Pracownia Chemii Kwantowej prof. dr hab. Robert Moszyński

Pracownia Chemii Kwantowej prof. dr hab. Robert Moszyński W 1965roku., utworzono w Wydziale Chemii UW Katedrę Chemii Teoretycznej pod kierownictwem prof. dr Włodzimierza Kołosa. Po zmianach organizacyjnych w Uniwersytecie Warszawskim w 1968r., w wyniku których zlikwidowano katedry (pokłosie tzw. "wydarzeń marcowych''), grupa prof. Kołosa przyjęła nazwę Zespół Chemii Kwantowej, a od 1971r. działa jako Pracownia Chemii Kwantowej (dalej: PChK). Do roku 1987 kierownikiem PChK był prof. Kołos, po nim kierownictwo objął prof. dr hab. Lucjan Piela, a od 2003 kierownikiem PChK jest prof. dr hab. Robert Moszyński. Skład osobowy PChK zmieniał się oczywiście w czasie, poniżej wymienione są osoby, które uzyskały doktoraty w ramach zatrudnienia w Wydziale Chemii UW lub na studiach doktoranckich (w kilku przypadkach wymienieni są doktoranci spoza UW). Symbol oznacza obecnych (2018) pracowników PChK. Prof. dr Włodzimierz Kołos (1928-1996) Członek rzeczywisty PAN Prof. dr hab. Lutosław Wolniewicz Profesor emerytowany Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu Prof. dr hab. Lucjan Piela Profesor emerytowany UW Dr Krzysztof Pecul Adiunkt emerytowany UW Prof. dr hab. Bogumił Jeziorski Członek rzeczywisty PAN i członek-korespondent PAU Prof. dr hab. Jacek Rychlewski (1947-2003) Wydział Chemii Uniwersytetu Adama Mickiewicza, Poznań Dr hab. Maciej Geller (1941-2014) Wydział Fizyki UW Prof. dr hab. Andrzej Leś Prof. dr hab. Grzegorz Chałasiński Członek-korespondent PAN 1 doktorat 1953 (Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, promotor prof. Leopold Infeld), tytuł prof. 1969 doktorat 1961 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1966, tytuł prof. 1976 doktorat 1969 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1976, tytuł prof. 1988 doktorat 1971 (promotor prof. W. Kołos), doktorat 1974 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1982, tytuł prof. 1991 doktorat 1975 (promotor prof. W. Kołos) habilitacja 1985 (Uniwersytet Adama Mickiewicza), tytuł prof. 1992 doktorat 1976 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1995 (wydział Fizyki UW) doktorat 1976 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1987, tytuł prof. 2000 doktorat 1977 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1986, tytuł prof. 1999

Prof. dr hab. Krzysztof Szalewicz Department of Physics and Astronomy, University of Delaware, Newark, USA Dr Jan Andzelm U.S. Army Research Laboratory, Greater Philadelphia Area, USA Dr Elżbieta Radzio-Andzelm (1952-2017) Dr hab. Leszek Z. Stolarczyk Dr Małgorzata Jeziorska Prof. dr hab. Maciej Gutowski Heriot-Watt University, Edynburg, Wielka Brytania Dr Marek Bulski Prof. dr hab. Piotr Cieplak Sanford-Burnham Medical Research Institute, San Diego, USA Dr Stanisław Rybak (1957-2016) Prof. dr hab. Robert Moszyński Dr Krzysztof Olszewski Dr Jarosław Pillardy Computational Biology Service Unit, CLC, Cornell University, Ithaca, USA Dr hab. Piotr Jankowski Wydział Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń Dr Robert Bukowski Computational Biology Service Unit, CLC, Cornell University, Ithaca, USA Dr hab. Tatiana Korona Dr Beata Kukawska-Tarnawska Polski Komitet Normalizacyjny, Warszawa Dr Tino G. A. Heijmen Dr hab. Adam Jarmuła Instytut Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN Dr Anna Jagielska 2 doktorat 1977 (promotor prof. W. Kołos), habilitacja 1984 doktorat 1977 (promotor prof. L. Piela), doktorat 1981 (promotor prof. W. Kołos) doktorat 1982 (promotor prof. L. Piela), habilitacja 1996 doktorat 1986 (promotor prof. L. Piela) doktorat 1987 (promotor prof. L. Piela), habilitacja 1995 (Uniwersytet Gdański), tytuł prof. 2000 doktorat 1987 (promotor prof. W. Kołos) doktorat 1987 (promotor prof. W. Kołos) habilitacja 1996, tytuł prof. 2008 doktorat 1990 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 1993 (promotor prof. B. Jeziorski), habilitacja 1998, tytuł prof. 2005 doktorat 1993 (promotor prof. L. Piela) doktorat 1995 (promotor prof. L. Piela) doktorat 1996 (promotor prof. B. Jeziorski), habilitacja 2008 (Uniwersytet Mikołaja Kopernika) doktorat 1996 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 1997 (promotor prof. B. Jeziorski), habilitacja 2009 doktorat 1997 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 1998 (University of Nijmegen, Holandia, promotor prof. R. Moszyński) doktorat 1999 (promotor prof. A. Leś), habilitacja 2014 (Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej) doktorat 2000 (promotor prof. L. Piela)

Van Vliet Laboratory, Department of Materials Science and Engineering, MIT, Cambridge, Massachusetts, USA Dr Agnieszka Bronowska School of Natural and Environmental Sciences, Newcastle Uniwersity, Wielka Brytania Dr Jacek Kłos Department of Chemistry and Biochemistry, University of Maryland, College Park, USA Dr Jacek Jakowski Oak Ridge National Laboratory, USA Dr hab. Rafał Podeszwa, prof. UŚ Instytut Chemii Uniwersytetu Śląskiego, Katowice Dr Cezary Struniewicz Dr Konrad Patkowski Department of Chemistry and Biochemistry, Auburn University, Alabama, USA Dr hab. Bartosz Trzaskowski Centrum Nowych Technologii UW Dr Edyta Małolepsza Broad Institute of MIT and Harvard, Cambridge, Massachusetts, USA Dr Marek Orzechowski Broad Institute of MIT and Harvard, Cambridge, Massachusetts, USA Dr hab. Piotr Żuchowski, prof. UMK Instytut Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń Dr Grzegorz Łach Wydział Fizyki UW Dr Michał Przybytek Dr Konrad Piszczatowski AVIVA Polska Dr inż. Łukasz Rajchel Instytut Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń Dr Wojciech Skomorowski Department of Chemistry, University of Southern California, Los Angeles, USA Dr Agata Jurkiewicz 3 doktorat 2000 (promotor prof. A. Leś) doktorat 2001 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 2001 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 2002 (promotor dr hab. L. Stolarczyk), habilitacja 2010 doktorat 2003 (promotor prof. R. Moszyński) doktorat 2004 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 2005 (promotor prof. A. Leś), habilitacja 2017 doktorat 2006 (promotor prof. L. Piela) doktorat 2006 (promotor prof. P. Cieplak) doktorat 2007 (promotor prof. R. Moszyński), habilitacja 2014 (Uniwersytet Mikołaja Kopernika) doktorat 2007 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 2008 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 2009 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 2010 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 2013 (promotor prof. R. Moszyński) doktorat 2014 (promotor prof. A. Leś)

