PROJEKT SPRAWOZDANIA

Transkrypt

1 PARLAMENT EUROPEJSKI Komisja Handlu Międzynarodowego /2113(INI) PROJEKT SPRAWOZDANIA w sprawie handlu na rzecz przemian: strategia handlowa i inwestycyjna UE dla krajów południowego regionu Morza Śródziemnego w następstwie Arabskiej Wiosny (2011/2113 (INI)) Komisja Handlu Międzynarodowego Sprawozdawca: Niccolò Rinaldi PR\ doc PE v02-00 Zjednoczona w różnorodności

2 PR_INI SPIS TREŚCI Strona PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO...3 UZASADNIENIE...12 PE v /17 PR\ doc

3 PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO w sprawie handlu na rzecz przemian: strategia handlowa i inwestycyjna UE dla krajów południowego regionu Morza Śródziemnego w następstwie Arabskiej Wiosny (2011/2113(INI)) Parlament Europejski, uwzględniając deklarację barcelońską z dnia 28 listopada 1995 r., która ustanowiła partnerstwo pomiędzy Unią Europejską a państwami południowego regionu Morza Śródziemnego, a także program prac przyjęty na konferencji w Barcelonie, uwzględniając swoje rezolucje z dnia 27 października 2006 r. w sprawie rewizji procesu barcelońskiego 1 i z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie eurośródziemnomorskiego partnerstwa gospodarczego i handlowego w kontekście 8. konferencji ministrów handlu państw partnerstwa eurośródziemnomorskiego 2, uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowany Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego (COM(2011)0200), uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 25 maja 2011 r. zatytułowany Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie (COM(2011)0303), uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 24 maja 2011 r. zatytułowany Dialog na rzecz migracji, mobilności i bezpieczeństwa z państwami południowego regionu Morza Śródziemnego (COM(2011)0292), uwzględniając eurośródziemnomorski harmonogram handlowy do 2010 r. i na dalszy okres przyjęty na 8. konferencji ministrów handlu Unii dla Śródziemnomorza w 2009 r., uwzględniając wnioski sformułowane podczas eurośródziemnomorskich konferencji ministerialnych oraz sektorowych konferencji ministerialnych, które odbyły się od rozpoczęcia procesu barcelońskiego, a szczególnie wnioski z 9. konferencji ministrów handlu Unii dla Śródziemnomorza z dnia 11 listopada 2010 r., uwzględniając eurośródziemnomorskie układy o stowarzyszeniu zawarte pomiędzy 1 2 Dz.U. C 272 E z , s Tekst przyjęty, P6_TA(2009)0178. PR\ doc 3/17 PE v02-00

4 Wspólnotą i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Tunezją 1, Izraelem 2, Marokiem 3, Jordanią 4, Egiptem 5, Libanem 6 i Algierią 7 z drugiej strony, oraz Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą a OWP (na rzecz Autonomii Palestyńskiej) 8, uwzględniając decyzję nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia ostatniej fazy unii celnej (96/142/WE) 9, uwzględniając porozumienie w sprawie wolnego handlu, zwane porozumieniem z Agadiru, podpisane w dniu 25 lutego 2004 r. przez Jordanię, Egipt, Tunezję i Maroko, uwzględniając ocenę wpływu eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu na zrównoważony rozwój, opracowaną przez Instytut ds. Polityki Rozwojowej i Zarządzania Rozwojem Uniwersytetu w Manchesterze, uwzględniając dokument w sprawie strategii regionalnej ( ) i regionalny program orientacyjny dla partnerstwa eurośródziemnomorskiego ( ) oraz określone w nich cele 10, jak również decyzję wykonawczą Komisji z dnia 29 lipca 2011 r. w sprawie drugiej części rocznego programu działania na 2011 r. na rzecz regionu śródziemnomorskiego, finansowanego zgodnie z pozycją budżetu ogólnego Unii Europejskiej 11, uwzględniając działania podejmowane w ramach Instrumentu Eurośródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji, w szczególności konferencję ministrów, która odbyła się w Brukseli w dniu 12 lipca 2011 r. oraz roczny raport za 2010 r. opublikowany po tej konferencji w dniu 8 sierpnia 2011 r., uwzględniając decyzję Rady Dyrektorów Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju z dnia 5 października 2011 r. o uruchomieniu środków finansowych w krajach południowo-wschodniego regionu Morza Śródziemnego, uwzględniając pracę Zgromadzenia Parlamentarnego Unii dla Śródziemnomorza, uwzględniając pracę Unii dla Śródziemnomorza, uwzględniając decyzję Rady z dnia 14 grudnia 2011 r. o przyjęciu wytycznych negocjacyjnych dotyczących pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją, Dz.U. L 97 z , s. 2. Dz.U. L 147 z , s. 3. Dz.U. L 70 z , s. 2. Dz.U. L 129 z , s. 3. Dz.U. L 304 z , s. 39. Dz.U. L 143 z , s. 2. Dz.U. L 265 z , s. 2. Dz.U. L 187 z , s. 3. Dz.U. L 35 z , s. 1. C(2007)672. C(2011)5381. PE v /17 PR\ doc

