Politechnika Wrocławska

Transkrypt

1 Politechnika Wrocławska Wydział Elektryczny Pionierzy Dolnośląskiej Elektryki 10 październik 2009 r.

2 Jerzy Ignacy Skowroński Urodzony w Humaniu. W młodzieńczych latach krzewiciel organizator skautingu. Od 1918 r. w Warszawie. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Uczeń prof. K. Drewnowskiego. W 1939 r. adiunkt stabilizowany z tytułem doktora nauk technicznych (1937) zaawansowaną rozprawą habilitacyjną. Na Dolnym Śląsku od 26 kwietnia 1945 r. z osobistego przemyślanego wyboru. W okresie maj 1945 marzec 1946 dyrektor Dolnośląskiego Zjednoczenia Energetycznego. Na Politechnikę Wrocławską przeszedł w kwietniu 1946 r. obejmując kierownictwo Katedry Wysokich Napięć. Dziekan Wydziału (1946/47 i 1949/50). Obok prof. K. Idaszewskiego główny współautor samodzielności Wydziału. Inicjator realizator budowy dwóch nowych gmachów P.Wr. (D-1 i D-2). Twórca szkoły naukowej Materiałoznawstwo Elektryczne i Elektrotechnologia oraz Wrocławskiego Oddziału Instytutu Elektrotechniki tej specjalności. Wypromował 18 doktorów naukowo-technicznych z których większość uzyskała tytuły profesorów i utworzyła samodzielne kierunki kształcenia. Doktor h.c. Politechniki Wrocławskiej. Członek rzeczywisty PAN. Laureat tytułu Budowniczy Wrocławia. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

3 Andrzej Stanisław aw Jellonek Urodził się i wychował w Krakowie, gdzie uzyskał maturę jako absolwent IV Gimnazjum im. Sienkiewicza. Studia wyŝsze z zakresu elektryki ukończył w 1931 r. we Lwowie. JuŜ wtedy jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę na miernictwo za pomocą urządzeń elektronicznych. Asystent prof. Malarskiego doktoryzował się na Politechnice Warszawskiej w 1946 r. W okresie wojny przebywał w Warszawie i pracował zawodowo w zakładach Philipsa. NaleŜy do z głównych współtwórców Wydziału Elektrycznego PWr. Zatrudniony na Uczelni od 22 sierpnia 1945 r. Od początku 1946 r. kierował Katedrą Radiotechniki przekształcając ją później w Katedrę Miernictwa Elektrycznego. Twórca szkoły naukowej Metrologia Elektryczna. Promotor 32 doktorów. W toku przekształcania struktury organizacyjnej PWr. z katedralnej w instytutową utworzył międzywydziałowy Instytut Metrologii Elektrycznej, którym kierował aŝ do przejścia na emeryturę. Brał udział w Powstaniu Warszawskim i był współtwórcą jednej z powstańczych radiostacji. Otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

4 Jan KoŜuchowski Urodzony w Łodzi. Absolwent WyŜszej Szkoły Handlowej i Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Od 1938 r. zatrudniony w Fabryce Aparatów Elektrycznych K. Szpotańskiego w Warszawie. Uczestnik kampanii wrześniowej, internowany w Rumunii skąd przedostał się do Francji. Wziął udział w kampanii francuskiej jako Ŝołnierz 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Internowany w Szwajcarii. Wykładał na kursach technicznych dla współinternowanych. Równocześnie doktoryzował się na Politechnice w Zurichu. W 1946 r. powrócił do Kraju podejmując obowiązki radcy w Departamencie Energetyki Ministerstwa Przemysłu. Od r. objął stanowisko kierownika-organizatora Katedry Gospodarki Elektrycznej na Politechnice Wrocławskiej. Rozwiniętej we Wrocławiu szkole naukowej Kompleksowe Badania Systemów Elektroenergetycznych nadał szeroki zakres teoretyczny i aplikacjny. Promował 49 doktorów. We Wrocławiu utworzył Instytut Automatyki Systemów Energetycznych. Był bardzo aktywny w działalności wielu organizacji i instytucji naukowych w całym Kraju. Zainicjował utworzenie w Warszawie Instytutu Energetyki. W 1971 r. przeniósł się do Warszawy by podjąć pracę na tamtejszej Politechnice. Spoczywa na cmentarzu w Warszawie-Włochach.