Tłumacz literatury naukowej (z j. angielskiego) Dr Michał Tomza Wydział Fizyki UW Dr inż. Adam Tulewicz Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej Dr Michał Hapka Dr Filip Leonarski LSB Team, Paul Scherrer Institute, Villingen, Szwajcaria Dr Piotr Gniewek Dr Monika Świniarska Nauczyciel chemii w liceach dwujęzycznych (polsko-angielskich) Dr Marcin Modrzejewski Dr inż. Michał Lesiuk Dr Aleksandra Tucholska doktorat 2014 (promotor prof. R. Moszyński) doktorat 2015 (promotor prof. R. Moszyński) doktorat 2015 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 2015 (promotor prof. A. Leś) doktorat 2017 (promotor prof. B. Jeziorski) doktorat 2017 (promotor prof. A. Leś) doktorat 2017 (promotor prof. G. Chałasiński) doktorat 2018 (promotor prof. R. Moszyński) doktorat 2018 (promotor prof. R. Moszyński) Tematyka badawcza PChK Na początku istnienia Pracowni Chemii Kwantowej, w późnych latach sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych, dominowała tematyka badawcza, dotycząca dokładnych obliczeń dla małych molekuł, perturbacyjnej teorii oddziaływań międzymolekularnych, oraz zastosowania metod chemii kwantowej do dużych molekuł o znaczeniu biologicznym. Z czasem tematyka ta mocno ewoluowala i obecnie obejmuje nastepujące zagadnienia: 1. Dokładne obliczenia kwantowe, uwzględniające korelację elektronową, efekty nieadiabatyczne, oraz poprawki relatywistyczne i QED (Quantum Electrodynamics) dla małych molekuł (H2 i jego izotopomery, HeH +, He2, Be2, a także układy,,egzotyczne,'' zawierające miony i antyprotony) [prof. dr hab. Bogumił Jeziorski, dr Michał Przybytek, dr hab. Tatiana Korona, dr Małgorzata Jeziorska, dr Michał Lesiuk]. W tym kontekście rozwijana jest technika funkcji jawnie skorelowanych, wykorzystująca geminale gaussowskie [prof. dr hab. Bogumił Jeziorski, dr Michał Przybytek]. 2. Teoria oddziaływań międzymolekularnych i jej zastosowania. SAPT (Symmetry-Adapted Perturbation Theory) [prof. dr hab. Bogumił Jeziorski, prof. dr hab. Grzegorz Chałasiński, prof. dr hab. Robert Moszyński, dr Michał Przybytek, dr hab. Tatiana Korona, dr Michal Hapka, dr Małgorzata Jeziorska, dr Piotr Gniewek] oraz podejście supermolekularne [prof. dr hab. Grzegorz Chałasiński]. 4

3. Teoria struktury elektronowej molekuł oparta na podejściu sprzężonych klasterów i jej zastosowania [prof. dr hab. Bogumił Jeziorski, prof. dr hab. Robert Moszyński, dr Michał Przybytek, dr hab. Tatiana Korona, dr hab. Leszek Stolarczyk, dr Aleksandra Tucholska, dr Michał Lesiuk]. Teoria molekuł pielektronowych [dr hab. Leszek Stolarczyk]. 4. Badania teoretyczne układów periodycznych (struktura pasmowa kryształów molekularnych i polimerów, energia kohezji kryształów jonowych) [prof. dr hab. Lucjan Piela, dr hab. Leszek Stolarczyk, dr Małgorzata Jeziorska]. 5. Badania teoretyczne dużych molekuł o znaczeniu biologicznym [prof. dr hab. Andrzej Leś, prof. dr hab. Lucjan Piela]. Teoria globalnej optymalizacji [prof. dr hab. Lucjan Piela]. 6. Teoretyczne modelowanie procesów spektroskopowych i zderzeniowych w kompleksach Van der Waalsa, teoria własności zderzeniowych atomów i molekuł, modelowanie własności dielektrycznych i optycznych prostych gazów. Badania teoretyczne zjawisk fizycznych i chemicznych w ultraniskich temperaturach i konfrontacja z wynikami eksperymentalnymi. Procesy attosekundowe. [Prof. dr hab. Robert Moszyński] 7. Nowe potencjały korelacyjno-wymienne w podejściu DFT (Density Functional Theory), zastosowanie w obliczeniach oddziaływań międzymolekularnych [prof. dr hab. Grzegorz Chalasinski, dr Michał Hapka, dr Marcin Modrzejewski]. Osiągnięcia naukowe obecnych pracowników PChK oraz prof. Włodzimierza Kołosa (wg. Web of Science, październik 2018): ponad 952 prace naukowe ponad 31393 cytowań oszacowany zbiorczy h-index: 82 Biogramy Prof. dr Włodzimierz Kołos, twórca Pracowni Chemii Kwantowej, urodził się w 