W numerze... Niezwykłe spotkanie. 1. Niezwykłe spotkanie. z panią Anną Niedzielską

Transkrypt

1 Tak bawiliśmy się tuż przed feriami - zgodnie i wesoło, choć nie wszyscy na parkiecie, na który usilnie starał się nas przyciągnąć sobowtór Elvisa P. - może nie zawsze trafioną muzyką, ale entuzjazmem na pewno. Przeciwnicy tańca mogli oddać się rozmowie bądź też doskonalić się w sztuce obserwacji, uzupełniając braki kaloryczne paluszkami i chipsami, a także pyszną szarlotką z bitą śmietaną. Impreza była naprawdę udana, skoro niektórzy próbowali zakulisowo ją przedłużyć, a wielu żałowało, że to już ich ostatnia. Humory poprawiła jedynie wizja cudownych, pełnych wolności dni na śnieżnych stokach Austrii czy też słodkiego leniuchowania na tropikalnych plażach. Zdaliśmy sobie bowiem sprawę, że potem to czeka nas już tylko harówka, ukryta dwa razy w dwóch słowach: egzaminy gimnazjalne i szkoła średnia (rodzice na pewno dodaliby jeszcze: dobre świadectwo). Szybko wyrzuciliśmy więc z myśli nieprzyjemne tematy i skoncentrowaliśmy się na wypoczynku :-) STÓ-wa 1

2 W numerze Niezwykłe spotkanie z panią Anną Niedzielską. 2. Czas poświęcony innym, czyli o naszej pracy w świetlicy środowiskowej. 3. Mała Akademia Teatralna Szykujemy się na podbój kraju wiatraków. 5. Bal - niech żałują ci, którzy nie byli 6. Wiosenne zmiany w klasie drugiej. 7. Rodzinny telewizor Chłopcy dziewczętom, czyli Dzień Kobiet 9. Walkirie inspiracja do przemyśleń natury filozoficznej i czysto życiowej. 10. Wiosenne dni z Klio i Melpomeną. 11. Historia współczesna na początek wiosny. 12. Ballady i romanse Adam Mickiewicz powraca! 13. Lekcje o teatrze starożytnej Grecji. 14. Śmierć w kręgu rodziny. 15. Egzamin gimnazjalny w trzech odsłonach. 16. Nasza błękitna planeta, czyli uczymy, ucząc innych. 17. List otwarty do szczecinian. 18. Oceanarium w Stralsundzie. 19. Gimnazjalne wojaże Holandia. 20. Podgrodzie nasze ostatnie... Niezwykłe spotkanie z panią Anną Niedzielską Mieliśmy przyjemność gościć w naszej szkole panią Annę Niedzielską, która opowiedziała nam o swoich przeżyciach związanych z działalnością charytatywną na rzecz dzieci w Afryce (Zambia) oraz Azji (Kambodża i Chiny). Podzieliła się z nami także swoimi wspomnieniami czysto turystycznymi. Spotkanie to okazało się dla nas szczególnie interesujące, ponieważ pani Ania nie tylko niezwykle ciekawie mówiła, ale także zaprezentowała slajd z naprawdę poruszającymi zdjęciami, będącymi zapisem stylu życia na kontynencie afrykańskim. Szybko spostrzegliśmy, że zarówno wszyscy dorośli, jak i dzieci na zdjęciach są uśmiechnięci i wyglądają na szczęśliwych, choć z relacji pani Ani wiedzieliśmy, że brakuje im w zasadzie wszystkiego: jedzenia, ubrań, porządnego domu. Książki, papier, farby czy kredki są dla nich prawdziwym rarytasem. A jednak mają otwarte serca i chętnie dzielą się tym, co mają. Dla nas kurczak to po prostu jedzenie na dwóch nogach, a dla - prawdziwy majątek. A jednak właśnie takim bezcennym kurczakiem chcieli podjąć swojego gościa, czyli panią Anię. A ona z kolei zawsze pamięta, aby każdemu coś przywieźć, choć tak naprawdę opiekuje się tylko jednym dzieckiem - małym Johnnym, w ramach tzw. adopcji na odległość. Ponieważ jednak miała okazję go odwiedzić osobiście, przywiozła mu nowe ubrania i zabawki. Dzieci w Za- STÓ-wa 2

3 mbii nie mają warunków do nauki, ich szkoły (jeśli w ogóle są) nie są wyposażone w odpowiednie sprzęty. Uczą się w nich dzieci w różnym wieku. Głód nie jest rzadkim zjawiskiem główny posiłek to ugotowane i starte na miazgę bataty (tamtejsze ziemniaki). Mięso jest raczej nieobecne w menu, chyba że kogoś stać na kurczaka mającego wartość samochodu. Z kolei w Chinach pani Ania odwiedziła dzieci z sierocińca, którym wolontariusze zorganizowali festyn. Były różne konkursy i zabawy (malowanie farbami), a także niecodzienne jedzenie typu fast food, w tym rejonie świata kompletnie nieznane. Dzieci szczególnie chętnie uczestniczyły w zabawie, wyjątkowo brakowało im zainteresowania, choć były i takie, które przyjechały po to, aby zjeść normalny posiłek. Pani Ania swoim zaangażowaniem w działania charytatywne zyskała sobie nasz ogromny szacunek. Sama zaś ma nie tylko satysfakcję z czynienia dobra, ale także możliwość zdobycia niezwykłej wiedzy i doświadczenia. Takich ludzi powinno nazywać się bohaterami. Linda Czas poświęcony innym, czyli o naszej pracy w świetlicy środowiskowej Chyba każdy z nas wie, co to jest wolontariat i czym się zajmuje wolontariusz, ale nie każdy miał możliwość osobistego zaangażowania w taką działalność. Czym jest bezinteresowna pomoc? Tak naprawdę niczym trudnym, wystarczy po prostu serce. Sama zaczęłam pracę jako wolontariuszka zupełnie niedawno. Myślałam, że nie będę w stanie pogodzić wszystkich swoich zajęć z odwiedzinami w świetlicy, lecz po krótkim czasie okazało się, że jednak dam radę. Gdy pierwszy raz pojechałam na Warszewo, przeżyłam miłe zaskoczenie. Zadbane pomieszczenie z mnóstwem kolorowych zabawek i książek, specjalny kącik komputerowy, funkcjonalna kuchnia nie ukrywam, byłam zdziwiona. Oczekiwałam raczej obskurnych pomieszczeń, a także chmary rozkrzyczanych i rozbieganych dzieci, trudnej młodzieży siedzącej z ponurymi minami w kącie i nieprzyjemnej atmosfery. Zamiast tego zobaczyłam przytulne miejsce z grzecznymi i wyraźnie zadowolonymi dzieciakami. A wszystko to dzięki Pani Stasi kierowniczce świetlicy. To ona jest pełnoprawnym opiekunem dzieci, odpowiada za ich bezpieczeństwo, przytula i pociesza, a dla umilenia czasu wymyśla różne gry i zabawy. Jednakże to nie zabawa jest tu najważniejsza. Przede wszystkim dzieci przychodzą do świetlicy po szkole, aby zjeść ciepły posiłek i odrobić lekcje. Świetlica to ich drugi dom. Pani Stasia wkłada całe swoje serce, aby dzieci czuły się bezpieczne i zadbane, miały co zjeść, nawiązywały pozytywne relacje z rówieśnikami. Pracę, której obecnie poświęca cały swój czas, zaczęła jako wolontariuszka. Miała dużo wolnego czasu, więc codziennie spędzała go w zaprzyjaźnionej świetlicy, gdzie poznała mechanizm skutecznej pomocy od a do z. STÓ-wa 3

