Kot i Ptak Chico Xavier

Transkrypt

1 Kot i Ptak Chico Xavier Wcześnie rano Chico zjadł śniadanie, a okruszkami nakarmił ptaki przylatujące do jego ogrodu. Ptaki przyzwyczaiły się do darmowego jedzenia i wracały regularnie. Jeden z nich stał się mu szczególnie bliski. Najpierw przysiadywał na parapecie okna, a po jakimś czasie jadł już okruszki chleba z ręki medium. Xavier miał też dużo kotów, a jeden z nich gorliwie oglądał scenę karmienia ptaków, dzień za dniem. Ptak, teraz najedzony, z czasem stał się opasły i silny, a kot poświęcał mu coraz więcej uwagi. Nie trwało długo, gdy uczuł zew swojej natury. Sobotniego ranka ptak był blisko Chico, kiedy kot skoczył i złapał biedactwo w swój pyszczek. Chico starał się złapać napastnika, ale jego próby uratowania biednej istoty spełzły na niczym. Natura zwyciężyła, a on odczuwał stratę, stając się smutny i zniechęcony. Poszedł do swojego pokoju i kiedy bliscy zawołali go na lunch, odpowiedział że nie jest głodny. Kiedy nadeszła pora na popołudniową przekąskę, ponownie odmówił jedzenia. Zapytany o to, czy ma zamiar iść do Centrum [Spirytystycznego], odparł, że chyba zrezygnuje, ponieważ czuje się źle. Po długich naleganiach przyjaciół, Chico w końcu zgodził się zjeść rosół. Kiedy skończył, zjawił się obok niego Emmanuel (jego duchowy opiekun) i zapytał: Czy możesz mi powiedzieć, co się tutaj dzieje? Jak gdyby nie wiedział Oczywiście rozwinięte duchy wiedzą, co się z nami dzieje, ale czasem okazują nam swą pokorę, mówiąc o swej niewiedzy, aby nie pogłębiać naszego bólu w najbardziej delikatnych chwilach. Nie wiesz? Zdziwił się Chico. Nie! Gdybym wiedział, nie pytałbym cię. Jeden z moich kotów zjadł biednego ptaszka, który

2 przylatywał do mnie każdego ranka i jadł mi z ręki. odczuwam z tego powodu smutek. Ach, Chico. W istocie, przyroda jest bardzo interesująca A ja właśnie widziałem kogoś jedzącego rosół. Człowiek ten nawet ssał drobiowe kostki. A ty mi mówisz, że jego kot nie mógłby zjeść małego ptaka? Wstawaj, pora zabrać się do pracy. Fragment książki książki Umberto Fabbri : Chico Xavier. Stories of a friend form another land,,posłańcy kontynuacja książki Nasz Dom fragment Posłańcy to drugi tom z serii książek spisanych psychograficznie przez brazylijskie medium Chico Xaviera (pierwsza część cyklu to Nasz Dom ). Autorem przekazów jest duch lekarza Andre Luiza, który opisuje swoje perypetie w świecie duchów i ukazuje powiązania między światem fizycznym i zaświatami tak, jak wyglądają z perspektywy ducha. Poniżej przedstawiam fragment, który pokazuje, jak ze spirytystycznej perspektywy przedstawia się przejście umierającego człowieka do świata duchów. W swojej zbeletryzowanej historii duch Andre Luiz opisuje scenę odgrywającą się w pomieszczeniu szpitalnym, gdzie towarzyszą mu jego duchowy przewodnik Anicet i przyjaciel Vicente. Zebrani są

3 świadkami agonii umierającego, rodzina oraz duch matki. którego otacza Fragment w tłumaczeniu Moniki Choszcz. Wtedy dwa duchy znajdujące się w pokoju, skinęły do nas na powitanie i przybliżyły się do naszego nauczyciela, prosząc o bardziej energiczną współpracę. Drogi bracie, bardzo cię proszę powiedział duch matki umierającego pomóż nam zabrać mojego biednego syna z tego wyczerpanego ciała. Od wielu godzin czekamy na kogoś, kto nas wesprze w tej udręce. Starałam się go pocieszyć, ale na próżno! dodała szlachetna kobieta ze smutkiem. On wciąż przebywa w stanie strasznego, bolesnego niezrozumienia. Jest całkowicie uwięziony w odczuciach fizycznego cierpienia, ponieważ w czasie swojego życia zaspokajał tylko potrzeby ciała. Anicet zgodził się z nią i dodał: Istotnie, widoczne są spore luki w umyśle umierającego. Widać, że przeżył ludzkie życie posłuszny bardziej instynktom niż rozumowi. Można zaobserwować w jego świecie komórkowym rozległe obszary nieporządku. Możemy mu jednak pomóc uwolnić się z najsilniejszych więzów cielesnego kręgu. To będzie miłosierna przysługa odpowiedziała poruszona matka. Siostro, czy podejmiesz się pokierowania nim? zapytał, rozumiejąc doniosłość postawionego przed nim zadania. Musimy to rozważyć, ponieważ za kilka minut nastąpi całkowite uwolnienie.

4 Matka uczyniła smutny gest i odpowiedziała: Pragnęłabym poświęcić się jeszcze trochę dla mojego nieszczęsnego Fernanda, ale otrzymałam tylko pozwolenie, żeby ratować go w jego ostatnich chwilach. Moi przełożeni zapewniają, że mu pomogą, ale poradzili, żeby na jakiś czas pozostawić go samemu sobie. Fernando powinien przemyśleć swoją przeszłość i rozpoznać wartości, które zlekceważył. Łzy i wyrzuty sumienia w samotności oraz skrucha przyniosą spokój jego nierozważnemu duchowi. Ogromnie pragnę przyjąć go w sercu i wspominać dni, które już minęły; nie mogę jednak zaburzyć procesu bożej służby moją matczyną czułością. Fernando istotnie jest synem mojej miłości, jednakże oboje mamy zobowiązania wobec Wiecznej Sprawiedliwości. Jeśli o mnie chodzi, jestem zmęczona pogłębianiem swoich obciążeń. Nie powinnam sprzeciwiać się zamiarom Boga. Andre Luiz Wtedy lekarz duchowy, który nas tam przyprowadził,

5 wtrącił się w rozmowę i poinformował uprzejmie: Masz rację, droga przyjaciółko. Fernando nie będzie mógł ci towarzyszyć, ale ponieważ twoje matczyne wstawiennictwo było tak wspaniałomyślne, dostałem polecenie, żeby zabrać go do bezpiecznego miejsca w ośrodku ratunkowym. Z cierpienia wyniesie większe korzyści, gdyż będzie pozostawał odizolowany w obszarze wibracji nieosiągalnym dla przestępczych wpływów niskiej natury, choć znajdującym się w niskich rejonach. Już wiem szepnął poważnie Anicet chodzi o właściwy dobór środków. Następnie dodał, jak ktoś, kto nie ma czasu do stracenia: Rozpacz obecnej tutaj wcielonej rodziny może utrudnić nasze działanie. Znajdujące się przy nim osoby pragną jego wyzdrowienia i emitują magnetyczne wibracje podtrzymujące umierającego. Istotnie, sieć słabo świecących, szarych nici zdawała się łączyć krewnych z prawie już nieżywym chorym. Taka pomoc zauważył Anicet na tym etapie jest już daremna, bo nie przywróci mu równowagi organicznej. Musimy zneutralizować jego siły emitowane wskutek otaczającego go niepokoju i zająć się przede wszystkim spokojem rodziny. Anicet przybliżył się jeszcze bardziej do człowieka w agonii i przyjął postawę magnetyzera, po czym polecił: Przystąpmy do modyfikacji obrazu śpiączki. Po kilku minutach pracy mentora wspomaganego naszą pełną szacunku ciszą usłyszeliśmy wcielonego lekarza, który ogłosił rodzinie umierającego: Wygląda na to, że jego stan uległ poprawie. Puls

6 prawie się ustabilizował. Oddech się uspokaja. Siedzące przy chorym kobiety odetchnęły z ulgą. Pani Amando lekarz wrócił się do żony umierającego proszę odpocząć i zabrać swoje szwagierki. Pan Fernando jest bardzo spokojny, a cała sytuacja jest dla nas korzystna. Zostanę przy nim, czuwając razem z panem Januáriem. Kobiety i mężczyźni wyszli zgodnie z sugestią lekarza, dziękując zadowoleni i wzruszeni. W pokoju został tylko lekarz i brat umierającego. Nagłe polepszenie stanu chorego uspokoiło wszystkich. Szare nici łączące chorego z innymi stopniowo zniknęły, nie pozostawiając śladu. Otwórzmy okno powiedział ucieszony lekarz. Może świeże powietrze przyspieszy powrót naszego przyjaciela do zdrowia. Za namową lekarza pan Januário szeroko otworzył okno. Głęboko przerażony zauważyłem, że w oknie pojawiły się nagle trzy straszne istoty o iście demonicznym wyglądzie. Po krótkiej chwili zgodnie zażądały: No i jak? Idzie ten Fernando czy nie? Nikt nie odpowiedział. Zauważyłem jednak, że Anicet spojrzał na nie przenikliwie. Pod wpływem siły jego spojrzenia istoty wycofały się i odeszły. Po upływie pół godziny lekarz i Januário zaczęli rozmawiać o różnych, prozaicznych sprawach. Z powodu poprawy jego stanu, prawie nie zwracali uwagi na chorego. Anicet wykorzystał spokojną atmosferę i rozpoczął proces rozłączania ciała duchowego Fernanda od powłoki fizycznej. Zauważyłem, że rozpoczął tę operację od pięt i skończył na głowie, do której umierający był przywiązany grubym sznurem, jak to

7 się zwykle dzieje w przypadku istot wcielających się w świecie ziemskim. Anicet nie bez trudu doprowadził do zerwania połączenia. Ciało Fernanda zadrżało, a wcielony lekarz od razu zwrócił uwagę na reakcję pacjenta. Operacja nie była łatwa ani krótka. Upłynęło kilka minut, w czasie których obserwowałem Aniceta skupiającego całą uwagę i prawdopodobnie całą swą magnetyczną energię. Rodzina zmarłego, poinformowana przez Januária, wbiegła do pokoju z rozpaczliwym płaczem. Matka zmarłego, wspierana przez Aniceta i duchowego lekarza, który nas tu przyprowadził, udzieliła synowi koniecznej pomocy. Po chwili, kiedy ziemska rodzina pochylała się nad zwłokami, zalewając się łzami, niewielka ekspedycja złożona z trzech duchów dwóch kobiet i lekarza przybliżyła się do zmarłego i zabrała odcieleśnionego ducha do ośrodka opieki***. Zauważyłem, że wychodząc istoty duchowe nie przemieszczały się w locie, lecz szły jak zwykli śmiertelnicy.