5 uwzględniając art. 48 Regulaminu, uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A /2012), A. mając na uwadze, że Arabska Wiosna jest największą polityczną transformacją w sąsiedztwie Europy od czasu upadku muru berlińskiego, która daje UE możliwość powiązania własnych interesów w dziedzinie polityki handlowej i zagranicznej z prawami człowieka, demokracją i wolnością społeczeństwa, czyli podstawowymi wartościami UE; mając na uwadze, że dobrobyt i stabilizacja wewnętrzna sąsiedztwa Europy mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia jej bezpieczeństwa i rozwoju gospodarczego; B. mając na uwadze, że UE dysponuje wyłączną kompetencją w dziedzinie polityki handlowej i inwestycyjnej, która daje UE możliwość podjęcia skutecznych działań w odpowiedzi na wstrząsy polityczne oraz przyczynienia się do postępu gospodarczego krajów południowego regionu Morza Śródziemnego; C. mając na uwadze, że w Traktacie z Lizbony definiuje się handel międzynarodowy jako jeden z trzech aspektów działań zewnętrznych UE, który wymaga zapewnienia spójności z jej innymi politykami: polityką zagraniczną i działaniami na rzecz rozwoju międzynarodowego; mając na uwadze, że handel zawsze był silnym filarem europejskiej polityki sąsiedztwa, co zostało podkreślone w komunikatach Komisji pt. Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie oraz Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego ; D. mając na uwadze, że wśród społeczeństw obywatelskich krajów południowego regionu Morza Śródziemnego panuje przekonanie, że UE powinna w sposób bardziej aktywny pomagać w transformacji politycznej i gospodarczej tych krajów; E. mając na uwadze, że odbudowa gospodarcza i polityczna w następstwie Arabskiej Wiosny nie jest nadzorowana przez regionalne instytucje odgrywające rolę podobną do roli Rady Europy i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) w Europie Środkowo-Wschodniej i Azji Środkowej; F. mając na uwadze, że dotychczas gospodarkami krajów południowego regionu Morza Śródziemnego zarządzali niedemokratyczni przywódcy, zapewniając korzyści jedynie nielicznym; mając na uwadze fakt, że obalenie wielu dyktatorów stwarza nowe możliwości otwarcia gospodarek tego regionu i utworzenia prawdziwej gospodarki rynkowej; G. mając na uwadze, że UE już utworzyła unię celną z Turcją oraz podpisała umowy o wolnym handlu z krajami południowego regionu Morza Śródziemnego, z wyjątkiem Syrii, która nie podpisała ostatecznej wersji wynegocjowanego pakietu, i Libii, z którą negocjacje zostały zawieszone w lutym 2011 r. po wybuchu wojny domowej; H. mając na uwadze, że członkostwo w Światowej Organizacji Handlu (WTO) nie jest konieczne do rozpoczęcia negocjacji handlowych, o czym mogą świadczyć postanowienia handlowe układów o stowarzyszeniu zawartych z Libanem i Algierią, tymczasowe porozumienie z terytoriami palestyńskimi, zawieszone negocjacje z Libią oraz nieratyfikowana umowa z Syrią; I. mając na uwadze, że utworzenie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu, będące najambitniejszym przedsięwzięciem gospodarczym wywodzącym się z deklaracji barcelońskiej, nie zostało zrealizowane w wyznaczonym terminie, który ustalono na PR\ doc 5/17 PE v02-00

6 2010 r., wskutek konfliktów w regionie i braku zaangażowania wewnątrz samego regionu (południe-południe); J. mając na uwadze, że kryzys gospodarczy w 2008 r. wywarł bezpośredni wpływ na główne czynniki pobudzające do wzrostu gospodarkę w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego oraz mając na uwadze, że społeczne i polityczne niepokoje w Tunezji, Egipcie, Syrii i Libii w czasie Arabskiej Wiosny przyczyniły się jeszcze bardziej do pogorszenia koniunktury gospodarczej w tych krajach; mając na uwadze, że Arabska Wiosna przebiegała inaczej w każdym z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, gdyż dotychczasowi przywódcy reżimu nadal są u władzy w niektórych krajach, a w innych nieustannie trwają zamieszki społeczne, które jeszcze bardziej osłabiają gospodarkę; K. mając na uwadze, że Arabska Wiosna ujawniła w regionie słabości handlowe i fiskalne o charakterze strukturalnym i systemowym, a zwłaszcza podatność na gwałtowny wzrost cen na rynkach towarowych, oraz mając na uwadze, że każda nowa strategia handlowa dla regionu Morza Śródziemnego będzie musiała wyeliminować te słabości, jeśli ma sprostać oczekiwaniom obywateli; L. mając na uwadze, że chroniczne bezrobocie i brak dywersyfikacji wymiany handlowej nadal są poważnym problemem; mając na uwadze, że długotrwałe bezrobocie strukturalne wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie w większości krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, a jego skala zwiększyła się jeszcze bardziej w tych krajach, w których wystąpiły ostre zamieszki społeczne w czasie Arabskiej Wiosny; mając na uwadze, że Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) szacuje, że utrzymanie bieżącego poziomu zatrudnienia wymaga utworzenia w regionie ok. 25 mln nowych miejsc pracy w najbliższej dekadzie; M. mając na uwadze, że stopa bezrobocia wśród osób w wieku od 15 do 24 lat wynosi około 25 30%, a udział kobiet w rynku pracy pozostaje na bardzo niskim poziomie; mając na uwadze, że bezrobocie jest szczególnie wysokie wśród absolwentów wyższych uczelni, co skutkuje drenażem mózgów i marnotrawieniem zasobów ludzkich; Uwagi ogólne 1. uważa, że Arabska Wiosna jest bezprecedensowym wydarzeniem historycznym wywołanym przez dążenie narodów do wolności; wyraża swój głęboki smutek z powodu ofiar śmiertelnych podczas walk w celu obalenia skorumpowanych dyktatur; 2. jest świadomy, że takie poświęcenie wiąże się z ogromnym oczekiwaniem społeczeństw w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego, że UE udzieli o wiele większego wsparcia dla reform demokratycznych i prawdziwego rozwoju gospodarczego niosącego korzyści dla wszystkich; 3. podkreśla, że UE dysponuje wyłączną kompetencją w dziedzinie polityki handlowej i inwestycyjnej oraz powinna zapewniać innowacyjne i jasno określone instrumenty umożliwiające osiągnięcie celów polityki zagranicznej UE w postaci demokracji, dobrobytu, stabilizacji i pokoju w tym regionie; 4. zauważa, że UE jest największym rynkiem konsumenckim na świecie, do którego dostęp powinien być udzielany tylko wtedy, gdy kraje partnerskie poważnie angażują się w dwustronne otwieranie rynków, gdy reformy gospodarcze przynoszą korzyści całej populacji kraju partnerskiego oraz gdy podejmowane i realizowane są właściwe zobowiązania polityczne, społeczne i środowiskowe; 5. przyjmuje z zadowoleniem zróżnicowane podejście zaproponowane przez Komisję PE v /17 PR\ doc

