Dwutygodnik parafii św. Mateusza w Łodzi KU WSPÓLNOCIE. Numer 8/2013 (636) 28 kwietnia 2013 r.

Transkrypt

1 Dwutygodnik parafii św. Mateusza w Łodzi KU WSPÓLNOCIE Numer 8/2013 (636) 28 kwietnia 2013 r.

2 Liturgia Słowa Modlitwa w Roku Wiary Panie Jezu Chryste, Zbawicielu światu, Ty uczyniłeś naszą wspólnotę parafialną cząstką Twojego Kościoła i powierzyłeś nam misję głoszenia słowa, uczestnictwa w sakramentach świętych i pełnienia dzieł miłości. Pokornie Cię prosimy, abyśmy wszyscy służyli braciom tymi darami, jakie każdy z nas otrzymał. V Niedziela Wielkanocna J 13,31-33a Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko - jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali. KOMENTARZ Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim Bóg został uwielbiony. Wieczernik po wyjściu Judasza stał się - powiada święty Augustyn - obrazem społeczności zbawionych po Sądzie Ostatecznym: Żaden nieczysty nie pozostanie wtedy wśród ludu Chrystusa. Kąkol będzie wtedy oddzielony od pszenicy, a sprawiedliwi będą jaśnieć wtedy jak słońce w królestwie Ojca. Podobieństwo to tylko dalekie, zauważa św. Augustyn. Dokąd Ja idę - mówi Jezus swoim uczniom - wy pójść nie możecie. Bo w ich sercach jest jeszcze niemało ciemności, jeszcze tego samego wieczoru wszyscy od swojego Mistrza pouciekali, a pierwszy z nich zdradził Go Piotr. Ażeby naprawdę stać się społecznością zbawionych, uczniowie muszą głębiej otworzyć się na miłość i nią się napełnić. Stąd słowa, które brzmią jak testament: Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. On zaś umiłował nas absolutnie bezinteresownie i aż do końca, aż do oddania za nas życia. Bezinteresowność i ofiarność, czyli gotowość do poświęceń dla tego, kogo się kocha, to cechy autentycznej miłości. Przez nowe przykazanie Jezus włącza uczniów w to, co sam przeżywa, uczy ich kochać tak, jak sam kocha. Tego wieczoru modlił się: aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich. Od tego momentu, jako miłość, zamieszka w nich, będzie w nich kochał. Jezus nie daje tylko słów, które trzeba przestrzegać, daje siebie samego. Dając nowe przykazanie, Jezus czyni dar ze swojej obecności. 2 VI Niedziela Wielkanocna J 14,23-29 Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat. Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. KOMENTARZ Czyż określenia Ducha Świętego nie napełniają duszy uniesieniem i nie kierują myśli ku górze, ku Niemu, który przewyższa wszystko? Bo jest nazwany Duchem Boga, Duchem prawdy i Duchem mocy. Duch Święty, to Jego własne i szczególne imię. Ku Niemu zwracają się wszyscy, którzy pragną uświęcenia; Jego pożądają wszyscy, którzy żyją cnotliwie; On swoim tchnieniem ożywia ich i wzmacnia, aby doszli do celu odpowiadającego ich naturze. Jest On źródłem uświęcenia i światłem dla umysłu; każdej istocie rozumnej udziela niejako ze swej jasności, aby mogła dojść do prawdy. Niedosiężny z natury, daje się pojąć dzięki swej dobroci. Napełnia wszystko swoją mocą, ale udziela się tylko tym, którzy są tego godni, a daje się im nie jednakowo, lecz dostosowuje swe działanie do wielkości ich wiary. Prosty w swej istocie, różnoraki w mocy, całą istotą pomaga każdemu, lecz całą istotą jest wszędzie obecny. Rozdaje każdemu, a sam nie doznaje uszczerbku, każdemu się udziela, a sam pozostaje nienaruszony. Podobnie i promień słońca udziela każdemu swego blasku i każdy nim się cieszy, jak gdyby do niego tylko należał, a przecież oświeca równocześnie ziemię i morze i całą przestrzeń wypełnia. Tak też i Duch Święty jest obecny w każdym, kto jest zdolny Go przyjąć, tak jak gdyby tylko o niego samego chodziło, a pozostając niezmienny, każdemu daje łaskę jemu potrzebną.

