Lubniewice, 20.03.2014r. Wykonanie od wewnątrz powłoki hydroizolacyjnej zewnętrznej metodą iniekcji wysokociśnieniowej - kurtynowej wieloskładnikowym preparatem akrylowym. Żele akrylowe (hydrożele) zabezpieczają przed wilgocią/wodą cały teren budowy i mają zastosowanie przy następujących pracach: - iniekcje kurtynowe - izolacje poziome - izolacje pionowe kurtynowe i strukturalne - uszczelnienia dolne wykopów budowlanych - płyty podłogowe - żelowanie konstrukcji - iniekcje rastrowe - wypełnianie gniazd żwirowych w betonie - zamykanie zanieczyszczeń Żele akrylowe pod względem konsystencji są porównywalne z wodą i tak jak woda przenikają każdą pustą przestrzeń. Żel akrylowy po utwardzeniu tworzy membranę uszczelniającą, która ze względu na swoją elastyczność czyni uszczelnianą płaszczyznę odporną na wstrząsy lub ruchy a tym samym uodparnia ją na ciśnienie i rozciąganie. Produkt końcowy nie pęcznieje ani nie kurczy się nawet w warunkach utrzymującej się wilgotności. W warunkach suchych natomiast produkt końcowy kurczy się i pęcznieje dopiero przy ponownym kontakcie z wodą. Proces jest częściowo odwracalny i w przypadku zmiennej wilgotności i w warunkach suchych dostosowuje się do lokalnych uwarunkowań. Ze względu na ciśnienie pęcznienia nie jest zdany na przyczepność do powierzchni nośnej w celu trwałego uszczelnienia. Tym samym ewentualna kontaminacja nie wpływa negatywnie na wynik uszczelnienia. Czas utwardzania można indywidualnie określać w zależności od placu budowy poprzez dozowanie inicjatora utwardzania.. Żel zarówno jako produkt końcowy jak i po obróbce i utwardzeniu jest całkowicie nietrujący i nie stwarza zagrożeń dla środowiska; nie występuje obowiązek znakowania. Żel komponent 1 (składnik A) zaopatrzony najpierw w przyspieszacz utwardza się zależnie od podanej ilości soli (składnik B) rozpuszczonej w wodzie. Standardowy stosunek mieszanki z wodą wynosi 1:1, a zatem do dyspozycji pozostaje w rzeczywistości ilość dwa razy większa niż zakupiona.
Tak przygotowany roztwór jest wtłaczany do substancji budowlanej przeznaczonej do uszczelnienia, a to powoduje, że barierą dla wilgotności staje się sama budowla lub grunt znajdujący się w budowli, który po utwardzeniu chroni budowlę. Iniekcję przeprowadza się specjalnymi pompami typu 2K wykonanymi ze stali nierdzewnej pod ciśnieniem do 200 bar. Przykładowe zastosowania żelu akrylowego: Iniekcje kurtynowe Iniekcje kurtynowe wykonywane są w przypadkach konieczności zabezpieczenia pionowego przeciwwilgociowego i przeciwwodnego ścian, gdy uniemożliwiony jest dostęp do ścian od zewnątrz.
Żelowanie konstrukcji Wykonanie izolacji strukturalnej przywraca izolacje pionową w zawilgoconych przegrodach.. Blokady poziome Przepona pozioma zabezpiecza mury przed kapilarnym podciąganiem wody.
Poniżej przedstawiono zdjęcia z wykonania izolacji kurtynowej i prac osuszeniowych wykonanych w przedwojennej zajezdni tramwajowej (obecnie ENEA) w Gorzowie Wlkp. Przedmiotem prac były pomieszczenia piwniczne o wymiarach 26 m x 16m. Problemem była woda przenikająca przez mury. Wykonanie prac izolacyjnych od zewnątrz było niemożliwe. Woda była usuwana przez 3 ciągle działające pompy. Dzienny średni napływ wody do pomieszczeń wynosił ok. 10.000 litrów. Mury uszczelniono poprzez zastosowanie elastycznej przegrody Inducret Gel Inject 100 produkcji firmy SCHOMBURG. Pomieszczenie piwniczne z zalegającą wodą.
Kolejne pomieszczenie zalane wodą.
Woda przesiąkała porami, kapilarami oraz przenikała przez spoiny.
Na ścianie z lewej widoczne pakery iniekcyjne. W głębi część sprzętu stosowanego w pracach uszczelniających.
N
Jedna z pomp odwadniających.
Woda spływająca po ścianach.
W głębi kolejna pompa odwadniająca. Pompa odwadniająca
Pomieszczenie po założeniu żelowej kurtyny uszczelniającej. Widać suche ściany i posadzkę. Po izolacji woda nie przenika już do pomieszczeń.
