Historia szkoły w Dywitach 1.Kierownicy, dyrektorzy i wicedyrektorzy Szkoły Podstawowej w Dywitach w latach 1945-2016 Władysław Kolasa - jesień 1945r. - 1951r, Helena Hild 01.09.1951r.- 1954r. Stanisław Karpiński -01.09.1954r.- 1958r. Edward Urban -01.09.1958r.- 1970r. Stanisław Norberczuk -01.09.1970r.- 2001r. Bożena Wojarska- 01.09.2001r./od 2007r. dyrektor Zespołu Szkół w Dywitach- do lutego 2014r. Ewa Romanowska- 01.09.2014r.- do chwili obecnej.. Wicedyrektorzy Tamara Żyła- 01.09.1986 r.- 2001r. Anna Juszczyńska- 01.09.2001r.- 2003r. Bożena Gordon- 01.09.2003r.- 2014r. Karolina Roguszka-01.09.2014r.- do chwili obecnej 1999r. Powstaje Gimnazjum w Dywitach Dyrektor- Sabina Robak- 1999r.- 2007r. Wicedyrektorzy: Ewa Romanowska-2007r.- 2014r. Mirosława Klejna- 2015/2016- do chwili obecnej
1.Jak to się stało Po II wojnie światowej, kiedy to Warmia i Mazury po wielu latach przynależności do Niemiec powróciły do Polski, pierwszą kadrę nauczycielską stanowili nauczyciele szkól polskich w Niemczech, nauczyciele z innych części Polski, a nawet z zagranicy. Organizatorami szkolnictwa na ziemiach odzyskanych często byli też ludzie niewykwalifikowani, którzy z potrzeby świadomości, jak ważna rolę pełni w utrzymaniu państwowości edukacja zakładali szkoły w opuszczanych przez czerwonoarmistów budynkach lub pustostanach. Polska szkoła w Dywitach została zorganizowana w 1945 roku w starym budynku szkolnym. Budynek ten został wybudowany w pierwszych latach XX wieku, w miejscu uprzednio spalonej szkoły, mieszczącej się w budynku drewnianym. Na ówczesne czasy był to budynek stosunkowo nowoczesny, o dwóch salach lekcyjnych i mieszkaniach dla dwóch rodzin nauczycielskich. W końcowej fazie wojny i wkrótce po jej zakończeniu obiekt, w którym założono szkołę był w użytkowaniu wojska radzieckiego.
W pierwszych dniach kwietnia 1945 roku, przy Urzędzie Pełnomocnika, powstał Wydział Szkolny. Organizatorami tego wydziału byli działacze byłego Związku Polaków w Niemczech: Maria Zientara Malewska ( obecnie patronka naszego Gimnazjum) i Paweł Sowa. W wyniku przesunięcia się linii frontu w początkach 1945 roku nastąpił ożywiony ruch ludności nazwany powojenną wędrówka ludów. Wraz z nowa ludnością napływową przybywali również nauczyciele, którzy z własnej inicjatywy zakładali szkoły, a potem rejestrowali je w inspektoratach oświaty. Małżeństwo Władysław i Bronisława Kolasowie w roku 1945 powołali do życia szkolę w Dywitach. On pełnił funkcję kierownika a ona nauczycielki. 3.Pierwsi nauczyciele i krótki rys historyczny Rok 1945- Władysław i Bronisława Kolasowie- organizatorzy Szkoły Podstawowej w Dywitach. 99 uczniów uczęszczało do klas I- IV Rok 1946/47 dwuosobową obsadę szkoły zasila Natalia Losman. Nauczano w klasach I- V, niezmiennie w takim składzie do roku 1951, Rok 1951- szkołę opuszcza małżeństwo Kolasów, pracę podejmują Helena Hildowa, Edward Urban i Marian Szydłowski. W szkole pracuje 4 w pełni wykwalifikowanych nauczycieli, co w tym okresie nie było powszechnym zjawiskiem, Rok 1952/53- szkoła staje się szkołą zbiorczą z 7 klasami nauczania. Do szkoły dołączają uczniowie z Brąswałdu, Ługwałdu, Dąg, Różnowa i Spręcowa. W miejscowościach tych
