Copyright by Fundacja Instytut na rzecz Ekorozwoju, Warszawa 2013 ISBN:

Transkrypt

1 Co powinny wiedzieć władze samorządowe?

2 Wy daw ca: Fundacja Instytut na rzecz Ekorozwoju ul. Nabielaka 15, lok. 1, Warszawa tel , -03, -04, faks Fundacja Instytut na rzecz Ekorozwoju (InE) jest pozarządową organizacją typu think-tank powstałą w 1990 r. z inicjatywy kilku członków Polskiego Klubu Ekologicznego. InE zajmuje się promowaniem i wdrażaniem zasad oraz rozwiązań służących zrównoważonemu rozwojowi Polski, dążąc do jej proekologicznej restrukturyzacji. W swojej działalności kieruje się misją: budowania pozytywnych relacji między rozwojem społecznym i gospodarczym a ochroną środowiska oraz występowania w interesie obecnego i przyszłych pokoleń. Fundacja Instytut na rzecz Ekorozwoju współpracuje z krajowym i europejskim ruchem pozarządowym. Instytut ma doświadczenie w tworzeniu strategii ekorozwoju wspólnie ze społecznościami lokalnymi ich samorządami i partnerami społecznymi, ekologicznymi i partnerami otoczenia biznesu. Opracowania InE wykorzystują parlamentarzyści, administracja rządowa i samorządowa, naukowcy, studenci i uczniowie. Instytucje i osoby pragnące wesprzeć działalność na rzecz ekorozwoju mogą dokonywać wpłat na kon to: Bank Pe KaO SA, II Od dział w War sza wie Wpła ty w PLN: Redakcja językowa: Maria Prosińska - Jackl Projekt graficzny: Joanna Chatizow i Leszek Kosmalski - Wydawnictwo Wiatr s. c. Skład komputerowy: Leszek Kosmalski Druk i oprawa: GRAFIX Centrum Poligrafii, ul. Bora Komorowskiego 24, Gdańsk Copyright by Fundacja Instytut na rzecz Ekorozwoju, Warszawa 2013 ISBN: Wydrukowano na papierze ekologicznym

3 BIOGAZOWNIA PRZEMYŚLANY WYBÓR Co powinny wiedzieć władze samorządowe? Anna Oniszk-Popławska Andrzej Curkowski (Instytut Energetyki Odnawialnej) Anna Haładyj (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II) Warszawa, lipiec 2013

4 Spis treści Wykaz rycin 3 Wykaz tabel 3 Słownik podstawowych pojęć 4 Wykaz skrótów 5 Wprowadzenie 6 1. Zasady dobrej praktyki związane z lokalizacją biogazowni rolniczych Anna Oniszk-Popławska, Andrzej Curkowski Ograniczenia lokalizacyjne Ochrona trenów zabudowy mieszkaniowej Emisje do powietrza i odory Hałas Strefy bezpieczeństwa Dobre praktyki dotyczące wykorzystania i logistyki substratów Dobre praktyki dotyczące wykorzystania energii elektrycznej i ciepła Dobre praktyki dotyczące wykorzystania masy pofermentacyjnej Opis procedury inwestycyjnej krok po kroku Anna Oniszk-Popławska, Andrzej Curkowski Krok 1 pozyskanie terenu Krok 2 sprawdzenie zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Krok 3 decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach Krok 4 decyzja o warunkach zabudowy (jeżeli brak mpzp) Krok 5 pozwolenie na budowę Krok 6 pozwolenie na użytkowanie Konflikty związane z budową biogazowni i sposoby ich rozwiązywania Anna Haładyj Pojęcie i typologia konfliktów ekologicznych Udział społeczny w procesie lokalizacji i uruchamiania biogazowni rolniczej 28 2

