Komantarzbiblijny.pl. Komentarze. 2 list apostoła Pawła do Koryntian

Transkrypt

1 Komantarzbiblijny.pl Komentarze 2 list apostoła Pawła do Koryntian Październik

2 Spis treści 2 Kor. 1:21, Kor. 5:

3 Komentarz Biblijny do 2 Kor. 1:21,22 "Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych." (BT) Streszczenie komentarza: Bóg utwierdza wybranych w Chrystusie poprzez udzielenie im nowego zrodzenia w chrzcie duchem. Stąd wymienione przez Pawła namaszczenie, zapieczętowanie i obdarowanie zadatkiem ducha wskazują na trzy aspekty tej jednej czynności. Udzielenie wybranym zadatku wskazuje na zrodzenie ich z ducha jako duchowych synów Bożych, 'nowych stworzeń'. Namaszczenie oznacza, że stając się synami, wybrani stają się także jednocześnie dziedzicami w Królestwie Bożym z nadzieją współpanowania z Jezusem Chrystusem. Zapieczętowanie jest symbolem usprawiedliwienia - zastosowania za wybranych ofiary Chrystusa w poświęceniu. Interpretacja 2 Kor. 1:21,22 wymaga przede wszystkim sięgnięcia do tekstu oryginalnego i ustalenia, w jakim stosunku do siebie nawzajem pozostają wymienione tam czynności. Przekład Biblii Tysiąclecia sugeruje bowiem, że mamy do czynienia z czterema niezależnymi elementami: Bóg nas utwierdza (umacnia), namaszcza, pieczętuje i udziela nam ducha. Tymczasem dosłowne tłumaczenie oryginału oddaje to nieco inaczej: "tym zaś umacniającym nas... pomazawszy nas [jest] Bóg... opieczętowawszy nas sobie... udzieliwszy ducha". Choć takie tłumaczenie jest mało składne, pokazuje jedną rzecz, a mianowicie zależność trzech ostatnich czynności od czynności pierwszej. Seria trzech imiesłowów przeszłych dokonanych wskazuje, co Bóg uczynił, aby nas utwierdzić. A więc Bóg jest "tym umacniającym nas" przez to, że nas namaścił, zapieczętował i dał nam zadatek. Utwierdzeni w Chrystusie Przede wszystkim apostoł Paweł pisze, że Bóg "umacnia nas wespół z wami w Chrystusie". Trzeba w tym miejscu pamiętać, że Chrystus to nie jest jednostka. Nasz Pan Jezus ma przydomek Chrystus, ale nie on jeden stanowi Biblijnego Chrystusa. Jest on Głową zromadzenia określanego w Nowym Testamencie jako Ciało Chrystusowe (Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 12:12,13,27; Ef. 2:11-22, 4:11-16; Kol. 1:26,27, 3:15). A więc "w Chrystusie" jesteśmy wówczas, kiedy jesteśmy członkami Ciała Chrystusowego, należymy do kolektywnego Chrystusa. Abyśmy jednak rzeczywiście należeli do Chrystusa, potrzebujemy być przez Boga 'utwierdzeni', co jednocześnie pośrednio sugeruje, że można też być w Chrystusie nieutwierdzonym. W jaki sposób? Zgromadzanie Ciała Chrystusowego jest pewnym procesem. Bardzo ważnym punktem tego procesu jest opisane w 2 Kor. 1:21,22 utwierdzenie w Chrystusie. Przedtem jednak Bóg wybiera właściwych kandydatów, "tak jak nas wybrał w jedności z nim [w Chrystusie] przed założeniem świata... Albowiem z góry nas wyznaczył do usynowienia poprzez Jezusa Chrystusa" (Ef. 1:3-6 NW; zobacz komentarz Biblijny do Rzym. 8:29,30 oraz Rzym. 9:6-16). Tak jak synem Bożym jest Jezus Chrystus, tak synami Bożymi uczynieni są wszyscy członkowie jego Ciała poprzez zrodzenie ich z ducha (Jn. 1:12,13; 1 Pt. 1:23). Zanim to się 3

