Autoreferat. 1. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe oraz informacja o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych

Transkrypt

1 dr Włodzimierz Ważniewski adiunkt Zakład Stosunków Międzynarodowych Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach Autoreferat 1. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe oraz informacja o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych Współczesnymi stosunkami międzynarodowymi w wymiarze regionalnym i globalnym oraz problematyką związaną z bezpieczeństwem i polityką zagraniczną i wewnętrzną państwa zajmuję się od ponad 18 lat, czyli od momentu rozpoczęcia prac badawczych związanych z przygotowaniem pracy magisterskiej, która dotyczyła stosunków polsko-ukraińskich w okresie II wojny światowej. Praca ta nosząca tytuł Działania Ukraińskiej Powstańczej Armii przeciwko ludności polskiej w Małopolsce Wschodniej została napisana pod kierunkiem naukowym prof. dr. hab. Piotra Matusaka. Po jej obronie (1999 r.) na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach (obecnie Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach) otrzymałem stopień magistra historii specjalność nauczycielska. W tym samym roku rozpocząłem pracę w mojej macierzystej Uczelni na stanowisku asystenta w Instytucie Historii (obecnie Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych). W 2007 r., na tej samej Uczelni, uzyskałem stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie rozprawy pt.: Polityka władz okupacyjnych w Małopolsce Wschodniej Promotorem pracy był prof. dr hab. Piotr Matusak, a jej recenzentami prof. dr hab. Michał Klimecki i prof. dr hab. Wojciech Włodarkiewicz. Dysertacja była efektem moich kwerend w archiwach krajowych, jak i ukraińskich (Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Ukrainy, Lwowskie Państwowe Obwodowe Archiwum). Praca ta została doceniona przez władze Uczelni, które przyznały mi w 2007 r. Nagrodę Rektora. Rozprawa ukazała się drukiem w 2009 r. pod tytułem Stracone nadzieje. Polityka władz okupa-

2 cyjnych w Małopolsce Wschodniej Monografia ta, podobnie jak moja praca magisterska, dotyczyła dziedziny stosunków międzynarodowych i politologii. Od 2007 r. jestem zatrudniony w Instytucie Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach na stanowisku adiunkta, gdzie pracuję do chwili obecnej. 2. Działalność dydaktyczna Pracując na stanowisku adiunkta w Instytucie Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, prowadziłem zajęcia w formie wykładów, ćwiczeń i konwersatoriów, przeważnie ponad pensum z licznych przedmiotów. Tematyka tych przedmiotów dotyczyła głównie zagadnień z zakresu politologii, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzynarodowym. Były to m.in. następujące przedmioty: - Historia ustroju państwa (wykłady, ćwiczenia) - Wiedza o państwie i prawie (ćwiczenia) - Państwo a Kościół w PRL (wykłady, ćwiczenia) - Prawa człowieka we współczesnym świecie (wykłady) - Współczesne systemy polityczne (ćwiczenia) - Instytucje Unii Europejskiej (wykłady) - Integracja europejska (ćwiczenia) - Konflikty etniczne w krajach postkomunistycznych (wykłady) - Międzynarodowe stosunki polityczne (wykłady, konwersatorium) - Polityka bezpieczeństwa i zagraniczna Rosji (wykłady, konwersatorium) - Polityka bezpieczeństwa państw Europy Wschodniej (wykłady, konwersatorium) - Polska polityka wschodnia (wykłady, konwersatorium). Poza powyższymi, powierzano mi również przedmioty z dziedziny historii, a mianowicie: - Kościół w czasach nowożytnych (wykłady) - Historia XX wieku powszechna (wykłady) - Historia Polski XX-XXI w. (ćwiczenia) - Historia Europy Środkowo-Wschodniej po 1989 roku (wykłady) - Współczesna historia polityczna Polski i świata (wykłady). 2