4 Dzięki temu mogła stworzyć miejsce, do którego dzieci naprawdę chętnie przychodzą, ponieważ obdarzane są serdecznym zainteresowaniem. Moje odczucia co do wolontariatu są jak najbardziej pozytywne. Cieszę się, że mogę uczestniczyć w pomaganiu dzieciom, które naprawdę tego potrzebują ze względu na trudną sytuację życiową, w jakiej się znalazły. Podziwiam takich ludzi jak Pan Stasia to dzięki nim dzieci znajdują azyl, gdzie mogą uciec od brutalnego świata dorosłych, znaleźć wsparcie, zrozumienie i serce. Magda kompozytor muzyki teatralnej, uczył nas wyrażać dźwiękiem swoje uczucia począwszy od beatbox u na ariach operowych kończąc. Przyznam, że zajęcia te były pozytywnie zakręcone, nieźle się ubawiliśmy. Na następnych, związanych z tańcem, uczyliśmy się pod kierunkiem pani Moniki Tomczyk wyrażać siebie poprzez ruch, co było niezwykle wymagające kondycyjnie. Ostatnie, styczniowe spotkanie prowadziła młoda aktorka, Barbara Biel, która poprzez pracę w grupach uświadomiła nam istotę współpracy, a także wprowadziła w tajniki spełniania ambicji i realizowania planów. Przed nami jeszcze cztery obiecujące zajęcia: aby język giętki, Aktor maszyna wyzwalająca emocje, Trzy kolory... trzy etiudy biały, czerwony, czarny... oraz Wprawki sceniczne. Chętni mogą zapisywać się na zajęcia drogą mailową, wysyłając s w o j e z g ł o s z e n i e n a a d r e s : morze@wspolczesny.szczecin.pl. Serdecznie polecam zajęcia Małej Akademii wszystkim, którzy chcą poznać tajemnicę teatru i jego wpływu na świat. Naprawdę warto Mała Akademia Teatralna 2 W tym roku Teatr Współczesny postanowił poprowadzić drugą edycję warsztatów teatralnych dla młodzieży gimnazjalnej w Teatrze Małym. Podobnie jak rok temu zajęcia zaczęły się w październiku, odbywają się co miesiąc, ostatnie będą w maju. Pierwsze zajęcia - Mówić i być sobą poprowadziła wybitna aktorka starszego pokolenia, pani Irena Jun, która opowiadała o istocie słowa w życiu i w teatrze. Ćwiczyliśmy także dykcję na wybranych przez panią wierszach, próbowaliśmy oddać sobą ich atmosferę; melancholię bądź niezwykłą dynamikę. Z kolei w listopadzie pan Jacek Wierzchowski, STÓ-wa 4 Szykujemy się na podbój kraju wiatraków W tym roku na szkolną wycieczkę wybieramy się do Holandii! Tak więc w maju, miesiącu

5 kwitnienia tulipanów, odwiedzimy światową stolicę handlu tymi kwiatami. Wyjazd zapowiada się ekscytująco już od pierwszego dnia, który spędzimy na szaleńczej zabawie w Heide Parku. Nasza baza noclegowa to położone niedaleko Amsterdamu schronisko młodzieżowe, gdzie zostaniemy zakwaterowani w ośmioosobowych pokojach z piętrowymi łóżkami (ciekawe, które będą cieszyć się większą popularnością te na dole czy raczej te na górze). Drugiego dnia, po własnoręcznie przygotowanym śniadaniu, ruszymy na podbój niezwykłego Amsterdamu, słynnego z targów kwiatowych, urokliwych kanałów i wielu wspaniałych muzeów. Będziemy płynąć statkiem, podziwiać Słoneczniki van Gogha, zobaczymy także dzieła innych wybitnych artystów: Boscha, Rubensa i Rembrandta. Oczywiście, zajrzymy także do sklepów i sklepików, a także na pchli targ. Następny dzień będzie niezwykle wymagający, gdyż będziemy zwiedzali aż dwa miasta: Haagę - administracyjną stolicę Holandii, siedzibę najważniejszych instytucji i urzędów państwowych, miejsce zamieszkania i urzędowania królowej Beatrix; oraz Rotterdam niewątpliwie najnowocześniejsze miasto kraju wiatraków. Zobaczymy także Holandię niezwykle precyzyjnie odtworzoną w miniaturze, czyli Madurodam. Kolejny dzień to na szczęście wycieczka rowerowa (jak zapewniają organizatorzy: trasą rowerową w lesie, po płaskim terenie), podczas której odwiedzimy fabrykę serów. Wieczorkiem, jeśli siły na to pozwolą, możemy wyżyć się wokalnie na karaoke albo wyruszyć na grę terenową. Ostatniego dnia odwiedzimy miejsca, które pozwolą nam lepiej zapamiętać klimat Holandii: skansen - dawną wioskę rybacką, w której zatrzymał się czas, oraz wytwórnię chodaków. Wycieczka zapowiada się naprawdę ciekawie. Szkoda tylko, że nie jedzie tak dużo osób z klasy drugiej. Mamy nadzieję, że mimo to Holandia będzie naszą najbardziej udaną wycieczką. Soninka A tak było w Holandi przed pięciu laty... STÓ-wa 5

6 STÓ-wa 6 Bal - niech żałują ci, którzy nie byli Tuż przed feriami mogliśmy uczestniczyć w balu karnawałowym organizowanym tradycyjnie w Zamkowej - frekwencja dopisała, zabrakło jedynie paru osób, które albo nie przepadają za tego rodzaju imprezami, albo wyjechały wcześniej na zasłużony wypoczynek. (Z naszej klasy zabrakło Szymona, bawi teraz z rodzicami w ciepłych krajach. Taki, to pożyje!) Zabawa była naprawdę niezwykle udana - bawili się zarówno uczniowie, jak i grono nauczycielskie, w tym nasza była wychowawczyni z Sapientii, pani Grażyna. Miło było zobaczyć ją znowu. Przygotowania, zwłaszcza u dziewcząt, ruszyły pełną parą jeszcze na kilka dni przed godziną zero. Podpytywałyśmy jedna drugą, w co się ubiera, ponieważ na propozycję balu przebierańców nikt jakoś nie zareagował pozytywnie. Nawet nasza wychowawczyni, pani Ela, podarowała sobie przebranie, mimo że obiecywała to uczynić. Ostatecznie dominował smart casual, czyli swobodna, codzienna elegancja, no może w wydaniu dziewcząt trochę bardziej niecodzienna. Zwłaszcza fryzury i makijaże do codziennych nie należały. O bu-

7 tach nie wspomnę. W kąt poszły, skądinąd wygodne i ciepłe - emu, na parkiecie królowały szpilki. Można było także zauważyć dość odważną biżuterię. Wszystko to sprawiło, że niektórych w ogóle nie można było poznać, byli też tacy, którzy wręcz zaskoczyli swoim balowym wcieleniem, jak na przykład Dominika. Panowie również pojawili się w niecodziennych strojach, czym wzbudzili nieukrywany zachwyt dziewcząt, które - jak sądzę - nie miałyby nic przeciwko temu, aby ich koledzy zawsze byli tacy eleganccy. Bartek z naszej klasy podbił serce nie jednej panny, jestem tego pewna. Prezentował się naprawdę doskonale. Z muzyką było różnie, popisy wykonawcy w przebraniu wiecznie żywego Elvisa Presley a nie cieszyły się szczególnym uznaniem, ale już muzyka mechaniczna przyciągnęła na parkiet wszystkich miłośników tańca, którzy pląsali radośnie do ostatniego brzmienia melodii. Oczywiście naszych kolegów często trzeba było namawiać, aby zechcieli nam towarzyszyć, ale nie kazali zbyt długo siebie prosić. W przerwach można było usiąść przy stoliku, gdzie czekały na nas smakowite owoce i co najważniejsze zimne napoje, bo po szalonych tańcach towarzystwo było bardzo spragnione. Pan Przemek zabawił się w nadwornego fotografa i szalał z obiektywem po całej sali. Ciekawe, jak wyszły te fotki. A wszyscy są ważni, gdyż ku naszemu zdziwieniu i uciesze tytuł króla i królowej balu niespodziewanie przypadł wszystkim obecnym dziewczętom i chłopcom. Przyznam, że miałam przed tą zabawą dość mieszane uczucia, sama nazwa bal wydawała mi się zbyt szumna. A jednak impreza była naprawdę super. Oczywiście, ile osób, tyle opinii, jednak z tego, co wiem, większość była bardzo, ale to bardzo zadowolona. Szkoda nawet, że zabawa trwała tak krótko i że dla naszej klasy był to pierwszy i zarazem ostatni taki bal. Ci, co nie byli, niech żałują. Magda STÓ-wa 7

