BADANIE PARAMETRÓW UŻYTKOWYCH APARATU CYFROWEGO

Transkrypt

1 Optomechatronika - Laboratorium Ćwiczenie 6 BADANIE PARAMETRÓW UŻYTKOWYCH APARATU CYFROWEGO 6.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z metodami i technikami oceny wybranych parametrów użytkowych cyfrowego aparatu fotograficznego Wiadomości ogólne Fotografia to zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Wyróżniamy fotografię tradycyjną i elektroniczną. Tradycyjna oparta jest na chemii światłoczułych związków srebra, i dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Fotografia monochromatyczna to rodzaj fotografii polegający na utrwalaniu obrazu przy pomocy tylko jednego koloru substancji barwiącej. Najczęściej jest to fotografia czarnobiała. Fotografia monochromatyczna, podobnie jak każdy inny rodzaj fotografii, może występować w postaci odbitki (wynik reprodukcji zdjęcia fotograficznego na papierze światłoczułym lub podobnym podłożu), negatywu (jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika, np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko "odwrócony") lub diapozytywu (pozytywowy obraz naniesiony na materiał przezroczysty lub wytworzony w jego wnętrzu. Aby móc go obejrzeć lub wykorzystać do innych celów niezbędne jest użycie światła przechodzącego. Najczęściej diapozytywy występują w postaci klisz, rzadziej w postaci płyt szklanych lub z wysokoprzezroczystych tworzyw sztucznych). Fotografia barwna to technika fotograficzna umożliwiająca rejestrowanie barwnych obrazów. Polega na rejestracji zdjęć na negatywie lub pozytywie przedmiotów sfotografowanych wraz z ich barwą, czyli właściwością wywołującą wrażenia wzrokowe, zależną od długości fal świetlnych odbijanych, przepuszczanych lub emitowanych przez dany przedmiot. Fotografia elektroniczna jest oparta na technikach elektrooptycznych i dzieli się na zanikającą fotografię analogową i fotografię cyfrową. Fotografia cyfrowa polega na utrwaleniu obrazu w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na chemicznym nośniku światłoczułym.[2] Budowa aparatu fotograficznego Ogólnie aparat cyfrowy składa się z obiektywu, matrycy (elementu światłoczułego), wizjera, wyświetlacza LCD oraz lampy błyskowej. Aparaty można obecnie podzielić na kompaktowe i lustrzanki. Pierwsze z nich to aparaty o stałej, niewymiennej optyce. Znajdują

2 się wśród nich aparaty bez zoomu, aparaty z obiektywem zmiennoogniskowym o standardowym zoomie 3 4 krotnym i najbardziej zaawansowane o szerokim zakresie ogniskowych. Bardzo ważna w tych aparatach jest jakość obiektywu, ze względu na to, że nie można już zakupionego aparatu zmodyfikować. Lustrzanki, czyli aparaty z wymienną optyką stanowią drugą grupę aparatów. Tutaj bardzo ważnym czynnikiem jest jakość matrycy światłoczułej, gdyż od niej zależeć będzie w dużej mierze jakość wykonanych zdjęć. Wielkość matrycy w lustrzankach cyfrowych jest znacznie większa niż w kompaktach. Najogólniej obiektywy stosowane w lustrzankach można podzielić na 3 grupy: obiektywy szerokokątne o ogniskowej mm, obiektywy standardowe o ogniskowej ok. 50 mm i obiektywy długoogniskowe (tzw. teleobiektywy) o ogniskowej powyżej 80 mm. Jeżeli chodzi o matrycę światłoczułą to najogólniej dzielimy je na matryce typu CCD oraz typu CMOS. Camera obscura Camera obscura (Camera obscura z łac. ciemna komnata), zwana także kamerą otworkową składa się z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3 1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka), lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór rysują na matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną otrzymamy zdjęcie. Rys.1. Camera obscura Rys Camera obscura Lustrzanka Lustrzanka jest to aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie ma znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Obecnie używane lustrzanki są lustrzankami jednoobiektywowymi, obiektyw służy zarówno do obserwacji kadru, jak i naświetleń. Lustro w tego typu aparatach unosi się na czas potrzebny do zrobienia zdjęcia odsłaniając migawkę, przestając jednak tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią zaletą tego rozwiązania jest przedstawianie osobie fotografującej kadru w dokładnie takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Podstawową wadą lustrzanki jednoobiektywowej jest konieczność podniesienia lustra tuż przez zrobieniem zdjęcia, co powoduje chwilowy brak obrazu w wizjerze, oraz fakt, iż lustro podczas unoszenia może powodować drgania aparatu, a co za tym idzie - poruszone zdjęcia. W celu wyeliminowania tej wady stosuje się mechanizm tzw. wstępnego unoszenia lustra pozwalający przed otwarciem migawki wytłumić drgania spowodowane złym wytłumieniem unoszącego się lustra [2]. Na rys przedstawiony jest schemat lustrzanki w momencie kadrowania (1) oraz w momencie wykonywania zdjęcia, gdy lustro jest uniesione (2).