3 Pomyśl Niedziela Dobrego Pasterza Czas ucieka wieczność czeka IV niedziela wielkanocna swoją treścią nawiązuje do Chrystusa Dobrego Pasterza. Kościół zwraca uwagę na relację Zmartwychwstałego do każdego człowieka. Ta relacja wyraża się nie tylko w odkupieniu, otwarciu bram nieba, ale w trosce o zbawienie wszystkich - Ja jestem Dobrym Pasterzem: znam moje owce. Oddając cześć Chrystusowi w tej tajemnicy, w tym dniu wyrażamy także życzenia wszystkim pasterzom, którym powierzona została wspólnota Kościoła. W naszej wspólnocie św. Mateusza, w tym roku, życzenia te nabrały szczególnego charakteru, gdyż zbiegły się ze zbliżającym się dniem imienin ks. Proboszcza Jarosława. Przedstawiciele parafii, podczas Mszy św. o godz , w wyrażonym do Solenizanta słowie, zawarli życzenia nas wszystkich: Przewielebny Księże Proboszczu! Z racji Twoich imienin pragniemy w imieniu grup parafialnych i wszystkich parafian - w tę niedzielę Dobrego Pasterza - złożyć Księdzu najserdeczniejsze życzenia: zdrowia, pomyślności i spełnienia wszystkich ludzkich potrzeb, ale nade wszystko życzymy tych łask, które są nieodzowne kapłanowi w codziennej posłudze duszpasterskiej. Otaczamy, więc dostojnego Solenizanta swoimi modlitwami, serdeczną pamięcią i wdzięcznością za wszelkie dobro, jakiego doświadczamy tu - we wspólnocie parafialnej. Dopełnieniem niech będą słowa świętej Teresy z Avila:,,Niech nic cię nie niepokoi, niech nic cię nie przeraża, wszystko mija Bóg się nie zmienia. Cierpliwość osiąga wszystko. Temu, kto ma Boga, nie brakuje niczego. Bóg sam wystarcza. Bóg zapłać i szczęść Boże! 3 Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara (1 Kor.15,13-14). Pan Jezus dokonał odkupienia świata przez całe swoje życie, a szczególnie przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Dopiero w blasku zmartwychwstania Jego krzyż i okrutna śmierć nabiera właściwego sensu. Wobec wielkiej prawdy wiary, jaką jest zmartwychwstanie Chrystusa, nie można nic mówić. Trzeba uklęknąć i uwierzyć. Może dlatego tę tajemnicę wiary ojcowie nasi oprawili w tyle pięknych znaków, zwyczajów, obrzędów, aby człowiek mógł odczuć, że Jezus żyje. Chrześcijanin jest człowiekiem zmartwychwstania. On nie tylko uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa, ale także w swoje powstanie z martwych, czyli w życie wieczne. Wartość życia jest tak niezwykła, że człowiek jest gotowy wszystko poświęcić, aby tylko je ocalić. Jednak ludzkie możliwości są ograniczone. Jezus mówi: Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? (Mt 6, 27). Każde życie doczesne zmierza ku śmierci. Jest ona nieuniknionym jego kresem. Stwórca jednak uczynił coś wielkiego i pięknego. Zdecydował, że śmierć będzie dla człowieka tylko przejściem do pełni życia, do uczestnictwa w nieśmiertelnym życiu samego Boga. Jezus swą misję powierzył Kościołowi. Dzięki temu, prawda o Jego zwycięstwie nad śmiercią dotarła do nas. Toteż możemy z ufnością wołać: Jezus to Pan mój i Bóg mój! Jezus to moje życie! Moja radość