Zasady oceniania uczniów na lekcjach fizyki

Transkrypt

1 Zasady oceniania uczniów na lekcjach fizyki Uczeń może orzymać jedną z nasępujących ocen: celujący - sprosał wymaganiom na ocenę bardzo dobrą - samodzielnie korzysa z różnych źródeł informacji - porafi zasosować posiadaną wiedzę w syuacjach nowych, problemowych, nieypowych - wykonuje zadania dodakowe - bierze udział i osiąga sukcesy w konkursach bardzo dobry - w pełnym zakresie opanował wiadomości i umiejęności programowe - sosuje je w syuacjach nowych - porafi zaplanować i przeprowadzić doświadczenie fizyczne - rozwiązuje samodzielnie zadania rachunkowe i problemowe - korzysa z różnych źródeł wiedzy dobry - opanował w dużym zakresie wiadomości i umiejęności programowe - poprawnie sosuje je w syuacjach ypowych - porafi wykonać zaplanowane doświadczenie - rozwiązuje samodzielnie ypowe zadania rachunkowe lub problemowe dosaeczny - opanował w podsawowym zakresie wiadomości i umiejęności programowe - sosuje je w syuacjach prosych - porafi wykonać prose doświadczenie - porafi rozwiązać prose zadanie lub problem dopuszczający - opanował w niewielkim sopniu wiadomości i umiejęności programowe - sosuje je w prosych syuacjach z pomocą nauczyciela - porafi wykonać prose doświadczenie z pomocą nauczyciela - braki w wiadomościach nie przekreślają dalszej nauki niedosaeczny - nie sprosał wymaganiom na ocenę dopuszczającą Na lekcjach fizyki ocenę można orzymać za: - usną odpowiedź - zapowiedziany sprawdzian obejmujący większą parię maeriału - zapowiedzianą lub niezapowiedzianą karkówkę - doświadczenie - pracę domową - pracę dodakową (np. refera, plaka) - akywność - udział w konkursie Podczas lekcji, a w szczególności w rakcie wykonywania demonsracji i doświadczeń uczeń ma obowiązek podporządkowania się poleceniom nauczyciela i przesrzegania zasad bezpiecznej pracy. Na lekcje fizyki uczeń przynosi podręcznik, sysemaycznie prowadzony zeszy przedmioowy i zeszy ćwiczeń oraz inne pomoce zlecone przez nauczyciela. Raz w semesrze uczeń może zgłosić nieprzygoowanie do lekcji. Uczeń może poprawiać ocenę ze sprawdzianu w erminie wyznaczonym przez nauczyciela. (Nie doyczy oceny celującej). Ocena z poprawy wpisywana jes do dziennika. Obie oceny brane są pod uwagę podczas klasyfikowania. Sprawdzian pisany niesamodzielnie może być przerwany i oceniony na niedosaecznie. Nie obowiązuje wedy możliwość poprawienia oceny. Akywność: pięć plusów - bdb Termin zapowiadania, oddania przez nauczyciela poprawionych sprawdzianów, pisania sprawdzianów przez uczniów nieobecnych, warunki poprawiania ocen bieżących, warunki i ryb uzyskiwania oceny klasyfikacyjnej wyższej niż przewidywana, ip. - zgodnie z WSO. Obowiązkiem ucznia jes przeczyanie po każdej lekcji odpowiedniego rozdziału z podręcznika. 0

2 Wymagania programowe z fizyki dla klasy drugiej gimnazjum Jak opisujemy ruch? Tema według programu Ruch prosoliniowy przyspieszony Przyspieszenie w ruchu prosoliniowym przyspieszonym Droga w ruchu przyspieszonym Ruch opóźniony Wymagania konieczne (dopuszczająca) ruchu i opóźnionego podaje warość ziemskiego ruchu Wymagania podsawowe (dosaeczna) ruch przyspieszony z wykresu zależności v() odczyuje przyrosy szybkości w określonych jednakowych odsępach czasu podaje wzór na warość v v0 a podaje jednoski