Dnia 4 listopada 2015 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Urszula Wiercińska Sędzia SA Sędzia SO (del.) Protokolant: Teresa Mróz Aleksandra Kempczyńska (spr.) sekr. sąd. Beata Pelikańska po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa ( ) spółki z o.o. w O. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o zmianę koncesji na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 15 lipca 2014 r., sygn. akt XVII AmE 37/13 I. oddala apelację; II. zasądza od ( ) spółki z o.o. w O. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt VI ACa 1500/14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r., o nr ( ), na podstawie art. 35 ust. 3 oraz art. 33 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej: Pe) w zw. z art. 50 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: usdg) oraz w zw. z art. 104 k.p.a., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki odmówił zmiany koncesji nr ( ) z dnia 10 czerwca 2009 r., zmienionej decyzją z dnia 14 stycznia 2010 r., nr ( ), na prowadzenie działalności gospodarczej określonej w art. 32 ust. 1 pkt 4 PE, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, udzielonej przedsiębiorcy - ( ) sp. z o.o. z siedzibą w O. Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 17 stycznia 2013 r. wniósł ( ) sp. z o.o. z siedzibą w O., zaskarżając decyzję w całości oraz wnosząc o: 1. zmianę decyzji w całości poprzez uwzględnienie wniosku strony ewentualnie uchylenie skarżonej decyzji w całości;
2. zasądzenie na rzecz strony kosztów niniejszego postępowania wg norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: 1. art. 50 pkt 2 usdg, poprzez zastosowanie go jako podstawy odmowy zmiany koncesji, pomimo, że przepis ten nie daje organowi możliwości wydania takiej decyzji; 2. art. 35 ust. 3 oraz art. 33 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 30 ust. 1 Pe, poprzez ich zastosowanie, pomimo że nie regulują one kwestii zmiany koncesji a zostały one wprowadzone w celu reglamentacji udzielania koncesji; 3. art. 6 k.p.a. i art. 7 Konstytucji, poprzez działanie bez podstawy prawnej; 4. art. 8 k.p.a., poprzez działanie w sposób pozbawiony wymaganej bezstronności, a przez to w sposób obniżający zaufanie strony do organu; 5. art. 12 1 k.p.a., poprzez działanie w sposób przewlekły i powierzchowny. a. W odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 czerwca 2013 r. Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z pisma Centralnego Biura Śledczego KGP z dnia 28 stycznia 2009 r. Wyrokiem z dnia 15 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz ( ) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. kwotę 477 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i ich ocena prawna: Decyzją z dnia 10 czerwca 2009 r. Prezes URE udzielił przedsiębiorcy ( ) sp. z o.o. z siedzibą w O. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 16 czerwca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2025 r. Przedmiot działalności objętej koncesją stanowiła działalność gospodarcza, polegająca na obrocie paliwami ciekłymi jedynie przy wykorzystaniu eksploatowanych przez koncesjonariusza pojazdów przeznaczonych do transportu paliw ciekłych. Decyzją z dnia 14 stycznia 2010 r. Prezes URE zmienił ww. decyzję ws. udzielenia koncesji ( ) sp. z o.o. z siedzibą w O. w ten sposób, że określił przedmiot działalności objętej koncesją jako działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu pojazdów przeznaczonych do transportu tych paliw, stanowiących własność koncesjonariusza, jak również eksploatowanych na podstawie odrębnych umów, oraz przy wykorzystaniu wskazanych w decyzji stacji paliw. Nadto, w przedmiotowej decyzji przewidziano, iż w przypadku obrotu wykonywanego z wykorzystaniem pojazdów przeznaczonych do transportu paliw ciekłych, nieposiadających zalegalizowanych instalacji pomiarowych, sprzedaż paliw ciekłych może być dokonywana jedynie na rzecz przedsiębiorców, posiadających zbiorniki pomiarowe, poddane prawnej kontroli metrologicznej. W dniu 10 maja 2012 r., na podstawie art. 41 ust. 1 PE spółka ( ) wystąpiła do Prezesa URE z wnioskiem o zmianę warunków koncesji z dnia 10 czerwca 2009 r. zmienionej 14 stycznia 2010 r. na obrót paliwami ciekłymi, poprzez nadanie punktowi 1 decyzji ( Przedmiot i zakres działalności ) następującego brzmienia: Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi.