4 jednak wydarzy, Bóg już wcześniej zdecydował, kto stanie się członkiem Chrystusa. 'Utwierdzenie' wybranych w Chrystusie oznacza więc ich rzeczywiste włączenie do Ciała Chrystusowego. Dotychczas byli w Chrystusie jedynie w sensie przeznaczenia ich przez Boga. Teraz, kiedy otrzymują od Boga "zadatek ducha", zostają nim namaszczeni i opięczętowani, ich przynależność do Ciała Chrystusowego zostaje w ten sposób 'utwierdzona', czy też potwierdzona, a oni sami stają się rzeczywiście duchowymi dziećmi Bożymi. Włączenie wybranych w Ciało Chrystusowe odbywa się poprzez chrzest duchem świętym, którego adekwatnym Biblijnym symbolem jest chrzest wodny. Zanurzenie w wodę obrazuje zanurzenie powołanego w duchu świętym, a jednocześnie jego poświęcenie - zanurzenie w śmierć z Jezusem Chrystusem. Kiedy już nasze ludzkie życie zostało pogrzebane, złożone w śmierci na ofiarę Bogu, następuje wynurzenie - powstanie poświęconych do nowego życia jako duchowe "nowe stworzenie" (zobacz komentarz Biblijny do Rzym. 6:3-5). "Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie [jest w nim 'utwierdzony'], jest nowym stworzeniem" (2 Kor. 5:17 BT). Zatem wszystkie charakterystyki opisane przez Pawła w 2 Kor. 1:21,22 - namaszczenie, zapieczętowanie i udzielenie zadatku ducha - to różne aspekty tej samej czynności, tj. chrztu duchem. Zadatek ducha Najwyraźniej do chrztu duchem nawiązuje ostatnia charakterystyka: "zadatek Ducha w sercach naszych". W codziennym użyciu ideą zadatku jest wpłacenie części sumy jako gwarancji, że reszta umówionej kwoty także zostanie wpłacona po zaistnieniu uzgodnionych warunków. Bardzo podobnie jest z zadatkiem ducha. Wybrani mają nadzieję zmartwychwstania do chwały i życia wiecznego w naturze Boskiej (1 Pt. 1:3,4). Na to doskonałe przyszłe życie składać sie będzie nie tylko chwalebne ciało, ale także umysł i serce podniesione do pełnej doskonałości i zgodności z Boskimi wymogami. Podczas chrztu duchem Bóg nie wypłaca nam jednak od razu pełnej sumy - w momencie poświęcenia nie otrzymujemy od razu ciała duchowego, które uzyskamy dopiero po zmartwychwstaniu (1 Kor. 15:42-44; Flp. 3:8-11). Także nasza osobowość nie staje się momentalnie doskonała - popełniamy grzechy także w stanie poświęcenia. To prawda, że nasza osobowość nie zmieni się natychmiast, ale musi się zmienić, abyśmy mogli mieć nadzieję na otrzymanie naszej nagrody. Mamy być doskonali, tak jak nasz Ojciec w niebie jest doskonały (Mt. 5:48). Aby to umożliwić, Bóg daje nam zadatek ducha w nasze serca, które są siedliskiem uczuć i woli. "... miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany... Albowiem miłość Chrystusowa przyciska nas... aby ci, którzy żyją, już więcej sobie nie żyli, ale temu, który za nich umarł i jest wzbudzony" (Rzym. 5:5; 2 Kor. 5:14,15 BG). W ten sposób, poprzez swego ducha, "Bóg jest, który sprawuje w was chcenie i skuteczne wykonanie według upodobania swego" (Flp. 2:12,13 BG). Zatem nasze uświęcenie na obraz Jezusa Chrystusa jest możliwe, ponieważ sam Bóg "przyciska nas" - dodaje nam sił i zachęty - abyśmy tę pracę z sukcesem podjęli i wykonali (Rzym. 8:29). Pieczętowanie wybranych Chrzest duchem oznacza także zapieczętowanie wybranych. Sens pieczętowania został najwyraźniej opisany w Rzym. 4:11, gdzie Paweł pisze o Abrahamie, że "otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia... I tak stał się ojcem wszystkich tych, którzy nie 4