posługuje się pojęciem warości do opisu ruchu Wymagania rozszerzone (dobra) zależności v() dla ruchu przekszałca wzór v v0 a i oblicza każdą wielkość z ego wzoru zależności a() dla ruchu podaje inerpreację fizyczną pojęcia Wymagania dopełniające (b. dobra i celująca) usala rodzaj ruchu na podsawie wykresów v(), odczyuje przyrosy szybkości w podanych odsępach czasu zależności v(), znając warość oblicza drogę przebyą ruchem przyspieszonym na podsawie wykresu v() ruch opóźniony oblicza drogę do chwili zarzymania się na podsawie wykresu v() Siły w przyrodzie Rodzaje i skuki oddziaływań Wypadkowa sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej. Siły równoważące się rozpoznaje na przykładach oddziaływania bezpośrednie i na odległość porafi pokazać na przykładach, że oddziaływania są wzajemne podaje przykład dwóch sił równoważących się podaje przykład wypadkowej dwóch sił zwróconych zgodnie i przeciwnie oddziaływań grawiacyjnych, elekrosaycznych, magneycznych, elekromagneycznych saycznych i dynamicznych skuków oddziaływań oblicza warość i określa zwro wypadkowej dwóch sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej o zwroach zgodnych i przeciwnych 1 układów ciał wzajemnie oddziałujących oblicza warość i określa zwro siły równoważącej kilka sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej oblicza warość i określa zwro wypadkowej kilku sił wskazuje siły wewnęrzne i zewnęrzne w układzie ciał oddziałujących oblicza niepewność sumy i różnicy warości dwóch sił zmierzonych z pewną dokładnością

3 działających na ciało wzdłuż jednej prosej o zwroach zgodnych i przeciwnych Pierwsza zasada Trzecia zasada Siły sprężysości Siła oporu powierza. Siła arcia Siła parcia cieczy i gazów na ścianki zbiornika. na prosych przykładach ciał spoczywających wskazuje siły równoważące się rozpoznaje zjawisko bezwładności w podanych przykładach objaśnia zasadę akcji i reakcji na wskazanym przykładzie, w kórych na ciała poruszające się w powierzu działa siła oporu powierza wymienia niekóre sposoby zmniejszania i zwiększania arcia parcia gazów i cieczy na ściany zbiornika analizuje zachowanie się ciał na podsawie pierwszej zasady wykazuje doświadczalnie, że siły wzajemnego oddziaływania mają jednakowe warości, en sam kierunek, przeciwne zwroy i różne punky przyłożenia świadczące o ym, że warość siły oporu powierza wzrasa wraz ze wzrosem szybkości ciała wykazuje doświadczalnie, że siły arcia wysępujące przy oczeniu mają mniejsze warości niż przy przesuwaniu jednego ciała po drugim pożyecznych i szkodliwych skuków działania sił arcia podaje prawo Pascala wskazuje przyczyny wysępowania ciśnienia hydrosaycznego doświadczenie powierdzające pierwszą zasadę na przykładzie opisuje zjawisko bezwładności na dowolnym przykładzie wskazuje siły wzajemnego oddziaływania, rysuje je i podaje cechy ych sił zjawisko odrzuu podaje przyczyny wysępowania sił arcia wykazuje doświadczalnie, że warość siły arcia kineycznego nie zależy od pola powierzchni syku ciał przesuwających się względem siebie, a zależy od rodzaju powierzchni ciał rących o siebie i warości siły dociskającej e ciała do siebie wykorzysuje prawo Pascala w zadaniach obliczeniowych wykorzysuje wzór doświadczenie i przeprowadza rozumowanie, z kórego wynika, że siły akcji i reakcji mają jednakową warość wyjaśnia, że w skuek rozciągania lub ściskania ciała pojawiają się w nim siły dążące do przywrócenia począkowych rozmiarów i kszałów, czyli siły sprężysości wykazuje, że siła sprężysości jes wpros proporcjonalna do wydłużenia wyjaśnia, na czym polega sprężysość podłoża, na kórym kładziemy przedmio rozwiązuje jakościowo problemy doyczące siły arcia wyprowadza wzór na ciśnienie słupa cieczy na dnie cylindrycznego

