Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia COM(2012) 763 final 2012/0354 (NLE) Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług PL PL

2 UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU Podstawa i cele wniosku Artykuł 397 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 1 ( dyrektywa VAT ) stanowi, że stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada przyjmuje środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Na tej podstawie Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/ ( rozporządzenie wykonawcze w sprawie VAT ) zawierające zasady stosowania pewnych przepisów dyrektywy VAT oraz wyraźnie określające w formie przepisów prawa pewne wytyczne uzgodnione przez Komitet ds. VAT od 1977 r. Duże fragmenty rozporządzenia wykonawczego w sprawie VAT odnoszą się do zmiany przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług wprowadzonych w 2008 r. (w pakiecie VAT 3 ) Niektóre z tych zmian wymagają dalszych wyjaśnień, w szczególności te dotyczące usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych na rzecz osób niebędących podatnikami, które od 2015 r. podlegają opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym nabywca ma swoją siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Dostawcy takich usług będą musieli się zarejestrować i rozliczać się z VAT w danym państwie członkowskim. W odniesieniu do tych usługodawców, którzy nie mają siedziby w państwie członkowskim opodatkowania 4, przedsięwzięto już kroki mające na celu wdrożenie procedur szczególnych. W celu zagwarantowania, że przepisy dotyczące miejsce świadczenia tych usług są stosowane jednolicie konieczne jest wprowadzenie kolejnych środków. Konieczna jest zmiana rozporządzenia wykonawczego w sprawie VAT, tak aby określić zasady stosowania odpowiednich przepisów dyrektywy VAT. Środki te powinny jak najszybciej zostać przyjęte przez Radę, w każdym przypadku jeszcze przed końcem 2013 r., aby przedsiębiorstwa i państwa członkowskie miały możliwość przygotowania się do zmian. Niniejszy wniosek oraz zawarte w nim definicje nie przesądzają o wyniku trwających dyskusji na temat stosowania obniżonych stawek VAT na produkty i usługi internetowe Dz.U. L 347 z , s. 1. Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz.U. L 77 z , s. 1). Dyrektywa Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. U. L 44 z , s. 11). Rozporządzenie Rady (UE) nr 967/2012 z dnia 9 października 2012 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do procedur szczególnych dotyczących podatników niemających siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami (Dz.U. L 290 z , s. 1) oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 815/2012 z dnia 13 września 2012 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do procedur szczególnych dotyczących podatników niemających siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami (Dz.U. L 249 z , s. 3). PL 2 PL

3 Kontekst ogólny Usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne są co do zasady opodatkowane w miejscu siedziby nabywcy lub jego zwykłego pobytu 5. Jednak w przypadku gdy usługodawca posiada siedzibę na terytorium UE, a nabywca jest osobą niebędącą podatnikiem, dostawa jest obecnie opodatkowana w miejscu siedziby dostawcy. Od dnia 1 stycznia 2015 r. wszystkie usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne będą opodatkowane w miejscu, w którym znajduje się nabywca (chyba że zastosowanie mają przepisy dotyczące faktycznego użytkowania i wykorzystania tych usług), nawet jeżeli nabywca jest osobą niebędącą podatnikiem. W przypadku osób niebędących podatnikami, usługodawcy z UE i spoza UE będą musieli określić siedzibę nabywcy, jego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. W przypadku braku numeru identyfikacyjnego VAT (który zazwyczaj jest zarezerwowany dla podatników), który mógłby służyć jako wskazówka, usługodawca będzie musiał w pewnym stopniu polegać na informacjach otrzymanych od nabywcy. Aby zagwarantować pewność prawa i uniknąć podwójnego opodatkowania lub nieopodatkowania, usługodawcy muszą dysponować jasnymi i wiążącymi zasadami określającymi sposób pozyskiwania tych informacji. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami W celu ustalenia obszarów wymagających wprowadzenia środków wykonawczych, aby zagwarantować jednolite stosowanie przepisów dyrektywy VAT, podczas seminarium Fiscalis skonsultowano się z państwami członkowskimi i przedsiębiorstwami. Wymiana opinii miała również miejsce podczas posiedzenia grupy ekspertów składającej się z przedstawicieli państw członkowskich grupy roboczej nr 1 6, jak również podczas posiedzenia ad hoc z ekspertami, umożliwiającego poznanie opinii przedsiębiorstw. Gromadzenie i wykorzystanie zewnętrznej wiedzy specjalistycznej Nie zaistniała potrzeba skorzystania z pomocy ekspertów zewnętrznych. Ocena skutków Przedmiotowe środki mają czysto techniczny charakter i określają jedynie sposób stosowania przepisów uprzednio przyjętych przez Radę. Nie zaistniała więc potrzeba przeprowadzenia oceny skutków. 5 6 Określane również jako miejsce, w którym znajduje się nabywca. Porządek obrad, dokument roboczy oraz sprawozdanie ze spotkania są dostępne pod następującym adresem internetowym: PL 3 PL

