Ocena dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego dr Angeli Bajorek

Transkrypt

1 Dr hab. Krystyna Koziołek Katedra Dydaktyki Języka i Literatury Polskiej Uniwersytet Śląski w Katowicach Ocena dorobku naukowego, dydaktycznego i organizacyjnego dr Angeli Bajorek Sylwetka naukowa Habilitantki. Działalność dydaktyczna, organizacyjna i w zakresie popularyzacji nauki. Dr Angela Bajorek jest zatrudniona na etacie adiunkta w Instytucie Neofilologii na Uniwersytecie Pedagogicznym im. KEN w Krakowie. Studia na kierunku filologia germańska ukończyła w 1996 roku na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa uzyskała w 2003 roku na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, na podstawie rozprawy Das Sprachspiel im Fremdsprachenunterricht, którą napisała pod kierunkiem prof. dra hab. Krzysztofa Lipińskiego. Habilitantka jest autorką licznych publikacji popularyzatorskich, dydaktycznych i naukowych. W autoreferacie wskazuje trzy obszary swoich zainteresowań badawczych: życie i twórczość Janoscha, literaturę dla dzieci i młodzieży oraz dydaktykę literatury niemieckojęzycznej. Dr Angela Bajorek jest praktykującym nauczycielem akademickim. Prowadziła i prowadzi nadal zajęcia z niemieckojęzycznej literatury dziecięcej i młodzieżowej, historii literatury niemieckojęzycznej (po 1945r.), literatury niemieckiego obszaru językowego, dydaktyki. Uczy języka niemieckiego, prowadzi seminaria dyplomowe (wypromowała 41 prac licencjackich i 8 prac magisterskich). Jest również zaangażowana w działalność organizacyjną swojej uczelni pełniąc funkcję Zastępcy Dyrektora Instytutu Neofilologii. Ponadto zajmowała się organizacją procesu dydaktycznego (wielokrotnie była członkiem i sekretarzem Komisji Rekrutacyjnej na studia I i II stopnia, układała harmonogram zajęć, była opiekunką praktyk pedagogicznych, działała na rzecz studentów jako opiekunka roku). W trosce przyszłe zatrudnienie studentów filologii germańskiej organizowała liczne spotkania z firmami i instytucjami zewnętrznymi. Jest egzaminatorem z języka niemieckiego dla doktorantów różnych wydziałów Uniwersytetu Pedagogicznego. Z rekomendacji tego

2 uniwersytetu została powołana na funkcję rzeczoznawcy do spraw podręczników języka niemieckiego przy MEN, współpracowała z Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Krakowie. Jest też członkiem Komisji Egzaminacyjnej z Języka Niemieckiego dla Przewodników Turystycznych i Pilotów. Przy okazji licznych projektów dr Angela Bajorek współpracowała z Goethe Institut Krakau, Domem Współpracy Polsko-Niemieckiej w Gliwicach, z Janosch Gesellschaft w Kellinghusen z Kultur Service Görlitz ze Stiftung Sudetendeutsches Sozial- und Bildungswerk w Bad Kissingen, z Urzędem Miejskim i Miejskim Ośrodkiem Kultury w Zabrzu, z zabrzańskim Teatrem Nowym oraz w Przedszkolem nr. 28 im. Janoscha, a także Szkołą Podstawową nr 30 w Zabrzu i Zespołem Szkół w Zielonkach. Habilitantka była wykonawcą w licznych projektach m.in.: w Projekcie Rady Europy wdrożonym w Polsce przez Centralny Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie, w latach W ramach tego projektu opracowała dane do Europejskiego Portfolio Językowego dla dzieci od 6 do 10 lat. Prowadziła warsztaty, prelekcje i badania wśród nauczycieli i uczniów szkół pilotażowych. Brała także udział w projekcie doskonalenia nauczycieli języka niemieckiego, była konsultantką języka niemieckiego w programie nauczania języków specjalistycznych i zawodowych w szkołach ponadgimnazjalnych. Jako opiekunka praktyk brała udział w projekcie: Usus est opimus magister praktyka jest najlepszym nauczycielem współfinansowanym ze środków Unii Europejskiej. W ramach programu ERASMUS prowadziła wykłady na Uniwersytecie w Wiedniu i Freiburgu. Zaangażowanie dydaktyczne, dzielenie się wiedzą i warsztatem nauczyciela germanisty potwierdzają liczne publikacje Habilitantki w czasopismach dla nauczycieli: Języki Obce w Szkole i Hejnale Oświatowym, w biuletynie Nasze Dzieci i w Bibliotekarzu. Liczne działania organizacyjne i promujące język oraz kulturę obszaru niemieckojęzycznego mają silne zwieńczenie. Trzeba bowiem mocno zaznaczyć, że dokonania Habilitantki nie mają sobie równych, jeśli chodzi o popularyzację twórczości Janoscha wśród niemieckich i polskich czytelników. Swoją pozycję ekspertki w tym względzie zawdzięcza napisanej przez siebie biografii pisarza pt. Heretyk z familoka. Biografia Janoscha. (wydanej po polsku i po niemiecku ), licznym wywiadom radiowym, prasowym i telewizyjnym w mediach niemieckich i polskich, prelekcjom, spotkaniom autorskim, współpracy przy filmie dokumentalnym o Janoschu ( Mój Niemandsland Wojciecha Królikowskiego z TVP Katowice laureata tegorocznej nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Dziennikarskim im. Krystyny Bochenek). Za działalność popularyzatorską 2