4 Ciśnienie hydrosayczne Siła wyporu i jej wyznaczanie. Prawo Archimedesa Druga zasada Jeszcze o siłach działających w przyrodzie wykorzysania prawa Pascala w urządzeniach hydraulicznych wyznacza doświadczalnie warość siły wyporu działającej na ciało zanurzone w cieczy (9.3) działania siły wyporu w powierzu ruch ciała pod działaniem sałej siły wypadkowej zwróconej ak samo jak prędkość Praca, moc, energia mechaniczna Praca mechaniczna wykonania pracy w sensie fizycznym podaje jednoskę pracy (1 J) prakyczne skuki wysępowania ciśnienia hydrosaycznego wskazuje, od czego zależy ciśnienie hydrosayczne podaje warunek pływania i onięcia ciała zanurzonego w cieczy zapisuje wzorem drugą zasadę i odczyuje en zapis sosuje wzór a = F/m do rozwiązywania zadań podaje warunki konieczne do ego, by w sensie fizycznym była wykonywana praca oblicza pracę ze wzoru W = Fs na ciśnienie hydrosayczne w zadaniach obliczeniowych objaśnia zasadę działania podnośnika hydraulicznego i hamulca samochodowego podaje wyniki obliczeń zaokrąglone do dwóch i rzech cyfr znaczących podaje wzór na warość siły wyporu i wykorzysuje go do wykonywania obliczeń wyjaśnia pływanie i onięcie ciał, wykorzysując zasady oblicza każdą z wielkości we wzorze F = ma podaje wymiar 1 niuona kg m 1N 1 s przez porównanie wzorów F = ma i F c = mg uzasadnia, że współczynnik g o warość, z jakim spadają ciała wyraża jednoskę 1 kg m pracy 1 J= s podaje ograniczenia sosowalności wzoru W = Fs naczynia p = gh wykorzysanie prakyczne naczyń połączonych przeprowadza rozumowanie związane z wyznaczeniem warości siły wyporu wyprowadza wzór na warość siły wyporu działającej na prosopadłościenny klocek zanurzony w cieczy wyjaśnia pochodzenie siły nośnej i zasadę unoszenia się samolou oblicza drogi przebye w ruchu przyspieszonym w kolejnych jednakowych przedziałach czasu sosuje w prosych zadaniach zasadę zachowania pędu sosuje zasady w skomplikowanych problemach jakościowych zależności W( s) oraz F() s, odczyuje i oblicza pracę na podsawie ych wykresów 3

5 Moc w przyrodzie. mechaniczna poencjalna i kineyczna Zasada zachowania energii mechanicznej Dźwignia jako urządzenie uławiające wykonywanie pracy. Wyznaczanie masy za pomocą dźwigni dwusronnej wyjaśnia, co o znaczy, że urządzenia pracują z różną mocą podaje jednoskę mocy 1 W wyjaśnia, co o znaczy, że ciało posiada energię mechaniczną podaje jednoskę energii 1 J ciał posiadających energię poencjalną ciężkości i energię kineyczną wymienia czynności, kóre należy wykonać, by zmienić energię poencjalną ciała omawia przemiany na podanym przykładzie wskazuje w swoim ooczeniu przykłady dźwigni dwusronnej i wyjaśnia jej prakyczną przydaność urządzeń pracujących z różną mocą oblicza moc na podsawie W wzoru P = podaje jednoski mocy i przelicza je zmiany energii mechanicznej przez wykonanie pracy każdy z rodzajów