KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia 26.11.2015 r. C(2015) 8147 final DECYZJA DELEGOWANA KOMISJI (UE) / z dnia 26.11.2015 r. w sprawie równoważności systemu wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji obowiązującego w Japonii z systemem ustanowionym w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE PL PL
UZASADNIENIE 1. KONTEKST AKTU DELEGOWANEGO Zmieniona dyrektywą Omnibus II (dyrektywa 2014/51/UE) dyrektywa Wypłacalność II (dyrektywa 2009/138/WE), która ma być w pełni stosowana od dnia 1 stycznia 2016 r., wprowadziła zmodernizowany i oparty na ocenie ryzyka system nadzoru ostrożnościowego dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w Unii Europejskiej. Dyrektywa Wypłacalność II przewiduje stwierdzenie równoważności państw trzecich w trzech obszarach: 1) zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z państwa trzeciego zawiera umowę reasekuracji z zakładem ubezpieczeń lub z zakładem reasekuracji z EOG (art. 172 dyrektywy Wypłacalność II); 2) zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma siedzibę na terytorium EOG oraz posiada udziały kapitałowe lub jednostki zależne (łącznie określane jako zakłady powiązane) zlokalizowane poza EOG (art. 227 dyrektywy Wypłacalność II); 3) zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma siedzibę w państwie trzecim i powiązane zakłady zlokalizowane w EOG (art. 260 dyrektywy Wypłacalność II). Jeżeli system wypłacalności państwa trzeciego uznaje się za równoważny zgodnie z art. 172, umowy reasekuracji zawarte z zakładami, których siedziba znajduje się w tejże jurysdykcji, traktuje się w taki sam sposób jak umowy reasekuracji zawarte z zakładami, które posiadają zezwolenie wydane zgodnie z dyrektywą Wypłacalność II. Jeżeli system wypłacalności państwa trzeciego uznaje się za równoważny zgodnie z art. 227, grupy ubezpieczeniowe z UE mogą prowadzić unijną sprawozdawczość ostrożnościową w odniesieniu do jednostki zależnej mającej siedzibę w tym państwie trzecim zgodnie z przepisami lokalnymi zamiast z przepisami dyrektywy Wypłacalność II, jeżeli posiadają zezwolenie na stosowanie odliczeń i agregacji jako metody konsolidacji sprawozdania finansowego grupy. Jeżeli system nadzoru ostrożnościowego państwa trzeciego uznaje się za równoważny zgodnie z art. 260, grupy ubezpieczeniowe mające w tym państwie siedzibę i działające w UE są zwolnione z niektórych aspektów nadzoru nad grupą w UE. Dla każdego z trzech obszarów równoważność może zostać stwierdzona na czas nieokreślony (jeżeli ustalona zostanie pełna równoważność) lub na czas określony (jeżeli dokonywane są postępy w kierunku osiągnięcia równoważności). W tym ostatnim przypadku czas trwania równoważności stwierdzonej na czas określony nie jest uznaniowy, lecz został określony w odpowiednim artykule dyrektywy Wypłacalność II; jest to okres upływający w dniu 31 grudnia 2020 r. (niepodlegający przedłużeniu) w odniesieniu do zakładów reasekuracji i do działających w EOG grup z państw trzecich (tzw. czasowa równoważność) i 10 lat (z możliwością przedłużenia) w odniesieniu do grup z EOG działających w jurysdykcji państwa trzeciego (tzw. tymczasowa równoważność). Nie ma różnic co do skutków między pełną, czasową i tymczasową równoważnością, różny jest tylko czas trwania. Przedmiotem niniejszej decyzji jest czasowa równoważność na podstawie art. 172 ust. 4 i tymczasowa równoważność na podstawie art. 227 ust. 5. Kryteria dotyczące stwierdzenia czasowej równoważności zgodnie z art. 172 ust. 4 zostały w następujący sposób określone w dyrektywie Wypłacalność II: a) dana jurysdykcja podjęła wobec Unii zobowiązanie do przyjęcia i stosowania systemu wymogów dotyczących wypłacalności, który mógłby zostać uznany PL 2 PL