1928 roku. Rozpoczął studia w Uniwersytecie Poznańskim uczelni, która później podarowała mu doktorat honoris causa. Jeszcze w czasie studiów został asystentem. Po uzyskaniu w 1950 roku dyplomu chemika kontynuował badania naukowe w dziedzinie chemii organicznej. Jednak bardzo szybko zorientował się, że to, co go naprawdę interesuje, to sama podstawa chemii, a podstawami chemii rządzi fizyka i matematyka. Przeniósł się do Warszawy i na swojego przyszłego promotora wybrał prof. Leopolda Infelda z Wydziału Fizyki UW, wsławionego bliską współpracą z Albertem Einsteinem w okresie, gdy Einstein pracował w Princeton Advanced Study Institute. W dwa lata Włodzimierz 5

Kołos przygotował dysertację doktorską. Rozprawa doktorska, mimo że dotyczyła rozpraszania neutronów, miała wyraźnie sprecyzowany aspekt chemiczny (wpływ zahamowanej rotacji). Wkrótce potem Kołos przeniósł się do Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego i tam pracował do końca życia. Zajął się problemem korelacji elektronowej. Bez znajomości korelacji elektronowej wiele obliczanych wielkości jest jakościowo błędnych. Dotyczy to takich kluczowych dla chemii efektów, jak oddziaływanie dalekiego zasięgu, czy reakcje chemiczne. Pierwsze prace profesora Kołosa dotyczą korelacji elektronowej w najprostszych molekułach organicznych. Potem był wyjazd do USA, gdzie na Uniwersytecie w Chicago rozpoczął współpracę z Clemensem Roothaanem w laboratorium profesora Roberta Mullikena (późniejszego noblisty) nad korelacją elektronową w molekule wodoru. Do tamtego czasu chemia obracała się w kręgu rozważań jakościowych. To dopiero m.in. prace Kołosa i Roothaana udowodniły, że w istocie koncepcje chemiczne wywodzą się z fizyki teoretycznej. Tak więc, prace, pozornie dotyczące tylko molekuły wodoru, dotykały samych podstaw chemii. Między innymi dzięki Kołosowi chemia teoretyczna przestała być filozofią, a stała się nauką ścisłą w najbardziej rygorystycznym znaczeniu tego słowa. Te obliczenia i późniejsze prace Włodzimierza Kołosa z jego uczniem Lutosławem Wolniewiczem z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu rozsławiły polską chemię kwantową. Chyba wszystkie podręczniki chemii kwantowej na świecie podają ich wspaniałą zgodność z doświadczeniem jako dowód na to, że wiązanie chemiczne jest pod całkowitą kontrolą teorii - jego najdrobniejsze nawet cechy przewiduje teoria. Obliczenia były wykonane z taką precyzją, że mimo upływu dziesiątków lat, były wciąż najdokładniejszymi wykonanymi w chemii kwantowej. Ich jakość przewyższała jakość porównywanych z nimi pomiarów spektroskopowych, a te drugie były majstersztykami najwyższej techniki. Aby wykonać takie obliczenia trzeba było uwzględnić wszystkie znane efekty fizyczne, a tego nikt przed Kołosem nie zdołał zrobić nawet dla najprostszych molekuł. Wyniki Kołosa i Wolniewicza początkowo nie zgadzały się z doświadczeniem... Sensacją jednak był sposób, w jaki się nie zgadzały! Otóż według mechaniki kwantowej, uchodzącej za największe osiągnięcie intelektualne XX wieku, takiego wyniku nie można było otrzymać. Był on po niewłaściwej stronie wartości doświadczalnej! Były tylko trzy możliwości: albo mechanika kwantowa jest niesłuszna, albo teoretycy popełnili błąd nie uwzględnili na przykład jakiegoś efektu, albo eksperymentatorzy (wśród nich przyszły laureata nagrody Nobla Herzberg) się pomylili. Aby sprawdzić jakość swoich wyników, Polacy ponownie wykonali obliczenia teoretyczne, tym razem w tzw. podwójnej precyzji wynik był ten sam. Herzberg przeprowadził nowe pomiary i uzyskał nieco inny wynik, który tym razem nie przeczył teorii. Rozpoczął się wyścig teoretyków i eksperymentatorów, publikujących coraz dokładniejsze wyniki. Ten wyścig trwa do dziś. Rezultatem 6