przemiany energii poencjalnej w kineyczną i na odwró, posługując się zasadą zachowania zasadę działania dźwigni dwusronnej podaje warunek równowagi dźwigni dwusronnej wyznacza doświadczalnie nieznaną masę za pomocą dźwigni dwusronnej, linijki i ciała o znanej masie (9.4) oblicza każdą z wielkości we wzorze W = Fs objaśnia sens fizyczny pojęcia mocy oblicza każdą z wielkości ze wzoru W P = oblicza moc na podsawie wykresu zależności W() wyjaśnia pojęcia układu ciał wzajemnie oddziałujących oraz sił wewnęrznych w układzie i zewnęrznych spoza układu oblicza energię poencjalną ciężkości ze wzoru i E p = mgh kineyczną ze wzoru mv E k oblicza energię poencjalną względem dowolnie wybranego poziomu zerowego sosuje zasadę zachowania energii mechanicznej do rozwiązywania zadań obliczeniowych zasadę działania bloku nieruchomego i kołowrou ze wzoru F 1 r 1 = F r wykonuje zadania wymagające sosowania równocześnie wzorów W = Fs, F = mg wykonuje zadania złożone, sosując wzory P = W/, W =Fs, F = mg wyjaśnia i zapisuje związek E = W ze wzorów E p = mgh, mv E k za pomocą obliczeń udowadnia, że E k = W siły wypadkowej objaśnia i oblicza sprawność urządzenia mechanicznego na podsawie odpowiedniego rozumowania wyjaśnia, w jaki sposób maszyny prose uławiają nam wykonywanie pracy oblicza niepewność pomiaru masy meodą najmniej korzysnego przypadku Przemiany energii w zjawiskach cieplnych wewnęrzna i jej zmiany przez wykonanie pracy, w kórych na skuek wykonania pracy wzrosła energia wewnęrzna ciała wymienia składniki energii wewnęrznej związek średniej energii kineycznej cząseczek z emperaurą wyjaśnia, dlaczego podczas ruchu z arciem nie jes spełniona zasada zachowania wyjaśnia, dlaczego przyros emperaury ciała świadczy o wzroście jego energii podaje i objaśnia związek E w śr ~ T 4

6 wewnęrznej Cieplny przepływ energii. Rola izolacji cieplnej przewodników i izolaorów ciepła oraz ich zasosowania przepływ ciepła (energii) od ciała o wyższej emperaurze do ciała o niższej emperaurze, nasępujący przy zeknięciu ych ciał rolę izolacji cieplnej w życiu codziennym wykorzysując model budowy maerii, objaśnia zjawisko przewodzenia ciepła wymienia sposoby zmiany energii wewnęrznej ciała formułuje pierwszą zasadę ermo Zjawisko konwekcji objaśnia zjawisko konwekcji na przykładzie wysępowania konwekcji w przyrodzie wyjaśnia zjawisko konwekcji znaczenie konwekcji w prawidłowym oczyszczaniu powierza w mieszkaniach uzasadnia, dlaczego w cieczach i gazach przepływ energii odbywa się głównie przez konwekcję Ciepło właściwe odczyuje z abeli warości ciepła właściwego analizuje znaczenie dla przyrody, dużej warości ciepła właściwego wody proporcjonalność ilości dosarczonego ciepła do masy ogrzewanego ciała i przyrosu jego emperaury oblicza ciepło właściwe na podsawie wzoru Q c w m na podsawie proporcjonalności Q~ m, Q ~ definiuje ciepło właściwe subsancji ze wzoru Q m cw wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła właściwego sporządza bilans cieplny dla wody i oblicza szukaną wielkość zasadę działania wymiennika ciepła i chłodnicy zależność szybkości przekazywania ciepła od różnicy emperaur sykających się ciał sporządza bilans cieplny dla różnych subsancji i oblicza szukaną wielkość Przemiany energii podczas opnienia. Wyznaczanie ciepła opnienia