i chwała! Dzięki Jezusowi wszystko, co istnieje na ziemi i w kosmosie, jest moje! Dzieło ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana przez całą wieczność będzie przedmiotem adoracji i uwielbienia zarówno aniołów, jak i wszystkich świętych. Natomiast my - dzięki Eucharystii - aktami wiary i adoracji codziennie możemy się zanurzać w to paschalne misterium. Chrześcijanin żyje nadzieją, że po zakończeniu doczesnej pielgrzymki Jezus wprowadzi go do domu Ojca. Zbawiciel zapewnił nas: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie! Trzeba nam prosić Pana o łaskę żywej wiary, że nasza pielgrzymka przez życie zakończy się uczestnictwem w chwale Jezusa zmartwychwstałego. Jego bowiem zwycięstwo nad śmiercią i mocami ciemności jest naszym zwycięstwem. Wpadłeś w sieci Kościoła (por. Mt 13, 47). Pozwól się wziąć żywy; nie uciekaj, gdyż to Chrystus chce cię wziąć na swój haczyk, aby ci dać nie śmierć, ale zmartwychwstanie po śmierci. Musisz bowiem umrzeć i zmartwychwstać (por. Rz 6, ). ( ) Umieraj dla grzechu, żyj dla sprawiedliwości, już od dzisiaj - Cyryl Jerozolimski - Protokatecheza 5. Zegarmistrz Purpurowy

4 Maj Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze Matka Boska nie pozostaje nigdy głucha na wołanie i płacz swoich dzieci. Zawsze cierpliwie wysłuchuje ich, by przez swoje wstawiennictwo i orędowanie wyjednać u Chrystusa łaskę zmiłowania i odwrócenia niedoli. Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze - zapewniają słowa przepięknej pieśni maryjnej. Przy przydrożnym krzyżu bądź kapliczce nie potrzeba wzniosłych kazań, uczonych rozpraw, patosu, aby dotrzeć do Jej Serca. Tam, gdzie sklepieniem jest niebo, a organami - majowy wiatr i ptasi wtór, najłatwiej jest otworzyć się przed Matką, u której serce otwarte każdemu. W czasach obecnych, gdy nasza wiara tak często wystawiana jest na próbę różnorodnych pokus, gdy jej fundamenty podkopywane są przez wrogów Kościoła, gdy człowieka dosięga zwątpienie, potrzebne są zdecydowane świadectwa. W tych wymagających od człowieka zdecydowanej deklaracji czasach z pomocą przychodzi Matka Boska. Przez uczestnictwo w majowym Nabożeństwie, jego scenerii i prostocie, można znaleźć odpowiedź na bardzo wiele wątpliwości, odnaleźć i odbudować korzenie swojej wiary, nawiązać szczerą więź z Jej Synem - Jezusem Chrystusem. Nabożeństwo Majowe to spotkanie z Matką Boga i z Nim samym. To możliwość zawierzenia Jej całej swojej życiowej codzienności, zasupłanych problemów i pogmatwanych dróg. Trzeba tylko pójść do Niej, opowiedzieć Jej o tym, zaufać Jej w każdej sprawie. Na pewno zawsze przytuli do swojego Serca, pośpieszy z pomocą, wyprowadzi na właściwą drogę. W Boskiej komedii Dante Alighieri napisał w Pieśni XXXIII: Pani, tej jesteś mocy i szczodroty, że kto chcąc łaski, do Cię nie ucieka, taki bez skrzydeł waży się na loty. W tych słowach zawiera się cały sens majowego Nabożeństwa, dla którego warto udać się na spotkanie z Matką Bożą. Jej skuteczne pośrednictwo sprawia, że