8 *** specjalne miejsce w zaświatach, gdzie duchy stopniowo odzyskują siły. Zobacz też: * Manifestacje umierających * Odwiedziny zmarłego w 10 lat po śmierci * Rysa na policzku Za murami Niebios Heather Bollech-Fonseca Często mówimy, że książki, a w szczególności powieści, w niezwykły sposób przenoszą czytelnika w inne miejsce i czas. W połączeniu z naszą wyobraźnią, powieść pozwala nam być w innym

9 miejscu, przeżywać, obserwować rzeczy, których inaczej nie mielibyśmy szansy doświadczyć. A gdybyśmy rozmawiali o prawdziwej opowieści, której miejscem akcji byłby świat duchowy, gdzie moglibyśmy obserwować toczące się życie z perspektywy niewidzialnego obserwatora, który może zobaczyć sceny równocześnie odbywające się zarówno w świecie duchowym jak i w materialnym? Biorąc pod uwagę, że obydwa światy na wiele sposobów wpływają na siebie, moglibyśmy więcej nauczyć się na temat tych interakcji, które zachodzą ciągle wokół nas, nawet wtedy, gdy jesteśmy w dużym stopniu nieświadomi tego faktu, gdy podążamy ścieżkami codziennego życia. Poprzez odkrywanie szczegółów życia duchowego, wcielonych postaci opisywanych w powieści, moglibyśmy uzyskać unikalny wgląd w motywy działań, które podejmują, jak również moglibyśmy uzyskać więcej informacji o tym, jak odcieleśnione Duchy (poczynając od wrogów aż do naszych mentorów), zarówno postrzegają jak i wpływają na te działania. Moglibyśmy także zaobserwować, co się dzieje w świecie duchów i odkryć, jak to jest być w stanie odcieleśnienia. Wszystko to możemy znaleźć w serii powieści Życie w Świecie Duchowym, napisanych przez autora ze świata duchowego Andre Luiza, spisanej metodą psychografii przez medium Francisco Candido Xaviera. Ja, na przykład, jestem wielką fanką tych książek. Książki Andre Luiza przypominają mi pewną wskazówkę, by siedzieć w ciszy i obserwować wszystko co się dzieje dookoła, nie będąc zauważonym. Oczywiście bardzo ważne jest, by studiować podstawowe nauki spirytystyczne poprzez książki takich autorów, jak Allan Kardec czy Leon Denis. Te książki zasilają nasze osobiste podkłady wiedzy i inspiracji, udzielając prawdziwie oświecających koncepcji i niezwykle poruszających słów, które inspirują odwagę i nadzieję.

10 Jednakże, jak student, który na początku czyta o teorii w książce, a następnie idzie do laboratorium lub udaje się na łono natury, by obserwować obiekt w naturalnym środowisku, tak też i my posiadamy wiele do nauczenia z książek Andre Luiza, które służą jako doskonałe uzupełnienie podstawowych spirytystycznych dzieł. Strona po stronie, książki z serii Życie w Świecie Duchów zabierają nas w unikalną podróż, w której spirytystyczne koncepcje obserwujemy [realizowane] w życiowych sytuacjach. W rzeczywistości, często te opowieści dotyczą podróży samego Andre Luiza, który staje się przy okazji narratorem powieści. Jako czytelnicy towarzyszymy mu i uczymy się będąc tuż przy nim. Poniżej możesz znaleźć opis każdej z książek z tej serii, wydanych w języku angielskim (Nasz Dom wydano w j. polskim) oraz innych powiązanych materiałów, do zapoznania z którymi zachęcam. Nasz Dom Nasz Dom to nazwa kolonii miasta w świecie Duchów, które Andre Luiz przedstawia w pierwszej książce wspomnianej tu serii. Stosując wartką narrację, autor opowiada nam o swoich wrażeniach i odkryciach związanych z życiem w duchowym świecie, zachowując się jak dziennikarz, który rejestruje

11 swoje własne doświadczenia. Andre Luiz odkrywa przed nami ekscytujący świat, pełen życia i aktywności, wzorowo zorganizowany. Jest to miejsce, w którym duchy przechodzą przez etap odpoczynku i uzdrowienia oraz poddawane są procesowi edukacji, który jest nadzorowany przez duchy wyższe. Nasz dom pozwala nam uzyskać wgląd w świat duchowy, który czekać będzie na nas po tym, jak opuścimy nasze fizyczne ciała. (Książka Nasz Dom to jedyna, którą wydano w języku polskim: Nasz Dom książka Na kanwie jej treści nakręcono film który jest do nabycia na CD Nasz dom film CD ) The Messengers (Posłańcy) Ta książka ukazuje, że po śmierci fizycznego ciała istnieje życie duchowe, które cały czas ewoluuje. W pięćdziesięciu jeden rozdziałach, autor opisuje doświadczenia duchów, które reinkarnowały z uprzednio zaplanowanymi dążeniami nakierowanymi na ich rozwój duchowy.

12 Dodatkowo, porusza takie tematy jak: domowe czytanie Ewangelii, korzyści z czynienia dobra, beztroska dotycząca naszych obowiązków duchowych, strach przed śmiercią. Autor koncentruje się na możliwości służenia jako medium, ostrzegając, że ważna jest także potrzeba osobistej praktyki i rozwoju moralnego, by nie wrócić do świata duchowego bez wypełnienia zobowiązań podjętych przed rozpoczęciem inkarnacji. (Misjonarze światła) W tym dziele Andre Luiz odkrywa przed czytelnikami sekrety reinkarnacji, ukazując zadanie duchów-misjonarzy odpowiedzialnych za proces odradzania się. Autor-duch zapewnia nas, że fizyczna śmierć nie jest końcem istnienia. Podkreśla także wagę wysiłku wkładanego w usamodzielnienie się. W dwudziestu rozdziałach opowiada o kontynuacji swojej nauki w świecie duchowym, ciele duchowym jako o żywym ciele, które kształtuje fizyczne komórki ciała, reinkarnacji prowadzonej przez wyższe duchy oraz o różnych aspektach manifestacji mediumistycznych. Misjonarze światła uczą nas, że Opatrzność zawsze

13 dostarcza ludziom nowych obszarów do pracy, poprzez nieustanną odnowę życia w toku reinkarnacji. (Pracownicy Życia Wiecznego) Pięciu ludzi, którzy poświęcili swoje życie, by praktykować dobro, znajdują się na końcu swojego fizycznego życia. Ze względu na ich zasługi, otrzymują pomoc od duchowego zespołu ratunkowego. Duch Andre Luiz opowiada o swoich doświadczeniach, jako członka takiego zespołu. To fascynujące, że narracja odsłania szczegóły zadań wykonywanych przez duchy w momencie śmierci ciała fizycznego. W tej książce Andre Luiz potwierdza zasady ujawnione przez doktrynę spirytystyczną dotyczącą istnienia świata duchów, gdzie odcieleśnione duchy przebywają, żyjąc nowym życiem i przygotowując się, by znów powrócić do ziemskiej podróży. Śmierć nie gasi przyjacielskiej współpracy, wzajemnego wsparcia, pocieszającego wstawiennictwa lub wysiłków na rzecz rozwoju. Wibracyjne wymiary wszechświata są nieskończone, tak jak światy, które obejmują ogrom przestrzeni

14 In the Greater World (W większym świecie) W tym tomie Andre Luiz skupia się na aspektach życia w świecie duchów i komunikacji pomiędzy odcieleśnionymi i wcielonymi, szczególnie podczas snu fizycznego ciała. Autor wyjaśnia przyczyny mentalnych zaburzeń oraz prezentuje odpowiednie dla nich duchowe terapie. W formie powieści analizuje także takie tematy jak: aborcja, epilepsja, schizofrenia, Zespół Downa. Ukazuje, jak natychmiastowa pomoc udzielana jest przez niewidzialnych pracowników osobom, które potrzebują pomocy w uniknięciu szaleństwa, samobójstwa i ekstremalnego upadku moralnego. LIBERATION (Uwolnienie) Tutaj Andre Luiz podkreśla pracę duchów wyższych w ich wysiłkach nad przekonaniem ducha Gregario do Dobra. Zwieńczeniem tego wysiłku jest ponowne spotkanie z jego matką,

15 która sama jest wysoko rozwiniętym duchem, a Gregario podporządkowuje się nieodpartemu wezwaniu miłości. Książka zawiera także informacje o postępowaniu nieszczęśliwych duchów, gdy próbują uwikłać wcielonych w swoje podstępy. Autor, który sam jest duchem, opowiada też o wstawiennictwie duchów wyższych w imieniu ludzkich istot, wykazując boże miłosierdzie, które daje wszystkim szansę na uwolnienie się poprzez studiowanie, pracę i wytrwałość w służbie dla Dobra. (Pomiędzy niebem a ziemią) Ta książka oferuje informacje o relacjach, które istnieją pomiędzy aktywnością ducha na dwóch planach życia. Kolejny raz, kierując swoją ciekawość w kierunku wewnętrznego rozwoju, Andre Luiz opowiada poruszającą historię Amaro, Zulmiry, Odila i innych postaci, opowiadając ich wydarzenia z poprzednich wcieleń od czasu wojny Brazylii z Paragwajem ( ) do wczesnych lat 1900 w Rio de Janeiro.