3 Rys Schemat lustrzanki w pozycji otwartej (1) i zamkniętej (2) [3] Matryca światłoczuła Liczba pikseli w matrycy to parametr mówiący nam o rozdzielczości możliwej do uzyskania danym aparatem. Parametrem zależnym od liczby pikseli jest rozdzielczość obrazu uzyskiwanego przy pomocy tego aparatu. Np. aparat o matrycy 5,03MP ma maksymalną rozdzielczość obrazu wynoszącą 2592x1944 pikseli. To znaczy, że fotografia zrobiona tym aparatem będzie "zbudowana" z 1944 linii, każda po 2592 punkty. Mnożąc liczbę linii przez liczbę pikseli w linii otrzymamy 2592x1944= , czyli w zaokrągleniu 5,03MP. Rozmiar samej matrycy podawany jest w postaci ułamkowej. Najczęściej spotykane matryce i odpowiadające im rozmiary w milimetrach podane są w tabeli 6.1. Wszystkie opisane matryce są dużo mniejsze od rozmiarów klatki filmu 35mm. Oznaczenie wielkości Proporcja zdjęć Szerokość [mm] Wysokość [mm] 1/3,6 4:3 4,000 3,000 1/2,7 4:3 5,371 4,035 1/2,5 4:3 5,760 4,290 1/1,8 4:3 7,176 5,319 2/3 4:3 8,800 6,000 Tab Wymiary matryc Im większa jest wartość liczby otrzymanej z podzielania licznika przez mianownik oznaczenia wielkości (pomijamy cale, czy milimetry), tym większa jest matryca światłoczuła. CCD (ang. Charge Coupled Device) Matryca CCD jest detektorem. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że zbudowana jest z pikseli, których zadaniem jest wychwytywaniem fotonów, które nań padają. Następnie fotony te, zostają zamienione na napięcie elektryczne. Wszystko to dzieje się dzięki

4 efektowi fotoelektrycznemu wewnętrznemu, który polega na wybijaniu elektronów przez fotony, co prowadzi do powstania różnicy potencjału, czyli napięcia elektrycznego. Następnie poprzez elektrody zgromadzone na końcu każdego rzędu pikseli, zgromadzony sygnał trafia do wzmacniacza, po czym opuszcza chip.[1] Matryca CCD sama w sobie nie rozróżnia barw, lecz służy jedynie jako liczydło dla padających na nią fotonów. Dzięki temu wiemy jakie natężenie miało światło padające na poszczególne piksele. Aby uzyskać informacje o barwie cała matryca przykryta jest "szachownicą" mikroskopijnych filtrów, jeden nad każdym elementem światłoczułym. Schemat rozmieszczenia barw podany jest na rysunku poniżej. Trzy podstawowe barwy, czerwona, zielona i niebieska (R,G,B) ułożone są tak, że jedna barwa przykrywa jeden piksel. A więc poszczególne piksele rejestrują natężenie światła tej barwy, co barwa filtra, którym są "przykryte", oczywiście przy założeniu przypadku idealnego. Najczęściej stosowanym filtrem jest filtr Bayera przedstawiony na rys Rys Filtr Bayera pokrywający matrycę światłoczułą Z rys wynika, że liczba elementów zielonych jest 2x większa od liczby elementów czerwonych a także 2x większa od liczby elementów niebieskich. To jest konsekwencją faktu, że matryca ma "naśladować" własności oka ludzkiego, a nasze oko jest bardziej czułe na kolor zielony, a więc i matryca powinna być bardziej czuła na ten kolor. Z optyki wiadomo, że z tych trzech barw można "zbudować" dowolną inną, poprzez ich "pomieszanie" w odpowiedniej proporcji. W oparciu o tę zasadę, procesor aparatu fotograficznego, "odtwarza" barwy fotografowanego obiektu. Procesor wczytuje natężenie światła padające na 9 punktów w układzie 3 x 3 piksele i wiedząc, jaka barwa odpowiada każdemu z natężeń, "miesza" je w takiej proporcji, tworząc barwę wypadkową. Barwa ta jest zapisana w pamięci aparatu wraz ze współrzędnymi punktu dla którego została wyznaczona. W pamięci aparatu, tak jak w pamięci komputera, każdej barwie może być przypisany numer, a nie jej nazwa. Obliczona barwa wypadkowa jest po prostu średnią barwą światła padającego na powierzchnię tych 9 pikseli i przypisana jest do położenia środkowego piksela w tym kwadracie. Następnie procesor wczytuje natężenie światła kolejnych 9 pikseli, "przesuwając" ramkę o jeden piksel w prawo. Obliczoną barwę wypadkową przypisuje do położenia odpowiadającego pikselowi przesuniętemu o 1 ramkę w prawo względem poprzedniego piksela. Przesuwając odczytywanie barw o jeden piksel w prawo dochodzimy do punktu odpowiadającemu przedostatniemu pikselowi w linii. Wtedy zaczyna się odczytywanie o jedną linię niżej i tak aż do końca matrycy. Z tego wynika, że procesor nie wyznaczy średniej barwy dla punktów odpowiadających pikselom leżącym na brzegu matrycy, które stanowią zaledwie 0,2% liczby wszystkich pikseli i nie mają

