Choroby weneryczne. Czyli uważaj, co możesz złapać.

Choroby weneryczne Czyli uważaj, co możesz złapać. Opracowanie: OswieconyKochanek.pl

Seks to radość, rozkosz, niesamowite doznania, które trudno porównać z czymkolwiek innym. Niestety jak niemal wszystko w życiu ma swoje ujemne strony, a nawet niebezpieczne. Mamy tu na myśli tzw. choroby weneryczne, któreś są roznoszone głównie drogą płciową. W tym artykule będziesz mógł zapoznać się czytelniku, co to są choroby weneryczne, jak można się ich nabawić, jakie są najczęściej występujące, jakie mają objawy oraz o sposobach ich leczenia. Wspomnimy też o nieco innych chorobach, które pośrednio wiążą się z seksem. Można się nimi zarazić np. podczas pocałunku. Choroby przenoszone drogą płciową (weneryczne) (ang. sexually transmitted, diseases, STD; sexually transmitted infections, STI) jest to grupa chorób zakaźnych i pasożytniczych, które przenoszone są na drodze kontaktu płciowego. Najczęstszą chorobą przenoszoną drogą płciową jest zakażenie wywołane przez Chlamydia trachomatis. Bakteria, ta po wtargnięciu do organizmu przyczepia się do komórek, wnika w nie i tam się rozmnaża. Zazwyczaj chlamydie nie dają żadnych objawów, dlatego jeśli podejrzewamy zakażenie (seks bez zabezpieczenia z przygodną osobą) warto zrobić test na chlamydie. (źródło http://www.poradnikzdrowie.pl/sprawdz-sie/badania/chlamydia-trachomatis-ktorytest-na-chlamydie-jest-najskuteczniejszy_40294.html Jednak choroby przenoszę drogą płciową się są wywoływane wyłącznie przez bakterie. Mogę je powodować także wirusy, grzyby, pasożyty. Poniżej zamieszczamy klasyfikacje tych chorób wraz ze szczegółowym opisem: Choroby weneryczne spowodowane przez wirusy AIDS Światowa epidemia wirusa HIV to jakiś czas temu jeden z najbardziej gorących tematów związanych z chorobami przenoszonymi drogami płciowymi. O wirusie HIV oraz skutkowi jego działania, czyli AIDS zaczęto mówić i pisać bardzo dużo w latach 80-tych XX wieku. W tamtym czasie cały świat musiał stawić czoła nowemu poważnemu zagrożeniu. Dzięki przeznaczeniu bardzo wielu funduszy na badania dzisiaj wiemy o HIV i AIDS znacznie więcej. Niestety mimo upływu wielu lat świadomość społeczna na temat choroby wciąż pozostawia sporo do życzenia. Co to jest wirus HIV? HIV jest to skrót nazwy Human Immunodeficiency Virus, czyli ludzki wirus niedoboru odporności. Wirus HIV jest bezpośrednią przyczyną wywołującą AIDS. Wirus HIV został wyodrębniony ponad dwadzieścia lat temu. Od wyizolowania wirusa medycyna zdążyła go dość dobrze poznać. Do dziś rozpoznano dwa jego typy: HIV-1 oraz HIV-2. Mimo ogromnej pracy badawczej nad HIV, naukowcom wciąż wiele problemów sprawia jego duża zmienność.

Co to jest AIDS? AIDS to skrót nazwy Acquired Immune Deficiency Syndrome, czyli zespół nabytego niedoboru odporności. AIDS wywoływane jest przez HIV, jest jednocześnie ostatnim stadium zakażenia tym wirusem. AIDS oznacza stopniowe wyniszczenie układu odpornościowego pacjenta, prowadzące do licznych chorób (tzw. wskaźników AIDS), które z kolei mogą zakończyć się śmiercią chorego. Źródła zarażenia wirusem HIV Najczęstszymi drogami zarażenia wirusem HIV to: stosunek płciowy, użycie zakażonych igieł, transfuzja krwi. HIV może także przejść z matki na dziecko w trakcie porodu lub przez karmienie mlekiem. Objawy i diagnozowanie HIV Na świecie jest wiele osób, które są nosicielami wirusa HIV, a pomimo to dość często przez relatywnie długi czas nie odczuwają żadnych zauważalnych objawów. Dlatego też jedyną pewną metodą wykrycia wirusa jest przeprowadzenie testu. Test na obecność HIV polega na wykrywaniu przeciwciał we krwi pacjenta. Na ogół po dwóch pozytywnych wynikach przeprowadza się dodatkowo dla potwierdzenia wcześniejszej diagnozy test na wykrycie tzw. białek specyficznych. Objawy AIDS AIDS można rozpoznać na podstawie kilku specyficzny objawów. Takimi objawami są m.in.: mięsaki Kaposiego (charakterystyczne "znamiona" na skórze), pleśniaki układu pokarmowego, grzybice oraz inne schorzenia związane z układem odpornościowym (np. zapalenie płuc). Zapobieganie zarażeniu HIV Zdecydowanie najskuteczniejszym sposobem uniknięcia zarażenia wirusem HIV jest wystrzeganie się przygodnych kontaktów seksualnych. Jeśli już decydujemy się na takie kontakty absolutnie niezbędne jest używanie prezerwatywy. Używanie ich znacznie zmniejsza ryzyko zarażenia, ale niestety nie eliminuje go całkowicie. Według różnych źródeł prezerwatywy gwarantują 80-95% skuteczności. Nie wszyscy wiedzą o pewnym ważnym fakcie. Prezerwatywy z środkami plemnikobójczymi mogą mieć mniejszą skuteczność w kontekście HIV, ponieważ substancje plemnikobójcze czasem podrażniają błony śluzowe, co z kolei może sprzyjać przedostawaniu się wirusa do krwioobiegu. Poza przygodnymi kontaktami seksualnymi jednym z najczęstszych sposobów zarażenie w Polsce nadal pozostaje użycie zakażonych igieł. Trzeba jednak pamiętać, że problem AIDS nie dotyczy tylko narkomanów i osób z tak zwanego marginesu społecznego.

Leczenie HIV i AIDS W latach 80-tych stwierdzenie zakażenia HIV było niemalże wyrokiem śmierci, chociaż oczywiście zdarzały się przypadki, że nosiciele HIV bez jakiegokolwiek leczenia nie zapadali na AIDS przez lata. Dziś opracowano terapie, które pozwalają zahamować namnażanie się wirusa. Niestety nadal nie należą do najtańszych, choć w wielu przypadkach dają bardzo zadowalające efekty. Niezwykle ważne jest odpowiednio wczesne rozpoczęcie leczenia. Nie obawiajmy się, zatem testów na obecność HIV. Nawet, jeśli nie należymy do grupy najwyższego ryzyka, ale mamy choćby cień wątpliwości, z pewnością warto się upewnić. Warto pamiętać, że w takich wypadkach stawką często jest zdrowie i życie naszych najbliższych. HTLV Co to jest HTLV? HTLV to wirus ludzkiej białaczki z komórek T (Human T-cell Leukemia Virus). Jest to tzw. retrowirus. Wywołuje białaczkę i chłoniaka. Dwa typy : HTLV-I i HTLV-II Wyróżnione zostały dwa typy HTLV. HTLV-I może wywoływać nowotwory (białaczkę i chłonniaka), natomiast mnie j groźny HTLV-II nie jest bezpośrednio wiązany z żadnymi chorobami, są przypuszczenia, że może wywoływać niektóre schorzenia neurologiczne. Sposób zarażenia HTLV Wirusy HTLV przenoszone są przez krew, mleko matki oraz nasienie. Jako najczęstsze drogi zakażenia wskazuje się stosunek płciowy, karmienie piersią oraz używanie zakażonych igieł do strzykawek. Leczenie i zapobieganie Niestety do dziś medycyna nie opracowała szczepionki przeciwko HTLV. Jedyną skuteczną metodą walki z wirusem jest, więc profilaktyka. Jej zasady są takie w same jak przy wirusie HIV. Kłyciny kończyste (HPV)