5 Marian Suski Urodzony w Kielcach. Absolwent Szkoły Kadetów ( ). Studiował kolejno w Oficerskiej Szkole InŜynierii, Politechnice Warszawskiej oraz École Supérrieure d Électrique w ParyŜu. Od 1938 r. zatrudniony w przemyśle i instytucjach wojskowych w Warszawie. W okresie wojny przebywał w obozie jenieckim w Murnau. W marcu 1946 r. tuŝ po powrocie do Kraju podjął pracę w polskim przemyśle radiotechnicznym, m.in. koordynował rozwój zakładów radiotechnicznych na Dolnym Śląsku. Przez pewien czas kierował Fabryką Odbiorników Radiowych w DzierŜoniowie. Pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Wrocławskiej rozpoczął w 1947 r. Domeną jego zainteresowań naukowych były zjawiska mikrofalowe i ich wykorzystanie w technice. Promował 14 doktorów. Niezwykle prawy człowiek. W latach 80-tych uczestnik wrocławskiej grupy oporu Bez przemocy. Laureat odznaczenia papieskiego Pro Ecclesia et Pontifice. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Wybitny szermierz, medalista igrzysk olimpijskich w 1924 r. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

6

7 Tadeusz Tomankiewicz Urodzony w Łodzi. Studia rozpoczął przed wojną na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, a ukończył we Wrocławiu w roku 1946 jako jeden z pierwszych absolwentów Wydziału Mechaniczno- Elektrotechnicznego. Jako magister inŝynier elektryk został kierownikiem radiostacji w podwrocławskiej śórawinie. Jednocześnie rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych powierzono mu stanowisko kierownika Katedry Radiotechniki Nadawczej. Był jednym z głównych współpracowników profesora Z. Szparkowskiego w rozwoju tematyki słaboprądowej Wydziału Elektrycznego. Szczególnie interesował się problematyką ochrony środowiska przed promieniowaniem elektromagnetycznym. Jest współtwórcą szkoły naukowej Kompatybilności Elektromagnetycznej. Zmarł nagle i niespodziewanie w 1969 r. Spoczywa we Wrocławiu.

8 Andrzej Karol Kordecki Urodzony w Wieliczce. Maturę uzyskał w liceum w Kołomyi. Studnia wyŝsze ukończył w 1939 r. w Politechnice Lwowskiej. W 1937 r. Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę jako asystent profesora Witolda Aulicha. W połowie 1945 r. podjął pracę w Katowicach jako kierownik prywatnych warsztatów remontowych maszyn elektrycznych. Równocześnie został zaangaŝowany jako wykładowca w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych. Do Wrocławia przeniósł się w maju 1946 r. i rozpoczął pracę na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej w charakterze adiunkta. Równolegle pracował w Dolnośląskim przemyśle maszyn elektrycznych na kierowniczych stanowiskach. Rozprawę doktorską obronił w 1958 r. zaś w 1959 r. nadano Mu tytuł profesora. W latach pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego, był prorektorem Politechniki Wrocławskiej. Od 1954 nieprzerwanie kierował Katedrą Maszyn Elektrycznych, a następnie od 1979 r. Instytutem Układów Elektromaszynowych. Współtwórca szkoły naukowej Maszyny Elektryczne. Wypromował 17 doktorów nauk technicznych. Laureat wielu odznaczeń państwowych i resortowych. Nadano Mu tytuł Budowniczy Wrocławia. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Osobowickiej we Wrocławiu.

9 Andrzej Karol Kordecki

10 Andrzej Karol Kordecki

11 Andrzej Karol Kordecki

12 Zbigniew śyszkowski Urodzony w Warszawie, gdzie w 1933 r. ukończył Wydział Elektryczny Politechniki. Do 1939 r. zatrudniony w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych w Warszawie. W 1940 r. przedziera się do Anglii, gdzie pracuje w Wojskowym Instytucie Łączności. Do Kraju powraca w połowie 1946 r., zatrzymując się najpierw w Łodzi i Krakowie, by od początku 1947r. objąć stanowisko adiunkta na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym Politechniki Wrocławskiej. W latach 50-tych kierował Katedrą Techniki Przenoszenia Przewodowego a następnie Katedrą Teletransmisji Przewodowej. W 1952 roku przeszedł na Wydział Łączności gdzie stał się współtwórcą Instytutu Telekomunikacji i Akustyki. Był takŝe twórcą Szkoły Naukowej Elektroakustyki, Analizy i Przetwarzania Sygnałów Akustycznych. Promował 12 doktorów. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

