Notatki Notes. Zimowanie borowców wielkich Nyctalus noctula (Schreber, 1774) w Jaskini Szachownica

Transkrypt

1 Kn.qxd :25 Page 65 Notatki Notes Zimowanie borowców wielkich Nyctalus noctula (Schreber, 1774) w Jaskini Szachownica Hibernation of noctule bat Nyctalus noctula (Schreber, 1774) in the Szachownica cave Abstract: Hibernating noctule bat Nyctalus noctula in Poland are noted very rarely in underground roosts. In winter 2008 in Szachownica cave (Wielun Upland) two noctule bat have been observed (three times: 27.01; and 2.03). Bats were found in a crack in the roof of the cave. In the same place large groups of Barbastella barbastellus and Myotis myotis roosted there in January and March, respectively. Bats in the cave were released in December 2007, and appear in it every year since then. Key words: Chiroptera, Nyctalus noctula, winter roost, cave, Central Poland Borowiec wielki Nyctalus noctula w Europie odbywa dalekie sezonowe wêdrówki miêdzy kryjówkami letnimi i zimowymi (Strelkov, 1969; Gebhard & Bogdanowicz, 2004). W Polsce uznawany jest za gatunek migruj¹cy na okres zimy do krajów po³o onych dalej na zachód i po³udnie (Kowalski et al., 1957; Harmata, 1996). Jednak w ostatnich latach coraz czêœciej stwierdzany jest zim¹ w Polsce, gdzie hibernuje w nadziemnych czêœciach budynków oraz w dziuplach drzew ( upicki et al., 2007). W obiektach podziemnych obserwowano go sporadycznie (Gebhard & Bogdanowicz, 2004), a doniesienia o zimowaniu w jaskiniach nale ¹ do rzadkoœci. Regularnie borowce zimuj¹ w jaskiniach dopiero w po³udniowej czêœci Karpat (Nagy & Szántó, 2003). Do chwili obecnej z terenu naszego kraju znane s¹ jedynie dwie takie obserwacje: 5 osobników w sztucznej jaskini Bochotnica na Wy ynie Lubelskiej (Piskorski, 2000), oraz jeden borowiec, który zosta³ znaleziony w Jaskini Puchacza w Ojcowskim Parku Narodowym (Wieczorek, 2001). W dniu w trakcie monitoringowego liczenia nietoperzy w Jaskini Szachownica (UTM CB45) stwierdzono zimowanie dwóch osobników borowca wielkiego. Jaskinia le y w granicach województwa œl¹skiego, na terenie Za³êczañskiego Parku Krajobrazowego. Zosta³a w³¹czona do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 jako obszar PLH Oba osobniki przebywa³y w odleg³oœci oko³o 10 m od siebie w g³êbokich szczelinach stropu Sali Przejœciowej, oddalone oko³o 15 cm od zewnêtrznych krawêdzi szczelin. Warunki termiczne w tej czêœci jaskini jedynie nieznacznie ró ni¹ siê od temperatury na zewn¹trz. Dociera tam równie rozproszone œwiat³o. Jak sama nazwa wskazuje, sala znajduje siê pomiêdzy du ymi otworami wejœciowymi. Borowce hibernowa³y w bliskim s¹siedztwie du ych grup mopków Barbastella barbastellus licz¹cych po kilkadziesi¹t osobników (koniec stycznia). Natomiast w marcu towarzyszy³y im nocki du e Myotis myotis. Obserwacjê powtórzono jeszcze dwukrotnie ( oraz ) - oba osobniki przebywa³y w tych samych szczelinach, w nieznacznie zmienionych pozycjach. Po up³ywie prawie roku od obserwacji dotar³a do autorów informacja o wypuszczeniu w jaskini dwóch borowców na pocz¹tku grudnia 2007 roku. By³y to zwierzêta znalezione w jednym z budynków mieszkalnych w Krakowie (dzielnica Pr¹dnik Czerwony) bêd¹ce w dobrej kondycji, które wypuszczono wewn¹trz jaskini. Nietoperze nie zosta³y niestety zaobr¹czkowane, jednak istnieje du e prawdopodobieñstwo, e obserwowano w³aœnie te same osobniki. Równie termin wypuszczenia mo e potwierdzaæ hipotezê, e w jaskini zimowa³y przywiezione nietoperze. Podczas kolejnej kontroli tej jaskini w styczniu 2009 roku stwierdzono ponownie dwa borowce (Ryc. 1). Nietoperze przebywa³y w tych samych miejscach szczelin Sali Przejœciowej co w roku poprzednim.

2 Kn.qxd :25 Page Ryc. 1. Fig. 1. Borowiec wielki Nyctalus noctula zimuj¹cy w towarzystwie mopków Barbastella barbastellus w jaskini Szachownica The noctule bat Nyctalus noctula hibernating with barbastelle bats Barbastella barbastellus in Szachownica cave W literaturze udokumentowana jest silna filopatria nietoperzy, o ich przywi¹zaniu do miejsc zimowania œwiadcz¹ liczne przyk³ady wielokrotnych stwierdzeñ zaobr¹czkowanych osobników w tych samych zimowiskach (Strelkov, 1969; Roer, 1995; Harmata 1996). Obserwowano równie zdolnoœæ nietoperzy do powrotu do miejsca, z którego je wywieziono, tzw. homing. Osiad³e podkowce ma³e Rhinolophus hipposideros powraca³y z odleg³oœci ponad 20 km, a gatunki dokonuj¹ce dalszych wêdrówek (amerykañskie nocki Myotis lucifugus i M. sodalis) wraca³y nawet z odleg³oœci kilkuset kilometrów (Kowalski & Wojtusiak 1952; Cockrum, 1956). Tym bardziej interesuj¹ce jest tak szybkie i, wydaje siê, trwa³e przystosowanie obserwowanych osobników, gatunku uznawanego za wêdrowny, do nowego typu zimowej kryjówki. Zwiêkszaj¹ca siê w ostatnich latach liczba przypadków zimowania borowców wielkich w Polsce ( upicki et al., 2007), mo e œwiadczyæ o zmianach w biologii gatunku, zw³aszcza o skracaniu siê dystansu wêdrówkowego. Bardziej osiad³y tryb ycia, jaki wykazuj¹ niektóre osobniki, zwiêksza ich prze ywalnoœæ, poniewa podczas wêdrówek nara one s¹ na liczne niebezpieczeñstwa (Lesiñski, 2006). Zimowaniu borowców wielkich w Polsce sprzyjaj¹ zapewne ³agodne zimy, coraz czêœciej zdarzaj¹ce siê w ostatnich latach. Literatura Cockrum L.E Homing, movement and longevity of bats. J. Mamm. 37: 48-53; Gebhard J. & Bogdanowicz W Nyctalus noctula (Schreber, 1774), 1797) Großer Abendsegler [In:]. Niethammer J. & Krapp F. (eds). Handbuch der Säugetiere Europas. Band 4/I: Fledertiere (Teil II). Aula-Verlag, Wiebelsheim: ; Harmata W Wyniki obr¹czkowania nietoperzy w Polsce w latach [In:] Wo³oszyn B.W. (ed.). Aktualne problemy ochrony nietoperzy Polsce. Materia³y IX Ogólnopolskiej Konferencji Chiropterologicznej Kraków listopada Publikacje CIC ISEZ PAN Kraków: 25-40; Kowalski K. & Wojtusiak R.J Homing experiments on Bats. Part I. Bull. Ac. Inst. D. l Ac. Pol. d. Sc. Mat. Hist. B. II 1: 32-33; Kowalski K., Krzanowski A. & Wojtusiak R.J Sprawozdanie z akcji obr¹czkowania nietoperzy w Polsce w latach Acta Theriol. 1: ; Lesiñski G Wp³yw antropogenicznych przekszta³ceñ krajobrazu na strukturê i funkcjonowanie zespo³ów nietoperzy w Polsce. Wyd. SGGW, Warszawa: 212 pp.; upicki D., Szkudlarek R., Cichocki J. & Ciechanowski M Zimowanie borowca wielkiego Nyctalus noctula (Schreber, 1774) w Polsce. Nietoperze 8: 27-38;

