Urodził się w miejscowości Szczerzec pod Lwowem w rodzinie Polaków pochodzenia chorwackiego. W 1910 roku ukończył gimnazjum w Drohobyczu. Po ukończeniu gimnazjum przeniósł się z rodziną do Lwowa. W latach 1910 1914 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego: filozofię ścisłą oraz filologię polską. Po wstąpieniu do Związku Strzeleckiego przyjął pseudonim Rozłucki. Służbę w Legionach Piłsudskiego uniemożliwiło mu powołanie do armii austro-węgierskiej.
Podczas I wojny światowej został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany wraz z pułkiem południowo tyrolskim na front włoski. Został skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy III Korpusu. Po ukończeniu szkoły został dowódcą plutonu w 3 pułku Piechoty Obrony Krajowej w Grazu. W czerwcu 1915 roku został przeniesiony do elitarnego 2 Pułku Tyrolskich Strzelców Cesarskich. W grudniu tego samego roku został skierowany na front włoski nad rzekę Isonzo. Wiosną 1916 roku został instruktorem szkoły oficerskiej XIV Korpusu w Steyr. W październiku tego samego roku został podporucznikiem i dowódcą kompanii. Dowodząc kompanią wsławił sie licznymi akcjami, za które otrzymał odznaczenia austriackie. W lutym 1918 roku został ranny i trafił do wiedeńskiego szpitala. Walczył w jednostkach strzelców alpejskich i dosłużył się stopnia podporucznika. Po zawieszeniu broni 11 listopada 1918 zdezerterował i przedostał się do Krosna, gdzie już 14 listopada wstąpił do Wojska Polskiego.
Stanisław Maczek w mundurze austriackim (z prawej strony widza) Stanisław Maczek w Pułku Tyrolskich Strzelców Cesarskich
Maczek otrzymuje dowództwo nad kompania krośnieńską, przeznaczoną do odsieczy oblężonego Lwowa. Żołnierze Maczka przejmują węzeł kolejowy, ale dalsze ataki na Sambor się nie udały. W kwietniu 1919 batalion został przerzucony w rejon Sądowej Wiszni i wszedł w skład 4 dywizji Piechoty gen. Aleksandrowicza. W sztabie zaproponowano Maczkowi utworzenie lotnej kompani szturmowej, które miały się składać z 4 plutonów strzeleckich i plutonu ciężkich karabinów maszynowych oraz moździerzy. Ta jednostka niemal samodzielnie zdobyła Drohobycz i Borysław, a później Stanisławów. Lotna jednostka Maczka brała również udział w walkach o parę miast, aż doszła do rzeki Zbrucz, za którą w połowie lipca 1919 wycofała się armia ukraińska, przekraczając w ten sposób granice z Polską.
Po ustaniu walk polsko-ukraińskich, zimą 1919/1920, Maczek został przeniesiony do zadań sztabowych. Niedługo po tym zaczęła się ofensywa kijowska. W tej sytuacji zameldował się we Lwowie u gen. Iwaszkiewicza. Za jego zgodą odtworzył swój batalion szturmowy, włączony wkrótce w skład dywizji jazdy gen. Rómmla. W połowie sierpnia 1920 batalion kpt. Maczka zdobywając miasto Waręż, przełamał front 24 dywizji sowieckiej i umożliwił wyjście dywizji kawalerii podążającej za armią Budionnego w kierunku Warszawy. Oddział o oficjalnej już nazwie "Baon szturmowy 1. dyw. kawalerii kpt. Maczka" został potem skierowany do Zamościa, gdzie uzupełniono sprzęt i przeszkolono żołnierzy. Później wraz z całą dywizją baon przeszedł w rejon rzeki Słucz, gdzie zastał go koniec działań wojennych.
Mjr dypl. S maczek około 1924 Po wojnie Maczek pozostał w wojsku. Służył na różnych stanowiskach oficerskich. W 1922 roku został awansowany do stopnia majora. 1 sierpnia 1923 uzyskał awans do stopnia podpułkownika. Początkowo służył w 26 Pułku Piechoty we Lwowie. W latach 1924-1927 kierował Ekspozyturą nr 5 we Lwowie. Maczek dostał przydział na stanowisko dowódcy 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich, które pełnił w latach 1929-1935. Następnie przez trzy lata pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. W Bielsku 1938 r. objął dowództwo 10 Brygady Kawalerii, pierwszej polskiej jednostki zmotoryzowanej.
Poczty sztandarowe 10 B.K.P Rzeszów 1939r. Zdjęcia z walk z 1939 r.