za równoważny zgodnie z ust. 2, przed upływem tego określonego terminu oraz do zaangażowania się w proces oceny równoważności; b) w celu wywiązania się z zobowiązania, o którym mowa w lit. a), ustanowiła program prac; c) przeznaczyła wystarczające zasoby na wywiązanie się z zobowiązania, o którym mowa w lit. a); d) jurysdykcja ta ma system wymogów dotyczących wypłacalności oparty na ocenie ryzyka oraz określa ilościowe i jakościowe wymogi wypłacalności oraz wymogi dotyczące sprawozdań dla organów nadzoru i przejrzystości; e) zawarła pisemne porozumienia o współpracy i wymianie poufnych informacji nadzorczych z EIOPA i organami nadzoru; f) dysponuje ona niezależnym systemem nadzoru; oraz g) ustanowiła w odniesieniu do wszystkich osób działających w imieniu organów nadzoru obowiązki dotyczące zachowania tajemnicy zawodowej, w szczególności dotyczące wymiany informacji z EIOPA i organami nadzoru. Stwierdzenie czasowej równoważności na podstawie art. 172 ust. 4 jest ważne przez okres upływający w dniu 31 grudnia 2020 r. Na końcu tego okresu Komisja Europejska powinna przeprowadzić ocenę zmian w systemie państwa trzeciego, skutkującą stwierdzeniem pełnej równoważności zgodnie z art. 172 ust. 2 albo nieprzedłużeniem czasowej równoważności. Okres czasowej równoważności może zostać przedłużony maksymalnie o jeden rok w przypadku, gdy jest to konieczne do przeprowadzenia oceny przez EIOPA i Komisję. Kryteria dotyczące stwierdzenia tymczasowej równoważności zgodnie z art. 227 ust. 5 zostały w następujący sposób określone w dyrektywie Wypłacalność II: a) można wykazać, że system wypłacalności, który mógłby zostać uznany za równoważny zgodnie z ust. 4 1, już istnieje albo może zostać przyjęty i być stosowany przez daną jurysdykcję; b) jurysdykcja ta ma system wymogów dotyczących wypłacalności oparty na ocenie ryzyka oraz określa ilościowe i jakościowe wymogi wypłacalności oraz wymogi dotyczące sprawozdań dla organów nadzoru i przejrzystości; c) jej prawo umożliwia, co do zasady, współpracę i wymianę poufnych informacji nadzorczych z EIOPA i organami nadzoru; d) dysponuje ona niezależnym systemem nadzoru; oraz e) ustaliła wobec wszystkich osób działających w imieniu organów nadzoru obowiązki dotyczące zachowania tajemnicy zawodowej. Stwierdzenie tymczasowej równoważności na podstawie art. 227 ust. 5 jest ważne przez okres dziesięciu lat. Na końcu tego okresu Komisja Europejska powinna przeprowadzić analizę zmian w systemie państwa trzeciego, skutkującą stwierdzeniem pełnej równoważności zgodnie z art. 227 ust. 4, ponownym stwierdzeniem tymczasowej równoważności na podstawie art. 227 ust. 5 albo nieprzedłużeniem tymczasowej równoważności. Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) przedstawił Komisji Europejskiej opinię dotyczącą równoważności japońskiego systemu nadzoru ostrożnościowego nad zakładami reasekuracji z dyrektywą Wypłacalność II zgodnie 1 Art. 227 ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE. PL 3 PL
z art. 172 2 ; opinia ta została opublikowana na stronie internetowej EIOPA. EIOPA pomagała również Komisji i wniosła wkład w odniesieniu do oceny japońskiego sektora ubezpieczeń zgodnie z art. 227 3. Komisja w pełni uwzględniła informacje przedstawione przez EIOPA przy podejmowaniu niniejszej decyzji o stwierdzeniu równoważności zgodnie z procedurami określonymi w art. 172 ust. 4 i art. 227 ust. 5. Komisja będzie w dalszym ciągu monitorować, przy technicznym wsparciu EIOPA, rozwój obowiązującego w Japonii systemu regulacyjnego dotyczącego