Przedsiębiorca wskazał, jaka jest planowana wielkość obrotu paliwami ciekłymi, załączając biznes plan oraz wykazując środki finansowe zapewniające prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej. Wydane informacje z Krajowego Rejestru Karnego poświadczały niekaralność ( ) sp. z o.o. i prezesa spółki Z. M. Przedsiębiorca nie zalegał w opłacaniu składek na rzecz ZUS według stanu na dzień 8 czerwca 2012 r., ani nie miał zaległości w podatkach na dzień 31 maja 2012 r. Przeciwko przedsiębiorcy ( ) sp. z o.o. zapadły dwie decyzje ( ) z 19 lipca 2011 r. ( ) z 30 grudnia 2011 r., wymierzające kary pieniężne za naruszenie warunków koncesji na obrót paliwami ciekłymi w wysokości odpowiednio 160.524 zł i 9.600 zł. Z tego względu Prezes URE zawiesił niniejsze postępowanie w sprawie zmiany koncesji, aby następnie uchylić wydane postanowienie na skutek zażalenia. Przeciwko D. M. toczyły się sprawy karne o to, że: 1) w czasie od dnia 10 czerwca 2009 roku do dnia 21 września 2009 roku na ul. ( ) w J. woj. ( ) na terenie stacji paliw ( ) prowadził działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej paliw płynnych z dystrybutorów bez wymaganej koncesji ( ), 2) w czasie od dnia 16 czerwca 2009 roku do dnia 13 października 2009 roku na ul. ( ) w N. na terenie stacji paliw ( ) prowadził działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji ( ), 3) w czasie od dnia 16 czerwca 2009 roku do dnia 12 listopada 2009 roku na ul. ( ) w miejscowości Ch. woj. ( ) na terenie stacji paliw ( ) prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej paliw bez wymaganej koncesji ( ), 4) łącznie z Z. M. w czasie od dnia 15 czerwca 2009 roku do dnia 16 września 2009 roku na ul. ( ) w T. na terenie stacji paliw ( ) prowadzili obrót paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji ( ), 5) w czasie od dnia 16 czerwca 2009 roku do 18 grudnia 2009 roku w miejscowości J. gm. ( ) prowadząc działalność gospodarczą dokonywał obrotu paliwami ciekłymi za pomocą dystrybutorów bez wymaganej koncesji ( ), 6) w czasie od dnia 16 czerwca 2009 roku do dnia 12 października 2009 roku na ul. ( ) w B. na terenie stacji paliw ( ) prowadził działalność gospodarczą w postaci obrotu paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji ( ), 7) w czasie od dnia 16 czerwca 2009 roku do dnia 20 października 2009 roku na ul. ( ) w O. i na ul. ( ) w G. prowadził działalność gospodarczą w postaci obrotu paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji ( ), 8) w dniu 18 września 2009 roku w T. na terenie stacji paliw ( ) prowadził sprzedaż paliw płynnych przy pomocy infrastruktury technicznej tej stacji bez wymaganej koncesji ( ). Postępowania karne zakończyły się wydaniem albo wyroków uniewinniających albo postanowień umarzających. Pismem z dnia 26 lutego 2009 roku Prezes URE otrzymał dokumenty zebrane w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie i
( ) Centralnego Biura Śledczego, które miały potwierdzać naruszenie warunków koncesji na obrót i magazynowanie paliw na stacjach paliw ( ) sp. z o.o. w B., J., w N., Ch., Ł. Pismem z dnia 15 listopada 2012 r. Prezes URE zawiadomił spółkę ( ) o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r., która została zaskarżona w niniejszym postępowaniu, Prezes URE odmówił zmiany koncesji. W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie podlega uwzględnieniu. Sąd wskazał, że koncesja jest publicznoprawnym uprawnieniem podmiotowym przyznanym decyzją właściwego organu administracji indywidualnie oznaczonemu podmiotowi, który spełnia ustawowo określone wymagania zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej (zob. wyrok SN z dnia 08.05.1998 r III RN 34/98, OSNP 1999, nr 5, poz. 157). Udzielenie koncesji podlega regulacji w pierwszej kolejności ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Ustawodawca wskazał w niej okoliczności, których wystąpienie może