5 praktycznie żadnego wpływu na ostateczną rozdzielczość. Dokładne dane techniczne dla aparatów cyfrowych podają liczbę pikseli i liczbę efektywnych pikseli, a więc uwzględniają opisaną tu "utratę" rozdzielczości oraz "ubytki" liczby pikseli przeznaczonych na inne, pomocnicze cele. CMOS (ang. Complementary Metal Oxide Semiconductor) Jest to technologia, w jakiej wytwarza się układy scalone w oparciu o tranzystory MOSFET (elementów elektronicznych posiadających zdolność wzmacniania sygnału), które posiadają przeciwny typ przewodnictwa, czyli w zależności od stanu logicznego, przewodzi tylko jeden z nich. W ten oto sposób w stanie ustalonym układy te praktycznie nie pobierają prądu, czyli zużywają znacznie mniej energii niż detektory CCD. Wadami matrycy CMOS są bardzo duże szumy samej matrycy, słabe barwy i kiepska dynamika barwna. Dodatkową zaletą układów CMOS jest to, że obraz czytany jest z matrycy prawie od razu w całości, dzięki czemu proces wykonania fotografii jest szybszy niż w aparatach z matrycami CCD.[1] Paleta barw Przestrzenie barw, czyli widmo fal elektromagnetycznych z zakresu 380 [nm] do 780 [nm] (zakres światła widzialnego) znalazły odpowiedniki matematyczne w postaci trójwymiarowych przestrzeni barw. Dzięki tym modelom barwę można opisać nie tylko przez podanie jej widma, ale przez modele w różnym stopniu zbliżone do ludzkiej percepcji barwy, związanej z fizjologią oka. Najważniejsze przestrzenie barw ujęto w normach międzynarodowych.[2] Do najważniejszych z nich zaliczamy RGB i CMYK. RGB Nazwa powstała ze złożenia pierwszych liter angielskich nazw barw: R red (czerwonej), G green (zielonej) i B blue (niebieskiej), z których model ten się składa. Rys Sześcian kolorów RGB.[2] Z połączenia barw RGB w dowolnych kombinacjach ilościowych można otrzymać szeroki zakres barw pochodnych. Do przestrzeni RGB ma zastosowanie synteza addytywna (rys. 6.5.), w której wartości najniższe oznaczają barwę czarną, najwyższe zaś białą. Model RGB jest jednak modelem teoretycznym a jego odwzorowanie zależy od urządzenia, co oznacza, że w każdym urządzeniu każda ze składowych RGB może posiadać nieco inną charakterystykę widmową, a co za tym idzie, każde z urządzeń może posiadać własny zakres barw możliwych do uzyskania.