16 (Sfera mediumizmu) W tej książce Andre Luiz analizuje różne aspekty dotyczące mediumizmu, uwydatniając wysiłki mediów na rzecz wypełnienia zadania, które otrzymali przed swoją inkarnacją. Ostrzega także przed zagrożeniami związanymi ze słabą jakością wymiany pomiędzy dwoma światami. Książka mówi między innymi o transie, somnambulizmie, opętaniu, jasnowidzeniu, NDE, fascynacji, psychometrii i mediumizmie efektów fizycznych. To jest techniczne studium o wielkim znaczeniu, które ujawnia sposoby, jakimi posługują się duchy podczas skomplikowanego procesu komunikacji z osobami wcielonymi. Praca ta przekazuje koncepcje duchowości otrzymane od oświeconych mentorów, zawarte w wyjaśnieniach o filozoficznym, naukowym i ewangelicznym charakterze, niezbędnych dla tych, którzy chcą poświęcić się nauce mediumizmu.

17 (Akcja i reakcja) W tym woluminie znajdziesz opis niższych regionów duchowej sfery oraz opis cierpienia, któremu podlega obciążona złymi postępkami świadomość po śmierci fizycznego ciała. Andre Luiz przestawia studium przypadków z realnego życia i oferuje przewodnictwo prowadzące do spłaty duchowych długów. Przedstawia prawo przyczyny i skutku, przygotowania do inkarnacji, wspólne grupowe odkupienie oraz przybliża temat wartości modlitwy. Autor ukazuje, że ewentualności, które mamy w obecnym życiu są połączone z naszymi czynami z przeszłych istnień, tak samo jak nasze dzisiejsze działania będą warunkować możliwości,które napotkamy w przyszłości.

18 (Seks i przeznaczenie) Jakie skutki przyniosą seksualne doświadczenia oraz postępowanie wcielonych względem nieśmiertelnego ducha i jego przeznaczenia? Bogate w szczegóły książki Andre Luiza opisują świat duchów: w jaki sposób żyją, ich zwyczaje oraz relacje przyczyny i skutku, które wpływają na ewolucyjne ukierunkowanie zarówno wcielonych jak i niewcielonych duchów, naznaczając ich życie i przeznaczenie. W tej książce czytelnik odnajdzie odpowiedzi na swoje pytania na temat ludzkich relacji seksualnych i ich implikacji w stosunku do przyszłego życia. Seks i przeznaczenie, miłość i sumienie, wolność i zobowiązanie, wina i odkupienie, dom i reinkarnacja to są tematy tej książki zrodzone w kuźni codziennej rzeczywistości.

19 AND LIFE GOES ON (A życie płynie dalej) Ta książka opisuje ludzką istotę w momencie po śmierci jej ciała fizycznego i pokazuje, że w Zaświatach mentalny stan ducha bezpośrednio wpływa na jego egzystencję. W 26 rozdziałach autor opowiada historię prawdziwych osób, które otrzymały pomoc od przyjaznych duchów po śmierci. Przyjaciele dodają odwagi, by będące w trudnej sytuacji duchy odnowiły się duchowo poprzez studiowanie i pracę, przygotowując się do przeglądu całego życia, które właśnie skończyli. Umożliwi to bardziej konstruktywną kontynuację swojej dalszej egzystencji w nowych wcieleniach. Źródło: The Spiritist Magazine

20 Chico Xavier medium służy dobru Zapraszamy do obejrzenia filmu mediumicznej Chico Xaviera na temat działalności Do każdego filmu wyświetlane są napisy w języku polskim, żeby je włączyć należy kliknąć na ikonkę napisów znajdującą się w dolnej części paska youtube (prostokącik po prawej stronie) Część I Część II Część III Motyl i diament Pewien człowiek przechodził przez las i dostrzegł, jak gąsienica nieporadnie próbuje się wydostać z kokonu. Zasmucił się bardzo widząc, jak ogromny wysiłek wkłada, by wyjść na powierzchnię, więc wyjął z kieszeni nóż i nadciął kokon, by

21 ułatwić jej zadanie. Niestety gdy kokon się otworzył gąsienica spadła na ziemię martwa. Nie przemieniła się w wielobarwnego motyla, który miał wzlecieć w niebo, by ozdobić je trzepotem swoich skrzydeł. Każdy z nas znajduje się w swoim kokonie i potrzebuje czasu, by przemienić się w motyla. Spirytyzm ma właśnie nam to umożliwić. Jednakże nie ma co przyspieszać biegu zdarzeń. Na każdego z nas przyjdzie odpowiednia chwila. Jeśli przetniemy kokon zbyt szybko, nie ujrzymy motyla Chico Xavier, znane spirytystyczne medium z Brazylii kto wie, czy nie największe medium XX wieku powiedział kiedyś, że prawda jest jak diament. Wiemy dobrze, że każdy chciałby go mieć, ale jeśli rzucimy komuś diament w twarz, tylko wyrządzimy mu krzywdę i z tego pięknego kamienia błyszczącego tyloma barwami nie będzie on miał żadnego pożytku. Gdy jednak podamy mu diament owinięty w jedwabną chustę, przyjmie go z radością. Podobnie jest z wiedzą spirytystyczną. Każdy z nas rozwija się swoim tempem, którego nie należy forsować czy przyspieszać. Na wszystkich przyjdzie czas, ale musimy poczekać, by ten czas nadszedł. Wiedzy spirytystycznej nie należy podawać w nachalny sposób. Niech tą jedwabną chustą owijającą diament będzie miłość i szacunek dla drugiej osoby i jej poglądów Liberation Candido Xavier Francisco fragment

22 książki Przedstawiamy poniżej fragment książki autorstwa Ducha Andre Luiza, spisanej za pośrednictwem Chico Xaviera. Książka opisuje działania duchów wyższych mające na celu skierowania ducha Gregorio na ścieżkę rozwoju. Opisuje także działania duchów niższych i ich starania wpłynięcia na żyjących. Kiedy dojechaliśmy do gustownego budynku kościoła zobaczyłem dziwne widowisko. Tam było prawie pięć razy więcej zmarłych niż wyznawców z krwi i kości całkowity brak równowagi. Zdałem sobie sprawę że większość z nich znajdowało się tam w określonym celu. Po to by przeszkadzać, utrudniać, oszukiwać i zwodzić przybyłych. Saldanha był zbyt pochłonięty swoimi ofiarami by zwracać na nas uwagę. Gubio, mój wykładowca, zabrał nas na bok celem wyjaśnienia kilku spraw. Weszliśmy do sanktuarium w którym przebywało około 700, 800 osób. Harmider wywołany przez niesforne duchy był ogłuszający. Atmosfera była ciężka, przez co prawie nie mogłem oddychać w wyniku nagromadzenia ciężkiego materializującego się fluidu. Jednakże, kiedy spojrzałem na ołtarz, moim oczom ukazał się krzepiący serce widok. Ornamenty i obiekty czci emitowały łagodne światło emanujące ku górnemu oświetlonemu słońcem sklepieniu nawy. Można było dostrzec wyraźną linie podziału pomiędzy energiami w dolnej części sanktuarium i tej części wyższej. Fluidy te rozdzielone były niczym kryształowa woda od zanieczyszczonego oleju w dużym zbiorniku. Kiedy tak rozmyślałem nad pięknym światłem wypełniającym

23 przestrzeń niszy kościoła, zapytałem Gubio Czemu sie właściwie przyglądamy. Czy drugie przykazanie Mojżeszowe nie mówi: że nie uczynisz sobie obrazu rytego ani żadnej podobizny Ojca w Górze? Tak odrzekł Gubio, zgadzając się- i testament mówi o tym, że nikt nie powinien oddawać im pokłon. Właściwie jest błędem tworzenie sobie bożków z gliny czy kamienia aby symbolizowały wspaniałość Pana, w sytuacji kiedy zasadniczym obowiązkiem jest oddawać mu cześć poprzez własne sumienie. Boska Dobroć jest nieskończona a tutaj znajdujemy się pomiędzy pokaźną liczbą niedojrzałych umysłów. I uśmiechając się dodał Jak często, mój przyjacielu, dzieci bawią się lalkami by lepiej przygotować się do roli w dorosłym życiu? Są wciąż ludy prymitywne które czczą Ojca w odgłosie błyskawicy, są także takie które czynią zwierzęta przedmiotem bałwochwalstwa. W tym tu domu modlitwy na ołtarz są zsyłane uwznioślone myśli wierzących, ich mentalna materia. Już prawie 100 lat żarliwe modlitwy okrywają te mury i przedmioty kultu. Normalnym jest to, że się one jarzą. Boscy posłannicy używają tej materii aby rozprowadzać duchowe dary pomiędzy tych którzy są zestrojeni z Wyższymi Wymiarami Królestwa Ducha. Światło które oferujemy Niebu zawsze służy jako baza dla manifestowania się nieba na ziemi Podczas krótkiej przerwy, kieruję moją uwagę na elegancko ubrane zgromadzenie wiernych. Prawie wszyscy także ci którzy w swych dłoniach trzymają delikatne przedmioty kultu są psychicznie daleko od oddawania czci Boskości. Ich wypełnione energią aury są przepełnione kolorami wibracji niskiego poziomu. Ciemno brązowy i szary dominuje u większości. U kilkoro, czarno-czerwony oznacza mściwość, gniew, czego przed nami nie są w stanie ukryć. Pośród wcielonych godni pożałowania umarli porozrzucani wszędzie dokoła, ukazujący te same negatywne cechy. Zdałem sobie sprawę, że dostojnie przywdziani wierni nawet ci którzy pragnęli szczerze modlić się musieli wkładać w to olbrzymi wysiłek.