5 Lokalizacja biogazowni rolniczej w studium i mpzp udział społeczny Udział społeczny w trybie decyzji o warunkach zabudowy Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dla biogazowni rolniczej udział społeczny Lokalizacja biogazowni mogącej znacząco oddziaływać na obszar Natura Pozwolenie na budowę biogazowni rolniczej udział społeczny Biogazownie w dokumentach dotyczących zaopatrzenia gminy w energię cieplną, elektryczną i paliwa gazowe udział społeczeństwa Pojęcie i funkcje postępowania z udziałem społecznym Konsultacje społeczne Pojęcie konsultacji społecznych Szczegółowe cele konsultacji społecznych Efektywne konsultacje społeczne Podsumowanie 36 Wykaz rycin 1. Uproszczony schemat procedury inwestycyjnej dla biogazowni rolniczej Procedura realizacji inwestycji w ramach mpzp albo decyzji o warunkach zabudowy Kwalifikowanie przedsięwzięcia do obowiązku przeprowadzania postępowania OOŚ Elementy przyjaznego klimatu konsultacji 36 Wykaz tabel 1. Korzyści lokalne wynikające z istnienia biogazowni rolniczej 7 2. Wartości graniczne minimalnej odległości biogazowni od zabudowy mieszkaniowej Decyzje cząstkowe i uzgodnienia wymagane do uzyskania pozwolenia na budowę Decyzje cząstkowe wymagane przed uruchomieniem biogazowni 26 3

6 Słownik podstawowych pojęć Agregat kogeneracyjny urządzenie do skojarzonego wytwarzania energii elektrycznej i ciepła. Analiza porealizacyjna opracowanie wykonywane przez inwestora po zrealizowaniu przedsięwzięcia w celu zbadania rzeczywistego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Biogaz gaz palny, produkt beztlenowej fermentacji związków pochodzenia organicznego powstający w biogazowni. Biogazownia rolnicza instalacja służąca do produkcji biogazu z masy roślinnej, odchodów zwierzęcych, organicznych odpadów przemysłowych, odpadów poubojowych lub biologicznego osadu ze ścieków. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dokument określający środowiskowe warunki realizacji przedsięwzięcia. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (tzw. wzizt, dwz lub decyzja o warunkach zabudowy) dokument ustalający warunki zmiany sposobu zagospodarowania terenu w wyniku budowy obiektu budowlanego lub wykonania innych robót budowlanych. Klimat akustyczny zespół zjawisk akustycznych występujących na danym obszarze, niezależnie od źródeł je wywołujących. Klimat akustyczny ocenia się zwykle za pomocą natężenia dźwięku. Miejscowy plan przestrzennego zagospodarowania (plan miejscowy, mpzp) akt prawa miejscowego przyjmowany w formie uchwały rady gminy, określający przeznaczenie, warunki zagospodarowania i zabudowy terenu, a także rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Nawóz pofermentacyjny (masa pofermentacyjna) odpad procesu fermentacji, stanowiący wartościowy nawóz zawierający pierwiastki biogenne w formie łatwo przyswajalnej dla roślin. Jest nawóz o mniejszych, w porównaniu do nawozów naturalnych, emisjach zapachu; ponadto jest bezpieczniejszy dla roślin niż gnojowica. Ocena oddziaływania na środowisko procedura służąca ocenie wpływu planowanego przedsięwzięcia (np. biogazowni) na środowisko (łącznie z wpływem na zdrowie ludzi). W postępowaniu OOŚ musi być zapewniona możliwość udziału społeczeństwa. Odory zapachowo uciążliwe zanieczyszczenia powietrza (np. emitowane z biogazowni). Odpady organiczne odpady powstające przede wszystkim w dużych gospodarstwach hodowlanych oraz w zakładach przetwórstwa rolno-spożywczego; składniki organiczne stałe lub płynne stanowią co najmniej 50% ich bezwodnej masy. Pozwolenie na budowę dokument wydawany w drodze decyzji administracyjnej, zezwalający na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych (np. budowę biogazowni). Pozwolenie na użytkowanie decyzja, o którą należy wystąpić przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego. 4