4 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Zasada pomocniczości Zasada pomocniczości ma zastosowanie w takim stopniu, w jakim wniosek nie wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji UE. Cele wniosku nie mogą być osiągnięte w sposób zadowalający przez państwa członkowskie. Pomimo iż państwa członkowskie są odpowiedzialne za transpozycję prawa UE do prawa krajowego, konieczne jest, aby przepisy regulujące miejsce świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych były stosowane w jednolity sposób, w celu uniknięcia różnych sposobów ich stosowania, mogących prowadzić do podwójnego opodatkowania lub nieopodatkowania. Z uwagi na wyżej przedstawione powody wyłącznie działanie na poziomie UE może zapewnić równe traktowanie wszystkich przedsiębiorców i obywateli w Unii Europejskiej. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości. Zasada proporcjonalności Niniejsze zmiany są konieczne, aby dostosować rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 do odpowiednich przepisów dyrektywy VAT, które będą obowiązywać od dnia 1 stycznia 2015 r. Nowe przepisy odnoszą się do dyrektywy 2008/8/WE zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług, w szczególności jej art. 5. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą proporcjonalności. 4. INFORMACJE DODATKOWE Szczegółowe wyjaśnienie wniosku Proponowane środki wykonawcze odnoszą się do następującego rodzaju usług: usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne; usługi związane z nieruchomościami; rozprowadzanie biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne; Poniżej przedstawiono propozycje dotyczące poszczególnych kategorii usług. Usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne Od dnia 1 stycznia 2015 r. przedsiębiorstwa unijne (oraz te spoza UE) będą musiały ustalić miejsce, w którym znajduje się nabywca (w przypadku osób niebędących podatnikami), w celu zapewnienia właściwego opodatkowania tych usług. W celu zagwarantowania, że przejście na nowe przepisy na poziomie UE odbywa się w sprawny i skoordynowany sposób, Komisja proponuje wprowadzenie środków wspomagających wdrożenie nowych zasad. Propozycja ta opiera się na wyczerpujących i bezpośrednich konsultacjach z PL 4 PL

5 przedsiębiorstwami i państwami członkowskimi. Środki te nie zmienią przepisów dotyczących usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych ustanowionych dyrektywą VAT, lecz wyjaśniają, w jaki sposób przepisy te należy stosować w praktyce. Artykuły 6a i 6b, jak również zaproponowane zmiany art. 7 i załącznika II mają na celu wyjaśnienie charakteru usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych. Każdy z tych rodzajów usług powinien zostać zdefiniowany, tak aby określić zakres obowiązywania nowych przepisów. W celu przedstawienia usług, które są nimi objęte, i tych, które nie są nimi objęte, podano definicję usług nadawczych oraz przykłady takich usług. W celu zagwarantowania pewności prawa preferowano określenie usług w sposób pozytywny. Istniejący wykaz przykładów usług elektronicznych został dostosowany. Podobne wykazy przygotowano dla usług telekomunikacyjnych i nadawczych. Wykazy te nie są ani ostateczne, ani wyczerpujące. Artykuł 9a wyjaśnia sposób traktowania usług nadawczych i elektronicznych dostarczanych za pomocą sieci telekomunikacyjnych, za pomocą interfejsu lub portalu np. sklepu z aplikacjami należącego do pośrednika (lub osoby trzeciej uczestniczącej w dostawie). Domniemuje się, że dostarczając te usługi, pośrednik działa na rzecz usługodawcy, lecz w swoim własnym imieniu. O ile nie określono inaczej, uznaje się, że pośrednik otrzymał i dostarczył te usługi. W przypadku gdy odbiorcą jest osoba niebędąca podatnikiem, pośrednik musi rozliczyć VAT w państwie członkowskim nabywcy. Artykuł 13a określa, że podobnie jak podatnik, osoba prawna niebędącą podatnikiem ma siedzibę w miejscu, gdzie siedzibę ma jej przedsiębiorstwo lub gdzie osoba ta ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Artykuł 18 dotyczy statusu nabywcy. Pozwala on usługodawcy na traktowanie nabywcy, który nie poda swojego numeru identyfikacyjnego VAT, jak osoby niebędącej podatnikiem, jednak jedynie w przypadku gdy usługodawca nie posiada informacji temu zaprzeczających. W przypadku gdy miejsce opodatkowania uzależnione jest od tego, czy nabywca jest podatnikiem lub osobą niebędącą podatnikiem, poleganie jedynie na numerze identyfikacyjnym VAT niesie za sobą ryzyko błędnie przyporządkowanej dostawy, jeżeli nabywca, który jest podatnikiem, nie poda numeru identyfikacyjnego VAT. Ryzyko takie nie istnieje w przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, które zawsze są opodatkowane w miejscu, w którym znajduje się nabywca. Nowy ustęp 2 wyjaśnia, że w przypadku takich usług usługodawca może uznać każdego nabywcę, który nie poda numeru identyfikacyjnego VAT, za osobę niebędącą podatnikiem. Umożliwi to usługodawcy natychmiastowe i pewne ustalenie, czy płatność podatku VAT należy do jego obowiązku (jak w przypadku dostawy dla osoby niebędącej podatnikiem lub podatnika z tego samego państwa członkowskiego) czy też nabywca musi rozliczyć podatek (ponieważ dostawa dotyczy podatnika z innego państwa członkowskiego). Początkowa decyzja musi jednak być zweryfikowana i skorygowana, jeżeli nabywca następnie poda swój numer identyfikacyjny VAT. Artykuł 24 dotyczy sytuacji, w których nabywca ma siedzibę lub zwykłe miejsce pobytu w więcej niż jednym państwie. Celem tego artykułu jest uniknięcie konfliktów dotyczących jurysdykcji między państwami członkowskimi. Nowy ust. 3 wyjaśnia co należy wziąć pod uwagę, aby jak najlepiej ustalić, że miejsce opodatkowania odpowiada miejscu faktycznego wykorzystania usług. PL 5 PL