jest ugruntowana w świecie opinia, że obliczenia wykonywane przez polskich uczonych to najwyższa klasa światowa. Profesor Włodzimierz Kołos stał się w świecie i w polskiej chemii niekwestionowanym autorytetem. Otrzymał doroczny, pierwszy z rozdanych, złoty medal Międzynarodowej Akademii Nauk Kwantowo-Molekularnych, został członkiem Academia Europea, wyjeżdżał na badania do USA, Meksyku, Włoch, Niemiec. Zwyciężał we wszystkich, przeprowadzonych w Polsce, rankingach: najwięcej cytowań (250 300 rocznie) wśród członków Polskiej Akademii Nauk, najwięcej cytowań wśród polskich fizyków, do których czasem był zaliczany. Do Profesora Kołosa, a profesorem został w wieku trzydziestu kilku lat, garnęli się najlepsi, zbudował z nich w Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego zespół, obecna Pracownia Chemii Kwantowej. Długa byłaby lista uczniów Profesora. W kręgu tego zespołu zaczęły powstawać prace, z których może najważniejsze dotyczyły oddziaływań międzycząsteczkowych (współczesna teoria tych oddziaływań powstała w Warszawie), ale także fuzji jądrowej katalizowanej mionami, określenia masy neutrina, znajdowania najbardziej stabilnych struktur chemicznych poprzez optymalizację globalną, itp. Publikacje Kołosa i jego uczniów owocowały i owocują tysiącami cytowań w literaturze światowej, prawdopodobnie są to najczęściej przywoływane w literaturze nauk ścisłych dzieła polskich uczonych. Włodzimierz Kołos zmarł 3 czerwca 1996 roku. Prof. dr hab. Grzegorz Chałasiński urodził się w 1949 roku. Jest profesorem zwyczajnym w Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Jego główne zainteresowania naukowe koncentrują się wokół teorii oddziaływań międzycząsteczkowych, w szczególności obliczeń struktury elektronowej klastrów van der Waalsa i oddziaływań van der Waalsa w układach otwartopowłokowych zarówno metodami ab initio jak i w przybliżeniu funkcjonału gęstości. Do najważniejszych jego osiągnięć należy zrozumienie i rozwinięcie podejścia supermolekularnego do obliczenia energii oddziaływania i jej składowych. Chałasiński jest współautorem ponad 160 prac, które uzyskały ponad 6900 cytowań. Jego indeks Hirsha wynosi 44. Od ponad 30 lat współpracuje z grupą prof. Marii Szczęsniak-Bryant z Oakland University MI, gdzie ma honorową pozycję adjunct profesor.za swoją działalność naukowo badawczą- został nagrodzony Medalem Jana Zawidzkiego w 2001 r., Nagrodą Świętosławskiego w 1996 r. i Nagrodą Premiera RP za całokształt dorobku naukowego w 2015. W 2016 r. został wybrany na członka korespondenta PAN. 7

Od 2002 oprócz pracy naukowej jest czynnie zaangażowany w pracę organizacyjną na Uniwersytecie Warszawskim i w środowisku akademickim. Był dziekanem Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego w okresie 2002-2008, członkiem Senatu Uniwersytetu Warszawskiego w latach 2008-2016, jest przewodniczącym Rady Naukowej Interdyscyplinarego Centrum Modelowania od 2005 r., wreszcie pełnomocnikiem rektora UW ds projektu Centrum Badań Przedklinicznych i Technologii CEPT od 2008 r. Prof. dr hab. Bogumił Jeziorski urodził się w 1947 roku. Jest uczniem profesora Włodzimierza Kołosa. Od uzyskania stopnia magistra (w 1969 r.) zatrudniony jest w Pracowni Chemii Kwantowej, obecnie na stanowisku profesora zwyczajnego. Jako