7 Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (studium uwarunkowań; studium; suikzp) dokument sporządzany dla całego obszaru gminy, określający w sposób ogólny politykę przestrzenną i lokalne zasady zagospodarowania; przyjmowany przez Radę Gminy. Substrat surowiec wykorzystywany w biogazowni do produkcji biogazu. W biogazowni rolniczej stosuje się różne substancje pochodzenia organicznego wytwarzane w rolnictwie i zakładach przetwórstwa rolno-spożywczego. Warunki przyłączenia do sieci warunki przyłączenia do sieci urządzenia, instalacji lub innej sieci. O ustalenie tych warunków występuje się do zakładu energetycznego. Założenia do planu zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe (założenia do planu) dokument dotyczący stanu aktualnego i przewidywanych zmian zapotrzebowania na ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe, poprawy efektywności ich użytkowania oraz wykorzystania nadwyżek i lokalnych zasobów paliw i energii; przyjmowane uchwałą rady gminy. Wykaz skrótów BIP CHP CIT db dwz IEO mpzp MW e N N/ha NSA OOŚ OSD OZE RDOŚ SOOŚ SDR studium suikzp wzizt ZUD - Biuletyn Informacji Publicznej - (ang. Combined Heat and Power) wytwarzanie energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu; kogeneracja - (ang. Corporate Income Tax) podatek dochodowy od osób prawnych - decybel - decyzja o warunkach zabudowy - Instytut Energetyki Odnawialnej - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - megawat energii elektrycznej - azot - dawka azotu na 1 hektar - Naczelny Sąd Administracyjny - ocena oddziaływania na środowisko - operator systemu dystrybucyjnego, potocznie: zakład energetyczny - odnawialne źródła energii - Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska - strategiczna ocena oddziaływania na środowisko - średniodobowy ruch - studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - Zakład Uzgodnień Dokumentacji 5

8 Wprowadzenie Wytwarzanie biogazu z odpadowych surowców rolniczych oraz przetwarzanie go w biogazowni przede wszystkim na energię elektryczną oraz (dodatkowo) na ciepło przyczynia się do stopniowego zastępowania tradycyjnych nośników energii nośnikami nowymi. Zyskujący coraz większe zastosowanie biogaz, a właściwie zawarty w nim metan, jest pozbawionym zanieczyszczeń charakterystycznych dla paliw kopalnych, ekologicznym paliwem (w przeliczeniu na jednostkę energii powoduje stukrotnie niższą niż paliwa kopalne emisję dwutlenku siarki i trzykrotnie niższą emisję tlenków azotu). Na ograniczenie emisji wpływa także wysoka sprawność produkcji energii, która w biogazowni przy skojarzonym wytwarzaniu energii elektrycznej i ciepła sięga 80%. Użytkowanie biogazu niesie wiele korzyści dla lokalnego rozwoju, zwłaszcza na terenach wiejskich, a w szczególności: generuje lokalne przychody i nowe miejsca pracy; przynosi samorządom lokalnym korzyści podatkowe wynikające z funkcjonowania biogazowni; stwarza możliwość sprzedaży wytworzonych na miejscu energii elektrycznej i ciepła czy gazu; ułatwia zbyt płodów rolnych i zagospodarowanie odpadów z produkcji rolnej; oferuje alternatywny sposób utylizacji odpadów organicznych powstających w miejscowych gospodarstwach rolnych i lokalnych zakładach przetwórstwa rolno-spożywczego. Jednocześnie biogazownie mogą stwarzać zagrożenie, zwłaszcza w wyniku: powstawania odorów związanych z funkcjonowaniem biogazowni oraz transportem substratów i pozostałości pofermentacyjnej; hałasu wytwarzanego przez urządzenia zainstalowane w biogazowni oraz w czasie transportu substratów i pozostałości pofermentacyjnej; zwiększenia natężenia ruchu kołowego wynikającego z konieczności dowożenia substratów do biogazowni od dostawców zewnętrznych, co powoduje m.in. niszczenie dróg;. powstawania odorów m.in. podczas niewłaściwego przechowywania niektórych substratów pochodzących z zakładów przemysłu rolno-spożywczego. Ze względu na to wszystko należy podkreślić szczególnie ważną rolę władz lokalnych, które powinny z dużą starannością podejść do decyzji o lokalizacji biogazowni, a także kontroli ich funkcjonowania, oraz rozwinąć ścisłą współpracę ze społecznością, tak aby przewaga korzyści z wykorzystania biogazu nie została utracona pod wpływem często nieracjonalnych argumentów przeciwników inwestycji. Zagadnienia te porusza i prezentuje niniejsza broszura, która powstała w ramach projektu Biogazownia przemyślany wybór współfinansowanego przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Instytut na rzecz Ekorozwoju 6