8 Wiosenne zmiany klasy drugiej ; ) Na zewnątrz robi się coraz cieplej, nadchodzi wiosna, z czego bez wątpienia wszyscy są zadowoleni. W końcu koniec śniegu, który dla wielu bywa bolesny dzięki wszędobylskim śnieżkom i natarciom cieszącym tylko naszych kolegów. Otoczenie nabiera kolorów i światła, nawet atmosfera w naszej klasie zdecydowanie się poprawiła. STÓ-wa 8 Jeszcze niecały rok temu nie udało nam się stworzyć zgranej grupy. Byliśmy podzieleni na obozy, czyli grupy liczące kilka osób, nieustannie ze sobą rywalizujące. Można by było nawet napisać o tym dobry dramat bądź nakręcić film pod wiele mówiącym tytułem Klasa przywódców. Parę osób po zakończeniu pierwszej klasy przeniosło się do innych szkół, a pozostali dalej się ścierali. Wydawało się, że zawieszenie broni jest niemożliwe. A jednak atmosfera w klasie powoli się zmieniała. Przestaliśmy sobie dokuczać, porzuciliśmy - oględnie mówiąc - niekulturalny sposób komunikacji. Mam wrażenie, że obecnie jest nam ze sobą coraz lepiej, zaczynamy dobrze się rozumieć, umiemy razem pracować. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że z chęcią przychodzimy do szkoły. Oczywiście, ze względu na kolegów i koleżanki, bo do nauki to nikt aż tak się nie pali. Jest tak dobrze, że udaje się nam zgodnie i bez awantur poprosić czasem nauczycieli o przeniesienie terminu pracy klasowej czy zadania domowego. Robimy maślane oczka (kot ze Shreka), jedna osoba negocjuje, pozostali grzecznie siedzą i tak w kulturalny i cywilizowany sposób udaje się nam dotrzeć do nauczycielskiego serca. Kiedyś, chyba nikt tego nie zapomni, przełożenie jakiegoś sprawdzianu czy kratówki odbywało się w takich warunkach, że chyba słyszeli to kierowcy na końcu ulicy. Stawaliśmy się agresywni, każdy chciał postawić na swoim, a nauczyciel w takiej sytuacji na pewno nie miał ochoty na jakiekolwiek ustępstwa. Teraz, gdy lekcje są o wiele spokojniejsze, słyszymy nawet pochwały, że dobrze się z nami pracuje. Z perspektywy czasu widzę korzystne zmiany, jakie zaszły w naszej klasie. Chciałabym, abyśmy naprawdę zżyli się ze sobą, zbudowali zgrany zespół tak, żebyśmy nawet po ukończeniu gimnazjum utrzymywali ze sobą kontakt, a spędzone tu lata miło wspominali. Paulina Rodzinny telewizor To był wspaniały wieczór spędzony z moją rodziną. A zaczęło się od tego, że wszyscy usiedliśmy przed telewizorem, co z pewnością nie zapowiadało ciekawej rozmowy, a jednak stało się inaczej Kiedy dziadek czekał na swój serial, tata siedział w fotelu z kotem na kolanach i śledził zafascynowany polityczną debatę, a mama czytała gazetę, weszłam do pokoju, by nawiązać z nimi jakikolwiek kontakt. Usiadłam obok mamy na kanapie i zapytałam tatę, czy to, co ogląda, jest dla nas ważne. Chciałam w ten sposób zwrócić mu uwagę, że nie powinien skupiać się tylko i wyłącznie na telewizorze, gdy obok niego zgromadziła się cała rodzina. Uważam, że przydałoby się

9 nam więcej wymiany myśli, zwykłego opowiedzenia sobie o tym, jak minął nam dzień czy choćby wyżalenia się na życiową niesprawiedliwość, bo szef miał zły humor i kazał zostać po godzinach, bezduszny nauczyciel postawił kolejne jedynki, a wilgoć wzmaga ból stawów. Wiedziałam, że w tej akcji sabotowania rodzicielskiej potrzeby bezmyślnego gapienia w ekran poprze mnie dziadek. Rodzice jednak nie poddawali się łatwo i zaczęła się zażarta dyskusja. Dziadek stwierdził, że media jako takie to bezużyteczne śmiecie, które tylko wprowadzają zamęt w ludzkich umysłach i w dodatku niszczą w ludziach umiejętność normalnej rozmowy. Tata, wczuwając się w rolę obrońcy telewizji publicznej, wykrzyczał, że człowiek na poziomie powinien orientować się w tym, co się dzieje na świecie. Mama zaś powiedziała, że po tygodniu ciężkiej harówki ma prawo odpocząć w sposób, jaki jej odpowiada. Ja natomiast tylko stałam i nie mogłam uwierzyć, że w moim domu doszło niemal do kłótni o telewizję! Mama nagle przypomniała sobie o urodzinach cioci Eli i podjęła temat prezentu, co stało się początkiem rodzinnej pogawędki w starym stylu. Rozmawialiśmy tak i rozmawialiśmy, było naprawdę tak miło i rodzinnie, że nawet dziadek zapomniał o sprawdzeniu numerów toto-lotka. Mama poszła po ciasto, tata pomógł jej przygotować picie, a dziadek podreptał po grę planszową znaną mi z dzieciństwa. Siedziałam na kanapie ucieszona niezwykle, że w końcu telewizor nie zakłóca naszego kontaktu ze sobą, bo przecież rodzina jest najważniejsza. Usiedliśmy przy stole, tata opowiadał kawały, a my wszyscy się śmialiśmy. Wtedy przyłączyła się jeszcze do nas babcia w świetnym humorze po popołudniowej drzemce i byliśmy już w komplecie. Kot rozłożył się na fotelu - miał go wreszcie tylko dla siebie, a pies położył się pod stołem, tuląc się do naszych nóg. Agnieszka Chłopcy dziewczętom, czyli Dzień Kobiet w klasie II Myślałyśmy, że w tym roku chłopcy zapomną o nas, ale jak to nasi koledzy wygadali się zupełnie niechcąco, więc wiedziałyśmy, że o nas pamiętają i możemy liczyć przynajmniej na kwiatki i życzenia. Niedługo potem nasze skarby oficjalnie zaprosiły nas do kina i na pizzę. Ciekawe, jaki udział w tym pomyśle miał pan Przemek. A może chłopcy jednak sami pomyśleli? Tak czy siak, trochę się rozczarowałyśmy, że nowu idziemy na film, zamiast wyjechać na przykład do lasu na paintball czy popływać w basenie na Lagunie. No cóż, marzenia nie zawsze się spełniają. Mimo wszystko, wolałyśmy wyjść niż mieć lekcje. We wtorek najpierw spotkaliśmy się przed kinem, gdzie chłopcy złożyli nam życzenia i podarowali czekoladki. Uskrzydlone kaloriami poszłyśmy potem na film Sala samobójców, który nie wszystkim przypadł do gustu, a następnie wybraliśmy się na pizzę. Najpiękniejsze było to, że wszyscy razem usiedliśmy i porozmawialiśmy liczy się wspólnie spędzony czas. Następnego dnia tematem większości naszych rozmów był Dominik główny bohater obejrzanego przez nas filmu, co świadczy jednak o tym, że warto było pójść do kina, gdyż dzięki temu mogliśmy trochę podyskutować, a więc przedłużyć wspólnie spędzone chwile. Agusia STÓ-wa 9