3 Zajęcia te prowadziłem w Instytucie Historii i Stosunków Międzynarodowych (kierunki: historia, stosunki międzynarodowe), Instytucie Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa (kierunki: bezpieczeństwo narodowe, politologia), Instytucie Neofilologii i Badań Interdyscyplinarnych (kierunki: filologia angielska, filologia rosyjska), Instytucie Filologii Polskiej i Lingwistyki Stosowanej (kierunek filologia polska). Moje kompetencje i przygotowanie do zajęć znalazły potwierdzenie w wysokich ocenach studentów (ankiety) oraz podczas corocznych hospitacji zajęć. Kilkakrotnie pełniłem funkcję opiekuna roku: w roku akademickim 2007/2008 I rok studiów niestacjonarnych na kierunku historia; 2010/2011 i 2011/2012 I i II rok studiów stacjonarnych II stopnia na kierunku historia. W latach byłem opiekunem praktyk zawodowych studentów III i IV roku studiów dziennych na kierunku historia specjalność archiwistyka oraz specjalność współczesne stosunki międzynarodowe. Do moich obowiązków należała kontrola nad pełną realizacją celów praktyk, udzielanie praktykantom niezbędnych informacji i wskazówek, okresowe analizowanie prawidłowości realizacji programu praktyk, ewaluacja pracy studentów odbywających praktyki i końcowa ich ocena. 3. Osiągnięcia naukowo-badawcze, udział w konferencjach naukowych Mimo dużych obciążeń dydaktycznych prowadziłem równolegle działalność naukowo-badawczą i uczestniczyłem w konferencjach naukowych krajowych i międzynarodowych, co również znalazło wyraz w publikacjach. Opublikowałem: - 4 książki (monografie autorskie) - 15 rozdziałów w pracach zbiorowych - 8 artykułów w czasopismach - 9 recenzji - 1 opracowanie o charakterze bibliograficznym (współautorstwo) - 1 sprawozdanie z konferencji naukowej i towarzyszącej jej wystawy. Po uzyskaniu stopnia doktora przez kilka lat kontynuowałem badania dotyczące stosunków polsko-ukraińskich w czasie II wojny światowej i nadal publikowałem ich wyniki w zbiorowych wydawnictwach. Badania te dotyczyły różnych aspektów politycznych, społecznych, militarnych. Uznałem, że temat ten stanowi nadal istotną kwestię z punktu widzenia historiografii polskiej i przyszłych relacji polsko-ukraińskich. 3

4 Od 2011 r. prowadziłem również badania mające na celu analizę przyczyn agresywnej polityki Rosji wobec innych państw i narodów na przestrzeni wieków. Efektem tych badań były trzy publikacje: Rola ekspansji terytorialnej w polityce zagranicznej Rosji [w:] Dzieje filozofia życie. Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Iwanowi Akinczycowi w 70. rocznicę urodzin, red. Edward Jarmoch, Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczo- Humanistycznego w Siedlcach, Siedlce 2011, s ; Cywilizacyjno-kulturowe uwarunkowania polityki bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej [w:] Współczesne bezpieczeństwo polityczne, red. nauk. Stanisław Jaczyński, Mariusz Kubiak, Mirosław Minkina, Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, Warszawa-Siedlce 2012, s ; Polityka państwa radzieckiego wobec Polaków i Żydów w okresie rządów Józefa Stalina [w:] Szkice Podlaskie, Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych UPH w Siedlcach, zeszyt 19-20, Siedlce 2013, s Obecnie w druku znajdują się dwie moje publikacje (artykuły). Przygotowuję również obszerną monografię dotyczącą niemieckiej polityki eksterminacyjnej wobec Polaków i Żydów na ziemiach polskich wcielonych do Rzeszy podczas II wojny światowej. Brałem udział w 14 konferencjach naukowych. Jeszcze przed uzyskaniem doktoratu w 2002 r. nawiązałem współpracę naukową z Drohobyckim Państwowym Pedagogicznym Uniwersytetem im. Iwana Franka, czego efektem był mój czynny udział w dwóch międzynarodowych konferencjach naukowych, które odbyły się w Drohobyczu na Ukrainie. Podczas pierwszej z nich (2002 r.) wygłosiłem referat pt. Działalność ukraińskich partii politycznych w II Rzeczypospolitej. Podczas drugiej konferencji (2004 r.) temat mojego wystąpienia nosił tytuł: Polityka władz polskich wobec mniejszości ukraińskiej w II Rzeczypospolitej. Obydwa referaty ukazały się w druku: Działalność ukraińskich partii politycznych w II Rzeczypospolitej [w:] Drohobickij Krajeznawczij Zbirnik, Specwipusk, Drohobycz 2002, s ; Polityka II Rzeczypospolitej Polskiej wobec mniejszości ukraińskiej [w:] Polacy, Ukraińcy, Białorusini, Litwini w międzywojennej Polsce ( ), Drohobycz 2005, s Istotny w moim przekonaniu był również udział w konferencji naukowej pt. Historia pisana chłopską krwią. Zamojszczyzna, Wołyń i Małopolska Wschodnia w latach II wojny światowej. Konferencja odbyła się w dniu 18 lutego 2013 r. w budynku Sejmu RP. Jej organizatorami byli: Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, Wydział Humanistyczny UPH w Siedlcach, Stowarzyszenie Historyków Wojskowości, Klub Parlamentarny Polskiego Stronnictwa Ludowego. Tytuł mojego wystąpienia brzmiał: Wołyń i Małopolska Wschodnia w latach Ruch oporu i ludność cywilna w walce o biologiczne przetrwanie. 4