9 1. Zasady dobrej praktyki związane z lokalizacją biogazowni rolniczych Anna Oniszk-Popławska, Andrzej Curkowski Samorząd terytorialny ma w procesie inwestycyjnym za zadanie nie tylko inicjowanie rozwoju gospodarczego, ale również ocenę poprawności przyjętych rozwiązań technicznych oraz ich zgodności z przepisami prawnymi. Istotne jest stworzenie pozytywnego społecznego klimatu inwestycyjnego dla odnawialnego źródła energii, jakim jest biogazownia rolnicza. Pozyskanie przychylności lokalnej społeczności jest równie istotnym elementem, jak spełnienie określonych prawem wymagań normatywnych; biogazownie rolnicze będą bowiem akceptowane, jeżeli ich uciążliwość dla otoczenia będzie zminimalizowana. Można to osiągnąć poprzez: ochronę terenów zabudowy mieszkaniowej, zmniejszenie uciążliwości odorowej i hałasu, optymalizację logistyki dostaw substratów oraz masy pofermentacyjnej, zastosowanie najlepszych znanych technologii. Służyć ma temu dialog społeczny (m.in. udział społeczeństwa w postępowaniu w ramach procedury OOŚ), którego uczestnikiem może być każdy, czyli np. przedstawiciele lokalnej społeczności, organizacje pozarządowe, wnioskodawca oraz bliżsi i dalsi sąsiedzi nieruchomości, na której będzie realizowana inwestycja. Celem dialogu powinno być usprawnienie procesu inwestycyjnego, jednak w praktyce często sprowadza się on do eskalacji konfliktów (więcej o tym w rozdziale 3). Rolą władz samorządowych jest zatem inicjowanie dialogu społecznego z inwestorem, zbieranie opinii i propozycji poprzez konsultacje społeczne oraz pokazanie wymiernych korzyści istnienia biogazowni rolniczej dla wszystkich stron (tab. 1). Tabela 1. Korzyści lokalne wynikające z istnienia biogazowni rolniczej Korzyści dla samorządu Korzyści dla lokalnej społeczności Aktywizacja gospodarcza regionu. Nowe miejsca pracy. Zwiększenie wpływów z tytułu podatków i opłat. Polepszenie wizerunku gminy jako gminy nowoczesnej, innowacyjnej; przyciągnięcie innych inwestorów. Zwiększona wiarygodność lokalnych decydentów. Dzierżawa terenów należących do samorządu. Zagospodarowanie terenów nieatrakcyjnych inwestycyjnie, np. nieużytków, o niskich parametrach geotechnicznych. Poprawa jakości (czystości)środowiska. Możliwość zagospodarowania uciążliwych odpadów. Tanie ciepło. Nowe miejsca pracy. Świadczenie usług dla biogazowni. Dochody wynikające z dzierżawy lub sprzedaży terenów pod inwestycję. Możliwość budowy biogazowni, w której udziałowcami są lokalni mieszkańcy. Możliwość dostarczania substratów do biogazowni (biogazownia jako miejsce zbytu roślin energetycznych). Produkcja wartościowego, bezzapachowego nawozu dla rolnictwa. Eliminacja uciążliwych odorów, jeśli wcześniej w okolicy wykorzystywane były nawozy naturalne. Pobudzenie małych gospodarstw rolnych i zapewnienie stałych cen odbioru produktów rolnych bądź odpadów z produkcji. Poprawa jakości (czystości) środowiska. 7