ubezpieczeń i reasekuracji oraz spełnianie warunków, na podstawie których przyjęto decyzję o tymczasowej równoważności i decyzję o czasowej równoważności. Komisja, przy technicznym wsparciu EIOPA, przed datą wygaśnięcia decyzji o czasowej równoważności, w razie potrzeby opóźnioną o jeden rok, przeprowadzi ocenę rozwoju obowiązującego w Japonii systemu regulacyjnego dotyczącego reasekuracji oraz spełnienia warunków dotyczących pełnej równoważności określonych w art. 378 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/35 z dnia 10 października 2014 r. 2. KONSULTACJE PRZEPROWADZONE PRZED PRZYJĘCIEM AKTU Na posiedzeniu w dniu 14 lipca 2015 r. oraz ponownie w formie pisemnej w dniu 10 września 2015 r. zasięgnięto opinii grupy ekspertów z państw członkowskich w dziedzinie bankowości, ubezpieczeń i płatności w odniesieniu do zamiaru Komisji, aby stwierdzić, że w odniesieniu do Japonii istnieje czasowa równoważność zgodnie z art. 172 ust. 4 oraz tymczasowa równoważność zgodnie z art. 227 ust. 5 dyrektywy Wypłacalność II. Grupa ekspertów nie zgłosiła zastrzeżeń do zamiarów Komisji w tym względzie. 3. ASPEKTY PRAWNE AKTU DELEGOWANEGO Podstawą prawną niniejszej decyzji delegowanej Komisji są art. 172 ust. 4 i art. 227 ust. 5 dyrektywy Wypłacalność II. Mimo że dyrektywa Wypłacalność II będzie w pełni stosowana od dnia 1 stycznia 2016 r., Komisja może już przyjąć niniejszą decyzję delegowaną, jak wskazano w art. 311 tejże dyrektywy. 2 3 Ocena równoważności japońskiego systemu nadzorczego w związku z art. 172 dyrektywy Wypłacalność II, 30 stycznia 2015 r. Analiza luk w systemie wypłacalności japońskiego sektora ubezpieczeń na życie, 3 sierpnia 2015 r. PL 4 PL
DECYZJA DELEGOWANA KOMISJI (UE) / z dnia 26.11.2015 r. w sprawie równoważności systemu wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji obowiązującego w Japonii z systemem ustanowionym w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) 4, w szczególności jej art. 172 ust. 4 i art. 227 ust. 5, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Dyrektywą 2009/138/WE ustanowiono oparty na ocenie ryzyka system wypłacalności dotyczący zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w Unii. W odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji dyrektywa 2009/138/WE zacznie w pełni obowiązywać w dniu 1 stycznia 2016 r. (2) Zgodnie z art. 311 dyrektywy 2009/138/WE Komisja może również przyjmować akty delegowane przewidziane w tej dyrektywie przed datą rozpoczęcia jej stosowania. (3) Artykuł 172 dyrektywy 2009/138/WE dotyczy równoważności systemu wypłacalności państwa trzeciego lub jurysdykcji, stosowanego w odniesieniu do działalności reasekuracyjnej zakładów, których siedziba znajduje się w tym państwie trzecim. Stwierdzenie równoważności pozwala na traktowanie umów reasekuracji zawartych z zakładami, których siedziba znajduje się w tej jurysdykcji, w taki sam sposób jak umów reasekuracji zawartych z zakładami, które posiadają zezwolenie wydane zgodnie ze wspomnianą dyrektywą. (4) Artykuł 172 ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE przewiduje stwierdzenie czasowej równoważności na czas określony w odniesieniu do państw trzecich lub jurysdykcji, których systemy wypłacalności w sektorze reasekuracji spełniają określone kryteria. Stwierdzenie czasowej równoważności jest ważne do dnia 31 grudnia 2020 r. z możliwością przedłużenia maksymalnie o jeden rok, jak określono w art. 172 ust. 5. (5) Artykuł 227 dyrektywy 2009/138/WE dotyczy równoważności w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń z państw trzecich, które to zakłady należą do grup z siedzibą w Unii. Stwierdzenie