Warszawa 5 marca 2018 roku. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/ Warszawa. Polskiej ul. Wiejska 4/6/ Warszawa

Transkrypt

1 Warszawa 5 marca 2018 roku Do: Za pośrednictwem: Organ: Skarżący: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/ Warszawa Szefa Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej ul. Wiejska 4/6/ Warszawa Szef Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej ul. Wiejska 4/6/ Warszawa Kamila Gasiuk Pihowicz PESEL: Poseł na Sejm VIII Kadencji Klub Poselski.Nowoczesna ul. Wiejska 4/6/ Warszawa Opłata sądowa w wysokości 200,00 zł uiszczona została przelewem na rachunek bankowy Sądu. Dowód uiszczenia opłaty stanowi załącznik do skargi Skarga na decyzję Szefa Kancelarii Sejmu z dnia 27 lutego 2018 roku (znak sprawy: BKSP /03/18(1) odmawiającej udostępnienia informacji publicznej dotyczącej załączników do zgłoszeń kandydatów na członków Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie wykazów obywateli oraz wykazów sędziów popierających zgłoszenia. Działając w imieniu własnym, niniejszym na podstawie art. 3 2 pkt 1, art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz ze zm., dalej nazywanej ppsa ) oraz art. 16 ust. 2 i 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz ze zm., dalej nazywanej u.d.i.p. ) składam niniejszym skargę na decyzję Szefa Kancelarii Sejmu z dnia 27 lutego 2018 roku odmawiającej udostępnienia informacji publicznej dotyczącej załączników do zgłoszeń kandydatów na członków Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie wykazów obywateli oraz wykazów sędziów popierających zgłoszenia.

2 Organowi zarzucam naruszenie: 1) art. 2 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wykaz osób popierających zgłoszenia kandydatów na członków Krajowej Rady Sądowniczej nie podlega udostępnieniu w trybie dostępu do informacji publicznej jako informacje podlegające ograniczeniu w dostępie do nich ze względu na prywatność osoby fizycznej i uznaniu, że nie stanowią informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, podczas gdy prawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów powinno skutkować udostępnieniem wnioskowanych informacji; 2) art. 1 ust. 1 u.d.i.p. poprzez jego niezastosowanie i odmowę udostępnienia informacji publicznej w postaci wykazu osób popierających zgłoszenia kandydatów na członków Krajowej Rady Sądowniczej; 3) art. 11c w zw. z art. 11a i 11b Ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa. (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 389, dalej nazywanej ustawą o KRS ) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wykaz osób popierających zgłoszenia kandydatów na członków Krajowej Rady Sądowniczej zawierający m.in. podpisy tych osób stanowi informację odrębną i niezwiązaną z treścią samego zgłoszenia, podczas gdy nie jest możliwa formalna ocena prawidłowości przedmiotowego zgłoszenia bez oceny oświadczeń woli tych osób potwierdzonych ich podpisami; 4) art. 11c w zw. z art. 11a i 11b ustawy o KRS w zw. z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że tryb dostępu do informacji publicznej w postaci wykazu osób popierających zgłoszenia kandydatów na członków Krajowej Rady Sądowniczej został uregulowany w sposób szczególny w stosunku do u.d.i.p. w ustawie o KRS, tj. uznanie, że podanie do informacji publicznej jest tożsame z trybem dostępu do informacji publicznej, co nie znajduje uzasadnienia w treści przytoczonych jak i innych ustaw. Podnosząc powyższe zarzuty, wnoszę o: 1) uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zobowiązanie organu do udzielenia wnioskowanej informacji publicznej bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od otrzymania odpisu wyroku wraz ze stwierdzeniem jego prawomocności; 4) zasądzenie od organu na rzecz skarżącego wszelkich kosztów postępowania.