7 ( więcej za więcej ) oraz uważa, że osiągnięcia w zakresie reform demokratycznych i wolności jednostki powinny być odzwierciedlone w podobnym procesie w dziedzinie gospodarki i handlu, zapewniającym swobodę otwierania i prowadzenia działalności gospodarczej, aby rozbić oligarchie tradycyjnie dominujące w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego; Pogłębione i kompleksowe umowy o wolnym handlu (DCFTA) oraz inne instrumenty handlowe 6. zauważa, że UE zawarła już oparte na solidnych podstawach preferencyjne umowy handlowe z wieloma krajami południowego regionu Morza Śródziemnego w ramach układów o stowarzyszeniu; podkreśla jednak, że żaden z tych procesów nie został w pełni zakończony, oraz jest przekonany, że nadal istnieje ogromny potencjał umożliwiający zacieśnienie stosunków gospodarczych, zwłaszcza w dziedzinie prawa, aby w perspektywie długoterminowej doprowadzić do integracji z rynkiem wewnętrznym UE; 7. przyjmuje zatem z zadowoleniem decyzję Rady zatwierdzającą rozpoczęcie negocjacji dotyczących pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją niezwłocznie po zakończeniu procedur przygotowawczych; uważa, że przeprowadzana w związku z tym analiza zakresu powinna opierać się na doświadczeniach pozyskanych w fazach przygotowawczych realizowanych z partnerami wschodnimi, z uwzględnieniem ogromnej politycznej wagi unikania niepotrzebnych opóźnień w przypadku partnerów, którzy już są gotowi przystąpić do negocjacji; 8. wyraża zaniepokojenie tym, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) dotychczas nie opublikowała szczegółowych kryteriów więcej za więcej, które wraz z analizą zakresu handlowego stanowić będą podstawę uznania danego kraju za kwalifikujący się do zawarcia pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu; zwraca się zatem do ESDZ o określenie takich kryteriów, aby zapewnić przejrzystość procesu i z wyprzedzeniem informować kraje partnerskie o konieczności wprowadzenia zmian; nalega, by centralnym elementem tego procesu było poszanowanie instytucji demokratycznych i praw podstawowych, w tym wolności słowa i wolności stowarzyszania się, a także uważa, że proces ten powinien odpowiednio uwzględniać istotną poprawę lub poważne pogorszenie sytuacji w krajach partnerskich w fazie przygotowawczej i w czasie samych negocjacji; nalega, aby kryteria takie uwzględniały odpowiedni poziom otwarcia gospodarczego oraz wskaźnik ukazujący, jak wszystkie grupy społeczne czerpią korzyści z wymiany handlowej i bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ); 9. uważa, że postanowienia dotyczące wymiany handlowej powinny wpierać wzmocnione klauzule o prawach człowieka oraz skuteczniejsze przepisy wykonawcze i dotyczące monitorowania, a także rozdział o ambitnym i zrównoważonym rozwoju przypisujący kluczową rolę społeczeństwu obywatelskiemu i zawierający postanowienia o społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, które wzmocnią wspólną odpowiedzialność za wdrażany proces; 10. pochwala zwrócenie uwagi na bariery w handlu występujące poza granicami i na dostosowanie do unijnego dorobku prawnego, ale zauważa, że nadal istnieją możliwości dalszej obniżki stawek celnych w przypadku niektórych krajów; podkreśla, że pogłębione i kompleksowe umowy o wolnym handlu będą miały prawdziwą wartość dla PR\ doc 7/17 PE v02-00

8 krajów południowego regionu Morza Śródziemnego tylko wtedy, gdy UE będzie gotowa pójść na rzeczywiste ustępstwa we wrażliwych obszarach, np. w rolnictwie i 4 sposobie świadczenia usług; w związku z tym zauważa, że UE w istocie ma znaczną nadwyżkę w handlu artykułami rolnymi z tymi krajami; 11. podkreśla, że BIZ mają szczególne znaczenie dla rozwoju gospodarczego krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, ponieważ poziomy inwestycji są albo zbyt niskie, albo nadmiernie ukierunkowane na przemysł wydobywczy i pozyskiwanie surowców; zwraca się do Komisji o zapewnienie koordynacji pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z działaniami inwestycyjnymi w regionie w celu propagowania dywersyfikacji gospodarczej; 12. zwraca jednak uwagę, że poprzednie próby wynegocjowania porozumień sektorowych w ramach układów o stowarzyszeniu nie zakończyły się sukcesem; zwraca się do Komisji, by zachęcała kraje południowego regionu Morza Śródziemnego do podjęcia negocjacji dotyczących inwestycji i innych tzw. kwestii singapurskich, np. usług w kontekście pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu; uważa, że Komisja powinna w odpowiednich przypadkach stosować wdrażanie asymetryczne i zachować elastyczność w odniesieniu do wrażliwych sektorów w krajach partnerskich; 13. podkreśla znaczenie, jakie ma wspomaganie otwierania handlu dzięki większemu wsparciu technicznemu dla krajów partnerskich i ich przedsiębiorstw, aby umożliwić im maksymalne wykorzystanie zapewnianych możliwości; przyznaje, że UE już oferuje taką pomoc, ale uważa, że tego typu programy powinny być bardziej ukierunkowane na MŚP, w tym poprzez ekspansję w ramach pomocy na rzecz wymiany handlowej; 14. zwraca się do Komisji o wykorzystanie pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu do ujednolicania norm w dziedzinie prawa, mianowicie w zakresie norm i przepisów technicznych, środków sanitarnych i fitosanitarnych, zasad przejrzystości w zamówieniach publicznych, polityki ochrony konsumenta, ułatwiania wymiany handlowej/współpracy celnej oraz eliminowania barier pozataryfowych; zwraca uwagę, że współpraca związana z tymi aspektami nie jest w sposób zadowalający uwzględniona w układach o stowarzyszeniu i że należy podwyższyć poziom zaangażowania UE w tym obszarze; 15. pochwala w związku z tym przeznaczenie dodatkowych zasobów na współpracę techniczną i nalega, by zostały one możliwie najszybciej udostępnione Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Rozwoju i Współpracy (DG DEVCO) oraz przekazane delegaturom UE w tym regionie; 16. uznaje, że pogłębione i kompleksowe umowy o wolnym handlu powinny być głównym celem, ale w międzyczasie Komisja prowadzi negocjacje sektorowe w ramach dotychczasowych układów o stowarzyszeniu, między innymi w ramach układów w sprawie oceny zgodności i zatwierdzania produktów przemysłowych, porozumień w sprawie rolnictwa i połowów, porozumień w zakresie usług i inwestycji, a także uzgodnień dotyczących rozstrzygania sporów; apeluje do Komisji o rozważenie również aktualizacji istniejących porozumień sektorowych z krajami, którym można przedstawić lepszą ofertę i z którymi nie można w najbliższej przyszłości podpisać pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu; zwraca się do Komisji o uważną analizę terminu i sposobu ostatecznego włączenia tych procesów do przyszłych pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu oraz o zapewnienie tego, by utrata członkostwa w ogólnym systemie preferencji (GSP) w 2014 r. nie wpłynęła negatywnie na dostęp krajów południowego regionu Morza Śródziemnego do rynku UE w odniesieniu do jakiejkolwiek linii produktów; PE v /17 PR\ doc