Kłykciny kończyste obok rzeżączki i syfilisu są jedną z najczęściej diagnozowanych chorób wenerycznych. Według danych WHO blisko 2% aktywnych seksualnie ludzi jest nosicielem tej choroby. Niestety wiele osób nie uświadamia sobie, że zaraża swoich seksualnych parterów, ponieważ w około w połowie przypadków choroba ma przebieg bezobjawowy. Trzeba wiedzieć, że wirus brodawczaka ludzkiego, który jest powoduję tą chorobę, może pozostać w organizmie w stanie utajonym nawet 15 lat! W tym czasie osoba zarażona jest nosicielem tego wirusa i może zarażać nim osoby, z którymi utrzymuje kontakty płciowe. Czym są Kłykciny kończyste? Kłykciny kończyste inaczej zwane brodawkami płciowymi. Ta druga (mniej oficjalna nazwa) określa mniej więcej, czym charakteryzuje się to schorzenie U osoby zarażonej brodawczakiem (najczęściej wywołują go wirusy HPV-6 i HPV-11), charakterystyczne zmiany chorobowe pojawiają się na narządach płciowych. Są one w postaci narośli o szarym lub cielistym kolorze. Zdecydowanie najczęściej choroba dotyka osoby młode, znajdujące się między 17 a 33 rokiem życia. Do zarażenia brodawczakiem dochodzi najczęściej w wyniku kontaktów płciowych z osobą zarażoną. Istnieje też ryzyko zakażenia pośredniego (np. kontakt z ręcznikiem osoby chorej, na której znajduje się wirus HPV). Zdarza się dość często, że tą drogą pośrednią zarażają się dzieci rodziców, będących nosicielami wirusa brodawczaka. Kłykciny kończyste mogą pojawiać się w różnych miejscach w okolicach narządów płciowych. U kobiet najczęściej można zauważyć je w okolicach krocza i odbytu oraz na wargach sromowych. Z kolei u mężczyzn brodawczak wywołuje zmiany chorobowe na wewnętrznej stronie napletka lub na żołędziu. Kłykciny mogą pojawić się nie tylko w okolicach narządów płciowych, ale także w jamie ustnej. Nasilenie kłycin może być różne. Mogą mieć postać pojedynczych, ledwo widocznych narośli, aż po sporej wielkości zmiany chorobowe. Diagnoza i leczenie Występowanie kłykcin kończystych na ogół może być zdiagnozowane na podstawie wywiadu lekarskiego, przeprowadzonego z pacjentem wraz z przeglądem zmienionych chorobowo miejsc. W przypadku, gdy lekarz ma wątpliwości, czy rozpoznał prawidłowo kłykciny, zleci on zrobienie badania histopatologicznego, które potwierdzi postawioną diagnozę. Niejednokrotnie, gdy choroba nie daje zewnętrznych objawów jej rozpoznanie następuje w wyniku okresowego badania cytologicznego. Niestety, do dziś nauka nie znalazła skutecznego sposobu na pozbycie się z organizmu wirusa HPV, który jest odpowiedzialny za występowanie kłykcin kończystych. Dlatego na dzień dzisiejszy stosuje się leczenie objawowe. Sposób leczenia kłykcin dobiera się w zależności od wielkości zmian chorobowych, występujących u pacjenta, oraz ich lokalizacji. Uwzględniając te parametry lekarz zleca następujące metody leczenia: leczenie zachowawcze- polegano na nakładaniu na miejsca zmienione chorobowo przepisanych przez lekarza preparatów (najczęściej maści),

leczenie operacyjne w przebiegu, którego zmiany chorobowe zostają za pomocą lasera, leczenie typu mix, czyli łączenie jednocześnie obie opisane powyższej metody, leczenie farmakologiczne polegające na podawaniu choremu odpowiednich leków, które mają na celu zwiększyć jego odporność. Jak wspomnieliśmy powyżej nie ma do dnia dzisiejszego sposobu na skuteczne radykalne leczenie Kłyciń kończniastych. Są jednak opracowane skuteczne szczepionki. Są ona z pewnością najlepszym sposobem zapobiegania zarażeniem wirusem HPV Szczepionkę można podawać zarówno kobietom, jak i mężczyznom, u których wykluczono obecność wirusa w organizmie. Aby przyniosła ona odpowiedni efekt, powinna być podana domięśniowo trzykrotnie tylko wtedy zyskujemy gwarancję, że przeciwciała dla wirusa HPV osiągną w organizmie właściwy poziom. Opryszczka narządów płciowych Opryszczkę narządów płciowych wywołuje wirus Herpes simplex typ II (typ I odpowiada za opryszczkę wargową). Choroba przenosi się drogą płciową. Niestety, ponieważ nie ma do dziś skutecznego leku opryszczkę można tylko zaleczyć, nie można jej wyleczyć całkowicie. Objawy i leczenie Opryszczka narządów płciowych rozwija się zwykle w ciągu 7 dni od momentu zakażenia. Objawy pojawiają się stopniowo, Pierwszym objawem są swędzące pęcherzyki, które przeobrażają się w bolesne ranki. Pojawiają się one na narządach płciowych. U kobiet owrzodzenia oprócz pojawienia się w pochwie mogą się wystąpić także w szyjce macicy i w cewce moczowej. Innym objawami opryszczki płciowej mogą być : gorączka, ból przy oddawaniu moczu, złe samopoczucie i powiększenie węzłów chłonnych. Objawy po ok. 2 tygodniach ustępują, ale wirus pozostaje w organizmie. Po jakimś czasie może się on samoczynnie ujawniać, zwłaszcza w okresach osłabienia organizmu. Diagnozowanie opryszczki narządów płciowych Na ogół lekarz rozpoznaje opryszczkę na podstawie jej widocznych charakterystycznych objawów. Niekiedy jednak trzeba pobrać do badania laboratoryjnego materiał z pęcherzyków albo próbkę zmienionej skóry. WZW typu B (HBV)

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HBV) Wirusowe zapalenie wątroby typu B to schorzenie, które zwykle kojarzy się z zakażeniami w szpitalach w trakcie operacji. Warto jednak wiedzieć, że jest to również jedna z najbardziej powszechnie występujących chorób przenoszonych drogą płciową. Drogi zarażenia Wirusem zapalenia wątroby typu B można zarazić się na kilka sposobów. Według danych statystycznych do najczęstszych należą: stosunki płciowe z nosicielami wirusa HBV, transfuzje krwi, użycie zakażonych igieł lub narzędzi medycznych. Niestety coraz bardziej częstszym źródłem zakażenia są narzędzi używane w salonach tatuażu i w gabinetach dentystycznych. Z pewnością częściej występują te pierwsze, ponieważ w gabinetach dentystycznych bardziej dba się o sterylizacje narzędzi. Objawy choroby Przebieg WZW typu B może być bardzo zróżnicowany, od bezobjawowego (w większości przypadków) po tzw. piorunujące zapalenie wątroby, które może zakończyć się śmiercią chorego. W przypadkach nieleczenia WZW, jako powikłania występują m.in. marskość wątroby i nowotwory wątroby. Leczenie WZW typu B Leczenie wirusowego zapalenia wątroby warto prowadzić pod okiem lekarza specjalisty od chorób zakaźnych lub hepatologa. Pełne leczenie przewlekłych form WZW polega na zwalczaniu wirusa, leczeniu osłonowym wątroby oraz leczeniu następstw choroby, o ile zdążyły już wystąpić (mowa np. o marskości wątroby). Profilaktyka Jak we wszystkich innych schorzenia przenoszonych drogą płciową, najbardziej odpowiednią formą zapobiegania zarażeniu HBV jest unikanie przygodnych kontaktów seksualnych. Ewentualnie używanie prezerwatyw, (co jak wspomnieliśmy wyżej nie daje 100% gwarancji bezpieczeństwa). Kardynalne znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się choroby mają szczepionki przeciwko wirusowi zapalenia wątroby. Choroby weneryczne powodowane przez bakterie Chlamydioza Chlamydioza to jedna z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową. Występuje zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. W jej wyniku następuje uszkodzenie delikatnych struktur narządu płciowego. Może przebiegać przez dłuższy okres w utajeniu, nie dając żadnych objawów klinicznych choroby. Występuje u osób w każdym wieku, lecz

