Inauguracja roku szkolnego 2015/16 1 września rozpoczęliśmy rok szkolny 2015/2016. Dla naszego liceum to szczególna data. To właśnie w tym roku obchodzimy jubileusz 70-lecia naszej szkoły, a co za tym idzie szczecińskiej oświaty. Uroczystość rozpoczęliśmy uroczystą mszą świętą, która odbyła się o godzinie 8 w Bazylice Katedralnej. Po eucharystii uczniowie, absolwenci, nauczyciele i goście przeszli ulicami Szczecina pod gmach liceum. W przemarszu uczestniczyły także poczty sztandarowe szczecińskich szkół. Wszystkich zebranych przed szkołą przywitała Pani Dyrektor, Ewa Budziach. Odczytując Akt Erekcyjny Pierwszego Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie oficjalnie otworzyła uroczystość 70-lecia. Następnie uczniowie złożyli kwiaty pod tablicą upamiętniającą pionierów szczecińskiej oświaty. Następnie uczniowie złożyli kwiaty pod tablicą upamiętniającą pionierów szczecińskiej oświaty. Dalsza część uroczystości odbyła się w auli szkolnej. Dla zebranych gości Szkolne Koło Teatralne wystawiło spektakl. Wielu z widzów wprawił on w zadumę odnośnie wspomnień i przeszłości. Młodzi artyści przekazali nam, że warto jest pamiętać i szanować historię. Wraz z uczniami wystąpiła Pani Maria, jedna z pierwszych uczennic LO1 oraz absolwenci. Po oficjalnej inauguracji roku szkolnego, w czasie której usłyszeliśmy wiele przemów przyszedł czas na coś dla ciała, czyli poczęstunek. Tego dnia szkolna hala sportowa zmieniła się w salę restauracyjną, gdzie pomiędzy wspominkami ze szkoły można było skosztować wiele smakowitych potraw i słodkości.
Jedynka we wspomnieniach 4 września zaraz po zajęciach lekcyjnych odbył się dzień otwarty naszej szkoły dla jej absolwentów. Zorganizowano także możliwość spędzenia tego popołudnia na sportowo, poprzez uczestnictwo w rozgrywkach piłki nożnej, bądź siatkówki Wielu z nich zebrało się w auli, gdzie można było podzielić się wspomnieniami z czasów edukacji w ILO. Opowiedzianych zostało wiele naprawdę ciekawych historii. Jedna z Pań opowiadała o tym, jak Pani Janina Szczerska (pierwsza dyrektorka ILO) dbała o swoje uczennice. Podała wiele przykładów to udowadniających. Jednym z nich była opowieść o tym, jak Pani Szczerska prosiła wojskowych, którzy zajmowali się przewozem dziewcząt na wykopki żeby po pracy odwozili każdą pod dom. Innym, równie miłym wspomnieniem podzielił się z nami Pan Piotr Winnicki, lider powstałego w ILO zespołu Vinders. Opowiedział o koncercie, który grali w auli około 45 lat temu. Było na nim tyle skaczącej publiczności, że w pewnym momencie groziło to katastrofą budowlaną, o czym mówiono nawet w ogólnopolskich wiadomościach. Z tego powodu widzowie zmuszeni byli wczuć się w muzykę na siedząco. Pan Piotr twierdzi, że nigdy nie zapomni tego koncertu, ponieważ to był jedyny raz, gdy widział jak grupa około 1000 osób siedzi po turecku na podłodze bujając się w rytm utworów z uniesionymi ku górze dwoma palcami. Tak wiele wspomnień, jak liczna nasza "jedynkowa" społeczność, Podobne opowieści i historię szkoły możecie przybliżyć sobie poprzez przeczytanie napisanej z okazji 70-lecia monografii, która jest dostępna w naszej szkolnej bibliotece.