3 otrzymała prestiżową nagrodę Cegła z Gazety (2015) oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Zabrze w dziedzinie kultury (2017). Ocena osiągnięć naukowych Po uzyskaniu stopnia naukowego doktora, Angela Bajorek wzięła udział w 22 konferencjach krajowych i międzynarodowych, wygłaszając referaty związane z jej zainteresowaniami badawczymi. Na szczególną uwagę zasługują zainteresowania Habilitantki życiem i twórczością Janoscha, które przybierały rozmaite formy wypowiedzi: krótkich artykułów opublikowanych w czasopiśmie Guliwer, (w 2008 : Podróże małe i duże. Motyw podróży w wybranych utworach Janoscha oraz w 2011, Śladami bajkopisarza po Zabrzu i w 2016: W poszukiwaniu arkadii dzieciństwa Janoscha); tekstów współautorskich : Polen in Leben und Werk von Janosch oraz Od Eckerta do Janoscha. Historia kosmopolity z Zabrza, który ukazał się w czasopiśmie Wieki Stare i Nowe ; samodzielnych tekstów naukowych: Jego ulubionym człowiekiem jest zwierzę, czyli rzecz o Janoschu ( Orbis Linguarum, 2014), Janoschs kleine, große Heimat (w tomie: Regionen der Kulturen Kulturen der Regionen, 2015): Verzauberte kleine und große Zuschauer in Janoschs polnischem Wundertheater: ein Theaterstück nicht nur auf Oberschlesisch, sondern auch über Oberschlesien und Oberschlesier! (w tomie: Tendenzen der zeitgenössischen Dramatik, 2015), Toposy śląskich miejsc i przestrzeń ulicy w powieściach Janoscha, w tomie Szczęśliwy, kto poznał Janoscha: literackie korzenie tożsamości; samodzielnej redakcji monografii wieloautorskiej: Szczęśliwy, kto poznał Janoscha: literackie korzenie tożsamości; biografii Janoscha w języku polskim: Heretyk z familoka. Biografia Janoscha i niemieckim: Wer fast nichts braucht hat alles Janosch: Die Biographie; działalności popularyzatorskiej, o której pisałam wcześniej; monografii Motywy autobiograficzne w twórczości Janoscha, którą recenzuję w następnym punkcie oceny dorobku Habilitantki. 3

