Komantarzbiblijny.pl. Komentarze. Księga Kapłańska

Transkrypt

1 Komantarzbiblijny.pl Komentarze Księga Kapłańska Październik

2 Spis treści Kpł. 8:

3 Komentarz Biblijny do Kpł. 8:1-36 "Potem Pan powiedział do Mojżesza: Weź Aarona i jego synów, szaty, oliwę do namaszczania, cielca na ofiarę przebłagalną, dwa barany i kosz chlebów przaśnych. Następnie zgromadź całą społeczność przed wejściem do Namiotu Spotkania. Mojżesz uczynił tak, jak mu Pan rozkazał..." (BT) Streszczenie komentarza: niniejszy komentarz do Kpł. 8:1-36 omawia pozafiguralne znaczenie uroczystości wprowadzenia kapłanów na urząd jako wskazujące na poświęcenie kapłanów pod Nowym Przymierzem. Antytypiczne znaczenie ceremonii wprowadzenie kapłanów na urząd pod Zakonem jest wyraźnie zaznaczone w Nowym Testamencie. Przede wszystkim apostoł Paweł czyni ogólną uwagę, że "Prawo zawiera cień mających nadejść dóbr", wskazując, że ustawy i ceremonie Zakonu były obrazem rzeczy większych pod Nowym Przymierzem (Hbr. 10:1 NW). Ponadto, w Hbr. 10:19-22 apostoł odnosi się bezpośrednio do pozafiguralnego znaczenia ceremonii opisanej w Kpł. 8:1-36, co jest ostatecznym potwierdzeniem jej większego wypełnienia. Kapłaństwo z wyboru Bożego Ceremonia inicjacji kapłańskiej pod Starym Przymierzem odpowiada temu, co dzieje się podczas inicjacji kapłańskiej pod Nowym Przymierzem. Kapłanami Nowego Testamentu są natomiast wszyscy, którzy są poświęceni w Ciało Chrystusowe i stają się współkapłanami z Jezusem Chrystusem (Kol. 1:24-29; 1 Pt. 2:9; Obj. 5:9,10). A więc poszczególne elementy typu wskazują na konkretne elementy antytypu, czyli poświęcenia (zobacz komentarz Biblijny do Rzym. 6:3-5). Poświęcenie kapłanów pod Starym Przymierzem obrazuje poświęcenie przez Boga wybranych pod Nowym Przymierzem. Kapłanem nie zostawał każdy, kto się zgłosił lub tego chciał. Bóg wskazał wyraźnie, że służba kapłańska należeć będzie do Aarona i jego synów (Wj. 28:1), którzy pochodzili z pokolenia Lewiego (Wj. 6:16-20). W antytypie wskazuje to na fakt, że służba kapłanów Nowego Przymierza pochodzi z wyboru Bożego. To sam Bóg wybiera kandydatów na kapłanów i ich poświęca przez ducha (1 Tes. 1:4,5; Tyt. 3:4-7). "A zatem nie zależy to od chcącego ani od biegnącego, lecz od Boga, który okazuje miłosierdzie" (Rzym. 9:6-16 NW). Przygotowanie: pokuta oraz usprawiedliwienie Trzeba również mieć na uwadze, gdzie przebiegała cała ceremonia. Służba kapłanów miała miejsce na dziedzińcu i w Świątnicy Namiotu Spotkania. Służbę w Świątnicy Najświętszej pełnił jedynie sam Arcykapłan, który miał prawo wstępu tylko raz w roku - podczas Dnia Przebłagania (Kpł. 16:2). Sama ceremonia wprowadzenia kapłanów na urząd odbywa się na Dziedzińcu, który reprezentuje stan usprawiedliwienia z wiary. W tym stanie będąc, kandydaci na kapłanów otrzymują szaty kapłańskie (Wj. 28:40, 29:8, 39:27; Kpł. 8:7-9,13). Zarówno arcykapłan, jak i pozostali z kapłanów, otrzymują m.in. lnianą tunikę, wskazującą na 3

4 sprawiedliwość - w przypadku naszego Pana sprawiedliwość rzeczywistą, w przypadku poświęcanych sprawiedliwość z wiary (por. Hi. 29:14; Ps. 132:9,16; Iz. 61:10; Za. 3:4; Obj. 19:8). Warunkiem otrzymania szaty usprawiedliwienia jest jednak przebywanie na dziedzińcu wiary, ponieważ "kto przystępuje do Boga, musi wierzyć, że on istnieje i że nagradza tych, którzy go pilnie szukają" (Hbr. 11:6 NW). Zanim jednak kandydaci na kapłanów otrzymają szaty, muszą najpierw potwierdzić swoją wiarę i obmyć się pokutą w umywalni (Kpł. 8:6; 1 Kor. 6:11). Tak jak literalne obmycie na dziedzińcu poprzedzało przybranie białej szaty i rozpoczęcie służby kapłańskiej, tak pokuta dokonana w stanie usprawiedliwienia jest niezbędnym elementem inicjacji kapłańskiej pod Nowym Przymierzem. Ofiara cielca Podczas ceremonii na ofiarę składane są trzy zwierzęta: cielec oraz dwa barany. Cielec składany jako "dar ofiarny za grzech" (Kpł. 8:14 NW) obrazuje ofiarę Jezusa Chrystusa złożoną "za grzechy nasze" - grzechy poświęconego Kościoła (1 Jn. 2:2). Położenie przez kapłanów rąk na głowie cielca obrazuje ich poleganie na tej ofierze i gotowość podążania w poświęceniu śladami Jezusa Chrystusa (Kpł. 8:14). Posmarowanie rogów ołtarza "żeby go uświęcić do dokonywania na nim przebłagania" wskazuje, że przelanie krwi przez naszego Pana było niezbędne, aby tę samą drogą poświęcenia na śmierć mógł podążyć jego Kościół (Kpł. 8:15 NW; Hbr. 10:19). Wylanie pozostałej krwi na ziemię u podnórza ołtarza wskazuje, że ta sama ofiara będzie miała zastosowanie także w czasie przyszłej restytucji i "czasów przywrócenia wszystkiego" (Dzieje 3:19-21), również w sensie zdjęcia przekleństwa z ziemi (Rdz. 3:17,18). Ofiarowanie części cielca odbywa się na ołtarzu, ale "jego skórę oraz jego mięso i gnój kazał [Mojżesz] spalić ogniem poza obozem" (Kpł. 8:17 NW). Wskazuje to na fakt, że także ofiara ciała naszego Pana miała się dokonać "za bramą" (Hbr. 13:12 NW). Jednocześnie w głębszym sensie oznacza to, że ofiara naszego Pana - a także ofiara jego współkapłanów - odbywa się poza ich niebiańską ojczyzną i musi być wykonana w warunkach tego świata i jego wrogości wobec spraw Bożych (Flp. 3:20; Hbr. 13:13,14). Ofiarowanie baranów Następnie Mojżesz przystępuje do ofiarowania dwóch baranów. Na głowach każdego z nich Aaron i jego synowie kładą ręce, pokazując w ten sposób, że to, co się stanie ze zwierzętami, będzie także w większym obrazie miało miejsce wobec nich samych (Kpł. 8:18,22). Pierwszy baran zostaje złożony w całości jako ofiara całopalna, podobnie jak ofiarowani są członkowie Ciała Chrystusowego (Kpł. 8:20,21). Poświęcenie bowiem oznacza oddanie wszystkiego Bogu i podporządkowanie Mu wszystkich swoich spraw (Łk. 14:26; 2 Kor. 5:14,15; Flp. 3:7,8). Kropienie krwią barana wokół ołtarza oznacza, że Kościół będzie mieć swój udział w stosowaniu ofiary Jezusa Chrystusa w celu uwolnienia ludzkości od skutków potępienia (Kpł. 8:19; Rzym. 8:19-22). Takie samo zastosowanie ma krew drugiego ofiarowanego barana. Mojżesz kropi nią ołtarz dookoła, a także smaruje nią płatek prawego ucha kapłanów, ich prawy kciuk oraz wielki palec prawej stopy (Kpł. 8:24). Smarowanie płatka ucha oznacza uzdolnienie kapłanów do rozumienia nauki Słowa Bożego (por. Mt. 13:14; Dzieje 28:26). Kciuk jest obrazem naszego wykonywania Słowa, "gdyż to Bóg ze względu na swe upodobanie działa w was, byście 4

