Kiedy rozmawiam z dziennikarzami, często pada pytanie,

Transkrypt

1 Prolog Kiedy rozmawiam z dziennikarzami, często pada pytanie, dlaczego zajęłam się opieką zastępczą. Właśnie o tym chciałam w tej historii opowiedzieć. Są to także prawdziwe dzieje Dawn. Była drugim dzieckiem, które do nas trafiło, i niewiele brakowało, a byłaby ostatnim. W tamtych czasach nie mówiło się jeszcze o prawach dziecka, nie było kursów dla rodziców zastępczych ani żadnej kontroli. Opiekunom nie przekazywano szczegółowych informacji, traktowanych jako poufne, a pracownicy socjalni nie angażowali się zbytnio ani nie udzielali wystarczającego wsparcia. Postępowano wedle zasady: Podrzuć dziecko i trzymaj się jak najdalej. Od tamtej pory zaszły duże zmiany w działaniu opieki społecznej oraz rodzin zastępczych i obecnie, przynajmniej teoretycznie, taka historia nie powinna się zdarzyć. Obawiam się jednak, że teraz też mogą się znaleźć rodzice zastępczy, którzy temu twierdzeniu zaprzeczą. Niektóre imiona, nazwiska, miejsca i daty zostały zmienione ze względu na dobro bohaterki niniejszej opowieści. 9

2 Nocna wizyta W pokoju było ciemno, tylko słaba poświata ulicznej latarni przenikała przez szczelinę między zasłonami. Najpierw pomyślałam, że obudziłam się, bo usłyszałam przez sen Adriana domagającego się jedzenia. Chwilę leżałam wtulona w plecy Johna, nasłuchując. Nagle posłyszałam dźwięk, którego nie umiałam zidentyfikować. Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć na zegarek przy łóżku, i wrzasnęłam. Przy łóżeczku Adriana majaczył jakiś cień. Siadłam natychmiast. Mój Boże! Co ty tu robisz? Włączyłam lampkę nocną i wstałam. John natychmiast się obudził, też wstał i włączył światło. Podeszliśmy do niej. Dawn? powiedział John. Co ty robisz? Mój krzyk i światło obudziły Adriana, natychmiast się rozpłakał. Wzięłam go na ręce i z mocno bijącym sercem spojrzałam na Dawn. Była w piżamie i patrzyła na mnie, ale tak, jakby mnie nie widziała. Oczy miała szkliste, utkwione gdzieś w dali, a twarz nieruchomą i pozbawioną wyrazu. 37

3 Okaleczona Dawn? powtórzyłam i spojrzałam na Johna. Był bardzo blady, pewnie wskutek szoku, jakim było nagłe odkrycie obecności obcej osoby w naszym pokoju. Dawn? spróbowałam raz jeszcze. Żadnej reakcji. Trudno było powiedzieć, czy mnie słyszy i widzi, czy w ogóle jest świadoma naszej obecności. Przytuliłam Adriana i spojrzałam na zegarek. Była pierwsza trzydzieści. Dawn stała sztywno i patrzyła prosto przed siebie. Nieruchoma jak posąg. I te przerażające, wpatrzone w coś oczy. Dawn? powiedział John. Wolno przesunął rękę tuż przed jej twarzą. Nie mrugnęła, nie drgnął jej nawet jeden mięsień, nadal patrzyła przed siebie. Zrobiło mi się niewyraźnie. Czy ona jest lunatyczką? spytał John cicho z przerażeniem i niedowierzaniem. Nie wiem. Znów spojrzeliśmy na Dawn, na jej twarz i oczy. Było to jedno z moich najgorszych przeżyć. Wyglądała jak zwyczajny, przytomny człowiek, ale nie widziała, nie słyszała ani w żaden widoczny sposób nie funkcjonowała normalnie. Oddychający posąg, duch z nieruchomą twarzą, żywy trup. Przytulony do mnie Adrian uspokoił się i zasnął, ale wciąż trzymałam go, jakbym chciała bronić. Tylko przed czym? Co zrobimy? Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w martwe oczy Dawn. Może zaprowadzimy ją do łóżka? zaproponował John. Dobrze, ale jak? Nigdy dotąd nie widziałam, tym bardziej nie znałam żadnego lunatyka, o zjawisku wiedziałam jedynie z horrorów i thrillerów psychologicznych. Nie mam pojęcia, skąd mi się to wzięło, 38