równoważności pozwala takim grupom, jeżeli odliczenia i agregacja są dopuszczone jako metoda konsolidacji na potrzeby ich sprawozdawczości na poziomie grupy, na uwzględnianie do celów obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oraz dopuszczalnych środków własnych obliczenia wymogów kapitałowych i dostępnego kapitału (środków własnych) zgodnie z zasadami jurysdykcji spoza Unii zamiast obliczania ich na podstawie dyrektywy 2009/138/WE. (6) Artykuł 227 ust. 5 dyrektywy 2009/138/WE przewiduje stwierdzenie tymczasowej równoważności na czas określony w odniesieniu do państw trzecich lub jurysdykcji, 4 Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1. PL 5 PL
których systemy wypłacalności w sektorze ubezpieczeń spełniają określone kryteria. Stwierdzenie tymczasowej równoważności jest ważne przez okres 10 lat z możliwością przedłużenia. (7) Aby ocenić czasową równoważność zgodnie z art. 172 ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE i tymczasową równoważność zgodnie z art. 227 ust. 5 dyrektywy 2009/138/WE, należy uwzględnić szereg kryteriów. Kryteria te obejmują pewne wspólne wymogi, w szczególności dotyczące istniejącego systemu wypłacalności oraz uprawnień, zasobów i obowiązków organu nadzoru. Inne kryteria są różne dla obu rodzajów równoważności; w szczególności są to kryteria dotyczące spójności z całkowicie równoważnym systemem, wymiany informacji z organami nadzoru i tajemnicy zawodowej. (8) Japoński system wypłacalności jest ustanowiony w ustawie o działalności ubezpieczeniowej i rozporządzeniu o działalności ubezpieczeniowej, ostatnio zmienionych w 2010 r. W celu udzielania zezwoleń zakładom ubezpieczeń istnieje kompleksowy system licencji. Aby prowadzić działalność reasekuracyjną w Japonii, konieczne jest posiadanie licencji na działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie. Zarządzanie, zarządzanie ryzykiem i standardy informacyjne są częściowo określone w wytycznych w sprawie nadzoru wydanych przez japońską Agencję Usług Finansowych (JFSA). Wytyczne w sprawie nadzoru nie mają mocy prawnej, lecz ich przestrzeganie jest ściśle monitorowane przez JFSA, która jest uprawniona do podejmowania działań zaradczych, jeżeli uzna je za stosowne. (9) W marcu 2015 r. Europejski Organ Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) przedstawił Komisji opinię zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 5 dotyczącą obowiązującego w Japonii systemu regulacji i nadzoru dla zakładów reasekuracji i zakładów ubezpieczeń. Następnie EIOPA pomagała również Komisji i wniosła dodatkowy wkład w odniesieniu do oceny japońskiego sektora ubezpieczeń zgodnie z art. 227 ust. 5 dyrektywy 2009/138/WE. Podstawą oceny Komisji są informacje przedstawione przez EIOPA. (10) Japonia posiada niezależny organ nadzoru ubezpieczeniowego JFSA, dysponujący niezbędnymi uprawnieniami i zasobami na potrzeby wykonywania swych zadań. W 2013 r. JFSA posiadała około 100 pracowników zajmujących się w pełnym wymiarze czasu pracy nadzorem nad ubezpieczeniami, z możliwością korzystania z innych pracowników z innych działów organizacji. Uprawnienia dochodzeniowe obejmują kontrole na miejscu, a sankcje obejmują nakazy administracyjne, które mogą nawet przybrać postać cofnięcia licencji lub nałożenia indywidualnych sankcji. JFSA może również kierować sprawy do prokuratury. (11) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji muszą przedkładać do JFSA obszerne sprawozdania, a JFSA posiada szerokie uprawnienia w zakresie restrukturyzacji lub likwidacji zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji doświadczających trudności i korzystała skutecznie z tych uprawnień w ostatnich dziesięcioleciach w odniesieniu do szeregu zakładów ubezpieczeń na życie, które doświadczyły poważnych trudności. (12) JFSA zawarła szereg umów o współpracy z innymi organami nadzoru na całym świecie. Od 2011 r. JFSA jest sygnatariuszem wielostronnego protokołu ustaleń 5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48). PL 6 PL
Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego w sprawie wymiany informacji między organami nadzoru ubezpieczeniowego. JFSA zawarła szereg dwustronnych lub wielostronnych umów o współpracy z innymi organami nadzoru, w tym z kilkoma organami nadzoru w Unii. (13) Pracownicy JFSA podlegają rygorystycznym wymogom tajemnicy zawodowej. Reguły i praktyki JFSA odpowiednio chronią poufne informacje przekazane przez zagraniczne organy nadzoru. Wszyscy obecni i byli pracownicy JFSA zobowiązani są do zachowania poufności wszelkich informacji, które uzyskali w trakcie wykonywania swych obowiązków. Nieuprawnione ujawnienie informacji może skutkować sankcjami dyscyplinarnymi, dochodzeniem i karami. Informacje otrzymane od zagranicznych organów nadzoru i określone jako poufne są odpowiednio traktowane i wykorzystywane jedynie do celów uzgodnionych z zagranicznym organem nadzoru. (14) Wycena aktywów w przypadku zarówno zakładów ubezpieczeń na życie, jak i ubezpieczeń innych niż na życie dokonywana jest zgodnie z japońskimi ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Większość aktywów lecz nie wszystkie wycenia się według wartości godziwej. W pewnych okolicznościach niektóre klasy aktywów (takie jak obligacje oraz kredyty i pożyczki) wycenia się według wartości księgowej. W przypadku gdy aktywa wycenia się według kosztu historycznego, większość niezrealizowanych zysków i strat uwzględnia się w celu ustalenia dostępnych środków własnych. Dyskontuje się rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe ubezpieczeń na życie i długoterminowych ubezpieczeń innych niż na życie. Stopa dyskontowa stosowana do dyskontowania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych jest okresowo ustalana przez JFSA. Począwszy od daty umowy, rezerwy technicznoubezpieczeniowe można ponownie przeliczać jedynie wzwyż (nie są one nigdy wyceniane poniżej wartości ustalonej w dacie umowy). Dlatego też pomija się wydarzenia na rynku i inne wydarzenia, które powodowałyby zmniejszenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych (takie jak wzrost stóp procentowych). Zakłady ubezpieczeń są również zobowiązane do przeprowadzania analizy przyszłych przepływów pieniężnych w każdym roku obrotowym z perspektywy stosowności rezerw techniczno-ubezpieczeniowych oraz jeżeli zostanie to uznane za konieczne do gromadzenia dodatkowych rezerw. (15) Zarówno w przypadku zakładów ubezpieczeń na życie, jak i zakładów ubezpieczeń innych niż na życie interwencję nadzorczą może spowodować przekroczenie trzech różnych progów, określonych jako różne współczynniki marginesu wypłacalności (SRM), wyrażone jako stosunek dwukrotności środków własnych do wymogu kapitałowego o nazwie ryzyko całkowite. Wskaźnik ryzyko całkowite obejmuje ryzyko ubezpieczeniowe, ryzyko stopy procentowej i ryzyko rynkowe, ryzyko operacyjne oraz ryzyko katastroficzne. Dopuszcza się modele wewnętrzne w odniesieniu do ryzyka katastroficznego i ryzyka z tytułu minimalnej gwarancji. JFSA ma prawo nakładać pewne środki zaradcze, nawet jeżeli nie został naruszony najwyższy próg powodujący interwencję nadzorczą (SRM powyżej 200 %), na przykład poprzez zobowiązanie zakładów ubezpieczeń do przyjęcia środków służących poprawie ich rentowności, ryzyka kredytowego, stabilności lub ryzyka płynności. Jeżeli SRM wynosi mniej niż 0 %, JFSA może zarządzić całkowite lub częściowe zawieszenie działalności. (16) Poprzez zakładowe plany zarządzania ryzykiem japońskie zakłady ubezpieczeń zobowiązane są do indywidualnego i kompleksowego zarządzania różnymi rodzajami ryzyka. Od zakładów ubezpieczeń wymaga się prowadzenia odpowiedniego zarządzania ryzykiem w systematyczny i kompleksowy sposób. Obejmuje ono PL 7 PL