istniały szkoły z klasami I- VI (Brąswałd, Różnowo, Spręcowo) lub I- IV ( Ługwałd), Rok 1953//1964- Edeltraut Wlost zastępuje Mariana Szydłowskiego, który odchodzi z pracy. Obecna panią kierownik Helenę Hild zastępuję nowy nauczyciel Stanisław Karpiński. W tym czasie w szkole pracują też nauczycielki: Ewa Golan i Janina Oniszczuk. W sumie kadra pedagogiczna liczy 5 nauczycieli, z których 4 legitymuje się ukończeniem Studium Nauczycielskiego a tylko jeden zalicza się do kadry niewykwalifikowanej. Od 1960 do 1965 roku szkoła prowadziła wieczorowe nauczanie dorosłych w klasach VI i VII. W sumie w tym czasie szkołę ukończyło 77 osób dorosłych. Była to liczba dość pokaźna w stosunku do ogólnej liczby mieszkających w Dywitach osób, wynoszącej niespełna 800 mieszkańców. Od 1961 roku w budynku szkolnym zorganizowano Szkołę Przysposobienia Rolniczego, ze względu na potrzeby lokalne ( tereny typowo rolnicze). Jej absolwenci otrzymywali tytuł Wykwalifikowany Rolnik Od roku 1972 kadra stopniowo się rozrasta, a szkoła utrzymuje swój dotychczasowy charakter. Organizacja procesu dydaktycznego i nie tylko W początkowym okresie nauka odbywała się w mieszkaniu nauczycielskim, gdyż w klasach nie było ławek. Brakowało pomocy naukowych, nie było tablic. Uczniowie uczyli się bez podręczników i zeszytów szkolnych. W pierwszym roku nauki
szkoła prowadziła zajęcia w klasach I- IV. W klasie pierwszej uczyło się 32 uczniów, w drugiej- 30, w trzeciej- 22, a w czwartej -15. Tylko niewielki odsetek uczniów uczęszczał zgodnie ze swoim wiekiem do poszczególnych klas. Na 99 uczniów aż 61 było przerośniętych, w jednej klasie, w wyniku wojny, rozpiętość wieku sięgała często aż sześć lat. W 1949 roku Szkolny Inspektor Powiatu Olsztyńskiego pismem NR 4457/49 z dnia 18.08. 1949 roku wydał pierwsze oficjalne orzeczenie organizacyjne szkoły, które ustanawiało miejscowość Dywity siedzibą tymczasową szkoły ogólnokształcącej stopnia podstawowego, przypisując do niej miejscowości Dągi i Ługwałd. W roku szkolnym 1949/1950 szkoła miała już cztery pomieszczenia lekcyjne i wyposażona była w podstawowy sprzęt szkolny. Marzeniem szkoły wtedy było posiadanie radia na użytek edukacyjny. Szkołę za to obsługiwało objazdowe kino, które odwiedziło ją 9 razy i powiatowy lekarz, który czuwał nad zdrowiem i higiena uczniów. ZADANIA I PROBLEMY SZKOŁY Oprócz zadań dydaktyczno wychowawczych szkoła od początku swojego istnienia realizowała zadania opiekuńcze takie jak chociażby dożywianie czy też czuwanie nad losem sierot będących pod opieką rodzin zastępczych. Olbrzymi wysiłek w owym czasie kierowano na walkę z analfabetyzmem i repolonizację. Duża część ludności dorosłej w wyniku wojny nie potrafiła pisać czy czytać, duża liczba mieszkańców tego terenu nie potrafiła mówić po polsku w związku z tym że pozostało tu