profesor wizytujący, prowadził badania w licznych ośrodkach zagranicznych, między innymi w University of Utah, University of Florida, University of Waterloo, University of Nijmegen, University of Delaware, Harvard University, University of Colorado. Max-Planck Institute. Jego główne zainteresowania naukowe to: Teoria oddziaływań miedzymolekularnych, Teoria struktury elektronowej molekuł (teoria sprzężonych klasterów), Teoria dokładnych obliczeń kwantowych w bazie funkcji jawnie skorelowanych. Teoria molekuł egzotycznych (zawierających np. miony, antyprotony). Profesor Jeziorski jest autorem około 150 prac naukowych indeksowanych w bazie Web of Knowledge, cytowanych średnio 70 razy na prace. Jego osiągnięcia znalazły uznanie w kraju i za granica. Uzyskał między innymi następujące wyróżnienia: Annual Medal of the International Academy of Quantum Molecular Sciences (1987), Nagroda Marii Skłodowskiej-Curie (1996), Nagroda Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2000), Medal PTChem im. Jędrzeja Śniadeckiego (2006), Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągniecie naukowe (2012). Profesor Jeziorski jest członkiem rzeczywistym PAN, członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem Academia Europaea, członkiem International Academy of Quantum Molecular Sciences oraz członkiem (Elected Fellow) American Physical Society. Zasiada także w Board of Directors International Society for Theoretical oraz w Scientific Board organizacji World Association of Theoretical and Computational Chemists. 8

Prof. dr hab. Andrzej Leś urodził się w 1948 roku. Stopień doktora uzyskał w 1976 r., habilitację w 1987, tytuł profesora w 2000 r. Ostatnio zatrudniony był na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Wydziale Chemii UW. Jest również profesorem zwyczajnym w Instytucie Farmaceutycznym w Warszawie. Prof. dr hab. Andrzej Leś związany był z Wydziałem Chemii UW od 1971 roku, a z Instytutem Farmaceutycznym od 1995 r. W latach 2012-2016 pełnił w tym Instytucie funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowych. Do 2018 r. opublikował około 150 prac, z których większość jest w bazie Web of Knowledge, współczynnik Hirscha 23. Jest również współautorem dwóch zgłoszeń patentowych. Obecnie badania naukowe dotyczą struktury i własności spektralnych cząsteczek o znaczeniu biologicznym i farmakologicznym, optymalizacji syntez chemicznych oraz metod statystyki matematycznej w ocenie biorównoważności leków generycznych. Przez wiele lat współpracował z dwoma ośrodkami zagranicznymi: Uniwersytet UNAM oraz Uniwersytet UAEM w Meksyku (dr I. Ortega, dr N. Pastor), Uniwersytet Arizony w Tucson, U.S.A. (prof. L. Adamowicz), a także w kraju: Instytut Biologii Doświadczalnej PAN im. M. Nenckiego (prof. W. Rode, dr hab. A. Jarmuła). Wypromował sześciu doktorów. Posiada bogate doświadczenie dydaktyczne, prowadząc różnorodne zajęcia z zakresu chemii kwantowej i teoretycznej dla studentów Wydziału Chemii UW, studentów Wydziału Farmaceutycznego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego oraz doktorantów z Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej Prof. dr hab. Robert Moszyński urodził się w 1964 roku. Jest profesorem zwyczajnym w Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem Pracowni Chemii Kwantowej. Jest uznanym ekspertem w teorii oddziaływań międzycząsteczkowych i teorii własności spektroskopowych i zderzeniowych atomów i molekuł. Należy do twórców rachunku zaburzeń o adaptowanej symetrii do opisu