Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś Cykl scenariuszy Scenariusz 5 Wizyta w Bibliotece Pań: Ireny Jarosz z Kociego Azylu w Konstancinie-Jeziornie i aktorki Ewy Złotowskiej wspomagającej Azyl pracą i finansami. Motto zajęć: Smutny to świat, w którym ludzie chcą porozumieć się z kosmitami, a nie potrafią zrozumieć własnego psa lub kota [Ewa Złotowska] Wybór lektury: Ewa Złotowska, Największe miłości świata, Wydaw. Do, Warszawa:, 2004. Wprawdzie jest to ksiąŝka przeznaczona dla dorosłego czytelnika, ale jej fragmenty wspaniale nadają się do czytania najmłodszym. Odczuwająca istota rozmawia z inną odczuwającą istotą. Jedna z nich ma dwie nogi, druga cztery. MoŜe jedna ma skrzydła, a druga ręce. Okazują sobie miłość, przeŝywają tęsknotę, radość, ból. Tak właśnie jest w ksiąŝce Ewy Złotowskiej. Bliskość, czułość i kontakt. Okazywanie ciepła zarówno tym, którzy potrafią latać, jak teŝ tym, którzy potrafią prowadzić samochód. Cele: Przypomnienie i utrwalenie dzieciom Grupy Pięciu Swobód Zwierząt. Zapoznanie najmłodszych z pracą wolontariusza w schronisku. Rozumne pokazanie cięŝkiego losu zwierząt bezpańskich. Uświadomienie dzieciom przeciwieństw ludzi, z których jedni krzywdzą zwierzęta a drudzy poświęcają swoje Ŝycie na pomaganie im. Uświadomienie dzieciom, Ŝe kaŝda pomoc bezpańskim zwierzętom mieszkającym w schronisku się liczy, jest waŝna. Pokazanie właściwego sposobu transportowania zwierząt.
Środki dydaktyczne: KsiąŜka Największe miłości świata Ewy Złotowskiej. Fragment ksiąŝki Ursuli K. Le Guin Kotolotki. Karton formatu A4 z napisem: Moje zwierzątko moŝe zawsze Arkusze białych etykiet samoprzylepnych (do drukarki; rozm. 3x8 cm). Wydrukowane i wycięte trzy rodzaje minek symbolizujących humory: dobry, zły i umiarkowany. Maskotka piesek lub kotek. Arkusze duŝego, szarego papieru pakowego lub stare ścienne kalendarze. Nagranie z kocimi odgłosami: miauczeniem, mruczeniem, prychaniem. Nagranie piosenki z bajki Pszczółka Maja w wykonaniu Zbigniewa Wodeckiego. 3-5 egzemplarzy wydrukowanej na duŝych arkuszach papieru, duŝą czcionką Grupy Pięciu Swobód Zwierząt. Kredki, flamastry. Wydrukowany tekst naszej piosenki Pieski małe dwa dla wszystkich dzieci i naszych Gości. Informacje o Kocim Azylu dla wszystkich uczestników zajęć (zał.). Przebieg zajęć: Wizytówki: Tak, jak na poprzednich zajęciach - dzieci zostają podpisane, co pomaga w utrwaleniu hasła Kampanii Podpisz Pieska. Zadanie 1 Wykonanie motta zajęć Na arkuszach duŝego szarego papieru pakowego lub na odwrocie starych ściennych kalendarzy wypisujemy z dziećmi motto zajęć słowa P. Ewy Złotowskiej Smutny to świat, w którym ludzie chcą porozumieć się z kosmitami, a nie potrafią zrozumieć własnego psa lub kota. Wykonaną pracę wieszamy w widocznym miejscu. Zadanie 2 Kot się myje, będą Goście - Zgadnijcie kto nas odwiedzi? Wizyta Gości na zajęciach jest dla ich uczestników niespodzianką. Dzieci siedzą więc w kręgu, przygotowane, Ŝe jak zazwyczaj rozpoczniemy spotkanie od wypowiedzi prezentacyjnych. Tymczasem osoba prowadząca mówi im, Ŝe przybyli do nas Goście czekają na zapleczu i dopóki najmłodsi nie odgadną, kto nas odwiedził Goście się nie ujawnią. Maskotka wędruje z rąk do rąk po obwodzie okręgu. Zadaniem najmłodszych jest zadawanie prowadzącemu pytań głos ma wyłącznie osoba trzymająca maskotkę. Dopiero, gdy kaŝdy z
