Instrukcja Montażu i Konserwacji Systemów Ociepleń GREINPLAST (PRZY ZASTOSOWANIU STYROPIANU I WEŁNY MINERALNEJ)

Instrukcja Montażu i Konserwacji Systemów Ociepleń GREINPLAST (PRZY ZASTOSOWANIU STYROPIANU I WEŁNY MINERALNEJ) Głównym zadaniem niniejszej instrukcji jest optymalne i prawidłowe wykorzystanie materiałów marki GREINPLAST do wykonywania ociepleń budynków metodą bezspoinowych systemów ociepleń (BSO). Instrukcja ta odnosi się do systemów, w których materiałem izolacyjnym jest styropian, jak i wełna mineralna. Instrukcja nie zastępuje ani nie ogranicza wymogów stawianych przez Aprobaty Techniczne oraz Instrukcję ITB nr 334 Bezspoinowe systemy ociepleń, zaś jej podstawowym zadaniem jest opis technologii wykonania ociepleń budynków zgodnie z wymogami Producenta oraz powyższych dokumentów. Podstawowe parametry fizyczne budynku W praktyce grubość izolacji cieplnej dobieramy tak aby spełnić wymagania obowiązujących przepisów. Projekt i wykonanie izolacji cieplnej powinny być zgodne z przeznaczeniem budynku oraz aby ilość potrzebnej energii cieplnej utrzymana była na niskim poziomie. Głównym parametrem charakteryzującym termoizolacyjne właściwości budynku jest współczynnik przenikania ciepła U. Współczynnik ten jest miarą strat ciepła przez przegrodę budowlaną. Współczynnik przenikania ciepła oblicza się z następującego wzoru: 1 U =. ( Rsi + Rλ + R se ) Im wyższa wartość współczynnika U tym straty ciepła są większe. Opory R si (po stronie wewnętrznej) i R se (po stronie zewnętrznej) przejmowania ciepła przy poziomym kierunku przepływu powietrza według normy PN-EN ISO 6946: 1999 wynoszą m 2 K m 2 K R si = 0,13, R se = 0,04. W W Całkowity współczynnik przenikania ciepła można obliczyć ze wzoru: [ U k = U + U + U 0 ] k max, U k - całkowity współczynnik przenikania ciepła, U- współczynnik przenikania ciepła, U- poprawki do współczynnika przenikania ciepła wg Załącznika D normy PN-EN ISO 6946, U 0 - dodatek na mostki termiczne wg Załącznika NA normy PN-EN ISO 6946, k max (U max )- wymagana ustawowo maksymalna wartość współczynnika przenikania ciepła wg Dz. U. 15/99 poz. 140. W Charakterystyczną cechą materiałów budowlanych jest przewodność cieplna λ m K. Zależy ona od składu chemicznego, porowatości oraz wilgotności materiałów. Im niższa jest wartość przewodności cieplnej tym własności termoizolacyjne materiałów są lepsze. Wartości przewodności cieplnej materiałów budowlanych można znaleźć w załączniku do normy 1

PN-ISO-6946: 1999 Opór cieplny i współczynnik przenikania ciepła. Metoda obliczania oraz w deklaracjach zgodności wystawianych przez producentów. Parametrem opisującym właściwości termoizolacyjne danej części przegrody jest opór przewodzenia ciepła R. Obliczamy go z następującego wzoru: d m 2 K R =, λ W d- grubość warstwy izolacji cieplnej w metrach, λ-obliczeniowa wartość przewodności cieplnej. Opór przewodzenia ciepła przegrody wielowarstwowej obliczamy jako suma poszczególnych d i warstw Rλ = Σ, gdzie i- numer kolejnej warstwy w przegrodzie. λi Wartość optymalna oporu cieplnego przegrody zewnętrznej po termo modernizacji nie może być mniejszy niż: - dla ścian zewnętrznych (stykających się z powietrzem zewnętrznym) 4,00 m 2 K/W - dla stropodachów i stropów pod nie ogrzewanymi poddaszami 4,50 m 2 K/W - dla stropów nad piwnicami nie ogrzewanymi i zamkniętymi przestrzeniami podłogowymi 2,00 m 2 K/W Zwraca się uwagę na fakt, że wartości te stanowią tylko punkt wyjściowy do poszukiwań wartości optymalnych. Natomiast przy obliczeniach szczegółowych mogą wynikać i często wynikają wyższe. Stan wilgotności ścian z systemem bezspoinowej izolacji cieplnej Systemy izolacji cieplnej ze styropianu lub z płyt z wełny mineralnej stosuje się na podłoże betonowe jak i na nowy budynek z cegły, betonu komórkowego. Wysychanie ścian z wilgoci początkowej następuje poprzez układ izolacji cieplnej i wyprawy. Spadek wilgotności we wszystkich rodzajach ścian jest największy w ciągu pierwszego roku i stosunkowo się zmniejsza w następnych latach. Izolacja cieplna z zastosowaniem płyt z wełny mineralnej przyśpiesza nieco wysychanie w stosunku do ścian nieocieplonych. Natomiast ściany z izolacją z zastosowaniem styropianu wysychają nieznacznie wolniej niż kg ściany bez izolacji. Po czterech latach wilgotność ścian normuje się na poziomie około 15 3 m (3% stanu początkowego). Innym problemem jest kondensacja pary wodnej w warstwie izolacji cieplnej czyli skraplanie pary wodnej. Zawilgocenie kondensacyjne w ścianie z izolacją ze styropianu jest kilkadziesiąt razy mniejsze niż w ścianie z izolacją z wełny mineralnej. Wilgotność płyt oraz czas wysychania są w znacznym stopniu uzależnione od oporu dyfuzyjnego tynku zewnętrznego. W przypadku tynku mineralnego ściana z izolacją cieplną ulega nieznacznemu zawilgoceniu kondensacyjnemu i czas jej schnięcia wynosi ok. 1 rok. Na grubości izolacji następuje znaczny spadek prężności pary wodnej co ogranicza częstość i wielkość kondensacji. Wpływ warstwy izolacji cieplnej na wielkość przepływu pary wodnej przez ściany czyli na tzw. zjawisko oddychania ścian jest nieznaczny. Zróżnicowanie przenikania strumienia g pary wodnej przez ściany nieocieplone i ocieplone styropianem jest znikome ok. 4 h w stosunku do strumienia usuwanego przez wentylację ok. 300 h g. 2

Opis systemów ociepleń Systemy firmy GREINPLAST różnią się zastosowanym materiałem ociepleniowym (wełna mineralna lub styropian) oraz materiałami użytymi do wykonania warstwy dekoracyjnej (tynk mineralny, akrylowy, silikatowy lub mozaikowy). Ogólnie technologia wykonania ocieplenia polega na przymocowaniu za pomocą zaprawy klejowej i ewentualnie kołków mechanicznych materiału termoizolacyjnego do muru. Nałożeniu na powierzchni materiału warstwy zbrojącej z zaprawy klejącej, siatki zbrojącej, podkładu (gruntu) oraz zaprawy tynkarskiej. Wykonanie ocieplenia budynku nowego, czy już istniejącego, winno być przeprowadzone zgodnie z projektem opracowanym dla tego budynku. Projekt powinien określać: - dane identyfikacyjne budynku, - krótką charakterystykę techniczną budynku, - szczegółowy opis z oceną stanu technicznego zewnętrznej warstwy ścian, - sposób kotwienia systemu ocieplenia do warstwy nośnej (muru), - wybór rodzaju i grubości materiału izolacji cieplnej, - klasyfikację pożarową określonego systemu przy zaprojektowanej grubości izolacji cieplnej, - opis techniczny wybranego systemu z podaniem izolacji cieplnej, mas lub zapraw klejących i tynkarskich, siatki zbrojącej, łączników, itp. - sposobu przygotowania powierzchni ściany do przymocowania płyt izolacji cieplnej, - wykonywanie warstwy zbrojącej z pokazaniem wzmocnień w miejscach szczególnych, - sposób wykończenia powierzchni elewacyjnej, w tym rodzaj wyprawy tynkarskiej i sposób jej nałożenia oraz jej kolorystykę, - opis wykończenia miejsc szczególnych, - obliczenia współczynnika przenikania ciepła U k z uwzględnieniem mostków termicznych, - opis wpływu zastosowania ocieplenia na izolację akustyczną ścian zewnętrznych. W przypadku gdy projekt dla danego budynku nie uwzględnia któregoś z ww. aspektów należy stosować się do wytycznych narzuconych przez Aprobaty Techniczne dla wybranego systemu ociepleń i posiłkować się niemniejszym opracowaniem. 3

