26J: la cuadratura del círculo

Transkrypt

1 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página ejemplares egz núm/nr 42 Junio - Czerwiec 2016 ISSN GRATUITO - BEZPŁATNA 26J: la cuadratura del círculo ANÁLISIS - ANALIZA 26 czerwca kwadratura koła OTAN en Varsovia. NATO w Warszawie ENTREVISTA / WYWIAD Crucita Gutiérrez ECONOMÍA-GOSPODARKA Impuesto único. Podatek połączony Análisis/Analiza Economía/Gospodarka Política/Polytyka Derecho/Prawo 10 Entrevista/Wywiad Cultura/Kultura Gastronomía/Gastro Mundo/Świat 19 Música/Muzyka Turismo/Turystyka 22 Agenda/Agenda

2 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página 2 2 ANáLISIS Cumbre de la OTAN Gran avance en la historia de la Alianza Banderas de los 28 estados miembros de la Alianza Transatlántica -OTAN- en la entrada al Cuartel Supremo de la Alianza en Bruselas. WIKIPEDIA Flagi 28 państw członkowskich Sojuszu Północnoatlantyckiego NATO przed Kwaterą Główną Sojuszu w Brukseli. VARSOVIA. Los días 8 y 9 de julio en Varsovia se celebrará la cumbre de la Alianza del Atlántico Norte, presidida por el secretario general de la OTAN Jens Stoltenberg. El lugar principal de la cita será el Estadio Nacional, rodeado durante la cumbre por una alta muralla de hormigón, y, entre otros, el Palacio Presidencial, donde en 1955 se firmó el Pacto de Varsovia. La cumbre en la capital polaca será no solo la cita de este tipo más grande en cuanto al número de participantes y de los recursos empleados en la historia de la OTAN se presentarán cerca de dos mil delegados de 28 países miembros y 26 países socios, incluyendo a 70 jefes de estado y de gobierno, delegaciones de la ONU, UE, del Banco Mundial y mil quinientos periodistas. Según los expertos será también la cumbre más importante desde hace años. Un encuentro que no terminará en garantías políticas, sino desembocará en decisiones radicales para la seguridad de toda la Alianza. La cumbre de la OTAN en Varsovia es considerada un evento de suma importancia debido al momento en el que va a desarrollarse. Un contexto marcado por distintas amenazas, entre las que los analistas de la OTAN enumeran, ante todo, la política agresiva de Rusia que con la invasión a Ucrania, la anexión de Crimea y la ocupación de Dombás ha violado todas las reglas del orden internacional. Además, indican un abanico repleto de retos procedentes del Sur y de Oriente Próximo: estados en proceso de desestructuración, grupos terroristas en el llamado Estado Islámico, que prodiga atentados terroristas también en las calles de las capitales europeas o la guerra civil en Siria que conlleva migraciones masivas. Como observa el profesor Ryszard Szpyra del Departamento de Seguridad Nacional de la Academia de Defensa Nacional en sus declaraciones para Polskie Radio: de cara a las amenazas, a la guerra de la información y a las intimidaciones de parte de Rusia, el hecho de que la cumbre se celebre en Varsovia es un éxito de Polonia. Significa que la Alianza no está paralizada. Desde la perspectiva de Polonia, las decisiones más significativas que se tomarán en la cita concernirán al refeuerzo del flanco este de la OTAN. Las negociaciones sobre esta cuestión han empezado mucho tiempo antes de la cumbre. Ya es sabido que en Varsovia la Alianza convendrá desplegar cuatro batallones multinacionales en territorio polaco y en los países bálticos. El ministro de defensa nacional, Antoni Macierewicz, tras la reunión de los ministros de defensa de los países miembros de la OTAN en Brulesas dijo que era una decisión histórica que aumentaría la seguridad de Polonia y por lo tanto de toda la Alianza. El 8 y 9 de julio se debatirá el despliegue de elementos de reconocimiento y de inteligencia y la financiación de la logística de este reto. Según la información de Financial Times del día 15 de junio, el batallón que será enviado a Polonia ha de desplegarse en el extremo noreste del país, denominado istmo de Suwałki, cuya anexión por fuerzas enemigas aislaría a los países bálticos del resto de Europa. Durante el tiempo que durará la cumbre, Varsovia se convertirá en una verdadera fortaleza. De acuerdo con el ayuntamiento, entre el 7 y el 9 de julio se prohibirá la circulación en las calles: Żwirki i Wigury, Raszyńska, Avda. Jerozolimskie (desde la plaza Zawiszy hasta la rotonda Waszyngton), avda. Zieleniecka y Wał Miedzeszyński. Además, en el barrio Śródmieście: Krakowskie Przedmieście, Królewska y Grzybowska. Ya dos días antes del comienzo de la cumbre en el centro se desmontarán los basureros, los bancos y 12 estaciones de bicicletas Veturilo. Hay que esperar muchos cambios en el horario del transporte público, habrá desvíos para tranvías y autobuses. El Gobierno ha asignado 160 millones de PLN para la organización y protección de este gran evento. Qué es una cumbre de la OTAN? La cumbre de la OTAN es una

3 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página reunión de países miembros de la Alianza del Atlántico Norte que se organiza al más alto nivel de jefes de estado y de gobierno. Constituye una plataforma de cooperación para evaluar las actividades de la Alianza y proporcionar direcciones estratégicas. Las cumbres de la OTAN desempañan un papel importante en el proceso de toma de decisiones de la Alianza y sus objetivos dependen de la situación geopolítica actual en el mundo. Se convocan para introducir estrategias y políticas nuevas de la OTAN, lanzar iniciativas, constriur asociaciones con países no miembros o debatir la adhesión de miembros nuevos a la Alianza. Las decisiones se toman sobre la base del consenso forjado semanas antes de la cumbre para minimizar el riesgo de un desacuerdo que podría debilitar la credibilidad de la garantía de defensa mutua y perjudicar la imagen de la Asociación. A lo largo de casi setenta años desde la fundación de la Alianza del Atlántico Norte se han celebrado 26 cumbres ordinarias de la OTAN, 10 durante la época de la guerra fría. La última tuvo lugar en Gran Bretania, en Newport en