spowodować odmowę wydania koncesji, ograniczenie jej zakresu lub odmowę zmiany koncesji. Są to następujące przesłanki (art. 56 usdg): 1) przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej, objętej koncesją, określonych w ustawie lub szczególnych warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją; 2) ze względu na zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub obywateli; 3) jeżeli w wyniku przeprowadzonego przetargu (na podstawie art. 52 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej) udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom; 4) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Odmowa udzielenia koncesji lub jej zmiany podyktowana brakiem spełnienia warunków wykonywania działalności gospodarczej jest poprzedzona fakultatywnym sprawdzeniem faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji. Zgodnie z art. 50 usdg organ koncesyjny może przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia koncesji lub jej zmiany sprawdzić, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej, objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją. Sąd wskazał, że wątpliwości wzbudza sprawdzanie faktów podanych we wniosku o koncesję w kontekście dawania przez przedsiębiorcę rękojmi prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej, ponieważ pojęcie rękojmi jest niesprecyzowane i stanowi tzw. klauzulę generalną, podobnie jak np. zagrożenie obronności i bezpieczeństwa (art. 56 ust. 1 pkt 2 usdg). Rękojmię prawidłowego wykonywania działalności daje ten przedsiębiorca, co do którego można być zasadnie przekonanym, iż będzie on działalność gospodarczą objętą koncesją wykonywał w sposób prawidłowy. Przekonanie to odnosi się do sytuacji przyszłej, zawiera zatem w sobie ocenę przedsiębiorcy, odnoszącą się do jego działania już po uzyskaniu koncesji, ale sformułowaną w oparciu o dotychczasową, aktualną wiedzę o tym konkretnym przedsiębiorcy. Tym samym w każdym przypadku ocena taka będzie nieco inna, choć w konkluzji umożliwiająca
konstatację, że dany przedsiębiorca daje (lub nie) rękojmię prawidłowego wykonywania działalności (J. Nowacki, O przepisach zawierających klauzule generalne (w:) Studia z teorii prawa, Kraków 2004, s. 133 i n.). Sąd wskazał, że rękojmia prawidłowego wykonywania działalności nie stanowi expressis verbis przesłanki odmowy udzielenia, ograniczenia lub zmiany koncesji, jako że nie mieści się w katalogu takich przesłanek, określonym w art. 56 usdg. Organ koncesyjny zatem nie może odmówić udzielenia koncesji, powołując się wyłącznie na niedawanie przez przedsiębiorcę wskazanej rękojmi. Odmowa udzielenia koncesji lub jej zmiany możliwa jest natomiast z uwagi na niespełnienie przez przedsiębiorcę warunków wykonywania działalności (zob. art. 56 ust. 1 pkt 1) i tylko wtedy posiłkowo można uwzględnić brak rękojmi prawidłowego wykonywania działalności. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub jej zmiany także w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Odrębne przepisy, regulujące określony rodzaj działalności gospodarczej koncesjonowanej mogą zatem zawierać przesłanki, których wystąpienie bądź stwarza organowi koncesyjnemu możliwość odmowy wydania lub ograniczenia koncesji, bądź też obliguje do odmowy wydania lub ograniczenia koncesji w stosunku do wniosku. Z przeglądu treści odrębnych przepisów, które określają przesłanki odmowy udzielenia koncesji lub ograniczenia jej w stosunku do wniosku, wynika, iż takie przepisy stanowią lex specialis w stosunku do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepis art. 35 ust. 3 Pe wskazuje, iż Prezes URE odmawia udzielenia koncesji, gdy wnioskodawca nie spełnia wymaganych przepisami prawa warunków. Regulacjami, które wyznaczają katalog warunków niezbędnych do udzielenia koncesji są: art. 33 ust. 1 Pe (przesłanki pozytywne udzielenia koncesji), art. 33 ust. 3 Pe (przesłanki