obserwację, czy poszczególne rodzaje ryzyka spotykają się z reakcją, weryfikację obiektywności i odpowiedniości standardów kwantyfikacji oraz analizę przyszłej adekwatności kapitałowej w świetle kwestii związanych ze średnio- i długoterminowymi strategiami biznesowymi i z otoczeniem biznesowym. JFSA wymaga również od zakładów ubezpieczeń przeprowadzania własnej oceny ryzyka i wypłacalności i przekazywania jej wyników zarządowi. (17) Japońskie zakłady ubezpieczeń zobowiązane są na mocy prawa do przedkładania do JFSA półrocznych i rocznych sprawozdań z działalności. Ponadto co roku każdy zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do sporządzenia pewnych dokumentów wyjaśniających i przechowywania ich do wglądu dla zainteresowanych osób w swej siedzibie. (18) Japoński system wypłacalności rozwija się. Wymogi w zakresie wypłacalności na poziomie grupy wprowadzono w 2010 r. Od czasu rozpoczęcia przez EIOPA w 2011 r. oceny równoważności japońskiego systemu nadzoru w związku z art. 172 dyrektywy 2009/138/WE Japonia zaangażowała się w reformy, które usprawnią jej system wypłacalności. W latach 2011, 2012 i 2014 sporządzono szereg sprawozdań i przeprowadzono szereg badań rozpoznawczych w oparciu o bilans, którego podstawą były wyceny ekonomiczne. Planowane modyfikacje pozwalają wierzyć, że przyszłe zmiany w japońskim systemie wypłacalności doprowadzą do większej zbieżności z dyrektywą 2009/138/WE. (19) Po dokonaniu powyższej oceny japoński system wypłacalności w sektorze ubezpieczeń i reasekuracji należy uznać za spełniający kryteria czasowej równoważności ustanowione w art. 172 ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE oraz tymczasowej równoważności ustanowione w art. 227 ust. 5 dyrektywy 2009/138/WE. (20) Okres czasowej równoważności stwierdzonej na mocy niniejszej decyzji ma upłynąć z dniem 31 grudnia 2020 r., zgodnie z art. 172 ust. 5 dyrektywy 2009/138/WE. (21) Okres tymczasowej równoważności stwierdzonej na mocy niniejszej decyzji powinien wynosić dziesięć lat, zgodnie z art. 227 ust. 6 dyrektywy 2009/138/WE, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 System wypłacalności obowiązujący w Japonii w odniesieniu do działalności reasekuracyjnej zakładów posiadających siedziby w Japonii i podlegających regulacjom ustawy o działalności ubezpieczeniowej uznaje się za czasowo równoważny z systemem ustanowionym w tytule I dyrektywy 2009/138/WE. Okres obowiązywania czasowej równoważności, o której mowa w akapicie pierwszym, upływa z dniem 31 grudnia 2020 r. Artykuł 2 System wypłacalności obowiązujący w Japonii w odniesieniu do działalności ubezpieczeniowej zakładów posiadających siedziby w Japonii i podlegających regulacjom ustawy o działalności ubezpieczeniowej uznaje się za tymczasowo równoważny z systemem ustanowionym w tytule I rozdział VI dyrektywy 2009/138/WE. Okres obowiązywania tymczasowej równoważności, o której mowa w akapicie pierwszym, wynosi 10 lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. PL 8 PL
Artykuł 3 Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Sporządzono w Brukseli, dnia 26.11.2015 r. W imieniu Komisji Przewodniczący Jean-Claude JUNCKER PL 9 PL