lodu odczyuje z abeli emperaurę opnienia i ciepło opnienia zjawisko opnienia (sałość emperaury, zmiany energii wewnęrznej opniejących ciał) podaje przykład znaczenia w przyrodzie dużej warości ciepła opnienia lodu proporcjonalność ilości dosarczanego ciepła w emperaurze opnienia do masy ciała, kóre chcemy sopić na podsawie proporcjonalności Q~ mdefiniuje ciepło opnienia subsancji ze wzoru Q = mc wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła opnienia objaśnia, dlaczego podczas opnienia i krzepnięcia emperaura pozosaje sała, mimo zmiany energii wewnęrznej doświadczalnie wyznacza ciepło opnienia lodu Przemiany energii podczas parowania i skraplania zależność szybkości parowania od emperaury odczyuje z abeli emperaurę wrzenia i ciepło parowania analizuje (energeycznie) zjawisko parowania i wrzenia proporcjonalność ilości dosarczanego ciepła do masy cieczy zamienianej w parę znaczenia w przyrodzie dużej warości ciepła parowania wody zależność emperaury wrzenia od zewnęrznego ciśnienia na podsawie proporcjonalności Q~ m definiuje ciepło parowania ze wzoru Q= mc wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła parowania p zasadę działania chłodziarki zasadę działania silnika spalinowego czerosuwowego 5

7 Drgania i fale sprężyse Ruch drgający Wahadło. Wyznaczanie okresu i częsoliwości drgań Fale sprężyse Dźwięki i wielkości, kóre je opisują. Badanie związku częsoliwości drgań z wysokością dźwięku. Ulradźwięki i infradźwięki wskazuje w ooczeniu przykłady ciał wykonujących ruch drgający objaśnia, co o są drgania gasnące podaje znaczenie pojęć: położenie równowagi, wychylenie, ampliuda, okres, częsoliwość dla ruchu wahadła i ciężarka na sprężynie demonsruje falę poprzeczną i podłużną podaje różnice między ymi falami wywarza dźwięki o małej i dużej częsoliwości (9.13) wymienia, od jakich wielkości fizycznych zależy wysokość i głośność dźwięku wyjaśnia, jak zmienia się powierze, gdy rozchodzi się w nim fala akusyczna przemiany energii w ruchu drgającym doświadczalnie wyznacza okres i częsoliwość drgań wahadła i ciężarka na sprężynie (9.1) demonsrując falę, posługuje się pojęciami długości fali, szybkości rozchodzenia się fali, kierunku rozchodzenia się fali wykazuje w doświadczeniu, że fala niesie energię i może wykonać pracę mechanizm wywarzania dźwięku w insrumenach muzycznych podaje rząd wielkości szybkości fali dźwiękowej w powierzu wyjaśnia, co nazywamy ulradźwiękami i infradźwiękami odczyuje ampliudę i okres z wykresu x() dla drgającego ciała zjawisko izochronizmu wahadła mechanizm przekazywania drgań jednego punku ośrodka do drugiego w przypadku fali na napięej linie i sprężynie sosuje wzory vt v oraz do f obliczeń doświadczalne badanie związku częsoliwości drgań źródła z wysokością dźwięku podaje cechy fali dźwiękowej (częsoliwość 16 Hz 0000 Hz, fala podłużna, szybkość w powierzu) wysępowanie w przyrodzie i zasosowania infradźwięków i ulradźwięków (np. w medycynie) przykłady drgań łumionych i wymuszonych wykorzysuje drugą zasadę do opisu ruchu wahadła uzasadnia, dlaczego fale podłużne mogą się rozchodzić w ciałach sałych, cieczach i gazach, a fale poprzeczne ylko w ciałach sałych rysuje wykres obrazujący drgania cząsek ośrodka, w kórym rozchodzą się dźwięki wysokie i niskie, głośne i ciche 6