5 mając obrzezania [nie będąc Żydami], wierzą..." (BT) Doświadczenia Abrahama są zatem typiczne względem wszystkich wierzących, poświęconych i niepoświęconych. Abraham w stanie przed obrzezaniem reprezentował tych wierzących, którzy są poza stanem antytypicznego obrzezania. I odpowiednio, Abraham w stanie obrzezania reprezentował wierzących, którzy otrzymali od Boga antytypiczną obrzezkę. W Flp. 3:3 oraz Kol. 2:11,12 apostoł Paweł wyjaśnia, że antytypem obrzezania danego Abrahamowi jest poświęcenie mające miejsce w chrzcie duchem. Paweł szerzej objaśnia w Rzym. 4:11, że obrzezanie/poświęcenie jest 'pieczęcią usprawiedliwienia'. Co wspólnego ma poświęcenie z usprawiedliwieniem, jeśli Biblia zapewnia, że usprawiedliwienie jest z wiary (Rzym. 3:26)? Dopóki jesteśmy w stanie niepoświęconym, nasze usprawiedliwienie ma tę samą postać, co w przypadku Abrahama i innych starożytnych godnych, tzn. postać przypisania sprawiedliwości, a nie jej rzeczywistego zapewnienia (Rzym. 4:6,22). W momencie poświęcenia ofiara Chrystusa zostaje za nas zastosowana w sposób rzeczywisty, nie przypisany, co oznacza dla poświęconych zdjęcie z nich wyroku śmierci, który mieli w Adamie. Ich obciążone grzechem i słabością człowieczeństwo zostaje złożone na ofiarę, a oni sami sami zostają stworzeni jako "żywi spośród umarłych", jako wolne od potępienia 'nowe stworzenia' (Rzym. 6:7,13, por. Hbr. 10:10). Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku naszego Pana. Nie musiał on otrzymać pieczęci usprawiedliwienia w sensie zdjęcia potępienia, ponieważ on sam mu nie podlegał, był bez grzechu (2 Kor. 5:21; Hbr. 4:15, 7:26). Niemniej na nim także Bóg położył swą pieczęć, "pieczęć uznania" (Jn. 6:27 NW). Kiedy wybrał się nad Jordan, Bóg zesłał nań swego ducha, a z nieba doszedł głos "To jest mój Syn umiłowany, którego darzę uznaniem" (Mt. 3:13-17 NW). To był ten moment, w którym nasz Pan został poświęcony i jednocześnie zapieczętowany przez Boga - ogłoszony sprawiedliwym (1 Tm. 3:16). Zatem pieczętowanie odnosi się do dwóch aspektów chrztu duchem: 1) poświęcenia oraz 2) usprawiedliwienia (w przypadku członków Ciała Chrystusowego) lub ogłoszenia sprawiedliwym (w przypadku Jezusa, Głowy Ciała). Namaszczenie duchem Namaszczenie jest ostatnim dotąd nieomówionym aspektem chrztu duchem. Sens namaszczenia duchem został przez Boga ukryty w typach Starego Testamentu: namaszczeniu do służby kapłańskiej i namaszczeniu na króla. Każdy kandydat na króla Izraela, zanim objął swój urząd, musiał zostać namaszczony, 'napełniony mocą' (1 Sm. 16:12,13; 1 Kr. 1:34, 19:16). Podobnie kapłani, zanim rozpoczęli sprawowanie obowiązków kapłańskich, musieli przejść ceremonię wprowadzenia na urząd, której elementem było namaszczenie olejkiem zmieszanym z krwią (Wj. 28:41, 29:21, 30:30, 40:13-15; Kpł. 8:30). Obydwa rodzaje namaszczenia były typem namaszczenia wybranych w chrzcie duchem. Ci, którzy są w ten sposób włączani w Ciało Chrystusowe, stają się jednocześnie "królewskim kapłaństwem" (1 Pt. 2:9). Obj. 5:9,10 mówi o nich, iż są "Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią" (NW; por. Obj. 20:4-6). Poświęceni przez Boga zwycięzcy tego powołania, którzy dopełnią z sukcesem swego ofiarowania, będą w przyszłym Królestwie występować w podwójnej roli: kapłanów, stosujących wartość ofiary Chrystusa w podnoszeniu upadłej ludzkości, oraz władców, sprawujących pieczę nad całym procesem restytucji (Dzieje 3:21; zobacz komentarz Biblijny do Rzym. 8:19-22). O ile więc chrzest w aspekcie udzielenia zadatku ducha poświęconym wskazuje na zrodzenie ich jako 5