4 Nocna wizyta czy z filmów, czy też gdzieś o tym czytałam, ale tłukło mi się po głowie, że lunatyka nie powinno się budzić. Dawn? powiedziałam bardzo cicho. Dawn, słyszysz mnie? Nic, wciąż to samo martwe spojrzenie. Dawn, powinnaś wracać do łóżka odezwał się John. Też nie wiedział, co robić. Nadal nie było żadnego znaku reakcji czy wskazówki, że nas słyszy albo że jej zmysły działają. Musi coś widzieć, skoro przeszła przez cały podest aż do naszej sypialni szepnęłam do Johna. Kiwnął głową. Dawn, wracaj do łóżka. Mówiąc to, delikatnie dotknął jej ręki. Dopiero teraz zareagowała. Twarz nadal miała pozbawioną wyrazu i trzymała się sztywno, ale z wolna zaczęła się odwracać. Oboje patrzyliśmy ze strachem, jak pomału, niczym robot, wykonuje pełny obrót. Teraz stała tyłem do łóżeczka. Rytmicznym, niemal mechanicznym krokiem ruszyła w stronę drzwi. W milczeniu szliśmy za nią. Adrian spał wtulony w moje ramiona. Wyszliśmy na podest. Dawn skręciła w prawo i zatrzymała się przy schodach. Pomyślałam, że będzie próbowała zejść, i aż zamarłam. Ale po krótkim wahaniu poszła do siebie. Staliśmy w progu i obserwowaliśmy, jak starannie omija wszystkie przeszkody, a potem siada na łóżku. Pokój znajdował się w tylnej części domu, więc światło z ulicy tu nie docierało i było dość ciemno. Póki siedziała wyprostowana na łóżku, widzieliśmy jej majaczący w mroku profil. Po chwili położyła się i naciągnęła kołdrę. 39

5 Okaleczona Chwileczkę szepnął John i zapalił światło na podeście. Teraz widzieliśmy dużo lepiej. Ostrożnie weszliśmy do środka. Bałam się, że Dawn spojrzy na mnie tym martwym, szklistym wzrokiem, ale leżała na plecach, oczy miała zamknięte i spokojnie spała. Postaliśmy chwilę przy łóżku, po czym cicho wyszliśmy. John zamknął drzwi i wróciliśmy do sypialni. Boże! wykrzyknął mój mąż. Co to było? Pokręciłam głową na znak, że nie wiem, i aż przeszedł mnie zimny dreszcz. Położyłam Adriana i otuliłam kołderką. Zamruczał i poruszył małą piąstką, ale się nie obudził. John zamknął drzwi i przyszedł do mnie. Leżeliśmy obok siebie w milczeniu. Tak mnie to wszystko poruszyło, że nie było mowy, żebym zasnęła. Serce wciąż mi waliło. John musiał czuć się podobnie. Co to było? powtórzył, trąc czoło. Najwyraźniej chodziła we śnie. Spojrzałam na drzwi. Mam nadzieję, że to się nie powtórzy. Kuratorka nic nie wspominała, prawda? spytał wolno. Nie, ale ona w ogóle niewiele mówiła. Może zdarzyło się to pierwszy raz? Dlatego że śpi w obcym miejscu? Czy przypadkiem lunatycy nie chodzą we śnie, jak się czegoś boją? John pokręcił głową. Nie mam pojęcia. Niewiele wiem na ten temat. Ja też nie. Nie wiadomo było, co o tym wszystkim sądzić. Przekraczało to nasze doświadczenia i wiedzę, co zresztą mogłaby powiedzieć o sobie większość ludzi. Nie sądzę, by się to miało powtórzyć powiedziałam, żebypodnieść nas oboje na duchu. 40

6 Nocna wizyta Wreszcie po jakimś czasie oczy same zaczęły mi się zamykać, ale jak tylko przysnęłam, posłyszałam krzyk Adriana domagającego się jedzenia. Trzecia godzina. Obudziłam się i natychmiast moje spojrzenie padło na drzwi. Były zamknięte, więc odetchnęłam z ulgą. Ostrożnie, żeby nie obudzić męża, wstałam i wziąwszy dziecko na ręce, wróciłam z nim do łóżka. Czasem John słyszał jego płacz, czasem nie, w zależności od tego, jak głęboko spał i jak bardzo był zmęczony. Teraz był wyczerpany nie tylko po dniu ciężkiej pracy, ale i po nocnej wizycie Dawn. Ja też czułam zmęczenie, poza tym dręczył mnie niepokój. Adrian ssał z zadowoleniem, błogo nieświadomy rozgrywających się wcześniej dramatycznych scen, a ja oparłam głowę na postawionej poduszce i zamknęłam oczy. Pięć minut później malec przestał ciągnąć, więc przystawiłam go do drugiej piersi. Znowu głowa mi opadła i przysnęłam. Nagle obudziłam się z bijącym sercem. Zdawało mi się, że coś słyszę. Adrian ssał pierś, a ja nie spuszczałam wzroku z drzwi i nasłuchiwałam, czy Dawn nie wstała znowu z łóżka. Na wyłożonym wykładziną podeście panowała cisza. Nagle aż podskoczyłam. Klamka się poruszyła. John Potrząsnęłam go za ramię. Od razu się obudził. Spójrz! Drzwi! Natychmiast usiadł. Oboje w napięciu obserwowaliśmy klamkę. Drzwi wolno się otworzyły. Weszła Dawn, sztywno wyprostowana, patrząca przed siebie szeroko otwartymi oczami. Twarz miała bez wyrazu, podobnie jak przedtem. W poświacie ulicznej latarni wydawała się jeszcze bledsza. Zastygliśmy, tylko Adrian nadal jadł z zadowoleniem. Jak zaczarowani czekaliśmy, co będzie dalej. 41

