Inwestycje telekomunikacyjne

Inwestycje telekomunikacyjne w opracowaniach planistycznych

Art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych i sieci telekomunikacyjnych w relacji do przepisów odrębnych

Art. 46. 1. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem miejscowym", nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. 2. Jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu. Konieczne jest ustalenie: kiedy inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi oraz które przepisy są przepisami odrębnymi? Gdyby znaczenie przepisu art. 46 ust. 1 odczytywać w ten sposób, że zakazy lub ograniczenia są dopuszczalne jedynie wówczas, gdy wynikają z przepisu prawa formułującego jednoznacznie i bezpośrednio zakazy lub ograniczenia mielibyśmy do dyspozycji jedynie krótką listę przepisów dotyczących szczególnych sytuacji i przypadków.

Przykłady obszarów względem których przepisy odrębne wyłączają zastosowanie art.46 ust.1 uwruist - parki narodowe i rezerwaty Zakaz budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych - art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawyzdnia16kwietnia2004r.oochronieprzyrody; - parki kulturowe, strefy ochrony konserwatorskiej Na terenie parku kulturowego lub jego części mogą być ustanowione zakazy i ograniczenia dotyczące prowadzenia robót budowlanych art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami; W studium i planie( ) ustala się, w zależności od potrzeb, strefy ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celuochronęznajdującychsięnatymobszarzezabytków. art.19ust.3ustawyjw. - obszary bezpośredniego zagrożenia powodzią Zakaz wznoszenia obiektów budowlanych art. 82 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne; - strefy ochronne ujęć wód W granicach terenu ochrony bezpośredniej zabronione jest użytkowanie gruntów do celów niezwiązanych z eksploatacją wody (oznacza to w konsekwencji również zakaz lokalizowania inwestycji z zakresu łączności)- art. 53 ust. 1 ustawy Prawo wodne;

- strefa ochronna uzdrowiska A oraz częściowo strefa ochronna B W strefie ochronnej A : Zakaz lokalizacji trwałych i tymczasowych obiektów i urządzeń, które mogą utrudniać lub zakłócać przebywanie pacjentów na tym obszarze, a w szczególności stacji bazowych telefonii komórkowej, stacji nadawczych radiowych i telewizyjnych, stacji radiolokacyjnych i innych emitujących fale elektromagnetyczne art. 38 ust. 1 pkt 1 lit. j ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych; W strefie ochronnej B : zakaz lokalizacji i uruchamiania stacji paliw lub urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne mogących znacząco oddziaływać na środowisko, nie bliżej niż 500 m od granicy obszarustrefyochronnej A art.38ust.1pkt2lit.custawyjw.; - obszary lotnisk Obiekty trudno dostrzegalne z powietrza, w tym napowietrzne linie, maszty, anteny sytuowane w zasięgu podejścia( ) powinny być niższe o co najmniej 10 m od dopuszczalnej wysokości zabudowy wyznaczonej przez powierzchnie ograniczające 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska; - pomniki zagłady i ich strefy ochronne Zabrania się budowy obiektów budowlanych, tymczasowych obiektów budowlanych i urządzeń budowlanych na terenie Pomnika Zagłady i jego strefy ochronnej art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady. Ograniczenia dotyczą także dróg, terenów kolejowych oraz wielu sytuacji, w których przepisy o warunkach technicznych szczegółowo określają możliwości lokalizacji inwestycji.