I. Schemat ocieplenia budynków metodą bezspoinowych systemów ociepleń z wykorzystaniem styropianu. 6 4 3 1 7 5 9 2 8 1. Podłoże 2. Zaprawa klejąca GREINPLAST KS lub GREINPLAST K 3. Płyta styropianowa 4. Łącznik mechaniczny 5. Siatka z włókna szklanego 6. Zaprawa klejąca GREINPLAST K 7. Farba gruntująca GREINPLAST F lub podkładowa farba silikatowa GREINPLAST SP (zależnie od rodzaju wyprawy tynkarskiej) 8. Listwa startowa 9. Wyprawa tynkarska System ociepleń GREINPLAST A Dokument odniesienia: Aprobata Techniczna AT 15-4449/2003, Składniki systemu produkowane przez GREINPLAST Sp. z o.o.: - Klej do styropianu GREINPLAST KS, - Klej do styropianu i siatki GREINPLAST K, - Farba gruntująca GREINPLAST F, - Tynk akrylowy GREINPLAST TAK i GREINPLAST TAB. Pozostałe składniki systemu: -Płyty styropianowe rodzaju min EPS 70-040 zgodne z PN-EN 13163:2004, - Siatka z włókna szklanego TG 15 zgodna z AT-15-2682/2001 lub AKE 145 A zgodna z AT-15-3833/1999, - Łączniki mechaniczne (jeżeli są określone w projekcie ocieplenia), - Materiały do wykańczania miejsc szczególnych elewacji takie jak: taśmy, siatki, listwy narożnikowe oraz materiały uszczelniające i inne akcesoria systemowe przewidziane w projekcie technicznym ocieplenia. 4

System ociepleń GREINPLAST T i GREINPLAST G Dokument odniesienia: Aprobata Techniczna AT 15-3520/2003, Składniki systemu produkowane przez GREINPLAST Sp. z o.o.: - Klej do styropianu GREINPLAST KS, - Klej do styropianu i siatki GREINPLAST K, - Farba gruntująca GREINPLAST F, - Tynk mineralny GREINPLAST TB lub GREINPLAST TK, - Farba silikatowa GREINPLAST FS, - Tynk mozaikowy GREINPLAST G, - Tynk mozaikowy natryskowy GREINPLAST G-N. Pozostałe składniki systemu: - Płyty styropianowe rodzaju min EPS 70-040 zgodne z PN-EN 13163:2004, - Siatka z włókna szklanego TG 15 Zgodna z AT-15-2682/2001 lub AKE 145 A zgodna z AT-15-3833/1999, - Łączniki mechaniczne (jeżeli są określone w projekcie ocieplenia), - Materiały do wykańczania miejsc szczególnych elewacji takie jak: taśmy, siatki, listwy narożnikowe oraz materiały uszczelniające i inne akcesoria systemowe przewidziane w projekcie technicznym ocieplenia. System ociepleń GREINPLAST S Dokument odniesienia: Aprobata Techniczna AT-15-6021/2003, Składniki systemu produkowane przez GREINPLAST Sp. z o.o.: - Klej do styropianu GREINPLAST KS, - Klej do styropianu i siatki GREINPLAST K, - Podkładowa farba silikatowa GREINPLAST SP, - Tynk silikatowy GREINPLAST TSB lub GREINPLAST TSK, Pozostałe składniki systemu: - Płyty styropianowe rodzaju min EPS 70-0470 zgodne z PN-EN-13163:2004, - Siatka z włókna szklanego TG 15 zgodna z AT 15-2682/2001 lub AKE 145 A zgodna z AT-15-3833/1999, - Łączniki mechaniczne (jeżeli są określone w projekcie ocieplenia), - Materiały do wykańczania miejsc szczególnych elewacji takie jak: taśmy, siatki, listwy narożnikowe oraz materiały uszczelniające i inne akcesoria systemowe przewidziane w projekcie technicznym ocieplenia. 5

II. Schemat ocieplenia budynków metodą bezspoinowych systemów ociepleń z wykorzystaniem wełny mineralnej. 2 4 3 1 5 2 6 7 8 1. Podłoże 2. Zaprawa klejąca GREINPLAST KW 3. Wełna mineralna 4. Łącznik mechaniczny 5. Siatka z włókna szklanego 6. Farba gruntująca GREINPLAST F lub podkładowa farba silikatowa GREINPLAST SP (zależnie od rodzaju wyprawy tynkarskiej) 7. Wyprawa tynkarska 8. Listwa startowa System ociepleń GREINPLAST W Dokument odniesienia: Aprobata Techniczna AT-15-5510/2003, Składniki systemu produkowane przez GREINPLAST Sp. z o.o.: - Klej do wełny mineralnej GREINPLAST KW, - Farba gruntująca GREINPLAST F, - Tynk mineralny GREINPLAST TB lub GREINPLAST TK, - Farba silikatowa GREINPLAST FS. Pozostałe składniki systemu: - Płyty z wełny mineralnej Fasrock/ Fasrock L zgodne z AT-15-2583/2004 lub Fasoterm NF/PF zgodne z PN-EN 13162:2002 lub PAROC FAS 4 /FAL1 zgodne z AT-15-3663/2002, - Siatka z włókna szklanego TG 15 zgodna z AT-15-2682/2001, - Łączniki mechaniczne (określone w projekcie ocieplenia), - Materiały do wykańczania miejsc szczególnych elewacji takie jak: taśmy, siatki, listwy narożnikowe oraz materiały uszczelniające i inne akcesoria systemowe przewidziane w projekcie technicznym ocieplenia. 6