osobiste sprawy, troski, niedole codziennego życia trafiają przed Oblicze Jej Syna i Boga Ojca. W książce St. Reymonta pt. Chłopi, jedna z głównych bohaterek, Hanka Borynowa, gdy w jej życiu nie jaśniała już nawet poświata promyka nadziei, gdy nie widziała już możliwości samodzielnego udźwignięcia swej niedoli, udała się do kościoła, przed ołtarz Matki Boskiej Wniebowziętej, aby wołać o ratunek dla siebie, swojego męża i swojej rodziny. Reymont opisał to niezwykle wzruszającymi słowy. Ale Hanka nie cisnęła się do ludzi, poszła w boczną nawę, ( ) chciała ostać sam na sam z duszą własną i Bogiem, przyklękła przed ołtarzem Wniebowziętej ( ) i wpatrzona w słodką twarz Matki litościwej, zatopiła się w modlitwie. Tutaj dopiero wybuchnęła żalami, u tych świętych nóżek Pocieszycielki złożyła przekrwioną ranami duszę w pokorze najgłębszej a ufności bezgranicznej i czyniła spowiedź serdeczną. Przed Matką i Panią całego narodu kajała się z win wszelakich. ( ) Krzyczała w sobie rozpalonym, opłyniętym krwią żalem skruchy, że dziw jej serce nie pękło i błagała o zmiłowanie, za Antkowe ciężkie grzechy i przewiny żebrała miłosierdzia. Ci, którzy czytali tę książkę, wiedzą, że już wkrótce los Hanki się odmieni na lepsze. 4

5 Drodzy najmłodsi Czytelnicy 5 Dla Najmłodszych Każdy z nas ma swojego bohatera. Wszyscy kogoś podziwiamy. Jednak kim tak naprawdę są osoby, które stawiamy sobie za wzór do naśladowania? Najczęściej postaci te są idealne. Czy my potrafimy stać się idealni, czy to ma sens, przecież siła, wielkość i moc nie są w życiu najważniejsze. Ważna jest miłość, dobro. Postaci, które posiadają takie cechy jest wiele. Jedną z nich jest Jezus Chrystus, który posiadał wielką moc, był idealny. Jest to więc połączenie, jakiego na Ziemi nie znajdziemy. Czy zatem nie warto go podziwiać i poświecić więcej uwagi? Możemy go poznawać w kościele, ale też w naszej gazecie, w której będą się ukazywać sceny i fakty z życia Jezusa. Jest to Osoba, która nas zna, kocha i czeka na spotkania z nami. Warte uwagi są także inne postaci, o których nie mówi się, a są nam bliskie. Jest wielu świętych dzieci. Cudownie byłoby upodabniać się właśnie do nich. W roku Wiary warto przybliżać sobie fakty z życia Jezusa jak i grona świętych by z wielką starannością ich móc naśladować. Ile trzeba mieć lat, aby zostać świętym? Łaska Pana Boga nie ogląda się ani na wiek, ani na nasze teologiczne przygotowanie. Bóg obdarza nią kogo chce, kiedy chce, jak chce Przykładem jest postać Antoniny Meo. Jaki świetlany przykład pozostawiła ta wasza mała rówieśnica! (...) W swym bardzo krótkim życiu (...) wykazała wyjątkową wiarę, nadzieję i miłość oraz inne cnoty chrześcijańskie. Jej życie, tak proste i zarazem tak znaczące, pokazuje, że świętość osiągalna jest w każdym wieku - powiedział o niej Benedykt XVI. Nennolina (tak była nazywana przez bliskich) widywała bowiem Jezusa. Czasami był to Chrystus cierpiący na krzyżu, innym razem maleńki Jezusik w żłóbku. Rok 1936 stał się dla Nannoliny