JA TO MAM SZCZĘŚCIE - scenariusz wieczoru poetyckiego

Transkrypt

1 2. Piosenka Ja to mam szczęście JA TO MAM SZCZĘŚCIE - scenariusz wieczoru poetyckiego 1. Tradycją naszej szkoły stało się to, że odbywają się u nas wieczory poetyckie sentymentalne wędrówki do krainy łagodności. Tegoroczne jesienne spotkanie związane jest z inauguracją obchodów jubileuszu setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Chcemy wierszami uczcić męstwo walczących o niepodległość i pokazać piękno naszej ojczyzny, za której wolność wielu z nich oddało swoje życie. Ufamy iż zaduma nad losem naszej ojczyzny stanie się pokrzepieniem serc każdego Polaka, któremu Polska nie jest obojętna. Na zaproszeniach umieściliśmy motto zaczerpnięte ze słów piosenki Grzegorza Tomczaka Ja to mam szczęście. Będzie ono nas prowadziło przez myśli i słowa poezji i utworów muzycznych 3. Ufamy, iż zaduma nad losem naszej Ojczyzny stanie się pokrzepieniem serc każdego Polaka, któremu Polska nie jest obojętna. Dzień 11 listopada jest szczególny dla nas Polaków. Upamiętnia bowiem 99 rocznicę odzyskania niepodległości przez nasza Ojczyznę, rozdartą przez zaborców. W latach 1772, 1773, 1795 Rosja, Prusy i Austria dokonały rozbioru Polski. Przez 123 lata Ojczyzna nasza była zniewolona. Jednak nasi rodacy nigdy nie pogodzili się z utratą suwerenności. Pragnęli by była ona wolna i w takiej intencji bili się z wrogiem. Obowiązkiem przyszłych pokoleń jest pamięć o tych, co polegli, abyśmy byli wolni. Im należy się nasza wdzięczność. 4. Pantomima (muzyka Chopin Etiuda Rewolucyjna) 5. Leopold Staff (fragmenty) Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem, Na którym z lochu, co był twą stolicą Lat sto, swym własnym dźwignęłaś się duchem. Nie przyszły ciebie poprzeć karabiny Ni wiodły za cię bój komety w niebie, Ni z Jakubowej zstąpiły drabiny W pomoc anioły. Powstałaś przez siebie! Dzisiaj wychodzisz po wieku z podziemia,

2 Z ludów jedyny ty lud czystych dłoni, Co swych zaborców zdumieniem oniemia, Iż tym zwycięża jeno, że się broni. Żadne cię miana nad to nie zaszczycą, Co być nie mogło przez wiek twą ozdobą! Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Lecz czymś największym, czym być można: Sobą! Wolność wpisana była i jest w duszach Polaków. Wolność dla Polaka to jak powietrze, to jak woda dla życia. Wolność to skarb, który należy okupić najwyższą ceną na ziemi - ceną życia. Wolności nikt nam Polakom, przecież nie podarował., a w czasach niewoli marzył o niej każdy Polak. Polska powstawała z naszej krwi, w krwawych bojach Polacy stawali do walki o wolność. 6. Jan Lechoń, :Da nam Bóg Z cyklu "Polonia Resurrecta" Da Bóg nam kiedyś zasiąść w Polsce wolnej, Od żyta złotej, od lasów szumiącej, Da Bóg, a przyjdzie dzień nieustający Dla srebrnych pługów udręki mozolnej. Jeszcze oddźwiękną kamienie na młoty I z twardym ziemia pogada lemieszem, I z wszystkich jeszcze kamieni wykrzeszem Iskier snop złoty. Więc gdy wiosennym oglądam wieczorem W mgły otuloną zagonów szarzyznę, Ktoś w moim sercu wykuwa toporem Moją ojczyznę. 7. Marek Grechuta Wolność Żeby jednak można było mówić o wolności, Polacy musieli stanąć do walki zbrojnej, niejednokrotnie oddając za tę ukochaną ojczyznę własne życie Dzieje naszej ojczyzny to rzadko dni szczęśliwe i spokojne. Chcąc przybliżyć nadejście wolności, Polacy wzniecali powstania narodowe, przelewali krew, cierpieli na zesłaniu i w więzieniach zaborców. Nasi pradziadowie mieli Ojczyznę w sercu. To oni wierzyli, że naród przetrwa, jeżeli nauczy swoje dzieci jak być Polakami. Kiedy ojczyzna