6 Rys Mieszanie addytywne.[2] Najczęściej stosowany jest 24-bitowy zapis kolorów, w którym każda z barw jest zapisana przy pomocy składowych, które przyjmują wartość z zakresu W modelu RGB 0 oznacza kolor czarny, natomiast 255 kolor biały.[2] CIEXYZ CIEXYZ jest to przestrzeń barw stworzona w 1931 roku przez Międzynarodową Komisję Oświetleniową (Comission Internationale de l'eclairage). Barwę w sposób jednoznaczny opisuje się we współrzędnych trójchromatycznych X, Y, Z. Te trzy współrzędne trójchromatyczne odpowiadają procentowemu udziałowi trzech podstawowych barw R (czerwonej), G (zielonej) i B (niebieskiej). Rys Wykres chromatyczności, tzw. trójkąt barw.[1] CMYK Jest to zestaw czterech podstawowych barw farb drukarskich stosowanych powszechnie w druku kolorowym w poligrafii. Na zestaw tych barw mówi się również barwy procesowe lub kolory triadowe. CMYK to jednocześnie jedna z przestrzeni barw w pracy z grafiką komputerową.

7 Parametry katalogowe przykładowych cyfrowych aparatów fotograficznych Fujifilm FinePix S5700 Zoom Olympus E-410 Typ zaawansowany kompakt cyfrowy lustrzanka cyfrowa Efektywna rozdzielczość 7,1 Mp 10 Mp Sensor 1/2.5 cala Super CCD HR 7,2 ( megapikseli) Live MOS 10,9 Mp (10 megapikseli efektywnych) wstępny filtr koloru RGB pole obrazowe: 17,3 x 13 mm antypyłowy, ultradźwiękowy filtr ochronny (Supersonic Wave Filter) Rozdzielczość 3072 x x 2048 (3:2) 2304 x x x 480 Formaty zapisu obrazu JPEG (Exif 2.2) film: AVI Motion JPEG Przysłona F3.5 - F skoków co 1/3 EV 3648 x x x x x x x 480 JPEG, RAW (12 bit), RAW + JPEG w zależności o zastosowanego obiektywu Pomiar światła 256-strefowy multi TTL TTL 49-punktowy centralnie ważony punktowy (ok. 2% powierzchni kadru) korekta na światła korekta na cienie zakres pomiaru: 0-19 EV (ISO 100) Kompensacja ekspozycji +/- 2 EV co 1/3 EV +/- 5 EV w skoku 1, 1/2 lub 1/3 EV Metody pomiaru ostrości AF ze wspomaganiem diodą lub ręczne TTL detekcja fazowa - zakres: 0-19 EV (ISO 100) wspomaganie MF Tryby pracy autofocusa pole: multi / obszar / centrum pojedynczy AF / ciągły AF 3-punktowy punktowy pojedynczy pojedynczy z przeostrzeniem ciągły ciągły z przeostrzeniem śledzący Czułość Auto, ISO 64 / 100 / 200 / 400 / 800 / 1600 Auto (ISO )

8 Balans bieli Zdjęcia seryjne Auto dzień cień jarzeniowe dzienne jarzeniowe ciepłe białe jarzeniowe zimne białe światło żarowe ręczny 1,4 kl/s do 3 ujęć 0,6 kl/s, do wyczerpania miejsca ISO co 1/3 EV Auto światło żarowe (3000 K) światło dzienne (5300 K) światło jarzeniowe (4000 K, 4500 K i 6600 K) chmury (6000 K) cień (7500 K) ustawienie użytkownika ustawienie według wzoru R-B / G-M, do +/-7 kroków co 2 mired zarówno dla ustawienia automatycznego, jak i zaprogramowanych wartości RAW:3 kl/s do 7 zdjęć w serii JPEG HQ: 3 kl/s do zapełnienia karty Tab Wybrane parametry katalogowe cyfrowych aparatów fotograficznych [4] Parametry podawane przez producentów zawierają wiele informacji o ich produktach, lecz rzadko przedstawiają aspekty jakościowe tych parametrów. W niniejszym ćwiczeniu skupimy się na kilku z nich ze względu na ograniczony czas trwania ćwiczenia laboratoryjnego. Pierwszym parametrem będzie szybkość rejestracji zdjęć w przypadku zdjęć seryjnych. Następnie sprawdzimy balans bieli w zależności od rodzaju oświetlenia dla różnych trybów pracy aparatu. Ostatnim parametrem będzie rozdzielczość matrycy. Parametr ten będzie zmierzony tylko w centrum kadru i tylko dla jednej ogniskowej przy zmiennej przysłonie. W celu pełniejszego badania należałoby przeprowadzić badanie dla kilku ogniskowych oraz na krawędziach kadru.