9 17. apeluje do Komisji również o przygotowanie strategii dla tych partnerów zaangażowanych w realizację koncepcji więcej za więcej, z którymi nie podpisano dotychczas żadnej umowy lub którzy w najbliższej przyszłości nie staną się stroną pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu, a zwłaszcza dla tych, którzy podobnie jak Libia i Liban nie są jeszcze członkami WTO; podkreśla, że choć należy utrzymać solidną pomoc techniczną wspierającą te kraje w dążeniu do uzyskania członkostwa w WTO, sama ta pomoc nie wystarczy i dlatego należy stosownie wspomóc ją zawarciem porozumień zgodnych z zaleceniami WTO, które przyniosą korzyści w krótszym okresie; Wzmocnienie pozycji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) jako narzędzie demokratyzacji gospodarczej 18. wyraża przekonanie, że pomyślna strategia handlowa dla tego regionu powinna wzmacniać rolę MŚP, które zapewniają nawet 30% miejsc pracy w niektórych krajach; uznaje znaczenie mikroprzedsiębiorstw, które stanowią 98,1% MŚP w Egipcie, 97,8% MŚP w Maroku i 89,1% MŚP w Jordanii, choć tylko 9,2% w Tunezji; 19. wyraża zaniepokojenie wysoką liczbą niezarejestrowanych MŚP działających na czarnym rynku oraz wysokim odsetkiem nieformalnego zatrudnienia (z wyłączeniem rolnictwa) wynoszącym w niektórych krajach południowego regionu Morza Śródziemnego nawet 70%; jest przekonany, że jeśli region ten ma wkroczyć na ścieżkę prawdziwego wzrostu gospodarczego, strategia handlowa UE powinna zachęcać niezarejestrowane przedsiębiorstwa do zalegalizowania działalności; 20. wyraża ubolewanie, że MŚP i spółdzielnie mają bardzo ograniczony dostęp do inwestycji oraz podkreśla konieczność zapewnienia odpowiedniego dostępu do finansowania w postaci rzetelnych, łatwo dostępnych i przyjaznych dla użytkownika mikrokredytów i kontrgwarancji udzielanych przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI); uważa, że takie rozwiązania umożliwią przedsiębiorstwom przeprowadzanie innowacji i restrukturyzacji, które pozwoliłyby im wykorzystać potencjał rynku wewnętrznego UE; 21. uznaje rolę EBI we wspieraniu MŚP w południowym regionie Morza Śródziemnego przy wykorzystaniu Instrumentu Eurośródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji (FEMIP); przyjmuje z zadowoleniem decyzję o podniesieniu limitu dla operacji w tym regionie o 1 mld EUR, co zwiększy wartość lokalnych operacji EBI do 6 mld EUR w najbliższych trzech latach; potwierdza, że EBI powinien w szczególności ukierunkowywać swoje przedsięwzięcia inwestycyjne na MŚP i rozwój projektów infrastrukturalnych; 22. z zadowoleniem przyjmuje niedawne zaangażowanie Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) w regionie Morza Śródziemnego oraz obietnicę przeznaczenia przez UE i kilka indywidualnych państw członkowskich UE dodatkowych środków na działalność EBOR; uważa, że należy zwiększyć ogólną kwotę środków przeznaczanych na inwestycje EBOR w tym regionie oraz że MŚP powinny być głównymi beneficjentami tych inwestycji; zachęca kraje południowego regionu Morza Śródziemnego do wykazania swojego zaangażowania poprzez wdrożenie zasad demokracji, pluralizmu i gospodarki rynkowej, aby mogły uzyskać dostęp do inwestycji zgodnie ze statutem EBOR; 23. jest przekonany, że sprawnie funkcjonująca strefa wolnego handlu wymaga swobodnego przepływu przedsiębiorców ponad granicami; stanowczo uważa, że UE PR\ doc 9/17 PE v02-00