septiembre del Entonces en repuesta a la agresión rusa a Ucrania y a las amenazas debidas a la inestabilidad en áfrica del Norte y en el Oriente Próximo se aprobó el Plan de Acción para la Preparación, que potencia las capacidades de la Alianza en caso de una amenaza para un país miembro. Se acordó entre otros la creación de una fuerza de reacción rápida denominada Fuerza de Punta de Lanza capaz de responder inmediatemente a las amenazas. Jens Stoltenberg en Polonia La reunión de la OTAN en Varsovia coronará las negociaciones llavadas a cabo en distintas reuniones y visitas oficiales de jefes de los países miembros de la Alianza que se celebraron mucho antes de la cumbre misma. Una de estas visitas, en el marco de los preparativos para la cita de julio, fue la del secretario general de la OTAN, Jens Stoltenberg, a Polonia entre el 30 y 31 de mayo. Durante su estancia en la capital polaca se encontró con el presidente de la República de Polonia, Andrzej Duda, con la primera ministra, Beata Szydło, participó en una cena de trabajo con el ministro de defensa nacional, Antoni Macierewicz, el ministro de asuntos exteriores, Witold Waszczykowski, el jefe del Departamento de Seguridad Nacional, Paweł Soloch, y con el ministro del gabinete del presidente, Krzysztof Szczerski. Los políticos trataron temas concernientes a la organización de la cumbre y a las propuestas presentadas por los estrategas de la OTAN sobre el despliegue de tropas y del equipamiento en el flanco este y sur de la Alianza. La visita de Stoltenberg no se limitó a conversaciones con losmás altos representantes de la escena política polaca. El segundo día de su estancia en Polonia el general de la Alianza tomó parte en una cita que tuvo lugar en la Universidad de Varsovia. Los húespedes fueron la Biblioteca de la Universidad de Varsovia, el Instituto Polaco de Asuntos Internacionales y el Ministerio de Asuntos Exteriores. En presencia de varios cientos de estudiantes de todo el mundo, académicos y periodistas, Stoltenberg pronunció una ponencia y contestó a las preguntas del público. Al principio el general de la OTAN rindió homenaje a los soldados polacos fallecidos en las misiones de la Alianza. Subrayó asimismo su vínculo con el país, del que había oído hablar por primera vez gracias a su abuelo, prisionero de guerra en el campo de prisioneros en Ostrzeszów Wielkopolski. De jóven viajó varias veces a Polonia y justo después de haber asumido el puesto del jefe de la OTAN eligió Polonia como el país de su primer viaje oficial. Stoltenberg trazó las tareas que la Alianza tiene por delante y las amenazas a las que se enfrenta hoy en día. Indicó que la cumbre en Varsovia se desarrollará en una época crítica para la OTAN. Llamó la atención a los retos venideros desde Oriente, tales como la agresión rusa a Ucrania y la anexión de Crimea o el continuo refuerzo del ejército por las autoridades de Moscú. Mencionó además la crisis migratoria desencadenada por la inestabilidad en Oriente Próximo y en áfrica del Norte y el denominado Estado Islámico, que se aprovecha del caos dominante en países inestables políticamente para propagar allí el terrorismo. Aseguró también que la OTAN es consciente de la amenaza de parte de la ciberdelincuencia, guerra hibrida y proliferación de armas nucleares. De entre las tareas enumeró sobre todo mantener la paz mundial y proyectar la estabilidad fuera de las fronteras de la Alianza. A su juicio la OTAN ha hecho ya algunos progresos en esta materia: ha aumentado por tres las fuerzas de reacción rápida -40 mil soldados pueden ser desplegados en cualquier lugar del mundo en 48 horas- se han construido ocho cuarteles nuevos, se organizan las mayores maniobras militares desde el fin de la guerra fría. Según decía el jefe de la OTAN: estas acciones han de ser una clara señal de que un ataque contra cualquier miembro de la OTAN será considerado como un ataque contra toda la Alianza. Sin embargo, Stoltenberg destacó que las acciones realizadas hasta ahora eran insuficientes y que la OTAN debía aumentar su actividad. Para que esto sea posible la Alianza debe aumentar el gasto militar y emplear sus recursos de forma más eficaz. Por eso es necesario que los países miembros dediquen el acordado 2% de su PIB a defensa, dijo Stoltenberg. Desgraciadamente desde los tiempos de la crisis económica los aliados han rebajado su gasto militar un 13%. Así las cosas, Polonia, que desde el año 2015 ha incrementado el presupuesto de defensa del 1,95 al 2%, sale muy bien parada. Una cosa que Stoltenbern no pudo sino apreciar. Durante mis viajes a las capitales de los países miembros siempre pongo a Polonia como ejemplo a seguir, admitió el general. El jefe de la Alianza se refirió también a Rusia. Aseguró que la OTAN no buscaba la confrontación con el Kremlin ni quería una carrera armamentística. Rusia es un socio especial de la Alianza, es miembro del Consejo de Seguridad de la ONU y desde tal posición juega un papel importante. Lo ha demonstrado con su participación en las negociaciones sobre el cese de la proliferación de armas nucleares por Irán o sobre la destrucción del arsenal de armas químicas en Siria, observó Stoltenberg. El general de la OTAN afirmó que la Alianza está abierta al diálogo ya que su objetivo es cooperar con Rusia. Preguntado por lo que la OTAN puede ofrecer a Rusia si esta decide ceder ante la presión y retirar sus tropas de Ucrania, Stoltenberg expresó su esperanza de que el Kremlin llegue a entender que la cooperación y la paz son de interés para ambas partes. Asimismo subrayó su voluntad de diálogo con el vecino del este de la OTAN. Se planteó tembién una pregunta referente a Ucrania. La hizo una estudiante ucraniana que consultó cuándo su país podría incorporarse a la OTAN. En su respuesta Stoltenberg aseguró que la Alianza apoyaba la soberanía de Ucrania. Adelantó que su país sería uno de los temas de la cumbre venidera en Varsovia. Ahora Ucrania necesita reformas imprescindibles y erradicar la