System ociepleń GREINPLAST WS Dokument odniesienia: Aprobata Techniczna AT-15-6022/2003, Składniki systemu produkowane przez GREINPLAST Sp. z o.o.: - Klej do wełny mineralnej GREINPLAST KW, - Podkładowa farba silikatowa GREINPLAST SP, - Tynk silikatowy GREINPLAST TSB lub GREINPLAST TSK. Pozostałe składniki systemu: - Płyty z wełny mineralnej Fasrock/ Fasrock L zgodne z AT-15-2583/2004 lub Fasoter NF/PF zgodne z PN-EN 13162:2002 - Siatka z włókna szklanego TG 15 zgodna z AT-15-2682/2001, - Łączniki mechaniczne (określone w projekcie ocieplenia), - Materiały do wykańczania miejsc szczególnych elewacji takie jak: taśmy, siatki, listwy narożnikowe oraz materiały uszczelniające i inne akcesoria systemowe przewidziane w projekcie technicznym ocieplenia. Technologie wykonania systemów ociepleń firmy GREINPLAST Przygotowanie podłoża Przed przystąpieniem do wykonywania prac ociepleniowych należy dokładnie ocenić wytrzymałość podłoża. Powinno ono być mocne, suche i czyste. Kruszący się tynk, słabo przylegające powłoki malarskie, występujące algi i grzyby należy bezwzględnie usunąć. Znaczne nierówności i wgłębienia do 2 cm, należy wypełnić zaprawą wyrównującą GREINPLAST ZW. Jeżeli nierówności są większe niż 2 cm należy je wyrównać naklejając odpowiednio grubszą warstwę materiału izolacyjnego (styropian lub wełna mineralna). W przypadku podłoży o zwiększonej chłonności np. beton komórkowy lub osypliwych należy zagruntować gruntem głęboko penetrującym GREINPLAST U. W celu uzyskania całkowitej pewności, że przygotowane podłoże jest wystarczająco mocne należy wykonać próby przyklejenia styropianu (wełny mineralnej) w różnych miejscach elewacji (8 10 próbek). Po trzech do sześciu dni (w zależności od warunków atmosferycznych), należy wykonać próbę odrywania. Rozerwanie materiału ociepleniowego w jego strukturze świadczy o jakości podłoża umożliwiającej prawidłowe wykonanie prac. Specjalnego potraktowania wymaga ściana wykonana w technologii wielkopłytowej. Niezależnie od podanego wyżej zakresu prac sprawdzających, należy ocenić stan płyt warstwowych oraz stan wieszaków (zgodnie z instrukcją ITB 360/99). Ponadto dokładnie ocenić stan wypełnienia połączeń międzypłytowych kitami plastycznymi, usuwając je bezwzględnie w przypadku złego ich stanu (spękania, wycieki, wybrzuszenia). Jeżeli stan wypełnienia kitem połączeń międzypłytowych jest prawidłowy to nie należy go usuwać. Styk należy jednak zabezpieczyć warstwą zaprawy klejącej, ponieważ składniki kitu mogą oddziaływać rozmiękczająco na styropian. 7

Montaż listew cokołowych Listwa cokołowa aluminiowa powinna być dostosowana do grubości styropianu, wełny mineralnej i montowana przy użyciu rozporowych łączników mechanicznych rozmieszczonych w odległości max 50 centymetrów. Listwa cokołowa musi być zamontowana bezwzględnie wokół całego budynku, jeżeli ocieplenie zaczyna się od poziomu terenu. Na narożach budynku listwę cokołową należy przyciąć pod odpowiednim kątem i zamontować za pomocą łącznika mechanicznego. Jeżeli łączymy dwie listwy, należy na krawędziach obie listwy bezwzględnie zamocować łącznikiem mechanicznym. Długość łącznika mechanicznego uzależniona jest od rodzaju podłoża i powinna być uwzględniona w projekcie technicznym. Listwa cokołowa nie może być montowana bezpośrednio przy ziemi, betonie lub kostce brukowej. Minimalna odległość listwy startowej od poziomu terenu wynosi 2 cm. W przypadku wykończenia części cokołowej w innej technologii np.: piaskowiec, klinkier, można zamiast listwy startowej zastosować narożnik perforowany, pod warunkiem, że istnieje możliwość zawinięcia i zatopienia siatki. Rys.1: Montaż listwy startowej: a) przekrój boczny: listwa startowa min: 2 cm poziom terenu ściana kołek montażowy min. 50 mm b) widok z przodu: kołek montażowy max. 50 cm łączenie dwóch listwew min. 2 cm listwa startowa 8

W przypadku stosowania cieńszego materiału termoizolacyjnego w części cokołowej budynku, a grubszego w pozostałej, nie jest wymagane stosowanie drugiej listwy startowej, a jedynie narożnika perforowanego. Rys.3: Schemat zastosowania narożnika perforowanego zamiast drugiej listwy startowej: Narożnik perforowany Ściana Listwa startowa Poziom terenu Mocowanie płyt styropianowych Przed rozpoczęciem prac dociepleniowych należy pamiętać o odpowiednim wysezonowaniu płyt, a na budowie nie powinny być one narażone na działanie warunków atmosferycznych przez czas dłuższy niż 7 dni. Płyty styropianowe rodzaju min. EPS 70-040, stanowiące warstwę termoizolacyjną, należy przykleić do podłoża stosując klej GREINPLAST KS, który jest barwiony w celu wykluczenia ewentualnych pomyłek w zastosowaniu. Do przyklejenia płyt styropianowych można również stosować klej GREINPLAST K. Podczas przygotowywania zaprawy klejącej należy przestrzegać zaleceń podanych na opakowaniu. Klej na płytach styropianowych należy rozkładać na obrzeżach płyt pasmami o szerokości 3-4 cm, a na pozostałej powierzchni kilkoma plackami zaprawy klejącej o średnicy 8-12 cm. Łączna powierzchnia nałożonej masy klejącej powinna obejmować co najmniej 40% powierzchni płyty. Ilość zaprawy klejącej i grubość jej warstwy zależą od stanu podłoża, w praktyce grubość warstwy nie powinna przekraczać 1 cm. Zużycie masy klejącej powinno wtedy mieścić się w granicach od 4 do 6 kg/m 2. 9

Rys.4: Rozmieszczenie kleju na płycie styropianowej: 3-6 cm ok. 3 cm zaprawa klejąca ok. 3 cm płyta termoizolacyjna Przyklejania płyt należy rozpocząć od rogu dolnej części budynku po zamontowaniu i wypoziomowaniu listwy startowej. Płyty o wymiarach 1000 x 500 mm należy przyklejać poziomo z zachowaniem tzw. mijankowego układu spoin. Spoiny płyty nie mogą znajdować się na pęknięciach w ścianie oraz na przejściach między różnymi materiałami ściennymi. W miejscach połączeń różnych materiałów lub przy ociepleniu ścian budynków osadzonych na niejednorodnych fundamentach należy zastosować profil dylatacyjny. Nie zastosowanie takiego profilu może spowodować niekontrolowane pęknięcia struktury tynku, w które wniknie woda doprowadzając do uszkodzenia całego systemu. Rys.5: Rozmieszczenie płyt termoizolacyjnych na powierzchni ściany: układ płyt styropianowych na narożu budynku układ płyt termoizolacyjnch wokół otworu okiennego płyty termoizolacyjne Po nałożeniu masy płytę należy przykleić do ściany i docisnąć uderzając packą, aż do uzyskania odpowiedniej płaszczyzny wypoziomowania z sąsiednimi płytami. Niedopuszczalne jest odrywanie i dociskanie płyt po raz drugi. W celu korekty ułożenia płyty 10