5 Za szczególnie istotny uważam również udział w jednej z ostatnich konferencji naukowych, która odbyła się w kwietniu 2014 r. w Muzeum Niepodległości w Warszawie, pt.: Kościół katolicki w najnowszych dziejach Polski. Konferencja przygotowana na kanonizację Jana Pawła II. Na konferencji tej wygłosiłem referat pt. Prymas Polski Stefan Kardynał Wyszyński w obronie tożsamości narodowej Polaków. 4. Wskazanie i omówienie osiągnięcia wynikającego z art. 16 ust. 2ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. nr 65 poz. 595 ze zm.) Po uzyskaniu stopnia doktora podjąłem kolejny temat badawczy koncentrujący się na problematyce polityki władz państwowych wobec Kościoła katolickiego, a szczególnie na programowaniu, systemie organizacyjnym i metodach zwalczania Kościoła i religii katolickiej w Polsce po II wojnie światowej. Nie stawiałem sobie celów badawczych odnoszących się do sfery działalności czysto religijnej Kościoła, ani do strategii jego obrony, choć elementy działań obronnych Kościoła występowały w postaci odpierania ataków. Pominąłem także charytatywną działalność Kościoła. Takie ograniczenie tematyki badawczej wynikało z charakteru dostępnych źródeł. Po zamknięciu dziejów PRL i przejęciu najważniejszych dokumentów urzędów minionego okresu przez Archiwum Akt Nowych oraz Instytut Pamięci Narodowej, dokumenty te zostały udostępnione bez ograniczeń i stanowią najważniejsze źródła do dziejów Polski powojennej, a w tym do problematyki stosunków między Państwem a Kościołem. Akta proweniencji kościelnej nadal nie są powszechnie dostępne, ponieważ nie zostały jeszcze opracowane. Uważnie śledziłem ukazującą się po 1989 r. literaturę na temat Kościoła w PRL. Jest ona niezwykle bogata. Obejmuje zarówno edycje źródłowe, monografie i syntezy. Są to przede wszystkim opracowania Antoniego Dudka, Jana Żaryna, ks. Zygmunta Zielińskiego, Wiesława Wysockiego. Problemy badawcze w publikacjach dotyczących Kościoła w PRL są różnorodne, jednak wyraźnie widać podział na trzy nurty. Do grupy pierwszej należą opracowania o charakterze ogólnym, ukazujące stosunki między państwem a Kościołem w wielowymiarowej płaszczyźnie te publikacje mają najczęściej charakter syntez, dlatego też ze swej istoty pomijają wiele szczegółowych aspektów dotyczących położenia i funkcjonowania Kościoła w okresie PRL (np. Z. Zieliński, Kościół w 5