corrupción. Luego podrá solicitar la adhesión como cualquier otro país y la decisión final sobre la pertenencia o no a la OTAN la tomarán en un referéndum los ucranianos y los 28 países miembros, explicó Stoltenberg. Al final Stoltenberg cuestionado por los planes de la OTAN después de la cumbre en Varsovia admitó que era imposible prever futuros sucesos por lo que hay que desarrollar la capacidad operativa de la OTAN para que pueda ajustarse cuanto antes a lo imprevisto. El jefe de la OTAN recordó los objetivos principales de la Alianza que son: disuasión, defensa, diálogo y proyección de la estabilidad fuera de la OTAN. Se comprometió a vigilar que las decisiones tomadas durante la cita en Varsovia fueran gradualmente aplicadas. Camino de Polonia a la OTAN El camino de Polonia a la OTAN comenzó en la simbólica fecha de la caída del comunismo en A pesar de que en el territorio polaco todavía durante unos años estuvieron desplegados los soldados soviéticos, el Gobierno polaco logró libertad en el desarrollo de su política exterior. Asimismo dio ciertos pasos para acercar Polonia a la Alianza. Ya en el 1989 los diputados polacos recibieron una invitación a participar en la sesión de la Asamblea Parlamentaria de la OTAN en Roma. Un año más tarde se entablaron relaciones diplomáticas entre Polonia y la Alianza. Es de recordar que hasta aquel entonces Polonia, como país satélite de la USRR, era miembro del Pacto de Varsovia un pacto de ocho países del bloque del Este con el papel dominante de la USRR firmado en 1955 en Varsovia en respuesta a la amenaza imperialista por parte de la OTAN y, sobre todo, de los Estados Unidos. En 1991, tras la disolución de la Unión Soviética y del Pacto de Varsovia, Polonia confirmó de forma oficial su voluntad de conseguir el estatuto del miembro de pleno derecho de la OTAN. Sin embargo, la desintegración de la USRR no significó que Polonia se liberara de la influencia del Kremlin. Todavía hacía falta el consentimiento de Rusia para que Polonia pudiera emprender el camino hacia la integración con la Alianza. No menos importante era la posición de Washington como el país más grande de la OTAN, que, no obstante, no se habría aventurado a aceptar a Polonia en la Alianza frente a la oposición de Moscú. Por suerte para Polonia, durante la memorable reunión de Boris Yeltsin con el entonces presidente de Polonia Lech Wałęsa en 1993, a altas horas de la noche según el historiador y profesor Andrzej Nowak el presidente ruso, ya borracho, dio el visto bueno a los esfuerzos polacos para entrar en la OTAN. Al volver a Moscú intentó retirar sus palabras, pero no lo consiguió. Teniendo en cuenta por un lado las objeciones incesantes de Rusia y por el otro la presión de Polonia y otros países del Grupo de Visegrado (Eslovaquia, Hungría y la República Checa), que también aspiraban a la Alianza, se propuso a estos países que formaran parte de la Asociación para la Paz. Un programa que proporcionaba relaciones especiales con la OTAN sin dar las garantías de seguridad que concede a sus miembros de acuerdo con el artículo 5 del Tratado de Washington. Se afirmaba que lo más importante era la cooperación con la OTAN, mientras que la ampliación constante de la Alianza, de cara a la disolución de la USRR, no era necesaria. Así las cosas, pasaron a la historia las palabras de Bill Clinton pronunciadas en la cumbre de la OTAN en Bruselas en 1994 en las que el presidente estadounidense decía que la ampliación de la Alinaza no era cuestión de si, sino de cómo y cuándo. En 1995 el Consejo de la Alianza adoptó el Estudio sobre la ampliación del la OTAN cuya conclusión principal fue el consentimiento de todos los países de la Alianza, entonces 16, para aceptar miembros nuevos. El 12 de marzo de 1999, tras una década de intentos, Polonia junto a la República Checa y Hungría se unió a la OTAN. BARTŁOMIEJ MAKIEŁA

4 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página 4 4 ANALIZA Szczyt NATO w Warszawie. Przełom w historii Sojuszu Jens Stoltenberg, secretario general de la OTAN, en la biblioteca de la Universidad de Varsovia durante un acto. BARTłOMIEJ MAKIEłA Jens Stoltenberg, sekretarz generalny NATO, w bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego podczas wykładu. WARSZAWA. W dniach 8-9 lipca w Warszawie odbędzie się szczyt Sojuszu Północnoatlantyckiego, któremu przewodniczył będzie sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg. Głównym miejscem obrad będzie Stadion Narodowy, który na czas szczytu otoczony zostanie wysokim betonowym murem, oraz m.in. Pałac Prezydencki, gdzie w 1955 roku podpisano Układ Warszawski. Szczyt w Warszawie będzie nie tylko największym tego rodzaju przedsięwzięciem pod względem liczby uczestników i zaangażowanych środków w historii NA- TO przybędzie około dwóch tysięcy delegatów z 28 państw członkowskich i 26 krajów partnerskich, wśród nich 70 szefów państw i rządów, delegacje ONZ, UE, Banku Światowego i półtora tysiąca dziennikarzy. Jak zapewniają eksperci będzie to również najważniejszy szczyt od wielu lat, który nie skończy się na politycznych zapewnieniach, lecz zaowocuje przełomowymi decyzjami dla bezpieczeństwa całego Sojuszu. Szczyt NATO w Warszawie uznawany jest za wydarzenie o trudnym do przecenienia znaczeniu ze względu na kontekst, w jakim będzie się odbywać. Naznaczony jest on zagrożeniami, wśród których analitycy NATO wymieniają przede wszystkim agresywną politykę zagraniczną Rosji, która inwazją na Ukrainę, aneksją Krymu i okupacją Donbasu złamała wszelkie reguły międzynarodowego porządku. Ponadto wskazują na cały wachlarz wyzwań z Południa i Bliskiego Wschodu wśród nich upadające państwa, grupy terrorystyczne na czele z tzw. państwem islamskim inspirującym zamachy również na ulicach europejskich stolic, czy skutkująca masowymi migracjami wojna domowa w Syrii. Jak zauważył prof. Ryszard Szpyra z Wydział Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej w rozmowie z Polskim Radiem, w obliczu zagrożeń, wojny