13 Roman Kurdziel Urodzony w Przemyślu. Maturę uzyskał we Lwowie. Studiował na Politechnice Lwowskiej uzyskując w 1930 r. dyplom inŝyniera elektryka z oceną celującą. Przed wojną wykładał w Państwowej Szkole Technicznej oraz pracował w energetyce i przemyśle. W 1945 r. skierowany na Dolny Śląsk jako delegat Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego. Od 1 lutego 1946 r. zaangaŝowany przez prof. K. Idaszewskiego do pracy dydaktycznej na Politechnice Wrocławskiej jako adiunkt w Katedrze Urządzeń Elektrycznych. Od 1954 r. przejął obowiązki Kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej pozostając na tym stanowisku aŝ do przejścia na emeryturę. W latach był prorektorem Politechniki. Elektrotechnika teoretyczna była Jego pasją Ŝyciową. Napisane przez Niego podręczniki cieszyły się wielkim uznaniem i były wielokrotnie wznawiane - równieŝ w 15 lat po Jego śmierci. Promował 6 doktorów. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

14 Konstanty Wołkowi kowiński Urodzony w Samborze na Wołyniu. Maturę uzyskał w znanym Liceum Krzemienieckim. WyŜsze studia z elektrotechniki ukończył w 1941 r. we Lwowie. Po tzw. wyzwoleniu represjonowany, a potem wcielony do II Armii L.W.P. Od października 1945 roku jeszcze przed demobilizacją zatrudniony jako starszy asystent przez prof. K. Idaszewskiego. Równocześnie pracował w Dolnośląskiej Energetyce. Interesowały Go głównie zagadnienia urządzeń elektrycznych, a szczególnie problematyka uziemień i ochrony przeciwporaŝeniowej. Zainicjował i prowadził badania, które doprowadziły do powstania szkoły naukowej Uziemienia i Ochrona PrzeciwporaŜeniowa. Jego podręcznik z tego zakresu miał aŝ 4 wydania. Był wspaniałym dydaktykiem lubianym przez studentów. Przez 15 lat piastował stanowisko dziekana Wydziału Elektrycznego. Promował 14 doktorów. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Zmarł tuŝ po przejściu na emeryturę. Spoczywa na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

15 Jarosław aw Kuryłowicz Urodzony we Lwowie. Absolwent Politechniki Lwowskiej. Od 1932 r. asystent prof. W. Krukowskiego, wybitnego polskiego metrologa elektryka zamordowanego przez hitlerowców w 1941 r. We Wrocławiu od 1945 r. Najpierw kierownik działu liczników elektrowni miejskiej. Od lipca 1947 r. przeszedł na Politechnikę Wrocławską jako z-ca kierownika Katedry Wysokich Napięć. Równocześnie współpracował intensywnie z prof. J. Skowrońskim nad utworzeniem we Wrocławiu Oddziału Technologii i Materiałoznawstwa Elektrycznego Instytutu Elektrotechniki, w którym zajął się szczególnie tematyką materiałów przewodzących, magnetycznych i metrologii precyzyjnej. Wypromował 16 doktorów. Jest współtwórcą Szkoły Naukowej Metrologia Elektryczna. Jego prywatną pasją była numizmatyka. Kolekcję Jego medali z XIX-XX wieku moŝna oglądać w Gabinecie Numizmatycznym Zamku Królewskiego w Warszawie. Był człowiekiem niezwykle skromnym, Ŝyczliwym i przyjaznym. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

16 Wojciech Maria Fuliński Urodził się i wykształcił we Lwowie. Maturę uzyskał w 1939 r. Studiował we Lwowie w wyŝszych szkołach technicznych ustanawianych przez okupantów. W 1945 r. miał zaliczone 4 lata studiów. We Wrocławiu znalazł się juŝ 1 listopada 1945 r. dzięki czemu miał szczęście uczestniczyć w historycznym wykładzie prof. K. Idaszewskiego 15 listopada tego roku. To on jest autorem historycznego zdjęcia wykonanego poŝyczonym aparatem. JuŜ w 1946 r. rozpoczyna karierę akademicką jako młodszy asystent prof. Sąsiadka. W 1947 r. uzyskuje dyplom magistra inŝyniera elektryka i zostaje zaangaŝowany przez prof. K. Idaszewskiego w Katedrze Pomiarów Elektrycznych. W latach 60-tych obronił rozprawę doktorską oraz habilitacyjną. Specjalizował się w problematyce konstrukcji elektrycznych przyrządów i systemów pomiarowych. Był twórcą wielu oryginalnych urządzeń wykorzystanych w przemyśle i energetyce. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Smętnej we Wrocławiu.