3 Kn.qxd :25 Page Nagy Z.L. & Szántó L., 2003: The occurrence of hibernating Pipistrellus pipistrellus (Schreber, 1774) in caves of The Carpathian Basin. Acta Chiropterologica 5: ; Piskorski M., Mazur M., Potakiewicz G. & Urban M Zimowe liczenia nietoperzy na LubelszczyŸnie w 2000 roku. Materia³y konferencyjne, XIV OKCh, Rogów, : 32-33; Roer H years of bat-banding in Europe. Results and tasks for future research. Myotis 32-33: ; Strelkov P.P Migratory and stationary bats (Chiroptera) of the European part of the Soviet Union. Acta Zool. Cracov. 16: ; Wieczorek M Pierwsze stwierdzenie w Polsce borowca wielkiego Nyctalus noctula (Schreber, 1774) w jaskini. Nietoperze 2: 143. Maurycy Ignaczak Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Nietoperzy Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody Salamandra ul. Baczyñskiego 6/13, Zduñska Wola imoris@ksiezyc.pl Jaros³aw Manias, Rados³aw Jaros, Grzegorz Wojtaszyn, Rafa³ Szuflet Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody Salamandra ul. Szamarzewskiego 11/6, Poznañ Najwiêksze zimowisko nietoperzy na Pomorzu Gdañskim The largest bat hibernaculum in the Gdañsk Pomerania region (northern Poland) Abstract: On , the winter roost of bats in an old, disused, underground water reservoir in Gdañsk-Orunia was surveyed for the first time. It appeared to be the largest hibernaculum of bats in the whole region. In total, 594 individuals were counted, including 417 Myotis daubentonii, 96 M. nattereri, 58 M. myotis, 1 M. dasycneme and 6 Plecotus auritus. The site is especially remarkable as the largest winter roost of M. myotis, the species from Annex II of Habitat Directive, where 47.5% of all greater mouse-eared bats hibernating in the region (n=122) were recorded. The second regional winter locality of M. dasycneme (considered endangered in Poland) is also worth noticing. Key words: Chiroptera, Vespertilionidae, distribution, Gdañsk, winter roost Zimowy monitoring nietoperzy na Pomorzu Gdañskim prowadzony jest od 1989 roku i pocz¹tkowo ogranicza³ siê do dwóch grup niewielkich obiektów, przy czym w adnej z nich liczba hibernuj¹cych osobników nie przekracza³a piêædziesiêciu (A. Rachwald w: Postawa et al., 1994). W kolejnych latach do monitoringu do³¹czano kolejne stanowiska, pocz¹wszy od fortyfikacji w otoczeniu samego Gdañska (Jarzembowski et al., 2000; Ciechanowski et al., 2006b), po liczne ma³e piwnice rozsiane w krajobrazie rolniczym (Ciechanowski et al., 2006a). Obecnie sta³ym monitoringiem objêtych jest ju ponad 90 obiektów, rozproszonych na obszarze miêdzy S³upskiem a Fromborkiem (M. Ciechanowski, dane niepubl.). We wschodniej czêœci regionu inwentaryzowano te nietoperze hibernuj¹ce w licznych na tym terenie dawnych zamkach krzy ackich (Ciechanowski et al., 2002; Stec & Kasprzyk, 2004; Stec et al., 2007; Stec et al., 2008). Dnia przeprowadzono kontrolê, zbudowanego w II po³owie XIX wieku, dawnego, podziemnego zbiornika wodoci¹gowego w Gdañsku-Oruni (UTM CF42). Wejœcie do obiektu znajduje siê na krawêdzi wysoczyzny, na po³udniowym zboczu Doliny Potoku Oruñskiego. Zbiornik jest sal¹ na planie kwadratu o wymiarach ~50 50 m (pojemnoœæ 5000

4 Kn.qxd :25 Page Ryc. 1. Fig. 1. Wnêtrze XIX-wiecznego, podziemnego zbiornika wodoci¹gowego w Gdañsku-Oruni najwiêkszego zimowiska nietoperzy na Pomorzu Gdañskim (Fot. M. Ciechanowski) Interior of the XIX century underground water reservoir in Gdañsk-Orunia the largest bat hibernaculum in Gdañsk Pomerania region (Fot. M. Ciechanowski) m 3 ), jej œciany i strop wykonane s¹ z cegie³. Wejœcie jest zamkniête stalowymi drzwiami, zaœ jedyny dostêp do wnêtrza dla nietoperzy zapewniaj¹ pionowe przewody wentylacyjne w stropie, o œrednicy nieprzekraczaj¹cej 30 cm, oraz w¹ska szczelina nad drzwiami. Podczas kontroli nie przeprowadzano pomiarów mikroklimatu, jednak liczne ka³u e na dnie zbiornika sugeruj¹ wysok¹ wilgotnoœæ wzglêdn¹ powietrza. Otoczenie zbiornika jest ca³kowicie bezleœne dominuj¹cymi zbiorowiskami roœlinnymi s¹ ciep³olubne murawy, suche ³¹ki i luÿne, niskie zaroœla, zajmuj¹ce tereny dawnych ogrodów. We wnêtrzu zbiornika zimowa³y ³¹cznie 594 nietoperze: 58 nocków du ych Myotis myotis (9,8%), 96 nocków Natterera Myotis nattereri (16,2%), 417 nocków rudych Myotis daubentonii (70,2%), 1 nocek ³ydkow³osy Myotis dasycneme (0,2%), 6 gacków brunatnych Plecotus auritus (1,0%) i 16 osobników nieoznaczonych (2,7%). Na posadzce znaleziono równie osobniki martwe 1 nocka rudego i 2 nocki du e. Obiekt stanowi wiêc najwiêksze zimowisko nietoperzy w województwie pomorskim. Dla porównania, we wszystkich pomieszczeniach Twierdzy Wis³oujœcie w Gdañsku naliczono maksymalnie 313 osobników ( Ciechanowski et al., 2006b), jednak w 2009 roku zimowa³y tam zaledwie 194 osobniki; dawny schron Obrony Cywilnej w Gdañsku-Oliwie (u ytek ekologiczny Oliwskie Nocki ) jest zimowym schronieniem do 120 nietoperzy (M. Ciechanowski, dane niepubl.). Na terenie Zamku Krzy ackiego w Malborku w lutym 2004 roku hibernowa³y 224 osobniki (Stec & Kasprzyk, 2004). Na uwagê zas³uguje równie sk³ad gatunkowy nietoperzy wykorzystuj¹cych nowo odkryte hibernakulum. Zbiornik w Gdañsku-Oruni stanowi najwiêksze w województwie pomorskim (58 osobników) zimowisko nocka du ego Myotis myotis (gatunku z za³¹cznika II Dyrektywy Siedliskowej UE), osi¹gaj¹cego w okolicach Trójmiasta swoj¹ pó³nocn¹ granicê zasiêgu w Europie (Güttinger et al., 2001). Dla porównania w schronie w Gdañsku-Oliwie (obszar Natura 2000 Bunkier w Oliwie PLH220055) zimuje zaledwie do 18 nocków du ych, zaœ w podziemiach dawnego browaru przy ul. Podwale w Gniewie do 30 osobników; oruñski zbiornik gromadzi³ 47,5% wszystkich nocków du ych zliczonych zim¹ 2009 w woj. pomorskim (n=122 osobników na 111 skontrolowanych obiektów; M. Ciechanowski, dane niepubl.). W obiekcie stwierdzono równie hibernacjê drugiego gatunku z Za³¹cznika II Dyrektywy Siedliskowej nocka ³ydkow³osego Myotis dasycneme, uwa anego za gatunek zagro ony (EN) w skali Polski (Wo³oszyn, 2001), zaœ bliski zagro enia (NT) w skali Europy i œwiata (Dietz et al., 2009). Na Pomorzu Gdañskim jedynym jego zimowym stanowiskiem by³a dot¹d Twierdza Wis³oujœcie, gdzie hibernuje 5-11 osobników tego gatunku (Ciechanowski et al., 2006b; M. Ciechanowski, dane niepubl.). Na uwagê zas³uguje nietypowa struktura iloœciowa zgrupowania zimuj¹cych nietoperzy, zdominowana przez nocka rudego. Tymczasem we wszystkich pozosta³ych, du ych ceglanych podziemiach Pomorza Gdañskiego najliczniejszym gatunkiem jest nocek Natterera. Na przyk³ad w Twierdzy Wis³oujœcie stanowi³ on 67,3% zimuj¹cych nietoperzy (Ciechanowski et al., 2006b), zaœ

5 Kn.qxd :25 Page Ryc. 2. Fig. 2. Nocek du y Myotis myotis zimuj¹cy w podziemnym zbiorniku (Fot. A. Przesmycka) Greater mouse-eared bat Myotis myotis hibernating in underground reservoir (Fot. A. Przesmycka) w Zamku w Malborku 53,3% (Stec & Kasprzyk, 2004); tak wysoki udzia³ nocka Natterera odnotowano równie w Cytadeli w Grudzi¹dzu (64,0% - Kasprzyk & Leszczyñski, 2008). W pó³nocnej Polsce najbardziej zbli on¹ strukturê dominacji odnotowano w dawnej fabryce paliw syntetycznych w Policach na Pomorzu Zachodnim (nocek rudy 76%, nocek Natterera 16%, nocek du y 5%, gacek brunatny 5%); w tym ostatnim obiekcie wystêpowa³y jednak równie gatunki zimnolubne mopek Barbastella barbastellus i mroczek póÿny Eptesicus serotinus (Dziêgielewska et al., 2007), nie stwierdzone w ogóle w Gdañsku- Oruni. Z uwagi na du ¹ wartoœæ przyrodnicz¹ nowo odkrytego hibernakulum, zas³uguje ono na objêcie ochron¹ prawn¹, co najmniej w randze u ytku ekologicznego. Dziêkujemy serdecznie pani Gra ynie Pilarczyk i panu Zbigniewowi Szramukowi, pracownikom firmy SAUR Neptun Gdañsk S.A., w której zarz¹dzie znajduje siê podziemny zbiornik wodoci¹gowy, za zezwolenie na wstêp do obiektu oraz nieocenion¹ pomoc w jego eksploracji, zaœ Ma³gorzacie Kistowskiej z Regionalnej Dyrekcji Ochrony Œrodowiska za pomoc w liczeniu nietoperzy. Literatura Ciechanowski M., Anikowska U., Nalewaja A., Przesmycka A. & Bia³a A. 2006a. Nietoperze (Chiroptera) Parku Krajobrazowego Dolina S³upi. Nietoperze 7: 19-38; Ciechanowski M., Przesmycka A. & Sachanowicz K. 2006b. Species composition, spatial distribution and population dynamics of bats (Chiroptera: Vespertilionidae) hibernating in Wis³oujœcie Fortress, Polish Baltic Sea Coast. Lynx 37: 59-73; Dietz C., Helversen O. v. & Nill D Bats of Britain, Europe and Northwest Africa. A&C Black, 400 pp.; Dziêgielewska M., Ignaszak K. & Bandrowski M Fabryka paliw syntetycznych w Policach najwiêksze zimowisko nietoperzy na Pomorzu Zachodnim. Nietoperze 8: 39-52; Güttinger R., Zahn A., Krapp F. & Schober W Myotis myotis (Borkhausen, 1797) Grosses Mausohr, Grossmausohr. [In:] Niethammer J. & Krapp F. (eds). Handbuch der Säugetiere Europas. Band 4/I: Fledertiere (Teil 1). Aula Verlag, Wiebelsheim: ; Jarzembowski T., Ciechanowski M. & Przesmycka A Zimowanie nietoperzy na Pomorzu Gdañskim w latach Studia Chiropterol. 1: 57-78; Kasprzyk K. & Leszczyñski M Nietoperze zimuj¹ce w Cytadeli Grudzi¹dz w latach Nietoperze 9: 31-40;