Rocznik 68' klasa G Rocznik 69' klasa G Pani Barbara Mucha - Kaczmarek (absolwentka i nauczycielka ILO)
Bal Absolwentów ILO 5 września w Restauracji Zamkowej w Szczecinie odbył się Bal Absolwentów. Brało w nim udział ok. 200 osób. Wszystkich z nich przy wejściu witała Pani Dyrektor, Ewa Budziach oraz Panie Wicedyrektor Wioleta Dydo i Anna Marsula. Impreza rozpoczęła się od poczęstunku. Goście zasiedli przy stolikach. Ich miejsca wyznaczone były według roku zdawania matury. Wzniesiono toast za 70-letnią szkołę, czyli za całą społeczność szkolną pierwszego Liceum Ogólnokształcącego- nauczycieli, absolwentów, uczniów oraz przyjaciół szkoły. Następnie przyszedł czas na trochę ruchu. Rozbrzmiał polonez, a wszyscy goście ustawili się do wspólnego tańca. Parami prowadzącymi była Pani Ewa Budziach wraz z Norbertem Obryckim, senatorem RP oraz Pani Wioleta Dydo z Panem Tadeuszem Staśkiewiczem. Z pomocą Pani Stanisławy Staśkiewicz uczestnicy zaprezentowali wspaniały, choć spontaniczny pokaz taneczny. Dla wielu z nich był to niezwykły powrót do czasów maturalnych, gdy ostatni raz tańczyli poloneza. Podczas balu wystąpiły dwa zespoły. Jako pierwszy przykuł uwagę chór pań 80 +, który założyły dzień wcześniej na wieczorze wspomnień, który odbył się w szkolnej auli. Współzałożycielką jest Pani Maria, jedna z najstarszych absolwentek LO1,która wystąpiła wraz z kołem teatralnym na inauguracji roku szkolnego 1 września. Drugi zespół to Vinders. Zespół ten powstał w "jedynce" w roku 1979. Była to jedna z pierwszych szczecińskich grup tworzących nowy w tym czasie nurt, tak zwaną "Muzykę Młodej Generacji". Wraz z występami rozpoczęła się zabawa. Pierwsze, najodważniejsze pary wyszły na parkiet w czasie, gdy Vinders grało swoją przedostatnią piosenkę. Wtedy właśnie impreza się rozkręciła i trwała aż do białego rana.
Andrzej Ciechanowicz Urodził się 16 kwietnia 1963 w Goleniowie. W roku 1982 zakończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 im. Marii Skłodowskiej Curie w Szczecinie, aktualnie jest kierownikiem Katedry Diagnostyki Laboratoryjnej i Medycyny Molekularnej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie oraz szefem Zakładu Biochemii Klinicznej i Molekularnej. Od 2008 roku prorektor do spraw nauki PUM. Ma dwie specjalizacje: chorób wewnętrznych, hipertensjologii (dziedzina medycyny zajmująca się przebiegiem i leczeniem nadciśnienia tętniczego). Interesuje się historią - przede wszystkim historią nauki, muzyka klasyczną oraz współczesna literaturą kryminalną. Karolina Gabryś
Bartłomiej Kasprzykowski Urodził się 19 maja 1977 w Szczecinie. Wychował się na szczecińskim prawobrzeżu (jego rodzice wciąż mieszkają na Osiedlu Słonecznym) i ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie.Jako mały chłopiec marzył o wielu zawodach. Zastanawiał się nad zawodami takimi jak : pilot, strażak, kosmonauta i policjant, jednak zdecydował się na bycie aktorem. Jak to się stało? Pewnego dnia, w filmie, który oglądał zabito jednego z bohaterów. Bardzo to przeżył. Zrozumiał, że będąc aktorem może się wcielić w każdy z tych zawodów i dodatkowo będzie w pewnym sensie nieśmiertelny. Ta fascynacja w wieku dziecięcym zaowocowała w przyszłości. Pan Kasprzykowski w 2000r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego we Wrocławiu. Zaraz po studiach był aktorem Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Obecnie z teatrem In Vitro w Lublinie. Najwięcej sławy przyniosły mu role w serialach Magda M, Halo Hans!, Ranczo oraz Przyjaciółki. Martyna Fibich