W 1939 r. Maczek wraz ze swą jednostką bierze udział w walkach odwrotowych i działaniach opóźniających na rzecz Armii Kraków i Karpaty. Zadaje niemieckiemu XXII Korpusowi Pancernemu ciężkie straty w bitwach pod Jordanowem, Wiśniczem, Łańcutem i Rzeszowem. Od piętnastego września walczy po raz kolejny w obronie Lwowa, jednak już 18 września, po najeździe sowieckim na Polskę w wykonaniu rozkazu Naczelnego Wodza zmuszony jest wraz z całą jednostką przerwać walkę z Niemcami i wobec nadciągających jednostek szybkich Armii Czerwonej przekroczyć granicę polsko-węgierską na Przełęczy Tatarskiej. 15 listopada 1939, w uznaniu zasług, otrzymuje awans do stopnia generała brygady.
Niezatrzymywany przez władze węgierskie, 21 października 1939, Maczek przedostaje się do Francji. Tam otrzymuje przydział na dowódcę ośrodka wojskowego w Coetquidan. Z powodu trudności czynionych przez władze francuskie nie udaje mu się w pełni utworzyć planowanej dywizji pancernej. Faktycznie z całej dywizji do maja 1940 udaje się uformować niecałą brygadę. Po agresji niemieckiej w czerwcu 1940, Maczek na czele odtworzonej 10. B.K.Z. wyruszył na front w Szampanii. Tam walczył m.in. w walkach odwrotowych francuskiej 20. Dywizji Pieszej pod Champaubert-Mongivroux i wraz z elementami 59. Dywizji Pieszej w rejonie bagien St. Gond. Na skutek niewykonalnego rozkazu dowództwa o zajęciu Montbard i mostów na Kanale Burgundzkim, resztki brygady Maczka zostały odcięte. Generał wydał rozkaz o zniszczeniu sprzętu i przebił się wraz z pół tysiącem swych żołnierzy do Marsylii. Stamtąd w przebraniu Araba dotarł do Szkocji.
Zaraz po przybyciu do Londynu, w październiku 1940, S. Maczek otrzymał order Virtuti Militari za męstwo w walkach we Francji oraz przydział na stanowisku dowódcy 2 Brygady Strzelców, do tego czasu dowodzonej przez gen. Rudolfa Dreszera. Brygadę Strzelców przekształcono z powrotem w 10 Brygadę Kawalerii Pancernej, a w lutym 1942 w 1 Dywizję Pancerną. W końcu sierpnia 1940 roku polskie wojska lądowe na terenie W. Brytanii składające się w dwóch brygad strzelców i trzech brygad kadrowych strzelców oraz ze zgrupowania żołnierzy broni pancernej. Te oddziały 28 września 1940 roku tworzyły 1 Korpus Polski pod dowództwem gen. Kukiela. Wobec zagrożenia Wysp Brytyjskich inwazją niemiecką, od połowy października 1940 roku, 1 Korpus Polski w sile 3498 oficerów i 10884 żołnierzy otrzymał zadanie obrony 200km szkockiego wybrzeża.
Defilada 10 psk. po przybyciu do Wielkiej Brytanii Odznaka 1 Dywizji Pancernej
Uroczystość w Paryżu 1945 1 sierpnia 1944 dywizja ląduje w Normandii, w pobliżu Caen. W składzie 2 Korpusu Kanadyjskiego, gen. Maczek dowodzi swą dywizją w zwycięskiej bitwie pod Falaise, gdzie zdecydowana obrona Mont Ormel (Wzgórze 262 znane też jako "Maczuga") przez jego dywizję uniemożliwia większej grupie rozbitków 7 Armii wydostanie się z kotła. 8 sierpnia 1944 roku ruszyło natarcie wzdłuż szosy Cean- Falaise. W ciągłych walkach z Wehrmachtem, gen. Maczek prowadzi dywizję w kierunku Belgii i Holandii. Wyzwala m.in. Ypres, Gandawę i Passchendale. Dzięki znakomitemu manewrowi oskrzydlającemu, po ciężkich walkach Maczkowi udaje się wyzwolić Bredę bez strat wśród ludności cywilnej. 26 marca 1945, pod Łukiem Triumfalnym w Paryżu został odznaczony Komandorią Krzyża Legii Honorowej. 4 maja 1945 dywizja dociera do bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven, gdzie generał przyjął kapitulację dowództwa twierdzy, bazy Kriegsmarine, floty "Ostfriesland"., resztki dziesięciu dywizji piechoty oraz 8 pułków piechoty i artylerii. 1 czerwca 1945 został awansowany do stopnia generała dywizji
Defilada w Bredzie 1944 r. Stanisław Maczek podczas uroczystości w Bredzie
PREZENTACJĘ PRZYGOTOWALI: - DAWID PASTERNY - PATRYK GACEK DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