i jej rodziny czasem trudnych doświadczeń. Lekarze rozpoznali wtedy u dziewczynki zaawansowany nowotwór: kostniakomięsak i zdecydowali o amputowaniu lewej nóżki. Dla rodziny był to ogromny cios. Nennolina zachowywała pogodę ducha. Co więcej - potrafiła cieszyć się, że swoje cierpienie może ofiarować Jezusowi. Nie skarżyła się, kiedy z każdym dniem przemieszczanie się na zamontowanej protezie kosztowało coraz więcej wysiłku. Zaczęła pisać - najpierw dyktowała je mamie - listy: do taty, swojej siostry Margherity, do Boga Ojca, Jezusa, Matki Bożej, Trójcy Świętej, do Anioła Stróża i do Ducha Świętego. Listy wkładała do szafki, na której stała figurka Dzieciątka Jezus. Wierzyła, że Jezus przeczyta korespondencję: Najukochańszy Jezu (...) ja daruję Tobie Moje serce. Kochana Matko Boża, Ty jesteś bardzo dobra, weź moje serce i zanieś do Jezusa. Proszę Ciebie dla jednego grzesznika, który jak wiesz leży w szpitalu San Giovanni. Innym razem prosiła Jezusa, by uwolnił dusze z czyśćca: Kochany Jezu, znoszę tę chorobę, aby weszły do nieba liczne dusze, aby Ciebie uwielbiać. Potrafiła zgadzać się na wolę Bożą: Chciałabym nigdy nie chorować (...). Jeśli chcesz, spraw, bym zaczęła chodzić, ale jeśli nie chcesz tego - fiat voluntas Tua (niech będzie wola Twoja) Rodzice przygotowali ją do I Komunii św., którą przyjęła w czasie pasterki w 1936 r. Pisała wtedy Najukochańszy Jezu, ja jestem bardzo radosna, że Ty wstąpiłeś do mego serca w Eucharystii. Nie opuszczaj mnie nigdy, lecz zawsze pozostań przy mnie w moim sercu. Jezu, ja Ciebie kocham bardzo, oddaję się cała w Twoje ręce, zrób ze mną co chcesz (...) Najukochańszy Jezu daj mi dusze, daj mi bardzo wiele. 2 czerwca 1937 r. Nannolina podyktowała ostatni list: Najukochańszy, ukrzyżowany Jezu, ja Ciebie bardzo kocham! Chciałabym być przy Tobie na górze Kalwarii. (...) daj mi koniecznie siłę znosić te cierpienia, które za grzesznika ofiarowałam. Wezwany dr Vecchi, lekarz domu papieskiego, zdumiony był, jak bez słowa skargi małe dziecko może znosić ból. Jeden z listów Nennoliny do Jezusa zaniósł Ojcu św. Piusowi XI. Następnego dnia rano papież wysłał do domu państwa Meo specjalną delegację z błogosławieństwem dla dziecka. Nennolina zmarła 3 lipca 1937 r. M. Wróbel I LO Kocham Jezusa, nienawidzę Kościoła Ostatnimi czasy bardzo popularny w Internecie stał się film pt. Kocham Jezusa, nienawidzę religii. Na wielu forach internetowych można spotkać głosy poparcia dla takiej ideologii - zwłaszcza wśród młodych ludzi. Celem moich poniższych rozważań będzie znalezienie odpowiedzi na pytanie: Czy można jednocześnie kochać Jezusa i nienawidzić Kościoła? Czy Kościół powoduje to, że oddalamy się od samego sedna naszej wiary? Odpowiadając na twierdzenie zawarte w tytule, warto sobie przypomnieć, że jeżeli prawdziwie kocha się Jezusa, to tym samym wyrzeka się nienawiści do czegokolwiek lub kogokolwiek. Ponadto, przykazania i zakazy, które nakłada na nas Kościół oraz sama religia pozwalają nam lepiej utrzymywać swoją