należy oderwać ją od podłoża, usunąć dokładnie warstwę kleju i przystąpić do ponownego przyklejania płyty. Płyty styropianowe należy układać w taki sposób, by nie powstały pomiędzy nimi szczeliny większe niż 2 mm. Niedopuszczalne jest szpachlowanie styków płyt zaprawą klejową, ponieważ w miejscach tych powstają tzw. mostki termiczne. Powstałe szczeliny należy uzupełnić obojętną dla styropianu pianką poliuretanową. Jeżeli szczelina jest duża (ok. 1-2 cm) lub powstało mechaniczne uszkodzenie warstwy styropianu należy uszkodzone miejsce wyciąć i zastąpić nowym elementem. Po przyklejeniu płyt styropianowych całą ich powierzchnię należy przeszlifować. Ma to na celu poprawienie przyczepności zaprawy klejącej do powierzchni styropianu oraz wyrównanie uskoków sąsiednich płyt, jak również w znaczny sposób wpływa na wygląd estetyczny wyprawy tynkarskiej. Niedozwolone jest wykonanie warstwy zbrojącej bez szlifowania styropianu. Należy zwrócić szczególną uwagę na docieplenie ościeży okiennych i drzwiowych, zalecana grubość materiału termoizolacyjnego w tych miejscach to nie mniej niż 2cm. Ewentualne mechaniczne mocowanie płyt styropianowych kołkami należy wykonać w przypadkach szczególnych, gdy mimo zabiegów przygotowawczych istnieją wątpliwości co do wytrzymałości podłoża. Zgodnie z zasadami można je mocować po całkowitym wyschnięciu kleju, gdy wiercenie otworów nie spowoduje przesunięcia płyt styropianowych, ale nie wcześniej niż po 24 godzinach od ich przyklejenia. O tym, czy i jak należy stosować kołkowanie decyduje projektant. Zaleca się stosowanie 4 kołków na 1 m 2 w części środkowej ściany oraz 6 łączników na obrzeżach budynku. Należy zwrócić szczególną uwagę, aby kołki mechaniczne nie wystawały ponad płaszczyznę styropianu. Nie mogą być również wbite zbyt głęboko w materiał ociepleniowy, ponieważ niszczą jego strukturę pogarszając właściwości termoizolacyjne. Kołek mechaniczny powinien minimalnie kryć się w strukturze płyty termoizolacyjnej. Po zakończeniu montażu kołków należy ich zewnętrzną część zaszpachlować klejem. Podczas montażu płyt na narożu zewnętrznym budynku należy zwrócić uwagę na sposób ułożenia płyt, tak aby w miejscu styku dwóch płyt nie było zaprawy klejącej. W tym celu przyklejamy na jednej stronie płytę wysuniętą poza krawędź budynku o grubość płyty termoizolacyjnej wraz z klejem. Umieszczając płytę na sąsiedniej ścianie uzyskujemy idealne połączenie. Niedopuszczalne jest pozostawienie nieosłoniętej warstwy termoizolacyjnej przez dłuższy okres czasu, ponieważ prowadzi to do osłabienia struktury styropianu, a w konsekwencji do osłabienia warstwy zbrojącej. 11

Rys.6: Kołkowanie płyt styropianowych: 100 cm 100 cm 100 cm 50 cm 50 cm 2 6 szt/m 50 cm 2 4 szt/m 50 cm minimalna odległość od naroży 15 cm listwa startowa Rys.7: Przykład montażu płyt na narożu zewnętrznym budynku 12

Mocowanie płyt z wełny mineralnej Przygotowanie podłoża oraz montaż płyt z wełny mineralnej wykonujemy postępując analogicznie jak podczas przyklejania płyt styropianowych. Jednak występujące różnice w sposobie nakładania zaprawy klejowej oraz montażu kołków mechanicznych są wyszczególnione poniżej. Do przyklejania płyt z wełny mineralnej stosujemy klej GREINPLAST KW. Przed rozpoczęciem klejenia płyt należy pamiętać o izolacji przeciwwilgociowej, w tym celu wokół całego budynku należy przykleić min. 50 cm pas termoizolacji z płyt styropianowych. Płyty z wełny mineralnej o nieuporządkowanym układzie włókien przyklejamy do podłoża metodą punktowo-krawędziową. Należy pamiętać o uprzednim przeszpachlowaniu klejem płyty w miejscach jego nakładania. Zaprawę klejącą nanosimy na płytę kielnią trapezową układając z niej wałek wzdłuż krawędzi płyty i 6 sztuk placków z zaprawy, rozmieszczonych równomiernie na całej powierzchni płyty. W przypadku płyt z wełny mineralnej o strukturze lamelowej należy przyklejać ją do podłoża rozkładając klej na całej powierzchni płyty metodą grzbietową w dwóch etapach. W pierwszym etapie zaprawę klejącą nanosimy na płyty gładką stroną pacy i następnie przeszpachlowujemy. W drugim etapie zaprawę klejącą rozprowadzamy za pomocą pacy zębatej o zębach 12 x 12 mm równomiernie na całej powierzchni płyty. Zaprawę klejącą nanosimy tak, by uzyskać prawidłową przyczepność na całej powierzchni płyty. Natomiast po naniesieniu kleju należy osadzić płytę ok. 2 cm przed płytą przyklejoną poprzednio, a następnie dosunąć ją do krawędzi, szczelnie dociskając. Przyklejanie płyt należy rozpocząć od rogu dolnej części budynku po uprzednim ustawieniu i zamocowaniu listwy startowej oraz przyklejeniu pasa płyt styropianowych wokół budynku. Płyty należy przyklejać poziomo z zachowaniem tzw. mijakowego układu spoin, szczelnie dosuwając do już przyklejonych. Niedopuszczalne jest występowanie masy klejącej w spoinach, jak również odrywanie i przyklejanie płyt po raz drugi. Zużycie masy klejącej na równym podłożu wynosi ok. 6 kg/m 2. Dodatkowo bezwzględnie wymagane jest aby płyty z wełny mineralnej nieuporządkowanym układzie włókien mocować do ściany przy pomocy specjalnych kołków montażowych. Czynność tą można wykonać po całkowitym wyschnięciu kleju, ale nie wcześniej niż po 24 godzinach od ich przyklejenia. Typ, długość oraz schemat rozmieszczenia łączników powinien być określony w dokumentacji technicznej ocieplenia budynku. W przypadku wełny lamelowej nie jest wymagane kołkowanie na odpowiednio przygotowanym podłożu do wysokości 15 metrów. Zaleca się dla podłoża z betonu, cegły pełnej ceramicznej lub silikatowej, stosować kołki wbijane o minimalnej głębokości zakołkowania 5 cm. Dla gazobetonu, pustaków oraz cegieł drążonych stosować kołki wkręcane o minimalnej głębokości zakołkowania od 8 do 9 cm. Płyty z wełny mineralnej o zaburzonym układzie włókien mocujemy za pomocą kołków ze stalowym trzpieniem φ8 mm w koszulce z talerzykiem φ60 mm z tworzywa sztucznego. Dla budynków do 20 metrów wysokości ponad poziom terenu, stosujemy 6 kołków na 1 m 2 powierzchni ocieplanej, natomiast dla budynków o wysokości powyżej 20 metrów ponad poziom terenu, na obrzeżach budynku stosujemy 9 kołków na m 2, a w części środkowej 6 kołków na 1 m 2 powierzchni ocieplanej. Płyty z wełny mineralnej o strukturze lamowej mocujemy za pomocą kołków ze stalowym trzpieniem φ8 mm w koszulce z talerzykiem φ140 mm z utwardzonego tworzywa sztucznego. Dla budynków o wysokości do 20 m ponad poziom terenu w strefie środkowej stosujemy 4 łączniki na 1 m 2, a na obrzeżach budynku 7 łączników na 1 m 2 powierzchni ocieplanej. Budynki o wysokości powyżej 20 m ocieplamy wełną stosując 4 łączniki na 1 m 2 w strefie środkowej oraz 10 łączników w strefie brzegowej budynku. Po zamontowaniu łączników ich zewnętrzne części powinny być zaszpachlowane klejem. 13