informacyjnej i sytuacji zastraszania ze strony Rosji, sukcesem Polski jest fakt, że szczyt odbywa się w Warszawie oznacza to, że Sojusz nie jest sparaliżowany. Z punktu widzenia Polski najważniejsze decyzje podejmowane w trakcie szczytu w Warszawie będą dotyczyć wzmocnienie wschodniej flanki NATO. Negocjacje w tej sprawie zaczęły się na długo przed samym szczytem. Już teraz wiadomo, że w Warszawie NATO postanowi o rozmieszczeniu czterech wielonarodowych batalionów w Polsce i krajach bałtyckich. Minister obrony narodowej Antoni Macierewicz po ostatnim spotkaniu ministrów obrony członków Sojuszu w Brukseli mówił, że jest to historyczna decyzja, która zwiększy realne bezpieczeństwo Polski, a co za tym idzie również całego NATO. 8 i 9 lipca będą trwały dyskusje nad roz- mieszczeniem elementów rozpoznania i wywiadu oraz finansowaniem logistyki tego przedsięwzięcia. Jak donosił 15 czerwca Financial Times batalion, który trafi nad Wisłę ma zostać rozmieszczony na północno-wschodnim krańcu polskiego terytorium w tzw. przesmyku suwalskim, którego zajęcie przez obce siły całkowicie odcięłoby kraje bałtyckie od reszty Europy. Na czas trwania szczytu Warszawa zamieni się w prawdziwą twierdzę. Według informacji ratusza w dniach 7-9 lipca zostaną wyłączone z ruchu ulice: Żwirki i Wigury, Raszyńska, Al. Jerozolimskie (od pl. Zawiszy do ronda Waszyngtona), rondo Waszyngtona, al. Zieleniecka i Wał Miedzeszyński. W Śródmieściu dodatkowo: Krakowskie Przedmieście, Królewska i Grzybowska. Już na dwa dni przed rozpoczęciem szczytu z centrum miasta usunięte zostaną kosze na śmieci, ławki i 12 stacji rowerów Veturilo. Należy się też spodziewać poważnych zmiany w komunikacji miejskiej, pojawią się objazdy dla tramwajów i autobusów. Na organizację i zabezpieczenie tego wielkiego wydarzenia rząd przeznaczył kwotę 160 mln zł. Czym jest szczyt NATO Szczyt NATO to międzynarodowe spotkanie członków Sojuszu Północnoatlantyckiego, które odbywa się na najwyższym szczeblu szefów państw i rządów. Stanowi platformę współpracy w zakresie oceny dotychczasowych działań Sojuszu oraz wyznaczania strategicznych kierunków jego działalności. Szczyty NATO odgrywają istotną rolę w procesie decyzyjnym Sojuszu, a ich cele zależą od bieżącej sytuacji geopolitycznej na świecie. Zwoływane są, by ustalać nową strategię i politykę, proponować nowe inicjatywy, budować partnerstwo z państwami niezrzes-

5 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página zonymi lub dyskutować nad rozszerzeniem NATO o nowe państwa. Decyzje podejmowane są na zasadzie konsensusu wypracowywanego na wiele tygodni przed samym szczytem, by zmniejszyć ryzyko podziałów, które mogłyby osłabić wiarygodność gwarancji wzajemnej obrony oraz zaszkodzić Sojuszowi wizerunkowo. Przez prawie siedemdziesiąt lat istnienia Sojuszu Północnoatlantyckiego odbyło się w sumie 26 zaplanowanych szczytów NATO, w tym 10 w okresie zimnowojennym. Ostatni miał miejsce w Wielkiej Brytanii, w Newport we wrześniu 2014 roku, kiedy to w odpowiedzi na rosyjską agresję na Ukrainę oraz zagrożenia związane z niestabilną sytuacją w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie przyjęto Plan na Rzecz Gotowości, zwiększający zdolności Sojuszu w razie zagrożenia terytorium państw członkowskich. Postanowiono m.in. utworzyć siły szpicy, będące w stanie natychmiast reagować na zagrożenie. Ministros de Defensa y de Relaciones Exteriores de los miembros de la OTAN reunidos en la sede de Bruselas, Bélgica. WIKIPEDIA Ministrowie obrony i spraw zagranicznych państw członkowskich NATO na posiedzeniu w siedzibie Sojuszu w Brukseli. Jens Stoltenberg w Polsce Szczyt NATO w Warszawie stanowić będzie zwieńczenie ustaleń pojętych w trakcie wielu spotkań i wizyt oficjalnych przywódców państw sojuszniczych, jakie organizowane były na długo przed samym szczytem. Jedną z takich wizyt w ramach przygotowań do lipcowego wydarzenia był przyjazd w dniach maja do Polski sekretarza generalnego NATO Jensa Stoltenberga. W trakcie swojego pobytu w stolicy spotkał się z prezydentem RP Andrzejem Dudą, premier Beatą Szydło, wziął również udział w roboczej kolacji z ministrem obrony narodowej Antonim Macierewiczem, ministrem spraw zagranicznych Witoldem Waszczykowskim, szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego Pawłem Solochem oraz prezydenckim ministrem Krzysztofem Szczerskim. Politycy rozmawiali o organizacji szczytu oraz o propozycjach wysuniętych przez planistów strategicznych NATO dotyczących m.in. rozmieszczenia żołnierzy i sprzętu na wschodniej i południowej flance Sojuszu. Wizyta Stoltenberga nie ograniczyła się jedynie do rozmów z czołowymi przedstawicielami polskiej sceny politycznej. W trakcie drugiego dnia wizyty szef Sojuszu wziął udział w spotkaniu, które odbyło się na Uniwersytecie Warszawskim. Gospodarzami tego wydarzenia byli: Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych i Ministerstwo Spraw Zagranicznych. W obecności kilkuset studentów z całego świata, nauczycieli akademickich i dziennikarzy, Stoltenberg wygłosił wykład oraz odpowiedział na pytania publiczności. Sekretarz generalny NATO na początku oddał hołd polskim żołnierzom, którzy zginęli w misjach Sojuszu. Podkreślił też swój związek z naszym krajem, o którym jako pierwszy opowiadał mu jego dziadek jeniec wojenny w obozie w Ostrzeszowie Wielkopolskim. Jeszcze jako młody człowiek kilkakrotnie odwiedzał Polskę, a tuż po objęciu urzędu szefa NATO to właśnie Polskę wybrał jako kraj swojej pierwszej wizyty. Stoltenberg nakreślił zadania stojące przed Sojuszem oraz zagrożenia, z jakimi obecnie mierzy się NATO. Zaznaczył, że szczyt w Warszawie odbędzie się w krytycznym dla Sojuszu momencie. Zwrócił uwagę na wyzwania nadchodzące ze Wschodu, takie jak rosyjska agresja na Ukrainę i aneksja Krymu czy postępujące wzmacnianie armii przez władze w Moskwie. Wspomniał o kryzysie migracyjnym wywołanym niestabilnością na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej oraz o tzw. państwie islamskim, które wykorzystuje chaos w