10 powinna dążyć do większej spójności pomiędzy swoją polityką imigracyjną i polityką handlową; 24. zwraca uwagę, że utrudnienia wizowe nadal są problemem dla wielu przedstawicieli przedsiębiorstw z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, którzy zmuszeni są podróżować do UE z powodu spotkań, szkoleń lub innych przyczyn biznesowych; dlatego przyjmuje z zadowoleniem niedawno opublikowany komunikat pt. Dialog na rzecz migracji, mobilności i bezpieczeństwa z państwami południowego regionu Morza Śródziemnego, w którym Komisja przewiduje zawarcie umów w sprawie ułatwień wizowych, które wspierałyby mobilność, również przedsiębiorców; uważa, że procedury sprawdzania karalności i wiarygodności osób wnioskujących o wizę powinny zostać uproszczone, toteż zwraca się do Komisji o negocjowanie stosownych porozumień w tym zakresie w sposób skoordynowany z negocjacjami handlowymi, aby zapewnić wdrażanie takich porozumień w sposób możliwie najmniej uciążliwy dla MŚP; Umacnianie procesu agadirskiego 25. ubolewa, że do 2010 r. nie utworzono eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu oraz wyraża nadzieję, że wszyscy partnerzy wykorzystają impet wywołany Arabską Wiosną do przyspieszenia reform niezbędnych do ustanowienia funkcjonującej i pełnoprawnej strefy wolnego handlu; 26. podkreśla, że choć należy wdrażać strategie handlowe uwzględniające warunki specyficzne dla danego kraju, uzgodnienia takie nie mogą przynosić szkody integracji regionalnej; ubolewa, że wymiana handlowa południe-południe nadal jest bardzo ograniczona i zauważa w tym względzie, że w 2009 r. jedynie 6% produktów importowanych do krajów południowego regionu Morza Śródziemnego pochodziło z innych krajów tego regionu w porównaniu z 40% produktów z UE; zachęca nowe demokratycznie wybrane rządy do większej otwartości na handel z sąsiednimi krajami niż w przypadku ich poprzedników; 27. uznaje grupę agadirską za jedyny przykład zbiorowego wysiłku na rzecz handlu południe-południe i zachęca sygnatariuszy do rozszerzenia zakresu i liczby członków tego porozumienia handlowego; zwraca się do Komisji o dalsze wspieranie tej grupy będącej kamieniem węgielnym pod budowę przyszłej strategii handlowej UE; 28. zwraca się ponadto do Komisji, by wprowadziła do pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu pewne elastyczne postanowienia, które ostatecznie umożliwią połączenie poszczególnych uzgodnień z porozumieniem z Agadiru w celu utworzenia jednolitej eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu; 29. zauważa z zadowoleniem, że niedługo wdrożony zostanie mechanizm sprzyjający inwestowaniu i wymianie handlowej, który będzie odgrywał rolę bazy danych umożliwiającej podmiotom gospodarczym otrzymanie aktualnych informacji dotyczących warunków handlowych i inwestycyjnych w regionie; nalega, by mechanizm ten był aktywnie propagowany wśród przedsiębiorstw w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego i został przekształcony z narzędzia stricte informacyjnego w funkcjonalne narzędzie wspomagające rozwój wewnątrzregionalnej działalności gospodarczej; 30. przyjmuje z zadowoleniem regionalną konwencję w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia, która powinna przewidywać pełne poszanowanie umowy technicznej UE-Izrael w sprawie produktów PE v /17 PR\ doc

11 pochodzących z osiedli izraelskich; zwraca się do Komisji o przyspieszenie wprowadzania nowych reguł pochodzenia w ramach konwencji paneurośródziemnomorskiej (najpóźniej do końca 2013 r.), gdyż kraje południowego regionu Morza Śródziemnego utracą wtedy preferencje i korzystne reguły pochodzenia przyznane im w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP); Ułatwianie zdobywania wiedzy oraz kontaktów bezpośrednich 31. zachęca państwa członkowskie UE do odgrywania bardziej ambitnej roli w unijnej strategii na rzecz południowego sąsiedztwa poprzez oferowanie znacznych programów stypendialnych studentom z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, zwłaszcza w dziedzinie ekonomii, przedsiębiorczości i handlu; wzywa Komisję i wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, by bezzwłocznie zaproponowały ustanowienie programów Euromed Erasmus i Da Vinci; zauważa, że inne podmioty w regionie, np. kraje Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZ), wykazały większą skuteczność, ponieważ zapewniły tego rodzaju wsparcie krajom południowego regionu Morza Śródziemnego; uważa, że takie studenckie wymiany mogą zaowocować ustanowieniem trwałych powiązań z przyszłymi partnerami gospodarczymi w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego; 32. apeluje o bezzwłoczne utworzenie unijnych izb handlowych w krajach partnerskich, aby promować wspólną działalność handlową i wzajemne wymiany między partnerami gospodarczymi; ubolewa, że w regionie tym oprócz unijno-izraelskiej izby handlowej nie funkcjonują żadne inne dwustronne izby handlowe UE; Maksymalizacja skutków działań UE 33. stanowczo obstaje przy tym, że inicjatywy handlowe Komisji należy wspierać silniejszą obecnością unijnych przedstawicieli ds. handlu na danym terenie; ubolewa nad tym, że w delegaturze UE w Tunezji pracuje tylko jeden przedstawiciel ds. handlu, a w Jordanii nie ma go wcale, mimo że UE przeprowadza analizę zakresu pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu z tymi krajami; 34. uważa ponadto, że ważne jest, aby UE w pełni koordynowała swoje działania ukierunkowane na wspieranie wymiany handlowej, inwestycji i finansowania w regionie, aby osiągnąć możliwie najbardziej pozytywne skutki; wyraża zaniepokojenie tym, że duża liczba podmiotów zarówno wewnątrz UE, jak i w samych krajach partnerskich i w innych państwach świata mogłaby doprowadzić do zniweczenia lub powielania istotnych starań w wyniku braku koordynacji; 35. podkreśla konieczność ściślejszej koordynacji działań podejmowanych w ramach instrumentów finansowania europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), takich jak sąsiedzki fundusz inwestycyjny, i różnych unijnych i międzynarodowych instytucji finansowych w regionie, w tym EBI, EBOR i Banku Światowego, aby zapewnić możliwie największą skuteczność i spójność; zwraca się do Komisji o objęcie przewodnictwa nad koordynacją tych działań; 36. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, EBI, EBOR, szefom państw i rządów oraz parlamentom państw członkowskich i państw południowego regionu Morza Śródziemnego, a także Unii dla Śródziemnomorza. PR\ doc 11/17 PE v02-00