negatywne udzielenia koncesji) i art. 35 ust. 1 Pe (treść wniosku o udzielenie koncesji). Unormowanie art. 50 usdg i art. 56 usdg wprost jest stosowane do zmiany koncesji, a w art. 56 ust. 1 pkt 4 usdg znajduje się odesłanie do przypadków określonych w odrębnych przepisach. Sąd wskazał, że takimi przepisami są zacytowane normy prawa energetycznego, które mają zastosowanie nie tylko w przypadku rozpatrywania wniosków o udzielenie koncesji, lecz również wniosków o zmianę (w tym rozszerzenie) już udzielonych koncesji. W ocenie Sądu Okręgowego, w postępowaniu w przedmiocie rozszerzenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi, Prezes URE jest nie tylko uprawniony, ale wręcz zobligowany do weryfikacji wszystkich przesłanek warunkujących udzielenie koncesji wskazanych w art. 33 Pe, w tym w szczególności przesłanki istnienia możliwości technicznych, gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności gospodarczej, objętej koncesją. Rację ma bowiem Prezes Urzędu stwierdzając, że skoro spółka domaga się rozszerzenia koncesji, oznacza to, że chce objąć działalnością gospodarczą rejony, w których dotychczas tej działalności nie prowadziła i w tym zatem zakresie uzyskuje koncesję niejako na nowo. Oznacza to tym samym konieczność zbadania wszystkich przesłanek udzielenia koncesji w zakresie, w jakim ma nastąpić jej rozszerzenie. Niemniej jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Prezes URE temu wymogowi nie sprostał. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał bowiem, iż podstawą odmowy zmiany koncesji jest brak po stronie przedsiębiorcy możliwości technicznych, gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej oraz brak rękojmi
prawidłowego wykonywania tej działalności. Prezes powołał się tu na okoliczność prowadzenia przeciwko odwołującej się Spółce dwóch postępowań w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie warunków udzielonej koncesji (za wprowadzenie do obrotu paliwa niespełniającego wymogów jakościowych i prowadzenie obrotu paliwem nieujętym w koncesji), które to postępowania nie zostały prawomocnie zakończone. Zdaniem organu, skoro koncesjonariusz nie zapewnił skutecznego nadzoru w kwestii jakości paliw wprowadzonych do obrotu, to jest to jednoznaczne z ograniczonymi możliwościami technicznymi jej prowadzenia, nawet w dotychczasowym rozmiarze, a więc negatywnie należy ocenić możliwości techniczne koncesjonariusza, a w konsekwencji również dawanie przez niego rękojmi prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej. W opinii Sądu Okręgowego, okoliczności, na które powołał się Prezes, mogą mieć znacznie jedynie dla ewentualnego cofnięcia udzielonej już koncesji. W niniejszej sprawie w istocie nie dokonano natomiast analizy przesłanek rozszerzenia koncesji, tj. nie ustalono, czy przesłanki te były spełnione w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, nie zebrano w tym zakresie żadnego materiału dowodowego. Odnośnie pisma Wydziału Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Ekonomicznej ( ) Centralnego Biura Śledczego Komendy Głównej Policji z dnia 28 stycznia 2009 r., w którym wskazywano na naruszenie przez spółkę ( ) warunków koncesji na obrót i magazynowanie paliw, Sąd stwierdził, że po pierwsze, Prezes URE powołał się na to pismo dopiero w toku postępowania przed SOKiK. Po drugie, pismo to wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 26 lutego 2009 r., a więc jeszcze przed udzieleniem przedsiębiorcy koncesji na obrót paliwami ciekłymi, co nastąpiło decyzją z dnia 10 czerwca 2009 r. Zatem, okoliczności wskazywane w przedmiotowym piśmie CBŚ, winny zostać uwzględnione przede wszystkim w postępowaniu o udzielenie pierwotnej koncesji, a nie w postępowaniu o jej zmianę. Niezależnie jednak od powyższego, nawet gdyby przyjąć dopuszczalność skorzystania z ww. pisma w postępowaniu o rozszerzenie koncesji, Sąd zauważył, że Prezes