wiarę i cały czas nad sobą pracować. Jeżeli nawet są dla nas uciążliwe i wydają się bezsensowne, to warto się zastanowić dlaczego tak jest i czy może należy zmienić coś w swoim życiu i postępowaniu. Przykazania oraz wymagania Kościoła wobec nas wskazują nam drogę do świętości. Również bez Kościoła i kapłanów wyjaśniających Ewangelię, bardzo ciężko jest zrozumieć naukę Jezusa, cel Jego działań, więc trudniej jest też go pokochać, co dla niektórych bez tej pomocy - może stać się praktycznie niemożliwe. Warto też zauważyć, że dzięki Kościołowi, wszystkim obrzędom i sakramentom stajemy się członkami wspólnoty - dziećmi Bożymi. Dzięki sakramentom udzielanym przez kapłanów mamy odpuszczane grzechy, dlatego uzyskujemy łaskę uświęcającą i szansę na życie wieczne, za co umarł na krzyżu Jezus Chrystus. Warto przypomnieć o tym, że to właśnie Jezus powołał do istnienia Kościół, tak więc nienawidzenie go jest tym samym co nienawidzeniem dzieła Jezusa. Jest prawdą, że Kościół w ciągu wieków miał okresy zamętu, oraz że pieniądze, które

6 Rok Wiary wierni przekazywali na potrzeby wspólnoty nie zawsze docierały tam, gdzie powinny, lecz obecnie Kościół organizuje i popiera wiele akcji i organizacji charytatywnych, takich jak np. CARITAS. Nie można powiedzieć, że Jezus i religia to dwie przeciwne sfery. Jak już wcześniej wspomniałam, to Jezus założył Kościół, nie jest on dziełem człowieka. Ponadto, stanowi on ostoję dla ludzi wierzących. Religia nie zniewala ludzi, nie Panie, przymnóż nam wiary! Część druga: Od Adwentu do Pięćdziesiątnicy XXIX Tydzień 28 IV - 4 V Przygotowanie: Dzień pełniących posługę rąk. Ta refleksja i modlitwa, przygotowująca nas do głębszego przeżycia dnia Pięćdziesiątnicy, jest również medytacją o Kościele, którego członkowie otrzymali łaskę uczestnictwa w zbawczej misji Chrystusa. Chodzi tu o jeden z najbardziej fundamentalnych tematów dla chrześcijanina. Jest on człowiekiem będącym w Chrystusie, zanurzonym w Chrystusie, uczestniczącym w Jego działaniu. Bez tej świadomości uczestnictwa nie da się głębiej wniknąć w rzeczywistość posłannictwa. Nasze zaangażowanie, choć wymaga od nas całkowitego oddania, jest przede wszystkim udziałem w tym, co czyni Chrystus. Jest to prawda, która nadaje niezwykłą głębię i wielkość ludzkiej aktywności w świecie. W wielkopostnych rekolekcjach o Kościele rozważaliśmy prawdę o uczestnictwie każdego ochrzczonego i bierzmowanego w kapłańskiej misji Chrystusa. Jest to wielki dar, otrzymany w Duchu Świętym. Błogosławiony Jan Paweł II tak o nim mówił w swojej katechezie ( ): W poprzednich katechezach poświęconych świeckim, wielokrotnie wspominaliśmy o służbie chwały Bożej i innych zadaniach związanych z kultem spełnianym przez świeckich. Pragniemy dzisiaj lepiej rozwinąć ten temat, przyjmując za punkt wyjścia teksty Soboru Watykańskiego II, w których czytamy: «Najwyższy i przedwieczny Kapłan Jezus Chrystus pragnąc, aby Jego świadectwo i Jego posługa trwały nieprzerwanie także za pośrednictwem ludzi