6 W podsekcji 3a określono niemożliwe do odrzucenia domniemania dotyczące przypadków, kiedy usługodawca nie może ustalić lub ma znaczne trudności z ustaleniem charakteru, w jakim działa usługobiorca, lub jego siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu. Artykuł 24a dotyczy przypadków, w których dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczy te usługi na rzecz usługobiorcy w określonych miejscach. W takich przypadkach jak korzystanie z budki telefonicznej czy wizyta w kafejce internetowej usługodawca albo w ogóle nie zna tożsamości usługobiorcy, albo ustalenie siedziby nabywcy może być dla niego praktycznie niemożliwe. Ponieważ do świadczenia tego typu usług niezbędna jest fizyczna obecność danej osoby, domniemuje się, że usługobiorca ma siedzibę w danym państwie. Artykuł 24b dotyczy przypadków, gdy świadczenie usług odbywa się za pomocą środków przechowywanych na karcie SIM. Ponieważ przy sprzedaży tego typu kart w zasadzie nie zbiera się danych osobowych, usługodawca, który niekoniecznie jest dostawcą karty, nie zna tożsamości usługobiorcy. Do ustalenia miejsca, w którym znajduje się nabywca, kluczowe jest państwo wydania karty SIM. Ponieważ korzystanie z usługi zazwyczaj ma miejsce w tym właśnie państwie, domniemuje się, że usługobiorca również ma siedzibę tym państwie. W podsekcji 3b określono możliwe do odrzucenia domniemania w przypadkach, kiedy ustalenie przez usługodawcę siedziby usługobiorcy, jego stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu jest trudne, ale nie jest niemożliwe. Domniemania te nie mają zastosowania w przypadkach, gdy usługodawca posiada informacje wskazujące na to, że nabywca ma siedzibę w innym miejscu. Artykuł 24c dotyczy przypadków, w których usługi są świadczone usługobiorcy za pomocą łącza stacjonarnego doprowadzonego do budynku mieszkalnego. Ponieważ jest to również miejsce korzystania z usługi, domniemuje się, że usługobiorca ma siedzibę w tym miejscu. Artykuł 24d dotyczy przypadków, kiedy usługobiorca korzysta z usług dzięki karcie SIM opłacanej w ramach abonamentu. Podobnie jak w przypadku środków przedpłaconych, domniemuje się, że usługobiorca ma siedzibę w państwie, w którym wydana została karta SIM. Ponieważ w przypadku gdy usługa jest świadczona za pomocą karty SIM z opłacanym abonamentem usługodawca zna tożsamość usługobiorcy, w takich sytuacjach należy umożliwić obalenie takiego domniemania. Artykuł 24e określa, że w przypadku gdy usługobiorcy do otrzymywania usługi potrzebne jest specjalne urządzenie lub karta, domniemuje się, że ma on siedzibę w miejscu zainstalowania urządzenia lub w miejscu, do którego przesłano kartę, z której korzysta. Domniemanie to nie ma zastosowania w przypadkach gdy urządzenie sprzedawane jest bez instalacji lub gdy kartę sprzedano, ale nie wysłano jej do usługobiorcy. Artykuł 24f dotyczy wszystkich innych przypadków, kiedy domniemuje się, iż nabywca ma siedzibę w miejscu ustalonym przez usługodawcę na podstawie wystarczających dowodów. Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada innych dowodów temu zaprzeczającym. Podsekcja 3c poświęcona jest dowodom służącym do ustalenia miejsca, w którym znajduje się nabywca. PL 6 PL

7 Artykuł 24g zawiera wykaz informacji, które usługodawca może wykorzystać jako dowody przy ustalaniu miejsca siedziby usługobiorcy, który nie jest podatnikiem. Ponieważ usługobiorca nie posiada numeru identyfikacji VAT, którym można byłoby się kierować, usługodawca musi wiedzieć, na jakich innych informacjach może polegać. Wykaz nie jest wyczerpujący, ale zawiera najbardziej odpowiednie informacje, które można wykorzystać jako dowód. Aby dowody były uznane za stosowne, muszą one być wystarczające do określenia z odpowiednią pewnością miejsca siedziby usługobiorcy, a udowodnienie tego nie może pociągać za sobą zbyt dużych nakładów. Można to najlepiej osiągnąć dzięki określeniu jednolitego zakresu dowodów. Nie należy polegać na pojedynczych dowodach, ponieważ prowadzi to do zbyt dużego zakresu uznaniowości. Dlatego też wymagane są dwa odrębne dowody. Usługi związane z nieruchomościami Artykuł 47 dyrektywy VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość. Proponowane środki mają za zadanie wyjaśnienie zakresu tego przepisu w oparciu o wytyczne uzgodnione przez Komitet ds. VAT. Artykuł 13b zawiera definicję nieruchomości. Pojęcie nieruchomości jest pojęciem wspólnym i niezależnym od prawa krajowego. Aby ułatwić właściwe stosowanie przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług konieczne jest zdefiniowanie tego pojęcia. Definicja ta jest w znacznym stopniu oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W art. 31a precyzuje się, że aby usługi były związane z nieruchomościami, powiązanie to musi być wystarczająco bezpośrednie (ust. 1). Obejmuje to usługi wywodzące się z nieruchomości, jeżeli nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym i niezbędnym do świadczenia usług, np. wydawanie zezwoleń połowowych; lub usługi świadczone czy skierowane w odniesieniu do nieruchomości, które mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości, np. usługi świadczone przez architektów lub pośredników w obrocie nieruchomościami. W ust. 2 podano przykłady usług związanych z nieruchomościami, a w ust. 3 przykłady usług, które nie są z nimi powiązane. Artykuł 31b stanowi, że wynajmowanie nabywcy sprzętu, z personelem obsługującym lub bez, w celu przeprowadzania prac w obrębie nieruchomości uznaje się za usługę związaną z nieruchomościami, jeżeli usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace. W przypadku gdy sprzęt pozostawiony jest do dyspozycji nabywcy wraz z odpowiednim personelem obsługującym, domniemuje się, że usługodawca ponosi taką odpowiedzialność. W takim przypadku usługa musi zostać opodatkowana w państwie, w którym znajduje się nieruchomość. W artykule 31c wyjaśnia się, że usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne świadczone nabywcom przez hotele lub podobnych usługodawców w powiązaniu z zakwaterowaniem są do celów podatku VAT traktowane w ten sam sposób jak świadczenie samych usług zakwaterowania. W zależności od sposobu, w jaki regulowana jest płatność za te usługi, są one albo częścią usług zakwaterowania (w przypadku cen łącznych), albo są traktowane jako usługi dodatkowe w stosunku do usług zakwaterowania. PL 7 PL