największą przypadków zachorowań odnotowano u ludzi w wieku 15-25 lat. Powodem jej występowania w tym przedziale wiekowym są jeszcze nie w pełni rozwinięte mechanizmy obronne. Przyczyny i objawy chlamydiozy Chlamydiozę wywołują bakterie Chlamydia trachomatis. Niestety każda osoba aktywna seksualnie narażona jest na zarażenie. Ryzyko znacznie rośnie przy częstej zmianie partnerów seksualnych oraz tzw. ryzykownych zachowaniach seksualnych (np. seks analny) i niestosowaniu prezerwatywy. U kobiet zakażenie chlamydią przebiega bezobjawowo. Według danych statystycznych przebiega głównie bezobjawowo (75% kobiet, 50% mężczyzn), a chorzy dowiadują się o infekcji dopiero w momencie wystąpienia powikłań. Występują wtedy zapalenia przydatków (jajników) u kobiet lub zapalenia najątrza u mężczyzn. U kobiet najczęściej występującymi objawami są: nietypowe ropne upławy, pieczenie podczas oddawania moczu, bóle podbrzusza, bóle okolicy lędźwiowej, mdłości, gorączka, krwawienia pomiędzy miesiączkami, ból i/lub krwawienie po stosunku płciowym, zaburzenia oddawania moczu, ropomocz. U mężczyzn najczęściej występują: ropno-śluzowa wydzielina z cewki moczowej, której często towarzyszy niewielki ból przy oddawaniu moczu, pieczenie cewki moczowej, Rzadszej wystepują obrzęk i ból jąder, zapalenie najądrzy. U obu płcie infekcja chlamydiozą może przenieść się na odbytnicę. Czasami może wystąpić jedynie na odbytnicy, jeśli do zakażenia doszło podczas stosunku analenego, także homoseksualnego). W tym przypadku najczęściej objawami są ból oraz wydzielina i krwawienia z odbytu. Leczenie i powikłania chlamydiozy Leczenie bezwzględnie należy rozpocząć od momentu rozpoznania choroby. Polega ono doustnej antybiotykoterapi przez okres, co najmniej 7 dni, często dłużej. Niezwykle ważne jest by przez 2 tygodnie od rozpoczęcia leczenia zaprzestać współżycia. Należy wiedzieć, że byli i obecni partnerzy powinni bezwzględnie zostać poinformowani o wystąpieniu choroby. Niezbędne jest by i u nich rozpocząć leczenie niezależnie, czy wykryto Chlamydia trachomatis, czy też nie. Celem takiego postępowania jest zapobieżenie kolejnemu zakażeniu, gdyż partner seksualny osoby z chlamydiozą jest potencjalnym źródłem zakażenia. W wyniku późnego rozpoznania lub nie leczenia chlamydiozy mogą wystąpić powikłania. U kobiet występuje zapalenie narządów miednicy mniejszej, o charakterze zapalenia błony śluzowej macicy, jajowodu lub obu jajowodów, jajnika lub jajników, narządów miednicy mniejszej, a także strefy okołowątrobowej, objawiającej się bólami brzucha, które najczęściej są kojarzone z zapaleniam pęcherzyka żółciowego i trzustki. W przypadku nieleczenia choroby lub nieprawidłowego przebiegu terapii mogą wystąpić również dolegliwości obejmujące inne narządy, niezwiązane z układem moczowopłciowym, np.: ból i zapalenie stawów, uszkodzenia układu nerwowego, spadek odporności, schorzenia naczyń oraz astma oskrzelowa i skłonności alergiczne. Zmiany w narządach rodnych kobiety wynikłe z choroby mogą doprowadzić do poważnych powikłań, zwłaszcza u kobiet będących w ciąży, a także uniemożliwić zajście w

ciążę, prowadząc do niepłodności. U mężczyzn nieleczone zapalenie najądrzy często prowadzi do niepłodności. Kiła (syfilis) Kiła, znana też jako syfilis (potocznie "syf"), jest jedną z bardziej rozpoznawalnych chorób wenerycznych. Przez całe wieki kiła cieszyła się zasłużoną bardzo złą sławą, ponieważ stanowiła poważne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. W dzisiejszych czasach dzięki postępowi medycyny chorobę tę - szczególnie we wczesnym stadium - można bardzo skutecznie wyleczyć. Pomimo to choroby nie wolno lekceważyć. Brak leczenia lub jego nieodpowiednie przebieg może prowadzić do poważnych powikłań, a nawet do śmierci. Źródła zarażenie kiłą Podstawowa droga zarażenia kiłą to stosunek z zakażoną osobą i to bez względu na jego rodzaj(pochwowy, analny lub oralny). Znacznie mniej prawdopodobne jest zarażenie przez pocałunek. Jest ono możliwe wyłącznie, gdy chory ma zmiany chorobowe w jamie ustnej. Za bardzo wyjątkowe i niezmiernie rzadkie uważa się pozapłciowe drogi zarażenia (np. przez kontakt z przedmiotami, których dotykał chory). Objawy kiły i diagnostyka W przypadku pojawienia się charakterystycznych objawy kiły dla potwierdzenia diagnozy przeprowadza się stosowne testy: VDRL, USR. W ich trakcie rozpoznaje się, czy chorego występuje obecność wywołujących ją krętków bladych. Kila ma tzw. trzy okresy oraz dwie postacie. Są to kiła utajona i wrodzona Kiła pierwszego okresu najczęściej objawia pojawieniem się po kilku tygodniach od zarażenia niebolesnej rany (tzw. zmiany pierwotnej). W niektórych przypadkach następuje powiększenie węzłów chłonnych. Zmiana pierwotna ulega zagojeniu nawet bez podjęcia leczenia. Kiła drugiego okresu następuje po około 9 tygodniach od zarażenia. Jej dość charakterystycznym objawem jest mniej lub bardziej uogólniona wysypka. Na ogół nie jest ona szczególnie dokuczliwa - nie swędzi i nie piecze. Analogicznie jak w przypadku kiły pierwszego okresu, wysypka może ustąpić sama bez leczenia, czasami jednak może też nawracać, (np. w postaci sączących się grudek). W tej fazie choroby niektórzy chorzy odczuwają takie dolegliwości jak bóle gardła, głowy czy gorączka. Kiła trzeciego okresu, zwana też trzeciorzędową. Ten etap choroby występuje znacznie później, nawet po kilku, a nawet kilkunastu latach od zakażenia. Ta faza schorzenia jest najbardziej zróżnicowana i może przybierać różne formy i dawać przeróżne objawy. Chorzy cierpiący na kiłę trzeciego stopnia często doświadczają uszkodzenia układu nerwowego (w tym np. nerwu wzrokowego, co kończy się utratą wzroku) oraz krwionośnego