Zakaz zabudowy na terenach rolnych i leśnych Grunty rolne i leśne objęte są szczególnym statusem prawnym, polegającym na ochronie przed zmianą ich przeznaczenia na cele nierolnicze i nieleśne. Ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych wprowadza obowiązek uzyskania zgody przez organ sporządzający plan miejscowy na zmianę takiego przeznaczenia, wydana przez właściwy organ administracji. Zgodnie z art. 11 ust. 4 tej ustawy, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, konieczne jestwydanie decyzjiw sprawie wyłączenia gruntu z produkcji rolnej lub leśnej. Przedmiotem takiej decyzji, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy, mogą być jedynie użytki i grunty rolne lub grunty leśne (katalog o charakterze zamkniętym) przeznaczone na cele nierolnicze i nieleśne, co oznacza przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze i nieleśne w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 11ust. 1 w związkuzart. 7 ust. 1 i art. 28 ust. 2tej ustawy). Z art. 7 ust. 1 ustawywynika bowiem, że przeznaczenia gruntów z art. 7 ust. 1 i art. 28 ust. 2 tej ustawy). Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika bowiem, że przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagających zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, natomiast art. 28 ust. 2 ustawy przewiduje konsekwencje wyłączenia z produkcji gruntów przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele nierolnicze i nieleśne. Ustawodawca wyłącza stosowanie przepisów ustawy w określonych przypadkach. Stosowne regulacje zawiera sama ustawa (art. 5a, art. 5b) lub przepisy innych ustaw o charakterze szczególnym (art. 56 ustawy o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnych). Art. 56. Do gruntów rolnych i leśnych objętych decyzjami o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej w granicach linii rozgraniczających teren inwestycji nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntówrolnychileśnych(dz.u.z2004r.nr121,poz.1266,zpóźn.zm.). Artykuły, w których wyłącza się działanie innej ustawy mają charakter wyjątków, a wyjątków nie można interpretować rozszerzająco.

Interpretacja przepisu art. 46 ograniczona tylko do powyższych przepisów i sytuacji byłaby błędem. Należy bowiem zauważyć, że jednym z przepisów odrębnych, o których mowa w art. 46,jest ustawazdnia27marca2003r.oplanowaniuizagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy - za podstawę wszelkich działań związanych z kształtowaniem polityki przestrzennej (w tym zwłaszcza przeznaczanie terenów na określone cele i określanie zasad ich zagospodarowania) przyjmuje się ład przestrzenny i zrównoważony rozwój. Ład przestrzenny i zrównoważony rozwój są pojęciami zdefiniowanymi w ustawach. Zasada zrównoważonego rozwoju jest zasadą konstytucyjną(art. 5 Konstytucji R.P.). Te dwa pojęcia wyznaczają granice legalności wszelkich działań podejmowanych w oparciu o przepisy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W tym kontekście aby ocenić, czy zamierzone przedsięwzięcie planistyczne jest zgodne z przepisami prawa, należy na nie spojrzeć właśnie z punktu widzenia wymagań ładu przestrzennego oraz zrównoważonego rozwoju.

Podkreślić należy, że wymóg poszanowania ładu przestrzennego nie oznacza tylko i wyłącznie uwzględniania odpowiednich przepisów prawa. Równie istotne są bowiem czynniki pozaprawne, jak chociażby wymienione w definicji tego pojęcia wymagania kompozycyjno-estetyczne. Przykładem, iż czynniki te mogą odegrać decydującą rolę przy ocenie, czy zamierzona inwestycja pozostaje w zgodzie z ładem przestrzennym, jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2009 r., II OSK 439/08, w którym za naruszającą ład przestrzenny uznano inwestycję polegającą na usytuowaniu masztu telefonii komórkowej o wysokości 8 12 m na dachu budynku otoczonego przez zabudowę jednorodzinną o jednolitych gabarytach wysokościowych nieprzekraczających dwóch kondygnacji z poddaszem. W wyroku tym NSA stanął na stanowisku, że w ramach przysługującego organowi gminy władztwa planistycznego może on odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji chociażby tylko ze względu na naruszenie ładu przestrzennego spowodowanego dysonansem pomiędzy wysokością planowanej inwestycji a inwestycjami, które zostały już zrealizowane w jej otoczeniu.

Waloryzacja przepisów art. 1 ust. 2 upizp ze względu na znaczenie dla interpretacji art. 46 ust. 1 uwruist Art. 1. 2. upzp W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza: 1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury; 2) walory architektoniczne i krajobrazowe; 3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych; 4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; kultury współczesnej; 5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych; 6) walory ekonomiczne przestrzeni; 7) prawo własności; 8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa; 9) potrzeby interesu publicznego; 10) potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych.