W celu wyrównania płyt całą powierzchnię należy przeszlifować dużą pacą z grubym papierem ściernym. Na narożach budynku płyty powinny być ułożone w sposób zapewniający wiązanie. Należy zwrócić uwagę na docieplenie ościeży okiennych i drzwiowych, zalecana grubość materiału termoizolacyjnego nie mniej niż 2 cm. Spoiny między płytami nie mogą przebiegać w narożach otworów np.: okien. Rys.8: Kołkowanie płyt z wełny lamelowej: a) do 20 metrów: płyty z wełny lamelowej 2 2 7 szt/m 4 szt/m listwa startowa płyty styropianowe b) powyżej 20 metrów: płyty z wełny lamelowej 2 2 10 szt/m 4 szt/m listwa startowa płyty styropianowe 14

Rys.9: Kołkowanie płyt z wełny mineralnej o zaburzonym układzie włókien: a) do 20 metrów: 100 cm płyty z wełny mineralnej 50 cm 6-8 szt/m 2 6 szt/m 2 2 2 listwa startowa b) powyżej 20 metrów: 100 cm płyty styropianowe płyty z wełny mineralnej 50 cm 9 szt/m 2 6 szt/m 2 2 listwa startowa płyty styropianowe 15

Wykonanie warstwy zbrojącej /zatapianie siatki/ Wykonanie warstwy zbrojącej polega na zatapianiu siatki zbrojącej na powierzchni płyt termoizolacyjnych w warstwie zaprawy klejowej. W przypadku systemów ze styropianem należy stosować klej GREINPLAST K, zaś gdy ocieplenie jest wykonane z wełną mineralną GREINPLAST KW. Odpowiedni klej nakłada się pacą zębatą na powierzchnię płyt termoizolacyjnych rozpoczynając od góry ściany pasami pionowymi o szerokości tkaniny zbrojącej. Po nałożeniu kleju należy wtopić siatkę przyciętą na odpowiedni wymiar. Tkaninę powinno się całkowicie wcisnąć w masę klejącą. Następnie na powstałą powierzchnię należy nanieść drugą, cienką warstwę kleju w celu całkowitego przykrycia tkaniny. Powstałą powierzchnię należy dokładnie wygładzić i wyrównać. Grubość warstwy klejącej przy pojedynczej tkaninie powinna wynosić od 3 do 5 mm. Zużycie kleju do zatopienia siatki wynosi dla GREINPLAST K ok. 3,5 kg/m 2, dla GREINPLAST KW ok. 5 kg/m 2. Siatkę należy zatopić w taki sposób, aby była równomiernie napięta, a sąsiednie pasy powinny mieć zakładkę nie mniejszą niż 100 mm. Zakłady siatki nie mogą pokrywać się ze spoinami między płytami styropianu. Należy zwrócić szczególna uwagę przy obróbce narożników otworów drzwiowych lub okiennych. Należy w tych miejscach zastosować dodatkowe fragmenty siatki o wymiarach 20x35 cm zatapiane pod kątem 45 O. Siatka zbrojąca nie może być ucięta na krawędzi narożnika lecz powinna być tak dobrana, by można było ją wywinąć na sąsiednią ścianę lub ościeża okienne /drzwiowe/. Ze względu na wszelkie zakładki zużycie siatki zbrojącej jest większe o co najmniej 10 % od powierzchni ścian. Zalecane jest, aby na fragmentach budynku, które są bardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne została zatopiona druga warstwa siatki. Wykonuje się ją identycznie jak pierwszą. Pierwszą warstwę siatki należy ułożyć w poziomie, a druga w pionie. W przypadku gdy okaże się, że siatka jest niedostatecznie zatopiona w warstwie kleju należy zaszpachlować te miejsca dodatkowo klejem. W celu zwiększenia odporności na wszystkich narożnikach pionowych i poziomych należy przed przyklejeniem tkaniny wkleić aluminiowy kątownik perforowany z siatką. W miejscach połączeń warstwy ocieplenia z obróbkami blacharskimi, dylatacjami oraz stolarką okienną /drzwiową/ należy uszczelnić odpowiednimi materiałami trwale elastycznymi np. silikon obojętny dla styropianu. 16

Rys.10: Układ siatki w warstwie zbrojącej: Zakładka min. 10 cm Zaprawa klejowa GREINPLAST K lub GREINPLAST KW Zatopiona siatka zaprawą klejową GREINPLAST K lub GREINPLAST KW Płyty termoizolacyjne Siatka z włókna szklanego Listwa startowa Rys.11: Przykład rozkładu siatki wokół ościeży okiennych: siatka wzmacniająca naroża otworu wycięcie siatki na ościeża Zabezpieczenie powierzchni zewnętrznej Po całkowitym wyschnięciu kleju /ok. 3 dni/ ścianę /budynek/ należy przemalować farbą gruntującą GREINPLAST F lub GREINPLAST SP (w zależności od stosowanego systemu ). W przypadku zastosowania ciemnych kolorów tynku zaleca się stosowanie farb w zbliżonym do tynku kolorze. Farba gruntująca wzmacnia i impregnuje klej /izoluje pod względem chemicznym warstwę tynku od podłoża/ oraz tworzy warstwę kontaktową z tynkiem. Z tych też względów farby gruntującej nie należy rozcieńczać. Zużycie farby gruntującej wynosi ok. 0.4 kg/m 2. 17

Niekiedy w warunkach dużej wilgotności na warstwie kleju może pojawić się wykwit wapienny. Wykwit ten utrudnia związanie gruntu z podłożem Nie stanowi on wady, jednak w szczególnych przypadkach (gdy proces ten jest nasilony) należy go usunąć za pomocą pacy z papierem ściernym lub ewentualnie zastosować GREINPLAST U. Zaleca się nanosić farbę pędzlem. Po wyschnięciu farba odporna jest na warunki atmosferyczne i w przypadku niemożliwości kontynuowania prac /jesień, zima/ można je zakończyć na tym etapie i wznowić na wionę. W tej sytuacji wymagane jest oczyszczenie powierzchni z zabrudzeń, a niekiedy ponowne zagruntowanie. Należy jednak unikać takich sytuacji gdyż niedostateczne zabezpieczenie warstwy zbrojącej może powodować powstawanie w niej rys skurczowych. Wykonanie tynku Tynki mineralne i silikatowe mogą być stosowane w systemach ociepleń ze styropianem jak i z wełną mineralną. Tynki akrylowe, mozaikowe stosuje się tylko w systemach ze styropianem. Bezwzględnie niedopuszczalne jest stosowanie wyprawy z tynku akrylowego na ocieplenie wykonane na płycie z wełny mineralnej. Tynki mineralne GREINPLAST TB/TK Tynki mineralne GREINPLAST TB o strukturze baranka i granulacji ziarna 1,5 lub 2,0 mm oraz GREINPLAST TK o strukturze kornika i granulacji 2,0 lub 3,0 mm, są mieszankami kruszywa mineralnego, spoiw mineralnych jak i polimerowych, pigmentów i środków modyfikujących, oraz służą do wykonywania dekoracyjnych cienkowarstwowych wypraw tynkarskich w systemach ociepleń budynków GREINPLAST T lub GREINPLAST W. Produkowane są w kolorze białym oraz kolorach wg palety barw. Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po całkowitym wyschnięciu warstwy podkładowej. Przygotowaną (zgodnie z instrukcją na opakowaniu) zaprawę nanosić na grubość ziarna pod kątem pacą ze stali nierdzewnej. Po krótkim czasie, kiedy masa nie klei się do narzędzia, należy nadać tynkowi fakturę przy pomocy płasko trzymanej pacy z tworzywa sztucznego. Tynku ani narzędzi nie należy skrapiać wodą przy zacieraniu. Prace na ścianie tworzącej jedną płaszczyznę należy prowadzić w sposób ciągły bez przerw stosując materiał z jednej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. Tynk zawiera wypełniacze mineralne, co może spowodować różnicę w odcieniach tynku pochodzącego z różnych partii produkcyjnych. Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości podłoża i wynosi na ogół: GREINPLAST TB ziarno 1,5 mm - ok. 2,2 kg/m 2 ziarno 2,0 mm - ok. 2,9 kg/m 2 GREINPLAST TK ziarno 2,0 mm ok. 2,5 kg/m 2 ziarno 3,0 mm ok. 3,5 kg/m 2 Prace tynkarskie wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5 O C do + 30 O C. Optymalna temperatura stosowania +20 O C. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. Podczas wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +10 O C. Niesprzyjające warunki atmosferyczne (niska temperatura, wysoka wilgotność powietrza) występujące w trakcie wiązania wyprawy znacznie wydłużają czas wiązania, co sprzyja powstawaniu 18

