Witold Nowicki ( )

Podobne dokumenty
Marian ŁAPIŃSKI ( )

7 XII 2016 r. VII Seminarium SAiP OW SEP Andrzej Marusak

7 XII 2016 r. VII Seminarium SAiP OW SEP Andrzej Marusak

dr hab. inż. Krystyna Macek-Kamińska, profesor PO

Zygmunt Szparkowski ( )

Andrzej JELLONEK ( ).

Tadeusz Czaplicki. Tadeusz Czaplicki Prezes SEP w latach

XV Seminarium WEP Mieczysław Pożaryski ( ) Andrzej MARUSAK Warszawa, 21 II 2018

ADAM KAROL SMOLIŃSKI ( )

Prof. dr inż. dr h. c. ZBIGNIEW JASICKI

JUBILEUSZ 90-LECIA PROFESORA ZBIGNIEWA KĄCZKOWSKIEGO

Antoni Guzik. Rektor, Dziekan, Profesor, wybitny Nauczyciel, Przyjaciel Młodzieży

Kazimierz Kolbiński. Kazimierz Kolbiński Prezes SEP w latach

Prof. dr hab. Adam Wrzosek organizator i Dziekan Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego w latach 1920/ /1923

90-lecie. Prof. zw. dr hab. inż. Zbigniew Kikiewicz

Od przeszłości do teraźniejszości. Biblioteka Uniwersytetu Łódzkiego

MIECZYSŁAW ŚWIEKATOWSKI ŻYCIE I PRACA

dr inż. Zygmunt Rozewicz

Prof. dr hab. inż. Marian Tracz

prof. dr hab. Michał Trocki

WZÓR SPRAWOZDANIA Z OCENY OKRESOWEJ PRACOWNIKA NAUKOWO-DYDAKTYCZNEGO ORAZ PRACOWNIKA DYDAKTYCZNEGO NA WYDZIALE.UKSW W ROKU AKADEMICKIM..

Cezary Anatol Pawłowski. (ur w Łomży, zm. 28 grudnia 1981 w Warszawie)

UCHWAŁA NR 51/2013. Senatu Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte z dnia 21 listopada 2013 roku

LAUDACJA. WIELCE SZANOWNY JUBILACIE! Dostojni Goście i Uczestnicy Pokampanijnej konferencji surowcowo-technicznej, Koledzy i Przyjaciele Jubilata!

Stanisław Ignatowicz

Prof.dr hab.inż.czesław Józefaciuk

Stowarzyszenie Elektryków Polskich. Od PWSZ do Stowarzyszeń Inżynierskich Doskonalenie zawodu

Uroczystość nadania sali 28 D-1 imienia prof. Mariana Cegielskiego

PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA ZAWODOWA IM. PROF. STANISŁAWA TARNOWSKIEGO W TARNOBRZEGU. Arkusz okresowej oceny nauczyciela akademickiego

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE PRAWA I ADMINISTRAJI. Przepisy ogólne

Tadeusz Żarnecki. Tadeusz Żarnecki Prezes SEP w latach

22 VI 2016 r. VI Seminarium WEP SAiP OW SEP Andrzej Marusak

KRYTERIA PRZYZNAWANIA STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO WYDZIAŁU FILOLOGICZNEGO W ROKU AKADEMICKIM 2017/2018 I ROK STUDIÓW DOKTORANCKICH

Prof. dr hab. Hieronim Bartel. Uroczystość jubileuszu 80-lecia urodzin

FORMULARZ DOROBKU NA STANOWISKU PROFESORA W WARSZAWSKIM UNIWERSYTECIE MEDYCZNYM

Wydział Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji

Krystyna Siedlecka. z domu. Cichocka

Przepisy ogólne MOŻE BYĆ WYŻSZA NIŻ MAKSYMALNA LICZBA PUNKTÓW DLA TEJ GRUPY OSIĄGNIĘĆ

REGULAMIN postępowania o nadanie tytułu profesora na Wydziale Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury Politechniki Rzeszowskiej

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO

OSIĄGNIĘCIA NAUKOWE I TWÓRCZE. Rodzaj aktywności

ZASADY, KRYTERIA I TRYB DOKONYWANIA OCEN NAUCZYCIELI AKADEMICKICH W WARSZAWSKIM UNIWERSYTECIE MEDYCZNYM

Osiągnięcie Warunki uznania i sposób punktowania Maksymalna liczba punktów

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE POLONISTYKI. Przepisy ogólne

UCHWAŁA NR 3/39/2011 Senatu Politechniki Białostockiej z dnia 14 lipca 2011 roku

Uchwała nr 44/2018 Senatu Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza z dnia 24 maja 2018 r.