Realizacja powyższych wymagań musi prowadzić do wniosku, że nawet w przypadkach, gdy przepisy nie mówią wprost o zakazach lub ograniczeniach w ustaleniach planów miejscowych należy formułować zasady i regulacje w dostosowaniu do występujących uwarunkowań i założonych celów. Powyższy punkt widzenia jest zbieżny z tezami zawartymi w stanowisku Prezesa UKE przedstawionym podczas debaty w listopadzie ub. roku. Jeżeli określonego rodzaju inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej(np. instalacja radiokomunikacyjna) jest zgodna z przepisami prawa, to w planie miejscowym mogą być ustanawiane odnoszące się także do niej warunki i ograniczenia, o ile są uzasadnione wartościami z art. 1 ust. 2, konieczne dla ochrony tych wartości, racjonalne i proporcjonalne (wymogi z art. 32 i 64 Konstytucji RP), jak również nie uniemożliwiają lokalizacji tego rodzaju inwestycji. art. 46 ust. 1 ustawy szerokopasmowej nie może być rozumiany w taki sposób, że wykluczone jest, by postanowienia planu uniemożliwiały lokalizowanie każdej, o dowolnych cechach inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, np. każdego masztu antenowego jaki chciałby zrealizować dowolny inwestor. W świetle powyższych ustaleń zasadniczym problemem jest rozstrzygnięcie, w jaki sposób formułować ograniczenia, aby nie doprowadzić do sytuacji, w której realizacja infrastruktury telekomunikacyjnej byłaby niemożliwa.

PROPOZYCJE OKREŚLANIA ZASAD KSZTAŁTOWANIA INFRASTRUKTURY TELEKOMUNIKACYJNEJ W STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

Problematyka uwarunkowań studium Art. 10. 1 upizp. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z: 1) dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu; 2) stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony; 3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; 4) stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; ( ) 9) występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych; 13) stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami; ( )

Identyfikacja infrastruktury telekomunikacyjnej i pokrycia publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi Określenie potrzeb w zakresie rozwoju i zaspokojenia potrzeb w zakresie infrastruktury telekomunikacyjnej i pokrycia publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi Identyfikacja obszarów na których ze względu na występujące uwarunkowania realizacja niektórych telekomunikacyjnych obiektów budowlanych powinna podlegać ograniczeniom

Źródła informacji o istniejącej infrastrukturze telekomunikacyjnej Art. 29. 1.uwruist Prezes UKE sporządza dla terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w formie elektronicznej, inwentaryzację przedstawiającą pokrycie istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym zaznaczeniem pokrycia łączami światłowodowymi oraz sieciami bezprzewodowymi, oraz budynkami umożliwiającymi kolokację. Inwentaryzacja jest na bieżąco weryfikowana i aktualizowana, nie rzadziejniżraznarok.

Problematyka do określenia w studium - szczególnie ważna dla art. 46 ust. 1 uwruist Art. 10. 2. upzp W studium określa się w szczególności: 1) kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów; 2) kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy; 3) obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i uzdrowisk; 4) obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; 5) kierunki rozwoju systemów infrastruktury technicznej; komunikacji i 6) 6) ( )

Zasady polityki przestrzennej w zakresie lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej ZASADA 1 Infrastrukturę telekomunikacyjną należy jak w najmniejszym stopniu wyróżniać (w zapisach) spośród innych obiektów, które podlegają regulacjom dokumentów planistycznych. W większości zapisy o niej powinny być formułowane generalnie jak dla całej infrastruktury technicznej. Dotyczy to przeważającej ilości elementów składających się na infrastrukturę telekomunikacyjną, w tym w szczególności: sieci zarówno podziemnych, jak i napowietrznych, oraz urządzeń, których wielkość mieści się w skali występującej na danym obszarze zabudowy i zagospodarowania.