6 Kn.qxd :25 Page Postawa T., Ga³osz W. & Wo³oszyn B.W Wyniki zimowych spisów nietoperzy zebrane z pojedynczych stanowisk z ró nych rejonów Polski. [In:] Wo³oszyn B.W. (ed.). Zimowe spisy nietoperzy Wyniki i ocena skutecznoœci. CIC ISEZ PAN, Kraków: ; Stec I., Gomu³ka M & Kasprzyk K Zimowiska nietoperzy w Prabutach. Nietoperze 8: 68-70; Stec I., Gomu³ka M., Leszczyñski M. & Kasprzyk K Nietoperze zimuj¹ce na zamku w Kwidzyniu. Nietoperze 8: 89-91; Stec I. & Kasprzyk K Nietoperze zimuj¹ce na terenie Zamku Krzy ackiego w Malborku w sezonach 2001/ /2004. Materia³y Konferencyjne XVIII OKCh. Toruñ : 23-24; Wo³oszyn B.W Myotis dasycneme Boie nocek ³ydkow³osy. [In:] G³owaciñski Z. (ed.). Polska Czerwona Ksiêga Zwierz¹t. Krêgowce. PWRiL, Warszawa: Mateusz Ciechanowski, Agnieszka Przesmycka Akademickie Ko³o Chiropterologiczne Polskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody Salamandra Katedra Ekologii i Zoologii Krêgowców Uniwersytetu Gdañskiego al. Legionów 9, Gdañsk matciech@kki.net.pl, aprzesmycka@o2.pl Nietoperze gin¹ce na drodze w okolicy Rogowa (województwo ³ódzkie) Bats as road kills in the vicinity of Rogow (Lodz voivodship) Abstract: A study conducted on two road sections (altogether 3.3-km long) near Rogów (central Poland) revealed 11 individuals of bats as traffic casualties. Five species were recorded with Nyctalus noctula and Myotis daubenonii being the most abundant. Presented data confirms the opinion that intensive road traffic can be very dangerous to bats. Key words: Chiroptera, road casualties, forest, central Poland W ostatnich latach opublikowano kilka wiêkszych raportów z badañ nad œmiertelnoœci¹ nietoperzy na drogach (Rackow & Schlegel, 1994; Kiefer et al., 1994/95; Haensel & Rackow, 1996; Capo et al., 2006; Lesiñski, 2007, 2008; Gaisler et al., 2009). Przedstawione w nich wyniki sugeruj¹, e zagro onych jest wiele gatunków, szczególnie osobniki m³ode (Haensel & Rackow, 1996; Lesiñski, 2007). Niektóre dane wskazuj¹, e czêœciej gin¹ gatunki charakteryzuj¹ce siê lotem na ni szej wysokoœci nad ziemi¹, ni te, które zwykle lataj¹ wysoko (Stratman, 2006; Lesiñski, 2007). WyraŸne zwiêkszenie czêstoœci kolizji nietoperzy z pojazdami wystêpuje w miejscach, gdzie droga przecina œrodowiska charakteryzuj¹ce siê wy szymi zagêszczeniami eruj¹cych nietoperzy (lasy), a tak e tam, gdzie do drogi prostopadle dochodz¹ liniowe elementy krajobrazu (aleje drzew, skraje lasu, rzeki), które stanowi¹ g³ówne trasy przemieszczania siê wielu gatunków (Lesiñski, 2007, 2008). Stosunkowo najmniej zbie ne wyniki uzyskano jeœli chodzi o strukturê gatunkow¹ nietoperzy gin¹cych na drogach. Poszczególne odcinki dróg ró ni¹ siê pod tym wzglêdem doœæ wyraÿnie i tylko w czêœci wynika to ze struktury lokalnych zespo³ów tych ssaków. Sk³ad gatunkowy i proporcja poszczególnych gatunków wœród nietoperzy stanowi¹cych ofiary na drogach mog¹ siê zdecydowanie ró niæ nawet w przypadku jednego du ego kompleksu leœnego, jakim jest Puszcza Kampinoska (Lesiñski, 2007; Lesiñski et al. w druku). Aby wzbogaciæ dane na temat zmiennoœci struktury gatunkowej nietoperzy zabijanych przez pojazdy w Polsce, w okolicy Rogowa (województwo ³ódzkie) przeprowadzono bada-

7 Kn.qxd :25 Page nia na dwóch odcinkach jednopasmowej drogi ³¹cz¹cej Warszawê z odzi¹. Obserwacjom poddano odcinki drogi przechodz¹ce przez las. Pierwszy odcinek (A) o d³ugoœci 1,2 km by³ zlokalizowany ok. 1 km na po³udniowy-zachód od Rogowa (UTM DC24). Przecina³ on zwarty kompleks leœny o pow. ok. 4 km 2, z mieszanym drzewostanem, miejscami osi¹gaj¹cym wiek ponad 120 lat. Drugi odcinek (B) o d³ugoœci 2,1 km przecina³ kompleks leœny o pow. ok. 1,7 km 2 w okolicy wsi Przec³aw oraz dolinê rzeki Mrogi (DC14). Kontrole drogi i pobocza (raz w miesi¹cu) wykonano w latach , w pierwszym roku raz , a w drugim roku piêciokrotnie: , , , i Gatunki nietoperzy oznaczano pos³uguj¹c siê kluczami Kowalskiego i Ruprechta (1984) oraz Dietza i von Helversena (2004). Notowano te obecnoœæ innych krêgowców stanowi¹cych ofiary ruchu drogowego. Wszystkie te zwierzêta usuwano z drogi, by podczas kolejnej kontroli unikn¹æ powtórnego ich policzenia. Odnaleziono 11 nietoperzy nale ¹cych do 5 gatunków, z przewag¹ Nyctalus noctula i Myotis daubentonii (Tab. 1). Zwraca uwagê, e 3 osobniki odnaleziono na moœcie na rzece Mrodze (2 M. daubentonii i 1 Pipistrellus nathusii), co mo e œwiadczyæ o tym, e jest ona istotnym szlakiem przemieszczania siê nietoperzy. W roku 2008 stwierdzono 4 osobniki, natomiast w roku osobników. Na podstawie danych zebranych w drugim roku badañ mo na oceniæ, e minimalne zagêszczenie gin¹cych nietoperzy wynios³o 2,1 osobnika na rok i km. Wœród ofiar krêgowych (N = 175) nietoperze stanowi³y 6,3%. Tab. 1. Wykaz nietoperzy zabitych przez pojazdy na objêtych badaniem odcinkach dróg. W nawiasach podano daty obserwacji. Table 1. List of bats killed by vehicles on the road sections under study. Dates of observations in brackets. Przedstawione wyniki maj¹ charakter wstêpny i nie pozwalaj¹ na precyzyjn¹ ocenê stopnia zagro enia nietoperzy na badanych odcinkach drogi. Ze wzglêdu na zastosowan¹ metodê (tylko szeœæ kontroli wykonanych raz w miesi¹cu) mo na s¹dziæ, e odnalezione osobniki zapewne stanowi¹ zaledwie niewielk¹ czêœæ z tych, które zginê³y na tej drodze. Oprócz rzadkoœci kontroli, na zani enie wyników wp³ynê³a zapewne równie aktywnoœæ zwierz¹t padlino ernych. Mimo to wartoœæ œrednia w przeliczeniu na rok i km (2,1) jest stosunkowo wysoka. Wprawdzie na leœnych odcinkach dróg ko³o Warszawy wykazano wy sze zagêszczenia nietoperzy zabitych przez pojazdy: 2,7 osobnika na rok i km (Lesiñski 2007) czy 4,9 osobnika na rok i km (Lesiñski et al. w druku), ale w tamtych badaniach wykonano kilka razy wiêcej kontroli w okresie letniej aktywnoœci nietoperzy, ni na drodze ko³o Rogowa. Zwiêksza to znacznie prawdopodobieñstwo odnalezienia nietoperzy. Wyniki naszych badañ mog¹ zatem œwiadczyæ o du ym zagro eniu tych zwierz¹t na analizowanych odcinkach drogi Warszawa- ódÿ, byæ mo e nawet wiêkszym, ni w pobli u Warszawy.