3 UZASADNIENIE Zgodnie z art. 16 ust. 2 u.d.i.p. do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (w tym informacji przetworzonej) oraz decyzji o umorzeniu postępowania o udzielenie informacji publicznej stosuje się przepisy k.p.a. Od tego typu decyzji służy zatem odwołanie do organu wyższego stopnia (wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w odniesieniu do decyzji wydanych w I instancji przez ministra lub SKO - por. art k.p.a.). Odpowiednio przepisy k.p.a. stosuje się również do rozstrzygnięć podmiotów niebędących organami władzy publicznej, przy czym od decyzji tych podmiotów przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 17 ust. 2 u.d.i.p.). Jeżeli decyzja o odmowie udostępniania informacji publicznej (o umorzeniu postępowania o udzielenie informacji) zostanie utrzymana w mocy po rozpoznaniu odwołania przez organ odwoławczy albo po ponownym rozpatrzeniu sprawy w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzje w tym przedmiocie podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 2 pkt 1 p.p.s.a. Uprzednie wniesienie odwołania stanowi warunek dopuszczalności zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji odmawiającej dostępu do informacji publicznej (umarzającej postępowanie o udzielenie informacji) - por. art i 2 p.p.s.a. Nie dotyczy to jednak wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, który może być obecnie fakultatywnie wniesiony przed złożeniem skargi do sądu. Zgodnie z art p.p.s.a. jeżeli bowiem stronie przysługuje prawo do zwrócenia się do organu, który wydał decyzję z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, strona może wnieść skargę na tę decyzję bez skorzystania z tego prawa. Może zatem ona zrezygnować z korzystania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc skargę do sądu administracyjnego po doręczeniu (ogłoszeniu) decyzji. Wnioskiem z dnia 25 stycznia 2018 roku wystąpiłam do Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w postaci załączników do zgłoszeń kandydatów na członków Krajowej Rady Sądownictwa, które wpłynęły do Kancelarii Sejmu, tj. wykazu obywateli popierających dane zgłoszenie i/lub wykazu sędziów popierających dane zgłoszenie. Decyzją z dnia 27 lutego 2018 roku (znak sprawy: BKSP /03/18(1) Szef Kancelarii Sejmu odmówił udostępnienia informacji publicznej dotyczącej załączników do zgłoszeń kandydatów na członków Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie wykazów obywateli oraz wykazów sędziów popierających zgłoszenia. Zgodnie z ustawą o KRS, kandydata na członka Rady zgłasza się Marszałkowi Sejmu. Podmiotami uprawnionymi do zgłoszenia kandydata na członka Rady jest grupa co najmniej dwóch tysięcy obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, którzy ukończyli osiemnaście lat, mają pełną zdolność do

4 czynności prawnych i korzystają z pełni praw publicznych oraz dwudziestu pięciu sędziów, z wyłączeniem sędziów w stanie spoczynku (art. 11a ustawy o KRS). Stosownie do treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Bez wątpienia informacją publiczną może być informacja o trybie postępowania w związku z wyborem członków organu konstytucyjnego, jakim jest Krajowa Rada Sądownictwa, co jednoznacznie potwierdza opinia Biura Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu (BAS-WAP-326/18), dalej nazywana Opinią. Stosownie do treści art. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu. Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Autor Opinii wskazuje ponadto, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Ograniczenie to nie dotyczy jednak informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji. Nie ulega zatem wątpliwości, że wnioskowana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p. W tym miejscu, jako podstawę dalszych rozważań, należy wskazać utrwaloną w orzecznictwie sądów administracyjnych zasadę, zgodnie z którą trudno sobie wyobrazić współczesne demokratyczne państwo prawa, które nie zapewniałoby transparentności funkcjonowania swoich instytucji. Orzecznictwo sądów administracyjnym w tym zakresie wskazuje jednoznacznie na uznanie prymatu transparentności funkcjonowania organów władzy publicznej i osób pełniących funkcje publiczne (Dostęp do informacji publicznej a ochrona prywatności na tle aktualnego orzecznictwa sądów administracyjnych, A. Michalak, Lex). Nie bez znaczenia dla ukształtowania takiej linii orzeczniczej wydaje się zakwalifikowanie zarówno prawa dostępu do informacji, jak i prawa do prywatności do kategorii praw chronionych konstytucyjnie. Szczegółowe zasady udostępniania informacji publicznej jako realizacji prawa, o którym mowa w art. 61 Konstytucji, zawarto w u.d.i.p.. Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje

5 publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1182, ze zm.), w art. 23 wymienia podstawy legalizujące przetwarzanie danych osobowych, w tym m.in. okoliczność, gdy jest to niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. Z orzecznictwa NSA wynika, że przy rozstrzyganiu wniosku o udostępnienie określonej informacji publicznej należy mieć na uwadze to, że zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 5 ust. 1 u.d.i.p. przepisy innych ustaw, w tym ustawy o ochronie danych osobowych, zawierają unormowania ograniczające prawo do informacji publicznej. W ocenie NSA nie oznacza to jednak, że przepisy ustawy o ochronie danych osobowych mają charakter szczególny w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w konsekwencji, że przysługuje im pierwszeństwo. NSA konsekwentnie stoi na stanowisku, że obie omawiane ustawy stanowią równorzędne akty prawne i w każdej sprawie konieczne staje się wyważenie możliwości realizacji prawa do informacji publicznej, w sytuacji gdy w tej informacji są jednocześnie zawarte dane osobowe (M. Jabłoński, Udostępnianie informacji publicznej w trybie wnioskowym, Wrocław 2009, s. 58 i n.; M. Zaremba, Prawo dostępu do informacji publicznej, Warszawa 2009, s. 221 i n., LEX). Zdaniem NSA, z przepisów wymienionych ustaw nie można wyprowadzić generalnego zakazu udostępnienia informacji publicznej, w której treści zawarto określone dane osobowe (wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2872/12, LEX). Z kolei zdaniem Sądu Najwyższego, sam fakt zawarcia umowy z podmiotem publicznym skutkuje dorozumianym wyrażeniem zgody na ujawnienie danych osobowych bądź rodzi konieczność liczenia się z taką możliwością (SN z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. akt I CSK 190/12, LEX nr ). Na tym tle zaś poczynić należy rozważania, które pominął organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, tj. możliwość udostępnienia wnioskowanych informacji w formie niezanonimizowanej i zanonimizowanej. Udostępnienie informacji jest możliwe, jeżeli spełniono wymagania trybu wnioskowego udostępnienia informacji publicznej, a jednocześnie brak jest przesłanek do odmowy udostępnienia informacji publicznej. Udzielenie informacji następuje w postaci niezanonimizowanej, jeżeli zabieg ten nie jest wymagany ze względu na ochronę ustawowo

6 chronionych dóbr i wartości (np. prawa do prywatności, bo informacja dotyczy osób pełniących funkcje publiczne i jest związana z pełnieniem tych funkcji - por. art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Sfera chronionej prywatności pozostaje bowiem niejednokrotnie w związku z informacjami odnoszącymi się do działalności organów publicznych. Uznaje się jednak, że prywatność osób pełniących funkcje publiczne, może podlegać ograniczeniom, które co do zasady znajdować mogą usprawiedliwienie ze względu na wartość, jaką jest jawność i dostępność informacji o funkcjonowaniu instytucji publicznych w państwie demokratycznym (por. wyrok TK z dnia 20 marca 2006 r., K 17/05, OTK-A 2006, nr 3, poz. 30). Udostępnienie informacji publicznej (przy realizacji zakresu trybu wnioskowego) powinno nastąpić w postaci zanonimizowanej, jeżeli tylko w ten sposób udostępniając informację można zapewnić ochronę ustawowo chronionych dóbr i wartości. W orzecznictwie podkreśla się wymóg kierowania się zasadą proporcjonalności przy wyważaniu kolidujących ze sobą wartości: prawa do informacji i np. prawa do prywatności (por. wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2012 r., I OSK 2021/12, LEX nr , i I OSK 2022/12, LEX nr ). Konieczność ochrony danych osobowych nie zwalnia bowiem co do zasady organu z obowiązku udostępniania informacji publicznej. Organ powinien wyłącznie ograniczyć dostęp do informacji umożliwiających identyfikację osób fizycznych, co w praktyce oznacza udostępnienie dokumentów odpowiednio zanonimizowanych (po usunięciu danych dotyczących i odnoszących się do osób prywatnych) - por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 1 kwietnia 2014 r., II SA/Kr 189/14; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 marca 2013 r., II SA/Po 47/13, LEX nr ). Zakres anonimizacji powinien uniemożliwiać identyfikację na podstawie przekazanych informacji osób, których prywatność podlega ochronie. W związku z powyższym, jeżeli możliwe jest zabezpieczenie chronionych dóbr i wartości poprzez anonimizację, podmiot zobowiązany powinien udostępnić informację publiczną po usunięciu danych wrażliwych, zamiast wydawać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej, ze względu na ograniczenia jawności wskazane w art. 5 u.d.i.p. W praktyce, w przypadku możliwości udostępnienia informacji w postaci zanonimizowanej, organ czyni to, a decyzję odmowną wydaje dopiero w sytuacji, gdy z kolejnego wniosku lub z pisma skierowanego po udostępnieniu informacji zanonimizowanej wprost wynika, że wnioskodawca żąda udzielenia informacji w postaci niezanonimizowanej (Wilbrandt-Gotowicz Martyna, Środki zaskarżenia w sprawach dostępu do informacji publicznej, LEX). Tymczasem organ pobieżnie jedynie stwierdził, że wnioskowane informacje zawierają dane osobowe i z tych powodów nie mogą zostać udzielone w trybie dostępu do informacji publicznych, co w żaden sposób nie znajduje uzasadnienia, ze względu na powyższe rozważania.