9 6.3.Test cyfrowego aparatu fotograficznego Do pomiarów potrzebne będą: tablica testowa ISO 12233; tablica dystorsji; tablica barw GretagMacbeth;

10 Badane parametry Tryb zdjęć seryjnych W pierwszej kolejności formatujemy kartę pamięci. Wyłączamy redukcję szumów i stabilizację matrycy (ustawiamy aparat na statywie). Wykonujemy dwa pomiary monitora ze stoperem na ekranie, z tym, że jeden pomiar jest dokonywany przy czułości ISO 100 i czarnym jednolitym tle, a drugi przy czułości najwyższej (np. ISO 1600) i mocno kolorowym i pstrokatym tle monitora. Pomiaru dokonujemy dla formatu RAW, JPEG i jeżeli to możliwe to w RAW + JPEG i porównujemy z danymi technicznymi naszego aparatu. Czas Σ/n RAW JPEG RAW + JPEG ISO min ISO max ISO min ISO max ISO min ISO max Balans bieli Wykonujemy zdjęcia tablicy GretagMacbeth w trybie balans bieli auto i zmieniamy rodzaje oświetlenia np. przez zastosowanie rezystora suwakowego (oświetlenie lampami vs. oświetlenie pokojowe vs. oświetlenie naturalne). Następnie ustawiamy balans bieli na oświetlenie w jakim wykonujemy zdjęcia (przez robienie zdjęć białej kartce papieru). Zdjęcia mogą być analizowane za pomocą programu Imatest (procedura Colorcheck). Wynik można podać poprzez podanie nasycenia barwy, które powinno wynosić 100%, a w praktyce jeżeli otrzymamy barwę powyżej tej wartości to mamy przesycenie i ciepły, przejaskrawiony obraz, a jak poniżej tej wartości to mamy niedosycenie i w efekcie chłodny obraz. Drugim wariantem jest podanie błędu barwy, który jest odległością w przestrzeni trójwymiarowej pomiędzy barwą wzorcową jaką fotografujemy, a zmierzoną wartością tej barwy na wykonanym zdjęciu. Rodzaj oświetlenia tryb pracy S [%] dc Błąd balansu bieli dla 4 rzędu (nasycenie) Jarzeniówka Żarówka Halogeny Auto Jarzeniówka Auto Żaróka Auto Halogeny Rozdzielczość Wykonanie zdjęcia tablicy testowej ISO dla czułości ISO 100. Zdjęcie jest wykonane w formacie RAW i jest konwertowane do bezstratnego formatu TIF przy pomocy programu dcraw. Następnie przy pomocy programu Imatest wyznaczony zostaje przebieg

11 funkcji MTF50 w zależności od częstotliwości przestrzennej (lw/ph). Rozdzielczość zostaje zmierzona w pionie i w poziomie w centrum kadru. Pomiaru dokonujemy dla kilku wartości ogniskowej i przy różnych wartościach przysłony. Następnie wartość ta jest uśredniona. MTF50 MTF50 Przysłona C_v [LW/PH] C_h [LW/PH] C_v [lp/mm] C_h [lp/mm] Średnia [lp/mm] 3,7 6, Suma: Aby wykonać pomiar samej matrycy należy wykonać zdjęcie tablicy testowej przy największej przysłonie w celu zminimalizowania wpływu aberracji obiektywu na pomiar, w formacie RAW. Następnie procedura pomiaru jest taka sama jak wyżej i otrzymujemy wynik w liniach na szerokość obrazu (LW/PH). Aby otrzymać wynik wyrażony w liniach na milimetr (lp/mm) należy podzielić rozdzielczość w LW/PH przez podwojoną wartość wysokości matrycy wyrażoną w milimetrach. W ten sposób można porównać efektywne rozdzielczości matryc różnych lustrzanek. Dystorsja Wykonanie zdjęcia tablicy testowej ISO. Mierzona jest za pomocą programu Imatest. Dodatkowo wykonuje się zdjęcia tablicy do pomiaru dystorsji. Pomiaru dokonuje się poprzez wykonanie kilku zdjęć przy różnej ogniskowej.

12 6.4. Przebieg ćwiczenia - procedura pomiarowa i przykładowe wyniki Uruchamiamy program Imatest. Balans bieli Klikamy na zakładkę Colorcheck i otwieramy zdjęcie tablicy testowej GretagMacbeth. Po otwarciu zdjęcia zakreślamy trzymając prawy przycisk myszy obszar objęty tablicą. Ukaże nam się wtedy ekran potwierdzający zaznaczony obszar: Klikamy przycisk Yes, Continue i ukazuje się nam ekran na którym zaznaczamy wykresy

13 a*b*color error oraz Color analysis. Otrzymujemy teraz wykresy z których wyznaczamy parametry nas interesujące.