URE zobowiązany był do zweryfikowania aktualności wskazywanych w nim okoliczności, obciążających przedsiębiorcę. Poza sporem jest, iż organ nie dokonał takich ustaleń. Tymczasem, zdaniem Sądu na choćby częściową nieaktualność przedmiotowych okoliczności wskazują powołane przez spółkę ( ), prawomocne orzeczenia sądów karnych uniewinniające, bądź umarzające postępowanie wobec D. M. (wspólnika i prokurenta spółki) oraz Z. M. (prezesa zarządu spółki), w zakresie zarzutu sprzedaży paliw bez wymaganej koncesji czy złożone w toku postępowania administracyjnego zaświadczenia o niekaralności spółki oraz jej funkcjonariuszy. Odnośnie zarzutów naruszenia przepisów prawa administracyjnego, Sąd Okręgowy w pełni podzielił i przyjął za swój pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r. (sygn. akt III SK 44/04), które to orzeczenie należy stosować również w postępowaniu toczącym się z odwołania od decyzji Prezesa URE, a mianowicie, iż celem postępowania sądowego nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa UOKiK. Do Sądu ostatecznie należy zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy. Powyższe oznacza, iż nie należy do sądu powszechnego kontrola prawidłowości przeprowadzonego postępowania
administracyjnego, chyba że naruszenie zasad postępowania administracyjnego miało bezpośredni wpływ na naruszenie norm prawa materialnego. Kontrola postępowania administracyjnego i formalna kontrola decyzji nie należy do kompetencji sądu powszechnego. Sąd stwierdził zatem, iż zarzuty w zakresie naruszenia przepisów prawa administracyjnego są nietrafne w związku z tym, że przywoływane przez stronę odwołującą przepisy dotyczą zasad postępowania administracyjnego i jako takie podlegają badaniu jedynie w postępowaniu administracyjnym w zakresie legalności wydanej decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Prezes URE nie zbadał zatem przesłanek rozszerzenia koncesji udzielonej spółce ( ) (art. 56 usdg i art. 50 usdg w związku z prawem energetycznym) i nie zweryfikował aktualności okoliczności, uzasadniających ewentualną odmowę zmiany koncesji na datę wydania zaskarżonej decyzji. Wobec powyższego odmowa rozszerzenia koncesji była bezpodstawna w tym sensie, że nie znajduje ona oparcia w materiale dowodowym postępowania. Z tego też względu, Sąd Okręgowy, nie mając możliwości orzeczenia w przedmiocie ewentualnej zmiany koncesji, zaskarżoną decyzję na podstawie art. 47953 2 k.p.c. uchylił. W uzasadnieniu wyroku z 19 sierpnia 2009 r., Sąd Najwyższy podkreślił, że uchylenie decyzji w całości powinno nastąpić wówczas, gdy wydanie jej nastąpiło bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa materialnego, jak również wtedy, gdy została ona skierowana do podmiotu niebędącego stroną w sprawie, a także gdy dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Podstawą do uchylenia decyzji Prezesa Urzędu jest także potrzeba dokonania w całości niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń (III SK 5/09, OSNP 2011, Nr 9-10, poz. 144). Sąd wskazał, że uchylenie decyzji przez SOKiK nie rodzi skutku ponownego rozpoznawania sprawy przez organ, a za tym wniosek, który był podstawą wszczęcia postępowania zakończonego decyzją nie może wszczynać nowego postępowania po uchyleniu decyzji. O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne spółce ( ) złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 360 zł, ustalone na podstawie 18 ust. 2 pkt 3 w zw. z 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ws. opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r., nr 490 j.t) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i opłata sądowa (100 zł). Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w zakresie punktu, zarzucając mu: I. naruszenie przepisów postępowania polegające na: naruszeniu przepisu art. 233 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę zebranego materiału dowodowego, co skutkowało uchyleniem decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki zamiast jej zmiany w całości i orzeczenia co do istoty sprawy, tj. uwzględnienia wniosku spółki o zmianę koncesji w całości, naruszeniu przepisu art. 47953 2 k.p.c. poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie brak jest przesłanek do zmiany decyzji Prezesa URE w całości i orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem skarżącej w zakresie zmiany koncesji,