Prof. dr hab. inż. Jan Henryk Obrąpalski. wspaniały naukowiec wybitny organizator życia gospodarczego na Górnym Śląsku

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE PRAWA I ADMINISTRACJI.

F O R M U L A R Z nr 1 oceny okresowej nauczyciela akademickiego AGH

KRYTERIA OCENY OKRESOWEJ NAUCZYCIELI AKADEMICKICH. Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. w odniesieniu do poszczególnych stanowisk

UZASADNIENIE WNIOSKU o stypendium dla najlepszych doktrantów na rok akademicki 2012/2013. Część C

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE DZIENNIKARSTWA, INFORMACJI I BIBLIOLOGII

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE ZWIĘKSZENIA STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE POLONISTYKI. Przepisy ogólne

KRYTERIA PRZYZNAWANIA STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW STUDIÓW DOKTORANCKICH WYDZIAŁU FILOLOGICZNEGO W ROKU AKADEMICKIM 2017/2018

Uchwała nr 44/2018 Senatu Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza z dnia 24 maja 2018 r.

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE POLONISTYKI

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE PEDAGOGICZNYM. Przepisy ogólne

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE PEDAGOGICZNYM. Przepisy ogólne

Doc. dr inż. Zbigniew Białkiewicz ( ) Członek Honorowy SEP

ZAŁĄCZNIK NR 4 KRYTERIA I TRYB DOKONYWANIA OKRESOWEJ OCENY NAUCZYCIELI AKADEMICKICH

Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej. Poczet dziekanów 19/21

Andrzej Rossa Profesor Tadeusz Kmiecik - żołnierz, uczony, wychowawca, przyjaciel. Słupskie Studia Historyczne 13, 11-14

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE DZIENNIKARSTWA, INFORMACJI I BIBLIOLOGII.

UCHWAŁA NR 4/2010. SENATU UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO WE WROCŁAWIU z dnia 28 stycznia 2010 r.

POLITECHNIKA WARSZAWSKA WYDZIAŁ ELEKTRONIKI i TECHNIK INFORMACYJNYCH

Felicjan Karśnicki. Felicjan Karśnicki Prezes SEP w latach

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE PEDAGOGICZNYM. Przepisy ogólne

Zarządzenie nr 1/2014 Dziekana Wydziału Budownictwa, Mechaniki i Petrochemii z dnia 5 marca 2014 r.

Funkcje kierownicze pełnione w Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie:

I ROK STUDIÓW DOKTORANCKICH

Regulamin Działalności Wydawniczej Państwowej Szkoły Wyższej im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej

Warunki i tryb rekrutacji oraz limity miejsc na studia doktoranckie w roku akademickim 2008/2009

Zasady rekrutacji i odbywania Studiów Doktoranckich. Przepisy ogólne

WOJSKOWA AKADEMIA TECHNICZNA

Witold Karpyza ( )

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW NA WYDZIALE POLONISTYKI. Przepisy ogólne

Włodzimierz Szumilin

Od przeszłości do teraźniejszości. Biblioteka Uniwersytetu Łódzkiego

Regulamin oceny pracowników naukowych Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt im. Jana Kielanowskiego PAN

ZARZĄDZENIE NR 53/2006 Rektora Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2006 r. w sprawie wprowadzenia

WNIOSEK O PRZYZNANIE STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO

KARTA OCENY NAUCZYCIELA AKADEMICKIEGO

DB ENERGY SP. Z O.O. ma zaszczyt zaprosid na szkolenie pt. Ochrona przeciwporażeniowa i BHP w pracy energetyka zakładu przemysłowego

Informacje o sposobach dokumentowania aktywności naukowo-badawczej, dydaktycznej i organizacyjnej uwzględnionej w kwestionariuszu oceny

FORMULARZ oceny Nauczyciela Akademickiego UJ za okres 4 lat (1 stycznia grudnia 2011)

70 lat WYDZIAŁU - 90 lat Jerzego KOWALCZUKA GEOLOGICZNO- MIERNICZEGO ( ) Akademii Górniczej GEOLOGICZNO-POSZUKIWAWCZEGO ( ) GEOLOGII,

SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI JEDNOSTKI ZA ROK...