4 Warto zauważyć, że zainteresowania badaczki biografistyką dotyczą nie tylko Janoscha. Znajdziemy je także w artykule Żuławskie reminiscencje mistrza karykatury i dziecięcej książki obrazkowej F. K. Waechtera. Autorka przybliża w nim polskiemu czytelnikowi postać niemieckiego karykaturzysty i rysownika rodem z Nowego Dworu Gdańskiego. Literaturę dla dzieci i młodzieży dr Angela Bajorek zgłębia jako germanistka i dydaktyk. Znajdziemy zatem w jej dorobku artykuły poświęcone twórcom niemieckojęzycznym, opublikowane w języku niemieckim: Überblick über den aktuellen Stand der Kinder- und Jugendliteratur, artykuły współautorskie: Die Helden mit Handicap in der Kinder- und Jugendliteratur oraz Arbeit an einem Jugendroman im DaF-Unterricht am Beispiel von Jana Freys Der verlorene Blick, artykuł: Lesespaß an der Jugendliteratur im DaF-Unterricht am Beispiel von Jana Freys Schön: Helenas größter Wunsch, a także Von der Tapferkeit und Tyrannei sehbehinderter Protagonisten in der Kinder- und Jugendliteratur i Suizid als Motiv in der deutschsprachigen Kinder- und Jugendliteratur. W artykułach tych Autorka przygląda się miedzy innymi bohaterom niepełnosprawnym i ich ograniczeniom, problematyce płci i samobójstwa. Niemieckojęzyczna literatura dla dzieci i młodzieży ma swoje miejsce także w serii artykułów Habilitantki przeznaczonych dla polskiego czytelnika literaturoznawcy i/lub nauczyciela. Warto wskazać tu na współautorski artykuł z zakresu krytyki tematycznej Tropem krasnoludka przez dzieje literatury germańskiej i niemieckiej oraz studium poświęcone fantastyce dziecięcej: Chrup, chrup, kto chrupie przy mojej chałupie? wizerunek domu czarownicy w niemieckiej literaturze dla dzieci. Obok prac poświęconych topice literackiej Habilitantkę interesuje również problematyka egzystencjalna podjęta w jest w artykule: Oblicze wielkiej i cichej samotności w wybranych utworach niemieckojęzycznej literatury dla dzieci. Wspomniane wyżej kwestie są także przedmiotem krótkich studiów zamieszczonych w czasopiśmie Guliwer, a poświęconych m.in.: braciom Grimm i Janie Frey. Cenne są również te publikacje metodyczne Habilitantki, które łączą efekty badań literaturoznawczych i dydaktycznych, a czego dobrym przykładem jest artykuł Aktywizacja zajęć z niemieckojęzycznej literatury dla dzieci metodą stacji zadaniowych: kilka refleksji o warsztatach językowych z wykorzystaniem twórczości Janoscha. Wśród 48 publikacji, które ukazały się po uzyskaniu przez Angelę Bajorek stopnia naukowego doktora, znajdziemy 14 artykułów naukowych (w tym współautorskie), dwie monografie autorskie i jedną samodzielną redakcję monografii wieloautorskiej. Poza tym liczne teksty popularyzatorskie i metodyczne. Są one dowodem na dużą aktywność zawodową Habilitantki. Trzeba zauważyć jednak, że na tle działań popularyzatorskich, 4

5 dydaktycznych i organizacyjnych, aktywność naukowa dr Angeli Bajorek jest mniej spektakularna i pozostaje w cieniu Jej innych dokonań. Ocena rozprawy wskazanej przez Kandydatkę jako osiągnięcie naukowe Główną pozycję w dorobku awansowym Habilitantki stanowi książka Motywy autobiograficzne w twórczości Janoscha (Wydawnictwo Naukowe UP, Kraków 2018). Czytelnik powyższej monografii został przygotowany do jej lektury wcześniejszą książką Angeli Bajorek Heretyk z familoka. Biografia Janoscha. Wydana w 2015 roku książka była wyrazem fascynacji Autorki życiem Janoscha, owocem gromadzonej od 2008 roku wiedzy o nim, znajomości z nim i pokaźnej korespondencji Autorki z Janoschem. Biografię czyta się świetnie, łatwo docenić, że wymagała ona szerokich studiów, dyscypliny w selekcji materiału biograficznego i reporterskiej rzetelności. Doskonale zbadaną biografię twórczą, autorka umieszcza w polu metodologicznym współczesnych badań nad pisarstwem dokumentu osobistego oraz badań z kręgu geopoetyki i nowego regionalizmu. Przemieszczenie życia i twórczości autora w takie pole dociekań daje znakomite efekty poznawcze, a przede wszystkim pozwala przezwyciężyć impas, jaki na wiele dekad zablokował biografistykę literacką, obciążoną grzechami wpływologii, czyli traktowania życia pisarza jako zespołu faktów determinujących rozumienie stworzonych przez niego tekstów literackich. Uzasadnienie takiego posunięcia badawczego widzimy, gdy czytając Heretyka z familoka natrafiamy na fragmenty, w których autorka wskazuje przejście fragmentów biografii do fikcji powieściowej: Historia Walka była zainspirowana epizodem z życia Janoschowego ojca. (121) Pewne jest jednak, że Janosch wplótł w Cholonka kawałki swojego życia. (133) Stanik Cholonek, dorobkiewicz i awanturnik w lakierkach oraz jego żona Michcia mieli w sobie wiele z Janoschowych rodziców. (186) Rudolfowi Maince nadaje cechy swojego ojca, megalomana i sadysty, a jego żonie Elzie Hildegardy Eckert. (186) Co zrozumiałe, popularna biografia nie stawia sobie za cel zbadania drogi, jaką przeszły te wątki od życia i fikcji, ale przede wszystkim stara się opisać, jaki jest status 5