oddziaływań układów wieloelektronowych i z sukcesem stosował tę teorię w teoretycznym modelowaniu procesów spektroskopowych i zderzeniowych w kompleksach Van der Waalsa. Wniósł również wkład do teorii własności zderzeniowych atomów i molekuł i do modelowania własności dielektrycznych i optycznych prostych gazów. Obecnie pracuje w dziedzinie modelowania procesów dwu i wielociałowych w reżimie ultraniskich temperatur, oraz w dziedzinie attofizyki. Za swoje osiągnięcia naukowe z okresu doktoratu otrzymał doroczną nagrodę Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jego prace, dotyczące modelowania procesów spektroskopowych i zderzeniowych w 9

kompleksach Van der Waalsa, które stanowiły podstawę jego rozprawy habilitacyjnej, uzyskały doroczną nagrodę Premiera Rzeczpospolitej Polskiej, a jego ostatnie prace, dotyczące opisu zjawisk fizycznych i chemicznych w ultraniskich temperaturach, zostały uhonorowane nagrodą Marii Skłodowskiej-Curie Polskiej Akademii Nauk. Moszyński jest współautorem około 140 prac, które uzyskały około 6100 cytowań. Jego indeks Hirsha wynosi 38. Prof. dr hab. Lucjan Piela (ur. w 1943 r.) jest uczniem profesora Włodzimierza Kołosa (doktorat w 1970 r., habilitacja w UW w roku 1976, tytuł profesora 1988, stanowisko profesora zwyczajnego w UW 1994). Jest specjalistą z dziedziny chemii kwantowej, obecnie emerytowanym profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego. Był długoletnim kierownikiem Pracowni Chemii Kwantowej Wydziału Chemii UW i dziekanem tego wydziału w latach 1993-1996, także zastępcą dyrektora Instytutu Podstawowych Problemów Chemii w UW. Od początku swojego zatrudnienia w Uniwersytecie Warszawskim w roku 1965 na przestrzeni 50 lat uczył chemii kwantowej (kilka tysięcy studentów), wypromował ośmiu doktorów. Badania naukowe prowadził także w Cornell University (USA), Université de Namur (Belgia), Centre Européen de Calcul Atomique et Moléculaire (Francja). Był współpracownikiem m.in. profesorów Harolda Scheraga i Roalda Hoffmanna z Cornell University, także profesora Jean-Marie André z Université de Namur. Osiągnięcia naukowe: metoda multipolowa szybkiego obliczania oddziaływań w układach periodycznych, metoda deformacji funkcji celu w optymalizacji globalnej, koncepcja elektromeru donorowo-akceptorowego, koncepcja przyciągających się elektronów. W roku 2001 Lucjan Piela został wybrany członkiem zagranicznym Belgijskiej Academie Royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts, a od roku 2004 jest członkiem European Academy of Sciences. Był przewodniczącym Rady Naukowej ICM, także członkiem Prezydium Komitetu Naukowego czterech Konferencji Smoleńskich, wieloletnim członkiem Zarządu Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci oraz jurorem (w polskiej części) Europejskiego Konkursu Młodych Naukowców Unii Europejskiej. Lucjan Piela jest autorem około 100 publikacji naukowych w czasopismach międzynarodowych (także ok.30 innych prac), oraz książki Idee chemii kwantowej (PWN, 2003, 2012) Ideas of Quantum Chemistry (Elsevier, 2007, 2014), używanej na świecie jako podręcznik dla doktorantów i studentów. Wydanie angielskie znalazło się w swoim czasie na pierwszych miejscach na listach bestsellerów w USA, Japonii i Kanadzie w dziedzinach: quantum chemistry, chemical physics oraz molecular chemistry. Prace Pieli są cytowane ponad 2000 razy w literaturze naukowej. Uczestnik około 50 10