17 Zbigniew Orzeszkowski Urodzony w Leszczynie k. Płocka. Studia wyŝsze rozpoczął w Gdańsku w 1936 r. W okresie wojny w szeregach Armii Krajowej. Uczestnik Powstania Warszawskiego. Ranny w walkach w Alei Szucha, ucieka z niemieckiego szpitala. Pod koniec lipca 1945 r. przybywa do Wrocławia by zostać asystentem prof. K. Idaszewskiego i ukończyć swoje studia. Ma ogromne zasługi dla uratowania i rozwoju laboratoriów dydaktycznych Wydziału. Naukowo interesował się szczególnie rozwojem metod pomiarów wielkości nieelektrycznych. W ramach szkoły naukowej Metrologia Elektryczna rozwinął kierunek: Pomiary cieplne w maszynach elektrycznych. Promował 11 doktorów. Jego pasją Ŝyciową była dydaktyka, której podporządkował zdobywanie stopni i tytułów naukowych. Pełnił wiele funkcji organizacyjnych na Wydziale, Uczelni i w Stowarzyszeniach naukowo-technicznych. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu.

18 Zygmunt Szparkowski Urodzony w Nasielsku. Absolwent Politechniki Warszawskiej. Od 1930 roku zatrudniony w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W czasie obrony Warszawy w 1939 r. kierował pracami cywilnego personelu telekomunikacji. Okupację przetrwał w Warszawie. Jesienią 1944 r. podejmuje pracę w resorcie Poczty i Telegrafów, a w 1945 r. przenosi się do Wrocławia i organizuje Katedrę Teletechniki na Politechnice. Współtwórca Wydziału Elektrycznego, a później inicjator i główny twórca Wydziału Łączności (1952 r.) Prorektor Politechniki Wrocławskiej w latach oraz Rektor w okresie Inicjator utworzenia Instytutu Cybernetyki Technicznej oraz Wrocławskiej Szkoły Automatyki. ZasłuŜony dla rozwoju automatyki i cybernetyki w Polsce. Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej. Laureat odznaczenia Budowniczy Wrocławia. Członek honorowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

19 Wacław aw Zygmunt Günther Urodzony w Siedlcach. Gruntownie wykształcony: gimnazjum klasyczne w Jałcie (1905), studia wyŝsze techniczne we Lwowie (1910) i w Liége w Belgii (1912). W latach asystent, adiunkt i docent Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od 1918 r. związany z elektrotechniką wojskową. Równolegle podejmuje róŝne wykłady na Politechnice Warszawskiej. W latach 30. rozpoczyna współpracę z przemysłem kablowym i angaŝuje się w studia nad planami kompleksowej elektryfikacji kraju. Podczas okupacji uczestniczy w tajnym nauczaniu i tzw. Projekcie Z delegata rządu na kraj. Do pracy naukowej i dydaktycznej wraca w połowie 1945 r. Najpierw przyjmuje propozycję Politechniki Śląskiej obejmując wykłady z podstaw elektrotechniki i przyjmując funkcję Dziekana Wydziału Elektrycznego. Jednak juŝ w połowie 1946 r. decyduje się na przeniesienie na Politechnikę Wrocławską. Tu obejmuje stanowisko Kierownika Katedry Elektrotechniki Ogólnej, a w marcu 1947 r. zostaje mianowany profesorem zwyczajnym. Członek załoŝyciel Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Pułkownik w stanie spoczynku. Zmarł niespodziewanie podczas urlopu na terenie Szwajcarii Kaszubskiej. Został pochowany na cmentarzu w Kościerzynie.

20 Władys adysław aw Kołek Urodzony w Słotwinie k. Brzeska. Dyplom inŝyniera elektryka uzyskał w 1937 r. we Lwowie. Asystent prof. K. Idaszewskiego. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły głównie maszyn elektrycznych. We Wrocławiu towarzyszył prof. Idaszewskiemu od połowy 1945 r. Pierwszy doktorant Wydziału Mechaniczno-Elektrotechnicznego. Równolegle z pracą na Politechnice Wrocławskiej podejmował wykłady na Politechnice Śląskiej i w AGH w Krakowie. W 1953 r. przeniósł się na stałe do Krakowa w związku z powołaniem go na stanowisko profesora zwyczajnego w AGH. Był bardzo aktywny we współpracy z przemysłem. Współtworzył szkoły naukowe maszyn elektrycznych na Politechnice Wrocławskiej i w AGH. Promował 30 doktorów. Spoczywa na cmentarzu parafialnym Kraków Kosacice.