6 tekstu życia wobec tekstu fikcyjnego. Przywołane fragmenty zapowiadają namysł Autorki nad motywami autobiograficznymi w twórczości Janoscha i pokazują, jak obie książki dopełniają się wzajemnie i jak niezbędna była praca biografa dla przeprowadzenia studiów nad autobiograficznymi wątkami utworów literackich autora Cholonka. W omawianej rozprawie na materiał badawczy składają się powieści (Cholonek, czyli dobry Pan Bóg z gliny; Szczęśliwy, kto poznał Hrdlaka; Polski blues; Gastmahl auf Gomera; Sacharin im Salat), sztuki teatralne (Zurück nach Uskow; Restaurant & Mutterglück oder Das Kind) oraz bezpośrednie wypowiedzi pisarza pozyskane dzięki licznym rozmowom i prywatnej korespondencji, udzielone wywiady i artykuły prasowe. Generalnie rzecz ujmując, to, co składa się na biografię zostało potraktowane jako tekst, a życie pisarza jako zespół znaków-śladów, które wydobywają osobę autora z absolutnej nieadekwatności wobec słowa o nim, a także z ciągłych podejrzeń o zakłamania czy konfabulacje, co w przypadku Janoscha jest nagminne. Zamiast tego, badaczka traktuje całość tekstów Janoscha, tj. jego literaturę, dokumenty osobiste, wywiady jako warunki ujawniania się autora oraz jego egzystencjalnych i historycznych doświadczeń. Tekst autobiograficzny i literacki stanowi warunek uświadomionego i intersubiektywnego doświadczenia. Jak pisze cytowany przez autorkę Marek Zaleski, za fakt autobiograficzny można uważać nie tyle rzekome czyste przeżycia, ile tekst, z którego przeżycia się wyłaniają 1. Nie chodzi więc Badaczce o ostateczne rozstrzygnięcie, co w opowiedzianym życiu autora jest prawdą, a co fałszem, ale o opis, jakim znaczeniom takie gry autobiograficzne w twórczości literackiej służą. Jak sama pisze: Swoboda myślenia, kreowanie własnej rzeczywistości według swoich intencji i zamysłu pozwalają autorowi autobiografii stworzyć świadectwo swego istnienia zgodne z wybraną przez siebie konwencją i preferowaną stylistyką (s. 13). Wartościowe i potrzebne jest wprowadzenie do aparatu metodologicznego narzędzi z zakresu geopoetyki. Pozwala to Habilitantce związać idiomatyczność badanej twórczości i jednostkowość osoby autora Cholonka ze społeczną i geograficzną przestrzenią Śląska, w jego konkretnych przestrzeniach miast, dzielnic, ulic; z pejzażem urbanistycznym i naturalnym. Recenzenckim zwyczajem przyjrzyjmy się krótko tematyce rozprawy, podzielonej na 14 rozdziałów. W Kosmopolicie z Hindenburga Autorka opowiada historię rodziny Eckertów, Godnych i dzieciństwa najgorszego okresu w życiu (s. 25) Janoscha. Do analizy 1 Zob. M. Zaleski, Niekończąca się opowieść: spowiedź dziecięcia wieku w literaturze lat ostatnich [w:] tegoż, Formy pamięci. O przedstawianiu przeszłości w polskiej literaturze współczesnej, Warszawa 1996, s