8 Kn.qxd :25 Page Literatura Capo G., Chaut J.-J. & Arthur L Quatre ans d étude de mortalité des Chiropt res sur deux kilom ters routiers proches d un site d hibernation. Symbioses 15: 45-46; Dietz C. & von Helversen O Illustrated identification key to the bats of Europe. Gaisler J., Øehák Z. & Bartonièka T Bat casualties by road traffic (Brno-Vienna). Acta Theriologica 54: ; Haensel J. & Rackow W Fledermäuse als Verkehrsopfer ein neuer Report. Nyctalus (N.F.) 6: 29-47; Kiefer A., Merz H., Rackow W., Roer H. & Schlegel D. 1994/1995. Bats as traffic casualties in Germany. Myotis 32/33: ; Kowalski K. & Ruprecht A.L Rz¹d: Nietoperze Chiroptera. [In:] Pucek Z. (ed.). Klucz do oznaczania ssaków Polski. PWN, Warszawa: ; Lesiñski G Bat road casualties and factors determining their level. Mammalia 71: ; Lesiñski G Linear landscape elements and bat casualties on roads an example. Annales Zoologici Fennici 45: ; Lesinski G., Sikora A. & Olszewski A. w druku. Bat casualties on a road crossing a mosaic landscape. Eur J Wildl Res.; Rackow W. & Schlegel D Fledermäuse (Chiroptera) als Verkehrsopfer in Niedersachsen. Nyctalus (N.F.) 5: 11-18; Stratman B Zur Kollisionswahrscheinlichkeit fliegender oder jagender Fledermäuse bei der Querung von Verkehrswegen. Nyctalus (N.F.) 11: Grzegorz Lesiñski Katedra ywnoœci Funkcjonalnej i Towaroznawstwa Szko³a G³ówna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie ul. Nowoursynowska 159 C, Warszawa glesinski@wp.pl Jakub Gryz Zak³ad Ekologii Lasu i owiectwa, Instytut Badawczy Leœnictwa ul. Braci Leœnej 3, Sêkocin Stary, Raszyn Jakub.Gryz@wl.sggw.waw.pl Dagny Krauze Samodzielny Zak³ad Zoologii Leœnej i owiectwa Szko³a G³ówna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie ul. Nowoursynowska 159, Warszawa Dagny.Krauze@wl.sggw.waw.pl

9 Kn.qxd :25 Page 73 Pierwsze stwierdzenia mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus Linnaeus, 1758 w woj. lubuskim The firsts records of parti-coloured bat Vespertilio murinus Linnaeus, 1758 in Lubuskie province Abstract: The authors document the first records of parti-coloured bat in Lubuskie province. One was described basing on barn owl pellets from a church in Olbrachcice. The remaining three records are based on sightings of the animals in Zielona Góra. One male was confirmed on the in the city centre, while the remaining two were found in a residential area (a female on the and a male on the ). Mroczek posrebrzany Vespertilio murinus jest gatunkiem stosunkowo rzadkim. Wpisany zosta³ do Polskiej Czerwonej Ksiêgi w kategorii LC - najni szego ryzyka (Wo³oszyn, 2001). Wiêksze populacje utrzymuj¹ siê w terenach górskich i na wschodzie Polski, gdzie jest wyraÿnie czêstszy (Wo³oszyn, 2001; Lesiñski, 2006; Wa na et al., 2008). W ostatnich latach pojawia siê coraz wiêcej doniesieñ o wystêpowaniu tego gatunku na terenach miejskich, gdzie stwierdzany jest zw³aszcza w okresie jesiennych przelotów. Znane s¹ jego d³ugie wêdrówki wynosz¹ce nawet kilkaset kilometrów (Lesiñski, 2006). Stwierdzany by³ w miastach: Warszawie (Lesiñski et al., 2001), Wroc³awiu (Gottfried et al., 2009; D. upicki dane niepublikowane), odzi (Hejduk et al., 2008), Trójmieœcie (Ciechanowski, 2001; Ciechanowski & Sachanowicz, 2003) oraz na Œl¹sku (Mys³ajek, 2008). Sporadycznie spotykany jest w kryjówkach podziemnych w okresie hibernacji (Jurczyszyn, 1993; Gottfried et al., 2008). Prawdopodobnie preferuje szczeliny budynków i ró ne niedostêpne miejsca, gdzie by³ stwierdzany w okresie zimowym (Lesiñski, 2006; Wa na et al., 2008; Hejduk et al., 2008; Gottfried et al., 2008). Coraz czêœciej odnajdywane s¹ równie miejsca rozrodu tego gatunku. Du e kolonie stwierdzone by³y w Sopocie (Ciechanowski & Sachanowicz, 2003) i na Pomorzu Zachodnim (Dziêgielewska et al., 2007). W Polsce zachodniej wyraÿnie jest to gatunek rzadszy. Najbli ej granic woj. lubuskiego wykryto mroczka posrebrzanego w wypluwkach sów z Miêdzychodu (Ruprecht et al., 1998). W dotychczasowych badaniach nad nietoperzami województwa lubuskiego szczególnie dobrze poznano wystêpowanie nietoperzy w okres hibernacji (Urbañczyk, 1981; Szkudlarek et al., 2001). Wynika to z istnienia na terenie województwa szeregu bunkrów wolno stoj¹cych, jak równie jednego z najwiêkszych zimowisk, jakim jest rezerwat Nietoperek. W znacznie mniejszym stopniu zajmowano siê chiropterofaun¹ poza okresem zimowym ( upicki et al., 2001; Cichocki & upicki, 2006; upicki & Cichocki, 2008). Mroczka posrebrzanego stwierdzono na Ziemi Lubuskiej czterokrotnie: 1. Olbrachcice (gmina Wschowa) UTM: WT93; materia³ wyplukowy zebrany na wie y koœcielnej, wœród 531 ofiar p³omykówki (Tyto alba) stwierdzono jednego osobnika mroczka posrebrzanego. 2. Zielona Góra UTM: WT35; samca mroczka posrebrzanego znaleziono w centrum miasta na Al. Niepodleg³oœci. Nietoperz le a³ na chodniku, na œrodku uczêszczanego deptaka miejskiego. 3. Zielona Góra UTM: WT35; osiedle PrzyjaŸñ samica znajdowa³a siê na klatce schodowej, w bloku mieszkalnym w skrzynce na w¹ stra acki. Prawdopodobnie znajdowa³a siê tam od okresu jesiennego. 4. Zielona Góra UTM: WT35; osiedle PrzyjaŸñ samiec stwierdzony na najwy szej kondygnacji wie owca w ³¹czniku pomiêdzy budynkami. Zebrane obserwacje dowodz¹, e mroczki posrebrzane na terenie miasta Zielona Góra stanowi¹ sta³y element fauny. Wszystko wskazuje, e gatunek ten mo e byæ liczniejszy i czêœciej spotykany na obszarze województwa lubuskiego. Na uwagê zas³uguj¹ obserwacje z osiedla PrzyjaŸñ (osiedle z wie owcami), siedliskowo podobne do obserwacji z innych 73