(także serca). Najbardziej charakterystycznym objawem dla kiły w tym stadium są tzw. kilaki, czyli guzy występujące w miejscach zakażenia. Kiłą utajoną nazywamy chorobę w stanie utajenia, niedającą żadnych widocznych objawów. Kiła utajona dzieli się na wczesną i późną. Wczesna na ogół występuje do 2 lat od zarażenia, kiła utajona późna po 2 latach. Niestety brak objawów nie oznacza, ze choroba jest niegroźna. Ludzie, które zlekceważą kiłę, nawet tą w formie utajonej, są narażeni na bardzo groźne konsekwencje. Kiła wrodzona to choroba dotykająca dzieci urodzone przez matkę, która w okresie ciąży nie podjęła skutecznego leczenia. Objawy kiły wrodzonej mogą pojawić się już w momencie urodzenia (kiła wrodzona wczesna) lub kilka-kilkanaście lat później (kiła wrodzona późna). Leczenie kiły Leczenie kiły bezwzględnie powinno przebiegać pod okiem lekarza (najlepiej specjalisty WENEROLOGA. Przyjmowanie leków (w tym antybiotyków) czy jakiekolwiek leczenie na własną rękę jest wykluczone. Niekiedy może to przynosić jedynie złagodzenie objawów lub co gorsza wprowadza chorobę w stan utajony, (w którym kiła wciąż jest bardzo groźna). Prawidłowe leczenie kiły opiera się na antybiotykach. Na ogół podaje się penicylinę, ewentualnie tetracykliny. Chorzy powinni być regularnie poddawani badaniom kontrolnym. Skutki nieleczonej kiły Trzeba wiedzieć. źe podjęcie leczenia w przypadku stwierdzenia kiły powinno rozpocząć natychmiast po jej zdiagnozowaniu. Zaniechanie leczenia lub jego opóźniania prowadzi do ogromnych zniszczeń w podstawowych układach organizmu. Nerwowym, krwionośnym, a z czasem rozprzestrzenia się na cały organizm człowieka. Kiła może doprowadzić do utrata wzroku, chorób psychicznych, spowodować liczne uszkodzenia stawów i kości oraz innych narządów. Zdarza się, że kiła prowadzi do zgonu. Zapobieganie Podstawowym sposobem na uniknięcie zarażenia kiłą podobnie jak we wszystkich chorobach przenoszonych drogą płciową jest zrezygnowanie z przygodnych kontaktów seksualnych lub używanie prezerwatyw, (które zmniejszają ryzyko zakażenia, ale nie dają 100% ochrony). Aby wykluczyć możliwość zarażenia się innym drogami niż stosunki seksualne, zaleca się ostrożność oraz odpowiednią higienę osobistą. Mam tu na myśli daleko idącą ostrożność w kontaktach z przedmiotami dotykanymi przez osoby zakażone.

Rzeżączka Co to jest rzeżączka i jakie są przyczyny? Rzeżączka jest jedną z najczęstszych nie wirusowych chorób przenoszonych drogą płciową. Wywołują ją bakterie Gram-ujemne dwoinki rzeżączki (Neisseria gonorrhoea). Objawy rzeżączki Rzeżączka u mężczyzn Okres wylęgania choroby 2 5 dni (możliwe także jest okres1 14 dni). Charakterystycznym objawem jest zapalenie przedniego odcinka cewki moczowej. W wyniku zapalenia następuje ropny wyciek z cewki moczowej, ból w cewce moczowej nasilający się podczas oddawania moczu. W 10% przypadków stwierdza się tkliwość lub obrzęk najądrzy lub zapalenie żołędzi. W 10% przypadków przebieg bezobjawowy. Rzeżączka u kobiet Choroba najczęściej w ponad 50%przebiega bezobjawowo. Najczęstsza postacią u kobiet jest tzw. Rzeżączkowe zapalenie szyjki macicy. Okres wylęgania choroby to 7-14 dni. Mogą także wystąpić takie objawy jak :ropne upławy (50%), pieczenie w pochwie, ból podbrzusza (25%), bolesne oddawanie moczu (przy zajęciu cewki moczowej). U kobiet może także wystąpić ostre zapalenie cewki moczowej. Objawy ją jednak znacznie łagodniejsze niż u mężczyzn. Występują: pieczenie, ból podczas oddawania moczu, zaczerwienienie lub obrzęk ujścia zewnętrznego cewki moczowej, ropną lub śluzowo-ropną wydzielinę z cewki. Rzeżączka umiejscowiona poza narządami płciowymi Rzeżączkowe zapalenie odbytu i odbytnicy (występuje u osób uprawiających seks analny). Może również przebiegać bezobjawowo. W postaci objawowej występują:: pieczenie razem lub osobno świąd odbytu, śluzowa wydzielina z odbytu oraz zaburzenia w oddawaniu stolca. Rzeżączkowe zapalenie gardła według danych w ok. 90% przypadków przebiega bezobjawowo. W postaciach objawowych występują: zaczerwienienie i obrzęk podniebienia oraz tylnej ściany gardła, ropne wydzielina, która pokrywa migdałki i tylną ścianę gardła. Rzeżączkowe zapalenie spojówek Występuje głównie u niemowląt. Zakażenie następuje podczas porodu. Ta postać rzeżączki występuje u dorosłych niezwykle rzadko. W przypadkach zaniedbanego leczenia może dojść do zajęcia rogówki z upośledzeniem wzroku. Rozsiane zakażenie rzeżączkowe (0,5 3%) rozsiew bakterii drogą krwi, częściej u kobiet. Objawy: gorączka, bóle stawów, zmiany skórne (głównie na dłoniach i stopach charakterystyczna nekrotyczna krosta otoczona obwódką zapalną, tzw. keratodermia blenorrhagica).

Diagnoza Rozpoznanie ustala się za pomocą wywiadu laboratoryjnie poprzez stwierdzenia dwoinek rzeżączki w bezpośrednim rozmazie z wydzieliny z cewki moczowej, szyjki macicy, odbytnicy lub gardła (w zależności od lokalizacji choroby) W przypadku potwierdzenia zakażenia zaleca się wykonać badania w kierunku innych chorób przenoszonych drogą płciową (kiła, chlamydioza Sposoby leczenia: Leczenie rzeżączki u dorosłych sprowadza się do stosowania odpowiednich antybiotyków. Leczenie tak poważnej choroby musi być bezwzględnie prowadzone przez lekarza. Podejmowanie prób samodzielnego leczenia bardzo często doprowadzają do przewlekłego zakażenia z powikłaniami. Leczenie partnerów Istnieje wymóg by osoby, które w ciągu miesiąca (90 dni w przypadku zakażenia bezobjawowego) miały stosunki płciowe z chorymi na rzeżączkę, poddały się badaniom i leczeniu. Czy rzeżączkę można wyleczyć? Tak. Należy wykonać kontrolne badanie bakterioskopowe lub posiew, co najmniej po 3 dniach od zakończenia leczenia. Najpoważniejsza placówka medyczna zajmująca się tego typu schorzeniami w Polsce (Instytut Wenerologii w Warszawie) zaleca kontrolne badanie po 3 i po 7 dniach u mężczyzn, a po 7 i 14 dniach u kobiet. U każdego chorego leczonego na rzeżączkę należy zgodnie z zaleceniami tego Instytutu wykonać badania serologiczne na kiłę. Trzeba je wykonać w dniu zgłoszenia się pacjenta do leczenia oraz po 3 miesiącach. Profilaktyka Podstawowym czynnikiem ryzyka są stosunki seksualne z więcej niż jednym partnerem lub z osobą, która sama ma wielu innych partnerów. W zapobieganiu rzeżączce ma również znaczenie regularne i prawidłowe stosowanie prezerwatyw przez mężczyzn. Oprócz zapobiegania ważne jest także wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie. Aby zapobiec wystąpieniu zakażenia oczu u niemowląt, wszystkie kobiety ciężarne powinny być badane w kierunku zakażenia rzeżączką. Wymaz na hodowlę bakterii rzeżączki powinien być pobrany podczas pierwszej wizyty w czasie ciąży, a u kobiet z dużym ryzykiem należy powtórzyć badanie w ostatnim trymestrze ciąży.