Helena Majdaniec Urodziła się w Mylsku na Wołyniu, 5 października 1941 roku. Od 1946 r. mieszkała w Szczecinie gdzie ukończyła ILO i szkołę muzyczną II stopnia. Jako artystka zadebiutowała w 1962 roku w klubie studenckim "Pinokio". Koncertowała z takimi gwiazdami jak np.: W 1968 wyemigrowała do Francji gdzie występowała w kabaretach i we francuskiej telewizji. Przez długoletni okres swej kariery zdobyła miano "królowej twista". Tuz przed śmiercią chciała znów zamieszkać w ziemi ojczystej i tu również roztaczać swą pozytywną energią. Jednak juz 18.01 2002 roku zmarła. Jej ciało leży na szczecińskim cmentarzu centralnym. Wracając do ojczyzny, w roku 2001, wciąż czekała na swoje szczęśliwe zakończenie. To tutaj, w Polsce chciała ułożyć sobie życie. Każda jej historia miłosna kończyła się jednak niepowodzeniem. Dlaczego? Helena zbyt mocno przywiązywała się do ludzi, zbyt bardzo im ufała i zbyt często pragnęła nieść pomoc. Gdy moi rodzice poznali Panią Majdaniec chciała ona wdrażać w życie trasę koncertową po Polsce, która miała przypomnieć jej dawne hity i podbić serca młodszej publiczności. Mimo swojego wieku była wielką, pełną energii i chęci do życia artystką. To co osiągnęła we Francji było dla niej niezwykłą przygodą, z którą nie rozstała się do samego końca. Moja mama nadal ze wzruszeniem wspomina wycinki z francuskich gazet, które Pani Helena nosiła zawsze przy sobie i jej oryginalne nakrycia głowy. Moim rodzicom zapadła w pamięć także jej niepoprawna nadzieja i optymizm. Mimo swej wielkiej popularności Helena Majdaniec pozostała skromną, ciepłą i serdeczną kobietą, dzięki której każdy z nas potrafi zanucić "zakochani są wśród nas" czy "rudy, rudy rydz".
Kamienica, w której mieszkała Helena Majdaniec (ul. Wojska Polskiego w Szczecinie) Grób Heleny Majdaniec znajdujący się na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie Monika Stojko
Milita Nikonorov Magdalena Curyło, dziś znana jako Milita Nikonorov, jest polską projektantką mody i absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Doświadczenie w zawodzie projektanta zdobywała podczas pokazów i sesji zdjęciowych, takich jak: Prowokator (2003), Warsaw Fashion Street (2007), Gryf Fashion Show (2008) oraz Fashion, Music, Film (2008). W 2014 roku Milita wzięła udział w pierwszej polskiej edycji programu Project Runway, w którym zajęła 5. miejsce. Jej marka Nikonorov istnieje na rynku już od dziesięciu lat. W jej pracach widać inspiracje rodzimą historią i tradycjami. Milita chętnie wykorzystuje motywy ludowe, które pojawiają się w jej projektach w nieszablonowy, nowoczesny sposób. Stroje marki Nikonorov nosiło już wiele znanych kobiet, między innymi Otylia Jędrzejczak. Chociaż obecnie mieszka w Łodzi, jej dzieciństwo i lata młodzieńcze związane są ze Szczecinem. Tu się urodziła i uczęszczała do szkoły. Nikonorov wspomina, że już jako dziecko wiedziała, że zostanie projektantką mody i wytrwale dążyła do osiągnięcia upragnionego celu. Od babci nauczyła się krojenia, modelowania i szycia, i to właśnie z nią wybierała się na spacery po Parku Kasprowicza i Jasnych Błoniach. Kiedy przyszedł czas na wybór liceum, tak jak i my, zdecydowała się na I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie. Milita bardzo miło wspomina czasy liceum. Już wtedy lubiła wyróżniać się z tłumu i swoim ubiorem wyrażać siebie. Wraz z przyjaciółką przerabiały i szyły ubrania, tworząc z nich własne połączenia i stylizacje. Wyjątkowe pomysły i pomoc w zakresie