10 Kn.qxd :25 Page miast Polski (Lesiñski et al., 2001; Hejduk et al., 2008). Powtarzaj¹ce siê obserwacje mroczków posrebrzanych na terenie miasta potwierdzaj¹ przypuszczenia o synurbizacji tego gatunku (Ciechanowski, 2001; Gottfried et al., 2009) Podziêkowania Dziêkujemy Panu Dr A.L. Ruprechtowi za pomoc w oznaczeniu czaszki mroczka posrebrzanego z materia³u wypluwkowego. Literatura Cichocki J. & upicki D Nietoperze (Chiroptera) okolic Cybinki (Œrodkowe Nadodrze). Nietoperze 7: 57-65; Ciechanowski M Wystêpowanie mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus Linnaeus, 1758 w regionie gdañskim. Studia Chiropterol. 2: 81-83; Ciechanowski M. & Sachanowicz K Rozród mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus Linnaeus, 1758 w regionie gdañskim. Nietoperze 4: ; Dziêgielewska M Mroczki posrebrzane w Szczecinie. Biul. PTOP. Salamandra. 16: 18; Dziêgielewska M Pierwsze stwierdzenie kolonii rozrodczej mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus Linnaeus, 1758 na Pomorzu Zachodnim. Nietoperze 8: 72-73; Gottfried I., Gottfried T. & Kmiecik P Zimowe stwierdzenia mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus na Dolnym Œl¹sku. Nietoperze 9: ; Hejduk J., Olczyk M., B³aszczyk T. & Fija³kowska J Nietoperze terenów zielonych odzi. [In:] Indykiewicz P., Jerzak L. & Barczak T. (eds). Fauna Miast. Ochroniæ ró norodnoœæ biologiczn¹ w miastach. SAR Pomorze, Bydgoszcz ; Jurczyszyn M Obserwacja mroczka posrebrzanego (Vespertilio murinus) zimuj¹cego w Poznaniu. Przegl. Przyr. 4: 58-59; Lesiñski G Wp³yw antropogenicznych przekszta³ceñ krajobrazu na strukturê i funkcjonowanie zespo³ów nietoperzy w Polsce. Wyd. SGGW. Warszawa: 212pp; Lesiñski G., Fuszara E., Fuszara M., Kowalski M. & Wojtowicz B The parti colored bat Vespertilio murinus in Warsaw, Poland. Myotis 39: 21-25; upicki D. & Cichocki J Wystêpowanie nietoperzy na terenie Miêdzyrzeckiego Rejonu Umocnionego w okresie letnim. Nietoperze 9: 19-27; upicki D., Szkudlarek R., Schick P. & Dudek I Wykorzystywanie obiektów podziemnych przez nietoperze w rezerwacie Nietoperek w okresie jesiennym. Nietoperze 2: ; Mys³ajek R.W Stwierdzenia mroczka posrebrzanego Vespertilio murinus w Bytomiu i Oœwiêcimiu (po³udniowa Polska). Nietoperze 9: ; Ruprecht A.L., Szwagrzak A. & Koœciów R Sk³ad pokarmu sów Puszczy Nadnoteckiej. Badania fizjograficzne nad Polsk¹ zachodni¹ Seria C, Zoologia. 45: ; Szkudlarek R., Paszkiewicz R., Blohm T., Nowak E. & upicki D Bunkry Ziemi Lubuskiej jako schronienia nietoperzy. Nietoperze 2: 83-92; Urbañczyk Z Unikalny rezerwat nietoperzy Nietoperek. [In:] Agapow L. & Wiatr B. (eds) Zasoby przyrody województwa gorzowskiego. Oœrodek Badañ i Konsultacji TWWP AWF w Poznaniu Filia w Gorzowie Wlkp., Urz¹d Wojewódzki w Gorzowie Wlkp.: 63-68; Wa na A., Cichocki J., Cichocki W. & Chêtnicki W Teriofauna Zakopanego stan poznania zagro enia. [In:] Indykiewicz P., Jerzak L. & Barczak T (eds). Fauna Miast. Ochroniæ ró norodnoœæ biologiczn¹ w miastach. SAR Pomorze, Bydgoszcz: ; Wo³oszyn B.W Vespertilio murinus Linné, Mroczek posrebrzany. [In:] G³owaciñski Z. (ed.). Polska Czerwona Ksiêga Zwierz¹t Krêgowce. PWRiL,Warszawa: Jan Cichocki, Agnieszka Wa na Katedra Zoologii, Wydzia³ Nauk Biologicznych, Uniwersytet Zielonogórski ul. prof. Z. Szafrana 1, Zielona Góra J.Cichocki@wnb.uz.zgora.pl, A.Wazna@wnb.uz.zgora.pl

11 Kn.qxd :25 Page Dariusz upicki Zak³ad Systematyki i Ekologii Bezkrêgowców, Uniwersytet Przyrodniczy we Wroc³awiu ul. Ko uchowska 5B; Wroc³aw dariusz.lupicki@up.wroc.pl Joanna Niebach Katedra Biotechnologii, Wydzia³ Nauk Biologicznych, Uniwersytet Zielonogórski ul. prof. Z. Szafrana 1, Zielona Góra J.Niedbach@wnb.uz.zgora.pl Pierwsze stwierdzenie stanowiska rozrodu mopka Barbastella barbastellus (Schreber, 1774) w Wielkopolsce oraz zimowiska tego gatunku w powiecie ostrowskim First record of nursery roost of barbastelle Barbastella barbastellus (Schreber, 1774) for the Wielkopolska region and winter roosts of this species in the Ostrów Wielkopolski district Abstract: First nursery roost of barbastelle Barbastella barbastellus for the Wielkopolska region was found on in Mi³aszka Forestry (Taczanów Forest District) near Namys³aki village, Ostrów Wielkopolski district (UTM BC91). Colony of at least bats (adults and young) was discovered behind a window shutter of the forester s house. During the visits in summer 2008 and 2009, the site was abandoned by this species. Including this record, only six maternity colonies of this threatened species are known from Poland. Some records of barbastelles from Ostrów Wielkopolski district are also given in the article, including 6 winter roosts. In the biggest one partially flooded, air-raid shelter from WWII on the edge of Ostrów Wielkopolski town the species was recorded during every winter census in , with maxima of 19 ( ) and 23 barbastelles ( ). Two of barbastelles wintering on the study area (one during three years) were ringed in Cieszków, the biggest winter roost of this species in Lower Silesia region 25 and 30 km east from the places of our recoveries. Key words: barbastelle, nursery roost, wintering roosts, migration, ringing, Ostrów Wielkopolski district, Wielkopolska region, western Poland Mopek jest gatunkiem, którego miejsca rozrodu znaleziono w Polsce dotychczas zaledwie piêciokrotnie, zawsze w budynkach. W trzech przypadkach by³y to okiennice domów, we wsiach: Granica w Puszczy Kampinoskiej (Kowalski & Lesiñski, 1995), D¹brówka w Lasach ukowskich (Sachanowicz & Krasnodêbski, 2003) i Podsoko³da w Puszczy Knyszyñskiej (Kasprzyk & Fuszara, 1992). W dwóch pozosta³ych miejscach stwierdzono rozród w szczelinach budynków: w stodole w Pratkowie na Nizinie Po³udniowowielkopolskiej i w nieczynnej nastawni kolejowej w Roztoce na Przedgórzu Sudeckim (Furmankiewicz et al., 2005). Trzy dalsze kolonie letnie, których status rozrodczy nie zosta³ potwierdzony, zosta³y stwierdzone w roku 2008: w szczelinach mostu miêdzy Wierzowicach Ma³ymi a Wierzowicami Wielkimi w Dolinie Baryczy oraz w œcianach budynków w Ró ance i Pokrzywnie w Górach Bystrzyckich (Wojtaszyn et. al., 2008). W Wielkopolsce w lipcu 2002 roku 6 karmi¹cych samic mopka zosta³o od³owionych w sieci na terenie Parku Krajobrazowego Puszcza Zielonka ( ochyñski & Szubert brw). Kolejn¹, szóst¹ w kraju i pierwsz¹ w Wielkopolsce, koloniê rozrodcz¹ tego gatunku znaleziono za drewnian¹, obroœniêt¹ po brzegach ozdobnym bluszczem Hedera helix, okiennic¹ budynku mieszkalnego - by³ej gajówki Namys³aki (UTM BC91, gm. Sieroszewice,