8 Rozprowadzanie biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne Wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne podlega nadal opodatkowaniu w miejscu, gdzie impreza ta ma miejsce. W przypadku gdy wstęp dotyczy podatnika, dostawa jest objęta artykułem 53 dyrektywy VAT. Artykuł 54 dyrektywy VAT obejmuje rozprowadzanie biletów wstępu na takie imprezy osobom niebędącym podatnikami. W artykule 33a potwierdza się, że opodatkowanie nie jest uzależnione od sposobu rozprowadzania biletów na tego typu imprezy. W każdych okolicznościach udostępniane bilety muszą być opodatkowane w miejscu, w którym ma miejsce impreza. Środki przejściowe Zgodnie z art. 63 dyrektywy VAT, zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług. Jeżeli dokonuje się wpłaty zaliczki zgodnie z art. 65 dyrektywy VAT lub jeżeli państwo członkowskie korzysta z odstępstwa zgodnie z art. 66 dyrektywy VAT, VAT może być wymagalny przed dostawą lub wkrótce po dostawie. W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych w okolicach dnia 1 stycznia 2015 r., tj. daty rozpoczęcia stosowania nowych przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, warunki dotyczące dostawy lub różnice w stosowaniu przepisów pomiędzy państwami członkowskimi mogą skutkować podwójnym opodatkowaniem lub nieopodatkowaniem. Aby tego uniknąć, w art. 2 wniosku wyjaśnia się, że bez względu na to, kiedy powstaje obowiązek podatkowy, decydującym momentem dla określenia miejsca świadczenia usługi jest data świadczenia usług lub, w przypadku gdy świadczenie usług jest w toku i wiążą się z wpłatą następujących po sobie zaliczek lub płatnością rat, data zakończenia świadczenia każdej usługi. Wyznaczają one moment powstania obowiązku podatkowego w jednym z państw członkowskich. Środki te są konieczne do zapewnienia sprawnego przejścia do stosowania przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2015 r. PL 8 PL

9 2012/0354 (NLE) Wniosek ROZPORZĄDZENIE RADY zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 7, w szczególności jej art. 397, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Dyrektywa 2006/112/WE, zmieniona dyrektywą 2008/8/WE 8, stanowi, że od dnia 1 stycznia 2015 r. wszystkie usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze oraz usługi elektroniczne świadczone osobie niebędącej podatnikiem są opodatkowane w państwie członkowskim, w którym usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, bez względu na miejsce, w którym znajduje się siedziba działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika świadczącego te usługi. Większość innych usług świadczonych osobom niebędącym podatnikami nadal jest opodatkowana w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma usługodawca. (2) W celu określenia, jakie usługi podlegają opodatkowaniu w państwie członkowskim usługobiorcy, konieczne jest zdefiniowanie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych. Pojęcie usług nadawczych powinno być wyjaśnione w szczególności w oparciu o definicje zawarte w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) 9. (3) W interesie jasności, transakcje uznane za usługi elektroniczne wymieniono w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011, jednak wykaz ten nie jest ostateczny ani wyczerpujący. Wykaz należy zaktualizować, a podobne wykazy należy sporządzić dla usług telekomunikacyjnych i nadawczych Dz.U. L 347 z , s. 1. Dz.U. L 44 z , s. 11. Dz.U. L 95 z , s. 1. PL 9 PL