ZASADA 2 Na terenach zurbanizowanych zasada 1 powinna prowadzić do sytuowania niezbędnych anten przede wszystkim na obiektach budowlanych pełniących nie tylko funkcje łączności (takich jak np. wysokie budynki, wieże widokowe czy inne wysokie budowle, takie jak m.in. silosy, kominy czy inne konstrukcje przemysłowe). konstrukcje przemysłowe). ZASADA 3 W dokumentach planistycznych należy określać obszary, na których ze względu na potrzebę ochrony, w tym walorów krajobrazu naturalnego lub kulturowego, nie należy lokalizować obiektów (m.in. z zakresu infrastruktury telekomunikacyjnej), które zakłócałyby, w szczególności w istotny sposób te walory.

ZASADA 4 W odniesieniu do urządzeń, takich jak np. anteny, które ze względu na wymagania techniczne, muszą być umieszczone (wyraźnie) powyżej występującej na danym obszarze zabudowy i zagospodarowania, a także wymagające usytuowania na terenach otwartych należy: 1. nowe maszty, wieże lub inne nowe nośniki anten (także nowe budynki) przewidywać nie tylko na potrzeby telekomunikacji (mogą to zatem być w szczególności wieże widokowe czy wieże obserwacyjne); 2. dla nośników anten należy wskazywać lokalizacje: a) właściwe dla dominant przestrzennych ze względów krajobrazowych (tego typu lokalizacje będą wymagały także odpowiedniej formy architektonicznej) lub b) na obszarach, na których przypadkowa lokalizacja dominant nie będzie w istotny sposób obniżała wartości krajobrazu(np.: w strefach przemysłowych czy infrastrukturalnych).

Powyższe zasady należy traktować jako kierunki realizowanej w dokumentach planistycznych polityki przestrzennej i stosować odpowiednio do występujących lokalnie uwarunkowań. W studium pożądane jest zamieszczenie sposobów generalnej implementacji powyższych zasad, w tym poprzez wyznaczenie zasięgów obszarów, w których lokalizacja infrastruktury telekomunikacyjnej powinna podlegać wyłącznie zasadzie1,atakżeobszarówimiejsc,októrychmowawzasadach3i4. W studium należy także uwzględniać art. 59.1 uwruist: Decyzja o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej wiąże właściwe organy przy opracowywaniu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz planów zagospodarowania przestrzennego. Wojewoda niezwłocznie przekazuje wydane decyzje o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej właściwym miejscowo wójtom, burmistrzom lub prezydentom miast.

Na potrzeby właściwego sformułowania rozstrzygnięć studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (w tym dokonania właściwych wydzieleń przestrzennych) podmioty zainteresowane rozwojem infrastruktury telekomunikacyjnej, organizacje grupujące te podmioty oraz UKE powinny określać potrzeby w zakresie nowych inwestycji telekomunikacyjnych o wysokości przekraczającej istniejącą zabudowę i zagospodarowanie oraz na terenach niezabudowanych.

ZASADY KREOWANIA ZAPISÓW W MIEJSCOWYCH PLANACH ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO W ODNIESIENIU DO AGADNIENIA: TELEKOMUNIKACJA

Art. 15 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym 2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo: 1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania; 2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; 3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; 4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; 5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych; 6) zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów; 7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych; 8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym; 9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy; 10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej; 11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów; 12)stawkiprocentowe, napodstawiektórychustalasięopłatę,októrejmowawart.36ust.4.

3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb: 4a) granice terenów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym; 4b) granice terenów inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, umieszczonych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w ostatecznych decyzjach o lokalizacji drogi krajowej, wojewódzkiej lub powiatowej, linii kolejowej o znaczeniu państwowym, lotniska użytku publicznego, inwestycji w zakresie terminalu lub przedsięwzięcia Euro 2012; 8) sposób usytuowania obiektów budowlanych w stosunku do dróg i innych terenów publicznie dostępnych oraz do granic przyległych nieruchomości, kolorystykę obiektów budowlanych oraz pokrycie dachów; 10) minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych.