12 Kn.qxd :25 Page powiat ostrowski, woj. wielkopolskie), na terenie Leœnictwa Mi³aszka Nadleœnictwa Taczanów, w mezoregionie Kotlina Grabowska i makroregionie Nizina Po³udniowowielkopolska (Kondracki 2000). Dnia stwierdzono tu co najmniej mopków. Po lekkim uchyleniu okiennicy nietoperze zaczê³y wylatywaæ kilka z nich mia³o wyraÿnie widoczne m³ode na brzuchach, a 3-4 kolejne m³ode pozosta³y na œcianie budynku, gdzie je sfotografowano (T. Ekiert, J. Manias). Wed³ug informacji zamieszkuj¹cego wtedy budynek Tomasza Pilarskiego, nietoperze (informator nie móg³ jednak okreœliæ nawet w przybli eniu jakie, nie zapamiêta³ ich koloru) przebywa³y w budynku (za okiennicami i na drewnianym poddaszu) w sezonach letnich od co najmniej 1990 roku (z roku 2005 zapamiêtano m³ode za okiennicami), w maksymalnej iloœci okreœlanej szacunkowo (nie podejmowano prób liczenia) jako do trzystu. Wczeœniej zajmowa³y one wy ej po³o on¹ okiennicê, która jednak spad³a wiosn¹ 2007 roku. Podczas kolejnej kontroli, dnia , nietoperzy za zajêt¹ rok wczeœniej okiennic¹ nie stwierdzono, choæ wed³ug mieszkañców by³y nadal obecne (nie wiadomo jakiego gatunku) na poddaszu, którego jednak ze wzglêdów bezpieczeñstwa nie mo na by³o skontrolowaæ. Dnia nietoperzy za wspomnianymi okiennicami równie nie stwierdzono, natomiast sam obiekt po wyremontowaniu dachu by³ czasowo niezamieszkany przez ludzi. Samotne gospodarstwo i polanka dawnej gajówki otoczone s¹ lasem na siedlisku lasu mieszanego œwie ego i boru mieszanego œwie ego, z³o onym w poszczególnych wydzieleniach g³ównie z sosny zwyczajnej Pinus sylvestris (60-99%) i brzozy Betula sp. (pojedynczo do 30%) w wieku lat i wysokoœci ok. 25 metrów, miejscowo z dêbami Quercus sp., œwierkami Picea excelsa i olszami Alnus sp. w tym samym wieku. Najstarsze drzewa to pojedyncze dêby o wieku okreœlonym na 136 i 216 lat. W odleg³oœci 100 metrów znajduje siê œródleœne bagno o powierzchni 0,05 ha, otoczone drzewostanem olszowo-œwierkowym w wieku 14 lat (wszystkie dane z opisów taksacyjnych Nadl. Taczanów, stan na 2007 r.). Ju w odleg³oœci 150 metrów na NW od gajówki le ¹ obszerne ³¹ki w dolinie dop³ywu rzeczki Gni³ej Baryczy, podmok³e i czêœciowo zadrzewione olsz¹ i topol¹ Populus sp. Mopków nie stwierdzono w regularnych przegl¹dach licznych skrzynek dla nietoperzy w borach sosnowych s¹siedniego Nadleœnictwa Antonin w latach (Wojtaszyn, 2006), podobnie jak w trakcie wstêpnego rozpoznania tego terenu w roku 1999 poprzez kontrole budek ptasich i nietoperzowych oraz budynków, a tak e od³owy sieciowe (Wojtaszyn et al., 1999). Jedyne znane wiêksze zimowisko tego gatunku w powiecie ostrowskim znajduje siê w oddalonym od dawnej gajówki Namys³aki o 24,5 km na zachód, zalanym czêœciowo wod¹, poniemieckim schronie przeciwlotniczym na zachodnim skraju Ostrowa Wielkopolskiego (UTM XT82). Dnia stwierdzono tu 2 mopki (10,0% ogó³u stwierdzonych nietoperzy, N=20), (25,7%, N=35; Ekiert & Dolata, 2006), (17,1%, N=41), zaœ podczas doœæ silnych mrozów w dniach: (28,8%, N=66), a (32,4%, N=71). Natomiast w znajduj¹cym siê ok. 22 km na pó³nocny wschód od Namys³aków zimowisku w Kaliszu (UTM CC03) w latach naliczono od 24 do 40 mopków (25,3-35,2% wszystkich nietoperzy, N=95-127; Wojtaszyn et al., 2007). W trakcie zimowych ( ) kontroli potencjalnych zimowisk nietoperzy (œrednio ok obiektów rocznie, g³. dwory, leœniczówki, schrony) w powiecie ostrowskim, gatunek ten stwierdzono ponadto w piêciu obiektach, g³ównie w trakcie ostrzejszych mrozów w styczniu 2009 roku i w lutym 2010 roku: - Radziwi³³ów, gm. Ostrów Wielkopolski, piwnice dworku (UTM XT82): w dniach , (brak ) i w tej samej szczelinie œciany ten sam, oznakowany samiec; - oddzia³ 23 Leœnictwa ¹kociny ko³o wsi Lamki, gm. Ostrów Wielkopolski, doœæ przewiewny (nie nakryty ziemi¹ i z szerokimi wejœciami), niewielki poniemiecki

13 Kn.qxd :25 Page schron przeciwlotniczy (UTM XT82): w dniach i po 2 mopki (brak ich ju by³o odpowiednio i ); - Przybys³awice, gm. Raszków, piwnice w wiêkszoœci opuszczonego dworu (UTM XT83): dnia os.; - Moja Wola, gm. Soœnie (Park Krajobrazowy Dolina Baryczy ), piwnice opuszczonego i zdewastowanego pa³acu myœliwskiego (UTM XT80): dnia os., a os. + 1 martwy (œwie y); - Antonin, gm. Przygodzice, koœció³ (UTM XT91): dnia os. w bocznym pomieszczeniu, os. w krypcie. W roku 2006, kiedy kontrole przeprowadzono 18 i 21.03, czyli pod koniec okresu hibernacji, mopki stanowi³ 8,3% wszystkich stwierdzonych nietoperzy (N=24). Podczas kolejnych zim mopki stanowi³y: oraz 5 i ,6% (N=46), ,6% (N=69), i ,7% (N=139), i ,8% (N=162) ca³oœci nietoperzy. Dane te potwierdzaj¹ tezê Wojtaszyna et al. (2007), e wysoki w porównaniu z innymi zimowiskami w Wielkopolsce wspó³czynnik dominacji tego gatunku w Kaliszu, s¹siaduj¹cym z powiatem ostrowskim, wynika z po³o enia tego zimowiska w po³udniowej, cieplejszej czêœci regionu. W trakcie badañ zimowych stwierdzono dwa mopki z obr¹czkami, za³o onymi przy najwiêkszym na Dolnym Œl¹sku zimowisku tego gatunku Obszarze Specjalnej Ochrony Siedlisk Ch³odnia w Cieszkowie (PLH020001), w odleg³oœci odpowiednio ok. 25 i 30 km na wschód od miejsc ponownych obserwacji: - w dniach , i w Radziwi³³owie z obr¹czk¹ FMZ DRESDEN B63523, za³o on¹ po schwytaniu w locie dnia (inf. I. Gottfried); - dnia w schronie w Ostrowie Wielkopolskim z obr¹czk¹ UNI. WROC AW B00414, za³o on¹ (inf. I. Gottfried). Poza kontrolami zimowymi czterokrotnie stwierdzano mopki w powiecie ostrowskim (wszystko UTM XT92): - Lewków, gm. Ostrów Wielkopolski: dnia znaleziono szkielet (det. K. Kasprzyk) w stosie nietoperzowych odchodów w koœciele (Ekiert & Dolata, 2006); - Ostrów Wielkopolski, zabudowa œródmiejska: dnia wybudzony osobnik na parterze kamienicy (Ekiert & Dolata, 2006); dnia zmumifikowany osobnik na ulicy (P. KaŸmierczak), byæ mo e wyrzucony ze strychu lub piwnicy w czasie porz¹dkowania; - las sosnowy w oddziale 105 Leœnictwa Nowy Staw na skraju Ostrowa Wielkopolskiego: dnia os. w dziupli dêbu Quercus sp. (Ekiert & Dolata, 2006). Podsumowanie Wszystkie powy sze stwierdzenia wskazuj¹ na stosunkowo czêste wystêpowanie mopka w powiecie ostrowskim oraz wykorzystywanie przez niego ró norodnych kryjówek, zarówno w okresie letnim i zimowym. Podziêkowania Dziêkujemy Pañstwu Pilarskim za umo liwienie kontroli ich domu w Namys³akach i informacje o nietoperzach, innym gospodarzom budynków - w szczególnoœci panu dyrektorowi Ryszardowi Marcinkowskiem z Ostrowa i pañstwu Kuliñskim z Radziwi³³owa - za udostêpnienie ich zim¹, Rafa³owi Dzia³oszyñskiemu z Nadleœnictwa Taczanów za opisy taksacyjne okolicy gajówki, dr Iwonie Gottfried za informacje o oznakowanych nietoperzach, Przemkowi KaŸmierczakowi za informacjê o znalezionym mopku, a zw³aszcza Jaros³awowi Maniasowi za pomoc w badaniach terenowych.

14 Kn.qxd :25 Page Literatura Ekiert T. & Dolata P.T Nietoperze Chiroptera w powiecie ostrowskim. Przyroda Po³udniowej Wielkopolski 3: 16-25; Furmankiewicz J., Ignaczak M. & Manias J Nowe obserwacje mopka Barbastella barbastellus (Schreber, 1774) z okresu rozrodu w Polsce. Nietoperze 6: 55-57; Kasprzyk K. & Fuszara E Nowe stanowiska mopka, Barbastella barbastellus (Schreber, 1774) w pó³nocno-wschodniej Polsce. Przegl. Zool. 36: ; Kondracki J Geografia regionalna Polski. Wyd. drugie poprawione. PWN, Warszawa. Kowalski M. & Lesiñski G Sk³ad gatunkowy i wybiórczoœæ kryjówek nietoperzy w Puszczy Kampinoskiej. Przegl. Przyr. 6 (2): ; ochyñski M. & Szubert A. brw. Chiropterofauna Parku Krajobrazowego Puszcza Zielonka. Wyniki wstêpne. Dostêp ; Sachanowicz K. & Krasnodêbski I Sk³ad gatunkowy i antropogeniczne kryjówki nietoperzy w Lasach ukowskich. Nietoperze 4: 27-38; Wojtaszyn G., Rutkowski T., Wiewióra D. & Mac H Zasiedlenie skrzynek ptasich i nietoperzowych na terenie Nadleœnictwa Antonin - po³udniowa Wielkopolska. Materia³y konferencyjne, XIII OKCh, B³a ejewko, 5-7 listopada PTOP Salamandra, Poznañ: 47; Wojtaszyn G Biologia i ekologia nietoperzy w okresie zasiedlania sztucznych schronieñ w lasach Kotliny Milickiej. Praca doktorska. Uniwersytet im. A. Mickiewicza, Zak³ad Zoologii Systematycznej, Poznañ; Wojtaszyn G., Rutkowski T., Stephan W. & Wiewióra D Nowe zimowiska nietoperzy (Chiroptera) w nieczynnych obiektach przemys³owych w zachodniej Polsce. Nietoperze 7: 39-45; Wojtaszyn G., Kmiecik P. & Bartnik A Nowe letnie stanowiska mopka Barbastella barbastellus (Schreber, 1774) w obiektach antropogenicznych w po³udniowo-zachodniej Polsce. Nietoperze 9: Z powodu wyd³u onego cyklu redakcyjnego do pracy w³¹czono cenne dane z lutego Tomasz Ekiert Po³udniowielkopolska Grupa Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków ul. J. D³ugosza 1 B/1, Ostrów Wielkopolski tomekiert@o2.pl Pawe³ T. Dolata Po³udniowielkopolska Grupa Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków ul. Wroc³awska 60 A/7, Ostrów Wielkopolski p.dolata@op.pl Wystêpowanie karlików malutkich Pipistrellus pipistrellus (Schreber, 1774) w s³upach elektrycznych Occurrence of common pipistrelle Pipistrellus pipistrellus (Schreber, 1774), in suspension towers Abstract: The Pipistrellus pipistrellus use of roosts of anthropogenic. The observations carried out in northern part of Poland indicate a periodical use of holes in reinforced-concrete suspension towers. The information is essential for the chiropterological monitoring for investments such as wind farms on areas with overhead power lines of low and high voltage. Key words: Pipistrellus pipistrellus, suspension towers Karlik malutki Pipistrellus pipistrellus i bliÿniaczy gatunek karlik drobny Pipistrellus pygmaeus, jako kryjówki wykorzystuj¹ szereg schronieñ antropogenicznych, najczêœciej