10 (4) W przypadku gdy usługi nadawcze i elektroniczne nie są dostarczane usługobiorcy bezpośrednio, lecz za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych, interfejsu lub portalu należącego do innego podatnika, konieczne jest sprecyzowanie kto świadczy nabywcy usługę. (5) W celu zagwarantowania jednolitego stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, konieczne jest określenie miejsca, jakie uznaje się za siedzibę osoby niebędącej podatnikiem. (6) W celu ustalenia, kto zobowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT) z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, oraz biorąc pod uwagę, że miejsce opodatkowania nie zmienia się bez względu na to, czy nabywca jest podatnikiem czy osobą niebędącą podatnikiem, usługodawca powinien być w stanie określić status nabywcy wyłącznie na podstawie tego, czy nabywca poda swój indywidualny numer identyfikacyjny VAT. Status taki, zgodnie z ogólnymi przepisami, musi zostać zmieniony, jeżeli nabywca poda taką informację później. (7) Jeżeli osoba niebędąca podatnikiem ma siedziby w więcej niż jednym państwie lub ma stałe miejsce zamieszkania w innym państwie niż państwo, w którym ma zwykłe miejsce pobytu, nadaje się pierwszeństwo miejscu, które w najlepszy sposób zapewnia opodatkowanie w miejscu faktycznego wykorzystania usług. Aby uniknąć konfliktów dotyczących kompetencji państw członkowskich, należy określić miejsce faktycznego wykorzystania usług. (8) Należy ustanowić przepisy wyjaśniające opodatkowanie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych osobom niebędącym podatnikami, których siedziba lub miejsce stałego zamieszkania są praktycznie niemożliwe do ustalenia lub nie są możliwe do ustalenia z całkowitą pewnością. (9) Ponieważ opodatkowanie usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych osobie niebędącej podatnikiem jest uzależnione od siedziby nabywcy, miejsca jego stałego zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, konieczne jest wyjaśnienie, jakiego rodzaju dowody powinien zebrać usługodawca w celu ustalenia miejsca siedziby nabywcy. (10) W celu zapewnienia jednolitego traktowania świadczenia usług związanych z nieruchomościami należy zdefiniować pojęcie nieruchomości. Należy określić rodzaj związku z nieruchomościami i podać wykaz przykładowych transakcji uznanych za usługi związane z nieruchomościami, z zastrzeżeniem, że wykaz nie jest ostateczny i wyczerpujący. (11) Konieczne jest również wyjaśnienie opodatkowania usług polegających na wynajmowaniu nabywcy sprzętu służącego do przeprowadzania prac w obrębie nieruchomości. (12) Ze względów praktycznych należy wyjaśnić, że usługi telekomunikacyjne, nadawcze lub elektroniczne świadczone przez podatnika działającego we własnym imieniu i w powiązaniu ze świadczeniem usług zakwaterowania w branży hotelowej lub branżach spełniających podobne funkcje powinny być traktowane do celów VAT w taki sam sposób jak samo świadczenie usług zakwaterowania. Obie transakcje należy traktować jako jedną usługę w przypadku gdy ich cena jest ceną łączną. Usługi telekomunikacyjne, nadawcze i elektroniczne, które są opłacane oddzielnie przez PL 10 PL

11 nabywcę, należy traktować jako usługę dodatkową w stosunku do usługi zakwaterowania. (13) Zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE, wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne należy zawsze opodatkowywać w miejscu gdzie impreza ta ma faktycznie miejsce. Należy wyjaśnić, że zasada ta ma również zastosowanie w przypadkach, gdy bilety na takie imprezy nie są sprzedawane bezpośrednio przez organizatora, lecz są rozprowadzane przez pośredników. (14) Zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE, VAT może być wymagalny przed dostarczeniem towarów lub usług lub zaraz po ich dostarczeniu. W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych w okresie przejścia na stosowanie nowych przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, warunki dotyczące dostawy lub różnice w stosowaniu przepisów pomiędzy państwami członkowskimi mogą skutkować podwójnym opodatkowaniem lub nieopodatkowaniem. Aby tego uniknąć, konieczne jest ustanowienie przepisów przejściowych. (15) Do celów niniejszego rozporządzenia konieczne może być przyjęcie przez państwa członkowskie środków ustawodawczych ograniczających pewne prawa i obowiązki ustanowione w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych 10, w celu ochrony interesów wymienionych w art. 13 ust. 1 lit. e) tej dyrektywy w sytuacjach, w których takie środki są konieczne i proporcjonalne ze względu na ryzyko oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania w państwach członkowskich, oraz konieczność zagwarantowania właściwego pobierania VAT objętego niniejszym rozporządzeniem. (16) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011 wprowadza się następujące zmiany: 1) dodaje się art. 6a i 6b w brzmieniu: Artykuł 6a 1. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi: a) usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi; 10 Dz.U. L 281 z , s. 31. PL 11 PL

12 b) usługi telefoniczne świadczone przez internet, łącznie z usługami VoIP; c) poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń; d) usługi przywoływania; e) usługi audiotekst ; f) faks, telegraf i teleks; g) usługi centrum wsparcia telefonicznego, tj. usługi świadczenia użytkownikom pomocy w przypadku problemów z siecią radiową lub telewizyjną, internetową lub podobną siecią elektroniczną; h) dostęp do internetu i stron World Wide Web; i) prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku nabywcy; j) treści audio i audiowizualne przekazywane za pomocą sieci komunikacyjnych, które nie są udostępniane przez dostawcę usług medialnych i nie są objęte ich odpowiedzialnością redakcyjną; k) dalsza dostawa treści audio i audiowizualnych należących do dostawcy usług medialnych, lecz dostarczanych przez inny podmiot za pomocą sieci komunikacyjnych. 2. Usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług: a) usług świadczonych drogą elektroniczną; b) usług nadawczych; c) usług centrum wsparcia telefonicznego oprócz określonych w ust. 1 lit. g). Artykuł 6b 1. Usługi transmisji radiowej i telewizyjnej (dalej zwane usługami nadawczymi ) obejmują usługi zawierające treści audio i audiowizualne, takie jak programy dostarczane za pomocą sieci komunikacyjnych, udostępniane przez dostawcę usług medialnych i objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną, przeznaczone do powszechnego symultanicznego słuchania lub oglądania zgodnie z zaplanowanym programem. 2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności: a) programy radiowe i telewizyjne nadawane lub retransmitowane za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej; PL 12 PL