7 Habilitantka wykorzystała wybrane sceny z tych powieści i sztuk teatralnych, w których pisarz mierzy się z traumatycznymi wydarzeniami z dzieciństwa i trudnymi relacjami z obojgiem rodziców. Rozdział Tożsamość imienia nomen est omen porusza kwestie onomastyczne, rangę imienia, z jego znaczącą etymologią i bolesnym społecznym oddziaływaniem, które prowadzi do przybrania przez Horsta Eckerta pseudonimu. W rozdziale Bohaterowie pierwszego planu Autorka przybliża sportretowanych w powieściach Janoscha bohaterów, dokonuje analizy ich języka, charakterystycznych zachowań i mentalności. Habilitantka kreśli równolegle wielopłaszczyznowy obraz Śląska, nie tylko w sensie topograficznym, politycznym i przestrzennym, ale też w kategoriach literackiego, kulturowego i społecznego genius loci. I tak np. w rozdziale Wokół toposu przestrzeni: dom i ulica zwraca uwagę na zapamiętane przez Janoscha górnośląskie przestrzenie, topografię miasta, symbolikę ulic, ogród, podwórko, latryny (!), mieszkania w familokach. Opisuje też śląskie tradycje, obyczaje i rozrywki. I w tym przypadku nie chodzi Autorce o pozytywistyczny wpływ środowiska pisarza na kształt jego dzieła, ale o uchwycenie kulturowych uwarunkowań postrzegania świata przez Janoscha-autora. Ta część rozprawy, którą określiłabym jako studia z antropologii przestrzeni miejskiej odgrywają szczególną rolę w zrozumieniu utajonych lub niejasnych znaczeń pisarstwa Janoscha. Percepcja natury, społeczeństwa i jego instytucji dokonuje się bowiem u Janoscha na wczesnym etapie dzieciństwa i trwale wpływa na odpowiednie elementy jego dzieła. Zarazem słusznie badaczka nie wyciąga z tej determinacji wniosków o jakiejś śląskiej tożsamości Janoscha. Pokazuje natomiast, jak twórczo przepracował on śląski świat dzieciństwa, wynajdując poniekąd po latach te obrazy i przeżycia. Stąd słusznie Autorka wskazuje, że tworzenie tego świata polega na łączeniu w jedno różnych doświadczeń różnych bohaterów za sprawą zarówno pamięci samego Janoscha, jak i wiedzy historycznej o genealogii Górnego Śląska. Kolejnym tematem i perspektywą metodologiczną są w rozprawie nowe studia nad pamięcią. Rozważania na temat dobrej i złej pamięci, znajdziemy w rozdziale Literackie katharsis, w którym Badaczka traktuje traumatyczne wspomnienia Janoscha jako materiał terapeutyczny służący przezwyciężeniu wyobcowania i lęków zadanych przez rodzinę oraz mechanizmy trudnej śląskiej historii. Niezwykle ważne jest opisanie u Janoscha sposobów literackiego rozwiązywania napięć między pamięcią i historią oraz między pamięcią indywidualną i zbiorową. Osobny wątek stanowi próba wglądu w świat dzieciństwa Janoscha poprzez jego twórczość dla dzieci (literacką i plastyczną). W rozdziale Król literatury dla dzieci? Habilitantka przekonuje, że twórczość ta pełni dla samego autora funkcję kompensacyjną, jest 7

8 formą autoterapii, przeżywania wraz ze swoimi bohaterami alternatywnego, idyllicznego dzieciństwa. W literaturze dla dzieci ujawnia się też Janosch-prowokator, który z właściwym sobie poczuciem humoru i ironią przekracza ograniczenia stawiane konwencjom literatury dziecięcej, zwłaszcza na płaszczyźnie dydaktycznej. W rozdziale Konstelacje płci Autorka pokazuje, jak za sprawą literatury pisarz i jego czytelnicy mogą skonfrontować się z szeroko rozumianą odmiennością, wykluczeniem, biedą, chorobą czy śmiercią bez popadania w tani sentymentalizm czy szantaż moralny. Galeria fascynujących dziwaków zyskuje w pracy Bajorek widomą łączność z biografią twórcy. W tej kwestii uderzają również portrety kobiece, którym daleko do stereotypowych w męskiej prozie obiektów erotycznych. W zamian dostajemy wgląd w specyficzną odmianę śląskiego matriarchatu, który Autorka poddaje socjo-kulturowej analizie. Poważna problematyka egzystencji zagęszcza się w rozdziale Literackie katharsis, w którym autorka omawia pisarstwo Janoscha jako ekwiwalent i zniesienie traumy. W rozdziale Literacka autoinstrukcja prezentuje Autorka niekończące się trudności z określeniem statusu wypowiedzi autobiograficznej, analizując postacie Alexa Borowskiego bohatera powieści Sacharin im Salat z 1975 roku oraz Zdenka Kozioła z powieści Polski blues z 1991 roku (pol. 1993). Janosch ponownie, za sprawą głównych bohaterów, opowiada o swoim dzieciństwie i portretuje rodziców, plącząc i kryjąc ścieżki, które w prosty sposób mogłyby połączyć literaturę i życie. Osobną, intrygującą kwestią życia i dzieła Janoscha jest religia i jej opresywny wymiar, który dotyka jego bohaterów. Nie tylko nie niesie ona pociechy i ulgi w troskach, ale przyczynia się do potęgowania strachu, poczucia winy i znikomości pojedynczego istnienia. Okazuje się, że tylko literatura pozwoliła autorowi opanować strach przed życiem, a zwłaszcza przed chorobą i bólem, czemu poświęcony jest końcowy rozdział W poszukiwaniu równowagi. Świadomość śmiertelności nie powoduje u schorowanego Karla z powieści Sandstrand chęci ucieczki, ale narastanie postawy epikurejskiej, co stanowi swoiste credo samego Janoscha dokonującego u kresu życia egzystencjalnych podsumowań. W zakończeniu Zagadka szczęścia próba podsumowania Autorka syntetycznie zbiera główne elementy strategii autobiograficznej Janoscha, a zwłaszcza jej pozorną paradoksalność, polegającą na zbudowaniu literackiego mitu kraju lat dziecinnych i jego równoczesnej demistyfikacji. Połączenie perspektyw mitograficznej i krytycznej jest możliwe dzięki estetyzacji fabularyzacji wywołującej u czytelnika poczucie spójności i sensu w obcowaniu ze światem często groźnym i wstrętnym. Spełnienie tego warunku sprawia, że indywidualne i lokalne przeżywanie świata zostaje opowiedziane w sposób, który udziela się innym mieszkańcom Śląska jako własny. Nie tylko rówieśnikom autora, ale także nam, 8