6 duchowych synów Bożych, namaszczenie jednocześnie wskazuje na ich przyszłe stanowisko w Królestwie. "Jeżeli więc jesteśmy dziećmi [zrodzonymi z ducha synami], to i dziedzicami [przyszłymi władcami Królestwa Bożego]" (Rzym. 8:17 NW). Bycie dziedzicem nie oznacza jednak automatycznego objęcia dziedzictwa. Chociaż namaszczenie kapłańskie jest tożsame z namaszczeniem królewskim, objęcie odnośnych funkcji przez poświęconych jest rozłożone w czasie. Kapłanami stajemy się w momencie poświęcenia i jesteśmy nimi w czasie naszej ziemskiej służby, składając przyjemne Bogu ofiary (Rzym. 12:1; zobacz komentarz Biblijny do Hbr. 9:23). Królestwo obejmiemy jednak dopiero w czasie naszego zmartwychwstania i inauguracji Królestwa Bożego, kiedy to zasiądziemy na tronie z naszym Panem (Dn. 7:13,14,27; Obj. 20:4). Niewykluczone, że niektórzy ze zboru w Koryncie doszli jednak do wniosku, że skoro zostali już namaszczeni i są kapłanami, to stali się także i królami. Apostoł Paweł jednak stanowczo taki pogląd zganił, wskazując, że zanim przyjdzie czas chwały z Chrystusem, najpierw musi przyjść czas hańby i cierpienia (1 Kor. 4:8-13). --- Zatem opis z 2 Kor. 1:21,22, choć wielowątkowy, dotyczy tak na prawdę konkretnej sytuacji, w której Bóg 'umacnia' nas w Chrystusie - włącza nas w Ciało Chrystusowe, udzielając nam chrztu duchem świętym. Chociaż chrzest jest jeden i duch jest jeden, konsekwencji dla wybranych jest kilka, i przede wszystkim o tych konsekwencjach mówi 2 Kor. 1:21,22: 1. Pieczętowanie dotyczy poświęcenia wybranych w śmierć Chrystusa, złożenia na ofiarę ich człowieczeństwa, co jest równoznaczne z rzeczywistym zastosowaniem wobec nich Okupu w usprawiedliwieniu (zdjęciem potępienia w Adamie); 2. Zadatek ducha to "nowe stworzenie", którym stajemy się przy poświęceniu; 3. Namaszczenie oznacza jednoczesne uczynienie poświęconych antytypicznymi kapłanami, a w przyszłości także królami w Królestwie Boga i Jego syna. 6

7 Komentarz Biblijny do 2 Kor. 5:17 "Jeżeli więc ktoś jest w jedności z Chrystusem, to jest nowym stworzeniem; dawne rzeczy przeminęły, oto zaczęły istnieć nowe." (NW) Streszczenie komentarza: określenie "nowe stworzenie" dotyczy sytuacji, w której Bóg poświęca wybranych, udzielając im jednocześnie nowego zrodzenia w duchu świętym. Zostajemy więc niejako stworzeni od nowa, chociaż z pozoru zewnętrznego nic się nie zmieniło. Nasze ciała są jednak od tego momentu jedynie naszym okryciem zewnętrznym, które musi być ofiarowane, a my oczekujemy zmartwychwstania do chwały, do nieśmiertelności w Boskiej naturze, jako członkowie Ciała Chrystusowego. "Nowe stworzenie" jest stanem wybranych Bożych w warunkach poświęcenia, a duch Boży w nowym zrodzeniu jest nam dany jako moc Boża, która ma nam umożliwić