konferencji, wygłosił około 30 referatów w ośrodkach uniwersyteckich, 6 cyklów wykładów (Belgia, USA, Polska), laureat Wykładu Basińskiego w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, laureat Noble Lectures Series na XV Conference Current Trends in Computational Chemistry, Jackson State University, USA. Dr Małgorzata Jeziorska urodziła się w 1954 roku. Od uzyskania tytułu zawodowego magistra (w 1977 r.), zatrudniona jest na Wydziale Chemii UW, obecnie (od 2004 r.) na stanowisku starszego wykładowcy. Stopień doktora otrzymała w roku 1986 za pracę doktorską pod tytułem: Rola efektów wymiennych w oddziaływaniu układów zamkniętopowłokowych, której promotorem był prof. dr hab. Lucjan Piela. Jej główne zainteresowania naukowe to: teoria oddziaływań międzycząsteczkowych, teoria struktury elektronowej atomów i teoria układów periodycznych. Prowadziła badania także w University of Florida, University of Waterloo i University of Delaware. Trzykrotnie (w latach 2000, 2003, 2009) otrzymała nagrody dydaktyczne II stopnia Wydziału Chemii UW. W roku 2012 otrzymała medal Komisji Edukacji Narodowej. Dr hab. Tatiana Korona urodziła się w 1967 roku. Jest uczennicą profesora Bogumiła Jeziorskiego. Od uzyskania tytułu zawodowego magistra (w 1991 r.) zatrudniona jest w Pracowni Chemii Kwantowej, obecnie na stanowisku adiunkta. W 1997 obroniła pracę doktorską o tytule: Convergence Properties of Symmetry-Adapted Perturbation Theory in Applications to Interactions of Many-Electron Systems, a w 2009 uzyskała habilitację na podstawie rozprawy: Application of the Coupled Cluster Method for a Description of Intramonomer Electron Correlation within Symmetry- Adapted Perturbation Theory. Dr Korona prowadziła badania w takich ośrodkach zagranicznych jak University of Stuttgart i Max-Planck Institute w Garching. Jej główne zainteresowania naukowe to: Teoria oddziaływań międzymolekularnych, Teoria podejścia lokalnego do korelacji elektronowej w dużych cząsteczkach, Opis wzbudzeń elektronowych i oddziaływań międzymolekularnych dla dużych układów, Teoria sprzężonych klasterów. Tatiana Korona jest autorką ponad 60 prac naukowych indeksowanych w bazie Web of Knowledge, cytowanych średnio powyżej 30 razy na pracę, a także deweloperem programu kwantowochemicznego Molpro. 11

Dr Michał Przybytek (ur. w 1978 r.) jest adiunktem w Wydziale Chemii UW. Pracę magisterską (2002) i doktorską (2008) wykonał pod kierunkiem prof. Bogumiła Jeziorskiego. Staż podoktorski odbył w grupie prof. Trygve Helgakera (Norwegia) i w grupie prof. Krzysztofa Szalewicza (USA). Do jego głownych osiągnięć naukowych należy rozwinięcie metodologii obliczeniowej w teorii oddziaływań międzyatomowych, w tym: pionierska praca uwzględniająca oddziaływanie Casimira w relatywistycznych obliczeniach potencjałów międzyatomowych, uwzględnienie nieadiabatycznego sprzężenia ruchu jąder atomowych i elektronów w opisie oddziaływania dwóch atomów helu, opracowanie metody użycia funkcji jawnie skorelowanych w obliczeniach poprawek do energii oddziaływania w podejściu SAPT. Dr hab. Leszek Stolarczyk. Urodzony w 1951 r. W swych pracach: magisterskiej (1974) i doktorskiej (1982), wykonanych pod kierunkiem prof. Lucjana Pieli, zajmował się teorią struktury pasmowej kryształow molekularnych. Po stażu podoktorskim w Quantum Theory Project (University of Florida, Gainesville, USA) w grupie prof. Hendrika J. Monkhorsta rozwija teorię korelacji elektronowej (tzw. kwazicząstkowa teoria sprzężonych klasterów w przestrzeni Focka). Zajmuje się też teorią molekuł pi-elektronowych (takich jak benzen, fuleren, czy grafen). 12