6 Polsce , Radom 2003; J. Żaryn, Dzieje Kościoła katolickiego w Polsce ( ), Warszawa 2003). Drugą grupę publikacji stanowią te, które opisują położenie prawne funkcjonowania Kościoła w PRL. Tematyka ta reprezentowana jest głównie przez środowisko naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (np. Prawo i polityka wyznaniowa w Polsce Ludowej, red. A. Mezglewski, P. Stanisz, M. Ordon, Lublin 2005; A. Mezglewski, Szkolnictwo wyznaniowe w Polsce w latach Studium historyczno-prawne, Lublin 2004). Trzeci nurt reprezentowany jest przez piśmiennictwo dotyczące tematyki represji i bezpośrednich prześladowań stosowanych przez władze komunistyczne wobec Kościoła katolickiego w Polsce. Choć tematyka ta obecna jest również w dwu poprzednich grupach publikacji, to nie stanowi w nich głównego problemu badawczego. Do najważniejszych opracowań z tego zakresu należą: H. Dominiczak, Organy bezpieczeństwa PRL w walce z Kościołem katolickim W świetle dokumentów MSW, Warszawa 2000; Represje wobec duchowieństwa kościołów chrześcijańskich w okresie stalinowskim w krajach byłego bloku wschodniego, red. J. Myszor, A. Dziurok, Katowice 2004; Represje wobec osób duchownych i konsekrowanych w PRL w latach , red. A. Grześkowiak, Lublin 2004). Starałem się znaleźć miejsce dla siebie w badaniach dotyczących powyższej problematyki. Chciałem wnieść nowe aspekty i fakty do badań wybitnych profesorów. Kierując się ich metodologią oraz inspiracją sięgnąłem przede wszystkim do źródeł archiwalnych, które w badaniach naukowych nie zostały jeszcze w pełni wykorzystane. Uznałem, iż można uzupełnić istniejący bogaty dorobek naukowy przez wprowadzenie do literatury przedmiotu wiele nowych wydarzeń i nazwisk, wydobyć z dokumentów archiwalnych wiele szczegółów, które nie znalazły do tej pory miejsca w publikacjach. W tym zakresie najwięcej niezagospodarowanej przestrzeni badawczej zauważyłem w nurcie odnoszącym się do polityki represji władz państwowych wobec Kościoła, nie tylko w wymiarze instytucjonalnym, ale przede wszystkim jednostkowym, dotyczącym zarówno społeczności lokalnych na poziomie parafii, jak i pojedynczych wiernych (również tych funkcjonujących w aparacie władzy państwowej), walczących różnymi sposobami o zachowanie i nieskrępowane kultywowanie wiary katolickiej w warunkach ateistycznego reżimu. Do istoty moich badań należy również będący ich integralną częścią czynnik moralno-etyczny. Przede wszystkim starałem się ukazać zjawisko relatywizmu w różnych dziedzinach życia społeczno-politycznego, co prowadzi do zacierania się granic między dobrem i złem. Wydaje mi się, że jest to szczególnie istotne w dzisiejszym świecie coraz bardziej zagrożonym kryzysem światopoglądowym opartym na idei masowego konsumpcjonizmu i po- 6

7 szukiwaniu fałszywie pojmowanego egoistycznego szczęścia, kosztem innych ludzi. Ukazanie tego typu relacji społecznych, również w okresie PRL, było możliwe poprzez analizę postaw dwóch stron konfrontacji aparatu państwowego z jednej strony i Kościoła pojmowanego jak już wspomniałem nie tylko jako instytucja, ale przede wszystkim wspólnota wiernych z drugiej strony. W pracy tej przyjąłem metodę obszernego cytowania dokumentów w celu ukazania uczestników wydarzeń w świetle ich własnych wypowiedzi, co w znaczący sposób przyczyniło się do uwiarygodnienia opisywanych wydarzeń. Zastosowanie tego typu metodologii umożliwiło również uzasadnienie i zarazem odpowiedź na postawione pytania i problemy badawcze. Kwerenda materiałów do tego tematu okazała się nader obfita, dlatego też postanowiłem zgromadzony materiał zamieścić w trzech książkach, wzajemnie uzupełniających się, dotyczących tego samego okresu i o zbliżonej tematyce, która dotyczy polityki władz państwowych wobec Kościoła katolickiego. Podstawą źródłową tych publikacji są materiały archiwalne proweniencji państwowej znajdujące się w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Cennym ich uzupełnieniem są dokumenty episkopatu Polski, głównie korespondencja z władzami centralnymi oraz z poszczególnymi diecezjami. Najwięcej informacji o polityce wyznaniowej władz państwowych, w omawianym okresie, zawiera zespół akt KC PZPR. Najważniejsze dokumenty to protokoły z posiedzeń Biura Politycznego, Sekretariatu KC PZPR, Komisji KC PZPR do spraw Kleru oraz dokumenty pochodzące z Wydziałów KC PZPR: Organizacyjnego, Administracyjnego, Nauki i Oświaty. W zespole tym znajdują się też sprawozdania Komitetów Wojewódzkich PZPR. Ich analiza pozwoliła odtworzyć niemal pełny obraz antykościelnych działań wszystkich ogniw władzy terenowej: bezpieczeństwa, milicji, rad narodowych, władz szkolnych, władz skarbowych oraz przede wszystkim aparatu partyjnego. W pracach wykorzystano też dokumenty Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (później Ministerstwa Spraw Wewnętrznych), Ministerstwa Administracji Publicznej (Departament Wyznaniowy) oraz akta Urzędu do spraw Wyznań. Istotnym uzupełnieniem bazy źródłowej do tematu represji władz państwowych wobec Kościoła katolickiego w Polsce powojennej są akta poszczególnych kurii diecezjalnych, jednak ich dostępność jest poważnie ograniczona, przede wszystkim dlatego, że nie zostały opracowane oraz wciąż brak jest zasad ich udostępniania. W pracach wykorzystano również akta kościelne znajdujące się w Archiwum Diecezjalnym w Siedlcach. Jest to głównie korespondencja episkopatu Polski oraz zarządzenia ministra oświaty. 7