rozwinięcie w sobie 'umysłu chrystusowego', charakteru na obraz naszego Pana. Temat związany z nowym stworzeniem należy do podstawowych nauk Biblijnych. Choć samo określenie "nowe stworzenie" pojawia się w Nowym Testamencie dwukrotnie, w 2 Kor. 5:17 oraz Gal. 6:15, nauczanie związane z zapoczątkowaniem i rozwojem nowego stworzenia znajdziemy w każdej księdze Nowego Testamentu. Nowym stworzeniem są wszyscy, którzy należą do Kościoła Bożego, w związku z tym właściwa ocena tego, czym jest nowe stworzenie, w jaki sposób zostaje zapoczątkowane, w jaki sposób się rozwija i jak rozpoznać, że się samemu nim jest, jest niezbędna wszystkim, którzy nawrócili się do Pana. Niniejszy komentarz przedstawia kilka myśli związanych z zapoczątkowaniem nowego stworzenia, a także podejmuje próbę określenia, czym jest nowe stworzenie, a czego nie należy pod tym pojęciem rozumieć. Zapoczątkowanie nowego stworzenia Apostoł Paweł mówi w 2 Kor. 5:17, że nowym stworzeniem jest każdy, kto "jest w jedności z Chrystusem" (NW). W jaki sposób wchodzimy w tę relację? W Rzym. 8:29,30 apostoł Paweł opisuje procedurę powołania do Ciała Chrystusowego (Kol. 3:15). Dowiadujemy się tam, że Bóg najpierw przegląda, a następnie przeznacza rozpoznanych przez siebie, "by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi" (BT). To jest najkrótszy opis celu, który mają osiągnąć przeznaczeni (wybrani) - mają stać się braćmi Jezusa Chrystusa, co będzie obejmowało posiadanie zarówno duchowej natury, jak i duchowego charakteru na wzór ich Pana. Wszystkie kolejne kroki, które Bóg podejmuje w związku z przeznaczeniem, mają na celu osiągnięcie tego zamierzonego rezultatu. Kolejnymi wymienionymi przez Pawła etapami są powołanie oraz usprawiedliwienie. Wybrani do uczestnictwa w Ciele Chrystusowym zostają przez Boga powołani wiarą (por. Hbr. 11:8), która prowadzi ich do pokuty i nawrócenia (Dzieje 26:18-20; 2 Kor. 5:14,15). Doświadczenie pokuty i nawrócenia jest jednocześnie doświadczeniem chrztu duchem, o którym pisze apostoł Paweł w Rzym. 6:3-5 - "Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego 7

8 śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca" (BT). Nawracający się do Chrystusa przyjmują chrzest wodny jako symbol chrztu duchem, którego w ten sposób doświadczyli. Chrzest duchem jest tym właściwym momentem, w którym zostaje zapoczątkowane nowe stworzenie. Podobnie jak chrzest wodny, chrzest duchem także ma fazę zanurzenia i fazę wynurzenia. Zanurzenie jest naszym pogrzebaniem w śmierć z Jezusem Chrystusem - przez pokutę uśmiercamy człowieka, jakim dotąd byliśmy. Paweł dopowiada jednak, że "zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie". Tym nowym życiem jest nowe stworzenie, którym stajemy się przez nawrócenie. Tak jak podczas chrztu wodnego po zanurzeniu następuje wynurzenie, podobnie w chrzcie duchem następuje zanurzenie nas w śmierć z Chrystusem po to, aby mogło nastąpić wynurzenie - podniesie nas do nowego życia, zrodzenie z ducha świętego. Czym jest nowe stworzenie? Podstawowym tematem związanym z nowym stworzeniem jest oczywiście sama definicja. Czym jest nowe stworzenie, czego konkretnie Bóg udziela nam w swoim duchu? Z pewnością nie chodzi o nowe duchowe