SZCZEGÓŁOWE KRYTERIA PRZYZNAWANIA ZWIĘKSZENIA STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE FILOLOGICZNYM

REGULAMIN postępowania konkursowego przy zatrudnianiu na stanowiska naukowe w Instytucie Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN asystenta adiunkta

KRYTERIA PRZYZNAWANIA STYPENDIUM DLA NAJLEPSZYCH DOKTORANTÓW STUDIÓW DOKTORANCKICH WYDZIAŁU FILOLOGICZNEGO W ROKU AKADEMICKIM 2015/2016

prof. zw. dr hab. inż. Ryszard Hycner

Warunki uznania i sposób punktowania

Jubileusz 95-lecia. Oddziału Radomskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich im. prof. Włodzimierza Krukowskiego. Patronat Honorowy

Wydziałowa Komisja Stypendialna Doktorantów (WKSD) Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

FORMULARZ oceny Nauczyciela Akademickiego UJ / UJ CM za okres 4 lat (1 stycznia grudnia 2011)

ROZDZIAŁ 5. Nauczyciele akademiccy i inni pracownicy uczelni

PROGRAM OPERACYJNY KAPITAŁ LUDZKI. WNIOSEK 1 Nr../ 2011

SZCZEGÓŁOWE ZASADY OCENY WNIOSKÓW O PRZYZNANIE ZWIĘKSZENIA STYPENDIUM DOKTORANCKIEGO NA WYDZIALE PRAWA I ADMINISTRACJI.

Ryszard Stachowski Curriculum Vitae

REGULAMIN ORGANIZACYJNY KATEDRY PRACY SOCJALNEJ WYDZIAŁ NAUK SPOŁECZNYCH AKADEMIA POMORSKA SŁUPSK

Transkrypt:

X Seminarium WEP Witold Nowicki (1903-1994) Andrzej Marusak Warszawa, 21 VI 2017

WITOLD NOWICKI (1903-1994) Urodzony w Wilnie (11 I 1903), w rodzinie inteligencji pracującej, ojciec był urzędnikiem PKP. Naukę w szkole średniej rozpoczął w wileńskim Gimnazjum Rosyjskim (1913). Po 2 latach nauki został w wyniku działań wojennych ewakuowany do Rosji. W latach 1915-16 przebywał u krewnych w Zagłębiu Donieckim, a w latach 1916-18 w Homlu, gdzie uczęszczał do następnych klas Gimnazjum Rosyjskiego (trzeciej i czwartej). W Homlu rozpoczął działanie w powstałych tam Polskich Drużynach Harcerskich, które jak uważał nauczyło go oceniać wartość swoich działań przede wszystkim pod kątem widzenia ich społecznej przydatności. Po powrocie do Wilna w jesieni 2

1918r. wstąpił do I Gimnazjum Państwowego im. Króla Zygmunta Augusta, które po czterech latach ukończył (1922). W okresie wojny polsko-sowieckiej (1919-20) brał udział w formacjach wojskowych służby pomocniczej. W 1922 r. rozpoczął studia w Politechnice Warszawskiej. Najpierw na Wydziale Inżynierii Lądowej, a później na Wydziale Elektrycznym, który ukończył w roku 1930 (sekcję prądów silnych). Podczas studiów brał czynny udział w pracach Bratniej Pomocy Studentów PW, Koła Naukowego Elektryków i Akademickiego Koła Wilnian. W latach 1925-31 był asystentem i starszym asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej na Wydz. Elektrycznym PW. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Laboratorium Teletechnicznym przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów, a jednocześnie wykładał i prowadził ćwiczenia laboratoryjne w Państwowej 3