3 potrzebowała, polscy chłopcy zakładali mundury i ruszali do walki 10 Jerzy Żuławski Do moich synków Synkowie moi, poszedłem w bój, jako wasz dziadek, a ojciec mój, jak ojca ojciec i ojca dziad, co z Legionami przemierzył świat szukając drogi przez krew i blizny do naszej wolnej Ojczyzny! Synkowie moi, da nam to Bóg, że spadną wreszcie kajdany z nóg, i nim wy męskich dojdziecie sił, jawą się stanie, co dziadek śnił: szczęściem zakwitnie krwią wieków żyzny łan naszej wolnej Ojczyzny! Synkowie moi, lecz gdyby Pan nie dał wzejść zorzy z krwi naszych ran, to jeszcze w waszej piersi jest krew na nowy świętej Wolności siew: i wy pójdziecie pomni puścizny na bój dla naszej Ojczyzny! 8. Władysław Bełza, Z doli niedoli Podzielił nas, mój bracie Zły los i trzyma straż W dwóch wrogich sobie szańcach Patrzymy śmierci w twarz W okopach, pełnych jęku, Wsłuchani w armat huk, Stoimy na wprost siebie Ja wróg twój, ty mój wróg! Las płacze, ziemia płacze, Cały świat w ogniu drży... W dwóch wrogich sobie szańcach Stoimy ja i ty. Zaledwie wczesnym rankiem Armaty zaczną grać, Ty świstem kul morderczym O sobie dajesz znać I wołasz mnie i mówisz: To ja, twój brat...twój brat! A gdy mnie z dala ujrzysz Od razu bierz na cel I do polskiego serca Moskiewską kulą strzel. Bo wciąż na jawie widzę I co noc mi się śni, Że ta, co nie zginęła wyrośnie z naszej krwi. 9. Krzysztof Kamil Baczyński Elegia o... [chłopcu polskim] Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą, haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią, malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg, wyszywali wisielcami drzew płynące morze. Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć, gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami. Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg, przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg. I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.

4 Czy to była kula, synku, czy to serce pękło? 10. LAO CHE STARE MIASTO TĘSKNOTA Walczyli i ginęli Polacy z wiarą, że spełnią się ich marzenia, że walka przyniesie Polsce niepodległość. Wielu z nich nigdy nie wróciło do swoich matek, żon, dzieci, do ojczyzny. Inni mogli tylko z daleka kochać ją i z tęsknotą wspominać. Kolejne wiersze są wyrazem nostalgii naszych najznamienitszych poetów, którzy byli wyrazicielami myśli wielu emigrantów Juliusz Słowacki Smutno mi Boże Smutno mi Boże! Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą, Przede mną gasisz w lazurowéj wodzie Gwiazdę ognistą, Choć mi tak niebo ty złocisz i morze, Smutno mi Boże! Jak puste kłosy, z podniesiona głową, Stoję roskoszy próżen i dosytu, Dla obcych ludzi mam twarz jednakową, Ciszę błękitu Ale przed tobą głąb serca otworzę, Smutno mi Boże! Dzisiaj na wielkiém morzu obłąkany, Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem, Widziałem lotne w powietrzu bociany Długim szeregiem. Żem je znał kiedyś na polskim ugorze, Smutno mi Boże! 12. Cyprian Kamil Norwid Moja piosnka Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba... Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są, jak odwieczne Chrystusa wyznanie, Bądź pochwalony! Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej, Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie, Równie niewinnej... Do bez tęsknoty i do bez myślenia, Do tych, co mają tak za tak nie za nie, Bez światło cienia... Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi? I tak być musi, choć się tak nie stanie Przyjaźni mojej Juliusz Słowacki W pamiętniku Zofii Bobrówny Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi, Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci, To każdy kwiatek powie wiersze Zosi, Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci.