Art. 4.1 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Stanowisko Prezesa UKE przedstawione podczas debaty w listopadzie 2010r.: Każdy plan miejscowy powinien dawać inwestorom jasną odpowiedź gdzie i na jakich warunkach mogą zapewnić społeczności lokalnej dostęp do łączności przewodowej i bezprzewodowej. Co więcej normę z art.46 ust.1 (uwruist) należy rozpatrywać w odniesieniu do całego planu miejscowego.

PROPOZYCJE ZAPISÓW dot. zagadnień, które w dotychczasowej praktyce budziły najwięcej kontrowersji

Ograniczenie wysokości Przykłady: 1. wymiar pionowy budowli nieprzekrytej dachem posadowionej na terenie, mierzony od poziomu terenu przy budowli do jej najwyższego punktu, nie może być większy niż[wymiar]; 2. wymiar pionowy budynku lub budowli przekrytej dachem, mierzony od poziomu terenu do najwyższego punktu przekrycia dachu, nie może być większy niż[wymiar]; 3. wymiar pionowy urządzenia lub instalacji wraz z ich konstrukcją wsporczą, zamontowanych na dachu lub elewacji budynku lub budowli przekrytej dachem, mierzony od ich najniższego punktu do najwyższego ich punktu, nie może być większy niż[wymiar]; lub wysokość urządzenia lub instalacji, wraz z ich konstrukcją wsporczą, zamontowanych na dachu budynku lub budowli przekrytej dachem nie może przekraczać np.: 30% wysokości tych budynków lub budowli.

Linie zabudowy Przykłady: 1. obowiązująca linia zabudowy linia zabudowy, na której musi być usytuowana zewnętrzna krawędź zewnętrznej ściany budynku i określonych w ustaleniach planu budowli, o ile ustalenia dla terenów nie stanowią inaczej; linia ta nie dotyczy przejść i przejazdów bramowych na poziomie terenu, balkonów, wykuszy, loggii, gzymsów, okapów, zadaszeń nad wejściami do budynków, elementów odwodnienia, elementów wystroju elewacji, schodów prowadzących do budynków, pochylni dla niepełnosprawnych i innych podobnych elementów budynków, których zasięg może być ograniczony w ustaleniach planu; 2. nieprzekraczalna linia zabudowy linia ograniczająca fragment terenu, na wyłącznie którym dopuszcza się wznoszenie budynków oraz określonych w ustaleniach planu budowli; linia ta nie dotyczy podziemnych części obiektów budowlanych,

Zakaz przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko Uciążliwość, nieuciążliwość inwestycji Przykłady: przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko należy przez to rozumieć zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystywania terenu, w tym również wydobywanie kopalin, dla których wymagane jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko w rozumieniu przepisów odrębnych z wyłączeniem uzbrojenia terenu. usługi nieuciążliwe należy przez to rozumieć: działalność prowadzoną w odrębnych budynkach, lub w lokalach wbudowanych w budynki, służącą zaspokajaniu potrzeb ludności, niezaliczoną do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, nie powodująca przekraczania standardów jakości środowiska oraz uciążliwości poza terenem, do którego prowadzący działalność posiada tytuł prawny.

Lokalizacja sieci infrastruktury technicznej Przykłady: 1. ustala się rezerwy terenu dla projektowanych sieci i urządzeń infrastruktury technicznej na terenach położonych w liniach rozgraniczających dróg, ulic i placów publicznych(poza jezdnią); 2. dopuszcza się lokalizowanie sieci i urządzeń uzbrojenia trenu na terenach działek budowlanych w miejscach dostępnych dla właściwych służb eksploatacyjnych. lub 1. nakazuje się lokalizowanie sieci i urządzeń infrastruktury technicznej w liniach rozgraniczających dróg i placów publicznych, dróg wewnętrznych oraz ciągów pieszo-jezdnych i pieszo-rowerowych; 2. dopuszcza się inne przebiegi w przypadku braku możliwości lokalizowania sieci i urządzeń infrastruktury technicznej, określonych wpkt.1.

Działka budowlana Art. 2. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ilekroćwustawiejestmowao: 12) działce budowlanej - należy przez to rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego; 14) dostępie do drogi publicznej - należy przez to rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej;