Wyposażenie oddziałów szpitalnych w jednolitym rozporządzeniu ministra zdrowia? W działalności placówek ochrony zdrowia związanej z wyposażaniem w sprzęt i aparaturę medyczną, trudno jest odnieść się do wymogów zawartych w licznych aktach prawnych. Rozwiązaniem tego problemu mogłoby być opracowanie jednolitego zestawienia niezbędnego lub minimalnego wyposażenia poszczególnych oddziałów w sprzęt i aparaturę medyczną. AGNIESZKA SOPEL konsultantka ds. inżynierii klinicznej i technologii medycznej 22 Publiczne jednostki ochrony zdrowia udzielające świadczeń zdrowotnych na podstawie umów podpisanych z Narodowym Funduszem Zdrowia muszą zastosować się do wymogów zawartych w licznych ustawach, rozporządzeniach, komunikatach i zarządzeniach. Bardzo często trudno odnieść się do konkretnych aktów prawnych, tworząc i projektując nowe obiekty w zakresie wyposażenia w aparaturę i sprzęt medyczny. Duże trudności sprawiają także modernizacje i rozbudowy istniejących obiektów leczniczych. Należy zadać pytanie, czy obecne regulacje prawne są wystarczająco przejrzyste i klarowne w odniesieniu do wyposażenia oddziałów w aparaturę i sprzęt medyczny? Z punktu widzenia autora opracowania istnieją nieścisłości oraz niedociągnięcia w powyższej materii. Warto się zastanowić nad opracowaniem jednolitego, zrozumiałego i czytelnego zestawienia niezbędnego wyposażenia poszczególnych oddziałów. Nasuwa się więc kolejne pytanie: kto mógłby takie opracowanie zredagować. Konsultant krajowy inżynierii klinicznej Obecnie w Polsce powołany jest tylko jeden konsultant z zakresu inżynierii medycznej. Jest to jedyna dziedzina, która ma związek ze sprzętem i z aparaturą medyczną oraz ma zastosowanie w ochronie zdrowia. Dla przykładu należy podać, że w poszczególnych dziedzinach medycyny konsultantów krajowych jest w sumie 83, nie wliczając w to konsultantów wojewódzkich. Zgodnie z Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia art. 9 ust. 1 precyzuje, że: konsultanci ( ) wykonują zadania opiniodawcze, doradcze i kontrolne dla organów administracji rządowej, podmiotów tworzących w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, Narodowego Funduszu Zdrowia i Rzecznika Praw Pacjenta ( ). Konsultanci inżynierii medycznej we współpracy z Agencją Oceny Technologii Medycznych i konsultantami określonych dziedzin medycyny mogliby sprostać zadaniu stworzenia studium niezbędnego i kompletnego wyposażenia w aparaturę i sprzęt medyczny poszczególnych jednostek udzielających świadczeń z zakresu ochrony zdrowia. Przypuszczalnie w przyszłości zostanie powołana odpowiednia liczba konsultantów inżynierii medycznej, aby wspomóc tworzenie przejrzystych regulacji prawnych. Warunki realizacji świadczeń zdrowotnych Realizacja poszczególnych świadczeń zdrowotnych gwarantowanych wymaga posiadania odpowiednio wykwalifikowanego personelu oraz narzędzi. Niezbędnymi narzędziami, którymi posługuje się personel medyczny, są sprzęt i aparatura medyczna. Niestety na obecnym etapie legislacji brak jest jednolitej i czytelnej listy niezbędnego wyposażenia oddziałów w sprzęt i aparaturę medyczną. Lakoniczne zapisy w rozporządzeniach ministra zdrowia i innych aktach prawnych powodują zamęt na etapie wyposażania jednostek ochrony zdrowia. Zakres wykonywania świadczeń opieki zdrowotnej można rozróżnić ze względu na rodzaje prowadzonej działalności leczniczej przez jednostki ochrony zdrowia na: 1. Stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne: a. szpitalne, b. inne niż szpitalne (m.in.: opieka paliatywna i hospicyjna, rehabilitacja pacjentów niewymagających hospitalizacji, pielęgnacja i opieka pacjentów w ramach opieki długoterminowej). Stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w zakładach odrębnych niż szpital, np. w hospicjach.
OGÓLNOPOLSKI PRZEGLĄD MEDYCZNY 10/2014 2. Ambulatoryjne świadczenia zdrowotne (podstawowa opieka zdrowotna, ambulatoryjna opieka specjalistyczna). Powyższy podział pozwala na uporządkowanie aktów prawnych, z których w danym momencie można bądź należy skorzystać w przypadkach modernizacji, przebudowy bądź budowy poszczególnych oddziałów. Przejrzystość aktów prawnych Obecnie podstawą prawną z zakresu wyposażania jednostek ochrony zdrowia jest Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (z późn. zm.), a dokładnie poszczególne rozporządzenia ministra zdrowia dotyczące świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów. Art. 19 ust. 2 ustawy wyróżnia zakresy świadczeń gwarantowanych: Świadczeniobiorcy przysługują świadczenia gwarantowane z zakresu: 1. podstawowej opieki zdrowotnej, 2. ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, 3. leczenia szpitalnego, 4. opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, 5. rehabilitacji leczniczej, 6. świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej, 7. leczenia stomatologicznego, 8. lecznictwa uzdrowiskowego, 9. zaopatrzenia w wyroby medyczne, na zlecenie osoby uprawnionej, oraz ich naprawy, o których mowa w ustawie o refundacji, 10. ratownictwa medycznego, 11. opieki paliatywnej i hospitacyjnej, 12. świadczeń wysokospecjalistycznych, 13. programów zdrowotnych, 14. leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę, 15. programów lekowych określonych w przepisach ustawy o refundacji, 16. leków stosowanych w chemioterapii określonych w przepisach ustawy o refundacji, 17. leków nieposiadających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sprowadzanych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 4 Ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz.U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), pod warunkiem że w stosunku do tych leków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji, 18. środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, sprowadzonych z zagranicy na warunkach i w trybie określonym w art. 29a Ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, pod warunkiem że w stosunku do tych środków wydano decyzję o objęciu refundacją na podstawie ustawy o refundacji. Co więcej, art. 31d tejże ustawy określa: Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzeń, w poszczególnych zakresach, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1-8 i 10-13, wykazy świadczeń gwarantowanych wraz z określeniem: 1) poziomu lub sposobu finansowania danego świadczenia gwarantowanego ( ), 2) warunków realizacji danego świadczenia gwarantowanego, w tym dotyczących personelu medycznego i wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną, mając na uwadze konieczność zapewnienia wysokiej jakości świadczeń opieki zdrowotnej oraz właściwego zabezpieczenia tych świadczeń. Z powyższego wynika, że rozporządzenia ministra zdrowia z poszczególnych zakresów świadczeń gwarantowanych powinny jasno i precyzyjnie wskazywać, jak należy wyposażyć dany oddział bądź jednostkę ochrony zdrowia w sprzęt i aparaturę medyczną. Jednak rzeczywistość pozostaje zgoła inna, aniżeli mogłoby się wydawać. Rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych Według autorki wytyczne zawarte w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie standardów postępowania medycznego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii dla podmiotów leczniczych (Dz.U. z dnia 7 stycznia, 2013 r., poz. 15) są najbardziej klarowne i przejrzyste spośród większości opracowanych dziedzin medycyny (zob. OPM, 4/2014: Oddziały intensywnej terapii jako jedne z najdroższych ). W opracowaniu wzięto pod uwagę wytyczne świadczeń gwarantowanych wybranych dziedzin medycyny z zakresu leczenia szpitalnego, zważywszy na