10 w III a Nasi panowie mieli cały wtorek pokerowe miny i takie też było nasze święto czeski film, czyli nikt nic nie wie. Jeden tylko zdradził, że zapowiada się skandal, co sugerowało, że nie mamy na co liczyć żadnych życzeń i kwiatków, nie mówiąc już o jakiejś imprezie. Jakże więc miło byłyśmy zaskoczone, gdy okazało się, że nie możemy wejść do klasy na lekcję z jakże słodkiego powodu panowie szykują nam poczęstunek. Czyli jednak! Chłopcy złożyli nam życzenia, dostałyśmy kwiatki, a następnie zostałyśmy zaproszone do stołu zastawionego łakociami, pośród których wyróżniał się tort bezowy i ciasto upieczone przez Tomka (z pomocą mamy dziękujemy). Czas nam minął na niezobowiązującej pogawędce, pani Ewa zrobiła nam parę rodzinnych zdjęć i trzeba było iść na następną lekcję. Trzeba przyznać, że nasi koledzy, jeśli tylko chcą, potrafią doskonale się zorganizować. Sprawnie nie tylko wszystko przygotowali, ale i posprzątali. Mieli także świetny pomysł na odzyskanie zainwestowanych w imprezę funduszy, niestety, w jego realizacji przeszkodziło im łakomstwo. A jak wytłumaczyli świętowanie dwa dni po Dniu Kobiet nie chcieli pani Ewie zabierać lekcji polskiego, więc poczekali do czwartku, kiedy to mamy godzinę wychowawczą. Cóż za dojrzałość! Szpilka Walkirie - inspiracja do przemyśleń natury filozoficznej i czysto życiowej Czytając Walkirie Paulo Coelho, zauważyłam, że dużo zawartych w nich sytuacji było podobnych do tych, które przeżyłam osobiście. Próbowałam je głębiej przeanalizować, co zmieniło moje nastawienie do życia. Wręcz zmusiło, bym odnalazła swoją własną historię. Pierwsze najtrudniejsze pytanie: jak odróżnić prawdziwą miłość od zauroczenia? Coelho bardzo dobrze odróżnia miłość do swojej żony od zauroczenia do jednej z Walkirii. Trudno mówić o takiej samoświadomości swoich uczuć w przypadku młodzieży. Zwłaszcza dla emocjonalnie nastawionych do życia dziewcząt. Z reguły chłopak dla młodej dziewczyny to wielka miłość, a przecież nie zawsze tak jest. W takiej sytuacji przydaje się zrozumienie pewnej prawdy: każda miłość, nawet ta nieszczęśliwa, coś nam daje. Uświadamiamy sobie, że nasze życie zależy od nas, ponieważ jest nasze, nikogo innego. Że miłość często trudno opisać, gdyż każdy przeżywa ją inaczej - możemy mówić o jej skutkach ubocznych, analizować związane z nią emocje, opisywać reakcje naszego ciała, wariacje podświadomości. Jednak, żeby się naprawdę przekonać, czym miłość jest dla nas, jak istnieje w naszym indywidualnym świecie, trzeba ją przeżyć. Kolejna sprawa: jak odróżnić miłość od zwykłego zauroczenia? Prawdziwa miłość jest wtedy, gdy chłopak zakocha się dziewczynie potarganej, zachrypniętej, z czerwonym nosem, a nie, gdy będzie tak wystrojona, że obejrzy się za nią sto innych facetów. Wtedy, gdy nie będzie jej cenił za to, jak wygląda, ale za to, jaka jest, i kiedy uświadomi sobie, że daje mu więcej emocji niż gra komputerowa. Miłość jest wtedy, gdy dziewczyna kocha chłopaka za to, jaki jest, a nie za to, kim jest. Kocha pomimo wszelkich przeciwności. Kocha, bo jest jej nadzieją. Czasami wydaje mi się, STÓ-wa 10

11 że zauroczenie bywa lepsze i bardziej bezpieczne od miłości. Dlatego, że miłość nie zawsze jest odwzajemniona. Wówczas może zabić jednym słowem. A nawet nie słowem - gestem. A nawet i nie gestem. Złym spojrzeniem bądź uśmiechem. Jak wiele potrzeba odwagi, aby zajrzeć w głąb siebie? To najtrudniejsze pytanie, które kiedykolwiek sobie zadałam. Tej odwagi potrzeba niewyobrażalnie dużo. Zajrzeć w głąb samego siebie - to naprawdę ogromny wyczyn, na który nie każdego stać. O dziwo, czasem uważam, że ja już to uczyniłam, że zajrzałam w głąb siebie. Są w życiu chwile, kiedy stajemy przed poważnymi wyborami, właściwie to całe nasze życie jest jednym wielkim wyborem. Problem jednak zaczyna się wtedy, kiedy musimy podjąć decyzję za kogoś. Wybrać mniejsze zło, kierując się jego dobrem. Jest to najtrudniejsza chwila w naszym życiu, nie mówiąc już o momencie, w którym musimy tę osobę poinformować o naszej decyzji, stanąć przecz człowiekiem, którego życie zależy właśnie od nas. Na przykład w momencie, kiedy zastanawiamy się, czy kogoś kochamy, to przestaliśmy go już kochać. W tych chwilach właśnie świadomie zaglądamy w głąb siebie. Potrzebujemy pomocy, ponieważ nie wiemy, co zrobić, i wtedy słuchamy serca, radzimy się rozumu i intuicji. Nie wiemy, co czujemy, co będzie lepszym rozwiązaniem, totalny mętlik. Wtedy trzeba zajrzeć i zrozumieć samego siebie. Jest to bardzo trudne, tak jak z miłością każdy musi przeżyć to sam. Walkirie Paula Coelha są bez wątpienia najbardziej osobistą książką tego autora. Dla mnie ona jest także bardzo osobista. Coehlo chciał znaleźć swojego anioła, by móc z nim porozmawiać. Jego marzenie się spełniło, ponieważ nie tylko bardzo tego chciał, ale i wierzył, że to możliwe. Bo sens życia polega na tym, aby zrobić coś, z czego będzie się dumnym do końca życia. Co nas zmieni, pozwoli dojrzeć, a dzięki temu lepiej rozumieć siebie i innych ludzi. Paulina Egzamin próbny okiem fotoreportera STÓ-wa 11

12 Wiosenne dni z Klio i Melpomeną Ostatni tydzień marca spędziliśmy pod opieką dwóch starożytnych muz Klio, opiekunki historii, oraz Melpomeny teatru. Mogliśmy wziąć udział w konkursach plastycznych i literackich: Mitologia w komiksie, 13 Muz - portret rodzinny, Muza Internetu propozycja nazwy i projekt kostiumu, a także konkursie z wiedzy o mitologii. Ponadto uczniowie szkoły podstawowej mogli obejrzeć premierę spektaklu Ballady i romanse przygotowanego przez gimnazjalne koło teatralne oraz wziąć udział w lekcji o teatrze starożytnej Grecji, poprowadzonej przez Paulinę, uczennicę klasy II gimnazjum. Z kolei gimnazjum wybrało się do kina na film przedstawiający fragment współczesnej historii Polski Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł, a także spektakl Ożenek w Teatrze Współczesnym. Wbrew oczekiwaniom organizatorek Dni pani Kasi i pani Ewy, nie napłynęło zbyt dużo prac konkursowych, wszystkie realizowały temat w formie plastycznej (różne techniki), ale wśród nich znalazło się kilka naprawdę interesujących. Najciekawsze zostały nagrodzone i wyeksponowane na szkolnym korytarzu. Najwięcej ciekawych pomysłów wyzwolił projekt kostiumu i nazwy dla muzy Internetu. Bardzo dobrze wypadła młodzież naszej szkoły w konkursie wiedzy mitologicznej, a pytania były naprawdę trudne i wymagały dość szczegółowej wiedzy. Pamiętaliście na przykład, jak mieli na imię rodzice Demeter, na jakim instrumencie grał Apollo i z którą mitologiczną postacią wiąże się powstanie drogi Mlecznej? Film Czarny czwartek przedstawiający tragiczne wydarzenia Grudnia 1970 na Wybrzeżu, a konkretnie w Gdyni, okazał się naprawdę wstrząsający. Na przykładzie losów zwykłej rodziny robotniczej reżyser ukazał tragedię ofiar i ich rodzin, a także okrucieństwo ówczesnych władz, dla których tak naprawdę wbrew oficjalnie głoszonej ideologii robotnicy nie byli istotami ludzkimi, lecz pionkami na politycznej szachownicy. Przerażające były słowa jednego z partyjnych dygnitarzy, który - nie owijając w bawełnę powiedział, że jeśli ludzie się nie uspokoją, wojsko i milicja zacznie strzelać, a jeśli to nie pomoże zrówna się z ziemia całą stocznię. Arogancja władzy i bezsilność zwykłych ludzi, okrucieństwo oprawców i zdumienie ofiar, bestialstwo i niewinność, agresja i bezbronność oto historia powojennej Polski. Zupełnie inny klimat miało przedstawienie w Teatrze Współczesnym. Tytułowy ożenek to zaaranżowane przez swatów małżeństwo, które nie dochodzi do skutku, ponieważ przyszły pan młody ucieka przez okno, a panna młoda wcale nie wydaje się tym faktem zmartwiona. Tak naprawdę smutna jest wymowa tej sztuki sugeruje ona, że związki między ludźmi tworzą nie szczere uczucia, lecz pragnienie zdobycia majątku czy chęć podporządkowania się panującym zwyczajom. Ożenek jest zdominowany przez komizm wynikający z przezabawnych sytuacji (rozmowa konkurentów wiszących na linach), charakterystycznych postaci (niezdecydowany Podkolesin i jego fałszywy przyjaciel), a także zabawnych konwersacji (Sycylia w opowieści wojskowego). Świetna muzyka, pomysłowe rozwiązania scenograficzne i doskonała gra aktorska to bez wątpienia atuty najnowszego przedstawienia naszego ulubionego teatru. Podobne imprezy zawsze wprowadzają atmosferę oczekiwania uczniowie oczekują, że zajęcia będą inne niż zwykle, cieszą się także na wyjścia, nauczyciele zaś mają nadzieję na zainteresowanie konkursami, ciekawe prace i mądrą dyskusję po filmie czy przedstawieniu. Myślę, że to wszystko przeżyliśmy w towarzystwie Klio i Melpomeny. Szpilka STÓ-wa 12