13 b) programy radiowe i telewizyjne rozpowszechniane za pośrednictwem internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), jeżeli są nadawane na żywo lub jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej. 3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do: a) usług telekomunikacyjnych; b) usług świadczonych drogą elektroniczną; c) usług dodatkowych takich jak podawanie informacji o wybranych programach na żądanie; d) przenoszenia praw do nadawania lub transmisji; e) dzierżawy sprzętu technicznego lub instalacji wykorzystywanych do nadawania. ; 2) w art. 7 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany: a) formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie: Ustęp 1 nie ma zastosowania do: ; b) lit. a) otrzymuje brzmienie: a) usług nadawczych; ; c) litera n) otrzymuje brzmienie: n) usług centrum wsparcia telefonicznego oprócz usług objętych art. 6a ust. 1 lit. g); ; d) skreśla się lit. q), r) i s); e) dodaje się lit. t) i u) w brzmieniu: t) rozprowadzania biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne za pomocą internetu; u) rezerwacji hotelu i podobnych rezerwacji za pośrednictwem internetu. ; 3) w rozdziale IV Transakcje podlegające opodatkowaniu dodaje się art. 9a w brzmieniu: Artykuł 9a W przypadku gdy usługodawca świadczy usługi nadawcze lub elektroniczne za pomocą sieci telekomunikacyjnych, interfejsu lub portalu, np. sklepu z aplikacjami, należących do pośrednika lub osoby trzeciej uczestniczącej w dostawie, domniemuje się na użytek stosowania art. 28 dyrektywy 2006/112/WE, że pośrednik lub osoba PL 13 PL

14 trzecia działa w imieniu własnym. lecz na rzecz usługodawcy. chyba że w stosunku do końcowego usługobiorcy podmiot świadczący usługę jest wyraźnie wskazany jako usługodawca. ; 4) w rozdziale V Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu sekcja 1 Pojęcia dodaje się art. 13a i 13b w brzmieniu: Artykuł 13a Miejscem siedziby osoby prawnej niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 56 ust. 2 akapit pierwszy, art. 58 i 59 dyrektywy 2006/112/WE, jest miejsce, gdzie ta osoba prawna niebędąca podatnikiem posiada siedzibę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 lub ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 niniejszego rozporządzenia. Artykuł 13b Na użytek stosowania dyrektywy 2006/112/WE za nieruchomość uznaje się: a) każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania; b) każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść; c) każdy element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy; d) każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji. ; 5) w art. 18 ust. 2 dodaje się drugi akapit w brzmieniu: Jednakże bez względu na informacje świadczące inaczej, dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych może uznać nabywcę mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty za osobę niebędącą podatnikiem, o ile nabywca ten nie podał usługodawcy swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT. ; 6) w art. 24 dodaje się ust. 3 w brzmieniu: 3. W celu ustalenia miejsca, które w najlepszy sposób zapewnia opodatkowanie w miejscu faktycznego wykorzystania usług w rozumieniu ust. 1 i 2, należy w szczególności wziąć pod uwagę następujące elementy: a) w przypadku wynajmu środka transportu, innego niż na krótki okres czasu, miejsce, w którym środek transportu jest oddany do dyspozycji nabywcy lub PL 14 PL

15 reprezentującej go osoby trzeciej, chyba że istnieją dowody na to, że środek transportu będzie wykorzystywany w innym miejscu; b) w przypadku usług innych niż wynajem środka transportu, miejsce siedziby działalności gospodarczej w przypadku osoby prawnej niebędącej podatnikiem lub stałe miejsce zamieszkania w przypadku osoby fizycznej, chyba że istnieją dowody na to, że usługa jest faktycznie wykorzystywana w miejscu zwykłego pobytu tej osoby. ; 7) w rozdziale V Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu sekcja 4 Miejsce świadczenia usług dodaje się podsekcje 3a, 3b i 3c w brzmieniu: PODSEKCJA 3A NIEMOŻLIWE DO ODRZUCENIA DOMNIEMANIA DOTYCZĄCE MIEJSCA, W KTÓRYM ZNAJDUJE SIĘ NABYWCA Artykuł 24a 1. W przypadku gdy dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczy te usługi w takich miejscach jak automat telefoniczny, budka telefoniczna, punkt bezprzewodowego dostępu do internetu (hot spot), kafejka internetowa, restauracja lub lobby w hotelu, w przypadku których do świadczenia usługi konieczna jest fizyczna obecność usługobiorcy, domniemuje się na użytek stosowania art. 44, 58 i 59a dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w tym miejscu oraz że w tym właśnie miejscu korzystał z usługi. Domniemania tego nie można odrzucić na podstawie jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego. 2. Jeżeli miejsce opisane w ust. 1 niniejszego artykułu znajduje się na pokładzie jednostki, pływającej, statku powietrznego lub pociągu przewożącego pasażerów na terytorium Wspólnoty zgodnie z art. 37 i 57 dyrektywy 2006/112/WE, za miejsce świadczenia usług uznaje się miejsce rozpoczęcia przewozu osób. Artykuł 24b W przypadku przedpłaconych środków przechowywanych na karcie SIM, wykorzystywanych przez nabywcę w ramach usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych, domniemuje się na użytek stosowania art. 44, 58 i 59a dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie numeru MCC (ang. Mobile Country Code), w którym ta karta została wydana, oraz że z usługi korzystano w tym państwie. Domniemania tego nie można obalić na podstawie jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego. PL 15 PL

