłych osób niepełnosprawnych muszą być przez ustawodawcę traktowani jako podmioty należące do tej samej klasy. Nie mogą być zatem - co do zasady - traktowani w sposób odmienny. Trybunał zobowiązał ustawodawcę do precyzyjnego określenia racjonalnych przesłanek, od których uzależni zróżnicowany poziom świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Ponadto, co zdaniem Kolegium w sprawie ma kluczowe znaczenie, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że skutkiem wejścia w życie wyroku nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie "praw" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. W ocenie Kolegium respektowanie konstytucyjnej normy zawartej w art. 190 ust. 1 Konstytucji RP nakłada na organy obowiązek pełnego wykonania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wydanego w sprawie K 38/13, a więc z uwzględnieniem określonych w tym rozstrzygnięciu skutków wyroku w zakresie stosowania prawa przez organy administracji i sądy. Tylko taki sposób wykonania wspomnianego wyroku Trybunału Konstytucyjnego stanowi wypełnienie

4 obowiązku wykonywania orzeczeń Trybunału, zgodnie z art. 190 ust. 1 w związku z art. 2, 7 i 8 ust. 1 Konstytucji. Mając powyższe na uwadze organ utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi M.C. złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego mającego istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. art pkt 1 k.p.a. oraz art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548) z dnia 7 grudnia 2012 r. w związku z art. 17 ust. 1 i Ib u.ś.r, z art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji RP, przez nieuwzględnienie córki opiekującej się matką i pobierającej w związku z tą opieką od dnia (...).08.20lOr. świadczenie pielęgnacyjne "na stałe" jako osoby, która jest uprawniona do uzyskania prawa do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od (...) stycznia do (...) czerwca 2013 r. na mocy art. 12 ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548) z dnia 7 grudnia 2012 r. Skarżąca wniosła o uwzględnienie skargi i uchylenie - na podstawie art pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji a także na mocy art. 153 p.p.s.a. zobowiązanie organów I i II instancji do przyjęcia oceny prawnej Sądu i wskazań co do dalszego postępowania w zastosowaniu przepisów u.ś.r. w zgodzie z sentencją wyroku TK z 21 października 2014 r. ze sprawy K 38/13, tj. zobowiązanie organów do przyznania skarżącej dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj oraz czerwiec 2013 r. w kwocie po 100 zł za każdy miesiąc, co daje sumarycznie za 6 miesięcy 600,- zł wraz z ustawowymi odsetkami od zaległości, licząc je od dnia terminu wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego przez MGOPS do dnia przekazania środków na konto bankowe skarżącej. Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumenty przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie prawne Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie natomiast do art pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz z późn. zm. - dalej jako p.p.s.a.) uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z art p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków

5 podniesionych w skardze - w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu. Mając na uwadze tak zakreślony zakres kognicji Sąd uznał, że wniesiona skarga zawiera usprawiedliwione podstawy. Materialnoprawną podstawę wydania decyzji przez organ I i II instancji o odmowie przyznania skarżącej dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego stanowił przepis art. 12 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548) oraz art. 17 u.ś.r. Zgodnie z art. 12 ww. ustawy, osobom, o których mowa w art. 11 ust. 1 u.ś.r. (a więc osobom uprawnionym do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów dotychczasowych tj. przepisów u.ś.r.), spełniającym warunki określone w art. 17 u.ś.r., w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz osobom, którym przyznano prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów u.ś.r., w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, za każdy miesiąc w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 30 czerwca 2013 r., w którym przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, przysługuje dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego (ust. 1). Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia (art. 17 ust. 1b pkt 1 u.ś.r.) lub w trakcie nauki lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia (art. 17 ust. 1b pkt 2 u.ś.r.). Okolicznością niesporną w niniejszej sprawie jest to, że niepełnosprawność matki skarżącej urodzonej 1 czerwca 1925 r. powstała po ukończeniu przez nią 25 roku życia. Należy wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r., (K 38/13, OTK-A 2014/9/104) orzekł, że art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego wyraźnie podkreślono, że skutkiem wyroku TK z dnia 21 października 2014 r., K 38/13, nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Z tego względu zdaniem Sądu kluczowa jest ocena znaczenia wskazanego powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego dla prawidłowej wykładni art. 17 ust. 1b u.ś.r. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 września 2017 r., (I OSK 2370/16, - CBOSA) wskazał, że według art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Zgodnie z art. 190 ust. 3 Konstytucji, orzeczenia Trybunału wchodzą w życie z dniem ogłoszenia, o ile Trybunał nie określi innego terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Stosownie natomiast do art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w