5 i chcieli, i działali" (Flp. 2:13 NW). Poświęcenie nóg to polecenie głoszenia Ewangelii skierowane do naśladowców Chrystusa (Mt. 5:14-16; Rzym. 10:15; Ef. 6:15). Ofiara kołysana Część drugiego barana - jego tłuszcz i prawy udziec - przed spaleniem na ołtarzu posłuży jako ofiara kołysana (Kpł. 8:25-28). Na kawałkach tłuszczu i na udźcu Mojżesz położył także trzy placki - okrągły przaśny placek, placek z oliwą i podpłomyk - i wszystko to położył na rękach kapłanów, aby tym kołysali "jako ofiarą kołysaną przed Jehową" (Kpł. 8:27 NW). Kapłani nie mogli zaprzestać tej czynności do momentu, w którym Mojżesz przejął ofiarę z ich rąk i złożył na ołtarzu. Ofiara kołysana zdaje się przedstawiać ustawiczne trwanie w poświęceniu (Hbr. 10:14), ciągłe obracanie przed Panem naszymi talentami (Mt. 25:14-30) aż do momentu, w którym służba ta będzie przyjęta przez Boga z zadowoleniem jako dokonana w śmierci, "ofiara o kojącej woni" (Kpł. 8:28 NW). Obracanie przed Panem najlepszymi częściami barana obrazuje wykorzystywanie przez kapłanów w służbie dla Pana ich najlepszych zdolności, najcenniejszych zasobów. Trzy przaśne placki, które znalazły się na wierzchu ofiary spalanej na ołtarzu, zdają się wskazywać na fakt, że ostatecznie w naszej służbie "pozostaje wiara, nadzieja, miłość - te trzy" (1 Kor. 13:13 NW). Przaśność placków dodatkowo podkreśla, że w służbie kapłańskiej jesteśmy czyści, oddzieleni od grzechu i usprawiedliwieni przez wiarę. Placek z oliwą szczególnie wskazuje na miłość, która "została wlana w nasze serca za sprawą ducha, którego nam dano" (Rzym. 5:5 NW). Kropienie szat Szczególne znaczenie ma pokropienie szat Aarona i jego synów krwią z ołtarza oraz oliwą (Kpł. 8:30). Usprawiedliwienie zostało już zaznaczone w przypadku kandydatów na kapłanów poprzez ubranie ich w białe szaty. W ten sposób na drodze usprawiedliwienia poczytanego usprawiedliwieni są wszyscy, którzy znajdują się na dziedzińcu wiary (Rzym. 3:26, 4:1-8; Gal. 2:16). Kropienie szat wskazuje więc na przejście usprawiedliwienia ze stanu przypisania w stan ożywiony. Kropienie szat jednocześnie krwią i oliwą pokazuje, że rzeczywiste zastosowanie ofiary Chrystusa ma miejsce w poświęceniu - chrzcie duchem. Poświęcenie oznacza bowiem zanurzenie nas w śmierć z Jezusem Chrystusem, skutkiem czego dawny człowiek, który był obciążony potępieniem w Adamie umarł, przestał istnieć (Rzym. 6:7). Ale jednocześnie został wzbudzony do życia człowiek nowy poprzez zrodzenie z ducha świętego (zobacz komentarz Biblijny do Rzym. 6:3-5). W ten sposób żyjemy nadal, ale jako "żywi spośród [potępionych w Adamie] umarłych" (Rzym. 6:13 NW). Kropienie krwią oznacza więc poświęcenie nas na śmierć przy jednoczesnym zdjęciu z nas potępienia adamowego, kropienie oliwą to zanurzenie nas w duchu świętym i danie nam przez Boga nowego życia jako "nowe stworzenie" (2 Kor. 5:17). Straż i spożywanie ofiary Ostatnie czynności ceremonii wprowadzenia kapłanów na urząd zdają się podkreślać konieczność wytrwania w poświęceniu do samego końca. W przypadku spożywania ofiary zostało to zaznaczone faktem, że nic z niej nie mogło pozostać, a jeśli by pozostało, miało być spalone ogniem (Kpł. 8:32). Podobnie straż, którą mieli trzymać kapłani "u wejścia do 5

6 namiotu spotkania dniem i nocą przez siedem dni" wskazuje na potrzebę ciągłości w poświęceniu. Dobrowolne jego przerwanie przez poświęconych, kiedy już zostali pokropieni krwią i oliwą w usprawiedliwieniu ożywionym, może oznaczać jedynie śmierć. "... macie trzymać obowiązkową straż dla Jehowy, żebyście nie pomarli" (Kpł. 8:35 NW). W ten sposób ceremonia wprowadzenia kapłanów na urząd w jej różnych szczegółowych zarysach w niezwykle piękny i sugestywny sposób wskazuje na poświęcenie kapłanów pod Nowym Przymierzem. Wszyscy z powołanych, którzy wierzą, że należą do wybranych, że są poświęceni, powinni z tym opisem bardzo blisko się zapoznać, ponieważ uzyskanie dostępu do tej służby i ostatecznej nagrody z Chrystusem uwarunkowane jest wypełnieniem 'wszelkiej sprawiedliwości' (Mt. 3:15; Flp. 1:9-11). Nasze usługiwanie musi być pełnione w sposób "nieodchylający się", aby mogło być przyjęte przez Pana (Hbr. 10:23). I tak mu służmy, "bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znurzymy" (Gal. 6:9 NW). 6