13 Historia współczesna na początek wiosny Dzień 21. marca to początek kalendarzowej wiosny. Wiem z opowiadań rodziców, że kiedy oni byli w moim wieku, tego dnia uczniowie organizowali topienie Marzanny, która utożsamiała zimę. Utopienie słomianej kukły w wodach rzeki stanowiło symboliczne pożegnanie znienawidzonej zimy i radosne powitanie oczekiwanej przez wszystkich wiosny. Kolorowe korowody uczniów udawały się nad brzegi rzek, jezior, stawów i uroczyście rozprawiały się z uciążliwą zimą. Później, chyba nikt nie pamięta - kiedy, dzień ten okrzyknięto dniem wagarowicza. Masowe ucieczki uczniów ze szkół podobnie jak i dzisiaj - nie zawsze były przyjmowane przez nauczycieli ze zrozumieniem. Uczniowie naszego gimnazjum pierwszy dzień wiosny spędzili w kinie na oglądaniu filmu w reżyserii Antoniego Krauzego pt. Czarny czwartek: Janek Wiśniewski padł opartego na autentycznych wydarzeniach, mających miejsce w Gdańsku w grudniu Doszło wówczas do licznych demonstracji niezadowolonych z polityki rządu robotników, z którymi brutalnie rozprawiła się milicja i wojsko. Wielu zginęło, byli też ranni. Obecnie wielu młodych ludzi nie wie, co wydarzyło się wtedy na Pomorzu, nie ma właściwie pojęcia o gospodarce i sytuacji politycznej tamtych lat, a PRL stał się wyłącznie mitem albo nic nieznaczącym słowem usłyszanym w rozmowach starszych ludzi. Film, który mieliśmy okazję obejrzeć, bez wątpienia przybliżył nam współczesną historię naszego kraju. Przekonywać młodych najlepiej w taki właśnie sposób poprzez obraz, dźwięk i zdarzenia z życia wzięte. Czarny czwartek jest wielowątkową historią rozgrywającą się przede wszystkim w rodzinie Drywów. Ukazuje losy Stefanii i Brunona, rodziców trójki dzieci. Poznajemy ich, gdy przy stole rozmawiają o przeniesieniu się do miasta i otrzymaniu mieszkania. To ma być dla nich początek lepszego życia. Niestety, stało się inaczej - 17 grudnia 1970 roku Brunon został postrzelony w plecy na przystanku SKM. Zmarł na stole operacyjnym. Historia rodziny dotkniętej tragedią wyjątkowo porusza zwykłego widza. Czuje się ból i cierpienie bohaterów. Film Antoniego Krauzego jest niezwykle ciekawy i z pewnością warty obejrzenia nie tylko ze względu na jego historyczny wydźwięk, ale również artystyczny poziom. Nie sposób przejść obok pokazanej historii obojętnie. Gra nieznanych z innych produkcji aktorów była bardzo prawdziwa i przejmująca. Potrafili prawdziwie oddać los zwykłych ludzi. I pomyśleć tylko, że uczniowie Gimnazjum S.T.O. mogliby ten dzień spędzić na snuciu się po ulicach Szczecina i marnotrawieniu czasu. Magda STÓ-wa 13

14 STÓ-wa 14 Ballady i romanse Adam Mickiewicz powraca! Tuż po premierze niezwykle udanej premierze Żony modnej (nie jesteśmy fałszywie skromni) z niecierpliwością czekaliśmy na kolejną repertuarową propozycję pani Ewy. Tym razem mieliśmy przenieść się w świat ballad i romansów Adama Mickiewicza. Czekał na nas gotowy scenariusz, na który składały się cztery porywające utwory: Romantyczność, Świtezianka, Pani Twardowska i Lilije - autora równie zniewalającego Pana Tadeusza, właśnie omówionego przez nas na lekcjach polskiego. Pani Ewa jak zawsze snuła fantastyczne plany związane z ową sztuką. My zaś grzecznie słuchaliśmy, po czym z zapałem przystąpiliśmy do poprawiania Mickiewicza i przydziału ról, co poszło nam wręcz błyskawicznie. Na trzeciej próbie zaczęliśmy pracować nad ruchem, czyli po prostu inscenizować konkretne sytuacje, co nie było łatwe, ponieważ nie wszyscy umieli tekst, a z oczami wlepionymi w kartkę wiele się nie zdziała. Mimo to z próby na próbę kolejne sceny wyglądały coraz lepiej, pomysły się rodziły (w nadmiarze, co powodowało ciągłe zmiany, co przy perfekcji pani Ewy nie jest łatwe). To przedstawienie w porównaniu do poprzednich jest chyba najbardziej skomplikowane pod względem ruchu. Emocjonującym momentem w pracy nad przedstawieniem jest dla nas przymierzanie strojów, które nie zawsze odpowiadają naszym gustom czy rozmiarowi, ale cóż taka już rola aktora musi się dostosować. Po pięknych i wysmakowanych sukniach Żony modnej przyszło nam założyć zgrzebne czarne peleryny. Na ciekawy pomysł wpadła Ola, aby włączyć do spektaklu fragmenty piosenek Marlilyna Mansona. Okazało to się strzałem w 10! Ponure i ostre brzmienia świetnie pasowały do historii owianych tajem-