Wrzód weneryczny Wrzodem wenerycznym nazywamy zakaźną chorobę przenoszoną drogą płciową, wywoływaną przez pałeczki Haemophilus ducreyi. Objawy wrzoda wenerycznego N ogół pierwsze objawy pojawiają się po kilku dniach od stosunku płciowego z osobą zarażoną. Wrzód weneryczny we pierwszej fazie przypomina krostkę, która stopniowo rośnie i przybiera kształty owrzodzenia. Miejsca na ciele wokół wrzodu wenerycznego są bolesne, a z wrzodu wydostaje się ropa. Wrzodowi wenerycznemu może towarzyszyć zapalenie węzłów chłonnych. Leczenie i zapobieganie Leczenie przeprowadza lekarz wenerolog, który ordynuje odpowiednie dawki antybiotyków. Po przebyciu antybiotykoterapii niezwykle ważna jest obserwacja pacjenta. Powinna ona trwać nawet przez kilkanaście tygodni, w celu wykluczenia wystąpienia nawrotów choroby. Ziarniak pachwinowy Ziarniniak pachwinowy to choroba weneryczna, która charakteryzuje się przewlekłym przebiegiem, z częstymi okresami zaostrzeń oraz nawrotów. Choroba może być przenoszona także drogą poza płciową. Zakażenie najczęściej następuje w wyniku używania zakażonych ręczników, bądź ubrań. Przyczyny i objawy Ziarniniak pachwinowy to choroba spowodowana przez bakteria z grupy gramujemnych o nazwie Klebsiella granulomatis. Choroba wylęga się od dziesięciu do nawet czterdziestu dni. W skutek zakażenia, w okolicy narządów płciowych powstają owrzodzenia oraz charakterystyczne grudki różnej wielkości. Zmiany te z czasem przechodzą się na znajdujące się wokół tkanki, powodując ich zniszczenie. Objawy Pierwsze objawy ziarniniaka pachwinowego pozostają bardzo często niezauważalne przez długi czas. Pierwotnym wykwitem jest pęcherzyk lub guzek, który nie boli. Z czasem

przekształca się on w również niebolesne i delikatnie wyniosłe owrzodzenie, które pokryte jest ziarniną. Wyróżnia się cztery postacie kliniczne tej choroby: wrzodziejącą, brodawkowatą, śluzową oraz mieszaną. W większości przypadków diagnozowana jest postać wrzodziejąca ziarniniaka pachwinowego. Zmiany zlokalizowane są przede wszystkim w okolicach narządów płciowych oraz odbytu. Czasami mogą one również występować na twarzy, rękach, a także na szyi. Owrzodzenie jest niebolesne, a jego dno pokrywa łatwo krwawiąca ziarnina. Nie leczone zmiany chorobowe ulegają powolnemu rozprzestrzenianiu. Z czasem osiągają wielkość kilku centymetrów. Mogą ulegać samowyleczeniu, pozostawiając blizny oraz inne zmiany skórne. Niekiedy prowadzą do zwężenia cewki moczowej i odbytu. Postać brodawkowatą ziarniniaka pachwinowego charakteryzuje obecność przerosłej tkanki ziarninowej. Zmiany na ogół występują w okolicach warg sromowych oraz łechtaczki. Mają postać charakterystycznych wykwitów. Istnieją też postaci mieszane, w których jednocześnie występują postaci brodawkowata oraz wrzodziejąca choroby. Jest jeszcze tzw. postać śluzowa. Występuję ona jednak niezwykle rzadko. Występuje ona na błonach śluzowych jamy ustnej, krtani, gardła a także okolicy szyjki macicy, pęcherza moczowego i odbytnicy. Diagnoza Aby prawidłowo zdiagnozować wrzód weneryczny niezbędne jest przeprowadzenie wnikliwego wywiadu lekarskiego oraz klinicznej oceny powstałych na skórze zmian. Rozpoznania dokonuje się na podstawie rozpoznania tak zwanych ciałek Donovana, które znajdują pobranych próbkach występujących zmian. W przypadku podejrzenie zakażenia, należy bezzwłocznie zgłosić do lekarza dermatologa-wenerologa. W czasie trwania terapia ziarniniaka pachwinowego stosuje się głownie antybiotykoterapię. Leczenie powinno być kontynuowane nawet wtedy, kiedy zmiany są już niewidoczne. Kardynalnym błędem jest zbyt wczesne zaniechanie leczenia. Może skutkować nawrotem choroby. Profilaktyka Profilaktyka (podobnie jak w każdej tego typu chorobie) powinna polegać przede wszystkim na stosowaniu antykoncepcji w postaci prezerwatyw oraz unikaniu przygodnych stosunków seksualnych. Niezwykle ważna jest także dbałość o higienę, uwzględniająca między innymi korzystanie z własnych ręczników oraz czystych ubrań. Choroby weneryczne powodowane przez grzyby Drożdżca (Kandydoza, grzybica) Kandydoza pochwy zwana też drożdżyca, określana jest potocznie grzybicą pochwy to, obok bakteryjnego zapalenia pochwy, najczęstsza przyczyna infekcji dróg moczowopłciowych, występująca u kobiet. Niezwykle istotne jest znalezienie przyczyn powstawania

grzybicy pochwy. Prawidłowe jej ustalenia pozwala przyspieszyć procesu leczenia i uniknięcie zakażenia. Przyczyny powstawania grzybicy pochwy Grzybica pochwy jest chorobą wywołaną przez drożdżaki, zamieszkujące naturalnie organizm człowieka. Najczęściej występują one na skórze oraz na błonach śluzowych. W około 80% przypadków, grzybicę pochwy wywołuje grzyb o nazwie Candida albicans, którego rozmnażanie uniemożliwiają pałeczki kwasu mlekowego. W przypadku zbyt małej ilości tychże pałeczek, dochodzi do namnożenia się drożdżaka, a w rezultacie do zakażenia narządów płciowych u kobiety. Grzybicę pochwy może wywołać także Candida glabrata, bądź Candida tropicalis. Są to grzyby, które znacznie trudniej wyleczyć. Przyczyny powstawania grzybice pochwy Do najczęściej występujących przyczyn grzybicy pochwy należy głownie zbyt długie przyjmowanie antybiotyków oraz wynikłe z tego osłabienie układu immunologicznego. Innymi mniej spotykanymi przyczyna są: niewłaściwa dieta, w które często obecne są wysoko słodzone produkty, mięso, czy tzw. śmieciowe jedzie typu fast food, stres, brakiem snu i zmęczeniem, antykoncepcja hormonalna, a nawet niewłaściwe ubranie. Do zakażenia może także dojść w przypadku używania wspólnych ręczników, gąbek do mycia i mydła. Objawy grzybicy pochwy Na samym początku odczuwalny jest przede wszystkim świąd, podrażnienie oraz pieczenie w okolicach intymnych. To są zwykle pierwsze oznaki sygnalizujące możliwość wystąpienia grzybicy pochwy. Są te najczęściej występujące objawy sygnalizujące chorobę. Po ich wystąpieniu konieczna natychmiastowe podjecie właściwego leczenia. Jeżeli chora kobieta spostrzega gęste upławy o białym zabarwieniu i nieprzyjemnym zapachu Można z dużą pewnością przypuszczać, wystąpienie kandydozy pochwy. Opisane wyżej objawy nasilają się szczególnie podczas oddawania moczu oraz po współżyciu. Niektóre objawy, towarzyszące grzybicy pochwy mogą być podobne do schorzeń związanych z układem moczowym. Chodzi tu przede wszystkim o częste oddawaniu moczu wraz z towarzyszącym temu bólowi i pieczeniu. Charakterystycznymi objawami dla grzybicy pochwy jest to, że pojawiają się w okolicach dróg rodnych kobiety. Innymi objawy, występujące w przypadku grzybicy pochwy, to: zapalenie jajników oraz nerek, nerwica, a także opryszczka narządów płciowych. Niektóre objawy towarzyszące kandydozie pochwy są łudząco podobne do tych, które występują w przypadku bakteryjnego zapalenia pochwy. Dlatego też niezwykle ważne jest, aby jak najszybciej udać się do lekarza, który rozpoznana schorzenia i rozpocznie właściwe leczenie. W przypadku podejrzenia kandydozy pochwy najczęściej wykonuje się tak zwany wymaz mikologiczny, pozwalający na rozpoznanie rodzaju drożdżaka, który wywołał infekcję.