12 UZASADNIENIE PRZESŁANKI 1. Handel i inwestycje: wyłączna kompetencja oraz możliwości Arabska Wiosna jest największą polityczną transformacją w sąsiedztwie Europy od czasu upadku muru berlińskiego, która daje UE możliwość powiązania własnych interesów w dziedzinie polityki handlowej i zagranicznej z prawami człowieka, demokracją i wolnością społeczeństwa, czyli podstawowymi wartościami UE. W wielu krajach okres zawierania układów z dyktatorami i oligarchami na szczęście dobiega już końca. Niestety UE i jej państwa członkowskie często nie korzystały z tej możliwości, a ich decyzje polityczne były niespójne, opieszałe, a niekiedy nawet sprzeczne z demokratycznymi dążeniami danego narodu. Jak pokazują wewnętrzne rozgrywki w sprawie Libii, główną słabością reakcji UE jest międzyrządowy proces decyzyjny w ramach unijnej polityki zagranicznej. Sprawozdawca chciałby jednak zdecydowanie podkreślić, że UE dysponuje wyłączną kompetencją w dziedzinie polityki handlowej i inwestycyjnej oraz że jest to narzędzie definiujące politykę Unii, które daje możliwość podjęcia skutecznych działań w odpowiedzi na wstrząsy polityczne oraz przyczynienia się do postępu gospodarczego krajów południowego regionu Morza Śródziemnego. Handel zawsze był silnym filarem europejskiej polityki sąsiedztwa, toteż sprawozdawca z zadowoleniem zauważa, że zostało to podkreślone w komunikatach Komisji pt. Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie oraz Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego. 2. Więcej za więcej Sprawozdawca z zadowoleniem przyjmuje wprowadzoną przez Komisję koncepcję więcej za więcej oraz uważa, że osiągnięcia w zakresie reform demokratycznych i wolności jednostki powinny być odzwierciedlone w podobnym procesie wyzwoleńczym w dziedzinie gospodarki i handlu, aby rozbić tradycyjnie dominujące oligarchie. UE jest największym rynkiem konsumenckim na świecie, do którego dostęp powinien być udzielany tylko wtedy, gdy: rządy w krajach partnerskich poważnie angażują się w dwustronne otwieranie rynków; korzyści płynące z reform gospodarczych są dostępne dla całej populacji kraju partnerskiego, a nie tylko dla wybrańców; oraz kraje partnerskie przyjmują i spełniają odpowiednie zobowiązania polityczne, społeczne i środowiskowe. 3. Więcej dla społeczeństwa obywatelskiego PE v /17 PR\ doc

13 Podczas spotkań z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego sprawozdawcę zdziwiło ich przekonanie, iż UE wspiera proces reform w sposób niewystarczająco aktywny. Ponieważ następstwa Arabskiej Wiosny nie są monitorowane przez ustrukturyzowane międzynarodowe instytucje (takie jak Rada Europy czy Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy (OBWE) w przypadku Europy Środkowo- Wschodniej), na UE ciąży większa odpowiedzialność, z którą wiążą się jednak większe możliwości przejęcia inicjatywy w ułatwianiu danemu regionowi przejścia ku demokracji i integracji gospodarczej ze sprawiedliwym i wolnym rynkiem, tym bardziej że obecność Chin i USA w tym regionie jest pod względem gospodarczym stosunkowo niewielka. PROPOZYCJE 1. Inwestycje EBI i EBOR Sprawozdawca przyznaje, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego mogą korzystać z pomocy Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), który działa za pośrednictwem Instrumentu Eurośródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji (FEMIP). Sprawozdawca uważa jednak, że EBI należy wyposażyć w większe uprawnienia, które umożliwiłyby dokonywanie dalszych inwestycji ukierunkowanych w szczególności na MŚP. Przedsiębiorstwa te muszą przeprowadzać niezbędne inwestycje, aby dokonywać innowacji i restrukturyzacji, które pozwoliłyby im wykorzystać potencjał rynku wewnętrznego UE. Unia Europejska powinna poprzez swoje instytucje finansowe aktywniej zapewniać mikrokredyty w tym regionie oraz analizować różne rozwiązania, np. udzielanie kontrgwarancji. Sprawozdawca z ogromnym zadowoleniem przyjmuje również niedawne zwiększenie uprawnień EBOR oraz ma nadzieję, że doświadczenia tego banku w Europie Wschodniej zostaną owocnie wykorzystane w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego. Należy jednak mieć na uwadze dwie istotne kwestie: zacieśnienie współpracy między różnymi instytucjami finansowymi inwestującymi w tym regionie (w tym ze światowymi, takimi jak Bank Światowy) oraz uwzględnienie MŚP jako podstawy każdej regionalnej strategii inwestycyjnej. 2. Utworzenie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu Utworzenie eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu jest prawdopodobnie najambitniejszym przedsięwzięciem gospodarczym wywodzącym się z deklaracji barcelońskiej, które jednak nie zostało zrealizowane w wyznaczonym terminie, który ustalono na 2010 r. Sprawozdawca uważa, że należy podejmować wzmożone wysiłki razem z tymi krajami, które wykazują gotowość do angażowania się w poważne reformy, toteż z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę projektu wytycznych negocjacyjnych dotyczących pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu (DCFTA) z Tunezją, Egiptem, Marokiem i Jordanią. Celem tych umów powinno być dążenie do osiągnięcia znacznego dostosowania do unijnego dorobku prawnego poprzez zniesienie pozostałych barier taryfowych w handlu towarami i produktami rolnymi, poruszenie kwestii barier pozataryfowych i rozszerzenie zakresu umów handlowych, aby uwzględnić dodatkowe obszary, np. inwestycje, zamówienia publiczne oraz usługi. Działania te należy łączyć z bardziej efektywnym zapewnianiem krajom partnerskim wsparcia technicznego, aby mogły one maksymalizować możliwości PR\ doc 13/17 PE v02-00