najwyższe koszty realizacji tych świadczeń (na podstawie rocznego planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok 2014). W ogólnym przekonaniu i tak już niektóre z tych świadczeń są niewłaściwie wyceniane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. W tab. 1 przedstawiono aktualne na 12.05.2014 r. rozporządzenia ministra zdrowia dotyczące świadczeń gwarantowanych z poszczególnych zakresów. Świadczenia gwarantowane z zakresu leczenia szpitalnego Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego wiele razy na przestrzeni lat było zmieniane. Ukazuje to Internetowy System Aktów Prawnych (fot. 1, s. 24). Co więcej, należy przygotować się do kolejnych zmian tego rozporządzenia. Z aktualnego rozporządzenia ministra zdrowia z 22 listopada 2013 r. dotyczącego realizacji świadczeń gwarantowanych wybranych dziedzin medycyny z zakresu leczenia szpitalnego wynika szereg nieścisłości. Minimalne wyposażenie danej jednostki w sprzęt i aparaturę medyczną znajduje się w załączniku nr 3 rozporządzenia pod nazwą: Warunki szczegółowe realizacji świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego. Zaś załącznik nr 4 zawiera Wykaz świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, które są realizowane po spełnieniu dodatkowych warunków ich realizacji, oraz dodatkowe warunki realizacji tych świadczeń. Problematyka wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną dotyczy rzeczy banalnych, jaką jest np. brak opisów funkcjonalności poszczególnych urządzeń medycznych, ale również sporych błędów natury technicznej, np. przy podawaniu jednostki wiązek fotonowych określonych w aparatach terapeutycznych przy udzielaniu świadczeń z zakresu teleradioterapii. Jak już wspomniano powyżej, należy spodziewać się ciągłych zmian w tym zakresie. Problematyka wyposażenia oddziałów w sprzęt i aparaturę medyczną Nieścisłości w określaniu wyposażenia polegają na niewystarczających informacjach opisujących sprzęt. Brakuje podstawowych informacji na temat funkcjonalności podanych urządzeń. Dla przykładu można przytoczyć wymagania realizacji świadczeń gwarantowanych w trybie hospitalizacji z zakresu kardiochirurgii/kardiochirurgii dzieci, które zostały zawarte w tab. 2. Tab. 2 zawiera uwagi dotyczące zapewnienia wymagań przez jednostki ochrony zdrowia realizującej świadczenia z zakresu kardiochirurgii/kardiochirurgii dzieci, które 23
znajdują się w czwartej kolumnie. Przedstawiono tylko jeden przykład profilu, a nasuwa się aż tyle wątpliwości. Wyposażenie stanowiska intensywnej opieki medycznej Wiele wątpliwości dotyczyło wyposażenia stanowiska intensywnej opieki medycznej do momentu wydania aktualnego rozporządzenia ministra zdrowia z zakresu leczenia szpitalnego. Poniżej przedstawiono jedno ze stanowisk Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z 4 kwietnia 2010 roku. Nota bene łóżko intensywnej opieki medycznej inaczej nazywane jest łóżkiem wzmożonego nadzoru. Zdefiniowanie pojęcia łóżko intensywnej opieki medycznej W związku z licznymi wątpliwościami dotyczącymi zdefiniowania pojęcia łóżko intensywnej opieki medycznej Małopolski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia po otrzymaniu opinii Centrali NFZ informuje, że zgodnie z załącznikiem nr 3 do Zarządzenia 69/2009/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne świadczeniodawca powinien posiadać spis łóżek intensywnej opieki medycznej w miejscu w RZOZ: dział III, rubryka 9, który wynika z przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 16 lipca 2004 r. w sprawie rejestru zakładów opieki zdrowotnej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami stanowisko intensywnej terapii dotyczy wyłącznie oddziału anestezjologii i intensywnej terapii, i nie jest tożsame z przedmiotowym łóżkiem. Jednocześnie