24 Liturgia zapoczątkowała nabożeństwo, ale ku mojemu zdumieniu, pomimo bogatych i pysznych ornatów i królowania Światła u góry ołtarza, księża i ministranci spowici byli cieniem niskich wibracji. Jednakże, trzej wysłannicy nieba, Duchy Wyższego Rzędu, zaczęły manifestować się na świętym stole. Ich zadaniem było rozsiewać boskie dary. Poddali wodę działaniu magnetycznemu, nasycając ją zdrowymi i witalnymi energiami tak jak to ma miejsce podczas Chrześcijańskich Spirytystycznych zgromadzeń {w Brazylii}. Potem zaaplikowali dobroczynne fluidy waflom hostiom, nasycając je boskimi energiami Zdumiony, powróciłem do obserwacji kongregacji. Ani wcieleniżywi ludzie ani ciemni o niskiej wibracji umarli bracia i siostry pracujący w kościele nie zauważali obecności majestatycznych boskich emisariuszy działających w imieniu Nieskończonej Dobroci. Patrząc na aury wielu ludzi zauważyłem, że niektórzy z nich faktycznie czynili wysiłek aby poprawić swoją duchową postawę w modlitwie. Fioletowawe iskrzenie o falującej poświacie pojawiało się tu i tam; jednakże złośliwe duchy, celowo próbowały przeszkadzać tym którzy próbowali aktywnie pogłębić swoją wiarę. Zwróciłem uwagę na kobietę śledzącą księdza ze szczerym pragnieniem otrzymania boskiego błogosławieństwa. Jej wilgotne oczy oraz wątłe promienie światła wystrzeliwujące na zewnątrz z emitującego je umysłu dawały świadectwo szczerej aspiracji do życia w boskości, które to pragnienie sprawiało że była skąpana w pobożnych myślach. Spostrzegłszy jej wzniosłe myśli i nadzieje, dwa złe duchy z niskich poziomów astralnych starały się przeszkodzić w jej uwadze. Mogłem także spostrzec, że wywoływały w niej niezdrowe wspomnienia, tym samym czyniąc jej starania daremnymi. Spojrzałem na Gubio, który wyjaśnił: Historia demonicznych duchów atakujących wiernych różnych wyznań jest zasadniczo prawdziwa. Zdemoralizowani bezcieleśni, niezdolni do otrzymywania boskich darów stają się biernymi instrumentami,

25 narzędziami buntowniczych niematerialnych istot. Ci ostatni mają w interesie utrzymywanie mas w niewiedzy, dyskredytując rangę Wyższej Duchowości która zarządza naszymi losami. Oto dlaczego pogłębianie wiary w Boga wymaga stałego wytrwałego wysiłku. Zaufanie w Dobro, jako uzupełnienie entuzjazmu dla życia którym nasyca nas religijne oświecenie modyfikuje naszą wibracyjną tonację. Odnosimy wielki pożytek zanurzając nasze wewnętrzne energie we wzniosłych ideałach uświecającej wiary. Mimo to, nasze zadanie nie ogranicza się wyłącznie do słów. Samo wyznawanie wiary to nie wszystko. Doświadczenie duszy w (gęstym) ciele fizycznym oznacza zasadniczo doskonalenie się jednostki. Poprzez borykanie się z trudnościami człowiek wzrasta, oczyszcza siebie i staje się oświeconym. Nie mniej jednak, większość wiernych stara się unikać trudu. Są ludzie, którzy oddając się swoim religijnym ideom przez dwa lata, mają zamiar próżnować przez dwadzieścia stuleci. We wszystkich miejscach kultu, wysłannicy Boga rozprowadzają dary przysługi, przywileje i błogosławieństwa stosownie do potrzeb tychże. Ważne aby to serce było już przygotowane na przyjęcie wyróżnienia poprzez wcześniejsze zasługi. Istnieje potrzeba równowagi pomiędzy braniem i otrzymywaniem. Przy braku poprzedzającego wysiłku uzyskania korzyści. trudno o niezbędne warunki do Bezcelowym byłoby przymuszanie prymitywnego ludu do życia w pałacu współczesnej cywilizacji. Zamiast akordów naszej muzyki, woleliby raczej słuchać głosu wiatru, a kołczany pełne strzał znaczyłyby więcej niż zaawansowane centra przemysłu. Stąd, dla kogoś kto rozpoczyna swą podróż w kierunku rozwiniętych wybitnych społeczeństw, on czy ona musi być uprzejmym wyedukowanym, przyjacielskim i otwartym na możliwości doskonalenia się i pracy.

26 Gubio spojrzał na wydające się na zgromadzenie ludzi biorących udział w uroczystości i podkreślił: Faktem jest, że msza jest aktem religijnym tak czcigodnym jak inne, kiedy serca dążą do identyfikacji z boską Opatrznością. Pomimo tego, jest mało takich osób które biorą udział, a których duch jest nastawiony na zasymilowanie niebiańskiej pomocy. Aby taki stan uzyskać, każdy wierzący poza dbaniem o czystość emocji uczuć, musi również przeciwstawiać się rozpraszającemu i przeszkadzającemu działaniu bezcielesnych duchów, które próbują stłumić pożądaną gorliwość i zapał. Gubio udzielał nam nieocenionych wyjaśnień aż do momentu zakończenia mszy. Śpiewy chóru emitowały harmonijne i lśniące wibracje przemieszczające się po jarzącej się światłem nawie. Byłem zafascynowany mogąc dostrzec kilka wspaniałych Duchów Wyższego Sfer których twarze rozświetlała gloria. Wyższe Duchy otaczały ołtarz kiedy celebrant błogosławieństwie. uniósł kielich tuż po jego Intensywne światło popłynęło z tabernakulum otaczając przedmioty dokoła. Zdziwiłem się jednak widząc, że wznosząc ofiarę, ksiądz jednocześnie stłumił gwałtownie to światło ciemnymi szarymi promieniami, które to on sam wysyłał emitując je w każdym kierunku. Potem, kiedy przygotowywał się do rozdania Eucharystii 11stu osobom przystępującym do komunii, klęczącym pokornie przed pokrytym obrusem ołtarzem, zauważyłem, że opłatki te rzeczywiście wyglądały jak najdoskonalsze kwiaty o zjawiskowym kształcie i barwie. Emitowały boskie światło o tak dużej intensywności że ciemny, zły magnetyzm rąk księdza nie mógł go stłumić, zagasić. Jednakże ten symboliczny chleb, kiedy położony na języku natychmiast przygasał przybierając czarną barwę, niczym za pomocą magii. Tylko jedna młoda kobieta której skrucha, żal za grzechy był nienaganna, w pełni doświadczyła cudu komunii. Hostia utrzymała wygląd boskiego kwiatu zachowując swą nieskazitelność. Obserwowałem opłatek, kiedy przeszedł przez gardło rozlewając się światłem i wypełniając cały obszar serca

27 wcielonej na obraz luminescencyjnych boskich fluidów. Mój przewodnik wyjaśnił: Czy pojąłeś lekcję? Pomimo święceń kapłańskich celebrant jest ateistą skupionym na zaspakajaniu swoich zmysłów. Nie uczynił nic aby uwznioślić swoją postawę. Jego myśli są daleko od ołtarza. Zależy mu tylko na szybkim zakończeniu ceremonii by móc udać się w podróż. Jeśli chodzi o tych którzy przyszli na Eucharystię a których zamiary wskazywały raczej na nikczemne ciemne pobudki, oni sami swoją postawą przekreślili możliwość skorzystania z boskiego daru. Zgromadziło się naprawdę dużo tak zwanych wierzących, lecz niewielu jest przyjaciół Chrystusa, tylko garstka służy Bogu. Idźcie, ofiara spełniona zakończyło ceremonię. Wierzący rozproszyli się niczym stado głośnych pięknie opierzonych ptaków. Zaabsorbowany głęboko myślami o tym czego byłem świadkiem, opuściłem to miejsce wraz z Eloi i Instruktorem. Dołączyliśmy do naszej pacjentki i jej męża kiedy opuszczali kościół aby udać się do domu. Zostali na powrót otoczeni zwartym kręgiem nędznych godnych pożałowania duchów niskiego poziomu. Nie nastąpiła żadna zmiana. Źródło: Liberation Francisco Candido Xavier (Duch Andre Luiz) Bez miłosierdzia zbawienia nie ma Na stronie głównej naszego portalu można znaleźć jedną z najważniejszych dewiz spirytystów, czyli słowa: Bez miłosierdzia nie ma zbawienia. W jaki sposób należy je rozumieć? Jest im poświęcony cały rozdział Ewangelii według spirytyzmu Allana Kardeca. Spróbuję tu w kilku słowach

28 wyjaśnić, o co tak naprawdę chodzi. Zazwyczaj teorie życia po śmierci ściśle powiązane są z dogmatami religijnymi. Zgodnie z większością wierzeń, by zostać zbawionym, pójść do nieba, raju, czy też po prostu cieszyć się wiecznym szczęściem, należy stać się członkiem tego, czy innego kościoła, a następnie wypełniać wszystkie zalecenia, które on przekazuje. Spirytyzm, który przedstawia nam wizję życia po śmierci, nieco inną, ale podobną w tak wielu punktach do tego, co głoszą religie i nurty filozoficzne całego świata, twierdzi zupełnie co innego. Zgodnie z naukami, które przekazane nam zostały z zaświatów, nasze szczęście zależy tylko od jednego od tego, czy okazujemy innym miłość i miłosierdzie; czy traktujemy ich tak, jak sami chcielibyśmy, by i nas traktowano; czy bezinteresownie przebaczamy im winy; czy jesteśmy wyrozumiali dla ich niedoskonałości. To, czy należymy do tej, czy innej religii, jest nieistotne. To, czy składamy pokłony Allahowi, czy modlimy się w synagodze, czy też medytujemy w tybetańskim klasztorze, nie ma tak naprawdę znaczenia. Ważne jest to, jak traktujemy drugiego człowieka i od tego tylko i wyłącznie zależy nasz dalszy los po fizycznej śmierci. Można więc sparafrazować te piękne słowa w ten sposób: Jeśli nie traktujemy innych ludzi tak, jak chcielibyśmy by i nas traktowano, nie będziemy szczęśliwi po śmierci. Chico Xavier powiedział kiedyś piękne słowa: Gdyby Allan Kardec powiedział Bez spirytyzmu nie ma zbawienia, poszedłbym inną drogą. Na szczęście powiedział Bez miłosierdzia nie ma zbawienia. Nie jest więc ważne, czy ktoś jest spirytystą czy nie. Ważne jest to, by był dobrym człowiekiem. Reszta to tylko dodatek.

29 Wewnętrzne życie Relicario de Luz (Relikwiarz Światła) Gdy myślisz o bólu, przyciągasz nieszczęście. Gdy rozmyślasz o złu, podtrzymujesz jego działanie. Gdy myślisz o smutku, potęgujesz żal. Gdy pielęgnujesz w sobie nieufne myśli, osłabiasz swoją własną wiarę. Gdy przestajesz dostrzegać sens w cierpieniu innych, świat w twoich oczach zmienia się w szpital. Gdy oddajesz się przyjemnościom niskiego poziomu, zapraszasz negatywne moce, które będą podsuwać Ci pożałowania godne pomysły. Gdy pozwalasz sobie na irytację i buntowniczą postawę, Ziemia zamienia się w więzienie pełne cierpienia. Kiedy jednak myślisz o przyjemności czerpanej z pracy, staje się ona dla Ciebie radosnym doświadczeniem. Kiedy rozmyślasz o dobru, ono przychodzi Ci z pomocą. Kiedy myślisz o Boskiej Dobroci, życiowe przeciwności wydają się być błogosławieństwami. Kiedy potrafisz zrozumieć istotę wiary, optymizm i poczucie bezpieczeństwa będą chroniły twoją walczącą duszę. Kiedy zauważysz zalety swoich braci, braterstwo rozjaśni Ci drogę do życiowego celu. Kiedy podejmiesz wysiłek samodoskonalenia, Niebiosa będą działać tak aby Ci pomóc. Kiedy wykształcisz w sobie pokorę, Boskie Prawo uzna twój duchowy postęp. Nie przestawaj doskonalić swojego wnętrza! Twoje pragnienie rozwoju = twój cel Twoje sumienie = twój przewodnik Prądy, które prowadzą nas zarówno do jaśniejących szczytów życia, jak i do ciemnych otchłani śmierci, mają początek w

30 naszych własnych sercach. Ismael Souto/ Francisco C. Xavier Relicario de Luz (Relikwiarz Światła) W obliczu śmierci Dziś, 3 października 2013 roku, mija 209 rocznica urodzin kodyfikatora spirytyzmu Allana Kardeca. Kardec był jednym z pierwszych uczonych, który podjął próbę określenia praw, jakie rządzą zaświatami. W pięciu podstawowych pracach[1] wyłożył system filozoficzny, który dał ukojenie milionom ludzi na świecie i pozwolił uchylić rąbka tajemnicy na temat tego, co czeka nas po drugiej stronie. Otworzyło to drogę do konsolidacji nowego ruchu społecznego i zainicjowało tysiące eksperymentów, w wyniku których powstały niezliczone książki i artykuły dające wyobrażenie o naszej pośmiertnej egzystencji. A jednak jest bardzo wielu ludzi, których nie interesuje zagadnienie życia po śmierci. Unikają go za wszelką cenę i silnie trzymają się doczesności. Starają się nie myśleć o tym, co stanie się w chwili, gdy odejdą już z tego świata. Niestety taka postawa przysparza wiele problemów, ponieważ ucieczka od tematu śmierci w codzienność daje jedynie złudne poczucie stabilizacji i tak naprawdę nie pozwala w spokoju przejść przez życie.

31 W życie każdego z nas wpisana jest różnorodność problemów, trudnych sytuacji, zadań do wykonania, prozaicznych obowiązków. Każdego dnia coś zajmuje naszą uwagę, jakiś problem wymaga rozwiązania; bywa że pewien kłopot zajmuje nasze myśli, nie pozwalając skupić się na innych rzeczach. Trzeba odwieźć dzieci do szkoły, wypełnić swoje obowiązki w pracy, opłacić rachunki, zrobić zakupy, zdać egzaminy na uczelni, spłacić ratę kredytu, zapisać się do lekarza. Czasami praktyczna strona egzystencji zajmuje umysł do tego stopnia, że trudno znaleźć miejsce na rozważenie sensu tego wszystkiego. Oczywiście nie polecam, by uciekać od zadań, jakie stawia przed nami życie. Byłoby to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Trzeba raczej ten praktycyzm życiowy uzupełnić o coś większego, głębszego. Nie można przecież dopuścić do sytuacji, kiedy stajemy wobec sytuacji skrajnych zupełnie nieprzygotowani. A często dzieje się tak, kiedy przychodzi śmierć kogoś bliskiego, gdy sami zapadamy na ciężką chorobę, albo tracimy środki do życia wówczas otwiera się przed nami zupełnie nowa, ponura rzeczywistość. Stajemy nagle wobec pustej otchłani, przerażeni, skonfrontowani z nieznanym. A zawsze lękamy się tego, co nieznane. Niegodnym chrześcijanina (dodajmy: człowieka) powiada gdzieś Bossuet, wielki poeta grobu jest zajmować się śmiercią i buntować przeciw niej dopiero w chwili, gdy ona poń przybywa. Zbawienną byłoby rzeczą, by każdy z nas wyrobił sobie wyobrażenie o niej w blasku słońca, w całej sile rozumu i by nauczył się trzymać tej idei. Rzekłby wówczas śmierci: Nie wiem czym jesteś, gdyż w

32 przeciwnym razie zapanowałbym nad tobą, ale w czasie kiedy oczy moje patrzyły bystrzej niż dziś, zrozumiałem to, czym nie jesteś, a tego dość, byś ty mną nie zawładnęła [2] Różne są ścieżki, które możemy wybrać. Spirytyzm jest jedną z nich i mimo różnych wątpliwości mogę zapewnić, że daje nam pewne pojęcie na temat istoty życia i sensu śmierci. Dlatego warto zadać sobie trud, aby filozofię spirytystyczną poznawać. Do przytoczonego wyżej cytatu Maurice Maeterlinck belgijski dramaturg, laureat literackiej nagrody Nobla i pasjonat spirytyzmu dodaje: Człowiek miałby wyryty w pamięci obraz jasny, którego by nie przysłoniła trwoga chwil ostatnich i który ukoiłby oczy nękane widziadłami. Zamiast straszliwych modłów konających, które są modłami rozpaczy, odmówiłby pacierz własny, modlitwę szczytu życia, gdzie tkwiłyby zebrane niby anioły pokoju, myśli najwyrazistsze i najjaśniejsze całej jego egzystencji. Czymże jest w gruncie rzeczy modlitwa, prawdziwa i dostojna, jak nie wysiłkiem najgorętszym i bezinteresownym uchwycenia tego, co nieznane? [3].

33 Ale sama wiedza to nie wszystko. Liczy się jeszcze postawa życiowa i działanie. Chico Xavier, wybitne medium brazylijskie, otrzymał kiedyś przekaz następującej treści: Jeśli Chrześcijańska muzyka już brzmi w Twoich uszach, zaakceptuj jej prawdę bez wahania. Nie czekaj na ciernie konieczności. W czasie sztormu trudniejsze będzie wyobrażenie sobie przystani. Większość naszych braci na Ziemi podąża w stronę Boga pod presją wielkiego bólu, dlatego nie czekaj na cieniste powrozy, kiedy możesz spokojnie podążać czystą drogą miłości [4]. Życzę Wam wytrwałości w poznawaniu nieznanego : ) zobacz również: -do-dobr-ziemskich/ [1] Są to: Księga Duchów, Księga mediów, Ewangelia według spirytyzmu, Niebo i piekło według spirytyzmu;

34 Geneza [2] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [3] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [4] Ch. Xavier, Our Daily Bread W obliczu śmierci Dziś, 3 października 2013 roku, mija 209 rocznica urodzin kodyfikatora spirytyzmu Allana Kardeca. Kardec był jednym z pierwszych uczonych, który podjął próbę określenia praw, jakie rządzą zaświatami. W pięciu podstawowych pracach[1] wyłożył system filozoficzny, który dał ukojenie milionom ludzi na świecie i pozwolił uchylić rąbka tajemnicy na temat tego, co czeka nas po drugiej stronie. Otworzyło to drogę do konsolidacji nowego ruchu społecznego i zainicjowało tysiące eksperymentów, w wyniku których powstały niezliczone książki i artykuły dające wyobrażenie o naszej pośmiertnej egzystencji. A jednak jest bardzo wielu ludzi, których nie interesuje zagadnienie życia po śmierci. Unikają go za wszelką cenę i silnie trzymają się doczesności. Starają się nie myśleć o tym, co stanie się w chwili, gdy odejdą już z tego świata. Niestety taka postawa przysparza wiele problemów, ponieważ ucieczka od tematu śmierci w codzienność daje jedynie złudne poczucie stabilizacji i tak naprawdę

35 nie pozwala w spokoju przejść przez życie. W życie każdego z nas wpisana jest różnorodność problemów, trudnych sytuacji, zadań do wykonania, prozaicznych obowiązków. Każdego dnia coś zajmuje naszą uwagę, jakiś problem wymaga rozwiązania; bywa że pewien kłopot zajmuje nasze myśli, nie pozwalając skupić się na innych rzeczach. Trzeba odwieźć dzieci do szkoły, wypełnić swoje obowiązki w pracy, opłacić rachunki, zrobić zakupy, zdać egzaminy na uczelni, spłacić ratę kredytu, zapisać się do lekarza. Czasami praktyczna strona egzystencji zajmuje umysł do tego stopnia, że trudno znaleźć miejsce na rozważenie sensu tego wszystkiego. Oczywiście nie polecam, by uciekać od zadań, jakie stawia przed nami życie. Byłoby to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Trzeba raczej ten praktycyzm życiowy uzupełnić o coś większego, głębszego. Nie można przecież dopuścić do sytuacji, kiedy stajemy wobec sytuacji skrajnych zupełnie nieprzygotowani. A często dzieje się tak, kiedy przychodzi śmierć kogoś bliskiego, gdy sami zapadamy na ciężką chorobę, albo tracimy środki do życia wówczas otwiera się przed nami zupełnie nowa, ponura rzeczywistość. Stajemy nagle wobec pustej otchłani, przerażeni, skonfrontowani z nieznanym. A zawsze lękamy się tego, co nieznane. Niegodnym chrześcijanina (dodajmy: człowieka) powiada gdzieś Bossuet, wielki poeta grobu jest zajmować się śmiercią i buntować przeciw niej dopiero w chwili, gdy ona poń przybywa. Zbawienną byłoby rzeczą, by każdy z nas wyrobił sobie

36 wyobrażenie o niej w blasku słońca, w całej sile rozumu i by nauczył się trzymać tej idei. Rzekłby wówczas śmierci: Nie wiem czym jesteś, gdyż w przeciwnym razie zapanowałbym nad tobą, ale w czasie kiedy oczy moje patrzyły bystrzej niż dziś, zrozumiałem to, czym nie jesteś, a tego dość, byś ty mną nie zawładnęła [2] Różne są ścieżki, które możemy wybrać. Spirytyzm jest jedną z nich i mimo różnych wątpliwości mogę zapewnić, że daje nam pewne pojęcie na temat istoty życia i sensu śmierci. Dlatego warto zadać sobie trud, aby filozofię spirytystyczną poznawać. Do przytoczonego wyżej cytatu Maurice Maeterlinck belgijski dramaturg, laureat literackiej nagrody Nobla i pasjonat spirytyzmu dodaje: Człowiek miałby wyryty w pamięci obraz jasny, którego by nie przysłoniła trwoga chwil ostatnich i który ukoiłby oczy nękane widziadłami. Zamiast straszliwych modłów konających, które są modłami rozpaczy, odmówiłby pacierz własny, modlitwę szczytu życia, gdzie tkwiłyby zebrane niby anioły pokoju, myśli najwyrazistsze i najjaśniejsze całej jego egzystencji. Czymże jest w gruncie rzeczy modlitwa, prawdziwa i dostojna, jak nie wysiłkiem najgorętszym i bezinteresownym uchwycenia tego, co nieznane? [3].

37 Ale sama wiedza to nie wszystko. Liczy się jeszcze postawa życiowa i działanie. Chico Xavier, wybitne medium brazylijskie, otrzymał kiedyś przekaz następującej treści: Jeśli Chrześcijańska muzyka już brzmi w Twoich uszach, zaakceptuj jej prawdę bez wahania. Nie czekaj na ciernie konieczności. W czasie sztormu trudniejsze będzie wyobrażenie sobie przystani. Większość naszych braci na Ziemi podąża w stronę Boga pod presją wielkiego bólu, dlatego nie czekaj na cieniste powrozy, kiedy możesz spokojnie podążać czystą drogą miłości [4]. Życzę Wam wytrwałości w poznawaniu nieznanego : ) zobacz również:

38 -do-dobr-ziemskich/ [1] Są to: Księga Duchów, Księga mediów, Ewangelia według spirytyzmu, Niebo i piekło według spirytyzmu; Geneza [2] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [3] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [4] Ch. Xavier, Our Daily Bread W obliczu śmierci Dziś, 3 października 2013 roku, mija 209 rocznica urodzin kodyfikatora spirytyzmu Allana Kardeca. Kardec był jednym z pierwszych uczonych, który podjął próbę określenia praw, jakie rządzą zaświatami. W pięciu podstawowych pracach[1] wyłożył system filozoficzny, który dał ukojenie milionom ludzi na świecie i pozwolił uchylić rąbka tajemnicy na temat tego, co czeka nas po drugiej stronie. Otworzyło to drogę do konsolidacji nowego ruchu społecznego i zainicjowało tysiące eksperymentów, w wyniku których powstały niezliczone książki i artykuły dające wyobrażenie o naszej pośmiertnej egzystencji.

39 A jednak jest bardzo wielu ludzi, których nie interesuje zagadnienie życia po śmierci. Unikają go za wszelką cenę i silnie trzymają się doczesności. Starają się nie myśleć o tym, co stanie się w chwili, gdy odejdą już z tego świata. Niestety taka postawa przysparza wiele problemów, ponieważ ucieczka od tematu śmierci w codzienność daje jedynie złudne poczucie stabilizacji i tak naprawdę nie pozwala w spokoju przejść przez życie. W życie każdego z nas wpisana jest różnorodność problemów, trudnych sytuacji, zadań do wykonania, prozaicznych obowiązków. Każdego dnia coś zajmuje naszą uwagę, jakiś problem wymaga rozwiązania; bywa że pewien kłopot zajmuje nasze myśli, nie pozwalając skupić się na innych rzeczach. Trzeba odwieźć dzieci do szkoły, wypełnić swoje obowiązki w pracy, opłacić rachunki, zrobić zakupy, zdać egzaminy na uczelni, spłacić ratę kredytu, zapisać się do lekarza. Czasami praktyczna strona egzystencji zajmuje umysł do tego stopnia, że trudno znaleźć miejsce na rozważenie sensu tego wszystkiego. Oczywiście nie polecam, by uciekać od zadań, jakie stawia przed nami życie. Byłoby to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Trzeba raczej ten praktycyzm życiowy uzupełnić o coś większego, głębszego. Nie można przecież dopuścić do sytuacji, kiedy stajemy wobec sytuacji skrajnych zupełnie nieprzygotowani. A często dzieje się tak, kiedy przychodzi śmierć kogoś bliskiego, gdy sami zapadamy na ciężką chorobę, albo tracimy środki do życia wówczas otwiera się przed nami zupełnie nowa, ponura rzeczywistość. Stajemy nagle wobec pustej otchłani, przerażeni, skonfrontowani z nieznanym. A zawsze lękamy się

40 tego, co nieznane. Niegodnym chrześcijanina (dodajmy: człowieka) powiada gdzieś Bossuet, wielki poeta grobu jest zajmować się śmiercią i buntować przeciw niej dopiero w chwili, gdy ona poń przybywa. Zbawienną byłoby rzeczą, by każdy z nas wyrobił sobie wyobrażenie o niej w blasku słońca, w całej sile rozumu i by nauczył się trzymać tej idei. Rzekłby wówczas śmierci: Nie wiem czym jesteś, gdyż w przeciwnym razie zapanowałbym nad tobą, ale w czasie kiedy oczy moje patrzyły bystrzej niż dziś, zrozumiałem to, czym nie jesteś, a tego dość, byś ty mną nie zawładnęła [2] Różne są ścieżki, które możemy wybrać. Spirytyzm jest jedną z nich i mimo różnych wątpliwości mogę zapewnić, że daje nam pewne pojęcie na temat istoty życia i sensu śmierci. Dlatego warto zadać sobie trud, aby filozofię spirytystyczną poznawać. Do przytoczonego wyżej cytatu Maurice Maeterlinck belgijski dramaturg, laureat literackiej nagrody Nobla i pasjonat spirytyzmu dodaje: Człowiek miałby wyryty w pamięci obraz jasny, którego by nie przysłoniła trwoga chwil ostatnich i który ukoiłby oczy nękane widziadłami. Zamiast straszliwych modłów konających, które są modłami rozpaczy, odmówiłby pacierz własny, modlitwę szczytu życia, gdzie tkwiłyby zebrane niby anioły pokoju, myśli najwyrazistsze i najjaśniejsze całej jego egzystencji. Czymże jest w gruncie rzeczy modlitwa, prawdziwa i dostojna, jak nie wysiłkiem najgorętszym i bezinteresownym uchwycenia tego, co nieznane? [3].