5 Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci, Słuchaj - bo to są najlepsi poeci. Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone Będą ci całe poemata składać. Ja bym to samo powiedział, co one, Bo ja się od nich nauczyłem gadać; Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną, Byłem ja niegdyś, jak Zośka, dzieciną. Dzisiaj daleko pojechałem w gości I dalej mię los nieszczęśliwy goni. Przywieź mi, Zośko, od tych gwiazd światłości, Przywieź mi, Zośko, z tamtych kwiatów woni, Bo mi zaprawdę odmłodnieć potrzeba. Wróć mi więc z kraju taką - jakby z nieba. 14. BIZOŃ TAKI KRAJ 15. Majestatyczne góry, ciche doliny, płynące potoki i meandrujące rzeki, nostalgiczne mazurskie krajobrazy i szumiące Morze Bałtyckie to tylko niektóre elementy polskiego krajobrazu, które zachwycają nie tylko turystów, ale i poetów. 16. Antoni Słonimski- Polska I cóż powiedzą tomy słowników, lekcje historii i geografii, gdy tylko o niej mówić potrafi krzak bzu kwitnący i śpiew słowików. Choć jej granice znajdziesz na mapach, ale o treści, co je wypełnia, powie ci tylko księżyca pełnia i mgła nad łąką, i liści zapach. Pytasz się, synu, gdzie jest i jaka? W niewymierzonej krainie leży. Jest w każdym wiernym sercu Polaka, co o nią walczył, cierpiał i wierzył. W szumie gołębi na starym rynku, w książce poety i na budowie, w codziennej pracy, w życzliwym słowie, znajdziesz ją w każdym dobrym uczynku. 17. Tadeusz Różewicz - Oblicza Ojczyzny Ojczyzna To Kraj Dzieciństwa, Miejsce Urodzenia, To Jest Ta Mała Najbliższa Ojczyzna. Miasto, Miasteczko, Wieś, Ulica, Dom, Podwórko, Pierwsza Miłość, Las Na Horyzoncie, Groby. W Dzieciństwie Poznaje Się Kwiaty, Zioła, Zboża, Zwierzęta, Pola, Łąki, Słowa, Owoce. Ojczyzna Się Śmieje. Na Początku Ojczyzna Jest Blisko, Na Wyciagnięcie Ręki. Dopiero Później Rośnie, Krwawi, Boli. 18. KULT MIESZKAM W POLSCE Najbardziej kocha się to, co najbliższe sercu, to co nas otacza, przyroda, ludzie czyli mała ojczyzna. Mimo że nieduża, to grzejąca serce. To o niej będą kolejne wiersze

6 19. Joanna Białobrzeska Moja mała ojczyzna Jest na mapie mała kropka, ja tu mieszkam, tu mnie spotkasz. Jakie ciekawie i wesoło w moim świecie naokoło. Na podwórku trzy kałuże, położyły się przy murze, trzepak bardzo dziś kaprysi - duży dywan na nim wisi. Słońce z cieniem gra tu w berka, pan kominiarz z dachu zerka, teraz chyba każdy przyzna, że jest piękna ma Ojczyzna! 20. Konstanty Ildefons Gałczyński Szczecin Tutaj mój port, tu słońce mam na czole i dom i sad i kota nie do wiary! Natalia na werandzie Kira w szkole. A babci wchodzą sny pod okulary Nad klombem ptaka cień przefrunął modry. Grzmi w rękopisie moim epopeja. Dobrze mi tu. I wieje wiatr od Odry, odurzający i zwycięski jak nadzieja. 21. Władysław Bełza, Ziemia rodzinna Całem mem sercem, duszą niewinną, Kocham tę świętą ziemię rodzinną, Na której moja kołyska stała, I której dawna karmi mię chwała. Kocham te barwne kwiaty na łące, Kocham te łany kłosem szumiące, Które mię żywią, które mię stroją, I które zdobią Ojczyznę moją. Kocham te góry, lasy i gaje, Potężne rzeki, ciche ruczaje; Bo w tych potokach, w wodzie u zdroja, Ty się przeglądasz Ojczyzno moja, Krwią użyźniona, we łzach skąpana, Tak dla nas droga i tak kochana! 22. Wanda Chotomska Twój dom Jest w każdym naszym słowie, a słowa są najprostsze - chleb, mama, dom gościnny, i Wisła, i Mazowsze. I jest w czerwieni maków, i w białych kwiatach wiśni, w piosenkach wszystkich ptaków i w każdej naszej myśli. W mazurku chopinowskim, i w czarnym węglu Śląska, i tu, gdzie serce mówi, że to jest właśnie Polska. 23. GRECHUTA OJCZYZNA Miłość ojczyzny nie sprowadza się tylko do gotowości do walki w jej obronie. Dla jej pożytku można służyć, wykorzystując inne talenty, np. inteligencję, dowcip, dar pięknej wymowy, siłę mięśni, nieugiętość charakteru. Poeci swą miłość do ojczyzny wyrażają słowem. 24. Ignacy Krasicki Kocham Cię, Polsko Kocham Cię, Polsko, za twą przeszłość sławną, którą przyniosły miecze Twe waleczne, za chrobre dzieje, co minęły dawno, lecz będą w pieśni aż po czasy wieczne. Kocham Cię, Polsko, za wiek sztuki złoty, światło kuźnicy i znicz oświecenia, za miasta stare przepysznej urody, co kryją skarby, których czas nie zmienia.