informujemy, że kwestia zdefiniowania pojęcia łóżka intensywnej opieki medycznej poprzez określenie dla niego szczegółowych wymagań nie znajduje się w kompetencji prezesa Funduszu i wymaga określenia w aktach wydawanych przez ministra zdrowia. Wydział Świadczeń Opieki Zdrowotnej MOW NFZ Z powyższego wynika, że określenie szczegółowych wymagań dotyczących wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną danych jednostek czy oddziałów leży w gestii ministra zdrowia. Rozporządzenie definiujące stanowisko intensywnej opieki medycznej zostało opublikowane dopiero 15 września 2011 roku, i do tej pory nie zmieniło swojego brzmienia. 4 ust. 2. Świadczeniodawca, ( ) może wyodrębniać, spośród łóżek oddziału specjalistycznego szpitala łóżka intensywnej opieki medycznej (wzmożonego nadzoru), będące stanowiskami intensywnej opieki medycznej, przeznaczone dla chorych wymagających wzmożonego nadzoru i niespełniających kryteriów medycznych przyjęcia do OAiIT, przy czym: 1) stanowisko intensywnej opieki medycznej składa się z łóżka szpitalnego ze sztywnym, mobilnym podłożem, umożliwiającym zmianę położenia pacjenta (unoszenie nóg, głowy), wraz z niezbędnym wyposażeniem, spełniającym wymagania określone w pkt 2 i 3, znajdującym się w wyodrębnionym pomieszczeniu z zapewnionym przyłączem tlenu, próżni i sprężonego powietrza; 2) w pomieszczeniu ze stanowiskami intensywnej opieki medycznej, zapewniającym swobodny dostęp ze wszystkich stron, z pozostawieniem miejsca na manipulację aparatami przyłóżkowymi, znajdują się: a) kardiowerter-defibrylator co najmniej jeden, b) elektryczne lub próżniowe urządzenie do ssania co najmniej dwa, c) zestaw do intubacji co najmniej jeden, d) worek samorozprężalny co najmniej jeden, Fot. 1. Zmiany rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego. Źródło: http://isap.sejm.gov.pl/ 24
OGÓLNOPOLSKI PRZEGLĄD MEDYCZNY 10/2014 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1610 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1522 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1520 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1505 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1480 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1462 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1445 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1413 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1386 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1347 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1248 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 1176 Dz.U. 2013 nr 0 poz. 931 Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 26 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń wysokospecjalistycznych oraz warunków ich realizacji Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 29 października 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ratownictwa medycznego Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 lipca 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego Tab. 1. Spis rozporządzeń ministra zdrowia dotyczących świadczeń gwarantowanych (aktualne na 12.05.2014 r.). Opracowanie własne na podstawie http://isap.sejm.gov.pl/ e) kardiomonitor umożliwiający indywidualne, ciągłe monitorowanie co najmniej dwóch odprowadzeń EKG, nieinwazyjny pomiar ciśnienia tętniczego, pomiar saturacji na każde stanowisko, f ) pompy infuzyjne co najmniej dwie na jedno stanowisko; 3) dla stanowisk intensywnej opieki medycznej jest zapewniona wyodrębniona opieka pielęgniarska całodobowa z możliwością stałej obserwacji każdego pacjenta ze stanowiska pielęgniarki. W nawiązaniu do zapisu dotyczącego elektrycznego lub próżniowego urządzenia do ssania wymagane co najmniej dwa nasuwa się pytanie: a