9 późniejszym, żyjącym w innych przestrzeniach Polski i świata. Literatura nasycona wątkami autobiograficznymi nie traci wspólnotowego oddziaływania, ponieważ stanowi podstawę wspólnego, międzypokoleniowego pola dyskursu, w którym niekiedy może dojść do zatarcia granic między tym, co było naszym doświadczeniem, a tym, o czym nam opowiedziano 2. Nie ulega dla mnie wątpliwości, że książka Motywy autobiograficzne w twórczości Janoscha jest prekursorska, ważna i pożyteczna. Wśród pożytków z recenzenckiej lektury tekstów Angeli Bajorek największym jest dla mnie najpełniejszy jak dotąd wgląd w życie i twórczość autora Cholonka. Budzi szacunek bibliografia zgromadzona przez Autorkę, interdyscyplinarne przygotowanie merytoryczne i metodologiczne. Chciałabym się jedynie upomnieć o fundamentalnie ważną książkę Stefana Szymutki Nagrobek ciotki Cili, która wniosła do pisania o Śląsku nowy sposób myślenia i pisania o Śląsku, którego spadkobiercami są cytowani przez Autorkę badacze i w jakiś sensie Ona sama. W przypadku ewentualnego wznowienia książki choć to pewnie uwagi do Wydawcy doradzałabym ponowną korektę językową, żeby wyeliminować błędy różnego typu, które miejscami utrudniają lekturę. 3 Konkluzja Pora na konkluzję. Angela Bajorek hojnie obdarowała recenzentów materiałami, które pozwoliły zapoznać się z jej działalnością. Pewną trudność stanowiło wyłowienie z morza tekstów jej dokonań stricte naukowych. Jak już wspomniałam, gubią się one trochę w bogactwie publikacji popularyzatorskich i dydaktycznych. Do jednoznacznie aprobatywnej opinii przekonała mnie monografia, którą Habilitantka zgłosiła jako swoje szczególne osiągnięcie. Książka ta oraz inne dokonania Kandydatki spełniają kryteria określone w Rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego i stanowią podstawę do wyrażenia pozytywnej opinii w sprawie wniosku o nadanie dr Angeli Bajorek stopnia doktora habilitowanego. Wnioskuję więc do Komisji Habilitacyjnej, a za jej pośrednictwem do Rady Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie 2 Biografia [hasło w:] Modi memorandi. Leksykon kultury pamięci, jw., s Przykładowo: błędy leksykalne: jak np. całościowy zarys (s. 30); w przeciągu kilku dekad (s. 36); powtórzenia składniowe np.: mu (s. 29), rymy wewnątrz zdania np. związaniu/przekonaniu/postępowaniu (s. 70); błędy interpunkcyjne czy gramatyczne, np.: Poczucie wolności dawały mu nawet uwolnienie się od ram narzuconego dresscode u (s. 319). 9

10 o nadanie dr Angeli Bajorek stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie literaturoznawstwo. w Katowicach, 10 maja 2018 r 10