ubioru jaką oferowała Milita swoim szkolnym koleżankom sprawiły, że zaczęła sprzedawać swoje projekty jeszcze w liceum. Jak mówi, niektóre z jej pierwszych klientek pozostały z nią do dziś. Jak wiele nastolatek, Milita prowadziła bardzo aktywny tryb życia. Oprócz nauki i projektowania, prowadziła wraz z mamą zespół taneczny. Przyznaje, że i jej nie ominął okres buntu młodzieńczego, ale zaraz dodaje, że starała się buntować mądrze i pożytkować nadmiar energii w twórczy sposób. W 2001 roku Nikonorov ukończyła liceum i niedługo później otworzyła w Szczecinie swoje pierwsze atelier. Z lokalem wiąże się ciekawa historia - kiedy Milita po raz pierwszy spotkała się z właścicielką lokalu, ta powiedziała do niej Po co ci to? I tak zaraz wyjedziesz!. Przepowiednia okazała
prawdziwa, gdyż niedługo potem Milita poznała swojego przyszłego męża i postanowiła zacząć wspólne życie od nowa, tym razem w Łodzi. Tam ukończyła studia, udoskonaliła swoje umiejętności i nawiązała wiele kontaktów z branży krawieckiej. Choć obecnie to Łódź jest jej domem, tęskni czasem za Szczecinem i stara się tu często wracać. Na koniec chcielibyśmy jeszcze podzielić się z Wami jednym bardzo pozytywnym komentarzem Militii. Zapytana o styl Szczecinianek powiedziała: Szczecinianki są odważne i nie boją się podkreślać swojej kobiecości. Wyróżniają się na tle innych. Oprócz tego są przepiękne!. Nie pozostaje nam nic innego jak przyjąć ten komplement i kontynuować tradycję ubierania wyjątkowych i kreatywnych stylizacji. Martyna Fibich
Norbert Obrycki Urodził się 22 listopada 1972 roku w Szczecinie. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące. Jest abslowentem filologii germańskiej na Unierwestyecie Szczecińskim oraz stiudium itengracji europejskiej w Krajowej Szkole Andministracji Publicznej. Został nagrodzony stypendiami z zagranicznych uczelni m.in w Berlinie i Wiedniu. W 2006 roku został wybrany na radnego sejmiku województwa zachodniopomorskiego, a następnie powołany na marszałka naszego województwa. Urząd ten sprawował do 2008 roku. Pan Obrycki wciąż wykazuje zaangażowanie w życie naszego liceum. Brał udział w obchodach 70-lecia, w czasie których opowiadał o swoich szkolnych wspomnieniach. Dodatkowo jego zasługą jest wyjazd 4 uczniów naszej szkoły na niedawno odbyty się mecz reprezentacji Polskiej z Gibraltarem, ponieważ podarował Nam cztery bilety na stadion narodowy. Martyna Fibich
Natalia Szostak Artystka wizualnej sztuki, jej koneserka oraz wieczna fanka. Urodzona w 1980 roku w Szczecinie. Po ukończeniu naszego liceum, mając lat 19, nabywała doświadczenia i czerpała inspiracje w takich miejscach na świecie jak Paryż, New York City czy San Francisco. Właśnie w tym ostatnim mieście w 2007 roku ukończyła San Francisco State University (kierunek: malunek oraz rysunek). Jednak absolwentka I liceum nie zapomniała o rodzinnych stronach. Pięć lat później z sukcesem ukończyła kierunek grafiki na Akademii Sztuki w Szczecinie. Ma na swoim koncie pięć indywidualnych wystaw w Berlinie, Poznaniu i Szczecinie a także wiele wystaw zbiorowych w wielu, polskich miastach. Jednym z jej największych sukcesów okazała się Nagroda Artystyczna Miasta Szczecin za 2013r. To nagroda za całokształt ciężkiej pracy oddanej sztuce i kulturze, jaką Natalia oddawała w swoich dziełach. Perełką jej kariery zdecydowanie nazwać można projekt Platerówka stworzony w ramach programu 1\1 Mistrz i Uczeń. Artystka skupiła się na najbliższym otoczeniu na swojej wspólnocie mieszkaniowej (przy ul. Emilii Plater). Środkiem świata tego przedsięwzięcia jak to określa autorka, jest rosnąca na głównym podwórzu spółdzielni lipa. Drzewo to przez 6 miesięcy było poniekąd spoiwem łączącym wszystkich członków projektu, pomogło zdefiniować ich miejsce na tle Szczecina.W trakcie trwania Platerówki urzeczywistniono wiele ciekawych pomysłów m.in. nakręcenie filmu dokumentalnego z mieszkańcami kamienicy, pokaz site specific, przyozdobienie na Boże Narodzenie jakże istotnej lipy. 28 lutego ubiegłego roku odbyła się wystawa 26 prac plastycznych lokatorów Platerówki, stworzonych na identycznych plastrach drewna. Pokaz ten zamknął i uwieńczył cały projekt.. Warto także wspomnieć o samym programie 1\1 Mistrz i Uczeń, w który także zaangażowała się artystka i solidnie wpisała się w jego sukces. Głównym celem programu było objęcie opieką młodych, kreatywnych ludzi, aby ich talent, pozostawiony bez opieki nie obumarł i nie przestał rozwijać się zanim na dobre zacznie. Twórcy zapraszają młodych artystów i animatorów kultury, którzy mają pomysł na jej rozwój w określonych dziedzinach. Wybranych dziesięciu otrzymuje wsparcie mistrzów i animatorów, a także zastrzyk gotówki w postaci 6 000zł na rozwój idei. Całe piękno polega na
wydobyciu talentu drzemiącego w młodych ludziach i oszlifowaniu go poprzez kulturalny dialog z doświadczonymi ludźmi. Program zakończył edycję w 2014 roku, ale miejmy nadzieję, że powróci z jeszcze większym powiewem świeżości i energii. Natalia Szostak zdecydowanie sprawia, że Szczecin staję się z roku na rok coraz bardziej uwrażliwiony na sztukę a także namawia mieszkańców do czerpania z niej garściami, bacznego rozglądania się i odkrywania w sobie pokładów wszelakiego talentu i objawienia w sztuce. Zuzanna Romańska
Krzysztof Warlikowski W roli jednego z najważniejszych reżyserów teatralnych i operowych w Europie. Urodził się 26 maja 1962r., w Szczecinie. Pracuje w Polsce, jednak wystawia sztuki także na zagranicznych scenach, takich jak: Francja, Niemcy, Holandia i Izrael. Jego spektakle brały udział w najważniejszych festiwalach teatralnych na świecie. Studiował historię, filozofię i filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz historię teatru greckiego w École Pratique Des Hautes Études na Sorbonie. Zdobył dyplom na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Szanowany w świecie teatru, uznany za prowokatora, którego miano uzyskał, wystawiając Roberto Zucco Bernarda-Marie Koltèsa w Teatrze Nowym w Poznaniu. Jednym z najważniejszych autorów dla niego jest Szekspir. Notatnikowi Teatralnemu powiedział: Cenię w nim niezgodę na kompromisy i chęć nazywania całego świata, a nie skrawka rzeczywistości. Do tej pory wyreżyserował jego dramaty jedenaście razy. Szczególnie interesują i fascynują go Biblia i antyk. Reżyser inscenizuje również opery. Uznano go za jednego z najważniejszych twórców operowych w Europie. "Opera jest więzieniem" - mówił reżyser. - "Do jakiego stopnia uda się nam w nim stworzyć enklawę wolności, to problem podstawowy i najważniejszy. Zadaniem reżysera jest zaś wpuścić życie w struktury narzucone przez partyturę i skostniałą konwencję." Jego spektakle bulwersują i zachwycają. Nie pozwalają się zrelaksować, odetchnąć. Nakłaniają do myślenia, dotykają intymnych, głęboko skrywanych uczuć. "Teatr Warlikowskiego jest dla widzów miejscem głębokiej psychodramy. Nie psychoanalizy, bo ta dokonuje się później, już po wyjściu z teatru i na własną rękę" - pisał o nim Piotr Gruszczyński.