niestabilnych politycznie krajach do propagowania terroryzmu. Zapewnił również, że NATO dostrzega niebezpieczeństwo związane z cyberprzestępczością, wojną hybrydową oraz proliferacją broni jądrowej. Wśród zadań wymienił przede wszystkim utrzymywanie pokoju na świecie oraz wprowadzanie stabilności poza granicami Sojuszu. W jego ocenie NATO poczyniło już ku temu pewne kroki: trzykrotnie zwiększyło siły szybkiego reagowania 40 tysięcy żołnierzy może zostać przerzuconych w dowolne miejsce w przeciągu 48 godzin wybudowało osiem nowych kwater, organizuje największe ćwiczenia wojskowe od czasów zakończenia zimnej wojny. Jak mówił szef NATO: działania te mają być wyraźnym sygnałem, że atak na któregoś z członków NATO, będzie oznaczał atak na cały Sojusz. Jednak Stoltenberg podkreślił, że dotychczasowe działania są niewystarczające, a NATO powinno zwiększyć swoją aktywność. Aby to osiągnąć, Sojusz powinien podnieść nakłady na zbrojenie oraz lepiej wydat- kować posiadane środki. Dlatego konieczne jest, by państwa członkowskie przeznaczyły ustalone wspólnie 2% swojego PKB na obronność, mówił Stoltenberg. Niestety od czasów ostatniego kryzysu gospodarczego państwa NATO obniżyły ten poziom średnio o 13%. Na tym tle Polska, która od 2015 roku zwiększyła nakłady na ten cel z 1,95% do 2%, wypada wyjątkowo korzystnie. Zostało to docenione przez szefa Sojuszu. W trakcie wizyt w stolicach państw NATO, zawsze stawiam Polskę za wzór, przyznał Stoltenberg. Szef Sojuszu zwrócił się też do Rosji. Zapewnił, że NATO nie dąży do konfrontacji z Kremlem, nie chce też wyścigu zbrojeń. Rosja to istotny partner Sojuszu, członek Rady Bezpieczeństwa ONZ i jako taka odgrywa bardzo ważną rolę. Pokazała to, uczestnicząc w negocjacjach nad zaprzestaniem proliferacji broni jądrowej przez Iran czy nad zniszczeniem arsenału broni chemicznej w Syrii, ocenił Stoltenberg. Szef NATO zapewniał, że Sojusz jest otwarty na dialog, gdyż jego celem jest współpraca z Rosją. Zapytany o to, co NATO ma do zaoferowania Rosji, jeśli ta zdecydowałaby się ulec naciskom i wycofać swoje wojska z Ukrainy, Stoltenberg wyraził nadzieje, że Kreml zrozumie, że współpraca i pokój leżą w interesie obu stron. Podkreślił przy tym gotowość do dialogu ze wschodnim sąsiadem Sojuszu. Padło również pytanie dotyczące Ukrainy. Zadała je ukraińska studentka, która zapytała, kiedy jej kraj może liczyć na wejście do NATO. W odpowiedź Stoltenberg zapewnił, że Sojusz wspiera suwerenność Ukrainy zapowiedział, że Ukraina będzie również tematem najbliższego szczytu w Warszawie. Teraz Ukraina potrzebuje niezbędnych reform, zwalczenia korupcji. Potem może aplikować do Sojuszu jak każde inne państwo, a o ostatecznej przynależności tego kraju do NATO zdecydują w referendum sami Ukraińcy oraz 28 państw członkowskich, wyjaśnił Stoltenberg. Na koniec, pytany o plany Sojuszu po zakończeniu szczytu w Warszawie, Stoltenberg przyznał, że nie da się przywidzieć przyszłych wydarzeń, dlatego należy rozwijać zdolności operacyjne NATO, by mogło się ono jak najszybciej dostosować do niespodziewanych okoliczności, by było sprawne i gotowe do działania. Szef NATO przypomniał główne cele Sojuszu, jakimi są odstraszanie, obrona, dialog i projektowanie stabilności poza granicami NATO. Zobowiązał się do dbania o to, by postanowienia przyjęte na szczycie w Warszawie były sukcesywnie wprowadzane w życie. Droga Polski do NATO Droga Polski do NATO zaczyna się wraz z symboliczną datą upadku komunizmu w 1989 roku. Mimo że jeszcze przez kilka lat na terytorium Polski stacjonowały wojska radzieckie, polski rząd uzyskał wolną rękę w prowadzeniu polityki zagranicznej. Tym samym uczynił kroki, by przybliżyć Polskę do Sojuszu. Już w 1989 roku polscy parlamentarzyści zostali zaproszeni do udziału w obradach Zgromadzenia Parlamentarnego NA- TO w Rzymie. Rok później nawiązały się stosunki dyplomatyczne między Polską a Sojuszem. Należy pamiętać, że do tego czasu Polska jako państwo satelickie ZSRR była członkiem Układu Warszawskiego paktu ośmiu państw bloku wschodniego z dominującą rolą ZSRR zawartego w 1955 roku w Warszawie, jako odpowiedź na imperialistyczne zagrożenie ze strony NATO a zwłaszcza Stanów Zjednoczonych. Kiedy w 1991 roku doszło do rozpadu ZSRR oraz rozwiązania Układu Warszawskiego, Polska oficjalnie potwierdziła swe dążenia do uzyskania statusu pełnoprawnego członka NATO. Rozpad ZSRR nie oznaczał pełnego uwolnienia się spod wpływów Kremla. Wciąż niezbędna była zgoda Rosji, by Polska mogła zmierzać w kierunku bliższej integracji z Sojuszem. Nie mniej ważne było stanowisko Waszyngtonu jako największego państwa NATO, które jednak nie ryzykowałoby przyjmowaniem do Sojuszu Polski przy sprzeciwie Moskwy. Na szczęście dla Polski podczas pamiętnego spotkania Borysa Jelcyna z ówczesnym prezydentem Polski Lechem Wałęsą w 1993 roku, późną nocą - jak mówi historyk profesor Andrzej Nowak - pijany już prezydent Rosji poparł polskie starania na drodze do NATO. Po powrocie do Moskwy próbował odwołać swoje słowa. Mając na uwadze z jednej strony ciągły sprzeciw Rosji, a z drugiej presję ze strony Polski i pozostałych krajów Grupy Wyszehradzkiej (Słowacji, Węgier i Czech) również aspirujących do Sojuszu zaproponowano tym krajom udział w Partnerstwie dla Pokoju programie przyznającym szczególny rodzaj stosunków z NATO, niedającym jednak gwarancji bezpieczeństwa jakich NATO udziela swoim członków w myśl artykułu 5 traktatu waszyngtońskiego. Przekonywano, że najważniejsza jest współpraca z NATO, a dalsze rozszerzanie Sojuszu w obliczu rozpadu ZSRR nie jest konieczne. W tym kontekście do historii przeszły słowa prezydenta Billa Clintona wypowiedziane na szczycie NATO w Brukseli w 1994 roku o tym, że rozszerzenie Sojuszu to nie kwestia czy, lecz kiedy i jak. W 1995 roku Rada Sojuszu przyjęła Studium o rozszerzeniu NATO, którego główną konkluzją była zgoda wszystkich 16 wówczas państw Sojuszu na przyjęcie nowych członków. 12 marca 1999 po dekadzie starań do NATO przystąpiła Polska, a wraz z nią Czechy i Węgry.