II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że brak jest przesłanek do zmiany decyzji Prezesa URE w całości i orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem skarżącej w zakresie zmiany koncesji. Podnosząc powyższe zarzuty powód wniósł o: 1. zamianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 17 lutego 2012 r., znak ( ) i orzeczenie co do istoty sprawy, tj. uwzględnienie wniosku spółki o zmianę koncesji w całości, 2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję wraz z kosztami zastępstwa prawnego według norm prawem przewidzianych. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje: Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Również rozważania prawne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe. Słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie stanowi samodzielnej podstawy odmowy udzielenia koncesji. Przepis ten przewiduje, że przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia koncesji lub jej zmiany organ koncesyjny może dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją. Za prawidłowością takiej wykładni przemawia fakt, że podstawy odmowy udzielenia koncesji ustawodawca wymienił enumeratywnie w art. 56 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i jest to katalog zamknięty, co wyklucza istnienie innych jeszcze przesłanek negatywnych, w szczególności w postaci braku rękojmi prawidłowego wykonywania koncesjonowanej działalności. W art. 56 ust. 1 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest odesłanie do przypadków określonych w odrębnych przepisach. Zalicza się do nich przypadki określone w art. 33 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne, jednakże także ona nie przewiduje powołanej przesłanki. Należy więc kategorycznie stwierdzić, że art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie stanowi samodzielnej podstawy odmowy udzielenia koncesji. W piśmiennictwie wyrażono trafny pogląd, że przesłanka dawania rękojmi prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją była przewidziana w art. 20 ust. 6 dawno już nieobowiązującej ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324 ze zm.). Kolejna ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) już tej przesłanki nie przewidywała. Ustawodawca zrezygnował z tej przesłanki realizując zamiar wzmocnienia pewności prawa oraz zasady wolności gospodarczej, albowiem miała ona charakter niedookreślony. Dlatego sprzeczne z intencją ustawodawcy byłoby przyjmowanie, że w aktualnym stanie prawnym odmowa udzielenia koncesji może nastąpić na podstawie niejednoznacznej przesłanki w postaci braku
dawania takiej rękojmi przez przedsiębiorcę (por. K. Kohutek, Komentarz do art. 50 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Lex/el. 2005). Prawidłowe jest zatem ustalenie Sądu Okręgowego, iż w niniejszej sprawie Prezes URE nie zbadał przesłanek rozszerzenia koncesji udzielonej spółce Benzol (art. 56 usdg i art. 50 usdg w związku z prawem energetycznym) i nie zweryfikował aktualności okoliczności, uzasadniających ewentualną odmowę zmiany koncesji na datę wydania zaskarżonej decyzji. Prezes oparł rozstrzygnięcie o treść art. 50 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i brak rękojmi prawidłowego wykonywania przez przedsiębiorcę działalności, objętej koncesją. Nie kwestionując zasady uznania administracyjnego, stwierdzić należy, że jej ramy wyznaczają zasady