21 Wilhelm Rotkiewicz Absolwent Politechniki Warszawskiej. W okresie międzywojennym współtwórca państwowych Zakładów Tele i Radiotechnicznych w Warszawie. Na Dolny Śląsk przybył jeszcze w 1945 roku by zająć się organizacją produkcji polskich odbiorników radiowych w oparciu o kilka poniemieckich zakładów z centrum w DzierŜoniowie (Rychbach). Stało się to początkiem fabryki Diora, w której uruchomiono produkcję odbiorników Pionier. Twórca zespołu szkół zawodowych, który później przybrał jego imię. Z Politechniką Wrocławską związał się w 1948 r. rozpoczynając wykłady i obejmując w 1949 r. obowiązki kierownika Katedry Urządzeń Odbiorczych. Zainicjował stworzenie szkoły naukowej Kompatybilności Elektromagnetycznej co zostało zrealizowane przez jego współpracowników i uczniów. Ze względów rodzinnych, w połowie lat 60. przeniósł się do Warszawy. Spoczywa na cmentarzu w Warszawie.

22 Franciszek Bilek Urodził się w Tarnówce na Podolu. Gimnazjum klasyczne ukończył w Odessie. Studia wyŝsze odbył w Belgii uzyskując w 1910 r. dyplom inŝyniera-elektryka. Jako inŝynier najpierw podejmuje w Odessie pracę projektanta sieci tramwajowej, by po kilku miesiącach zaangaŝować się do pracy związanej z budową nowej elektrowni. Od 1921 roku pracuje w przedsiębiorstwach budujących elektrownie w Łodzi i Pruszkowie. Równolegle uczestniczy w projektowaniu i budowie kolejki dojazdowej Warszawa-Grodzisk oraz sieci tramwajowej w Zagłębiu Dąbrowskim. NaleŜy do zespołu opracowującego plany elektryfikacji Polski. Po wojnie, na zaproszenie prof. J. Skowrońskiego przybywa w 1946 r. do Jeleniej Góry obejmując stanowisko z-cy dyrektora Dolnośląskiego Zjednoczenia Energetycznego. W latach jest dyrektorem Elektrowni Wrocławskiej. Równolegle podejmuje na Politechnice obowiązki kierownika Katedry Gospodarki Elektrycznej. Członek załoŝyciel Związku Elektrowni Polskich oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Nadano mu godność Członka Honorowego SEP.Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

23 Zbigniew Godziński Urodzony w Rycerce Dolnej w pow. Ŝywieckim. Od 1935 r. student Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Uczestnik pamiętnego pierwszego polskiego wykładu we Wrocławiu 15 listopada 1945 r. Jeden z pierwszych dyplomantów Oddziału Elektrycznego Wydziału Mechaniczno- Elektrotechnicznego z 1946 r. Bez przerwy związany z Politechniką Wrocławską. Wybitny specjalista z zakresu pola elektromagnetycznego i elektroniki kwantowej. Współpracownik profesora M. Suskiego i współtwórca jego szkoły naukowej. Rozprawy profesora Godzińskiego publikowane w latach 90. w Physical Review uznano jako jedno z 5 waŝniejszych osiągnięć w tej dziedzinie w 20 wieku. Laureat prestiŝowej nagrody Heavyside'a za teorię propagacji fal radiowych. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.

24 Władys adysław aw Ślebodzi lebodziński Zaliczenie prof. Władysława Ślebodzińskiego jednego z najwybitniejszych polskich matematyków, więźnia niemieckich obozów koncentracyjnych do grona Pionierów Dolnośląskiej Elektryki, moŝe wydawać się dziwne, ale jest w pełni uzasadnione. To właśnie juŝ w obozie w Auschwitz prof. Ślebodziński pomógł współwięźniowi studentowi elektrotechniki Józefowi Hulanickiemu - późniejszemu specjaliście z maszyn i napędów elektrycznych na PWr. - w rozwiązaniu pewnych studenckich problemów teoretycznych. Po wyzwoleniu i wyborze Wrocławia jako miejsca swego działania prof. Ślebodziński związał się z prof. I. Idaszewskim i Wydziałem Mechaniczno-Elektrotechnicznym. Uczestniczył systematycznie w pracach Rady Wydziału począwszy od pierwszego jej posiedzenia w dniu 13 marca 1946 r. jako jeden z dwóch profesorów tytularnych Wydziału. Był wspaniałym wykładowcą, dbającym o właściwe programy z matematyki i ich realizację. Wśród absolwentów z lat 40 i 50 prof. Ślebodziński zajmował i zajmuje czołowe miejsce w ich wdzięcznej pamięci. Spoczywa na cmentarzu Św. Rodziny we Wrocławiu.