sporo ludności niemieckojęzycznej jak i w wyniku wędrówki ludów napływała ludność z Ukrainy. W pierwszych latach istnienia szkoły problemem była też zmienna liczba uczniów w poszczególnych klasach i absencja. Powodem tego było to, że do szkoły chodziła młodzież przerośnięta, często w wieku pozaszkolnym, która po niepowodzeniach szkolnych przerywała naukę. Egzekwowanie realizacji obowiązku szkolnego było nie lada wyzwaniem. Nauczyciele szkoły dość wcześnie zaczęli organizować różne formy prac pozalekcyjnych dla uczniów, rozwijając tym samym ich zainteresowania. Nauczyciel Edward Urban prowadził chór szkolny od roku 1952, a Marian Szydłowski szkolne koło sportowe, sekcja lekkoatletyki i piłki ręcznej, od roku 1954. W tym samy roku, działało też koło historyczne, geograficzne i polonistyczne prowadzone przez Olgę Szulc. W 1962 roku szkoła dysponowała już własnym aparatem filmowym, a od roku 1961 posiadała szkolna bibliotekę z 1714 książkami. W 1966 roku, w związku z reformą oświaty, szkoła uzyskała dotacje na doposażenie pracowni, których liczba wzrosła z 4 do 7. W roku 1975 przekazano szkole budynek Urzędu Gminy ( dzisiejszy GOK), w którym to szkoła zaadoptowała kolejne trzy sale lekcyjne i zastępczą salę gimnastyczną. Szkołę doposażono sukcesywnie w latach 1972-80. Powstały klasopracownie do biologii, fizyki, chemii czy też języka rosyjskiego. Powierzchnia użytkowa obiektu jednak i tak była za mała na potrzeby coraz to większej liczby ludności osiedlającej się w Dywitach i okolicy. Na jednego ucznia w owym czasie przypadał niespełna 1 metr
kwadratowy powierzchni. Budowa nowej szkoły stała się celem i marzeniem ówczesnego dyrektora- Stanisława Norberczuka. 21 kwietnia 1982 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Szkoły, który w czynie społecznym postanowił wybudować nowy obiekt. Na czele komitetu stanął Wiesław Taub ( obecnie prezes Agro Dywity), dyrektor Stanisław Norberczuk, oraz Stanisław Jankowski, Zbigniew Czarnecki,Wanda Nowosielska, Marianna Pniewska, Zofia Ałaj, Dominik Jasiński, Władysław Łaszyn i Wiktor Tołoczko. Inicjatywę budowy szkoły bardzo mocno wspierała Gazeta Olsztyńska i jej ówcześni redaktorzy: Czesław Pazera i Roman Wachowiec. 1983-2 grudnia odbywa się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod budowę szkoły. Szkołę budowało Przedsiębiorstwo Budownictwa Rolniczego z Olsztyna. Na placu budowy przebywali też uczniowie klas ósmych Szkoły Podstawowej w Dywitach wraz z opiekunami. Z kroniki dowiadujemy się, że przepracowali tam 132 godziny wykonując różne prace porządkowe. Mimo kłopotów ze zdobywaniem materiałów budowlanych i ciągłym brakiem pieniędzy udało się ukończyć szkołę na 100 lecie istnienia Gazety Olsztyńskiej - czyli rok 1986. 1 września 1986 roku nastąpiło uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego oraz nadanie szkole imienia Gazety Olsztyńskiej. W szkole uczyli się uczniowie klas 0-VIII. W klasach I- VIII uczyło się nie całe trzystu uczniów. Na każdym poziomie były dwa oddziały, w których liczby uczniów nie przekraczały 20.
W 1999 roku wraz z reformą oświaty powstaje w budynku szkoły Gimnazjum Publiczne, a Szkoła Podstawowa pozostaje z oddziałami 0-VI. W 2007 Szkoła Podstawowa i Gimnazjum łączą się w Zespół Szkół i tak funkcjonują do dziś ( lub do kolejnej reformy edukacji) Opracowano dzięki życzliwości byłego dyrektora Pana Stanisława Norberczuka w oparciu o napisaną przez niego monografię pod tytułem Szkoła Podstawowa w Dywitach w latach1945-1980. Oprac. Izabela Kozłowska