Sztandar to, weksylium będące znakiem oddziału wojskowego, stowarzyszenia, miasta, szkoły, instytucji itp. Składa się z płata i drzewca zakończonego głowicą. Płat ma różne wzory na obu stronach, przeważnie obszyty jest frędzlą i przymocowany do drzewca skórzanym rękawem i ozdobnymi gwoździami. Pod głowicą wiązane są wstęgi i szarfy w barwach narodowych lub orderów i odznaczeń, którymi posiadacz sztandaru został odznaczony. Pod wstęgami mogą być mocowane odznaki odznaczeń. Sztandar, podobnie jak chorągiew, występuje w jednym egzemplarzu.
Wywodzi się z dawnych znaków bojowo rozpoznawczych, które służyły do łączności między wodzem a oddziałem. W starożytności były używane przez Babilończyków, Egipcjan, Greków, Persów. Ze znakami tymi wiązano pewne treści ideowe. Uroczyście obchodzono dzień otrzymania znaku w legionach rzymskich, bowiem oznaczał on powstanie oddziału, a jego utrata powodowała rozwiązanie oddziału. Znaków bojowych używali również w V wieku Germanie, Celtowie oraz Hunowie. W pierwszej połowie XII wieku Słowianie na Rusi wykorzystywali zdobyte znaki bojowe do wciągania w zasadzkę wojowników przeciwnika. W oddziałach jazdy używano małych chorągwi zwanych kornetami. Podczas walki był zawsze rozwinięty i otoczony doborowymi żołnierzami, a na postojach zaciągano przed nim warty.
Poczet sztandarowy, jest to asysta (najczęściej trzyosobowa), sztandaru organizacji podczas różnego rodzaju ceremonii. W szczególności w wojsku i innych formacjach zmilitaryzowanych - grupa trzech żołnierzy lub funkcjonariuszy niosących sztandar jednostki wojskowej (policyjnej, strażackiej lub tp.). Podczas defilad poczet sztandarowy zazwyczaj poprzedza kompanię honorową jednostki. Chwyty chorążego Postawa zasadnicza: sztandar położony na trzewiku drzewca przy prawej nodze na wysokości czubka buta. Drzewce przytrzymywane prawą ręką na wysokości pasa. Postawa "na ramię": chorąży prawą ręką (pomagając sobie lewą) kładzie drzewce na prawe ramię i trzyma je pod kątem 45 w stosunku do ramienia. Prawa ręka wyciągnięta wzdłuż drzewca. Postawa "prezentuj": z postawy "zasadniczej" chorąży podnosi sztandar prawą ręką i pionowo do góry wzdłuż prawego ramienia (dłoń prawej ręki na wysokości barku). Następnie lewą ręką chwyta drzewce sztandaru tuż pod prawą i opuszcza prawą rękę na całej jej długości, obejmując dolną część drzewca. Salutowanie sztandaru w miejscu: chorąży robi zwrot w prawo skos z równoczesnym wysunięciem lewej nogi w przód na odległość jednej stopy i pochyla sztandar do przodu pod kątem 45. Po czasie "salutowania" przenosi sztandar do postawy "prezentuj".
SZTANDARY WOJSKA POLSKIEGO Sztandar jest znakiem jednostki wojskowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Jest on symbolem sławy wojennej i tradycji oraz wierności, honoru i męstwa, których Ojczyzna wymaga od swych żołnierzy Sztandary były bardzo różne w formie, rysunku i wielkości. Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 podjęto próbę ujednolicenia znaków wojskowych jednak nie były one rygorystycznie przestrzegane. Kolejne unormowania wyglądu sztandarów miały miejsce w 1927 (zmiana rysunku godła państwowego) i w 1937. Stare (nieregulaminowe) sztandary przekazywane były zazwyczaj do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Sztandar Prawda, prawda, czarnoleski Janie: "Serce roście patrząc na te czasy!" Tętnem krwi czerwono-chorągwianej Zaszumiały nasze miasta jak lasy. Jakaż miała się odezwać muza Prócz tej jednej - bojowej, piosennej? Jakiż kwiat mógł wybuchnąć na gruzach, Jeśli nie ten pnącz czerwonopienny? I dlatego ze stolicą rosną I po piętrach jej wspinam się kwieciem. A ojczyzny mojej wielką wiosnę Jako sztandar wznoszę nad stuleciem. Taki sztandar, że ziemię okryje, Taki sztandar, że w wieki ponosi, I gdziekolwiek jego drzewce wbiję, Tam początek będzie ziemskiej osi. -Julian Tuwim
Koniec Prezentacje przygotowali: - przewodniczący samorządu uczniowskiego Dawid Selwa - opiekun samorządu uczniowskiego Anita Wojnar