Szkole Teletechnicznej w Warszawie (1930-33). Dało to początek jego pracy w zakresie Telekomunikacji, którą prawie w całości zajmował się później, w sferze naukowej, dydaktycznej i inżynierskiej. W Laboratorium Teletechnicznym zajmował się głównie pomiarami związanymi z instalowaniem i konserwacją urządzeń teletransmisyjnych. W roku 1934 rozpoczął pracę w tworzonym wówczas Państwowym Instytucie Telekomunikacji (PIT), do którego włączono Laboratorium Teletechniczne. Był kierownikiem Zespołu i jednym z kilku projektantów i konstruktorów pierwszych polskich telefonicznych wielokrotnych urządzeń nośnych jedno i trójkrotnych dla linii napowietrznych (kabli telekomunikacyjnych międzymiastowych jeszcze wtedy w Polsce nie było). Pierwsze opracowane przez Zespół urządzenia uruchomiono pomiędzy Warszawą i Białymstokiem. Była to, w warunkach 4

polskich, praca pionierska. Studiował teorię filtrów elektrycznych i był pierwszym w Polsce konstruktorem takich filtrów. Opracował modele kilku teletransmisyjnych przyrządów pomiarowych. W PIT zajmował stanowisko kierownika Działu Telefonii Nośnej (1934-36), a później kierownika Działu Studiów (1937-39) w Dziale Teletechniki. Przed wojną opublikował 18 prac z zakresu miernictwa teletransmisyjnego i teletransmisyjnych systemów nośnych (ponad 500 str.), głównie w Przeglądzie Teletechnicznym". Ponadto, wygłosił 4 odczyty z zakresu telekomunikacji i teletransmisji dwa w Kole Elektryków PW (1933), jeden w SEP (1936) i jeden w Stowarzyszeniu Teletechników Polskich (1937). Z ramienia Ministerstwa Poczty i Telegrafów brał udział w kilku zjazdach Międzynarodowego Doradczego Komitetu Telefonicznego (CCIF). 5

Niezależnie od tego, w roku 1937, w Politechnice Lwowskiej prowadził wykłady zlecone nt. Pomiary Teletechniczne i rozpoczął organizowanie w tej Uczelni dydaktycznego Laboratorium Teletechnicznego pod okiem prof. Tadeusza Malarskiego. W latach 1937-39 dojeżdżał z Warszawy do Lwowa. Wybuch wojny uniemożliwił dokonanie pierwszej promocji absolwentów Politechniki Lwowskiej w zakresie telekomunikacji. W lipcu 1939 r. został z ramienia SEP, powołany na stanowisko redaktora Przeglądu Telekomunikacyjnego i Kwartalnika Telekomunikacyjnego. Pod Jego redakcją, do wybuchu wojny, ukazał się tylko jeden numer Przeglądu Telekomunikacyjnego. W 1938 r. rozpoczął pracę doktorską pt. Czwórniki środkowo opóźniające i metoda ich projektowania. Promotorem był prof. 6

Roman Trechciński. Część laboratoryjną tej pracy zakończył przed wybuchem wojny, a całą pracę zakończył podczas okupacji. Jej obrona odbyła się po zakończeniu wojny w roku 1945. W 1939 r. podczas okupacji niemieckiej w Warszawie, czynił zabiegi w kierunku uruchomienia Państwowego Liceum Telekomunikacyjnego, które przed wojną miało siedzibę w gmachu przy ul. Barbary 2. Gmach ten został zajęty przez niemieckie władze wojskowe. Legitymując się upoważnieniem Kuratorium Okręgu Szkolnego udało Mu się uzyskać zgodę władz niemieckich na przetransportowanie majątku szkolnego do Politechniki, gdzie za zgodą ówczesnego rektora prof. K. Drewnowskiego (nazywanego przez władze niemieckie "Zarządzającym Politechniką") uruchomił zajęcia szkolne w 1940 r. kompletując uprzednio personel nauczycielski. W rok później Kuratorium zostało zlikwidowane i szkolne 7

władze niemieckie połączyły Liceum z Wydziałem Elektrycznym Szkoły im. Wawelberga i Rotwanda we wspólną dwuwydziałową "Szkołę Elektryczną II stopnia". Jej dyrektorem został prof. R. Trechciński, a Wydziałem Telekomunikacji kierował prof. W. Nowicki. Szkoła ta była czynna w pomieszczeniach Politechniki do wybuchu Powstania Warszawskiego. Wydział Telekomunikacji w tym czasie promował 5 absolwentów, którzy otrzymali tytuły techników telekomunikacji. W roku 1943 rozpoczął pracę w Spółdzielni Robót Inżynierskich "Grupa Techniczna". W wyniku porozumienia z zakonspirowanym kierownictwem tej spółdzielni został organizatorem i kierownikiem działu, który po wojnie miał być przekształcony w samodzielny zakład przemysłowy, przeznaczony do małoseryjnej produkcji telekomunikacyjnych przyrządów pomiarowych. 8