14 wynikające z DCFTA. W tym względzie można by przewidzieć większe wsparcie w postaci pomocy na rzecz wymiany handlowej. W negocjacjach tych należy poruszyć kilka kwestii: UE musi być przygotowana na pójście na ustępstwa we wrażliwych obszarach, takich jak rolnictwo i 4 sposób świadczenia usług, aby umowy handlowe przyniosły prawdziwe korzyści krajom południowego regionu Morza Śródziemnego. Należy pamiętać, że UE w istocie ma znaczną nadwyżkę w handlu produktami rolnymi z tymi krajami. Komisja musi rozważyć różne sposoby zachęcenia swoich partnerów do negocjowania tzw. kwestii singapurskich, które obejmują m.in. usługi i inwestycje. Inwestycje są szczególnie ważne, gdyż poziom bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego jest niedostatecznie wysoki, co jest istotnym czynnikiem ograniczającym ich rozwój gospodarczy. Niemniej poprzednie próby wynegocjowania porozumień sektorowych w ramach układów o stowarzyszeniu nie przyniosły żadnych rezultatów, więc w miarę możliwości należałoby korzystać z takich narzędzi, jak asymetryczny model wdrażania. Polityka handlowa nie powinna być kształtowana niezależnie, a prawomocność takich umów wymaga wzmocnionych klauzul dotyczących ochrony praw człowieka oraz wprowadzenia rozdziału o ambitnym i zrównoważonym rozwoju, obejmującego postanowienia dotyczące społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw. Dlatego sprawozdawca wyraża zdziwienie z powodu tego, że polityczne kryteria warunkujące przystąpienie kraju do negocjacji w sprawie DCFTA nie zostały wcześniej określone. Sprawozdawca uważa, że dla każdego kraju należy w związku z tym przeprowadzić analizę potencjalnych sposobów przeniesienia korzyści handlowych na społeczeństwo. Uznając, że DCFTA są celem długoterminowym, Komisja prowadzi negocjacje sektorowe w ramach układów o stowarzyszeniu, w tym w ramach układów w sprawie oceny zgodności i zatwierdzania produktów przemysłowych, porozumień w sprawie rolnictwa i połowów, uzgodnień dotyczących rozstrzygania sporów, a także porozumień w zakresie usług i inwestycji. Choć tego typu negocjacje pozwalają tym krajom uzyskać korzyści w krótkim okresie, należy zwrócić większą uwagę na to, kiedy i jak procesy te zostaną włączone do przyszłych DCFTA. Istnieje niebezpieczeństwo, że częściowo pokrywające się negocjacje mogłyby przekroczyć ograniczone możliwości naszych partnerów negocjacyjnych, bowiem niektórzy z nich nie mają w pełni funkcjonującego rządu i już są przeciążeni sprawami wewnętrznymi. Należy również analizować środki dla krajów, które nie są bezpośrednim celem DCFTA, np. Libia i Liban, i które nie są jeszcze członkami Światowej Organizacji Handlu (WTO). W ramach pomocy technicznej powinno nadal wspomagać się te kraje na drodze do członkostwa w WTO. Oferowanie wsparcia jedynie na potrzeby członkostwa w WTO jest jednak niewystarczające i praktycznie nie można go uznać za handel na rzecz przemian. Dlatego należy wziąć pod uwagę negocjowanie porozumień zgodnych z zasadami WTO, które przyniosą korzyści w krótkim okresie. Przykłady postanowień handlowych w układach o stowarzyszeniu z Libanem i Algierią, tymczasowe porozumienie z terytoriami palestyńskimi, zawieszone negocjacje z Libią oraz nieratyfikowana umowa z Syrią pokazują, że negocjacje dwustronne mogą posuwać się naprzód mimo braku członkostwa w WTO. PE v /17 PR\ doc

15 Wreszcie sprawozdawca opowiada się za wprowadzeniem nowych reguł pochodzenia w ramach konwencji paneurośródziemnomorskiej najpóźniej do końca 2013 r., gdyż kraje południowego regionu Morza Śródziemnego utracą preferencje i korzystne reguły pochodzenia przyznane im w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP). 3. Wzmocnienie pozycji MŚP jako narzędzie demokratyzacji gospodarczej MŚP zatrudniają niemal 25% siły roboczej w tym regionie. Należy jednak podejmować większe starania, aby zmniejszyć ogromną liczbę niezarejestrowanych MŚP, które prowadzą działalność na czarnym rynku. Wyniki niektórych analiz sugerują, że odsetek osób nieformalnie zatrudnionych (z wyjątkiem rolnictwa) sięga w niektórych krajach południowego regionu Morza Śródziemnego aż 70%. Powodem tego jest głęboko zakorzeniony brak zaufania do organów administracji w kilku krajach, ale jeśli region ten ma wkroczyć na ścieżkę prawdziwego wzrostu gospodarczego, strategia handlowa UE powinna również zachęcać niezarejestrowane przedsiębiorstwa do zalegalizowania działalności. Sprawnie funkcjonująca strefa wolnego handlu wymaga swobodnego przepływu przedsiębiorców, toteż sprawozdawca uważa, że UE powinna dążyć do większej spójności pomiędzy swoją polityką imigracyjną i polityką handlową. Utrudnienia wizowe nadal są problemem dla wielu przedstawicieli przedsiębiorstw z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, którzy zmuszeni są podróżować do UE z powodu spotkań, szkoleń lub innych przyczyn biznesowych. W niedawno opublikowanym komunikacie pt. Dialog na rzecz migracji, mobilności i bezpieczeństwa z państwami południowego regionu Morza Śródziemnego Komisja przewiduje zawarcie umów w sprawie ułatwień wizowych, które wspierałyby mobilność, również przedsiębiorców. Istotne jest, by umowy te były negocjowane w sposób skoordynowany z negocjacjami handlowymi oraz by ich wdrożenie nie skutkowało nadmierną biurokracją dla MŚP. Ważne jest również rozwiązanie uporczywych problemów związanych z nepotyzmem i korupcją. Na przykład zamówienia publiczne powinny być przeprowadzane w taki sposób, aby zapewnić przejrzystość i obustronny dostęp do rynku na zasadzie traktowania narodowego. Pomogłoby to w dążeniu do zapewnienia większego zaufania i łatwiejszego dostępu MŚP do rynków zamówień publicznych, a także zachęciłoby do większych inwestycji. 4. Umacnianie procesu agadirskiego Nie wolno zapominać o znaczeniu integracji regionalnej, zwłaszcza że handel południepołudnie jest nadal bardzo ograniczony. W 2009 r., czyli rok przed planowanym utworzeniem eurośródziemnomorskiej strefy wolnego handlu, ponad 50% eksportu z regionu kierowane było do UE, a 40% importu pochodziło z UE. Dla porównania w tym samym roku jedynie 6% importu pochodziło z innych krajów południowego regionu Morza Śródziemnego. Upadek dyktatur w przeważającej części tego regionu powinien stworzyć odpowiednie środowisko dla powstania nowego impulsu do integracji południe-południe. Grupa agadirska nadal jest jedynym przykładem zbiorowego wysiłku na rzecz handlu południe-południe, jeśli nie uwzględniać Turcji i Izraela. Choć jest ono ważnym krokiem, porozumienie z Agadiru wciąż jest dość ograniczone zarówno pod względem liczby PR\ doc 15/17 PE v02-00