tzw. "wykwitów solnych. Nie stanowią one wady, ale pogarszają estetykę ocieplonej powierzchni. Aby temu zapobiec zaleca się stosowanie farby egalizującej GREINPLAST FS. Egalizacja powierzchni tynków mineralnych: Wiązanie tynków mineralnych polega na reakcji chemicznej spoiwa cementowego z dodaną w trakcie mieszania wodą. W wyniku tej reakcji cement utwardza się. W procesie wiązania pojawia się również wodorotlenek wapnia. Obniżona temperatura otoczenia wydłuża proces wiązania cementu, co w powiązaniu ze zwiększoną wilgotnością powietrza (wieczorne i poranne rosy, zamglenia, opady deszczu itp.) umożliwia transport wodorotlenku wapnia na powierzchnię tynku. Tutaj dochodzi do reakcji karbonizacji, w wyniku której na jego powierzchni pojawia się biały nalot węglanu wapnia tzw. wykwity solne. Aby zapobiec tym zjawiskom tynki mineralne powinny być egalizowane. W przypadku tynków GREINPLAST egalizacja może odbywać się na dwa sposoby. Tynki mineralne produkowane w kolorach wg palety barw należy po ich wyschnięciu (3-5 dni) przemalować egalizującą farbą silikatową o takim samym kolorze. W związku z faktem, że kolor tynku odpowiada kolorowi farby silikatowej wystarczające jest jednokrotne malowanie. Nałożenie kolejnej warstwy jest wymagane jedynie wtedy, gdy pierwsza warstwa została nałożona niestarannie. Tynki mineralne białe i transparentne mogą być malowane farbą silikatową GREINPLAST FS również po 3-5 dniach od nałożenia tynku. Kolorystyka tych farb jest znacznie bogatsza, ale zaleca się stosować dwukrotne malowanie powierzchni. Jest to związane z koniecznością przemalowania tynku o innym kolorze niż ostateczna jego kolorystyka. Zużycie farby wynosi na ogół 0,20-0,25 kg/m 2 (przy jednokrotnej aplikacji). Wytyczne dotyczące malowania farbami znajdują się w karcie technicznej. Nie mniej jednak trzeba mieć na uwadze fakt by malowanie i wysychanie farb odbywało się przy temperaturze podłoża i otoczenia + 8 0 C do +30 0 C, zaś malowane powierzchnie były osłonięte przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do ich całkowitego wyschnięcia. Czas wysychania farby uzależniony jest od warunków zewnętrznych oraz chłonności podłoża i wynosi na ogół 4 godz. Temperatura nie może spaść poniżej +8 0 C przez 24 godziny od momentu aplikacji. Farba zawiera wypełniacze mineralne i w celu uniknięcia różnic kolorystycznych na jednej powierzchni roboczej należy stosować farbę z tej samej partii produkcyjnej, zaś sąsiadujące ze sobą powierzchnie robocze należy malować w jednym cyklu metodą mokre na mokre. Różnice kolorystyczne mogą powstać w wyniku różnic w warunkach panujących w trakcie aplikacji lub w przypadku gdy malowany jest tynk mineralny, na którym pojawiły się wykwity wapienne. Aby temu zapobiec należy je bezwzględnie usunąć. Zużycie farby wynosi na ogół 0,20-0,25 kg/m 2 (przy jednokrotnej aplikacji). Ponadto należy zwrócić uwagę na zabezpieczenie wszystkich powierzchni, które mogą być narażone na zabrudzenia farbą, gdyż zawarte w niej szkło wodne może doprowadzić do ich trwałego uszkodzenia. Tynki akrylowe GREINPLAST TAB/TAK Tynk akrylowy GREINPLAST TAB o strukturze baranka i granulacji ziarna 1,5 lub 2,0 mm oraz GREINPLAST TAK o strukturze kornika i granulacji 1,5, 2,0 lub 2,5 mm, są mieszaniną dyspersji akrylowo-styrenowej, kruszywa mineralnego, pigmentów, środków modyfikujących i konserwujących, dodatków grzybo i algobójczych oraz wody. Przeznaczone są do wykonywania elewacji zewnętrznych w systemie GREINPLAST A. Produkowane w kolorze białym oraz kolorach według palety barw. Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po całkowitym wyschnięciu warstwy podkładowej. Przygotowaną (zgodnie z instrukcją na opakowaniu) masę nanosi 19

się na grubość ziarna pod kątem pacą ze stali nierdzewnej, a po krótkim czasie, kiedy nie klei się ona do narzędzia, powstałej powierzchni nadaje się odpowiednią fakturę za pomocą płasko trzymanej pacy z tworzywa sztucznego. W celu uzyskania jednolitej struktury oraz koloru tynku, masę z tej samej partii produkcyjnej należy nakładać na całą wykonywaną powierzchnię. Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości przygotowanego podłoża i na ogół wynosi: GREINPLAST TAB ziarno 1,5 mm - 2,5 2,7 kg/m 2 ziarno 2,0 mm 3,1 3,3 kg/m 2 GREINPLAST TAK orientacyjne zużycie: ziarno 1,5 mm 2,2 2,4 kg/m 2 ziarno 2,0 mm 2,7 2,9 kg/m 2 ziarno 2,5 mm 3,2 3,5 kg/m 2 Prace tynkarskie wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5 O C do + 30 O C. Optymalna temperatura stosowania +20 O C. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. W okresie wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +5 O C. Niesprzyjające warunki atmosferyczne (niska temperatura, wysoka wilgotność powietrza) występujące w trakcie wiązania wyprawy znacznie ten proces wydłużają. Aby uniknąć spękań spowodowanych nagrzewaniem się tynków w ciemnych kolorach ich stosowanie powinno być ograniczone do niewielkich fragmentów elewacji, detali architektonicznych, itp. Wyrób zawiera wypełniacze mineralne, co może spowodować różnice w odcieniach tynków pochodzących z różnych partii produkcyjnych. Z tego powodu zaleca się stosowanie na danej płaszczyźnie tynku materiału z tej samej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. Tynki silikatowe GREINPLAST TSB/TSK Tynk silikatowy GREINPLAST TSB o strukturze baranka o granulacji ziarna 1,5 i 2,0 mm oraz GREINPLAST TSK o strukturze kornika i granulacji 1,5, 2,0 lub 2,5 mm, są mieszaniną potasowego szkła wodnego, kopolimerów akrylowych, dodatków silikonowych, wypełniaczy mineralnych o specjalnie dobranej krzywej przesiewu, pigmentów, środków modyfikujących i konserwujących, dodatków grzybo i algobójczych oraz wody. Przeznaczone są do ręcznego wykonywania elewacji zewnętrznych w systemie GREINPLAST S, GREINPLAST WS Produkt dostępny w sprzedaży w kolorze białym oraz innych kolorach wg palety barw wyrobów silikatowych. Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po całkowitym wyschnięciu warstwy podkładowej. Przygotowany (zgodnie z instrukcją na opakowaniu) tynk nanosi się na grubość ziarna pod kątem pacą ze stali nierdzewnej. Po krótkim czasie, kiedy nie klei się ona do narzędzia powstałej powierzchni nadaje się odpowiednią fakturę za pomocą płasko trzymanej pacy z tworzywa sztucznego. W celu uzyskania jednolitej struktury oraz koloru tynku, masę należy nakładać na całą wykonywaną powierzchnię. Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości przygotowanego podłoża i na ogół wynosi: GREINPLAST TSB ziarno 1,5 mm - 2,4 2,6 kg/m 2 ziarno 2,0 mm 3,1 3,3 kg/m 2 GREINPLAST TSK ziarno 1,5 mm 2,1 2,6 kg/m 2 ziarno 2,0 mm 2,6 3,1 kg/m 2 ziarno 2,5 mm 3,0 3,5 kg/m 2 20