15 nicą, w których króluje wina i kara, zbrodnia i występek. Zresztą potwierdzili to sami widzowie, przynajmniej ci w naszym wieku, pytając, czy można dostać podkład muzyczny z naszego przedstawienia. Mieliśmy okazję zagrać dla publiczności trzy razy i chyba ten trzeci był najbardziej udany. Przede wszystkim ze względu na przestrzeń w sali gimnastycznej można grać z większym rozmachem, jest skuteczniejsze zaciemnienie, lepiej również rozchodzi się dźwięk. Można wykorzystać dwa poziomy gry, co daje aktorom pole do manewru. Zebraliśmy wiele gratulacji od dorosłych, a młodzi dali nam dobre recenzje w inny sposób słuchając z zapartym tchem i szeroko otwartymi oczami. Claudia, Szpilka Lekcje o teatrze starożytnej Grecji W ramach Dni z Klio i Melpomeną miałam poprowadzić lekcje o teatrze greckim dla uczniów klas 4-6. Ucieszyłam się, że pani Ewa akurat mnie o to poprosiła, ponieważ pomyślałam, że będę miała okazję sprawdzić się w czymś, z czym wcześniej nie miałam styczności. Przed pierwszą lekcją towarzyszył mi wielki stres. Nie wiedziałam, jak sobie poradzę z klasą już prawie dorosłych osób. Co się stanie, gdy zapomnę tekstu albo powiem coś nie tak? Co zrobię, jeżeli klasa się znudzi i nie będzie chciała mnie słuchać? Naprawdę obawiałam się tego, może wydarzyć się podczas 45 długich minut. Gdy zadzwonił dzwonek i nadszedł rozpoczęcia zajęć, miałam ochotę zapaść się pod ziemię, a gdy już w klasie ujrzałam wpatrzone we mnie dzieci, miałam ochotę uciec jak najdalej. Czułam, jak robi mi się słabo. Miałam wrażenie, że każda para oczu czyha tylko, by wyłapać moje błędy, a potem wykorzystać to przeciwko mnie. Na szczęście, pani Basia - widząc, jak bardzo się denerwuję - dodała mi otuchy, bardzo ciepło przedstawiając mnie swojej klasie. Rozdałam notatki, które miały zostać wklejone do zeszytów, a następnie przeszłam do omówienia prezentacji o teatrze starożytnej Grecji. Poszło mi całkiem dobrze, choć zawsze mogło być lepiej. Dzieci, ku mojemu zdziwieniu, naprawdę mnie uważnie słuchały, a nawet zadawały pytania. Na koniec lekcji rozdałam test zawierający krótkie pytania na podsumowanie zajęć. Podczas sprawdzania odpowiedzi wykorzystałam metodę patyczków, która pomogła mi zainteresować uczniów prawidłowymi odpowiedziami. Wreszcie nadszedł koniec - podziękowałam klasie i wyszłam zadowolona z sali. Kolejne dwie lekcje nie były dla mnie już tak stresujące jak pierwsza. Mówiąc potocznie, byłam bardziej wyluzowana. Przychodziłam na zajęcia z podniesioną głową i uśmiechem na twarzy. Wiedziałam, że sobie poradzę, Pomogli mi w tym moi młodsi koledzy, którzy naprawdę dobrze się zachowywali i dobrze napisali test J Oby więcej takich osób. Nic nie może się równać z zadowoleniem, jakie przyniosły mi te zajęcia. Nie tylko opanowałam stres, ale jeszcze udało mi się coś ciekawego komuś przekazać. Naprawdę podziwiam nauczycieli, za to, że codziennie muszą się przygotować do zajęć tak, aby zainteresować nimi młodzież i jeszcze sprawić, by wyniosła jak najwięcej. Wielki ukłon w stronę nauczycieli. Teraz wiem, że ich praca to niełatwy kawałek chleba. A jednak z chęcią podjęłabym się przeprowadzenia kolejnych lekcji.:) Paulina STÓ-wa 15

16 Śmierć w kręgu rodziny Często w miejscach publicznych słyszymy ludzi, którzy - próbując ze sobą rozmawiać, tak naprawdę się kłócą: Jak ty do mnie mówisz?!, Nie odzywaj się do mnie w taki sposób!, Przestań milczeć i powiedz coś!. Ewentualnie dosadnie milczą. Wskazuje to na ewidentny problem związany bezpośrednio z porozumiewaniem się w życiu codziennym. Nasze głowy zaprząta tylko jedno czarne, gadające pudełko, często stojące w pokoju na najbardziej widocznym miejscu, bądź takie małe coś z klawiaturą. Prosto z pracy lub szkoły biegniemy do domu, zamykamy się w pokoju i uruchamiamy przedmioty, które tak naprawdę powoli nas zabijają. I tak pozbawiamy się chwil, które mogłoby nas do siebie zbliżyć. Zanikły wspólne posiłki, które niegdyś jedliśmy przy stole, rozmawiając z domownikami na różne tematy. Obecnie jemy na mieście, w barach szybkiej obsługi, najchętniej z dostępem do Internetu, albo w domu, w oddzielnych pokojach, każdy przy swoim laptopie. A gdy już nadejdzie ten moment, w którym cała rodzina siedzi wspólnie w jednym salonie, mając chwilę na rozmowę - następuje włączenie telewizora i każdy zostaje wciągnięty w pusty świat seriali, kabaretów czy tzw. reality show. Rodzina milczy, zerkając na siebie tylko od czasu czy posyłając nic niemówiące uśmiechy. A gdy ktoś chciałby jednak porozmawiać, ponieważ jest już znudzony tym, co się dzieje w telewizji, lub miałby ochotę na zmianę kanału, dochodzi do wielkich kłótni, które zazwyczaj źle się kończą. Jedni siedzą urażeni, inni odwracają się na pięcie i idą do siebie. I tak dochodzi do rozłamu rodziny, agresji i awantur. A naszymi bliskimi stają się osoby poznane na przykład na czacie, które niby nas rozumieją, albo bohaterowie filmów grający w scenach niemal wziętych z naszego życia. Zamykamy się w sobie, nie umiemy wyrażać własnych myśli i uczuć. Dziczejemy. Zapadamy często na różne choroby, cierpimy na depresję, męczą nas myśli samobójcze. Wszystko dlatego, jesteśmy sami, gdyż my i nasi bliscy swój bezcenny czas rozmieniają na drobne przed telewizorem czy komputerem. Jest to bardzo smutne i wręcz przerażające, że człowiek niszczy to, co ma w życiu największą wartość bliski kontakt z rodziną i przyjaciółmi. Paulina Egzamin gimnazjalny w trzech odsłonach Prawie 430 tysięcy uczniów III klas z około 7 tysięcy gimnazjów w całym kraju pisało w dniach kwietnia egzamin. Pierwszego dnia sprawdzano wiedzę humanistyczną, drugiego matematyczno-przyrodniczą, trzeciego znajomość języka obcego. Zdawać musiał każdy to warunek ukończenia gim- STÓ-wa 16