uczestników zada swoje pytanie przystępujemy do zgadywania. JeŜeli po pierwszej turze nie uda się odgadnąć toŝsamości Gości maskotka znów zaczyna wędrówkę po okręgu. Dodatkową pomocą w rozwiązaniu zagadki moŝe być: Nagranie kociego miauczenia, mruczenia, prychania dla ustalenia toŝsamości P. Ireny Jarosz, Nagranie piosenki z bajki Pszczółka Maja w wykonaniu Zbigniewa Wodeckiego kojarzącej się niewątpliwie dzieciom z osobą P. Ewy Złotowskiej. Najprawdopodobniej dzieci odgadną tylko profesję P. Ireny Jarosz, jej zainteresowania, zawód, który wykonuje. JeŜeli zaś chodzi o drugiego Gościa, P. Ewę Złotowską, myślę Ŝe nie będzie problemów z rozwiązaniem zagadki. Gdy juŝ znamy toŝsamość Gości skandujemy głośno: Zapraszamy! Zapraszamy! Panie siadają z nami, w kręgu (wg uznania na krzesłach lub na kocu połoŝonym na podłodze). Wypowiedzi prezentacyjne: Propozycja krótkiej wypowiedzi na temat: Moje zwierzątko moŝe zawsze... Wszyscy juŝ siedzimy w kręgu, po obwodzie krąŝy maskotka piesek lub kotek. Prawo głosu ma tylko osoba trzymająca maskotkę, inni przysłuchują się uwaŝnie (gdy prezentacja przebiega sprawnie moŝna spróbować namówić dzieci do powtórzenia wypowiedzi przedmówcy - raczej w małej grupie). Wypowiedzi te są dobrym pretekstem do przypomnienia Grupy Pięciu Swobód Zwierząt. Swobody wcześniej zostały przygotowane, wydrukowane duŝą czcionką na duŝych arkuszach papieru i powieszone w widocznych miejscach w Bibliotece. Uczestnicy zajęć mówią o tym co robią ich zwierzątka, jak się zachowują w domu i na spacerach. Najmłodsi, którzy nie posiadają Ŝadnych milusińskich mogą opowiedzieć o zwierzętach, które mieszkają u dalszej rodziny, sąsiadów, kolegów. Czytanie przez autorkę wybranych opowiadań z powieści Największe miłości świata Po przeczytaniu fragmentów ksiąŝki i wcześniejszych wypowiedziach dzieci wniosek nasunie się sam: zwierzątka mieszkające z nami w domach są zadbane, kochane, mają zapewnione jedzenie i wygodne posłanie jesteśmy ich przyjaciółmi. I tu wkracza do dyskusji Pani Irena Jarosz z Kociego Azylu w Konstancinie. Jej zadanie polega nie tylko na przedstawieniu pracy schroniska, ale i zadań naleŝących do wolontariusza. PoniewaŜ nasz Gość odwiedzi nas z kilkoma swoimi podopiecznymi - kotami azylowymi dzieci będą miały równieŝ okazję przyjrzenia się w jaki sposób naleŝy małe zwierzęta transportować, aby było to dla nich jak najmniej uciąŝliwe. RównieŜ istotne jest, aby przy okazji wypowiedzi zwrócić dzieciom uwagę na fakt, iŝ decyzja o wzięciu zwierzątka ze schroniska musi być powaŝnie przemyślana, Ŝe nie wolno kierować się tylko litością, ale