7 Organ nie dokonał w żadnym razie koniecznego wyważenia interesu publicznego jakim jest transparentność procesu wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa z ochroną danych osobowych. Należy podkreślić bowiem z całą stanowczością, że przedmiotowy wykaz osób, stanowi potwierdzenie oświadczeń woli osób, które w sposób świadomy wzięły udział w publicznej ze swej natury i celu procedurze wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa organu powołanego na mocy Konstytucji RP do stania na straży niezawisłości sądów w Polsce. Nie można zatem uznać, że oświadczenie to należy do sfery prywatnej tych osób. Jak wskazał Sąd Najwyższy w przytoczonym wyżej orzeczeniu osoby, które biorą udział w tego rodzaju publicznej procedurze muszą liczyć się z koniecznością udostępnienia swoich danych w tym zakresie. Nic nie stało również na przeszkodzie, aby dane w postaci chociażby nr PESEL czy dokładnego adresu zamieszkania zostały zanimizowane, czego organ zdaje się w ogóle nie rozważył. Nie może także budzić wątpliwości, że sędziowie, którzy wskazali swoje kandydatury są osobami pełniącymi funkcje publiczne, a pozostali obywatele (którzy podpisali zgłoszenia) mają w tych okolicznościach związek z pełnieniem tych funkcji. Już sama bowiem procedura wyłonienia członków Krajowej Rady Sądownictwa ma charakter niewątpliwie publiczny. Argumentacja organu zaś, zgodnie z którą weryfikacja prawidłowości procedury w tym trybie mogłaby być możliwa już po wyborze określonych osób na członków Krajowej Rady Sądownictwa wydaje się tym samym wręcz absurdalna. Należy podkreślić, że w orzecznictwie sądowym wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym osobą pełniącą funkcję publiczną i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo z zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Za pełniące funkcję publiczną uznać należy osoby, które wykonują zadania powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe i przez to uzyskują znaczny wpływ na decyzje o charakterze ogólnospołecznym. Cechą wyróżniającą takie osoby jest posiadanie określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie wykonywanych zadań w sferze publicznej. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej w pewnym zakresie samodzielnie realizuje nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co

8 najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14; wyrok WSA w Krakowie z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 663/14; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14, LEX). Jeżeli zatem żądana informacja dotyczy osoby pełniącej funkcję publiczną i ma związek z pełnieniem tej funkcji, to organ zobowiązany do jej udzielenia nie może odmówić udostępnienia takiej informacji z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust 2 u.d.i.p. Tym samym organ błędnie, dowolnie i niewłaściwie zastosował art. 2 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Należy również zwrócić uwagę na samą treść definicji informacji publicznej. Za informację publiczną uznaje się m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do szeroko rozumianego organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez te podmioty wytworzone, jak i dokumenty, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od nich (M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28; oraz M. Bidziński, M. Chmaj, P. Szustakiewicz, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, Warszawa 2010, s. 22, LEX). Za szerokim rozumieniem omawianego pojęcia opowiada się również Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 13 listopada 2013 r., stwierdził, że w doktrynie prawnej i orzecznictwie pojęcie informacji publicznej i sprawy publicznej jest rozumiane szeroko. Polega ono na ustaleniu nie tylko na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, lecz także, a nawet przede wszystkim, na podstawie art. 61 Konstytucji. Skoro prawo do informacji publicznej ma charakter konstytucyjny, to ustawy je dookreślające powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki powinny być rozumiane wąsko. [...] informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne lub odnoszące się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź go dotyczących (P 25/12, OTK ZU 2013/8A/122).