Choroby weneryczne powodowane przez pasożyty Rzęsistkowica Rzęsistkowica jest najczęstszą na świecie chorobą przenoszoną drogą płciową. Według szacunków WHO, co 10. dorosła kobieta jest zakażona rzęsistkiem pochwowym (Trichomonas vaginalis). Częstość występowania rzęsistkowicy jest różna w różnych grupach badanych osób i waha się od 5% w USA przez 13 25% (pacjentki poradni ginekologicznych) do 50 75% (kobiety świadczące usługi seksualne). Odsetek zakażonych mężczyzn zmniejsza się wraz z upływem czasu, jaki upłynął od ostatniego kontaktu seksualnego bez prezerwatywy z zakażoną kobietą do 48 godzin wynosi on 70% Według statystyk rzęsistka jest przyczyną nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej jedynie u 1 7% mężczyzn, których 85% partnerek jest zakażonych. Przyczyny zakażenia i objawy Zakażenie w krajach rozwiniętych przenosi się głównie drogą kontaktów płciowych, Jednak z uwagi na to, że rzęsistek może przeżyć do 24 godzin w sprzyjającym środowisku (w moczu lub środowisku wilgotnym,) droga zakażenia (głównie w krajach biedniejszych), występuje także przez zakażenie pośrednie (brak odpowiedniej higieny w tym używanie wspólnych ręczników, gąbek, przedmiotów do irygacji pochwy, brudnych wanien). Okres wylęgania choroby wynosi od 3 do 28 dni. Jednak występują także przypadki bezobjawowe. Najczęstszym objawem są obfite, czasami pieniste i cuchnące, szare (rzadziej żółtozielone) upławy. Może pojawiać się świąd i pieczenie sromu oraz pochwy, bolesność podczas kontaktów seksualnych, ból, pieczenie w trakcie oddawania moczu lub potrzeba częstego oddawania moczu. Przyczyna częstszego wstępowania rzęsistka u kobiet niż u mężczyzn leży w odrębności fizjologiczne cewki moczowej mężczyzn w porównaniu ze środowiskiem pochwy u kobiet. U Mężczyzn nie występuję brak substancji odżywczych koniecznych dla jego przeżycia oraz występuje spłukiwanie pierwotniaka przez strumień moczu. Do zakażenia nim może dochodzić podczas porodu (5% dziewczynek urodzonych przez matki z rzęsistkowicą). Leczenie Dobra wiadomość jest taka, że rzęsistkowica jest w pełni wyleczalna. Proces leczenie polega na krótkotrwałym stosowaniu chemioterapeutyków działających na pierwotniaki. Trzeba, więc, że leczenie partnerów seksualnych jest bezwzględnie konieczne, niezależnie od wyniku badania. Do chwili wyleczenia naturalnie konieczne jest zachowanie abstynencji

seksualnej lub ewentualnie stosowanie prezerwatyw, ale ponieważ one nie dają 100% gwarancji zaleca się jednak wstrzemięźliwość. Najprostszym i najczęściej wykonywanym badaniem diagnostycznym jest ocena mikroskopowa pobranej od pacjenta wydzieliny z cewki moczowej. Z kolei najprecyzyjniejszą metodą jest hodowla bakterii na odpowiednich podłożach. Świerzb Świerzb jest często spotykanym schorzeniem dermatologicznym, wywoływanym przez wewnętrznego pasożyta świerzbowca ludzkiego. Ze względu na to, że szacuje się, iż nawet 4/5 przypadków zakażenia u dorosłych wynika z kontaktów płciowych, świerzb zaliczany jest także do chorób wenerycznych. Co to jest Świerzb? Świerzb (łac. scabies) jest chorobą skórną, wywoływaną przez świerzbowca ludzkiego (Sarcoptes hominis). Sam świerzbowiec jest niewielkim (osiągającym maksymalnie 0,4 milimetra długości) pasożytem białawego koloru. Po znalezieniu nowej ofiary, wgryza się pod naskórek i w warstwie rogowej naskórka drąży kanały tzw. tunele. Gdy powstaną tunele samica świerzbowca składa w tych kanałach jaja, z których wylegają się kolejne pasożyty. Żywią się one komórkami skóry. Larwy świerzbowca osiągają pełna dojrzałość po okresie około trzech tygodni. Drogi zakażenia Poza przygodnymi kontaktami seksualnymi (bez prezerwatywy) czynnikami, które zwiększają ryzyko zachorowania na tę chorobę jest mała dbałość o higienę osobistą i obniżona odporność organizmu (np. w wyniku stresu albo choroby). Poza tym, że względu na to, że choroba ta z łatwością przenosi się z człowieka na człowieka, łatwo zarazić się nią często przebywając w miejscach dużych skupisk ludzkich. Do zakażenia może dojść przez zwykły dotyk i kontakt fizyczny ze skórą tym miejscu żyje ten pasożyt. Niestety do zarażenia może dojść także drogą pośrednią( ręczniki, różne przedmioty, ubrania), bowiem świerzbowiec jest w stanie przeżyć nawet do 4 dni poza organizmem swojego żywiciela.

Objawy świerzbu Zarażenie się świerzbowcem ludzkim można zaobserwować zazwyczaj w okresie miesiąca-dwóch od momentu rozpoczęcia zagnieżdżenia się pasożyta w organizmie. Wyróżnia się następujące obawy świerzbu: intensywne swędzenie skóry, które nasilające się szczególnie nocą, gdy jest bardzo ciepło (wysoka temperatura aktywizuje samicę świerzbowca), można zaobserwować wzrokowo pojawienie się na skórze korytarzy wierzbowych świąd skóry wywołuje odruch drapania. Na jego skutek na skórze pojawiają się tzw. przeczosy, tj. liniowe ubytki skórne, występuję wysypka grudkowo-pęcherzykowa,. Jest ona widoczna w postać grudek i plam na skórze (tzw. osutka). Najczęściej zmiany wynikłe ze świerzbu obserwuje się dłoniach, tułowiu pośladkach, czy narządach płciowych. N ogół świerzb nie zajmuje pleców i twarzy. Występują jeszcze dwie odmiany świerzbu, tzw. zwierzęcy i najgroźniejsza odmiana tej choroby świerzb norweski. Objawami świerzbowca norweskiego są: suche, swędzące strupki. Powstają one wskutek złuszczania się naskórka i świądu w okolicach łuszczenia. Diagnoza i leczenie W przypadku zaobserwowania u siebie jakichkolwiek zmian skórnych, należy zgłosić się z nimi do lekarza dermatologa lub wenerologa Na podstawie wywiadu z pacjentem i zbadania zmienionej chorobowo skóry lekarz będzie w stanie stwierdzić, że doszło do zakażenia świerzbowcem. W przypadku wątpliwości specjalista może zlecić wykonanie badań mikroskopowych, które potwierdzą bądź zaprzeczą postawionej diagnozie.. Leczenie świerzbu polega na smarowaniu zarażonych miejsc specjalnym preparatem. Najczęściej stosuje się w tym celu krem z permetryną albo płyn z estrem benzylowym kwasu benzoesowego w oleju parafinowym. U dzieci zaleca się stosowanie maści krotamitonowej albo na bazie pasty cynkowej. Stosuję się doustne środki farmakologiczne. Bardzo skuteczna w zwalczaniu świerzbu jest lek pod nazwą Iwermektyna. Niestety jednak z uwagi na to, że u 2/3 pacjentów stosujących ten środek stwierdza się uczulenia nie jest zbyt powszechnie stosowanym lekiem. Zapobieganie Najskuteczniejszym sposobem na świerzb jest profilaktyka i nie dopuszczanie do zarażeń świerzbowcem. Podstawowym zaleceniem w profilaktyce jest przestrzeganie zasad higieny codziennej, a więc częste zmienianie bielizny, czy częste kąpiele. Ważne jest również unikanie kontaktu z osobami zarażonymi oraz wystrzeganie się przygodnych kontaktów seksualnych.