Suche mury. W cegłach widoczne otwory po odwiertach na pakery zaślepione Asocretem BM.
Kolejne suche pomieszczenie. Widoczna wykrystalizowana sól pozostała po odparowaniu wody. Suche ściany i posadzka.
Woda zatrzymana. Pomieszczenie suche. Widoczne ślady po odwiertach.
Poniżej przedstawimy kilka realizacji wykonanych w obiektach zabytkowych: 1. Pałac Biskupi w Sosnowcu W wyniku zawilgocenia budynku nastąpiła degradacja murów, odpadanie tynków oraz pojawiły się grzyby pleśniowe. Przeprowadzono uszczelnienie poprzez wykonanie iniekcji strukturalnej żelami akrylowymi. Ściany osuszono głowicami mikrofalowymi wspomaganymi osuszaczami kondensacyjnymi. 2. Dom Dochodowy straży Ogniowej w Kutnie
Budynek powstał w XIX wieku. W trakcie remontu stwierdzono bardzo duże zawilgocenie murów oraz ich bardzo zły stan techniczny. Cegły były uszkodzone, występowały liczne pęknięcia, pustki i ubytki w spoinach. Taki stan murów uniemożliwiał przeprowadzenie prac uszczelniających. Dlatego przed rozpoczęciem izolacji wykonano ciśnieniowe iniekcje uszczelniające zaprawami naprawczymi. Następnie przeprowadzono izolacje poziome (preparaty krzemianowe) oraz izolacje pionowe żelami akrylowymi.
3. Dworzec PKP w Kostrzynie nad Odrą Został zbudowany w XIX wieku, jest to dworzec dwupoziomowy, jeden z dwóch tego rodzaju dworców w Polsce. W budynku zostały wykonane izolacyjne prace przeciwwilgociowe: - przepona pozioma przeciw podciąganiu kapilarnemu na bazie preparatów krzemianowych, - izolacja kurtynowa żelami akrylowymi zapobiegająca przesiąkaniu wody przez ściany do piwnic budynku. Należy zwrócić uwagę na fakt, że wykonanie izolacji przeciwwilgociowej poziomej i pionowej nie rozwiązuje problemu wody w murze. Izolacje te zabezpieczają przed przenikaniem wody do murów. Jednak woda obecna już w murze wymaga działań zmierzających do jej usunięcia. Dlatego też zalecamy jako nieodłączną część procesu izolacji wykonanie osuszania murów wspomaganych głowicami mikrofalowymi. Wiadomo, że zawilgocony mur wykonany z cegły pełnej na zaprawie cementowo-wapiennej o grubości ok. 50 cm, po całkowitym odcięciu od wpływu wody zewnętrznej, wysycha w sposób naturalny, czyli dochodzi do swojej wilgotności równowagowej dla tzw. stanu powietrznosuchego, przez okres 2 do 3 lat. Wiadomo również, że migracja wilgoci następuje zawsze w stronę pomieszczenia cieplejszego, a takimi pomieszczeniami są ogrzewane piwnice budynku. W budynkach zabytkowych ściany zewnętrzne często są grubości 80-95 cm. Czyli naturalne odparowanie wilgoci będzie trwało nie 3 lata, lecz odpowiednio dłużej.
Przybliżony czas naturalnego wysychania murów można określić z następującej zależności: t = a x d 2 gdzie: t niezbędny czas [doby] osuszenia muru do wilgotności równowagowej; a współczynnik przewodności wilgoci zależny od rodzaju materiału i stopnia jego zawilgocenia, [].doba/cm 2 ]; d wymiar charakterystyczny przegrody [cm W przypadku budynku o grubości murów np. d = 90 cm, przybliżony okres ich wysychania będzie następujący: t = (0,4 0,8) (90/2) 2 = od 810 do 1620 dni czyli od 2,5 roku do 4,5 roku i to wówczas, gdyby ruch wilgoci przebiegał równomiernie przez cały rok. Tymczasem okres grzewczy wymuszający ruch wilgoci w kierunku pomieszczeń ogrzewanych trwa ok. 6 7 miesięcy. Dlatego też należy przyjąć, że czas przesychania muru w budynku, oczywiście przy prawidłowo założonej izolacji pionowej od strony zewnętrznej i poziomej wydłuży się niemal dwukrotnie i będzie wynosił w najgorszym przypadku nie 4,5 roku lecz do 9 lat. Jak widać właściwy proces osuszania budynku nie powinien kończyć się na prawidłowym wykonaniu izolacji pionowej i poziomej lecz powinien również przewidywać działania usunięcia wody już zalegającej w murach.