6 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página 6 6 ECONOMíA Impuesto unificado Jakub Bromka, economista VARSOVIA. El día de la liberación fiscal anunciado por el Instituto Adam Smith cada año recae a mediados de junio, lo que significa que los que trabajan tienen que asignar un promedio de la mitad de su tiempo de trabajo a distintas cargas fiscales para el Estado. Uno podría plantearse la pregunta de si es mucho o poco. La respuesta desde el punto de vista de la economía podría ser depende. El sistema polaco de recaudación de gravámenes, dentro del cual se incluyen los impuestos, pero también las contribuciones no fiscales, como por ejemplo las primas de seguros, cotizaciones al régimen de pensiones, el seguro de enfermedad y un sinfin de otros pagos, es un sistema muy complejo. Basta solo ver la ley del impuesto sobre el valor añadido de varios cientos de páginas, el cual tiene a su vez varias decenas de miles de páginas cpn comentarios de diversos expertos con diferentes interpretaciones de cada disposición. Ocurría que en un año se introducían sesenta enmiendas a la misma ley. Por si fuera poco, otras reglamentaciones no están mejor, por ejemplo la ley sobre las finanzas públicas, que se ve enmendada cada dos años de media. Dicha situación encaja perfectamente con las palabras de Heráclito de Éfeso: panta rhei, todo fluye. Aunque seguramente el mismo Heráclito no pudo prever que sus palabras describirían tan bien la realidad fiscal polaca. Deuda y el agujero fiscal En este contexto es de observar que cada año las finanzas públicas polacas bregan con la diferencia negativa entre las previsiones y el ingreso real por los impuestos. El más evidente, según el informe de PwC: Pérdidas del Tesoro Público por la IVA, es el agujero fiscal en la recaudación del IVA, que alcanza entre 36 y 58 mil millones de PLN. La perspectiva parece poco esperanzadora, aun menos si tenemos en cuanta que el déficit presupuestario para el ejercicio 2016 no debe superar los 55 mil millones de PLN. Cerrando todos los agujeros se podría eliminar el déficit y reducir el endeudamiento, cuya sostenibilidad cuesta más de 30 mil millones de PLN. Desgraciademente el legislador en vez de comenzar por las reformas estructurales, adoptó la ley Anualmente las empresas usan 286 horas de media en asuntos fiscales. PIxABAY Rocznie firmy poświęcają średnio 286 godzin na sprawy podatkowe. 500+, declaró la guerra contra los bancos y además se plantea una lucha contra el comercio los domingos. Por otro lado es de esperar que las actividades del Gobierno impulsarán fuertemente la demanda, lo que es deseable desde el punto de vista del intervencionismo, sobre todo ya que la economía polaca sigue luchando contra la deflación. Coste de los impuestos En este contexto es sumamente necesaria una iniciativa nueva en la estructura del sistema fiscal. En las profundidades de la Cámara Baja del Parlmento polaco, entre el famoso congelador de los proyectos y distintas comisiones parlamentarias, ha desaparecido la nueva ley sobre el IVA. En cambio, ha ganado popularidad la iniciativa de unificar los gravámenes. La idea es muy simple: en vez de abonar distintos tributos en distintos períodos de referencia, se obligaría al contribuyente a pagar un importe total por todas las contribuciones y un órgano de administración fiscal dividiría el dinero recaudado. Desde el punto de vista del tributario el cambio es radical. En lugar de preocuparse por distintas fechas en las que toca pagar la prima del seguro, el impuesto sobre la renta u otras cargas financieras, vamos a abonar una cotización total. No cabe duda de que esta medida simplificará la gestión de las empresas, que en vez de satisfacer cientos de pagos en miles de fechas diferentes empezarán a llevar a cabo una actividad económica de verdad. Esta solución ayudará a los empresarios polacos que se enfrentan a una burocratización insufrible del Estado. Anualmente tienen que dedicar un promedio de 286 horas para arreglar los asuntos fiscales. Es más, ahora los funcionarios fiscales dejarán de hacer viajes por las empresas a las que solían multar por no haber dado el recibo por unas compras por un proverbial zloty y se dedicarán a un trabajo normal. Otra cuestión al respecto es el coste de la recaudación de impuestos. Actualmente según el informe de la empresa consultora ECDDP, Polonia es el país que lleva la delantera en lo referente al coste de la recaudación fiscal; por ejemplo, la recaudación del impuesto sobre la renta cuesta un 1,4% de su valor total. Solo tienen un porcentaje mayor en Portugal y Bulgaria. Por si fuera poco, la recaudación en Polonia es exepcionalmene poco eficaz. En otros países el elevado coste de la recaudación se traduce en una alta eficacia, pero en Polonia esta relación es inversamente proporcional. De acuerdo con la Fundación Republicana, el tiempo total que los polacos tardan en rellenar la declaración de la renta equivale cada año horas laborales. Y no hay que olvidar que se trata de un solo impuesto. puestos hay que mencionar dos aspectos más: su cuantía y su legitimidad. Ambas cosas no tienen porque ser idénticas. A veces los impuestos elevados tienen legitimidad, otras los gravámenes bajos no la tienen. Con todo, es más fácil justificar los impuestos más bajos, por lo que normalmente se supone que las obligaciones fiscales más bajas tienen mayor legitimidad. Sin embargo, en Polonia la legitimidad de los impuestos roza niveles muy bajos, es prácticamente inexistente. Esto se debe a la pésima calidad de los servicios públicos. Un zloty pagado por el trabajador al sistema de pensiones es incluso sesenta veces menos eficiente que una libra abonada en Gran Bretaña. Tanto el deficiente sistema sanitario (uno tiene que gozar de muy buena salud para poder disfrutar Legitimidad fiscal Está claro que el coste del sistema actual es desorbitado, incluso en comparación con la poco competitiva Unión Europea. Un mecanismo unificado es, tal vez, una de las mejores alternativas para la solución actual. Es importante para el contribuyente que la cotización abonada llegue a la Seguridad Social o a la Oficina Fiscal? Parece que no. Al hablar de la unificación de los imde sus servicios), como el vergonzoso avance de Polonia en la clasificación internacional de la vulnerabilidad de la economía frente a la corrupción que se elebora desde hace ocho años, no ayudan a justificar ante la sociedad la elevada recaudación fiscal. El hecho de pagar todos los impuestos mediante un solo importe puede que no aumente el nivel de su legitimidad (para ello son necesarios grandes cambios estructurales, organizativos e institucionales contra los que luchan los beneficiarios del sistema actual), pero así se podrá determinar la cantidad total de las cargas fiscales, lo que facilitará verificar sus cuotas reales. La unificación de las primas del seguro y los impuestos es una solución muy buena. Es una de las escasas medidas planeadas por el Gobierno que es realmente deseada por el conjunto de los ciudadanos de Polonia. Contribuirá a simplificar el funcionamiento del sistema, puede también que acelere el crecimiento y el desarrollo cualitativo de la economía. Aunque hay que admitir que la combinación del sistema fiscal es un retoque que constituye solo un buen cambio pequeño. Y un paso en la dirección correcta no es suficiente para sanar un sistema ineficaz y costoso, cuyo objetivo principal debería reflejar el objetivo estratégico del Estado. Tomando como objetivo principal la realización del plan Morawiecki, hay que reconstruir por completo la estructura de imposición para que no afecte sobre todo a la producción sino al consumo final. Este cambio permitirá combatir la trampa de la renta media en la que hemos caido y facilitar el desarollo económico. En resumen, no se trata de que construyamos solamente castillos de arena mediante el dinero de los contribuyentes europeos, según lo ha definido el ministro de desarrollo en el Gobierno de Beata Szydło, Mateusz Morawiecki, sino de que este dinero sea un estímulo del crecimiento y desarrollo económico.