6 trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. W świetle omawianego wyroku Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że w stosunku do opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, których niepełnosprawność powstała nie później, niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia, przepis art. 17 ust. 1b u.ś.r. jest zgodny z Konstytucją i nie ma przeszkód prawnych do jego stosowania. Natomiast w stosunku do opiekunów osób wymagających opieki, których niepełnosprawność powstała później, kryterium momentu powstania niepełnosprawności, jako uniemożliwiające uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego, utraciło przymiot konstytucyjności. Wobec tego, w odniesieniu do tych osób, oceny spełnienia przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem tego kryterium. Zauważyć należy, iż nie jest także prawnie istotne powoływanie się na fragment uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2014 r., w którym zawarto stwierdzenie, że "skutkiem wejścia w życie niniejszego wyroku nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie (prawa) do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa". Powyższe uzasadnienie zawiera argumentację mającą przemawiać za wydanym przez Trybunał rozstrzygnięciem - nie zastępuje go jednak. Brak jest też podstaw prawnych do uznania, aby stanowiło ono w jakimkolwiek zakresie uzupełnienie rozstrzygnięcia. Stwierdzenie niekonstytucyjności części przepisu w wyroku zakresowym wywołuje domniemanie niekonstytucyjności tej zakwestionowanej części, a skoro sądy są związane orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego w zakresie dokonanej oceny zgodności z Konstytucją, to znaczy, że nie mogą uchylić się od tego związania przez wzgląd na jakiekolwiek treści zawarte w uzasadnieniu takiego orzeczenia, ponieważ uzasadnienie nie stanowi treści rozstrzygnięcia. W takiej sytuacji, w razie braku reakcji ustawodawcy, należy odkodować podstawę prawną z tych przepisów normujących daną instytucję materialnoprawną, które nie utraciły cechy zgodności z Konstytucją, tak jak to uczyniono w uwagach zamieszczonych powyżej. W orzecznictwie zwrócono również uwagę, że Trybunał Konstytucyjny nie skorzystał z możliwości odroczenia utraty mocy obowiązującej derogowanej części przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r. (art. 190 ust. 3 Konstytucji RP). Oznacza to, że bezpośrednim skutkiem orzeczenia jest utrata przez art. 17 ust. 1b u.ś.r. we wskazanym zakresie domniemania konstytucyjności z dniem publikacji w Dzienniku Ustaw, a okoliczności tej Sąd nie może nie brać pod uwagę. Zatem rozpoznając wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego złożony przez opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej w takim stanie prawnym organy mają obowiązek zbadać, czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania tego świadczenia, określone w art. 17 u.ś.r, z wyłączeniem tej części tego przepisu, która z dniem 23 października 2014 r. została uznana za niekonstytucyjną. Stwierdzenie niekonstytucyjności określonego przepisu ustawy ze swej istoty tworzy nowy stan prawny od chwili wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Przyjęcie, że stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu nie przekłada się na ukształtowanie nowego stanu prawnego jest sprzeczne z zasadami państwa prawa, które organy mają obowiązek wcielać w życie (zob. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2018 r., I OSK 2758/17, CBOSA). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela przedstawione powyżej

7 stanowisko. Z tych powodów Sąd na podstawie art pkt 1 lit. a i art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia (...) grudnia 2017 r. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy administracji publicznej będą miały na uwadze stanowisko zawarte w uzasadnieniu niniejszego wyroku i rozpoznając wniosek skarżącej pominą kryterium wieku z art. 17 ust. 1b u.ś.r.