świeckich, ożywia ich Duchem swoim i nieustannie zachęca do wszelkiego dzieła szlachetnego i doskonałego». Za sprawą Ducha Świętego świeccy uczestniczą 6 zaślepia ich ale pokazuje pewien umiar i dzięki stosowaniu się do jej zasad pozwala zachować życiową równowagę. Podsumowując, uważam że stwierdzenie Kocham Jezusa- nienawidzę Kościoła nie ma sensu. Nie można nienawidzić tego, co zostało stworzone przez osobę, którą kochamy, a zwłaszcza, jeżeli ta osoba mówi nam że nie powinniśmy żywić takiego uczucia względem nikogo i niczego. M. Barańska I LO w kapłaństwie Chrystusowym w formie, o której wcześniej powiedzieliśmy, że jest wspólna dla całego Kościoła i w której wszyscy, również i świeccy, powołani są do oddawania Bogu kultu duchowego. «Tym bowiem, których wiąże ściśle z życiem i posłannictwem swoim, (Chrystus) daje również udział w swej funkcji kapłańskiej (munus sacerdotale) dla sprawowania kultu duchowego, aby Bóg był wielbiony, a ludzie zbawiani. Toteż ludzie świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, w przedziwny sposób są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich zawsze coraz obfitsze owoce Ducha». Dalszy ciąg papieskiej refleksji pozwala nam głębiej zrozumieć, że ofiara, jaką jest codzienna praca, trud i cierpienie, ściśle łączy się z ofiarą Chrystusa, którą Kościół składa Ojcu w czasie Eucharystii. Spełnianie kapłańskiej misji, w której dał nam udział Chrystus, realizuje się w dwóch miejscach, w codzienności życia oraz w liturgii. Wsłuchajmy się w słowa Ojca Świętego: Dzięki temu komunikowaniu swego kapłaństwa, Chrystus udziela wszystkim członkom swego Ciała, także i świeckim, zdolności realizowania w życiu tego kultu, który On sam określał jako «oddawanie czci Ojcu w Duchu i prawdzie» (por. J 4,23). Spełniając ten kult, wierny - ożywiony Duchem Świętym - uczestniczy w ofierze Wcielonego Słowa oraz w Jego misji najwyższego Kapłana i powszechnego Odkupiciela. Choć wszyscy ochrzczeni uczestniczą w tej kapłańskiej misji, to jednak w życiu i posłudze niektórych członków wspólnoty, objawia się ona w sposób szczególnie czytelny. Widzimy tu inny sposób objawienia Bożej miłości, niż poprzez słowo. Znakiem tego rodzaju służby jest chleb, a jej szczególnym wyrazem praca rąk i znoszenie cierpienia. Dziś modlimy się z tymi, którym ta służba została powierzona. Naszą wielką troską jest jeszcze głębsze połączenie tego, co czynimy w codzienności życia z tym, co sprawujemy w Eucharystii, szczególnie niedzielnej. Ci, dla których praca zawodowa i posiadane przez nich talenty, są niesieniem chleba innym, powinni tę troskę o chleb podjąć także w Eucharystii. Przeżywamy w niej, po liturgii słowa, liturgię ofiary. W centrum tej części celebracji są znaki chleba i wina, owce ziemi i ludzkiej pracy. Kto powinien przynieść chleb i wino na ołtarz aby kapłan przedstawił te dary Bogu i aby dopełniło się misterium zbawienia? Czy tej posługi nie powinni sprawować ci, którzy na co dzień troszczą się, abyśmy mieli środki do życia?