co, jeśli w pomieszczeniu znajduje się tylko jedno stanowisko intensywnej opieki medycznej? Należy mieć również na uwadze, że: 4 ust. 3. Wymagania określone w ust. 2 nie dotyczą stanowisk intensywnej terapii, stanowisk intensywnego nadzoru kardiologicznego, intensywnej opieki oparzeń, intensywnej opieki toksykologicznej i intensywnej opieki medycznej dla dzieci. Te stanowiska zostały opisane w innych częściach rozporządzenia ministra zdrowia. W tym momencie nasuwa się kolejne pytanie: czy może istnieć większy bałagan niż w jednolitym rozporządzeniu ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego? Dla ułatwienia w poruszaniu się po przepisach prawnych poniżej przedstawiono lokalizację wymagań dotyczących wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną dla wyżej wymienionych stanowisk: stanowisko intensywnej opieki medycznej (wzmożonego nadzoru) 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, Dz.U.2013, poz. 1520, strona 3; stanowisko intensywnego nadzoru kardiologicznego część Organizacja udzielania świadczeń lp. 7 załącznika nr 4 rozporządzenia jw., strona 689; stanowisko intensywnej opieki oparzeń połączenie części Organizacja udzielania świadczeń i części Wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną lp. 24 załącznika nr 4 rozporządzenia j.w., strona 710 i 711; stanowisko intensywnej opieki toksykologicznej połączenie części Organizacja udzielania świadczeń i części Wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną lp. 44 załącznika nr 3 rozporządzenia jw., strona 671 i 672. Z przedstawionych danych wynika, że tzw. jednolite rozporządzenie ministra zdrowia ma według autorki niespójne połączenie i zdefiniowanie wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną stanowisk intensywnej opieki. Wyposażenie stanowiska intensywnego nadzoru kardiologicznego Udzielanie świadczeń gwarantowanych z zakresu procedur leczenia szpitalnego: leczenie inwazyjne ostrych zespołów wieńcowych (OZW), przezskórne zabiegi w zakresie serca, inwazyjna diagnostyka kardiologiczna, przezskórne zamknięcie uszka lewego przedsionka w prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z migotaniem przedsionków, ma sens tylko i wyłącznie w przypadku posiadania przez jednostkę minimum czterech stanowisk intensywnej opieki medycznej, które to stanowiska tworzą oddział intensywnego nadzoru kardiologicznego. Wyposażenie stanowiska intensywnego nadzoru kardiologicznego w miejscu udzielania świadczeń powinno zawierać następujące elementy: a) kardiowerter-defibrylator (z opcją stymulacji zewnętrznej) co najmniej jeden na cztery łóżka, b) stymulator z zestawem elektrod endokawitarnych co najmniej jeden, c) zestaw do pomiaru parametrów hemodynamicznych metodą krwawą co najmniej jeden, d) aparat do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej co najmniej jeden, e) pompy infuzyjne co najmniej dwie na jedno stanowisko, f ) respirator co najmniej jeden, g) elektryczne lub próżniowe urządzenie do ssania co najmniej dwa, h) zestaw do intubacji co najmniej dwa, i) worek samorozprężalny co najmniej dwa. Dodatkowo w lokalizacji oddziału intensywnego nadzoru kardiologicznego wymaga się: a) hemofiltracji żylno-żylnej lub hemodializy, b) echokardiografu. Podsumowanie Podsumowując, warto się głęboko zastanowić nad opracowaniem jednolitego, zrozumiałego i spójnego zestawienia niezbędnego bądź minimalnego wyposażenia 25