16 PODSEKCJA 3B MOŻLIWE DO ODRZUCENIA DOMNIEMANIA DOTYCZĄCE MIEJSCA, W KTÓRYM ZNAJDUJE SIĘ NABYWCA Artykuł 24c W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych osobie niebędącej podatnikiem za pomocą łącza telefonii stacjonarnej łącza stacjonarnego, domniemuje się na użytek art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym zainstalowane jest łącze stacjonarne. Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada informacji wskazujących na to, iż nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w innym miejscu. Artykuł 24d W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych osobie niebędącej podatnikiem za pomocą sieci telefonii ruchomej, z opłatą pobieraną po świadczeniu usług, domniemuje się na użytek art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie ustalonym na podstawie numeru MCC państwa zgodnie z kartą SIM wykorzystywaną podczas korzystania z tych usług. Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada informacji wskazujących na to, iż nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w innym miejscu. Artykuł 24e W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych świadczonych osobie niebędącej podatnikiem i obejmujących przekazywanie sygnałów wymagających stosowania określonego urządzenia lub określonej karty, domniemuje się na użytek stosowania art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w miejscu, w którym zainstalowane jest to urządzenie, lub, jeżeli miejsce to nie jest znane, w miejscu, do którego została przesłana karta z zamiarem wykorzystywania jej w tym miejscu. Domniemanie to stosuje się, jeżeli usługodawca nie posiada informacji wskazujących na to, iż nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w innym miejscu. Artykuł 24f W przypadku świadczenia usług osobie niebędącej podatnikiem w okolicznościach innych niż te wymienione w art. 24a, 24b, 24c, 24d i 24e niniejszego rozporządzenia, domniemuje się na użytek stosowania art. 56 ust. 2 akapit pierwszy i art. 58 dyrektywy 2006/112/WE, że nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub PL 16 PL

17 zwykłe miejsce pobytu w miejscu ustalonym zgodnie z art. 24g niniejszego rozporządzenia. PODSEKCJA 3C DOWODY WYKORZYSTYWANE DO USTALENIA MIEJSCA, W KTÓRYM ZNAJDUJE SIĘ NABYWCA Artykuł 24g 1. Na użytek stosowania przepisów definiujących miejsce świadczenia usług ustanowionych art. 56 ust. 2 akapit pierwszy i art. 58 dyrektywy 2006/112/WE jako dowody służą: a) dane nabywcy, takie jak adres na fakturze wystawianej nabywcy; b) adres IP urządzenia używanego przez nabywcę lub inna metoda geolokalizacji; c) dane dotyczące rachunku bankowego, takie jak miejsce, w którym prowadzony jest rachunek bankowy wykorzystywany do dokonywania płatności, oraz adres na fakturze wystawianej nabywcy, przechowywany przez bank; d) kod MCC i międzynarodowy numer tożsamości telefonicznej abonenta mobilnego (IMSI) zapisane na karcie SIM, której używa nabywca; e) lokalizacja łącza stacjonarnego, za pomocą którego usługa jest świadczona nabywcy; f) w przypadku nabywcy, który sprzedaje towary za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej miejsce, gdzie rozpoczyna się transport lub wysyłka towarów sprzedanych przez tego nabywcę; g) w przypadku nabywcy, który kupuje towary za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej miejsce, gdzie kończy się transport lub przesyłka towarów zakupionych przez tego nabywcę; h) dane rejestracyjne środka transportu wynajętego przez nabywcę, jeżeli rejestracja tego środka transportu jest wymagana w miejscu jego użytkowania, jak również inne podobne informacje; i) inne dane istotne z handlowego punktu widzenia uzyskane przez dostawcę. 2. Do ustalenia miejsca, w którym nabywca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, wymagane są dwa odrębne dowody, które nie mogą być ze sobą sprzeczne. ; 8) w rozdziale V Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu sekcja 4 Miejsce świadczenia usług dodaje się podsekcję 6a w brzmieniu: PL 17 PL

18 PODSEKCJA 6A ŚWIADCZENIE USŁUG ZWIĄZANYCH Z NIERUCHOMOŚCIAMI Artykuł 31a 1. Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach: a) gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym do świadczenia usług; b) gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości. 2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności: a) opracowanie planów budynku lub jego części przeznaczonych na określony teren, bez względu na to, czy budynek został wzniesiony; b) świadczenie usług nadzoru budowlanego lub ochrony na miejscu; c) wznoszenie budynku na terenie oraz prace budowlane i rozbiórkę dotyczące budynku lub jego części; d) budowę stałych struktur na terenie, jak również prace budowlane i rozbiórkę dotyczące stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych itp.; e) prace terenowe, łącznie z usługami rolniczymi takimi jak orka, siew, nawadnianie i nawożenie; f) badanie i ocenę ryzyka dla nieruchomości i jej stanu; g) szacowanie wartości nieruchomości, łącznie z przypadkami, kiedy taka usługa jest wymagana na potrzeby ubezpieczenia, w celu ustalenia wartości nieruchomości jako zabezpieczenia kredytu lub w celu oceny ryzyka i strat w przypadku sporów; h) wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez nabywcę; i) świadczenie usług zakwaterowania w branży hotelowej lub w branżach spełniających podobną funkcję, takich jak obozy wakacyjne lub miejsca przygotowane do wykorzystywania jako kempingi, łącznie z prawem do PL 18 PL