7 XXX Tydzień 5 V - 11 V Przygotowanie: Dzień pełniących posługę śpiewu. W ostatnich tygodniach rozważamy nasz udział w potrójnej misji Chrystusa, Proroka, Kapłana i Króla. Dar uczestnictwa w tym niezwykłym posługiwaniu otrzymaliśmy w sakramencie chrztu i bierzmowania. Staramy się go lepiej zrozumieć szczególnie teraz, kiedy przeżyliśmy odnowę przyrzeczeń chrzcielnych i zbliżamy się do dnia Pięćdziesiątnicy, do wydarzenia, które jest rozesłaniem w mocy Ducha Świętego. Każdy z nas zostaje posłany, aby dobrze wypełniał te zadania, które jemu zostały powierzone. Zadania te nie są przypadkowe. Jesteśmy bowiem członkami Mistycznego Ciała Chrystusa, w którym nie jest obojętne czy noga, ręka i oko wypełniają sobie właściwe zadania, czy też musi działać zasada zastępczości, kiedy to jedni podejmują zadania za innych, gdyż tamci z różnych powodów ich nie podjęli. Wiele razy w Piśmie św. pojawiają się słowa wzywające do służby braciom tym darem, jaki każdy otrzymał. Dzięki takiej służbie wzajemnie się ubogacamy i możemy pełniej uczestniczyć w całym bogactwie duchowych darów, które Chrystus dla nas przygotował. Dziś zatrzymujemy się przy trzecim wielkim obszarze posługiwania, w jakim uczestniczymy przez sakrament chrztu i bierzmowania. To udział w królewskiej misji Chrystusa. Czym ona jest i jak w niej uczestniczymy? Ma ona wymiar ogólny, obejmujący wszystkich, podobnie jak omawiane poprzednio posłannictwa prorockie i kapłańskie. Można jednak, podobnie jak w głoszeniu słowa i w składaniu ofiary, pytać o taki rodzaj służby, który ukazuje jakiś jej istotny aspekt. A wyróżnione są dwa aspekty. Jeden to sama idea służby, która wyraża się w słowach: służyć to znaczy królować, a drugi aspekt polega na przewodzeniu innym. Służenie jest obecne w każdej postawie. Służy ten, kto 7 głosi słowo, uczestnicząc w misji prorockiej i ten kto oddaje swoje życie dla innych, jednocząc się ze służbą Najwyższego Kapłana. Dlatego trzeba zapytać, czy jest jakiś szczególny rodzaj służby, która jest najbardziej charakterystyczna dla misji królewskiej. Odpowiedź znajdujemy zarówno w ogólnym nauczaniu o królewskim posłannictwie, jak też w kształcie celebracji eucharystycznej, w której wszystkie tajemnice Chrystusa i Kościoła objawiają się w swych najbardziej istotnych cechach. Patrząc zaś na Eucharystię widzimy, że liturgia słowa jest szczególnym przeżywaniem służby prorockiej, a liturgia ofiary szczególnym wyrazem służby kapłańskiej. Specyfiką zaś trzeciego rodzaju posługiwania jest królewska uczta, która kryje w sobie tajemnicę komunii. Ku tej komunii wszystko zmierza i w niej osiąga swój cel. Uczta, którą Ojciec wyprawia dla swego Syna, jest równocześnie ucztą, której królewski Syn, po zawarciu oblubieńczego przymierza z Kościołem Oblubienicą, zaprasza ją na weselne gody Baranka. Tu dokonuje się sakramentalne zjednoczenie Oblubieńca i Oblubienicy. Ta wielka tajemnica, ogarniająca wieloraki rodzaj działania i obejmująca wszystkich chrześcijan, może się w celebracji liturgicznej wyrazić na wiele sposobów. Najbardziej widocznym i konkretnym jest służba przez śpiew. Dlaczego? Dlatego, że dokumenty Kościoła jako pierwszy cel śpiewu w zgromadzeniu liturgicznym, wymieniają zjednoczenie uczestników zgromadzenia. Śpiew ma najpierw jednoczyć i to od początku celebracji do końca. Szczególnym jednak miejscem, w którym śpiew jest jedynym działaniem zgromadzenia, a nie śpiewem towarzyszącym jakiejś czynności, jest dziękczynienie po Komunii św. Wtedy wspólnota nie tylko się modli, ale swoim śpiewem zaświadcza, że przeżywa coś niezwykłego, uczestniczy w weselnej uczcie Baranka. Bez śpiewu wesele jest smutne. Troska o to, aby śpiew wyrażał to, co ma wyrażać, jest przedmiotem formacji. Tutaj nieodzowną rolę odgrywają wszyscy, którzy zostali powołani w szczególny sposób do tej służby, gdyż otrzymali takie talenty i zdolności.

8 2 IV 2013 r. maturzyści z Łodzi, wieloletnim zwyczajem, nawiedzili Jasną Górę uczestnicząc w Mszy św. 18 IV w naszej świątyni o g odbyła i specjalnie się Msza św. z racji zakończenia katechezy przygotowanym szkolnej przez maturzystów z I LO. dla nich programie.