Lp./ profil lub rodzaj komórki organizacyjnej Kardiochirurgia / kardiochirurgia dzieci Warunki realizacji świadczeń Hospitalizacja Uwagi autorki Lekarze Równoważnik co najmniej 2 etatów (nie dotyczy dyżuru medycznego) specjalista w dziedzinie Nie dotyczy opracowania kardiochirurgii Pozostały personel Perfuzjoniści równoważnik co najmniej 2 etatów Nie dotyczy opracowania Organizacja udzielania świadczeń Wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną W miejscu udzielania świadczeń: 1) zapewnienie całodobowej opieki lekarskiej we wszystkie dni tygodnia (nie może być łączona z innymi oddziałami); 2) w przypadku kardiochirurgii dla dzieci udokumentowany dostęp do konsultacji lekarza specjalisty w dziedzinie chirurgii dziecięcej lub pediatrii; 3) kontrapulsacja balonem wewnątrzaortalnym (nie dotyczy kardiochirurgii dla dzieci); 4) stymulacja endokawitarna 1) w miejscu udzielania świadczeń: a) kardiomonitor, b) aparat USG z opcją kolorowego Dopplera; 2) w lokalizacji angiograf Zapewnienie kontrapulsacji balonem wewnątrzaortalnym oznacza wyposażenie danego profilu w urządzenie do kontrapulsacji, które jest sprzętem medycznym zgodnie z Ustawą o wyrobach medycznych z dnia 20 maja 2010 r. Nasuwa się pytanie, dlaczego w rubryce wyposażenie w sprzęt i aparaturę medyczną nie ma ani słowa o ww. urządzeniu? Zgodnie z opisem należy zapewnić stymulację endokawitalną, lecz nie ma wzmianki poprzez jakie urządzenie. Brak urządzenia do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej, które wymagane jest na podstawie opisu powyżej. Nie podano, jaką minimalną funkcjonalność monitorującą musi mieć wyszczególniony kardiomonitor. Do standardowych pomiarów można zaliczyć: EKG, respirację, pomiar ciśnienia krwi (nieinwazyjny bądź inwazyjny), saturację, pomiar temperatury. Nie zostało ściśle określone, jakie parametry należy monitorować poprzez urządzenie Zapewnienie realizacji badań Histopatologicznych śródoperacyjnych dostęp Nie dotyczy opracowania Pozostałe wymagania 1) w miejscu udzielania świadczeń gabinet diagnostyczno-zabiegowy; 2) w lokalizacji blok operacyjny; 3) zapewnienie przeprowadzenia leczenia wewnątrznaczyniowego aorty piersiowej (nie dotyczy kardiochirurgii dla dzieci) Opis pozostałych wymagań nasuwa szereg niejasności. Mianowicie należy zapewnić w miejscu udzielania świadczeń gabinet diagnostyczno-zabiegowy. Z jakim minimalnym wyposażeniem w urządzenia medyczne? Co więcej, należy również zapewnić w lokalizacji blok operacyjny. A jakie minimalne wymagania musi spełniać ten blok? W co powinien zostać wyposażony, aby można było wykonywać świadczenia z zakresu kardiochirurgii? Tab. 2. Realizacja świadczeń z zakresu kardiochirurgii/kardiochirurgii dzieci z uwagami autora. Opracowanie własne na podstawie aktualnego rozporządzenia ministra zdrowia z zakresu leczenia szpitalnego poszczególnych oddziałów w sprzęt i aparaturę medyczną. Konsultanci inżynierii medycznej we współpracy z Agencją Oceny Technologii Medycznych sprostaliby zadaniu stworzenia takiego studium, które mogłoby zawierać niezbędne, minimalne bądź kompletne wyposażenie w aparaturę i sprzęt medyczny profilu lub rodzaju komórki organizacyjnej realizującej świadczenia gwarantowane wybranych dziedzin medycyny. Piśmiennictwo 1. http://www.mz.gov.pl/ oficjalna strona Ministerstwa Zdrowia. 2. http://isap.sejm.gov.pl/ Internetowy System Aktów Prawnych. 3. http://legislacja.rcl.gov.pl/ Rządowy Proces Legislacyjny. 4. Ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz.U. z 2010 r., nr 107, poz. 679, z późn. zm.). 5. Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2011 r., nr 112, poz. 654, z późn. zm.). 6. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2004 r., nr 210, poz. 2135, z późn. zm.). 7. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. z dnia 29 czerwca 2012 r., poz. 739). 8. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 1520). 9. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie standardów postępowania medycznego w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii dla podmiotów leczniczych (Dz.U.13.15). 10. Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia. 26