17 nazjum. Wszystkie części egzaminu rozpoczynały się o godz. 9. Dwie pierwsze trwały 2 godziny, a dla uczniów z różnymi dysfunkcjami mogły być przedłużone o dodatkową godzinę. Trzecia część, językowa półtorej godziny. Wyniki egzaminu uczniowie poznają w połowie czerwca. Dzień pierwszy. We wtorek około godziny 8.40 młodzież naszego gimnazjum zebrała się w szkole. Każdy wyposażony w foliowy woreczek z przyborami do pisania z czarnym wkładem i legitymacją szkolną. Stroje raczej galowe. W głowach mętlik. Przez ostatnie dni większość z nas starała się uporządkować zdobyte w ciągu 3 lat wiadomości. Punktualnie o godzinie 9.00 egzaminacyjna machina ruszyła. W teście z wiedzy humanistycznej znalazły się pytania z języka polskiego, historii (te przeważały), wiedzy o społeczeństwie, plastyki i muzyki. Oczywiście, trzeba było napisać rozprawkę. O godzinie było po wszystkim. Ilu zdających, tyle wrażeń. Jedni zadowoleni, inni - nie. Klamka zapadła, nie da się cofnąć czasu i poprawić niektórych odpowiedzi. Dzień drugi. Środowy test matematyczno-przyrodniczy sprawdzał wiedzę gimnazjalistów z biologii, geografii, chemii, fizyki i matematyki. Tym razem oprócz przyborów do pisania w foliowych woreczkach znalazły się przyrządy geometryczne. Okazały się zbędne. Egzamin odbywał się według ustalonego i znanego nam schematu. Zbiórka przed godziną 9.00, wyczytanie nazwisk, zajęcie swojego miejsca, rozdanie arkuszy egzaminacyjnych i punktualnie o godzinie 9.00 start. Po napisanym teście dzieliliśmy się spostrzeżeniami, porównywaliśmy odpowiedzi. Zdarzało się, że to samo zadanie każdy rozwiązał inaczej i udzielił innej odpowiedzi. Arkusze z odpowiedziami zostaną zakodowane i trafią do okręgowych komisji egzaminacyjnych. Niestety niczego nie możemy już zmienić, a na pewno chcielibyśmy. Dzień trzeci. W tym dniu pisaliśmy test z wybranego przez siebie języka obcego nowożytnego. Wśród języków, z których można było zdawać egzamin, były: angielski, niemiecki, rosyjski, francuski, hiszpański i włoski. Najwięcej gimnazjalistów (również w naszym gimnazjum) pisało test z języka angielskiego. Tylko jedna osoba pisała test z języka niemieckiego. Egzamin składał się z dwóch części: słuchania i czytania. Nagrań słuchaliśmy dwukrotnie. Na ich podstawie musieliśmy rozwiązać zadania, dopasowując obrazek do wypowiedzi mówiącego bądź wskazując poprawną odpowiedź. Test językowy wydał się większości z nas najłatwiejszy. Wyniki testów są dla gimnazjalistów bardzo ważne z każdego można uzyskać maksymalnie 50 punktów. Jeśli uczeń, który przystąpił do egzaminu i napisał go słabo, równocześnie uzyska oceny pozytywne na świadectwie na zakończenie III klasy, to i tak ukończy gimnazjum. Powtórka egzaminu gimnazjalnego, by poprawić jego wynik, nie jest możliwa. Wynik egzaminu z części humanistycznej i matematycznoprzyrodniczej będzie miał wpływ na przyjęcie ucznia do wybranej przez niego szkoły ponad gimnazjalnej. Test z języka obcego miał tylko diagnozować jego znajomość. A szkoda wyniki będą na pewno świetne. Czy te egzaminy były trudne? Nie można udzielić jednoznacznej odpowiedzi nauczyciele stwierdzą, że łatwe, a uczniowie to zależy od poziomu wiedzy, zainteresowań i zdolności. Mówi się, że egzaminy w przyszłym roku mają przebiegać według nowych reguł i mogą być znacznie trudniejsze. Na szczęście, nas to już nie dotyczy. Magda STÓ-wa 17

18 Nasza błękitna planeta, czyli uczymy, ucząc innych W ramach obowiązkowego projektu gimnazjalnego wraz z koleżankami - Mają i Kamilą, pod opieką pani Basi przeprowadziłyśmy trzy lekcje w klasie 3a, stąd tytuł tego artykułu. Na pierwszym spotkaniu naturalnie musiałyśmy zaplanować cały projekt. Pani Basia poinformowała, iż każda z nas musi zaplanować swoją lekcję. Jej przebieg, temat i cele. Niestety, nie od razu przyszły nam pomysły do głowy, no ale w końcu się zmobilizowałyśmy i wymyśliłyśmy serię lekcji dotyczących wody, a następnie przystąpiłyśmy do przygotowania pierwszych zajęć, które prowadziła Kamila. Jako pomoce dydaktyczne miały służyć plakaty, książeczki, patyczki, maskotki (słynne pomarańczowe słoneczko). Przygotowałyśmy również prezentacje. Pierwsze zajęcia. Gdy zaintrygowane zmianą dzieci usiadły na swoich miejscach, przedstawiłam młode pokolenie nauczycielek i wyjaśniłam zasadę patyczków. Polega ona na tym, że każde dziecko zdobi patyk i pisze na nim swoje imię, a następnie wkłada do wspólnego kubka. Gdy prowadzący chce, by ktoś odpowiedział na zadane pytanie, nie czeka, aż dzieci podniosą ręce, tylko wybiera patyk i pyta osobę, która jest jego właścicielem. Jest to wspaniała metoda na to, by dzieci były skoncentrowane na temacie zajęć. Wreszcie oddałam głos Kamili, która STÓ-wa 18 rozpoczęła lekcję prezentacją o zawartości wody w organizmach. Pokazała plakat obrazujący różne organizmy od człowieka, poprzez gruszkę, aż po konika morskiego. Potem były pytania abc - dzieci dostały karteczki i gdy zadecydowały, jaka jest prawidłowa odpowiedz, podnosiły ręce z wybraną literką. Wszystko zostało uwiecznione i na zdjęciach, i na filmie video. Każda lekcja, bez wyjątku. Przyszła też kolej na mnie i na moją lekcję, która była poświęcona obiegowi wody w przyrodzie, jej zanieczyszczeniu oraz oszczędzaniu. Przeczytałam historyjkę o srebrnej kropelce wody, pokazałam zamknięte słoje z roślinkami, które bardzo zaciekawiły uczniów, dałam do wykonania testy i inne zadania. Troszkę się rozgadałam i nie wystarczyło mi czasu na doświadczenie, ale mam nadzieję, że jeszcze kiedyś zdążę. Lekcja przeprowadzona przez Maję była nieco krótsza. Koleżanka pokazała dzieciom prezentację z różnymi pytaniami, na które dzieci odpowiadały wg zasady abc. Rozdała również zadania matematyczne do obliczania litrów wody sama liczyła je na kalkulatorze ;-) Na zakończenie wszystkich lekcji dzieci nam podziękowały, dowiedziałyśmy się od nich, iż najciekawsze były quizy. A jeden chłopczyk zapytany, czego się dowiedział, stwierdził: Wiem, że wszystko wiem. ;) Wychowawczyni klasy 3a, pani pedagog, pani Irenka bardzo nam podziękowały i powiedziały, że dobrze poradziłyśmy sobie z zadaniem prowadzenia lekcji tak, by zaciekawić uczniów i nauczyć ich jak najwięcej, co nie jest takie proste. Czeka nas jeszcze tylko montaż filmu, przeróbka zdjęć, skanowanie prac i sklejenie wszystkiego w całość, czyli prezentację naszej pracy. Bardzo się cieszę, że mogłam uczestniczyć w takim projekcie. Mam nawet nadzieję, że będzie więcej takich zadań. Dziewczyny chyba myślą tak samo. Paulina

19 Drodzy Szczecinianie! Szczecin Do napisania tego listu skłonił nas widok zaśmieconych ulic Szczecina, który oglądamy każdego dnia. Przeraża nas lekceważący stosunek mieszkańców naszego miasta do kwestii ochrony środowiska. Na własne życzenie niszczymy otaczający nas świat. Dlatego apelujemy - dbajmy o środowisko! Pierwszą kwestią, która zagraża środowisku naturalnemu, jest brak nawyku segregacji śmieci. Na każdym osiedlu znajdują się odpowiednie do tego kontenery, ale niewiele osób z nich korzysta. A przecież w dzisiejszych czasach kupujemy towary zapakowane w najróżniejszy sposób: butelki szklane, plastikowe, kartony czy puszki. Każde tworzywo rozkłada się w różnym czasie, dlatego też, aby nie szkodzić naszej planecie, powinniśmy dokładnie segregować odpady. Kolejnym zagadnieniem, które nas niepokoi, jest bezmyślne dewastowanie naturalnego środowiska. Jesteśmy pewni, że większość mieszkańców naszego miasta chciałaby przebywać w otoczeniu zieleni, spędzać czas w zadbanych, czystych parkach i okolicznych lasach. Wspólnie musimy zadbać, aby tereny zielone nie były miejscem zarówno nielegalnego wywozu śmieci, jak też wandalizmu nieodpowiedzialnych osób, które niszczą zieleń dla zabawy lub własnych korzyści. Warto też zwrócić uwagę na czystość przepływającej przez nasze miasto rzeki Odry. Przechadzając się wzdłuż jej brzegów, niejednokrotnie widzimy pływające w niej puszki, butelki, szmaty. Stanowi to nie tylko zatrważający widok, ale i stwarza zagrożenie dla żyjących w rzece organizmów. Nie bądźmy wobec tego obojętni! O ile przyjemniej byłoby wybrać się na spacer z rodziną brzegami Odry i podziwiać jej piękno, niż wdychać odór rozkładających się w niej odpadków. Zastanówmy się nad tym, jak wiele możemy zrobić dla środowiska, w którym żyjemy. Ziemia to nasz dom i nie powinniśmy jej zaśmiecać, bo w ten sposób niszczymy nasze wspólne dobro. Liczymy na wasze aktywne zaangażowanie się w ochronę środowiska naszego Szczecina. Uczniowie Gimnazjum S.T.O. (Magda) STÓ-wa 19