7 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página GOSPODARKA Podatek połączony Jakub Bromka, ekonomista WARSZAWA. Dzień wolności podatkowej ogłaszany przez Instytut im. Adama Smitha co roku przypada w połowie czerwca oznacza to, że osoba pracująca musi przeznaczać średnio blisko połowę swojego czasu pracy na różne zobowiązania względem państwa. Można się zastanowić, czy to dużo, czy mało. Odpowiedź z punktu widzenia ekonomii może brzmieć - to zależy. Polski system poboru danin publicznych, do których zalicza się podatki, ale również zobowiązania niepodatkowe, jak na przykład składki ubezpieczeniowe, emerytalne i zdrowotne oraz mnóstwo innych opłat, należy do niezwykle skomplikowanych. Chociażby sama kilkusetstronicowa ustawa o podatku od wartości dodanej, tak zwany VAT, ma kilkadziesiąt tysięcy stron komentarzy przeróżnych ekspertów, którzy różnie interpretują ten sam zapis. Jednego roku wprowadzano nawet sześćdziesiąt różnych nowelizacji. Jakby tego było mało, niewiele lepiej ma się sytuacja z innymi przepisami, jak choćby ustawa o finansach publicznych nowelizowana jest średnio co dwa lata. Sytuacja idealnie pasuje do słów Heraklita z Efezu panta rhei, wszystko płynie choć pewnie sam Heraklit nie mógł przewidzieć, jak trafnie jego słowa opiszą polską rzeczywistość podatkową. Dług a luka podatkowa Należy przy tym zwrócić uwagę, że co roku polskie finanse publiczne borykają się z ujemną różnicą między przewidywanymi a realnym dochodem z danin publicznych jak podaje raport PwC Straty Skarbu Państwa w VAT, szczególnie widoczna jest luka podatkowa w VAT sięgająca między 36 a 58 miliardów złotych. Perspektywa wydaje się niewesoła, szczególnie, że planowany deficyt budżetowy na rok 2016 ma nie przekroczyć 55 miliardów złotych w sumie zamykając luki podatkowe, można by zlikwidować deficyt i ograniczyć zadłużenie, którego koszt obsługi wynosi ponad 30 miliardów złotych. Niestety ustawodawca zamiast zacząć od reform strukturalnych, uchwalił ustawę 500+, wydał wojnę bankom, zamierza też walczyć z handlem w niedzielę. Z drugiej strony można liczyć na to, że działania rządu silnie wspomogą popyt, a jest to pożądane z punktu widzenia interwencjonizmu, tym bardziej, że gospodarka polska cały czas zmaga się z deflacją. Koszty podatków W tym kontekście niezwykle potrzebna jest nowa inicjatywa w strukturze podatków. Gdzieś w odmętach sejmu, między słynną zamrażarką a komisjami zniknęła nowa ustawa o VAT. Wybiła się natomiast inicjatywa ujednolicenia danin publicznych. Pomysł jest genialny w swojej prostocie zamiast płacić poszczególne daniny w różnych okresach rozliczeniowych, płatnik byłby zobowiązany do uiszczania opłat łącznych ze wszystkich danin, a odpowiednia jednostka administracji skarbowej rozdzielałaby pobrane świadczenia. Z punktu widzenia płatnika zmiana jest ogromna zamiast zastanawiać się nad tym, kiedy opłacić ZUS, PIT czy inne obciążenia, będziemy uiszczać składkę łączną. Jest pewne, że doprowadzi to uproszczenia funkcjonowania przedsiębiorstw, które zamiast rozliczać setki opłat w tysiącach terminów zaczną prowadzić faktyczną działalność gospodarczą. To z pewnością pomoże polskim przedsiębiorstwom, które cierpią z powodu przebiurokratyzowania państwa średnio muszą one angażować 286 godzin w roku na załatwianie spraw podatkowych. Co więcej, urzędnicy skarbowi zamiast urządzać wycieczki po przedsiębiorstwach i wlepiać mandaty za to, że ktoś nie zdążył wystawić paragonu na zakupy za symboliczną złotówkę, wezmą się do normalnej pracy. Kolejną sprawą są koszty poboru podatków. Obecnie, według raportu firmy konsultingowej ECDDP, Polska jest w czołówce państw pod względem kosztów poboru podatków, na przykład pobór PIT-u kosztuje 1,4% jego przychodów. Wyższy procent notuje tylko Portugalia i Bułgaria. Co więcej, pobór podatku jest niezwykle nieefektywny znaczne koszty poboru w innych państwach przekładają się na wysoką efektywność egzekucji, w Polsce ta zależność jest odwrotnie proporcjonalna. Jak podaje Fundacja Republikańska, łączny czas poświęcany przez Polaków na wypełnienie deklaracji PIT wynosi godzin pracy. A warto nadmienić, że to tylko czas poświęcony na jeden podatek. Legitymizacja podatkowa Widać wyraźnie, że koszty obecnie istniejącego systemu są niebotyczne, nawet na tle niezbyt konkurencyjnej Unii Europejskiej. Jednolity mechanizm jest prawdopodobnie jedną z lepszych alternatyw dla istniejącego rozwiązania. Czy z punktu widzenia podatnika ważne jest, czy aktualnie pobrane świadczenie trafi do ZUS-u czy urzędu skarbowego? Wydaje się, że nie. W kwestii ujednolicenia podatków niezwykle istotne są jeszcze dwie sprawy ich wysokość i wymiar legitymizacyjny. Obie te sprawy niekoniecznie są tożsame czasem wysokie podatki mają legitymizację, czasem niskie jej nie mają ogólnie rzecz biorąc, niższe podatki łatwiej uzasadnić, więc często przyjmuje się, że niszy wymiar zobowiązań jest bardziej legitymizowany. Niemniej w Polsce legitymizacja podatków jest na bardzo niskim poziomie, jeśli wręcz nie zerowym. Wynika to z bardzo niskiej jakości oraz efektywności usług publicznych złotówka wpłacana przez pracownika do systemu emerytalnego jest nawet sześćdziesiąt razy mniej wydajna niż funt wpłacany w Wielkiej Brytanii. Chory system służby zdrowia, (trzeba mieć naprawdę dobre zdrowie, aby się w nim leczyć), jak również niechlubny awans Polski w międzynarodowych rankingach dotyczących korupcjogenności gospodarki sporządzanym od ośmiu lat, nie służą uzasadnieniu w oczach społeczeństwa poboru podatków. Płacenie wszystkich opłat w jednej prawdopodobnie nie podniesie poziomu ich legitymizacji, do tego są wymagane ogromne strukturalne, organizacyjne i instytucjonalne zmiany, których bronią beneficjenci bieżącego systemu, jednak pozwolą one określić zsumowaną wysokość danin, co pomoże w weryfikacji ich faktycznych stawek. Ujednolicenie składek ubezpieczeniowych i podatków jest rozwiązaniem bardzo dobrym. To jedno z nielicznych rozwiązań planowanych przez rząd, które jest niezwykle pożądane przez wszystkich obywateli w Polsce. Przyczyni się ono do ułatwienia funkcjonowania systemu, może też przyspieszyć wzrost i jakościowy rozwój gospodarki. Trzeba przyznać, że ujednolicenie podatków to tylko drobna korekta stanowiąca niewielką dobrą zmianę. Krok w dobrym kierunku to za mało, by uzdrowić nieefektywny, kosztowny system, którego zasadniczy cel powinien odzwierciedlać cel strategiczny państwa. Uznając, że celem jest realizacja planu Morawieckiego, należy przebudować całkowicie strukturę opodatkowania, która najbardziej dotyka produkcję na rzecz opodatkowania konsumpcji ostatecznej. Ta zmiana pozwoli przezwyciężyć pułapkę średniego dochodu, w której teraz się znaleźliśmy i umożliwi prawdziwy rozwój gospodarki. Wszak nie chodzi o to, by za pieniądze unijnych podatników budować jak to określił minister rozwoju w rządzie Beaty Szydło Mateusz Morawiecki jedynie zamki z piasku, lecz aby stanowiły one narzędzie stymulacyjne na rzecz wzrostu i rozwoju gospodarczego.