8 W książce pt. Zło dobrem zwyciężaj. Polityka przemocy państwowej wobec Kościoła katolickiego w Polsce przedstawiłem opisywaną problematykę w układzie problemowo-chronologicznym, co pozwoliło na ukazanie prześladowań Kościoła na szerokim tle funkcjonowania systemu władzy państwowej oraz uwydatniło poszczególne etapy działalności tego polityczno-represyjnego systemu. W książce umieściłem liczne przykłady batalii księży oraz zwykłych ludzi o zachowanie wiary katolickiej i tożsamości narodowej, nawet za cenę własnego życia. Z efektów moich badań zaprezentowanych w książce, wynika, że w polityce wobec narodu polskiego, w tym także w stosunku do Kościoła katolickiego, wystąpiły dwa modele sowietyzacji Polski. Pierwszy model był ścisłym odwzorowaniem bolszewickiej Rosji i Związku Sowieckiego. Polegał on na pośpiesznym i bezwzględnym niszczeniu wszelkich śladów polskiej państwowości i biologicznego wyniszczenia inteligencji polskiej jako głównego nośnika patriotyzmu. Realizacja tego programu odbywała się w latach Drugi model sowietyzacji realizowany był po 1956 r. Po krótkim okresie odwilży Władysław Gomułka przywrócił totalitarną dyktaturę w złagodzonej postaci bez masowych aresztowań, tortur i wyroków śmierci. Dotyczyło to przede wszystkim duchowieństwa i chłopów. W drugiej książce pt. Duch narodu. Represje władz państwowych wobec patriotyczno-religijnej działalności Kościoła katolickiego w Polsce ukazałem, również w układzie problemowo-chronologicznym, główne płaszczyzny konfrontacji między władzą państwową a Kościołem katolickim. W przeciwieństwie do poprzedniej książki głównym problemem badawczym stało się ukazanie polityki ingerencji władz państwowych w sferę działań duszpasterskich Kościoła (nauczanie religii, uroczystości kościelne) oraz polityka rozwarstwiania duchowieństwa i rozbijania więzi społecznych opartych na poczuciu wspólnoty religijnej (np. polityka utrudniania pielgrzymek do miejsc świętych). W pracy tej wymieniono również liczne przykłady represji wobec pracowników aparatu partyjnego, organów bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej, sądownictwa i administracji państwowej. Powodem tych represji był czynny udział w życiu Kościoła. W tym wypadku polityka ta przynosiła zamierzone skutki z roku na rok spadała liczba funkcjonariuszy państwowych uczestniczących w uroczystościach kościelnych. Tendencja ta została wykazana w pracy równolegle z odpowiedzią na pytanie, jakie metody stosowały władze państwowe wobec wszystkich tych działań Kościoła, które wykraczały poza mury kościelne, i jakie przynosiły one skutki społeczne. Z analizy cytowanych dokumentów jasno wynika, że zaostrzanie represji władz państwowych wobec Kościoła powodowało wzrost solidarności społecznej i poczucie wolności duchowej w zniewolonym kraju. 8