ciało. Widzimy naocznie, że członkowie Kościoła nie przestają być ludźmi. Nadal pozostają w ciałach fizycznych, choć już tylko jako w 'tymczasowych namiotach'. Dopiero kiedy one się rozpadną, "będziemy mieć budowlę od Boga, dom nie rękami uczyniony, wieczny - w niebiosach" (2 Kor. 5:1-5; por. 1 Jn. 3:2). Dla wybranych jest obietnica otrzymania nowych, duchowych ciał w Boskiej naturze, ale najpierw musimy do końca ofiarować nasze ciała ziemskie (Rzym. 12:1; 1 Kor. 15:35,36,42-44; Flp. 3:11; 1 Pt. 1:3,4). Nowym stworzeniem jest nasza nowa, duchowa osobowość, 'człowiek nowy, stworzony według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości' (Ef. 4:24 BT). Nie chodzi jednak o to, że Bóg daje nam nową osobowość na starcie. Bóg nie daje nam doskonałego charakteru, bowiem jego wypracowanie jest celem wybranych. Mamy bowiem 'zrzucić starą osobowość razem z jej praktykami i przyodziać się w nową osobowość' (Kol. 3:9,10). To przyoblekanie jest oczywiście pewnym procesem, a jednocześnie zadaniem dla powołanych (2 Kor. 4:16). Bóg daje nam swego ducha nie w sensie charakteru, ale w sensie swojej mocy, która pozwoli nam ten charakter rozwinąć. Cały proces ma swój początek w naszym sercu, które jest symbolicznym siedliskiem uczuć i woli. Przy chrzcie Bóg "położył na nas swą pieczęć [w poświęceniu] i dał w nasze serca ducha - zadatek tego, co ma przyjść" (2 Kor. 1:22). W Rzym. 5:5 i 2 Kor. 5:14,15 apostoł Paweł informuje, że w ten sposób Bóg wlewa w nasze serca swoją miłość agape, która "przymusza nas" - prowadzi nas do całkowitego poświęcenia. Mamy więc przede wszystkim od Boga wolę działania, dzięki której możemy rezygnować z grzechu i kształtować swój charakter w wydawaniu owoców ducha (Rzym. 6:6,12,13; Gal. 5:22,23; Flp. 1:9-11, 2:13). Na to działanie ducha Bożego w nas wskazują także m.in. Ef. 4:23 i 2 Tm. 1:7, gdzie przeczytamy o 'duchu myśli waszej' oraz 'duchu mocy, miłości i przywodzenia do rozsądku' (GP). Apostoł Jan z kolei mówi, że "Syn Boga... dał nam myślenie" (1 Jn. 5:20 GP). A więc duch Boży w poświęceniu kieruje nami, naszymi myślami, naszą wolą, i przemienia je coraz bardziej na kształt charakteru naszego Pana. 8

9 Duch Boży w nowym zrodzeniu to wszystko, czego nam potrzeba, aby się w pełni uświęcić i dokończyć z powodzeniem nasze ofiarowanie. To nasz pełen zestaw narzędzi do budowy naszego duchowego domostwa. Ale mamy też od Boga pełen projekt i instrukcję, jak ten proces budowy prowadzić, w postaci Jego Słowa, mamy nawet założony fundament w postaci naszego Pana Jezusa. Jak będziemy dalej budować i z jakich materiałów, zależy już od nas (1 Kor. 3:10-15). Nowe stworzenie z dwóch punktów widzenia Jeśli umownie "rozbić" człowieka na dwa elementy składowe - ciało i rozum - nowe stworzenie dotyczy przede wszystkim składnika rozumowego. Zgodnie z cytowanym już Rzym. 5:5, miłość Boża (miłość poświęcająca, agape) zostaje wlana w nasze serca, czyli tę część naszego umysłu, która tradycyjnie jest siedliskiem woli i uczuć. Wyraźnie więc widać, że w tym procesie stwarzania nowe serce dane jest wybranym przez ducha już teraz - w czasie naszej ziemskiej egzystencji (Jer. 31:33; Ez. 11:19,20). Ale nowe duchowe ciała otrzymają dopiero w zmartwychwstaniu, po zrzuceniu