16 członków, jak i zakresu. Nadal jest ono jednak kamieniem węgielnym, który może stać się podstawą przyszłej strategii handlowej UE względem regionu. Sprawozdawca z niecierpliwością oczekuje również na wdrożenie mechanizmu sprzyjającego inwestowaniu i wymianie handlowej, który został przedstawiony w eurośródziemnomorskim harmonogramie handlowym do 2010 r. i na dalszy okres. Sprawozdawca wolałby jednak, aby mechanizm ten funkcjonował również jako czynnik ułatwiający prowadzenie wewnątrzregionalnej działalności gospodarczej, a nie tylko jako punkt informacyjny. 5. Ułatwianie zdobywania wiedzy oraz kontaktów bezpośrednich UE powinna zachęcać państwa członkowskie UE do odgrywania o wiele ambitniejszej roli w zapewnianiu znacznych programów stypendialnych dla studentów z krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, zwłaszcza w takich dziedzinach, jak ekonomia, biznes i wymiana handlowa. Inne podmioty, np. kraje należące do Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZ), podejmują skuteczniejsze działania w celu zapewnienia tego rodzaju wsparcia dla regionu, które ma zasadnicze znaczenie dla ustanowienia długotrwałych powiązań z przyszłymi partnerami gospodarczymi w krajach południowego regionu Morza Śródziemnego. UE powinna niezwłocznie zobowiązać się do oferowania większej liczby stypendiów przeznaczonych dla MŚP i przyszłych liderów z tych regionów. Należy również utworzyć unijne izby handlowe w krajach partnerskich, aby promować wspólną działalność handlową i wzajemne wymiany między partnerami gospodarczymi. Oprócz godnego uwagi wyjątku w postaci unijno-izraelskiej izby handlowej, nie ma żadnych innych dwustronnych izb handlowych w regionie. Sprawozdawca zalecałby również podejmowanie bardziej zdecydowanych wysiłków ukierunkowanych na organizowanie wymiany między społecznościami biznesowymi z UE i krajów południowego regionu Morza Śródziemnego. 6. Maksymalizacja skutków działań UE Środki te obejmowałyby również zwiększenie obecności właściwych unijnych urzędników ds. handlu w tym regionie. Wręcz niewiarygodne jest to, że delegatura UE ma do dyspozycji tylko jednego urzędnika zajmującego się handlem w Tunezji, a w Jordanii nie ma go wcale. Dzieje się tak pomimo tego, że Rada zatwierdziła wytyczne negocjacyjne dotyczące DCFTA z obydwoma krajami. Ponadto ważne jest, aby UE w pełni koordynowała swoje działania ukierunkowane na wspieranie wymiany handlowej, inwestycji i finansowania w regionie, aby osiągnąć możliwie najbardziej pozytywne skutki. Zważywszy na znaczną liczbę podmiotów wewnątrz UE, np. różnorakie dyrekcje generalne Komisji, państwa członkowskie czy EBI, a także podmiotów zewnętrznych, takich jak same kraje partnerskie, EBOR, Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Islamski Bank Rozwoju, Afrykański Bank Rozwoju, a nawet G8, niezwykle ważna jest synergia w działaniu, która pozwala uniknąć powielania działań. SŁABOŚCI O CHARAKTERZE STRUKTURALNYM I SYSTEMOWYM PE v /17 PR\ doc

17 Arabska Wiosna ujawniła w regionie słabości handlowe o charakterze strukturalnym i systemowym. Każda nowa strategia handlowa dla regionu Morza Śródziemnego będzie musiała wyeliminować te braki, jeśli ma sprostać oczekiwaniom obywateli. Profil eksportowy większości krajów południowego regionu Morza Śródziemnego charakteryzuje się wysokim poziomem sprzedaży energii z krajów bogatych w zasoby oraz podobieństwem działalności produkcyjnej w każdym z krajów tego regionu, toteż wyklucza przewagę konkurencyjną i jednocześnie obniża atrakcyjność wymiany handlowej z sąsiadami. Z kolei profil gospodarczy tych krajów jest dość zróżnicowany. Na przykład, nie wszystkie kraje posiadają takie same rezerwy ropy i energii, a kraje takie jak Egipt importują większość swoich zasobów, łącznie z żywnością, wskutek czego są szczególnie wrażliwe na konsekwencje gwałtownych wzrostów cen na rynkach towarowych. Występują również rozbieżności w poziomie rozwoju stosunków handlowych z UE. Nawet sposób i skuteczność wdrażania przez kraje południowego regionu Morza Śródziemnego zawartych przez nie umów o wolnym handlu i przestrzeganie harmonogramu znoszenia barier taryfowych są różne w każdym z krajów tego regionu. Nowa eurośródziemnomorska strategia powinna mocno wspierać dywersyfikację handlu w regionie, a jednocześnie uwzględniać sposoby obniżania ryzyka związanego ze zmiennością rynków, wykorzystując w tym celu inwestycje strukturalne w składowanie towarów i tworzenie rezerw. Należy również zmniejszyć długoterminowe bezrobocie strukturalne, które występuje w większości krajów południowego regionu Morza Śródziemnego. Stopa bezrobocia w Afryce Północnej wśród osób młodych w wieku od 15 do 24 lat waha się od 25% do 30%. Również udział kobiet w rynku pracy utrzymuje się na bardzo niskim poziomie, a bezrobocie wśród absolwentów uczelni wyższych wciąż jest prawdziwą plagą. Na przykład dane dotyczące Tunezji pokazują, że bezrobocie dotyka 45% młodych osób z wykształceniem wyższym. Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) szacuje, że utrzymanie bieżącego poziomu zatrudnienia wymaga utworzenia w regionie ok. 25 mln nowych miejsc pracy w najbliższej dekadzie. Jest to ogromne wyzwanie. PODSUMOWANIE Arabska Wiosna jest wyjątkową okazją dla UE do poważnego zaangażowania się w działania na rzecz południowego regionu Morza Śródziemnego i wykazania politycznego przywództwa. Sytuacja ta nie wymaga wyważania otwartych już drzwi, ale bardziej zdecydowanych działań w zakresie liberalizacji handlu i tworzenia możliwości inwestycyjnych. Strategia ta powinna być wdrażana z całkowitym uwzględnieniem pozostałych dziedzin polityki w celu tworzenia możliwości szkoleniowych dla przedsiębiorców, propagowania udziału w programach UE i ułatwiania dostępu do wiz. PR\ doc 17/17 PE v02-00