8 JUNIO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 19/6/16 11:14 Página 8 8 POLíTICA El nuevo parchís español: azul, morado, rojo, naranja VARSOVIA. España se acerca a un día excepcional de su historia democrática, ya que el próximo domingo 26 de junio volverá a vivir unas elecciones generales tras la legislatura más breve que ha vivido, de tan solo cinco meses. Una nueva cita electoral tras el fracaso negociador de los cuatro principales partidos que llega con una palabra en la mente de todos: incertidumbre. Una duda que aparece en todas las encuestas, quinielas u opiniones. Una inseguridad que acompaña a los politicos, a los analistas y a los votantes. Nadie oculta el hartazgo que provocan estos nuevos sondeos entre la población. Incluso a los líderes se les apreció claros síntomas de cansancio en el debate televisivo a cuatro del pasado día 14. Mariano Rajoy Partido Popular-, Pedro Sánchez Partido Socialista-, Albert Rivera Ciudadanos- y Pablo Iglesias Unidos Podemos- son los principales candidatos, los protagonistas que decidirán si sumamos una segunda investidura fallida o si habrá gobierno. Estable o no es ya otro tema. Según la encuesta del Centro de Investigaciones Sociológicas (CIS) del jueves 9 de junio, que marcaba el comienzo de la campaña electoral, el Partido Popular PP volvería a ser la lista más votada con alrededor de escaños. Por detrás se situaría la coalición de izquierdas Unidos Podemos (Podemos, Izquierda Unida o Unidad Popular, Equo, En Marea, En Comú Podem, A la Valenciana, entre otros) con 92 escaños. En tercera posición se presenta el Partido Socialista Obrero Español PSOE con entre 78 y 80 escaños, que experimenta un descalabro alarmante que le llevaría a dejar de ser uno de los dos principales partidos del país. Por último, alejado, el partido de centro Ciudadanos no conseguría superar los 40 escaños. Pese a los resultados de la encuesta, lo más significativo una vez más es la duda de los votantes, ya que más del 32% afirmó no saber aún a quién iba a votar. De lo que sí parecen todos seguro es de que una alta participación será clave. Un 71% de los preguntados afirmó que acudiría a las urnas, un 8,5% confirmó que no lo haría, mientras cerca de un 20% se mostró indeciso. Así, la fecha de las elecciones se acerca repleta de interrogantes e inseguridad. Una situación en la que ningún analista De izquierda a derecha: Mariano Rajoy -PP-, Pedro Sánchez -PSOE-, Pablo Iglesias -Unidos Podemos- y Albert Rivera -Ciudadanos-. WIKIPEDIA Od lewej do prawej: Mariano Rajoy (PP), Pedro Sánchez (PSOE), Pablo Iglesias (Zjednoczeni Możemy) i Albert Rivera (Obywatele). politico parece poder aportar un prónostico más válido que el de un vidente. Terceras elecciones En lo único que los cuatro candidatos parecen ponerse de acuerdo es que no habrá una nueva investidura fallida y con ello unas terceras elecciones. No obstante, si los resultados de las encuestas se cumplen, esa afirmación parece más una quimera que una posibilidad real. Ninguno de los partidos parece ser capaz de alcanzar la mayoría absoluta, que se sitúa en los 176 escaños. Por la derecha solo aparece el PP, que con unos 120 diputados sería la fuerza más votada, pero lejos de la mayoría. En el centro, Ciudadanos, con 40 diputados, no consigue llegar al número suficiente para ser la llave del Gobierno. Además, su líder Albert Rivera ha manifestado en numerosas ocasiones que no apoyará en ningún caso a un PP liderado por Mariano Rajoy. Por la izquierada, que según las encuestas se acerca a la suma suficiente de fuerzas para gobernar, aparece el PSOE con unos 80 escaños y Unidos Podemos UP- con alrededor de 90. La historia es que parece imposible una alianza entre ellos y algún partido minoritario más puesto que entre los socialistas son muchas las voces contrarias a la formación de Iglesias. Parece que hay más puntos de fricción que de unión entre los izquierdistas. Unidos Podemos En un rompecabezas imposible de resolver desde hace casi seis meses, la irrupción de Unidos Podemos, unión de Podemos e Izquierda Unida, puede ser el factor desencadenante de una solución. El nuevo partido que aglutina a comunistas, marxistas, antisistemas y movimientos de extrema izquierda se sitúa como segunda fuerza según las estadísticas, adelantando al PSOE en votos y escaños. De este modo, se abriría la puerta a un gobierno de izquierdas formado por Unidos Podemos, PSOE y tal vez Ezquerra Republicana de Cataluña, aunque la negative de los socialistas al referendum de independencia catalán parece una pesada piedra. Por otro lado, de no darles una mayoría en el primer debate de investidura se abriría una segunda ronda donde una mayoría simple obtendría el Gobierno. En este caso, el PP defiende una gran alianza entre su partido, como hipótetico vencedor de las elecciones, el PSOE y Ciudadanos, que podrían permitir la formación de Gorbierno con su apoyo o su abstención. Sin embargo, parece también complicado que Rivera permitía un Ejecutivo encabezado por Mariano Rajoy o que Sánchez doble la rodilla ante los populares, sus votantes podrían no perdonárselo. Por ello, surge aquí una vez más la misma pregunta: Cómo pueden evitarse unas terceras elecciones? Ojalá España no necesite tanto tiempo para encontrar la solución a este galimatías político como los alquimistas dedicaron a hallar la piedra filosofal. NÉSTOR TAZUECO