Niezależnie od tego, po zaprzysiężeniu przez Delegaturę Rządu, został włączony do zespołu opracowującego plany organizacji szkolnictwa zawodowego w przyszłej Odrodzonej Polsce. Wszystkie te prace zostały przerwane przez Gestapo aresztowaniem i osadzeniem Go na Pawiaku wraz z 3 innymi pracownikami "Grupy Technicznej" (3 IV 1945). Po miesiącu został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stuthof, gdzie wszyscy Jego trzej koledzy zginęli. Wolność uzyskał w wyniku działania Armii Czerwonej w 1945 r. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy w PIT, i został wicedyrektorem (dyrektorem był prof. J. Groszkowski). Zachęcony przez prof. Groszkowskiego, rozpoczął w 1945 r. organizowanie nieistniejącej przed wojną Katedry Teletransmisji Przewodowej Politechniki Warszawskiej. W Katedrze tej był najpierw zastępcą profesora, a następnie profesorem nadzwyczajnym (od 1947) 9

i profesorem zwyczajnym (od 1956). Powstanie tej Katedry dało początek rozwojowi polskiej szkoły teletransmisyjnej. W latach późniejszych, na innych uczelniach polskich powstały analogiczne katedry. W związku z pracą na Politechnice Warszawskiej, zrezygnował z pracy w PIT w 1949 r. Przez 25 lat był kierownikiem Katedry Teletransmisji Przewodowej PW, która w tym czasie wychowała 275 absolwentów teletransmisji. Był promotorem kilkunastu zakończonych przewodów doktorskich. Do najwybitniejszych doktorantów zaliczał m.in.: Stanisława Bellerta (późniejszego profesora i członka kor. PAN, zmarłego w 1976 r.), Władysława Majewskiego (późniejszego profesora i Ministra Łączności) i Czesława Rajskiego (późniejszego profesora zwyczajnego i Dziekana Wydziału Łączności PW). Jego osobiste zainteresowania naukowe w latach od 1945 r. do 10

przejścia na emeryturę w 1973 r., koncentrowały się na zagadnieniach: czwórników, filtrów i układów pokrewnych, transformatorów telekomunikacyjnych, układów rozgałęzionych, torów przewodowych, torów radiowych, struktur sieci telekomunikacyjnych i odtłumików. Pod Jego kierownictwem opracowano w Polsce odtłumiki dwójnikowe i czwórnikowe najpierw lampowe, a potem tranzystorowe. Na odtłumik czwórnikowy uzyskał patent Urz. Pat. PRL nr 39205 (1955). W latach 1945-73 opublikował: 2 skrypty w 8 zeszytach (ok. 60 ark.), 6 książek o treści podstawowej z zakresu teletransmisji i telekomunikacji (ok. 5000 str.), 1 tłumaczenie książki z języka rosyjskiego (ok. 290 str.); 16 monografii i artykułów o charakterze przyczynków na 11 ukowych (ok. 1000 str.);

24 artykuły naukowe o charakterze problemowym, przeglądowym lub popularnonaukowym (ok. 800 str.); oraz 48 artykułów na tematy poradnictwa terminologiczno-językowego w Przeglądzie Elektrotechnicznym, Przeglądzie Telekomunikacyjnym, Nauce Polskiej i Zagadnieniach Naukoznawstwa. Do jego najbardziej znanych podręczników należą Zasady teletransmisji przewodowej (1957), Podstawy teletransmisji (1974) oraz Telekomunikacja współczesna (1966). Wydawcami powyższych publikacji były: PIT, WAT (skrypty), oraz PWT, PWN, i WKŁ (książki). Jego artykuły drukowały: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, Politechnika Warszawska, Archiwum Elektrotechniki, Przegląd Elektrotechniczny, Przegląd Telekomunikacyjny i inne czasopisma. 12