19 przebywania w określonym miejscu na podstawie praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie i podobnych; j) przyznanie i przeniesienie praw innych niż objęte lit. h) oraz i) do wykorzystania nieruchomości w całości lub w części, łącznie z zezwolenie na korzystanie z części nieruchomości, np. udzielanie pozwoleń na połów lub polowanie, przyznawanie dostępu do poczekalni w portach lotniczych lub korzystanie z infrastruktury, za którą pobiera się opłaty, takiej jak most lub tunel; k) utrzymanie, remont i naprawę budynków lub ich części, łącznie z takimi pracami jak sprzątanie, układanie dachówki, tapetowanie lub układanie parkietu; l) utrzymanie, remont i naprawę stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych; m) instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu uznaje się za nieruchomość; n) utrzymanie i naprawę oraz kontrolę maszyn lub sprzętu, jak również nadzór nad maszynami lub sprzętem, jeżeli maszyny lub sprzęt uznaje się za nieruchomość; o) zarządzanie nieruchomościami inne niż zarządzanie portfelem inwestycji w nieruchomości objęte ust. 3 lit. h), obejmujące obsługę nieruchomości komercyjnej, przemysłowej lub mieszkalnej przez właściciela nieruchomości lub na jego rzecz; p) pośrednictwo w sprzedaży, dzierżawie i wynajmie nieruchomości oraz określonych udziałów w nieruchomościach lub prawach rzeczowych dotyczących tych nieruchomości traktowanych jako majątek rzeczowy, inne niż pośrednictwo objęte ust. 3 lit. d); q) usługi prawne związane z przekazaniem lub przeniesieniem tytułu do nieruchomości oraz niektórych udziałów w nieruchomościach lub prawach rzeczowych dotyczących tych nieruchomości traktowanych jako majątek rzeczowy, takie jak czynności notarialne lub sporządzanie umów kupna lub sprzedaży takich nieruchomości, nawet jeżeli transakcja, w wyniku której dochodzi do zmiany stanu prawnego nieruchomości, nie zostaje przeprowadzona; 3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do: a) opracowania planów budynku lub jego części, jeżeli nie są one przeznaczone na określony teren; b) przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli określona część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez nabywcę; c) świadczenia usług reklamowych, nawet jeżeli wiąże się to z wykorzystaniem nieruchomości; PL 19 PL

20 d) pośrednictwa w świadczeniu usług zakwaterowania hotelowego lub zakwaterowania w sektorach spełniających podobną funkcję, takich jak obozy wakacyjne lub miejsca przygotowane do wykorzystywania jako kempingi, jeżeli pośrednik działa w imieniu i na rzecz osoby trzeciej; e) usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych nieobjętych art. 31c; f) udostępniania miejsca na stoisko podczas targów lub wystaw, łącznie z innymi powiązanymi usługami umożliwiającymi wystawcy przedstawienie towarów, takimi jak projekt stoiska, transport i przechowywanie towarów, udostępnianie maszyn, okablowanie, ubezpieczenie i reklama; g) instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości; h) zarządzania portfelem inwestycji w nieruchomości; i) usług prawnych powiązanych z umowami, innych niż objęte ust. 2 lit. q), łącznie z doradztwem dotyczącym warunków umowy dotyczącej przeniesienia nieruchomości lub wykonania takiej umowy lub też udowodnienia istnienia takiej umowy, jeżeli takie usługi nie dotyczą przeniesienia tytułu do nieruchomości. Artykuł 31b Jeżeli sprzęt jest pozostawiony do dyspozycji nabywcy w celu przeprowadzenia prac dotyczących nieruchomości, transakcja ta jest świadczeniem usług związanych z nieruchomościami jedynie wtedy, gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace. Domniemuje się, że usługodawca, który dostarcza nabywcy sprzęt wraz z odpowiednim personelem obsługującym w celu przeprowadzenia prac, bierze odpowiedzialność za wykonanie tych prac. Domniemanie to można odrzucić na podstawie jakichkolwiek przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego, pozwalających na ustalenie odpowiedzialności za wykonanie prac. Artykuł 31c Świadczenie przez podatnika działającego we własnym imieniu usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych łącznie ze świadczeniem usług zakwaterowania w sektorze hotelowym lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak obozy wakacyjne lub miejsca przygotowane do wykorzystywania jako kempingi, uznaje się za element jednej usługi zakwaterowania lub jako usługi dodatkowe w stosunku do usług zakwaterowania, zależnie od tego, czy są płatne łącznie z zakwaterowaniem czy też oddzielnie. ; 9) w rozdziale 5 Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu sekcja 4 Miejsce świadczenia usług (Artykuły dyrektywy 2006/112/WE) podsekcja 7 Świadczenie PL 20 PL

21 usług w ramach działalności kulturalnej, artystycznej, sportowej, naukowej, edukacyjnej, rozrywkowej lub podobnej dodaje się art. 33a w brzmieniu: Artykuł 33a Dostawa biletów wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne przez pośrednika działającego we własnym imieniu, ale na rzecz organizatora lub przez podatnika innego niż organizator, działającego we własnym imieniu, jest objęta przepisami art. 53 i art. 54 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. ; 10) w załączniku I pkt 4 Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE dodaje się lit. f) i g) w brzmieniu: f) odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej, internetu lub podobnej sieci elektronicznej, tj. słuchanie lub oglądanie programów w momencie wybranym przez użytkownika, na jego indywidualne życzenie, na podstawie katalogu programów wybranych przez dostawcę usług medialnych, np. telewizja lub wideo na życzenie; g) odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że programy są nadawane jednocześnie za pomocą tradycyjnych sieci radiowych lub telewizyjnych.. Artykuł 2 W przypadku usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych świadczonych przez usługodawcę mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty osobie niebędącej podatnikiem, która ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terenie Wspólnoty, stosuje się co następuje: a) jeżeli usługi są dostarczone lub dostawa usług jest zakończona przed dniem 1 stycznia 2015 r., miejscem dostawy jest miejsce, w którym siedzibę ma usługodawca, zgodnie z art. 45 dyrektywy 2006/112/WE, bez względu na to, kiedy VAT staje się wymagalny; b) jeżeli usługi są dostarczone lub dostawa usług jest zakończona w dniu 1 stycznia 2015 r. lub po tej dacie, miejsce dostawy jest uzależnione od miejsca siedziby nabywcy, jego stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, nawet jeżeli VAT staje się wymagalny przed tym terminem. Artykuł 3 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2015 r. PL 21 PL

22 Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia [ ] r. W imieniu Rady Przewodniczący PL 22 PL