14 Dane otrzymane z powyższych wykresów wpisujemy do tabeli: Rodzaj oświetlenia tryb pracy S [%] dc Błąd balansu bieli dla 4-go rzędu (nasycenie) Jarzeniówka Żarówka Halogeny Auto ,590 0,103 0,131 0,148 0,195 0,246 Jarzeniówka ,165 0,284 0,377 0,431 0,540 0,680 Auto ,375 0,481 0,578 0,668 0,729 0,818 Żaróka ,064 0,078 0,074 0,066 0,061 0,125 Auto ,120 0,248 0,332 0,400 0,470 0,493 Halogeny ,077 0,142 0,180 0,228 0,254 0,232 Gdzie: S nasycenie dc błąd koloru Pierwszym zestawem wykresów otrzymanym z powyższych pomiarów jest wartość nasycenia w zależności od rodzaju oświetlenia i trybu pracy w którym było robione zdjęcie. Idealna wartość nasycenia wynosi 100%.

15 Nadany tryb pracy Auto S [%] 130,00 120,00 110,00 100,00 90,00 80,00 70,00 60,00 50,00 40,00 30,00 20,00 10,00 0, S [%] Rodzaj oświetlenia Rodzaj oświetlenia Następnym zestawem wykresów otrzymanym z powyższych pomiarów jest wartość błędu barwy w zależności od rodzaju oświetlenia i trybu pracy, w którym było robione zdjęcie. Tryb pracy Auto ,5 27, ,5 22, ,5 17,5 dc 15 dc 15 12,5 12, ,5 7, ,5 2, Rodzaj oświetlenia Rodzaj oświetlenia Ostatnim zestawem wykresów otrzymanym z powyższych pomiarów jest wartość błędu balansu bieli dla 4-go rzędu w zależności od rodzaju oświetlenia i trybu pracy, w którym było robione zdjęcie. Tryb pracy Auto 0,9 0,9 0,8 0,8 0,7 0,7 0,6 0,6 dwb 0,5 0,4 dwb 0,5 0,4 0,3 0,3 0,2 0,2 0,1 0, Rodzaj oświetlenia Rodzaj oświetlenia

16 Rozdzielczość Klikamy na zakładkę SFR: New file i otwieramy zdjęcie tablicy testowej ISO Po otwarciu zdjęcia zakreślamy trzymając prawy przycisk myszy niewielki obszar zawierający krawędź części grubej kreski w centrum tablicy. Raz to będzie kreska pionowa i wtedy mierzymy rozdzielczość poziomą (horizontal), za drugim razem będzie to kreska pozioma i mierzymy rozdzielczość pionową (vertical). Ukaże nam się wtedy ekran potwierdzający zaznaczony obszar: Klikamy przycisk Yes, Continue i ukazuje się nam ekran na którym zaznaczamy wykres Line Widths per Picture Ht. (LW/PH). Otrzymujemy teraz wykresy z których wyznaczamy parametry nas interesujące. Bardzo ważne jest to aby wpisać na dole ogniskową obiektywu przy której robiliśmy zdjęcie, ISO (której wartość powinna być 100) oraz wartość apertury, która jako jedna będzie się zmieniała.

17 Otrzymujemy wykres:

18 Dane otrzymane z powyższego wykresu, czyli MTF50 (bez korekcji) wpisujemy do tabeli: MTF50 [LW/PH] Przysłona C_v C_h 3, , , ,7 837, ,9 736, ,9 229, ,2 327,1 Aby wyznaczyć rozdzielczość w liniach na milimetr należy podzielić otrzymaną wartość w liniach na szerokość obrazu (LW/PH) przez podwojoną wartość szerokości matrycy podaną w milimetrach. W tym przypadku matryca ma wymiary: 13.0 x 17.3 mm.

19 MTF50 [lp/mm] Przysłona C_v C_h Średnia [lp/mm] 3,7 38,96 32,43 35, ,38 30,46 35,92 6,3 48,54 26,83 37, ,49 24,21 20, ,27 21,29 24, ,69 6,64 16, ,7 9,45 8,08 Suma: 25,52 Otrzymujemy z tabeli wykres przedstawiający wartość rozdzielczości w funkcji wartości przysłony: rozdzielczość [lp/mm] 40 37, , , , , ,5 10 7,5 5 2,5 0 MTF50 3,7 5 6, przysłona f/ Literatura Sformatowano: Wyjustowany