41 Ale sama wiedza to nie wszystko. Liczy się jeszcze postawa życiowa i działanie. Chico Xavier, wybitne medium brazylijskie, otrzymał kiedyś przekaz następującej treści: Jeśli Chrześcijańska muzyka już brzmi w Twoich uszach, zaakceptuj jej prawdę bez wahania. Nie czekaj na ciernie konieczności. W czasie sztormu trudniejsze będzie wyobrażenie sobie przystani. Większość naszych braci na Ziemi podąża w stronę Boga pod presją wielkiego bólu, dlatego nie czekaj na cieniste powrozy, kiedy możesz spokojnie podążać czystą drogą miłości [4]. Życzę Wam wytrwałości w poznawaniu nieznanego : )

42 zobacz również: -do-dobr-ziemskich/ [1] Są to: Księga Duchów, Księga mediów, Ewangelia według spirytyzmu, Niebo i piekło według spirytyzmu; Geneza [2] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [3] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [4] Ch. Xavier, Our Daily Bread W obliczu śmierci Dziś, 3 października 2013 roku, mija 209 rocznica urodzin kodyfikatora spirytyzmu Allana Kardeca. Kardec był jednym z pierwszych uczonych, który podjął próbę określenia praw, jakie rządzą zaświatami. W pięciu podstawowych pracach[1] wyłożył system filozoficzny, który dał ukojenie milionom ludzi na świecie i pozwolił uchylić rąbka tajemnicy na temat tego, co czeka nas po drugiej stronie. Otworzyło to drogę do konsolidacji nowego ruchu społecznego i zainicjowało tysiące eksperymentów, w wyniku których powstały niezliczone książki i

43 artykuły dające wyobrażenie o naszej pośmiertnej egzystencji. A jednak jest bardzo wielu ludzi, których nie interesuje zagadnienie życia po śmierci. Unikają go za wszelką cenę i silnie trzymają się doczesności. Starają się nie myśleć o tym, co stanie się w chwili, gdy odejdą już z tego świata. Niestety taka postawa przysparza wiele problemów, ponieważ ucieczka od tematu śmierci w codzienność daje jedynie złudne poczucie stabilizacji i tak naprawdę nie pozwala w spokoju przejść przez życie. W życie każdego z nas wpisana jest różnorodność problemów, trudnych sytuacji, zadań do wykonania, prozaicznych obowiązków. Każdego dnia coś zajmuje naszą uwagę, jakiś problem wymaga rozwiązania; bywa że pewien kłopot zajmuje nasze myśli, nie pozwalając skupić się na innych rzeczach. Trzeba odwieźć dzieci do szkoły, wypełnić swoje obowiązki w pracy, opłacić rachunki, zrobić zakupy, zdać egzaminy na uczelni, spłacić ratę kredytu, zapisać się do lekarza. Czasami praktyczna strona egzystencji zajmuje umysł do tego stopnia, że trudno znaleźć miejsce na rozważenie sensu tego wszystkiego. Oczywiście nie polecam, by uciekać od zadań, jakie stawia przed nami życie. Byłoby to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Trzeba raczej ten praktycyzm życiowy uzupełnić o coś większego, głębszego. Nie można przecież dopuścić do sytuacji, kiedy stajemy wobec sytuacji skrajnych zupełnie nieprzygotowani. A często dzieje się tak, kiedy przychodzi śmierć kogoś bliskiego, gdy sami zapadamy na ciężką chorobę, albo tracimy środki do życia wówczas otwiera się przed nami zupełnie nowa, ponura rzeczywistość. Stajemy

44 nagle wobec pustej otchłani, przerażeni, skonfrontowani z nieznanym. A zawsze lękamy się tego, co nieznane. Niegodnym chrześcijanina (dodajmy: człowieka) powiada gdzieś Bossuet, wielki poeta grobu jest zajmować się śmiercią i buntować przeciw niej dopiero w chwili, gdy ona poń przybywa. Zbawienną byłoby rzeczą, by każdy z nas wyrobił sobie wyobrażenie o niej w blasku słońca, w całej sile rozumu i by nauczył się trzymać tej idei. Rzekłby wówczas śmierci: Nie wiem czym jesteś, gdyż w przeciwnym razie zapanowałbym nad tobą, ale w czasie kiedy oczy moje patrzyły bystrzej niż dziś, zrozumiałem to, czym nie jesteś, a tego dość, byś ty mną nie zawładnęła [2] Różne są ścieżki, które możemy wybrać. Spirytyzm jest jedną z nich i mimo różnych wątpliwości mogę zapewnić, że daje nam pewne pojęcie na temat istoty życia i sensu śmierci. Dlatego warto zadać sobie trud, aby filozofię spirytystyczną poznawać. Do przytoczonego wyżej cytatu Maurice Maeterlinck belgijski dramaturg, laureat literackiej nagrody Nobla i pasjonat spirytyzmu dodaje: Człowiek miałby wyryty w pamięci obraz jasny, którego by nie przysłoniła trwoga chwil ostatnich i który ukoiłby oczy nękane widziadłami. Zamiast straszliwych modłów konających, które są modłami rozpaczy, odmówiłby pacierz własny, modlitwę szczytu życia, gdzie tkwiłyby zebrane niby anioły pokoju, myśli najwyrazistsze i najjaśniejsze całej jego egzystencji. Czymże jest w gruncie rzeczy modlitwa, prawdziwa i dostojna, jak nie wysiłkiem najgorętszym

45 i bezinteresownym uchwycenia tego, co nieznane? [3]. Ale sama wiedza to nie wszystko. Liczy się jeszcze postawa życiowa i działanie. Chico Xavier, wybitne medium brazylijskie, otrzymał kiedyś przekaz następującej treści: Jeśli Chrześcijańska muzyka już brzmi w Twoich uszach, zaakceptuj jej prawdę bez wahania. Nie czekaj na ciernie konieczności. W czasie sztormu trudniejsze będzie wyobrażenie sobie przystani. Większość naszych braci na Ziemi podąża w stronę Boga pod presją wielkiego bólu, dlatego nie czekaj na cieniste powrozy, kiedy możesz spokojnie podążać czystą drogą miłości [4]. Życzę Wam wytrwałości w poznawaniu nieznanego : )

46 zobacz również: -do-dobr-ziemskich/ [1] Są to: Księga Duchów, Księga mediów, Ewangelia według spirytyzmu, Niebo i piekło według spirytyzmu; Geneza [2] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [3] M. Maeterlinck, Śmierć, Warszawa 1993 [4] Ch. Xavier, Our Daily Bread Pismo bezpośrednie psychografia i Może ono mieć miejsce przy pełnym świetle. Medium pozostaje w swoim normalnym stanie, może swobodnie się poruszać do tego stopnia, że wydaje się nie odgrywać żadnej roli w tym zjawisku. Na kartkach papieru, które umieszczane są w pudełkach, czy zamkniętych na klucz szufladach, a także między dwoma deszczułkami, które związuje się i pieczętuje, odnajdujemy po zakończeniu doświadczenia tekst podpisany imionami zmarłych. Baron Guldenstubbé zwrócił uwagę opinii publicznej na te zjawiska w swojej książce: Rzeczywiste istnienie Duchów a

47 zjawisko pisma bezpośredniego. Samemu będąc medium, otrzymał liczne pisemne przekazy. Jego najważniejsze doświadczenia miały miejsce w Luwrze, w muzeum w Wersalu, w bazylice SaintDenis, opactwie westimnsterskim czy w British Museum. Oto jak przebiegały prowadzone przez niego doświadczenia: baron umieszczał kartki w schowkach, nie wkładał tam jednocześnie ani ołówka, ani innego przedmiotu służącego do pisania. Odchodził od tego miejsca na kilka kroków, nie tracąc z oczu ani na chwilę przedmiotu badań. Następnie wracał po papier, na którym znajdował mające głęboki sens przekazy. W ten sposób otrzymał ponad dwieście komunikatów przekazywanych w dwudziestu różnych językach. Wydaje się, że w tych przypadkach pismo wynika z jakiejś aktywności chemicznej. W innych jeszcze przypadkach uczestnicy mogą dostrzegać unoszący się ołówek, tak jakby trzymała go niewidzialna ręka, który stawia znaki na kartkach. Seanse te odbywają się w ciemności, gdyż zbyt jasne światło, czy zbytnie skupienie wzroku świadków na miejscu, gdzie odbywa się doświadczenie, mogą zparaliżować siłę psychiczną i stać się przeszkodą dla tych manifestacji. W spirytualizmem, William swojej Crookes książce: Badania nad cytuje wiele tego typu przypadków: Siedziałem obok medium, panny Fox, a jedynymi osobami, które oprócz nas uczestniczyły w eksperymencie, była moja żona i jej kuzynka. Trzymałem obie ręce medium, podczas gdy ona opierała obie stopy na moich. Położyliśmy wcześniej kartkę papieru na stole przed nami; w dłoni, która pozostawała wolna, trzymałem ołówek. Z salonowego sufitu zsunęła się wówczas powoli jasna ręka i po tym, jak pobalansowała przez chwilę w powietrzu obok mnie, wzięłą ołówek z mojej dłoni, napisała coś szybko na kartce, po czym odrzuciła przyrząd do pisania i uniosła się nad naszymi głowami ginąc w ciemności. Na kongresie spirytystycznym w 1900r. doktor Dusart cytuje następujący przypadek: 4 marca 1898 r. medium Maria D otoczona przez pięć osób wskazuje na puste krzesło, na którym, jak mówi, siedzi Duch Agnès, jej kuzynki zmarłej kilka lat

48 temu, i pisze coś na kawałkach papieru mających formę serca. Chwilę później uczestnicy widzą, jak jakaś dłoń kładzie na stole pięć papierowych serc, na których napisane są krótkie modlitwy. Pan i pani N, rodzice Agnès, rozpoznają pismo córki i zaczynają płakać.