9 Trzecia książka, wydana w 2015 roku, nosi tytuł: Państwo laickie. Polityka ograniczania bazy materialnej Kościoła katolickiego w Polsce przez władze komunistyczne w latach Jednym z istotnych elementów konfrontacji ideologii marksistowskoleninowskiej z silnym organizacyjnie i mającym znaczne poparcie społeczne Kościołem była polityka państwa zmierzająca do pozbawienia Kościoła materialnych podstaw jego funkcjonowania. Polityka ta jest przedmiotem analizy w tej publikacji. Z moich badań wyraźnie wynika, że baza materialna Kościoła katolickiego w Polsce nie stanowiła w polityce władz państwowych PRL pierwszorzędnego miejsca. Na pierwsze miejsce wysuwała się konfrontacja ideologiczna, sfera tzw. nadbudowy, kształtowanie światopoglądu i postaw moralnych, wychowania w duchu marksistowsko-leninowskim. Sprawy materialne były traktowane instrumentalnie, jako narzędzie kształtowania stosunku do władzy totalitarnej w Polsce, co nie znaczy, że były bagatelizowane. W książce poddano analizie politykę władz państwowych zarówno wobec majątku ruchomego Kościoła (np. konfiskata księgozbiorów), jak i nieruchomego (np. odbieranie budynków seminaryjnych, zakaz budownictwa sakralnego). We wszystkich tych działaniach władzom państwowym chodziło nie tylko o ograniczenie fizycznej przestrzeni życia Kościoła, ale przede wszystkim o likwidację jego bazy intelektualnej. Problematyka poruszana w tej pracy nie była, jak dotychczas, przedmiotem odrębnej analizy. Dlatego też mam nadzieję książka ta może stać się wartościowym uzupełnieniem dotychczasowych badań nad istotą i charakterem polityki wyznaniowej państwa w okresie PRL. Oczywiście nie pretenduje ona do opracowania o charakterze syntezy. Nie porusza wszystkich zagadnień związanych z bazą materialną Kościoła katolickiego w PRL; niektóre z nich zostały jedynie zasygnalizowane, np. kwestia likwidacji wydawnictw i prasy katolickiej. Tego typu ograniczenia związane były z dostępnością bazy źródłowej. Kluczowym jednak problemem badawczym moich trzech przedstawionych powyżej publikacji jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istniała możliwość pokojowego współistnienia Kościoła i tego państwa, które powstało po 1945 r. Przedstawione fakty i analiza dokumentów archiwalnych zaprzeczają takiej możliwości. Kościół nie mógł się zgodzić na współistnienie z tą władzą z uwagi na jej charakter. Nie dlatego, że było to państwo ateistyczne, czerpiące z wzorców sowieckich, ale dlatego, że państwo to ze swej istoty programowo opierało się na przemocy, co wykluczało jakiekolwiek pokojowe współistnienie. 9

10 5. Działalność organizacyjna Poza działalnością naukowo-badawczą i dydaktyczną aktywnie uczestniczyłem w życiu organizacyjnym Uczelni, pełniąc w niej różne funkcje i wykonując zadania potrzebne do jej prawidłowego funkcjonowania. Byłem członkiem komitetu organizacyjnego czterech konferencji naukowych. Były to następujące konferencje: VII Ogólnopolskie Forum Historyków Wojskowości: Źródła w badaniach historii wojskowej, Siedlce września 2003 (organizator: Instytut Historii Akademii Podlaskiej); Międzynarodowa konferencja naukowa: Druga wojna światowa w Europie aspekty militarne, Siedlce 5-6 maja 2005 (organizator: Instytut Historii Akademii Podlaskiej); Międzynarodowa konferencja naukowa: Wrzesień 1939 roku wojna na dwa fronty, początek II wojny światowej, Siedlce 4-5 września 2009 r. (organizatorzy: Stowarzyszenie Historyków Wojskowości, Instytut Historii AP, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego); Ogólnopolska Konferencja Naukowa: Bezpieczeństwo militarne Polski ( ), Siedlce listopada 2015 (organizatorzy: Instytut Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych UPH w Siedlcach). W 2008 r. pełniłem funkcję członka Komisji Skrutacyjnej w wyborach do władz Uczelni. W latach byłem członkiem Wydziałowej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Stypendiów Rektora. Praca ta obejmowała swoim zakresem studentów całego Wydziału Humanistycznego. Do moich zadań należała analiza i ocena merytoryczno-formalna osiągnięć studentów ubiegających się o stypendia. W 2013 r. byłem członkiem komisji przyznającej stypendia dla najlepszych doktorantów UPH w Siedlcach. W roku akademickim 2013/2014 r. byłem członkiem Komisji Programowej, do zadań której należało m.in.: przygotowywanie nowych i ewentualna korekta/aktualizacja istniejących planów studiów na kierunkach historia i stosunki międzynarodowe; monitorowanie rynku pracy i podejmowanie działań mających na celu dostosowanie oferty programowej do wymogów rynku pracy oraz prowadzenie okresowej oceny realizacji praktyk studenckich. W ramach prac Komisji Programowej, uczestniczyłem w tworzeniu planów studiów dotyczących nowych specjalności na kierunku historia i stosunki międzynarodowe. Do moich obowiązków należało także przygotowywaniem sylabusów na kierunku stosunki międzynarodowe oraz kontrola ich zgodności z obowiązującymi wymogami i planem studiów. W 2014 i w 2015 r. aktywnie uczestniczyłem w organizacji Dni Otwartych w Wydziale Humanistycznym UPH w Siedlcach. Do moich zadań należało m.in. przygotowanie materiałów promocyjnych dotyczących Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych. 10