Bajka Kaia Haferkampa Przekład: Maciej Nowak-Kreyer Dawno temu było sobie małe królestwo, którego mieszkańcy żyli w szczęściu i zadowoleniu pod mądrymi rządami starego króla. Nie opływali w pieniądze ani dostatki, z dumą jednak mówili, iż posiadają znacznie cenniejszy skarb: kiedy tylko znajdowali wolną chwilę, opowiadali sobie najpiękniejsze baśnie i legendy. Wraz z każdą przekazywaną historią małe królestwo stawało się coraz ładniejsze i piękniejsze, rozkwitając najwspanialszymi kolorami. Po jakimś czasie owych legend i opowieści było już zbyt wiele, aby dało się wszystkie spamiętać, więc zaczęto je zapisywać w księgach. Wkrótce każda rodzina w królestwie miała już własną księgę baśni, którą wieczorami czytywano na głos i przekazywano ją sobie z pokolenia na pokolenie. Jednak pewnego dnia na tron wstąpił młody król. Ów nowy monarcha był próżny, lubił władzę i pieniądze. I dlatego właśnie drażniło go, iż poddani spędzają czas na opowiadaniu baśni, zamiast przez cały dzień na niego pracować. Najpierw pomyślał o tym, aby
w ogóle zakazać opowiadania baśni, a za złamanie zakazu karać. Potem zląkł się, że poddani mogą się tym rozeźlić i go obalić, zatem aby osiągnąć cel, postanowił uciec się do podstępu. Rozgłosił po całym kraju, że każdy poddany, który przyniesie do jego zamku księgę baśni, w nagrodę otrzyma tyle złota, ile ta księga waży. Wieść błyskawicznie, niczym pożar rozniosła się po całym królestwie. Minęło niewiele czasu, jak z czterech stron kraju zaczęli ściągać jego mieszkańcy, przynosząc do królewskiego zamku swoje księgi. Władca sowicie ich nagradzał, naprawdę płacąc tyle złota, ile ważyły księgi. Poddani cichaczem się z niego śmiali, szepcząc między sobą, że młody król zapewne ma nie po kolei w głowie, skoro płaci tyle złota za podniszczone księgi z baśniami.
Sprytny król nie spoczął, dopóki nie zebrał wszystkich ksiąg, co do jednej. A gdy tylko w jego warowni znalazła się już ostatnia księga, szczelnie zawarł wrota, ułożył z tomów ogromny stos i podłożył ogień, zachowując tylko jedną Wielką Księgę Baśni. Uznawszy, że zdołał urzeczywistnić swój przebiegły plan, z przyjemnością darł ostatnią księgę, strona po stronie. Szydząc z głupoty poddanych, rozrzucał powyrywane strony po zamkowym ogrodzie. Wiatr błyskawicznie rozwiał je wszędzie wokół, tak że niemożliwym zdawało się ponowne ułożenie ich w całość. Z początku ludzie nie tęsknili za swoimi księgami. Uznali, że teraz są bogaci, więc resztę czasu spędzali na pomnażaniu majątku. Całkiem zapomnieli o opowiadaniu historii, aż wreszcie nikt już nie pamiętał baśni. Nie istniała już przecież ani jedna księga, z której można byłoby je przeczytać. I tak oto opowiadanie baśni stopniowo zamarło.
Od dnia, w którym w królestwie umarło opowiadanie baśni, niebo nad nim zaczęło się robić coraz ciemniejsze. Piękne kwiaty nie dostawały już światła, zaczęły marnieć, szarzeć. Cała kraina, nawet królewskie ogrody ongiś takie piękne zmieniły się w ciernisty, bezlistny i nieprzebyty ugór, gdzie nawet ptaki przestały śpiewać. Mieszkańcy stawali się coraz bogatsi, jednak pomimo zarobionych pieniędzy byli coraz smutniejsi. Nikt nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje, bo całkiem już zapomniano o baśniach. I tak w małym królestwie do dziś panowałyby ciemność i smutek, gdyby nie kilkoro odważnych dzieci. Widziały one, jak król drze ostatnią księgę baśni, rozrzucając powyrywane strony ze swoich okien. Pewnego dnia, kiedy władca wyszedł przez wielką bramę z ogrodu na poranną przechadzkę po zamkowych murach, dzieci zebrały się na odwagę. Na drugim krańcu ogrodu dzielnie wspięły się na wysoką jabłoń, której mocne gałęzie sięgały daleko ponad murem, w głąb królewskiego ogrodu. Tam z nich zeskoczyły, po czym zaczęły szukać stron z Wielkiej Księgi Baśni.
Wraz z każdą baśnią, składaną przez dzieci w całość, niebo coraz bardziej jaśniało, do ogrodu oraz całego królestwa wracało morze barw, ptaki zaczynały znowu śpiewać, kwiaty wznosić się dumnie, a ciernie kruszyć. Dzieci zbierały strony tak szybko, jak tylko potrafiły, albowiem musiały opuścić ogród przez bramę, zanim powróci zły król. Pomagały sobie przy poszukiwaniach, więc prędko znalazły ostatnią stronicę Wielkiej Księgi Baśni. Kiedy zły król wyłonił się zza załomu ogrodowego muru, krzywiąc ponuro twarz, jak miał w zwyczaju, ostatnie dziecko przemknęło się bramą ku wolności w ostatniej chwili. Wraz z dziećmi do królestwa powróciła ocalona Wielka Księga Baśni. A potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Koniec Pegasus Spiele GmbH, Niemcy, www.pegasus.de. Wszelkie prawa zastrzeżone.