15 Kn.qxd :25 Page niedostêpne miejsca budynków (Kowalski et al., 2001; Lesiñski, 2006; Szkudlarek et al., 2008). Znacznie rzadziej stwierdzane s¹ w naturalnych kryjówkach np. w dziuplach (Bajaczyk & Jurczyszyn, 1999), czy pod kor¹ drzew (Manias & Ignaczak, 2008). Zimowanie karlików malutkiego i drobnego stwierdzane by³o g³ównie w zachodniej, czy po³udniowozachodniej czêœci kraju (Bagrowska-Urbañczyk & Urbañczyk, 1983; Wojtowicz & Duszczyk, 2001; Wojtaszyn et al., 2004). Karliki s¹ jednymi z popularniejszych gatunków nietoperzy wystêpuj¹cych w Polsce. Ich ekologia jest jednak s³abo poznana (Lesiñski, 2006). Obserwacje prowadzone by³y podczas prac terenowych w pó³nocno zachodniej Wielkopolsce. Obecnoœæ nietoperzy stwierdzono w jednym z elbetonowych s³upów energetycznych typu N we wsi Wizany (UTM WU 76, N , E ), gmina Krzy Wielkopolski. Na wysokoœci dwóch metrów nad ziemi¹ w niewielkim otworze, stwierdzono obecnoœæ karlika. W celu oznaczenia gatunku, osobnika wyci¹gniêto i oznaczono jako samicê karlika malutkiego. W tym samym otworze stwierdzono jeszcze jedn¹ samicê tego gatunku. W ci¹gu nastêpnych kilku dni stwierdziliœmy, e w otworach znajduj¹cych siê powy ej znajduje siê aktywny wokalnie samiec. Obecnoœæ karlików w s³upach kontrolowano w odstêpach oko³o dwutygodniowych od koñca wrzeœnia ( , ) do po³owy listopada ( ). Tak póÿny termin obserwacji jeszcze nie tak dawno uznany by³by za okres zimowania (Wojtaszyn et al., 2004). Pod koniec listopada oraz w grudniu karlików w s³upie nie stwierdzono. Pod koniec wrzeœnia ( ) potwierdzono obecnoœæ jednej samicy karlika malutkiego w tym samym otworze s³upa energetycznego. Mo na domniemywaæ, e miejsce to wykorzystywane jest przez karliki w okresie godowym. S³upy trakcji energetycznej bieg³y wzd³u œciany ok. 30 letniego lasu sosnowego. Teren leœny otwiera siê bezpoœrednio na rozleg³¹ przestrzeñ u ytków rolnych z niewielkim fragmentem m³odnika sosnowego. Informacja o wykorzystywaniu przez karliki nietypowych kryjówek, jakimi s¹ s³upy energetyczne rzuca nowe œwiat³o na mo liwoœæ znajdowania przez nietoperze schronieñ. elbetonowe s³upy typu N s¹ szeroko rozpowszechnione w napowietrznych liniach elektroenergetycznych niskiego i œredniego napiêcia. S³upy te maj¹ wysokoœæ od ok. 9 do 12 metrów i posiadaj¹ do kilkunastu otworów, które mog¹ wykorzystywaæ nietoperze. Ze wzglêdu na popularnoœæ tego typu s³upów w Polsce, daje to przynajmniej kilka milionów sztucznych dziupli w skali kraju. Dodatkowo istotna wydaje siê lokalizacja s³upów w rejonie rozleg³ych, upraw rolnych i innych pozbawionych zadrzewieñ terenów otwartych. Obserwacje nietoperzy w otworach s³upów energetycznych mog¹ mieæ znaczenie przy prowadzeniu monitoringu chiropterologicznego na obszarach przeznaczonych pod lokalizacjê farm wiatrowych. Daj¹ powa n¹ wskazówkê, e s³upy energetyczne mog¹ stanowiæ okresowo miejsce schronienia w trakcie wêdrówek, b¹dÿ miejsce godów dla karlików i innych ma³ych gatunków nietoperzy. Ryc. 1. Fig. 1. Karlik malutki Pipistrellus pipistrellus w otworze s³upa energetycznego Common pipistrelle Pipistrellus pipistrellus in hole in suspension towers

16 Kn.qxd :25 Page Literatura Bagrowska-Urbañczyk E. & Urbañczyk Z Structure and dynamics of a winter colony of bats. Acta Theriol. 28: ; Bajaczyk R. & Jurczyszyn M Ssaki (Mammalia) planowanego Krzesiñskiego Parku Krajobrazowego. Bad. Fizj. nad Polsk¹ Zach., Seria C - Zoologia 46: 89-93; Kowalski M., Ostrach-Kowalska A., Krasnodêbski I., Sachanowicz K., Ignaczak M. & Rusin A Nietoperze Parków Krajobrazowych Górznieñsko-Lidzbarskiego i Welskiego. Nietoperze 2: ; Lesiñski G Wp³yw antropogenicznych przekszta³ceñ krajobrazu na strukturê i funkcjonowanie zespo³ów nietoperzy w Polsce. Wydawnictwo SGGW. Warszawa: 212pp; Manias J. & Ignaczak M Obserwacje nietoperzy w kryjówkach pod odstaj¹c¹ kor¹ drzew. Nietoperze 9: ; Szkudlarek R., Wêgiel A., Wêgiel J., Paszkiewicz R., Mleczek T. & Szatkowski B Nietoperze Beskidu S¹deckiego i Beskidu Niskiego. Nietoperze 9: 29-58; Wojtaszyn G., Rutkowski T., Wiewióra D., Ciechanowski M., Stephan W., Kepel A. & Dziêgielewska M Zimowe stanowiska karlika malutkiego Pipistrellus pipistrellus (Schreber, 1774) i karlika drobnego Pipistrellus pygmaeus (Leach, 1825) w pó³nocno zachodniej Polsce. Nietoperze 5: ; Wojtowicz B. & Duszczyk M Najwiêksze zimowisko karlika malutkiego Pipistrellus pipistrellus w Polsce. Nietoperze 2: Jan Cichocki, Agnieszka Wa na Katedra Zoologii, Uniwersytet Zielonogórski, ul. prof. Z. Szafrana 1, Zielona Góra j.cichocki@wnb.uz.zgora.pl, a.wazna@wnb.uz.zgora.pl Dariusz upicki Zak³ad Systematyki i Ekologii Bezkrêgowców, Uniwersytet Przyrodniczy we Wroc³awiu ul. Ko uchowska 5B; Wroc³aw dariusz.lupicki@up.wroc.pl Jaros³aw Stêpieñ Wizany 48, Krzy Wielkopolski jarkst@poczta.onet.pl Nocek Bechsteina Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) podczas jesiennego rojenia w fortach modliñskich Occurrence of the Bechstein s bat Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) during autumn swarming in the Modlin Fortress, central Poland Abstract: A female Bechstein s bat Myotis bechsteinii was mist-netted on the 14 th and again on the 28 th of September 2007 during a study of the autumn swarming of bats inside the fort Strubiny (UTM DD71) belonging to the Modlin fortress. This new locality is situated about 100 km north from the nearest known locality of the species in Konewka near Tomaszów Mazowiecki. The species was never encountered previously in the fort nor in any hibernaculum in the area in spite of 20 years of winter bat monitoring. Key words: Myotis bechsteinii, range, autumn swarming Nocek Bechsteina Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) nale y do najrzadszych a w ka dym razie najrzadziej stwierdzanych nietoperzy Europy i to pomimo doœæ rozleg³ego zasiêgu, obejmuj¹cego wiêksz¹ czêœæ zachodnich i œrodkowych partii kontynentu od Pó³wyspu Iberyjskiego i Ba³kanów po Po³udniow¹ Angliê i zachodni¹ Ukrainê (Stebbings & Griffith,

17 Kn.qxd :25 Page ; Dietz, von Helversen & Nill, 2007). Dowody paleontologiczne zdaj¹ siê œwiadczyæ o znacznie czêstszym niegdyœ wystêpowaniu tego gatunku nawet do 60% osobników w materiale ze œrodkowego Holocenu wobec 0,1 do 1% obecnie (Stebbings & Griffith, 1986; Wo³oszyn, 2001; Sachanowicz & Ciechanowski, 2005) i rzeczywiœcie trudno sobie wyobraziæ, eby tego rzêdu ró nica mog³a wynikaæ jedynie st¹d, e nocek Bechsteina jest trudny do wykrycia w terenie ze wzglêdu na skryty tryb ycia, tj. bardzo ciche (i bardzo trudne do odró nienia od innych nocków) sygna³y echolokacyjne i silnie rozproszone, niewielkie kolonie rozrodcze w dziuplach drzew (Ciechanowski & Piksa, 2004). Nie jest zaskakuj¹ce, e jak to zwykle ma miejsce w przypadku takich gatunków przeprowadzenie systematycznych badañ przyczynia siê do zwiêkszenia liczby znanych stanowisk (Szkudlarek et al., 2002; Hill & Greenaway, 2005), okazuje siê jednak, e nawet d³ugotrwa³y monitoring nie daje wystarczaj¹cych podstaw do stwierdzenia nieobecnoœci nocka Bechsteina na jakimœ terenie. Podczas badañ jesiennego rojenia nietoperzy w nale ¹cym do zewnêtrznego pierœcienia Twierdzy Modlin forcie XI Strubiny (UTM DD71) w dniu oko³o godziny w sieæ rozstawion¹ wewn¹trz fortu od³owiliœmy samicê nocka Bechsteina. Dwa tygodnie póÿniej, ponownie od³owiliœmy samicê tego gatunku oko³o godziny Niestety, poniewa nietoperze nie by³y znakowane, a zwa ona i zmierzona zosta³a dopiero ta druga samica, nie sposób okreœliæ, czy w obu przypadkach mieliœmy do czynienia z tym samym osobnikiem, czy te nie. Nie zauwa yliœmy œladów karmienia, ale uwa amy, e w po³owie wrzeœnia nie jest to ju wystarczaj¹cy dowód nie przystêpowania do rozrodu. Fort Strubiny objêty zosta³ zimowymi liczeniami nietoperzy w roku 1987 i od tamtej pory, za wyj¹tkiem sezonu 1988/1989, ka dej zimy kontrolowany by³ dwukrotnie na prze³omie listopada i grudnia oraz w pierwszej po³owie lutego. Taki sam system liczeñ stosowany jest w prawie wszystkich dostêpnych zimowiskach nietoperzy nale ¹cych do Twierdzy Modlin (Fuszara & Fuszara, 2002). Dodatkowo w niektórych latach prowadzone by³y liczenia nietoperzy co dwa tygodnie od wrzeœnia do kwietnia (Fuszara et al., 1996). Kilkakrotnie kontrolowane by³y te zim¹ przydomowe piwnice we wsiach po³o onych w okolicach Modlina. Pomimo tak regularnego i d³ugotrwa³ego monitoringu nigdy wczeœniej ani póÿniej nocek Bechsteina nie zosta³ stwierdzony w adnym z zimowisk w tej czêœci Mazowsza. Równie letnie od³owy w lasach po³o onych w odleg³oœci kilku-kilkunastu kilometrów od Strubin nie wykaza³y jego obecnoœci (Lesiñski et al., 2006), choæ czêœæ drzewostanów wydaje siê spe³niaæ wymagania siedliskowe tego gatunku (Dietz, von Helversen & Nill, 2007; Ciechanowski & Piksa, 2004). Ryc.1. Fig.1. Samica nocka Bechsteina A female Bechstein s bat

18 Kn.qxd :25 Page Fort Strubiny znajduje siê w odleg³oœci oko³o 106 kilometrów (ok. 100 km na pó³noc) od najbli szego zimowego stanowiska nocka Bechsteina w Konewce (Fuszara & Cygan, 1994) i oko³o 133 km od stanowiska w Dêblinie (Domañski, 2003) oraz w podobnej odleg³oœci od letniego stanowiska w Puszczy Kozienickiej (Kowalski et al., 1996). Jest to odleg³oœæ znacznie wiêksza od najdalszego znanego przelotu tego gatunku, tj. 73 km (Steffens, Zöphel & Brockmann, 2005), co czyni ma³o prawdopodobnym przypadkowe zawêdrowanie pojedynczego osobnika ze znanych dotychczas miejsc wystêpowania, tym bardziej, e wspomniany rekord nale y do samca, a najdalszy przelot samicy zanotowany w tej samej bazie danych wyniós³ zaledwie 37 km. Warto zwróciæ uwagê, e opisywane stanowisko wydaje siê byæ jedynym na terenie naszego kraju po³o onym zdecydowanie poza zasiêgiem buka zwyczajnego Fagus sylvatica (EUFORGEN), a w³aœnie rozmieszczenie lasów bukowych wydaje siê w znacznej mierze warunkowaæ wystêpowanie nocka Bechsteina w tej czêœci Europy (Baago/e, 2001; Wo³oszyn, 2001). Przyznaæ trzeba, e nasze stwierdzenie, przesuwaj¹c granicê wystêpowania nocka Bechsteina o oko³o 100 km na pó³noc, tym samym czyni nieco mniej nieprawdopodobnym stanowisko tego gatunku w Mingajnach, podawane przez Uttendörfera a odrzucone z braku dowodów przez autorów Atlasu rozmieszczenia ssaków w Polsce (Ruprecht, 1983). Literatura Baago/e H.J Myotis bechsteinii, Bechsteinfledermaus. [In:] F.Krapp (ed.). Handbuch der Säugetiere Europas 4-I. Aula Verlag, Wiebelsheim: ; Ciechanowski M. & Piksa K Myotis bechsteinii (Kuhl, 1819). Nocek Bechsteina [In:] Adamski P., Bartel R., Bereszynski A., Kepel A. & Witkowski Z. (eds) Gatunki zwierzat (z wyjatkiem ptaków). Poradniki ochrony gatunków i siedlisk Natura 2000 poradnik metodyczny. Ministerstwo Srodowiska, Warszawa, 2: 33-38; Dietz Ch., von Helversen O. & Nill D Handbuch der Fledermäuse Europas und Nordwestafrikas. Kosmos, Stuttgart: 398 pp.; Domañski J Nowe stanowisko nocka Bechsteina Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) w œrodkowej Polsce. Nietoperze 4: ; Fuszara E. & Fuszara M Zimowy monitoring liczebnosci nietoperzy zasiedlajacych forty modlinskie na Mazowszu w latach Nietoperze 3: 89-99; Fuszara E., Kowalski M., Lesiñski G. & Cygan J.P Hibernation of bats in underground shelters of central and northeastern Poland. Bonn. zool. Beitr. 46: ; Fuszara M. & Cygan J.P Nowe stanowisko nocka Bechsteina Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) w centralnej Polsce. Przegl. Zool., 3-4: ; Hill D.A. & Greenaway F Effectiveness of an acoustic lure for surveying bats in British woodlands. Mammal Review 35: ; Kowalski M., Krasnodêbski I., Sachanowicz K., Dró d R. & Wojtowicz B., Sk³ad gatunkowy, wybiórczoœæ kryjówek i miejsc erowania nietoperzy w Puszczy Kozienickiej. Kulon, 1: Lesiñski G., Gulatowska J., Kowalski M., Fuszara E. & Fuszara M Nietoperze Wysoczyzny P³oñskiej. Nietoperze 7: 23-39; Ruprecht A.L Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) [In:] Pucek Z. & Raczyñski J. (eds). Atlas rozmieszczenia ssaków w Polsce. PWN, Warszawa: 66; Stebbings R.E. & Griffith F Distribution and status of bats in Europe. Institute of Terrestrial Ecology, Huntingdon: 142 pp.; Steffens R., Zöphel U. & Brockmann D Jahre fledermausmarkierungszentrale Dresden - methodische Hinweise und Ergebnisübersicht. Materialien zu Naturschutz und Landschaftspflege. Sächsisches Landesamt für Umwelt und Geologie, Dresden: 126 pp.; Szkudlarek R., Paszkiewicz R., Hebda G., Gottfried T., Cieœlak M., Mika A. & Ruszlewicz A., 2002: Atlas rozmieszczenia nietoperzy w po³udniowo-zachodniej Polsce stanowiska zimowe z lat Nietoperze 3: ;

19 Kn.qxd :25 Page Wo³oszyn B.W Myotis bechsteinii (Kuhl, 1817) [In:] G³owaciñski Z. (ed.). Polska czerwona ksiêga zwierz¹t. PWRiL, Warszawa: Strony internetowe EUFORGEN Fagus_sylvatica.pdf Maciej Fuszara Centrum Badañ Ekologicznych PAN Dziekanów Leœny, omianki Marek Kowalski Towarzystwo Przyrodnicze Bocian, Oddzia³ Warszawski ul. Radomska 22 lok. 32, Warszawa