Krzysztof Warlikowski jest jednym z najważniejszych twórców teatralnych i operowych, gra tę rolę od swoich studenckich czasów, poświęcając się jej w pełni. Gra rolę, którą sam sobie napisał. Gra w spektaklu, który sam sobie wyreżyserował. Najpiękniejszą rolę, w najpiękniejszym spektaklu na największej życiowej scenie sukcesu. Aleksandra Koroluk
Wojciech Wysocki Swoją przygodę z kamerami zaczął już na trzecim roku studiów. Zagrał wtedy w telefilmie Gerarda Zalewskiego Dom moich synów. Jego debiutancką rolą było wcielenie się w czarny charakter młodego pianisty w melodramacie Jana Batorego Can amore. W tym samym roku ukończył PWST w Warszawie. Występował w około 14 różnych teatrach w Polsce. Jesteśmy w stanie zobaczyć go na ekranie w około 100 rolach jak i usłyszeć w 10 ekranizacjach, gdzie podkładał głos. Jest znakomitym recytatorem i wykładowcą cyklicznych poetyckich warsztatów i spotkań. Jego interpretacje cieszą się szerokim gronem zwolenników, ponieważ pełne są pasji i ujawniają niezwykle szeroki wachlarz aktorskich umiejętności. Mogliśmy również zobaczyć go w sztuce,, Dziwna Para, która była odgrywana na deskach naszego szczecińskiego teatru. Na co dzień możemy oglądać go w Ranczo jako doktora Wezóła oraz w serialu Na Wspólnej, w którym gra Jerzego Dudka. To właśnie w Szczecinie Pan Wojciech spędził całe dzieciństwo oraz młodość. Tutaj również poznał swoją pierwszą miłość, osoby, które go znały, w szczególności kobiety uważały go za "ideał na trzy miesiące", ponieważ nie umiał związać się na dłużej i chętnie romansował. Do jednych z najlepszych wspomnień aktor zalicza również grę w młodzieżowej drużynie koszykówki,,pogoń Szczecin. Jego pierwszym pomysłem na siebie było dziennikarsko sportowe, lecz przybrana ciocia, wybitna poetka Joanna Kulmowa odwiodła go od tych planów. Dostrzegła w nim iskrę talentu, kazała nauczyć się wiersza i zdawać do PWST. Pan Wojciech wybrał Tuwima Piękne krawaty, lecz cóż mi po nich, kiedy jestem garbaty - utwór taki a nie inny, ponieważ w tym czasie był nieszczęśliwie zakochany.
W wieku 35 lat musiał zmierzyć się z groźnym nowotworem, zmagał się z nim dwukrotnie i nie dał za wygraną. Jego pozytywne nastawienie i walka poskutkowały sukcesem. Dziś aktor święci triumfy na scenie i ekranie, cieszy się rodzicielstwem, a po raku pozostało już tylko wspomnienie. Nikola Podzińska
W latach 90 Urząd Miasta wytypował ILO do promowania zdrowia w szerokim zakresie. Istniało wtedy zafascynowanie na koszykówkę. Rozpoczęło się ono wraz z licencją polskiej telewizji na emitowanie meczów amerykańskiej ligi koszykówki NBA. W szkole młodzież wykazywała duże zainteresowanie i chęć uprawiania tej dziedziny sportu. Z tego powodu powstały szkolne ligi. W 1997 roku ILO zorganizowało zawody. Była to tzw. Koszykariada. Odbyła się na szkolnej sali gimnastycznej. Rozgrywki odbywały się miedzy nauczycielami, absolwentami i uczniami naszego liceum oraz sąsiedniego VILO. Główną organizatorką i pomysłodawczynią wydarzenia była Pani Jadwiga Staśkiewicz- nauczycielka wychowania fizycznego w ILO. Impreza okazała się sukcesem. Drużyny były zdyscyplinowane i zacięte w walce, ale pamiętały, że robią to głownie dla zdrowia i