10 Korzyściami wynikającymi z funkcjonowania biogazowni rolniczych w gminie mogą być wpływy z podatków lokalnych, podatku CIT i podatku od nieruchomości. Przy niemal każdej sprawie związanej z ochroną środowiska powstają punkty krytyczne dla realizacji inwestycji: jej negatywna ocena przez organizacje ekologiczne czy społeczność lokalną, konflikt będący następstwem emocjonalnej różnicy interesów czy źle wybrana lokalizacja. Często zdarza się, że dominują stanowiska typu nie na moim podwórku (ang. NIMBY Not In My Back Yard) czy nie w roku wyborów (ang. NIMEY Not In My Election Year) albo sprzeciw wobec jakiejkolwiek inwestycji (ang. BANANA Build Absolutely Nothing Anywhere Near Anything, czyli nie budować niczego i nigdzie ). Należy jednak pamiętać o tym, że w przypadku planów budowy biogazowni opór społeczny pojawia się najczęściej w związku z : Zadaniem samorządu jest postawienie takich warunków lokalizacyjnych biogazowni, które zapewniałyby lokalnej społeczności jak najwięcej korzyści, a jednocześnie chroniły społeczność przed ewentualnymi negatywnymi skutkami realizacji inwestycji biogazowni rolniczej. zastosowaniem substratów pochodzących z przemysłu, nieodpowiednią lokalizacją, nieodpowiednim nadzorem oraz nieodpowiednim poziomem czystości w czasie eksploatacji. 1.1 Ograniczenia lokalizacyjne Oprócz bardzo ważnych korzyści z lokalizacji biogazowni, samorząd ma obowiązek przed podjęciem ostatecznej decyzji wziąć pod uwagę ograniczenia związane z taką działalnością. Najważniejsze ograniczenia mają charakter: surowcowy (zasoby), infrastrukturalny, środowiskowy, kulturowy. Konieczne jest sprawdzenie ilości lokalnie dostępnych substratów lub możliwości ich dowożenia z odległości do kilkudziesięciu kilometrów, ustalenie całego łańcucha zaopatrzenia i obróbki biomasy oraz rodzaju i ilości substratów dostarczanych do biogazowni. Przewidując wprowadzenie upraw energetycznych, należy określić dostępny areał i klasę gruntów przeznaczonych na ten cel. Substraty powinny być zakontraktowane w ilości umożliwiającej produkcję biogazu na założonym poziomie (rozdział 1.6). Do ograniczeń infrastrukturalnych należą trudności w dostępie do sieci elektroenergetycznej w celu podłączenia biogazowni rolniczej czy zbyt duża odległość od punktu odbioru ciepła. Jeśli substraty mają być dowożone, należy przeanalizować, czy nie będzie konieczna rozbudowa lokalnych dróg. Coraz większe znaczenie ma dostępność pól uprawnych do wykorzystania masy pofermentacyjnej jako nawozu, ponieważ brak rozwiązań w tym zakresie może znacznie ograniczać rozwój i funkcjonowanie biogazowni (rozdział 1.8). 8

11 Do ograniczeń środowiskowych zalicza się (1) : 1) formy ochrony przyrody wykluczające lokalizację lub stanowiące bardzo silne ograniczenie lokalizacyjne: parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe; 2) formy ochrony przyrody silnie ograniczające możliwości lokalizacyjne: obszary Natura 2000, pomniki przyrody, użytki ekologiczne, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe; 3) formy ochrony przyrody umiarkowanie ograniczające: otuliny parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych, obszary chronionego krajobrazu, a także ograniczenia hydrograficzne (tereny podmokłe i zalewowe, strefy ochrony uzdrowiskowej, strefy ochronne ujęć wód i zbiorników śródlądowych), chronione grunty rolne i leśne, uwarunkowania antropogeniczne (wpływ na zdrowie i samopoczucie ludzi). Czynniki kulturowe ograniczające rozwój biogazowni rolniczych to: 1) brak akceptacji społecznej (rozdział 3), 2) obszary i obiekty wpisane do rejestru zabytków oraz pomniki historii i strefy ochrony konserwatorskiej, 3) ochrona krajobrazu. Warto zauważyć, że korzyści z zaangażowania się w proces konsultacji społecznych osiąga także inwestor. Lokalna społeczność jest cennym źródłem informacji, co może mieć wpływ na przyszłą ekonomikę przedsięwzięcia. Inwestor zdobywa również w ten sposób wiedzę o przyczynach ewentualnych konfliktów społecznych i lepiej sobie z nimi radzi w przyszłości, a unikając eskalacji konfliktów na wczesnym etapie procesu inwestycyjnego, uzyskuje przyspieszenie procedur procesu inwestycyjnego (rozdział ) Ochrona terenów zabudowy mieszkaniowej Wobec możliwości negatywnego oddziaływania biogazowni na otoczenie (hałasu, odorów czy konsekwencji możliwych awarii) wymagane jest, aby odległości od biogazowni minimalizowały jej negatywny wpływ na zdrowie i bezpieczeństwo ludzi. W Polsce odległości od budynków zostały sprecyzowane w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (2), które określa minimalną odległość różnych elementów biogazowni od otworów okiennych i drzwiowych pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi na 30 m. Taka odległość spełnia może warunki bezpieczeństwa, nie chroni jednak mieszkańców okolicy przed negatywnym oddziaływaniem takim jak hałas czy odory; usytuowanie inwestycji w pobliżu zabudowy mieszkaniowej będzie z dużym prawdopodobieństwem wzbudzać protesty społeczne. Przepisy z zakresu planowania przestrzennego, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (3) i Ustawa Prawo budowlane (4) wraz z aktami wykonawczymi, nie określają wymaganej stałej odległości biogazowni rolniczej od zabudowy mieszkaniowej. 1 Korzeniowski P., Kaźmierska-Patrzyczna A., Łysek M., Grabowski P., Izbicki M., Model prawny dla regulacji odnawialnych źródeł energii. Centrum Badań i Innowacji Proakademia, Oddział Polskiej Akademii Nauk w Łodzi, Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie. Dz.U nr 132 poz. 877, ze zm. 3 Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. t.j. Dz.U. 2013, poz Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. T.j. Dz.U nr 243 poz ze zm. 9