20 Stralsund W naszej szkole Dzień Ziemi obchodzony jest na wiele sposobów. W tamtym roku wybraliśmy się na wycieczkę (nie za dobrze wspominaną) do podszczecińskiej Ostoi. W tym roku postanowiliśmy wziąć sprawy w swoje ręce i pojechaliśmy do niemieckiego Stralsundu. Myślę, że nie za bardzo interesujący będzie opis podróży, więc po prostu go pominę. Gdy dotarliśmy na miejsce, pani Beatka rozdała nam karty pracy, po czym przeszliśmy do wejścia głównego OZEANEUM. Mieliśmy chwilę na pozostawienie naszych rzeczy w szafkach (praktyczna uwaga nr 1 - szafka kosztuje 1 lub 2 euro) i ewentualne wykupienie licencji na robienie zdjęć (praktyczna uwaga nr 2 - takowa licencja kosztuje 1 euro, a w większości przypadków zdjęcia wychodzą ciemne, gdyż nie można używać lampy błyskowej). Następnie zaczęliśmy w grupach zwiedzanie (praktyczna uwaga nr 3 - oceanarium pod względem oznaczenia kierunku poruszania się jest naprawdę rewelacyjne). Na początku nie zobaczymy żywych eksponatów. W zamian możemy oglądać świetnie przygotowane makiety. Ryby pojawiają się chwilkę później i mogą wzbudzić niekłamany zachwyt. Różnorodność gatunków jest imponująca, co ciekawe, większość zamieszkuje nasz Bałtyk. Można więc było sobie wyobrazić, jak wygląda podwodny świat naszego morza. Do pełni szczęścia brakowało już tylko pingwinów :) Wejście na taras, gdzie się znajdują, poprzedza plac zabaw, który z wielką chęcią "okupujemy". Wreszcie docieramy do upragnionych pingwinów, które dały nam wiele powodów do śmiechu. Niestety, czas mijał nieubłaganie schodzimy na dół, gdzie na wystawie Giganci mórz w skali 1:1 można było podziwiać wielkie modele ogromnych ryb oceanicznych delfinów i wielorybów. Robimy sobie pamiątkowe zdjęcie i żegnamy się z podwodnym światem mórz i oceanów. Idziemy na stare miasto, gdzie mamy upragniony czas wolny. Ku naszemu ogromnemu zaskoczeniu nie było nigdzie McDonalds'a, KFC czy Burger Kinga. Zapachniało głodem... Część poszła do lodziarni, inni ruszyli na podbój sklepów odzieżowych i nie tylko. Czas minął jak zawsze błyskawicznie. Przed nami podróż powrotna i jeszcze jedna atrakcja - już po polskiej stronie zatrzymujemy się na stacji benzynowej, gdzie jest... nasz ukochany McDonalds, dzięki któremu wróciliśmy z pełnymi żołądkami. W mojej ocenie wyjazd ten był jednym z bardziej udanych i to pod każdym względem. Udało nam się mile spędzić dzień (rzadko bywamy razem), a przy okazji uczcić w interesujący sposób Dzień Ziemi. Sonia STÓ-wa 20

21 Holandia - pierwsze trzy dni w opinii i pamięci Soni Pierwsze 3 dni naszej wycieczki do, nie ukrywajmy, pochmurnej Holandii przyniosły nam mnóstwo powodów do szczęścia. I pomimo tego, że aby wyjechać na tę wyprawę, trzeba było zebrać się pod szkołą o 1 (!) w nocy, to na pewno nikt z uczestników tego nie żałuje. Wsiadaliśmy z poczuciem, że przed nami ostatnia, wspólna wycieczka szkolna. Najprawdopodobniej nigdy już nie usiądziemy w autokarze w tym samym gronie, by słuchać, co ciekawego powie nam pani Beata, narzekać na zakaz jedzenia w czasie jazdy i spać na sobie nawzajem. Z tą jakże przykrą świadomością wyruszamy w stronę Heide Parku, w którym mamy spędzić cały dzień. Niektórzy zasypiają, inni do późna w nocy rozmawiają. W takiej atmosferze spędzamy wspólnie pierwszą noc. Gdy docieramy na miejsce, jesteśmy szczęśliwi, że pierwszy etap naszej podróży dobiegł końca, ale zarazem smutni i lekko rozczarowani, gdyż upragniony park rozrywki powitał deszczem i chłodem ;( Niezbyt zadowoleni z pogody przechodzimy przez magiczną bramę do królestwa zabawy. Chwila na sprawy organizacyjne i zaczynamy! Potężne roller coastery przyciągają miłośników szybkiej jazdy, a osoby o słabszych nerwach wybierają spokojniejsze atrakcje. Pomimo przemoczenia do suchej nitki bawimy się świetnie. Jednak po kilku godzinach chłód daje się nam we znaki i na pierwszej zbiórce ustalamy, że opuszczamy park wcześniej, czyli zaraz po obiedzie. Ostatnie godziny zabawy spędzamy bardzo aktywnie - jesteśmy dosłownie w kilku miejscach naraz. Ruszając w stronę Holandii, mamy świadomość, że przed nami 5 godzin jazdy. Decydujemy się spędzić ten czas na oglądaniu filmu, którego tytułu nie pamiętam ;). Na camping docieramy około godziny 21. Kwaterujemy się w domkach i idziemy na kolację. Zmęczeni całym dniem jak nigdy zasypiamy wręcz błyskawicznie. Kolejny dzień jest nie mniej emocjonujący od poprzedniego. Pobudka, szybkie śniadanie, chwila na doprowadzenie się do porządku i wyjeżdżamy na podbój Amsterdamu. Ponieważ pada, rezygnujemy ze spaceru i odwiedzamy muzeum diamentów. Wszędzie dookoła błyszczą drogocenne kamienie, którym możemy się przyglądać, podziwiając niesamowity szlif. Miła pani mówiąca po polsku (!) zaprowadziła nas do pokoju, gdzie pokazała nam małe, ale jakże cudowne diamenty. Następnie przechodzimy do muzeum Van Gogha - miłośnicy sztuki pewnie szaleliby na widok wielu sławnych dzieł, ja jednak przechodziłam koło nich obojętnie. I nie pomogła nawet karta pracy. Z kolei w Rijksmuseum oglądamy słynny obraz Rembrandta Straż nocna. Zmęczeni artystycznymi doznaniami z ulgą zmierzamy na przystań, skąd wyruszamy w rejs statkiem po urokliwych kanałach, otoczonych zabytkowymi, niezwykle malowniczymi kamienicami. Oglądamy stolicę Holandii od strony wody i podziwiamy jego niezwykły charakter. To już koniec atrakcji tego dnia została jeszcze tylko kolacja i uroczy czas wolny w domkach. Dzień trzeci - nie będę ukrywać - był zwariowany. Zaraz po śniadaniu wyruszyliśmy do Hagi, administracyjnej stolicy Holandii. Najpierw spędziliśmy godzinę w autokarze, by przespacerować się pod biuro królowej Holandii (pałac), a następnie powrócić do autokaru. Przed nami było zwiedzanie jednej z wielu atrakcji Holandii - Madurodamu, czyli Holandii w miniaturze, dające turystom pojęcie o najważniejszych obiektach kraju wiatraków. Z kolei w Rotterdamie mieście z największym w Europie portem przeładunkowym, wjechaliśmy na wysoką wieżę, by z lotu ptaka podziwiać piękną panoramę niezwykle nowoczesnego miasta. Po zrobieniu zdjęć, krótkiej przerwie na kawę i ciacho wyruszyliśmy, a raczej stanęliśmy, STÓ-wa 21