49 Niektóre przypadki pisma bezpośredniego pojawiają się przy pomocy deszczułek. Mają one tą zaletę, że można je śledzić przy zapalonym świetle i poddać tym samym szczegółowej kontroli. Rzeczywiście, gdy przyłożymy

50 do siebie deszczułki, wewnątrz utworzą one zaciemnioną przestrzeń, coś na kształt ciemni znanej forografom, przez co nadają się doskonale do tego, by działały w nich fluidy. Deszczułki są nowe, umyte tak, by zapewnić, że nie znajduje się na nich żadna substancja, która mogłaby wprowadzić uczestników w błąd. Odpowiednio się je również zaznacza. Są mocno ze sobą powiązane, często też zapieczętowane. W takich właśnie warunkach pojawiają się między tymi deszczułkami przekazy. Często dłonie badaczy cały czas ich pilnują, a ani medium, ani żaden z asystentów ich nie dotyka. Gdy pozostawimy między nimi kawałek ołówka, słychać przez cały czas trwania zjawiska, odgłos pisania. W książce Psychografia Stainton Moses opisał i udokumentował zjawisko pisma otrzymanego na deszczułkach. Cytuje on tam liczne przypadki, które samemu miał okazję obserwować w ciągu dziesięciu lat badań. Przewodniczący Towarzystwa Psychologicznego Wielkiej Brytani, Sergeant Cox twierdzi, że otrzymał kilka przekazów na deszczułkach za pośrednictwem medium Slade a. Oto fragment jego obserwacji: Slade trzymał dłonie na stole, a ja mogłem obserwować całej jego ciało od stóp do głów. Wziął deszczułkę, którą wcześniej dokładnie obejrzałem, by upewnić się, że nie ma na niej żadnego śladu pisma, i przyłożył ją do spodu blatu stołu. Natychmiast usłyszałem dźwięk, jak gdyby ktoś pisał na tej deszczułce. Kilka szybkich uderzeń dało nam znać, że zakończono proces pisania. Odwróciliśmy więc deszczułkę i odczytaliśmy na niej następujący przekaz napisany bardzo wyraźnie: Drogi Sergeancie, bada Pan temat, który zasługuje na Pańską uwagę; człowiek, który zaczyna wierzyć w tę prawdę, staje się lepszy w większości przypadków. Taki jest nasz cel, gdy powracamy na Ziemię. Pcha nas tu pragnienie uczynienia ludzi mądrzejszymi i czystszymi. Niekiedy litery, które pojawiają się na deszczułce są tak

51 małe, że można je odczytać jedynie przy pomocy lupy. Niektóre przekazy otrzymano w różnych językach: w starożytnej, czy nowożytnej grece, po hiszpańsku, portugalsku, rosyjsku, szwedzku, holendersku, niemiecku, arabsku i chińsku. Jako że media nie znały tych języków, nie można podejrzewać, że chodzi o nawet najmniejsze oszustwo z ich strony. M. Owen, redaktor Golden Gate, otrzymał 24 grudnia 1892 r. przy pomocy medium Evans najdłuszy przekaz na deszczułkach. Rozciągał się on na czternastu podwójnych deszczułkach, związanych i zapieczętowanych, które w ciągu kwadransa pokryte zostały tekstem składającym się z tysiąca słów. We Francji, w 1886 r., doktor Paul Gibier, który badał szczegółowo to zjawisko, otrzymał w ciągu trzydziestu trzech seansów z pomocą medium Slade a przekazy w wielu językach, w większości nieznanych medium, zapisane na połączonych ze sobą deszczułach. Reprodukcje fotograficzne tych przekazów można znaleźć w dziele doktora Gibier: Spirytyzm czy zachodni Fakiryzm. Jedną z najbardziej powszechnych zdolności medialnych jest psychografia. Po etapie komunikacji za pośrednictwem uderzeń, następnie deseczki do pisania, czy tabliczki oui-jà, media, pod wpływem z zewnątrz, zaczęli otrzymywać przekazy z zaświatów za pośrednictwem ołówka. Ten rodzaj pracy medialnej napotyka pewne trudności, gdyż zjawisko pisma automatycznego nie zawsze jest zjawiskiem spirytystycznym. Można znaleźć w nim autosugestię medium, tak samo jak przypadki telepatii, czy przekazywania myśli na odległość. Jednakże, gdy przekazy wyrażają zupełnie nieoczekiwane myśli, które są niezgodne z opiniami uczestników, albo też napisane są w językach zupełnie nieznanych medium, nie można mieć

52 wątpliwości, że chodzi o wpływ świata duchowego. William Crookes wyraził się na ten temat w sposób bardzo precyzyjny: Inteligencja, która kieruje tymi zjawiskami, często stoi na zupełnie innym poziomie niż inteligencja medium i często stoi w sprzeczności z jego pragnieniami. Gdy często z determinacją ktoś zapragnął uczynić coś, co ciężko określić jako rzecz rozsądną, widziałem wielokrotnie jak ta osoba otrzymywała przekaz zachęcający ją do tego, by ponownie przemyślała sprawę. Inteligencja ta ma czasem takie cechy, że mamy pewność, iż nie może pochodzić od nikogo z uczestników zjawiska. Zacytujmy więc kilka przykładów, gdy pod wpływem ukrytej siły, niektóre osoby zaczynają pisać, chociażby casus Hudsona Tuttle a z Cleveland w stanie Ohio, który w wieku 18 lat, będąc zwykłym, niewykształconym wiejskim chłopcem napisał w ciągu jednej nocy, pod wpływem Duchów, godną podziwu książkę: Arkana Natury. Zawarte w niej informacje wykraczały poza ówczesną wiedzę naukową. Nie miał on do swojej dyspozycji ani książek, ani biblioteki, gdyż jego rodzice mieszkali w leśnej głuszy i zajmowali się rolnictwem. Dzieło to opublikowane zostało w 1860 r. i zawierało załącznik, który wyjaśniał jego pochodzenie. Miało w sumie trzy wydania w Ameryce. Pastor anglikański Stainton Moses, przesiąknięty dogmatami teologii protestanckiej, stał się również doskonałym medium piszącym. W swoim dziele: Nauki spirytualistyczne, opisuje stan ducha, w którym otrzymywał komunikaty z zaświatów. Idee, dla niego zupełnie nowe, zawarte w tych przekazach, budziły początkowo w nim niechęć. Dopiero po długich wewnętrznych walkach przyjął je jako takie, które w dużo lepszy sposób wyrażają sprawiedliwość i dobroć Boga. Zawsze starał się zapewnić to, by jego własne myśli nie wpłynęły w żaden sposób na rozważany temat do tego stopnia, że brał się za czytanie greckich dzieł, gdy jego ręka odczuwała impuls z zaświató. Między nim i jego nauczycielami duchowymi istniały takie różnice, jeśli chodzi o punkt widzenia, że nie można zupełnie

53 przypisać tych przekazów rozdwojeniu jaźni medium.oto jeden z przypadków, który znaleźć można w jego książce: 29 marca 1894 r. w moim zeszycie zapisany został przekaz. Chwiejne i rozmazane pismo nie było mi zupełnie znane. Wyglądało na to, że było dziełem starszej osoby u kresu swych sił. Podpis był dla mnie tajemnicą do czasu, gdy udało się go wreszcie odcyfrować. Przekaz pochodził od starszej pani, o której nigdy nie słyszałem; zmarła w wieku 90 lat w domu nieznacznie oddalonym od miejsca, w którym spotykała się nasza grupa. Nazwa rezydencji, w której minęły pierwsze lata jej życia, jej wiek, data śmierci zostały podane z całkowitą dokładnością. Duch opuścił Ziemię kilka miesięcy wcześniej. Gdy przebudził się w świecie duchów, skierował swe kroki do dawnego domu, następnie do miejsca naszych spotkań, które znajdowało się w jego sąsiedztwie. W 1901 r. Biuletyn Towarzystwa Studiów Psychicznych z Nancy publikuje artykłu dotyczący zjawisk psychografii otrzymanych w czasie seansów spirytystycznych. Oto jego fragmenty: Pismo nieustannie zmieniało się i zależało od Ducha, który dyktował. Każdy zapis można było łatwo zidentyfikować. Już czytając pierwsze słowa, wiedzieliśmy, z kim mamy do czynienia. Jedynie ktoś o niesłychanym talencie do fałszerstwa byłby w stanie stosować tak zróżnicowane charaktery pisma. Medium P nie zdawał sobie zupełnie sprawy z tego, co pisze. Gdy jego dłoń stawiała kolejne znaki, jego wzrok skupiał się, ale nigdy nie kierował się na kartkę. Medium nigdy jednak nie zasypiał. Pewnego dnia nowa postać, która przedstawiła się imieniem Alphantis, pojawiła się na naszym spotkaniu. Twierdziła, że żyła w VII wieku w Armenii, gdzie sprawowała funkcję najwyższego kapłana. Podejrzewaliśmy, że jest to mistyfikacja i od razu przekazaliśmy tej postaci nasze podejrzenia. Niech poda swoje imię zapisane alfabetem ormiańskim. Natychmiast pismo zmieniło się. Zaczęły się pojawiać nieznane nam litery, następnie całe zdania zapisane tymże pismem. Na samym końcu otrzymaliśmy tłumaczenie. Nikt z nas nie znał ormiańskiego i

54 nie mógł zweryfikować prawdziwości tego, co podyktował Duch. Wpadłem więc na pomysł, by poprosić Ducha o zapisanie alfabetu ormiańskiego, byśmy mieli w ten sposób jakąś kontrolę. Duch podyktował więc kolejne litery alfabetu. Porównując je z zapisanymi wcześniej zdaniami i z samym imieniem Alphantis, dostrzegliśmy pełną zgodność. Alphantis przekazał nam liczne szczegóły dotyczące historii i geografii dawnej Armenii, których prawdziwości nie byliśmy w stanie potwierdzić. Medium także nie wiedział nic na ten temat. Badacze nie byli w stanie odnaleźć żadnego zapisu w języku ormiańskim z VII wieku, odnaleźli jedynie zdania zapisane we współczesnej wersji tego języka. Mimo że między obydwie wersje bardzo się różnią, tak jak różni się współczesny francuski od tego, którego używano w VII wieku, Duch był w stanie pokazany mu tekst przetłumaczyć, a pewien bułgarski student, który znał trochę ormiański, potwierdził, że przekład jest właściwy. Przejdźmy teraz do nieco bliższych nam czasów. Od 1942 roku brazylijskie medium psychograficzne Chico Xavier spisał poprzez psychografię ponad 400 utworów, z których niektóre powstały przy współpracy innego medium mieszkającego 200 kilometrów dalej. Jeden pisał parzyste rozdziały, drugi nieparzyste. Dopiero gdy połączono obydwa teksty, dzieło było pełne. Badanie tych zjawisk pokazuje, że media piszące można podzielić na trzy kategorie, zależnie od natury zdolności, które osoby te przejawiają. Mamy więc: 1 Media w pełni automatyczne. Te nie mają świadomości tego, co piszą; ich ramię jest pod całkowitym wpływem z zaświatów;