rozwaŝyć naleŝy wszystkie za i przeciw. NaleŜy wziąć pod uwagę nie tylko aspekt finansowy, ale i zdanie współmieszkańców, swój czas, który moŝna zwierzęciu poświęcić. Podarowanie P. Irenie Jarosz wyników zbiórki: karma, koce i in. Zbiórka rzeczy dla schroniska przeprowadzona została w Gminnej Szkole Podstawowej nr 3 w Konstancinie-Jeziornie przez starsze dzieci uczestniczące w naszych zajęciach. PoniewaŜ dzieci chciały juŝ wcześniej pomóc zwierzętom akcja taka zapoczątkowana została jeszcze w grudniu (zanim w ogóle dowiedzieliśmy się o Kampanii Podpisz Pieska ). Z powodu braku moŝliwości przewozu darów do wybranego wcześniej przez dzieci schroniska na Paluchu w Warszawie, wszystkie rzeczy zostały zmagazynowane w szkole i miały dotrzeć do zwierząt po Nowym Roku. W momencie, gdy rozpoczęliśmy edukację humanitarną w ramach akcji dzieci rozpoczęły zbiórkę uzupełniającą darów dla zwierząt, tym razem juŝ pod kątem naszego Kociego Azylu. Dzieci przyjmowały: Karmę dla kotów i psów (suchą i w puszkach), Makaron, ryŝ, kaszę, Miski, obroŝe i in. akcesoria, Stare koce i ręczniki, Makulaturę. Pieniądze nie były zbierane. Kwesta ta uświadomiła najmłodszym, Ŝe zwierzętom mieszkającym w schronisku moŝna pomóc w wieloraki sposób. Nie tylko pomoc finansowa wchodzi tu w grę ten aspekt jest bardzo istotny w przypadku grupy dzieci uczestniczących w naszych spotkaniach, a pochodzących z rodzin biednych. Zbiórka darów uświadomiła im bowiem, Ŝe nie trzeba być bogatym, aby pomagać potrzebującym. Uroczyste przekazanie darów Pani Irenie Jarosz prowadzącej Koci Azyl i podziękowanie wygłoszone przez naszego Gościa na pewno sprawi, Ŝe dzieci poczują się wyróŝnione i docenione. Pytania do Gości Podarowanie Pani Irenie Jarosz naszych Kocich Ploteczek Ponowne (dla przypomnienia) głośne przeczytanie fragmentu Kotolotków, mówiącego o Dobrych Rękach (w zał.) Do przeczytania moŝna namówić naszego drugiego Gościa P. Irenę Jarosz. Wspólne, wraz z Gośćmi, odśpiewanie piosenki Pieski małe dwa
Kilka słów o Azylu (zał.) Azyl to prywatny dom pani Ireny. Kotom odstąpiła w nim prawie wszystkie pomieszczenia. W jednym z budynków, na parterze znajduje się szpital - kwarantanna. Jest to pomieszczenie, w którym przebywają koty chore, po operacjach, świeŝo przywiezione i będące na etapie odrobaczania i doŝywiania. Pani Irena walczy o zdrowie i Ŝycie kaŝdego zwierzaka. Aby oszczędzić na kosztach opieki weterynaryjnej sama nauczyła się robić zastrzyki. Podaje kotom kroplówki. W szpitaliku koty są trzymane w klatkach (dość duŝych i wygodnych) wyposaŝonych w kuwety, legowiska i miseczki z jedzeniem i piciem, aby nie kontaktowały się między sobą i nie zaraŝały się wzajemnie. W piwnicy tego samego budynku znajdują się dwa pomieszczenia, w których Ŝyją zdrowe koty. Oba pomieszczenia są ślicznie wyłoŝone róŝnokolorową terakotą (z resztek). Pomieszczenia te mają juŝ wkrótce mieć połączenie z ogrodzonym wybiegiem dla kotów na świeŝym powietrzu. Koty w tych pomieszczeniach nie są trzymane w klatkach. Tworzą stado. Śpią na półkach szafek, w specjalnie zdobytych pudłach ze styropianu po szczepionkach. Pudła są na tyle duŝe, Ŝe swobodnie mieści się w nich nawet największy kot, mają wycięte otwory w pokrywce i co najwaŝniejsze jest w nich bardzo ciepło. Na piętrze budynku mieszkają mniej oswojone koty dorosłe, choć jest teŝ wśród nich kilka pieszczochów - kotów opuszczonych, osamotnionych po śmierci właścicieli. Koty z pięterka nie wychodzą na zewnątrz, gdyŝ mogłyby juŝ nie wrócić. Są to wyłącznie koty dorosłe. Te koty teŝ mają do dyspozycji domki z pudeł styropianowych oraz legowiska na półkach mebli. Do drapania (czyli