12 W praktyce narzędziem służącym do określenia dopuszczalnych odległości jest procedura oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ), uwzględniająca np. odległości wynikające z ekspertyzy akustycznej. W procesie inwestycyjnym gminy zwyczajowo określają odległości od budynku mieszkalnego, przyjmując jako wytyczne przepisy obowiązujące w innych krajach (np. w Niemczech jest to 300 m) (5) lub przyjmują odległości wyliczone w raporcie OOŚ. Dobrą praktyką jest umieszczanie zapisów o lokalizowaniu biogazowni uwzględniających przeważające kierunki wiatru (lokalizację, po stronie zawietrznej w stosunku do obiektów mieszkalnych). Na terenach zabudowanych wskazane jest również eliminowanie nadmiernego natężenia ruchu kołowego związanego z transportem surowców do biogazowni Emisje do powietrza i odory W Polsce problem emisji zapachów (odorów) nie jest obecnie uregulowany prawnie. Jedynym przepisem odnoszącym się do tej kwestii jest art. 144 kodeksu cywilnego (6). Stanowi on: właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Za próg wyczuwalności węchowej uważa się takie stężenie odorantu, które wywołuje wrażenie węchowe u połowy ogółu osób (bądź grupy reprezentatywnej) (7). Na etapie eksploatacji biogazowni ważne jest, aby zarówno jej operator, jak i władze samorządowe prowadzili politykę otwartości, polegającą na współpracy z mieszkańcami, m.in. poprzez informowanie o jakichkolwiek nieprawidłowościach związanych z uciążliwością zapachową. Gdy problem odorów stanie się istotną barierą w procesie inwestycyjnym, samorząd gminny może wezwać inwestora do sporządzenia uzupełnień do raportu OOŚ w zakresie wpływu instalacji na zabudowę mieszkaniową, w szczególności w zakresie odorów Hałas Klimat akustyczny środowiska opisuje się i normuje za pomocą wskaźnika nazywanego równoważnym poziomem hałasu, wyrażanego w decybelach (db). Wymagany standard akustyczny chronionego środowiska jest ustalany w zależności od rodzaju terenu i jego funkcji. Dopuszczalne poziomy hałasu powodowanego przez źródła inne niż transport w środowisku zabudowy mieszkaniowej o charakterze zagrodowym oraz na terenach przeznaczonych na cele mieszkaniowo-usługowe wynoszą 55 db dla dnia i 45 db dla nocy. Tereny działalności gospodarczej, użytków rolnych, pastwisk, lasów oraz infrastruktury transportowej nie podlegają ochronie przed hałasem. 5 dostęp Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93, ze zm. 7 Zatwierdzona przez Polski Komitet norma PN-EN 13725:2007 Pomiary stężenia zapachowego metodą olfaktometrii dynamicznej. W normie jednostkę stężenia zapachowego (ang. odour unit) określono symbolem ou E /m 3. 10