7 Kocham Cię, Polsko, za niewoli klęskę, którą dźwignęłaś z jasnym, dumnym czołem, za Twoją wolność lud szedł w boje z męstwem, i niósł pod niebem swoje kosy gołe. Kocham Cię, Polsko, za dwie wielkie wojny, honor walecznych i trud wyzwolenia, za nowe życie, czas pracy spokojnej, za kwiaty, które kwitną na kamieniach. Kocham Cię, Polsko, za doliny, góry, bure kominy, miasta Twe wysokie, jasne obłoki i przelotne chmury, co czasem wchodzą w szyby naszych okien. Kocham Cię, Polsko, za przyszłość Twą jasną, drogę szczęśliwą aż przez pokolenia, za zdrową młodzież, co czci ziemię własną, za to, co trwałe i to co się zmienia. Kocham Cię, Polsko! Kocham Cię, Polsko! Kocham Cię! 25. Wisława Szymborska, Gawęda o miłości ziemi ojczystej Bez tej miłości można żyć, Mieć serce suche jak orzeszek, Malutki los naparstkiem pić Z dala od zgryzot i pocieszeń, Na własną miarę znać nadzieję, W mroku kryjówkę sobie uwić, O blasku próchna mówić dnieje, O blasku słońca nic nie mówić. Jakiej miłości brakło im, Że są jak okno wypalone, Rozbite szkło, rozwiany dym, Jak drzewo z nagła powalone, Które za płytko wrosło w ziemię, Któremu wyrwał wiatr korzenie I jeszcze żyje cząstką czasu, Ale już traci swe zielenie I już nie szumi w chórze lasu? Ziemi ojczysta, ziemio jasna, Nie będę powalonym drzewem. Codziennie mocniej w ciebie wrastam Radością, smutkiem, dumą, gniewem. Nie będę jak zerwana nić. Odrzucam pusto brzmiące słowa. Można nie kochać cię i żyć, Ale nie można owocować. Ta dawność jej w głębokich warstwach... Czasem pośrodku drogi stanę: Może nieznanych pieśni garstka W skrzyni żelazem nabijanej, A może dzban, a może łuk Jeszcze się w łonie ziemi grzeje, Może pradawny domu próg Ten, którym wkroczyliśmy w dzieje? Stąd idę myślą w przyszłe wieki, Wyobrażenia nowe składam. Kamień leżący na dnie rzeki Oglądam i kształt jego badam. Z tego kamienia rzeźbiarz przyszły Wyrzeźbi głowę rówieśnika. Ten kamień leży w nurcie Wisły, A w nim potomna twarz ukryta. By na tej twarzy spokój był I dobroć, i rozumny uśmiech, Naród mój nie żałuje sił,

8 Walczy i tworzy, i nie uśnie. Pierścienie świetlnych lat nad nimi, Ziemia ojczysta pod stopami. Nie będę ptakiem wypłoszonym Ani jak puste gniazdo po nim. 26. Maria Kazimiera Sarnacka, Ojczyzno Kocham cię, moja Ojczyzno Za to, że Polską się zowiesz, Za twoje pola i lasy, Kocham cię po wszystkie czasy. Kocham jasne słoneczko Które ponad Polską świeci, Kocham polską młodzież I nasze malutkie dzieci. Kocham rzeki i rzeczki, Które z gór do morza płyną. Kocham łąki zielone, Bo kwitną pachnącą koniczyną. Kocham księżyc i gwiazdy, Które nocą świecą, Kocham wszystkie ptaszęta, Które są z nami zimą i które wiosną przylecą. Kocham te polskie drogi I te nasze rozstaje, Na których od dziada, pradziada Krzyż Chrystusowy staje. Kocham polskie wioski Z sadem okwieconym, Bo tutaj się wychowałem, Tu, gdzie polskie zagony. 27. Władysław Bełza Katechizm polskiego dziecka Kto ty jesteś? Polak mały. Jaki znak twój? Orzeł biały. Gdzie ty mieszkasz? Między swemi. W jakim kraju? W polskiej ziemi. Czem ta ziemia? Mą Ojczyzną. Czem zdobyta? Krwią i blizną. Czy ją kochasz? Kocham szczerze. A w co wierzysz? W Polskę wierzę. Coś ty dla niej? Wdzięczne dziécię. Coś jej winien? Oddać życie. 28. T.LOVE To wychowanie Pożegnanie Dzięki bohaterstwu walczących o wolność naszej ojczyzny mamy szczęście żyć w wolnym i pięknym kraju. Doceńmy to My mamy szczęście Ja to mam szczęście