ciał fizycznych. Ta dwoistość jest wyraźnie odzwierciedlona w symbolice Biblijnej opisującej nowe stworzenie (wybranych w czasie ich ziemskiej służby) raz jako dzieci, a innym razem jako nienarodzone jeszcze płody. Mówiąc o wybranych w sensie woli, umysłu, uczuć - a taka perspektywa dominuje w Nowym Testamencie - Biblia określa ich mianem dzieci, jakbyśmy się faktycznie już narodzili, stali się duchowymi synami Bożymi. Tak właśnie jest. Wlewając ducha w nasze serca, Bóg stworzył je od nowa. Dał nam, zgodnie z proroctwem Ezechiela, nowe mięsiste serca zamiast serc kamiennych. W tym sensie jesteśmy już narodzonymi dziećmi, o czym czytamy w szeregu miejsc Pisma świętego. Kiedy Bóg udziela nam ducha, stajemy się symbolicznymi niemowlętami. I "... jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu" (1 Pt. 2:2 BT). Aby nasze charaktery mogły się rozwinąć w "umysł Chrystusowy" (1 Kor. 2:16), potrzebujemy mleka z Pisma świętego - znajomości bardziej podstawowych nauk. Ale na mleku daleko się nie zajedzie. Jeszcze przed ukończeniem pierwszego roku życia dziecku zaczyna się wprowadać pokarmy inne niż jedynie mleko matki. W związku z tym apostoł Paweł pisze do Hebrajczyków: "Gdy bowiem ze względu na czas powinniście być nauczycielami, sami potrzebujecie kogoś, kto by was pouczył o pierwszych prawdach słów Bożych, i mleka wam potrzeba, a nie stałego pokarmu. Każdy, który pije [tylko] mleko, nieświadom jest nauki sprawiedliwości ponieważ jest niemowlęciem. Przeciwnie, stały pokarm jest właściwy dla dorosłych, którzy przez ćwiczenie mają władze umysłu udoskonalone do rozróżniania dobra i zła" (Hbr. 5:12-14 BT). Jeśli więc mamy dojść "do męża dorosłego, do miary wzrostu właściwego pełni Chrystusowej", musimy uczyć się Słowa Bożego nie tylko w sprawach podstawowych, ale także w rozumieniu "głębokości Bożych" (Rzym. 11:33; Ef. 4:13 NW). O ile więc z perspektywy serca już staliśmy się dziećmi Bożymi, z perspektywy ciała jeszcze się nie narodziliśmy. Tak jak dziecko przez dziewięć miesięcy przebywa w łonie matki, zanim się faktycznie narodzi, podobnie my przebywamy w łonie naszego Ojca, zanim otrzymamy duchowe ciała i w pełni staniemy się "obywatelami niebios" (zobacz komentarz Biblijny do Flp. 3:20,21 oraz Jn. 1:18). 9

10 Konsekwencje nowego stworzenia Trzeba na koniec także powiedzieć o tym, jakie są konsekwencje nowego stworzenia. A są trzy podstawowe, o których będzie mowa w tym ostatnim śródtytule komentarza, a mianowicie: 1) zmiana stanowiska wybranych przed Bogiem, 2) usprawiedliwienie oraz 3) sąd. Odnośnie punktów 1) oraz 2), warto przeczytać Ef. 2:1-6, gdzie apostoł Paweł obszernie mówi o tym, co się zmieniło, kiedy Bóg udzielił nam swojego ducha. W wersetach 1-3 czytamy o tym, w jakim stanie byliśmy bez Boga, "umarłymi na skutek waszych występków i grzechów [pod wyrokiem śmierci], w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu Władcy mocarstwa powietrza [byliśmy pod wpływem przeciwnika Bożego], to jest ducha, który działa teraz w synach buntu" (BT). Bóg jednak "ożywił nas wespół z Chrystusem [zdjął z nas wyrok śmierci wynikający z nieposłuszeństwa Adama; Rzym. 5:12], i to wtedy, gdy byliśmy martwi w wykroczeniach - zostaliście wybawieni dzięki