tępienia pazurków) słuŝą im pieńki i grube konary drzew. Utrzymanie azylu nie jest rzeczą prostą. Bardzo pracochłonne jest utrzymanie pomieszczeń w czystości, gdyŝ codziennie trzeba wywieźć kilka worków trocin uŝywanych w kuwetach. Panią Irenę ucieszyłaby na pewno zaoferowana bezpłatna pomoc przy sprzątaniu. Wszystkie pomieszczenia azylu są ogrzewane centralnym ogrzewaniem. Wszystkie koty są zadbane, czyste, mają ładne puszyste futerka. Codziennie trzeba dla nich ugotować dwa wielkie garnki jedzenia, na które składa się głównie ryŝ, kasza i róŝne rodzaje najtańszego mięsa i podrobów. Jednak nawet na takie poŝywienie nie zawsze starcza. Te koty, które nadają się do adopcji są oddawane w dobrze sprawdzone ręce. Z kaŝdą osobą, która adoptuje kotka spisuje się specjalną umowę, aby wiadomo
było, Ŝe zwierzę trafi w dobre ręce, Ŝe jest kontakt z właścicielem. Nie daje się kotów dzieciom, mimo Ŝe często zgłaszają się do schroniska. Te zdjęcia wybiegu zostały wykonane przez Państwa Hannę i Zbigniewa Malec, którzy biorąc ślub zorganizowali zbiórkę karmy dla zwierząt. Na zaproszeniach ślubnych napisali, Ŝeby zamiast kwiatów goście dawali karmę dla azylowych kotów i psów... Obecnie pani Irena wykańcza wybieg dla tych kotów, które nie mogą zostać wypuszczone luzem, bo mogłyby uciec. Szczególnie waŝne jest to dlatego, Ŝe w pobliŝu przebiega bardzo ruchliwa ulica. W chwili obecnej istnieje juŝ fundacja załoŝona w celu wsparcia azylu oraz wspomagania innych bezdomnych zwierząt. Fundacja Św. Franciszka "PomóŜ zwierzętom - naszym małym braciom" działa od 27 września 2000 roku pod nadzorem Ministra Ochrony Środowiska. Osoby działające w fundacji nie pobierają z tego tytułu Ŝadnego wynagrodzenia - pracują wyłącznie charytatywnie. Kontakt: kotykonstancin@tlen.pl Pani Irena Jarosz (22)49 86 100, (22)75 46 495
Fragment powieści Kotolotki - Pamiętacie Buty? spytała rozmarzonym głosem Harriet, która wciąŝ wyglądała pulchnie, moŝe dlatego, Ŝe była najmniejsza. Jej siostra i bracia byli szczuplejsi i wyglądali bardziej dziko. - Tak powiedział James. Raz któreś mnie goniły. - A pamiętacie Ręce? zapytał Roger. - Pewnego razu podniosły mnie. Byłam jeszcze mała wspomniała Thelma. - I co zrobiły? - Mocno ścisnęły. Zabolało, a właścicielka rąk zaczęła krzyczeć: Skrzydła! Skrzydła! Ten kot ma skrzydła! Miała taki śmieszny głos i ściskała mnie. - Jak sobie poradziłaś? - Zaczęłam gryźć powiedziała Thelma, skrywając dumę. Ugryzłam i Ręce mnie puściły, a ja pobiegłam pod śmietnik do mamy. Wtedy jeszcze nie umiałam latać. - Widziałam coś dzisiaj wtrąciła Harriet. - Co? Rękę? But? - Człapaka? dopytywał się James. - Człowieka? poprawił go Roger. - Tak. On mnie teŝ widział. - Gonił cię? - Kopnął? - Rzucił czymś w ciebie? - Nie, tylko stał i patrzył, jak latam. I oczy zrobiły mu się takie okrągłe, prawie jak nasze. - Mama zawsze mówiła przypomniała sobie Thelma Ŝe jeśli się znajdzie właściwe Ręce, juŝ nigdy więcej nie trzeba polować. Ale jeśli trafisz w złe, to będzie gorzej, niŝ wpadłbyś w łapy psa. - Myślę, Ŝe te Ręce są DOBRE powiedziała Harriet. - Skąd wiesz? spytał Roger tonem podobnym do głosu ich mamy. - Bo pobiegły dokądś i wróciły z talerzem pełnym jedzenia.