Wszawica łonowa Przyczyny choroby Wszy należą do zewnętrznych pasożytów ludzi i zwierząt, wśród gatunków atakujących człowieka wyróżniamy wesz ludzką, wywołującą wszawicę głowową i odzieżową, oraz wesz łonową. Żyje ona w obrębie włosów na wzgórku łonowym Stąd nazwa schorzenia) a niekiedy ( znacznie rzadziej ) w obrębie owłosienia dołu pachowego. Wszy łonowe osiągający 1,5 mm wielkości, jak i jego jaja, popularnie nazywane gnidami mogą być widoczne gołym okiem na skórze i owłosieniu okolic łonowych. Cykl rozwojowy wszy składa się z trzech faz: jaja, larwy oraz osobnika dorosłego. Gnidy przylepione są u nasady włosa, mają kolor biały, a po kilku dniach, tuz przed wykluciem larwy ciemnieją. Dorosłe osobniki są barwy brązowej, żyją około miesiąc, po osiągnięciu dojrzałości płciowej każdego dnia składają od kilku do kilkunastu jaj. Źródła zakażenia wszawicą łonową Zarażenia wszawicą łonową następuje poprzez bezpośredni kontakt. Są to często kontakty seksualne chociaż jaja mogą być przenoszone również przez odzież, pościel, czy używanie tych samych ręczników. Trzeba byś świadomym, że dorosła wesz ma zdolność skakania na znaczną odległość. Dlatego trzeba zachować dużą ostrożność, ponieważ każdy kontakt ze środowiskiem, w którym bytują wszy, może skończyć się zarażeniem. Z tego powodu choroba może dotykać całej rodziny lub osób mieszkających razem. Dotyczy to rożnego typu noclegowniach, akademików, przedszkoli, schronisk, czy innych miejscach dużych skupiskach ludzi, W odróżnieniu od częstej u dzieci wszy głowowej, wszawica łonowa stanowi głównie problem osób dorosłych. Objawy Wesz żywi się krwią. W miejscach ukąszeń powstają tak zwane plamy błękitne. Są to niewielkie sino zabarwionych zmiany. Powodują one, że osoba zarażona odczuwa uporczywy świąd.. Swędzenie odczuwa się przede wszystkim w okolicach: wzgórka łonowego, skóry w obrębie ud,

brzucha, okolic pachwin, brwi i rzęs (istnieją pojedyncze doniesienia o zajęciu przez wesz łonową tych regionów), Zasadniczo gatunek zajmujący okolice łonowe nie osiedla się w innych regionach ciała. Dolegliwości zwykle nie natychmiast po zarażeniu, lecz dopiero po kilku tygodniach. Niezależnie od w/w symptomów, sama wesz jak i jej odchody dość często przyczyniają się do powstawanie uciążliwych alergii. Metody leczenia Leczeniem wszawicy łonowej najczęściej zajmują się dermatolodzy lub wenerolodzy., Niestety ze względu na to, że choroba traktowana jest, jako wstydliwe schorzenie chorzy często opóźniają wizytę u lekarza, co opóźnia skuteczne leczenie. Bardzo ważną sprawą jest, aby terapią obejmować całą rodzinę bądź wszystkie osoby mieszkające razem i konicznie w tym samym czasie. Stosuję się specjalne preparaty w postaci maści, żeli, płynów, czy szamponów. Bardzo ważnym elementem terapii jest również zmiana pościeli i bielizny, oraz wypranie ich w wysokiej temperaturze, Naturalnie konicznie jest bezwzględne czasowe powstrzymywanie się od kontaktów seksualnych. Zalecanym zabiegiem jest także depilacja owłosienia łonowego. Standardowe procedury leczenia wszawicy łonowej przewidują stosowanie odpowiedniego preparatu w kilku cyklach, na przykład, co 7-10 dni. Celem takiego postępowanie jest zabicie pasożytów znajdujących się w różnych stadiach rozwojowych. Oprócz pierwotnego zwalczenia form dorosłych, należy poczekać na wyklucie się larw z gnid i ponowić kuracje. Wesz łonowa na szczęście należy do gatunków, które nie przenoszą innych poważnych bakteryjnych i wirusowych chorób zakaźnych. Na tym zakończymy omawianie chorób wenerycznych. Jak wspomnieliśmy wyżej schorzenia te nie są jedynymi niebezpieczeństwami, które czyhają na amatorów przygodnych przygód seksualnych. Mamy tu na myśli choroby, które są roznoszone przez pocałunek. Nie wszyscy wiedzą, ale pocałunek ma swój dzień w kalendarzu (6 czerwca przypada Światowy Dzień Pocałunku) i w dzisiejszych czasach bardzo trudno wyobrazić sobie bez niego codziennych relacji. Jak bardzo lubimy się całować dowodzą tego statystyki: w ciągu życia robimy to ponad 20 tysięcy razy. Ponoć są dowody na to, że regularne całowanie pozwala przedłużyć życie o kilka lat. Podobno pocałunek dotlenia, poprawia pracę serca i odżywia nasze komórki. Mechanizmy fizjologiczne pocałunku

W chwili całowania w mózgu uaktywniają się ośrodki odpowiedzialne za emocje: wzrasta produkcja hormonów szczęścia, serotoniny oraz endorfin. Podnosi się też poziom odpowiedzialnego za pożądanie testosteronu, wyostrzają zmysły i podnosi ciśnienie krwi. Można zaobserwować zmiany na skórze. Staje się ona cieplejsza i nabiera żywszej barwy. Cóż w momencie całowania się mało nas to obchodzi, ale w trakcie pocałunków wymieniamy się około 40 tysiącami drobnoustrojów. Taka niekontrolowana wymiana: może niestety oznaczać prawdziwe zdrowotne kłopoty, których skutki odczuwalne są czasami przez całe życie. Choroby, którymi można zarazić się przez pocałunek: Mononukleoza Mononukleoza nazywana jest chorobą gorących pocałunków. Warto jednak wiedzieć do przeniesienia groźnych wirusów wystarczy niewinny całus. Są one przenoszone przez kontakt ze śliną lub wydzieliną z nosa osoby zakażonej. Znacznie rzadszymi źródłami są przedmioty należące do chorego, np. sztućce. Objawy Można je spostrzec zazwyczaj dopiero po upływie 1-2 miesięcy od momentu zakażenia. Występują wtedy bóle głowy, dreszcze, gorączka powiększenie węzłów chłonnych, głównie znajdujących się na szyi. Czasami można zaobserwować powiększenie się śledziony oraz zażółconą skórę (nieco podobnie jak przy chorobach wątroby). W większości przypadków objawy utrzymują się do dwóch tygodni, jednak pełne wyzdrowienie następuje dopiero po 2 3 miesiącach. Leczenie Mononukleozaje pomimo, ze jest schorzenie bardzo zakaźnym na ogół nie jest groźna. Niestety u niektórych osób, zwłaszcza z obniżoną odpornością, może dojść do poważnych powikłań, np. zapalenia wątroby czy opon mózgowych lub nawet pęknięcia śledziony. Stosuje się leczenie objawowe, np. podając choremu środki przeciwgorączkowe, czy preparaty od bólu gardła. W związku z tym, że mam ona objawy podobne do schorzeń typu infekcyjnego bywa mylona z wieloma innymi schorzeniami, np. anginą lub zapaleniem zatok. Z tego powodu podaje się (czasami) błędnie antybiotyki, które w przypadku tej choroby mogą wręcz wywołać ostrą reakcję alergiczną. Opryszczka Nie jest prawdą, że aby się zarazić opryszczyczką trzeba całować kogoś z ranką na ustach. Niestety herpeswirus, który wywołuje opryszczkę i bez takich ranek może przenieść