niezasłużonej życzliwości - i razem nas wskrzesił [zrodził nas jako nowe stworzenie, udzielając nam ducha], i posadził nas razem w miejscach niebiańskich w jedności z Chrystusem Jezusem" (NW). Bóg "posadził nas razem w miejscach niebiańskich". Choć jesteśmy nadal w ciałach fizycznych, faktycznie należymy już do rzeczywistości duchowej. O tym, jak dramatyczną zmianę niesie zrodzenie z ducha, pisze Paweł m.im. w badanym tekście: "Odtąd więc już nie znamy nikogo według ciała [choć nadal w tych ciałach jesteśmy]... dawne rzeczy przeminęły, oto zaczęły istnieć nowe" (2 Kor. 5:16,17 NW). "Ale wy przystąpiliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jerozolimy niebiańskiej, i do miriadów aniołów, w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru Pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach..." (Hbr. 12:22,23 NW). Choć nadal w ciele, Bóg widzi nas już jako istoty duchowe, stworzył nas jako istoty duchowe, zradzając nas ze swego ducha. Jesteśmy już nie obywatelami tego świata, ale 'obywatelami niebios' (Flp. 3:20). Z tym wiąże się także kwestia usprawiedliwienia. Udzielając nam swego ducha, Bóg stwarza nas od nowa jako istoty już niepodlegające potępieniu. Jesteśmy jako "żywi spośród umarłych" (Rzym. 6:13). "Bóg was... ożywił. Życzliwie przebaczył nam wszystkie nasze wykroczenia" (Kol. 2:13 NW). Jesteśmy więc usprawiedliwieni już nie tylko na sposób przypisany (usprawiedliwieniem z wiary), ale faktycznie Bóg usprawiedliwił nas, czyniąc z nas nowe stworzenia. Ale będąc w tym stanie, miejmy także świadomość, że "zostaliśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze" (Hbr. 10:10). Ofiara Chrystusa za nas została już skonsumowana. Dlatego też "jeśli otrzymawszy poznanie prawdy [w oświeceniu duchem], rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy" (Hbr. 10:26 BW). Jeśli mamy Bożego ducha, naszym celem jest zupełne uświęcenie, abyśmy w naszych charakterach byli w pełni na obraz naszego Mistrza (Ef. 2:10, 5:1; Flp. 1:9-11; 1 Tes. 4:3,7; Hbr. 12:1,2). W rzeczywistości wszystkie te czynniki składają się dla wybranych na warunki sądu - sądu nie w sensie jedynie wydania wyroku, ale przejścia pełnego procesu odnowienia ku sprawiedliwości. I rzeczywiście Biblia oświadcza, że obecnie jest "czas, by sąd się zaczął od domu Bożego [wybranych]" (1 Pt. 4:17 NW). Zostaliśmy przez Boga stworzeni od nowa (jako nowe stworzenie), mamy od Niego ducha, który budzi w nas wolę posłuszeństwa Bogu i pozwala 10

11 rozumieć Jego Słowo, zostaliśmy także usprawiedliwieni w Jezusie Chrystusie. Na tym pięknym obrazku jest tylko jedna rysa: ciągle w naszych charakterach nie jesteśmy doskonali. A nic niedoskonałego nie zachowa się przed Bogiem. Dlatego dopóki nasz Pan zakrywa nas przed Boską sprawiedliwością, my musimy dołożyć wysiłków, aby pozbyć się resztek grzechu z naszego serca i umysłu (zobacz komentarz Biblijny do Hbr. 7:25). "Macie zatem być doskonali, tak jak was Ojciec niebiański jest doskonały" (Mt. 5:48 NW). Tę doskonałość musimy osiągnąć w sobie, abyśmy także osiągnęli nagrodę zmartwychwstania do chwały. "A zatem nie ustawajmy w czynieniu tego, co szlachetne, bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znużymy" (Gal. 6:9 NW). 11