Brał czynny udział w pracach kilku komitetów redakcyjnych, jak np. tomu "Teleelektryka" Encyklopedii Techniki (WNT), "Biblioteki Wiedzy Telekomunikacyjnej" (WKŁ) i innych. Był naczelnym redaktorem Rozpraw Elektrotechnicznych od ich powołania do życia (1955). Był członkiem m.in. następujących komitetów i rad naukowych: Komitetu Łączności PAN, (1952-60), Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN (od 1960), a zwłaszcza jego Sekcji Telekomunikacyjnej, Komitetu Nagród Państwowych (1964-82), Polskiego Komitetu Terminologii Elektrycznej SEP (od 1972), oraz Rady Naukowo-Technicznej przy Ministerstwie Łączności (od 1957) i Rady Naukowej Instytutu Łączności (od 1965). W roku 1963 zorganizował wielką konferencję Polskiej Akademii Nauk i Stowarzyszenia Elektryków Polskich pod hasłem 13 Dziś i jutro telekomunikacji.

Był przekonany, że w Polsce niezbędne jest utworzenie przemysłu precyzyjnego do produkcji małoseryjnej i walczył o to. Dzięki jego staraniom przy Katedrze Teletransmisji Przewodowej utworzono zakład przeznaczony do małoseryjnej produkcji aparatury pomiarowej (ZOTAP). Brał kilkakrotnie udział z ramienia Ministerstwa Łączności, w konferencjach i zjazdach Doradczego Komitetu Telefoniczno- Telegraficznego (CCITT) Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej (UIT). Po roku 1945 był inicjatorem i aktywnym uczestnikiem kilku akcji, m.in.: "O kulturę pojęć i kulturę słowa w technice", "O szybszy rozwój telekomunikacji w Polsce", 14

"O rozwój precyzyjnego małoseryjnego przemysłu w Polsce", "O gruntowną przebudowę gospodarki w kraju". Akcje te zaowocowały: odczytami, referatami, publikacjami (książki i artykuły), apelami i wystąpieniami do władz i społeczeństwa, wywiadami, powołaniem kilku zakładów doświadczalnych przy niektórych Katedrach Wydziału Elektroniki PW. Po przejściu na emeryturę pozostawał czynny i rozwijał zainteresowania językowe z lat poprzednich. Swoje poglądy przedstawił w 40 odcinkach publikowanych w Przeglądzie Telekomunikacyjnym w latach 1976-85 pod wspólnym tytułem Poradnik terminologiczno-językowy oraz w książce zatytułowanej "O ścisłość pojęć i kulturę słowa w technice" (WKŁ Warszawa 1978). Uzyskał wiele odznaczeń i wyróżnień, a m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1938), Krzyż Kawalerski, Komandorski i Oficerski 15

OOP (1956, 1983 i 1970), złotą Odznakę Honorową NOT (1958), Odznaki Honorowe SEP srebrną (1959) i złotą (1964), Honorową Złotą Odznakę Zasłużonego Pracownika Łączności (1969, 1979 i 1983), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotą Odznakę Zasłużonego dla Politechniki Warszawskiej (1978), Medal XXV-lecia PAN (1979), Medal im. M. Kopernika PAN (1982). Za wieloletnią działalność naukową, dydaktyczną i publikacyjną otrzymał wiele nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Ministra Łączności, Rektora PW oraz od wydawnictw. Był członkiem założycielem PTETiS i członkiem pierwszej Komisji Rewizyjnej Oddziału Warszawskiego PTETiS. Został członkiem honorowym PTETiS (1986) i członkiem honorowym SEP (1989). 16

Był nie tylko technikiem pionierem telekomunikacji polskiej, twórcą teletransmisji przewodowej w Polsce zarówno jako dziedziny techniki, jak i dziedziny nauki lecz także humanistą. Łączył zainteresowania zawodowe z językoznawczymi. Ożenił się w 1932 r. i miał troje dzieci, z których wszystkie uzyskały wykształcenie wyższe. Po śmierci żony (1977), ożenił się powtórnie (1980). Jego hobby, oprócz językoznawstwa, były: turystyka kajakowa, żeglarstwo i astronomia. Zmarł 17 XII 1994 r. Jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim (153-2-9). Andrzej Marusak Na podstawie: 1. Materiałów otrzymanych od Profesora (1988). 2. "Witold Nowicki (1903-1994)". Instytut Telekomunikacji PW. 3. "Witold Nowicki (1903-1994)". Rocznik Tow. Naukowego Warszawskiego 57, 53-56, 1994. 17

DZIĘKUJĘ PAŃSTWU ZA UWAGĘ