się na osobę zdrową. Zarazić się można wcześniej, gdy pęcherzyki nie są jeszcze widoczne, a pojawiają się pierwsze symptomy choroby takie jak kłucie, mrowienie, swędzenie. Podobnie, jak np. mononukleozie przez lata wirus odpowiedzialny za opryszczkę, może pozostawać w organizmie w stanie utajenia. Umiejscowia się on w zwojach nerwowowych.. W sprzyjających okolicznościach staje się aktywny. Może tak się stać w momentach wystąpienia stresu, gorączki, w takcie długiego opalania, przegrzania czy wychłodzenia,. Przyczyną jego uaktywnienie się Mozę być zwykła niestrawność, czy u pań - miesiączka. Warto wiedzieć, że zarażenie może nastąpić nie tylko w czasie całowanie kogoś z opryszczką, ale także w wyniku kontaktu z jego skórą. Wirus opryszczki może się równie łatwo przenosić podczas intymnych kontaktów oralnych. Powstaje wtedy opryszczka narządów płciowych. Objawy występują najczęściej do tygodnia po kontakcie z zakażonym partnerem. Objawy opryszczki narządów płciowych są podobne, tyle, że dotyczą miejsc intymnych. Wprawdzie po kilku tygodniach ustępują, wirus pozostaje i może powodować nawroty. Angina - Grypa - Sepsa Ta popularna i wbrew pozorom niebezpieczna choroba może być konsekwencją całowania. Na początku chory odczuwa drapanie w gardle, a już po kilku godzinach nie sposób coś przełknąć bez bólu.. Najczęściej wywołują ją bakterie, zwykle paciorkowce znajdujące się w ślinie chorego. Niestety na zakażenie najbardziej podatne są dzieci. Bywa też i tak, że w samych migdałkach bytują "uśpione" bakterie, które uaktywniają się, gdy jesteśmy osłabieni, wywołując anginę. Gdy do organizmu wtargną chorobotwórcze zarazki, namnażają się przez 3-5 dni. A potem nagle rośnie nam temperatura (czasami może dojść do 40 C), mamy dreszcze, boli nas gardło (zwłaszcza przy przełykaniu) i głowa. U niektórych chorych występują nudności i/lub wymioty. Węzły chłonne są powiększone i bolą przy dotykaniu. Takie dolegliwości utrzymują się 7-10 dni. W przypadku gdy na a migdałkach pojawia się biały nalot występuje tzw. angina ropna. Warto wiedzieć, że niedoleczone zakażenie paciorkowcem może wywołać groźne choroby serca, stawów i nerek, a nawet Sepsę. Bliskie kontakty to także ryzyko złapania grypy lub wirusa grypopodobnego. One też jak większość chorób typu bakteryjno-wirusowego przenoszone są głównie poprzez kontakt ze śluzówkami jamy ustnej. Wirus grypy nie występuje u zakażonej osoby w innych tkankach, oprócz układu oddechowego. Trzeba pamiętać,że grypa to niebezpieczna choroba, które może powodować wiele groźnych powikłań (zwłaszcza ta nieleczona)do najgroźniejszych powikłań grypy należą: Zapalenie płuc, zapalenie mózgu, mięśni, mięśnia sercowego i osierdzia, Bóle stawów, mięśni, gorączka i uczucie rozbicia mogą być objawem zakażenia przenoszonymi wraz ze śliną pneumokokami lub meningokami, które mogą wywołać sepsę. Objawy są nieco podobne jak w czasie grypy, jednak zaniepokoić powinno zwłaszcza pojawienie się na skórze czerwonych plamek, które po przyłożeniu do skóry szklanki, nie

znikają tak jak zwykła wysypka. W przypadku podejrzenia sepsy trzeba jak natychmiast uda się do szpitala. O powodzeniu leczenia decydują godziny, a niekiedy nawet minuty. Cytomegalia To choroba, którą wywołuje cytomegalowirus. Atakuje głównie gruczoły ślinowe. Możemy zarazić się nią m.in. przez bezpośredni kontakt z płynami ciała, np. śliną. Cytomegalię wywołuje cytomegalowirus, a osoby, które przebyły chorobę są jego nosicielami. W organizmie pozostaje on nieaktywny, nie stwarzając zagrożenia, to znaczy, że przechorowanie cytomegalii daje odporność. Wirus jednak jest bardzo niebezpieczny szczególnie dla kobiet ciężarnych i karmiących, niemowląt i małych dzieci oraz dla osób z mocno obniżoną odpornością. Zachorowanie na cytomegalię w ciąży często kończy się poważnymi skutkami dla płodu. W pierwszym trymestrze jest najbardziej niebezpieczne i najczęściej prowadzi do poronienia lub powstania wad u dziecka, zwłaszcza w obrębie układu nerwowego. W drugim i trzecim trymestrze cytomegalia może doprowadzić do przedwczesnego porodu. W tym czasie istnieje również ryzyko powstania wad płodu. Niektóre konsekwencje infekcji wewnątrzmacicznej mogą ujawnić się po narodzinach dziecka w postaci zapalenia płuc, poważnej żółtaczki. Ze względu na bezobjawowy przebieg choroby lub występowanie objawów niecharakterystycznych, rozpoznanie potwierdza dopiero wykonanie badania krwi w kierunku przeciwciał klasy IgM i IgG. Próchnica Z przenoszeniem się próchnicy podczas całowania nie jest sprawa jednoznaczna, Istnieje pewna teoria ( nie wiadomo, kto jest jej autorem,)według której całowanie zapobiega współczesnej pladze, czyli próchnicy. Jej zwolennicy przekonują, że intensywne całowanie wzmaga wydzielanie śliny, która jest przecież naturalnym środkiem czyszczącym jamę ustną. Tej tezie przeczy jednak prestiżowe pismo "Journal of the American Dental Association" podając wyniki badań, które mówią, że bakterie odpowiedzialne za próchnicę mogą przenosić się wraz ze śliną. Fakt, że chętnie całujemy dzieci, jest, więc przyczyną ich poważnych problemów ze zdrowym uśmiechem. A wszystkiemu winne są bakterie, które żyją w ślinie oraz w płytce nazębnej. Całowanie się to możliwość najłatwiejszego "zarażenia" drugiej osoby. Łatwość przenoszenia się tych drobnoustrojów nie tylko u dzieci zależy od wielu czynników, jak częstotliwość całowania, kondycja układu immunologicznego danej osoby, dieta i ogólny stan zdrowia jamy ustnej. Reasumując sprawę chorób wenerycznych i przenoszących się za pomocą pocałunku należy stwierdzić, że tak i wielu innych dziedzinach życia zaleca się zdrowy rozsądek i ostrożność, a przede wszystkim odpowiedzialność. Najrozsądniejszym wyjściem jest seks z jednym pernerem/parnerką, do którego mamy zaufanie bądź, jeśli decydujemy się na przygodny seks to wyłącznie z zabezpieczeniem w