9 Nie może zatem ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, że informacje umożliwiające obywatelom weryfikację prawidłowości wyboru członków konstytucyjnego organu jakim jest Krajowa Rada Sądownictwa mają walor informacji publicznej, do której dostęp gwarantuje przejrzystość funkcjonowania organów demokratycznego państwa prawnego. Kierując się tymi poglądami, sądy administracyjne uznają za informacje publiczne (tj. informacje pozostające w związku z wykonywaną funkcją publiczną) daty urodzenia sędziów w zakresie, w jakim pozwalają one na ustalenie, czy dana osoba osiągnęła wiek uprawniający do objęcia danego stanowiska albo wiek konieczny do przejścia w stan spoczynku (por. wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2872/12, wyroki WSA w Warszawie: z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 51/12, z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1002/12; wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt II SAB/Go 72/14, LEX). Zdaniem sądów administracyjnych również imię i nazwisko oraz wiek sędziego (data jego urodzenia) są nierozerwalnie związane z tą funkcją i stanowią informację publiczną (Pogląd taki wyrażono w wyrokach WSA: w Gdańsku z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 164/13; w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 51/12; z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1002/12; z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1716/12; w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt II SAB/Go 72/14, oraz w wyroku NSA z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2872/12, LEX). Tym samym, zdaniem skarżącej, organ naruszył art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Ponadto organ zdaje się w sposób nieuzasadniony rozróżniać informację o zgłoszeniu kandydata z nierozerwalną de facto informacją o osobie, która takie oświadczenie złożyła, czego wyrazem jest podpis tejże osoby. Trudno bowiem w tym kontekście mówić o oświadczeniu woli w sprawie udzielenia poparcia dla danego kandydata, jeżeli nie jest możliwie wskazanie osoby, która to oświadczenie złożyła. Organ powołując się tym samym na treść zarządzenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 stycznia 2018 roku w sprawie ustalenia wzoru zgłoszenia oraz wzorów wykazu obywateli i wykazu sędziów na kandydata na członka Krajowej Rady Sądownictwa (a więc aktu prawnego niższego rzędu względem ustawy), narusza art. 11c w zw. z art. 11 a i 11b ustawy o KRS. Naruszeniem tychże przepisów jest także wywiedzenie przez organ z treści podaje do publicznej wiadomości szczególnej względem u.d.i.p. procedury dostępu do informacji publicznej. Czym innym jest bowiem podanie wiadomości o czymś, umieszczenie w miejscu publicznym w formie pisemnej lub rozpowszechnianie przez środki przekazu (co według Słownika Języka

10 Polskiego, sjp.pwn.pl) wypełnia definicję podania do publicznej wiadomości), a czym innym udostępnienie informacji w trybie przewidzianym przez u.d.i.p. Z czysto celowościowych względów słusznym wydaje się taka interpretacja powyższych przepisów, gdzie możliwe jest podanie do wiadomości publicznej informacji zawierających liczbę i nazwiska kandydatów, co jednak nie może rodzić interpretacji, zgodnie z którą na tej podstawie odmawia się udostępnienia informacji o trybie wyłaniania tychże kandydatów na wniosek osób zainteresowanych zgodnie z u.d.i.p. Na marginesie należy wskazać, że nieudzielenie przedmiotowych informacji posłom na Sejm RP stanowi dodatkowo uniemożliwienie analizy kandydatur, nad którymi posłowie będą głosować w najbliższym czasie, w sposób nieuprawniony ogranicza prawa posłów RP, jak również uniemożliwia im należyte wykonywanie obowiązków. Mając powyższe na względzie, wnoszę jak we wstępie. Kamila Gasiuk - Pihowicz Załączniki: - dowód uiszczenia opłaty sądowej od skargi - odpis skargi