procedury administracyjnej, w tym zasada zaufania do władzy publicznej, która nakazuje, aby podjęte decyzje znalazły odzwierciedlenie w istniejącym stanie faktycznym oraz były oparte na wszechstronnej jego analizie. Prezes URE ma obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, zaś w niniejszym przypadku, tego nie uczynił. Zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą dowolności, winna więc zostać wyeliminowana z obrotu prawnego. Niezasadny jest przy tym zarzut naruszenia art. 47953 2 k.p.c. poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie brak jest przesłanek do zmiany decyzji Prezesa URE w całości i orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem skarżącej w zakresie zmiany koncesji. Wskazać należy, że z uwagi na specyfikę postępowania regulacyjnego w sprawach z zakresu regulacji energetyki, częściej niż w postępowaniu z zakresu ochrony konkurencji, będą istniały podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji wobec braku możliwości wydania rozstrzygnięcia co do istoty sprawy przez SOKiK. Na sytuacje, w których konieczne może okazać się uchylenie decyzji w postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji, zwrócił uwagę TK w wyroku z 12 czerwca 2002 r., P. 13/2001 (OTK-A 2002, nr 4, poz. 42, LexisNexis nr 357112), zaznaczając, że różnica między tzw. postępowaniami regulacyjnymi w sprawach z zakresu regulacji energetyki, telekomunikacji i transportu kolejowego a postępowaniem w sprawach o ochronę konkurencji dotycząca możliwości uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez organ ją wydający w postępowaniach regulacyjnych nie jest przypadkowa i dotyczy istoty oraz przedmiotu tych postępowań. Przedmiotem postępowania regulacyjnego może być np. wydanie przez organ rozstrzygnięcia co do obowiązywania taryf bądź zmiany koncesji, zaś działania te wymagają specjalistycznej, fachowej wiedzy i tym samym konieczne jest każdorazowe ustalanie okoliczności dotyczących przesłanek wydania decyzji. Odmiennie jest w przypadku postępowania w sprawach o ochronę konkurencji, gdzie spór dotyczy pozycji rynkowej przedsiębiorcy, względnie praktyk rynkowych przez niego stosowanych. Te ostatnie kwestie mogą być w całości przedmiotem rozstrzygnięcia sądowego i nie wymagają przeprowadzenia odrębnie całościowych ustaleń, takich jak we wspomnianych postępowaniach regulacyjnych. Wydanie orzeczenia w takim wypadku nie wymaga wkroczenia w zakres kompetencji decyzyjnej organu (tak Ewa Stefańska w Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. M. Manowskiej, LexisNexis 2013). Uchylenie zaskarżonej decyzji było zatem prawidłowe. Podstawą do uchylenia decyzji Prezesa Urzędu jest bowiem także potrzeba dokonania w całości niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń (wyrok SN z dnia 19 sierpnia 2009 r., III SK 5/09). W przypadku zaś uchylenia decyzji sprawa podlega ponownemu rozpatrzeniu przez prezesa urzędu regulacyjnego. Niezasadnie
zatem wskazał Sąd Okręgowy, że uchylenie decyzji przez SOKiK nie rodzi skutku ponownego rozpoznawania sprawy przez organ. Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 233 1 k.p.c., poprzez poczynienie ustaleń i wniosków niezgodnych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak np.: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN, OSNC 1980 nr 10 poz.200). Pozwany zarzucając Sądowi I instancji przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w istocie nie przedstawił błędów w logice jego rozumowania, wdał się jedynie w polemikę z jego rozstrzygnięciem. Tymczasem wnioski Sądu są logicznie prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym - dowodach z dokumentów zgromadzonych zarówno w toku postepowania administracyjnego, jak również przed Sądem. Z tych względów, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. Orzeczenie o kosztach postepowania apelacyjnego oparto na mocy art. 98 1 i 3 k.p.c.