W trakcie prac z tynkiem oraz w okresie jego wysychania temperatura podłoża i otoczenia powinna wynosić od +8 O C do + 30 O C. Optymalna temperatura stosowania +20 O C. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. Podczas wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +8 O C. Niesprzyjające warunki atmosferyczne (niska temperatura, wysoka wilgotność powietrza) znacznie wydłużają czas schnięcia tynku i mogą prowadzić do powstawania przebarwień. Nie stanowią one wady, ale znacznie pogarszają estetykę elewacji. Produkt zawiera szkło wodne, które na metale, szkło i drewno może oddziaływać agresywnie. Przed nakładaniem tynku powierzchnię narażoną na zbrudzenia należy osłonić. Aby uniknąć spękań spowodowanych nagrzewaniem się tynków w ciemnych kolorach ich stosowanie powinno być ograniczone do niewielkich fragmentów elewacji, detali architektonicznych, itp. Wyrób zawiera wypełniacze mineralne, co może spowodować różnice w odcieniach tynków pochodzących z różnych partii produkcyjnych. Z tego powodu zaleca się stosowanie na danej płaszczyźnie tynku materiału z tej samej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. Tynk mozaikowy GREINPLAST G Tynk mozaikowy GREINPLAST G jest mieszaniną dyspersji akrylowej, naturalnego lub barwionego kruszywa kwarcowego o odpowiedniej granulacji, środków modyfikujących i konserwujących oraz wody. Przeznaczony jest do ręcznego wykonywania fragmentów elewacji zewnętrznych jak cokoły, szpalety okienne, oraz na warstwach zbrojonych w systemie ociepleń GREINPLAST G. Nie zaleca się stosowania tynku na powierzchniach poziomych na zewnątrz budynku. Produkt gotowy do użycia nie należy rozcieńczać wodą. Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po całkowitym wyschnięciu warstwy podkładowej. Przygotowaną (według instrukcji na opakowaniu) masę nanosić i wygładzać pacą ze stali nierdzewnej. W celu uniknięcia przerw oraz uzyskania jednolitej struktury tynku, masę należy nakładać na grubość ziarna na całą wykonywaną powierzchnię. Zbyt mocne wygładzanie powierzchni może doprowadzić do powstania przetarć. Zużycie tynku uzależnione jest od warunków temperaturowych oraz jakości przygotowanego podłoża i na ogół wynosi: GREINPLAST G ziarno 0,8 1,2 ok. 4,0 kg/m 2 ziarno 1,2 2,0 ok. 5,0 kg/m 2 Wszystkie prace wykonywać przy temperaturze podłoża i otoczenia od +5 O C do + 30 O C. Optymalna temperatura podczas nanoszenia +20 O C. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. W okresie wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej +5 O C. Niesprzyjające warunki atmosferyczne (wysoka wilgotność powietrza, niskie temperatury) znacznie wydłużają czas schnięcia tynku. Zbyt długie wysychanie tynku (ponad 24 godz.) może doprowadzić do migracji soli znajdujących się w podłożu, co objawia się trwałymi, nieusuwalnymi, jaśniejszymi przebarwieniami na jego powierzchni. Bezpośrednio po nałożeniu tynk ma barwę mleczno błękitną, która w miarę procesu utwardzania powłoki ustępuje. W warunkach dużej wilgotności dopuszcza się występowanie jaśniejszego, ustępującego nalotu. Ze względu na możliwość wystąpienia różnicy w kolorze kruszywa należy stosować na danej płaszczyźnie tynk z tej samej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. 21

Tynk mozaikowy natryskowy GREINPLAST G-N Tynk mozaikowy natryskowy GREINPLAST G-N jest mieszaniną dyspersji akrylowej, naturalnego i barwionego kruszywa kwarcowego o odpowiedniej granulacji, środków modyfikujących i konserwujących, dodatków grzybo i algobójczych oraz wody. Przeznaczony jest do wykonywania elewacji budynków z wykorzystaniem szablonów imitujących cegłę klinkierową lub kamień naturalny oraz w systemie ociepleń budynków GREINPLAST G. Produkt gotowy do użycia nie należy rozcieńczać wodą. Do właściwych prac tynkarskich można przystąpić po całkowitym wyschnięciu warstwy podkładowej. W związku z faktem, że farba gruntująca stosowana do przygotowania warstwy podkładowej pełni również rolę fugi należy stosować grunt GREINPLAST F-N, który dodatkowo jest zabezpieczeniem przed wystąpieniem alg i grzybów. Przed rozpoczęciem nakładania tynkowane powierzchnie okleić szablonami imitującymi cegłę bądź kamień naturalny. Szablony docisnąć do podłoża wałkiem gumowym, tak by natryskiwany materiał nie powodował ich odklejania. Przygotowaną (według instrukcji na opakowaniu) masę tynkarską można nanosić nierdzewną metalową pacą, aby uzyskać gładką strukturę tynk nakładać i wygładzać W celu uzyskania struktury nakrapianej tynk nanosić przy pomocy pistoletu do natrysku tapet. Ciśnienie natrysku oraz wielkość dyszy należy dostosować do żądanej faktury. Masę nanosić równomiernie na całej powierzchni poziomymi pasami rozpoczynając od jej górnej krawędzi. Należy zwrócić uwagę na to, aby natryskiwana masa dokładnie pokrywała całą powierzchnię. W innym przypadku, po wyschnięciu tynku mogą być widoczne różnice kolorystyczne. Aby uzyskać wyraźniejszą fakturę, tynk można nanieść ponownie przy mniejszym ciśnieniu na jeszcze nie wyschniętą warstwę poprzednią. Szablon zdejmować po 10 15 minutach od nałożenia tynku. Tynk zabezpieczyć przed wpływem warunków atmosferycznych do całkowitego wyschnięcia. Wszystkie prace wykonywać przy temperaturze od +5 O C do + 30 O C. Optymalna temperatura podczas nanoszenia +20 0 C. W trakcie nakładania i wysychania tynku chronić go przed zbytnim nasłonecznieniem, deszczem, wiatrem aż do całkowitego wyschnięcia. Podczas wysychania tynku temperatura nie może spaść poniżej 5 0 C. Niesprzyjające warunki atmosferyczne (wysoka wilgotność powietrza, niskie temperatury) znacznie wydłużają czas schnięcia tynku, co może doprowadzić do migracji soli znajdujących się w podłożu, objawiając się trwałymi, nieusuwalnymi, jaśniejszymi przebarwieniami na jego powierzchni. Bezpośrednio po nałożeniu tynk ma barwę mleczno błękitną, która w miarę procesu utwardzania powłoki ustępuje. W warunkach dużej wilgotności dopuszcza się występowanie jaśniejszego, ustępującego nalotu. Ze względu na możliwość wystąpienia różnicy w kolorze kruszywa należy stosować na danej płaszczyźnie tynk z tej samej partii produkcyjnej, której numer podany jest na opakowaniu. Zużycie na ogół wynosi około 4,0 4,5 kg/m 2. Szczególną uwagę należy zwrócić na odpowiednie zabezpieczenie powierzchni sąsiadujących z powierzchnią natryskiwaną. 22