zabawy. Atmosferę podczas meczów podgrzewali wierni kibice. Tak wielkie zainteresowanie i ciągła chęć sportowych rywalizacji między szkołami spowodowała, że organizowano kolejne edycje Koszykariady. Odbyło się ich jeszcze cztery. Kolejne były jednak większymi wydarzeniami, które odbywały się na WDS-sie. W organizację zawodów zaangażowana była cała społeczność szkolna. Klasy proszone były o przygotowanie nakryć głowy, bezpiecznych instrumentów do kibicowania i namalowanie transparentów. To właśnie uczniowie składali się na sponsorowanie wydarzenia. Z zamieszczonych niżej danych wyczytać możemy, że nie były to ogromne sumy, ale razem dawały wiele możliwości. Pewnie, gdyby nie mobilizacja i chęci młodzieży z naszej szkoły tak wiele nie udało by się zdziałać. W czasie zawodów wykazać się mogli nie tylko sportowcy. Organizowane były konkursy plastyczne. Nagrodą dla trzech osób, które wykonały najlepszą prace było stypendium językowe ufundowane przez Michała Wnęka, dyr. szkoły języka angloamerykańskiego w Szczecinie. Odbywały się także takie konkurencje jak zawody na najlepszy transparent lub najlepiej przebraną klasę. Wszystkie konkursy ograniczały się do tematów sportu, zdrowia i prawidłowego odżywiania. Atmosferę w czasie zawodów podgrzewała nie tylko liczna i zaangażowana w mecz publiczność, ale także nasz szkolny zespół cheerleaderek. Była to grupa 12 dziewczyn, które pod okiem Pani Jadwigi Staśkiewicz ćwiczyły 3 razy w tygodniu wiele układów, by w czasie Koszykariady móc jak najlepiej dopingować zawodników. Ambicje Dziewczyn Bosmana (bo tak nazywała się ta grupa) nie ograniczały się jedynie do tego
wydarzenia. W 2000 roku pojechały na Ogólnopolski Konkurs Cheerleaderek, który odbył się w Sosnowcu, skąd nie wróciły z pustymi rękoma. Przywiozły ze sobą puchar za zajęcie drugiego miejsca. Koszykariada była inicjatywą przekonującą na wesoło, że warto prowadzić zdrowy tryb życia. Walczący na boisku nauczyciele (np.: Pan L. Koszubowski, Pan P.Jarzynka, Pan J. Usowicz) i dyrektorzy szkół (Pan Jan Trzeciak, Pani Maria Zalewska ) zapewne byli wtedy dla uczniów przykładem, a może nawet wzorcem. Obserwowanie gry "fair play" belfrów z pewnością uczyło przyjacielskiego nastawienia do zawodnika. Niestety Koszykariada jest teraz opowiadana tylko jako historia szkoły. W późniejszym okresie wraz z nowymi trendami w dyscyplinach sportu zmieniono zawody na Siatkariadę. Jednak dziś obydwie wersje tego wydarzenia odeszły w zapomnienie na rzecz Szkolnych Dni Sportu. Może kiedyś uda się jeszcze odtworzyć tak wspaniałą inicjatywę jaką była Koszykariada? Kto wie...miejmy taką nadzieję!
Opracowali: Martyna Fibich i MIkołaj Szularz
Opieka merytoryczna: Pani Monika Dąbrowska Redaktor Naczelny : Martyna Fibich Redaktor Techniczny: Martyna Fibich Grafik: Zuzanna Romańska Fotorelacja Monika Stojko, Mikołaj Szularz, Martyna Fibch Karolina Gabryś Nikola Podzińska Aleksandra Koroluk Monika Stojko Zuzanna Romańska Bądżcie na bieżąco! Polubcie naszą stronę na facebooku! https://www.facebook.com/g%c5 %82os-Jedynki- 706432379485080/timeline/?ref=nf Macie jakieś propozycję lub ogłoszenia? Chcecie się pożalić? A może kogoś pochwalić? Piszcie do nas! glos_jedynki@wp.pl