7 Okaleczona Przez chwilę stała nieruchomo, jakby próbowała się zorientować w sytuacji. Następnie wolno, tym samym mechanicznym krokiem, zaczęła iść. Przeszła obok nas i stanęła przed pustym łóżeczkiem Adriana. Zawsze uważałam siebie za osobę zrównoważoną, którą niełatwo nastraszyć, ale w tym momencie, z tego zmęczenia i niewyspania, na poczynania widmowej postaci zareagowałam bardzo emocjonalnie. Ona przyszła po moje dziecko! wrzasnęłam, nie panując na sobą. Zostań. John wstał i podszedł do dziewczynki. Stała nieruchomo dokładnie w tym samym miejscu co wcześniej przy dziecięcym łóżeczku. Dawn powiedział. Wracaj do łóżka. Nie było reakcji. Wziął ją za ramiona i odwrócił. Nie stawiała oporu. Po zrobieniu pełnego obrotu stała twarzą do drzwi. Sama zaczęła iść, John ruszył za nią. Wyszli. Nie, Dawn. Idź do swojego pokoju usłyszałam chwilę później głos Johna. Widocznie przystanęła przy schodach jak przedtem. Minęła dłuższa chwila, pewnie w tym czasie dziewczynka się kładła, bo potem usłyszałam, że John zamyka drzwi od jej pokoju. Wrócił do sypialni i starannie zamknął również nasze. Znów od razu zasnęła westchnął i położył się. To bez sensu! Przecież tak nie może być co noc. Chyba mam prawo czuć się bezpiecznie we własnym domu. Zmarszczył brwi, wyraźnie się martwił. Ja też nie czułam się bezpiecznie, choć tak naprawdę nie miałam pojęcia, co dokładnie 42

8 Nocna wizyta mogło nam grozić. Niewiele wiedzieliśmy o Dawn, a już zupełnie nic o lunatyzmie. Wtargnięcie do sypialni przez obcą osobę nawet jeśli jest nią tylko trzynastoletnia dziewczynka zmierzającą prosto do śpiącego dziecka, nie jest przeżyciem miłym ani normalnym. Adrian skończył jeść, zmieniłam mu pieluszkę i zaniosłam do łóżeczka. John siedział oparty o poduszki, zamyślony i niespokojny. Wróciłam do łóżka i położyłam się obok niego. Milczeliśmy. Nasłuchiwaliśmy, czy z korytarza nie dobiega znów jakiś dźwięk. Zobaczyłam jeszcze, że wskazówki zegara pokazują czwartą, potem wreszcie zasnęliśmy. Obudziłam się i od razu niespokojnie spojrzałam na drzwi. Były zamknięte. Popatrzyłam na zegarek przy łóżku. Wpół do ósmej! Zaspaliśmy. John. Szturchnęłam go lekko w ramię. Wpół do ósmej. John, obudź się. O, cholera jęknął. Mam zebranie o ósmej trzydzieści. Zerwał się i popędził pod prysznic. Też wstałam i podeszłam do Adriana. Nie spał, mruczał coś do siebie, zdziwiony pewnie, gdzie się podziało jedzenie pojawiające się o siódmej. Uśmiechnął się na mój widok. Cześć, maleństwo. Wzięłam go na ręce i przytuliłam. Śniadanko czeka. Jak zwykle, tyle że pół godziny później, wzięłam go do łóżka i nakarmiłam. Byłam tak senna i zmęczona, że mogłabym zasnąć bez problemu. Nocne zmory nadal mnie prześladowały. W pokoju Dawn panowała cisza, zatem dziewczynka spała 43

9 Okaleczona nic dziwnego, skoro w nocy tyle chodziła. Zastanawiałam się, co mogło być tego przyczyną i czy zdarzało się to jej już przedtem. Czy to stało się dlatego, że znalazła się w obcym domu? I czemu poszła akurat do Adriana? Niepokoiło mnie to bardzo. Na szczęście był już ranek, a za sprawą zimowego słońca, śmiało wdzierającego się do pokoju, wszystko wydawało się o wiele mniej groźne niż w nocy. John wrócił z łazienki i zaczął się szybko ubierać. Może zdążę powiedział, zapinając czystą koszulę. Otworzył szafę, żeby wyjąć garnitur. Kawę wypiję już w pracy. Jestem wykończony! Co za noc! Poradzisz sobie? Zadzwonię zaraz po zebraniu. Nie martw się, dam sobie radę. Wszystko będzie dobrze. Odwiozę Dawn do szkoły. Gdybym wiedziała, co nas czeka w następnych miesiącach, odpowiedziałabym: Nie, nie dam sobie rady. Wcale nie będzie dobrze.