Trwałość i konserwacja ocieplenia Wyprawa tynkarska jest elementem systemu ocieplenia najbardziej narażonym na uszkodzenia mechaniczne i chemiczne. Jest ona nieustannie wystawiona na działanie czynników atmosferycznych, czynników erozyjnych kwaśnych opadów deszczu oraz przypadkowych sił uderzeniowych. Trwałość systemu ocieplenia oceniana jest na co najmniej 30 lat, jednak wyprawa tynkarska jest najsłabszym elementem ocieplenia, ponieważ pod wpływem wymienionych czynników zewnętrznych powstają w warstwie uszkodzenia, odbarwienia, odpryski i odspajanie od warstwy zbrojonej. Powstawanie uszkodzeń w warstwie wyprawy tynkarskiej może być początkiem uszkodzeń w następnych warstwach, dlatego wymagana jest okresowa renowacja i naprawa wyprawy tynkarskiej. W przypadku stwierdzenia ubytków, uszkodzeń mechanicznych w wyprawie tynkarskiej należy je bezwzględnie zabezpieczyć poprzez przeszpachlowanie, pomalowanie lub nałożenie nowej warstwy tynku. Ponadto zaleca się umycie wyprawy tynkarskiej z alg, glonów, brudu, kurzu itp. wodą z dodatkiem detergentów, a następnie spryskanie preparatem dezynfekującym GREINPLAST AG. Pozwala to na usunięcie z warstwy tynku zarodników mikroorganizmów a tym samym zapobiega ich rozwojowi. Pierwszy zabieg dezynfekcji powierzchni uzależniony jest od usytuowania budynku i jego tendencji do porastania i powinien być przeprowadzony po około pięciu latach od instalacji. następne zabiegi należy przeprowadzać w zależności od potrzeb co 2-3 lata. Aby okres między zabiegami wydłużyć elewację można przemalować odpowiednimi farbami z dodatkiem substancji grzybo i algobójczych (GREINPLAST FA, GREINPLAST FS). 23

Przykładowe rozwiązania niektórych elementów ocieplenia: Rys.12: SZCZEGÓŁ STYKU DOCIEPLENIA Z DACHEM PŁASKIM cienkowarstwowy tynk strukturalny izolacja dachu płaskiego profil uszczelniający warstwa gruntująca siatka zbrojąca z włókna szklanego (warstwa zbrojąca) masa silikonowa kołek do mocowania termoizolacji ściana płyta styropianowa Szczegół styku docieplenia z dachem płaskim 24

Rys.13: SZCZEGÓŁ STYKU DOCIEPLENIA Z DACHEM PŁASKIM BEZ GZYMSU cienkowarstwowy tynk strukturalny warstwa gruntująca siatka zbrojąca z włókna szklanego (warstwa zbrojąca) izolacja dachowa profil uszczelniający masa silikonowa kołek do mocowania termoizolacji ściana płyta styropianowa Szczegół styku docieplenia z dachem płaskim bez gzymsu 25

Rys.14: SZCZEGÓŁ OCIEPLENIA POD OKNEM podokiennik zewnetrzny masa klejowa sylikonowa narożnik z siatką cienkowarstwowy tynk strukturalny warstwa gruntująca siatka zbrojąca z włókna szklanego (warstwa zbrojąca) płyta styropianowa 26

Rys.15: SZCZEGÓŁ DYLATACJI ŚCIANY kołek do mocowania termoizolacji aluminiowa listwa narożna rozprężna taśma uszczelniająca masa silikonowa zgodnie z projektem technicznym cienkowarstwowy tynk strukturalny warstwa gruntująca siatka zbrojąca z włókna szklanego (warstwa zbrojąca) płyta styropianowa Szczegół dylatacji ściany 27

Rys.16: ROZWIĄZANIE DYLATACJI W NAROŻNIKU WEWNĘTRZNYM (Przekrój poziomy) kołek do mocowania termoizolacji zaprawa klejowa masa silikonowa płyta styropianowa ( warstwa zbrojąca ) rozprężna taśma uszczelniająca siatka zbrojąca z włókna szklanego podkład tynkarski cienkowarstwowy tynk strukturalny kołek do mocowania termoizolacji Rozwiązanie dylatacji w narożniku wewnętrznym 28

Rys.17: OCIEPLENIE ŚCIANY Z COFNIĘTYM COKOŁEM (przekrój pionowy) cienkowarstwowy tynk strukturalny ściana podkład tynkarski siatka zbrojąca z włókna szklanego kołek do mocowania termoizolacji masa silikonowa (warstwa zbrojąca) łącznik mechaniczny rozpręzna taśma uszczelniająca płyta termoizolacyjna zaprawa klejąca kołek do mocowania termoizolacji OCIEPLENIE ŚCIANY Z COFNIĘTYM COKOŁEM 29

Rys.18: OCIEPLENIE ŚCIANY - NAROŻE WYPUKŁE (przekrój poziomy) (warstwa zbrojąca) płyta termoizolacyjna siatka zbrojąca z włókna szklanego podkład tynkarski cienkowarstwowy tynk strukturalny listwa narożna kołek do mocowania termoizolacji zaprawa klejąca przegroda OCIEPLENIE ŚCIANY - NAROŻE WYPUKŁE 30

Rys.19: DOCIEPLENIE STYROPIANEM I WEŁNĄ MINERALNĄ (przekrój pionowy) cienkowarstwowy tynk strukturalny przegroda listwa cokołowa podkład tynkarski siatka zbrojąca z włókna szklanego łącznik mechaniczny płyta ze styropianu rozprężna taśma uszczelniająca masa silikonowa listwa narożna (warstwa zbrojąca) płyta z wełny mineralnej min. 10 cm ok 0,8 cm szczelina dylatacyjna zaprawa klejąca kołek do mocowania termoizolacji DOCIEPLENIE STYROPIANEM I WELNĄ MINERALNĄ 31

Rys.20: OCIEPLENIE ŚCIANY BEZ LISTWY STARTOWEJ cienkowarstwowy tynk strukturalny podkład tynkarski 2 warstwy siatki zbrojącej z włókna szklanego strop nad piwnicą (warstwa zbrojąca) płyta termoizolacyjna zaprawa klejąca kołek do mocowania termoizolacji listwa narożna OCIEPLENIE ŚCIANY Z COFNIĘTYM COKOŁEM 32

Rys.21: kołek do mocowania termoizolacji profil uszczelniający masa silikonowa element penetrujący system ociepleń cienkowarstwowy tynk strukturalny warstwa gruntująca siatka zbrojąca z włókna szklanego (warstwa zbrojąca) płyta styropianowa Szczegół wprowadzenia w system ociepleń elementu penetrującego 33