13 Przykładowe źródła emisji hałasu z biogazowni: stacjonarne: kogeneratory i kominy wylotowe spalin z kogeneratorów, wentylatorowe chłodnice kogeneratorów zainstalowane na kontenerach, instalacje przesyłowe i pomocnicze na zewnątrz (pompy, zawory, transformator); ruchome: manewry pojazdów (ciężarówek, ciągników, ładowarek) i prace przeładunkowe. Głównym źródłem hałasu są w biogazowni układy kogeneracyjne. Z tego powodu powinny one być umieszczane w kontenerach dźwiękoizolacyjnych i wyposażane w dodatkowe osłony oraz tłumiki na układach wydechowych. Dźwiękoizolacyjny kontener może obniżyć poziom hałasu układu kogeneracyjnego o ok. 35 db. Według informacji producentów agregaty kogeneracyjne o mocy 1 MW i bez obudowy (przeznaczone do zainstalowania w pomieszczeniu wytwarzają hałas o natężeniu 120 db, natomiast urządzenia w zabudowie kontenerowej 85 db (w odległości 1 m) (8). Ekspertyzę/analizę akustyczną wykonuje się za pomocą specjalistycznego oprogramowania, zgodnego z normą, które określa zasięgi dźwięków emitowanych z terenu biogazowni, a przestrzenna mapa akustyczna stanowi załącznik do ekspertyzy (9). Wyniki takiej analizy dla przykładowej biogazowni w Uhninie, gmina Dębowa Kłoda (1,3 MW e ), zamieszczono w tabeli 2. Tabela 2. Wartości graniczne minimalnej odległości biogazowni od zabudowy mieszkaniowej Wartość graniczna 80 db 65 db < 45 db (noc) lub < 55 db (dzień) 0 db Odległość od biogazowni do zabudowy mieszkaniowej 1 m 10 m 100 m 150 m Stryjecki A., Prognoza oddziaływania na środowisko ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Leśniowice pod rolniczą biogazownię na działce o numerze ewidencyjnym 59/2 w obrębie Dębina Poziom mocy akustycznej agregatu kogeneratora czy samochodu ciężarowego wynosi zazwyczaj powyżej 100 db, dlatego zaleca się stosowanie środków ograniczających negatywne oddziaływania na środowisko poprzez hałas tzn.: izolowanych hal oraz tłumików na wylocie spalin z agregatów, dźwiękoszczelnych kontenerów i hal, w których działają agregaty prądotwórcze, wentylatorów chłodnic o bardzo niskiej emisji hałasu Strefy bezpieczeństwa Biogaz jest mieszaniną dwutlenku węgla i metanu, co wymaga podjęcia następujących środków bezpieczeństwa: Metodyka referencyjna rozprzestrzeniania się hałasu przemysłowego określona jest w normie PN ISO :2000 Akustyka. Tłumienie dźwięku podczas propagacji w przestrzeni otwartej. Ogólna metoda obliczenia oraz w Instrukcji 338 Instytutu Techniki Budowlanej. Metoda określania emisji i imisji hałasu przemysłowego w środowisku. Instytut Techniki Budowlanej,

14 zapewnienia szczelności systemu gazowego, stosowania sprzętu przystosowanego do pracy w strefach zagrożenia wybuchem, instalowania systemu ostrzegania o nieszczelności instalacji, instalowania systemu awaryjnej wentylacji. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (10), ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia niebezpiecznych warunków obszary zagrożone wybuchem dzieli się na strefy w zależności od skali zagrożenia. Zgodność z tym rozporządzeniem i przedstawionymi w nim odległościami powinna być sprawdzona na etapie oceny projektu budowlanego Dobre praktyki dotyczące wykorzystania i logistyki substratów Przy wydawaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ administracji prowadzący postępowanie może wezwać inwestora do sporządzenia analizy wpływu planowanej instalacji na ludzi (11), w szczególności w zakresie szacowanego zwiększenia ruchu pojazdów, emisji hałasów, dopuszczalnej nośności dróg oraz przewidywanych tras dowozowych do biogazowni. W decyzji należy określić: nośność dróg (np. dla drogi gminnej dopuszczalne naciski pojedynczej osi pojazdu na nawierzchnię jezdni to 8 t), parametry pojazdów, które będą służyły do przewozu substratów, nie przekraczając dopuszczalnej nośności dróg (np. nacisk pojedynczej osi pojazdu na nawierzchnię jezdni - do 5 t). Nie oznacza to jednak, że na drodze gminnej można dopuścić niczym nieograniczony ruch samochodów ciężarowych o nacisku na oś do 8 t, ponieważ obciążenie drogi zależy również od natężenia ruchu. Przygotowując projekt konkretnej drogi, należy określić dodatkowy parametr: średni (w skali rocznej) dobowy ruch (SDR). Może on być wyrażony: liczbą pojazdów poza okresem nawożenia pól (np. 10 pojazdów na dobę w przypadku biogazowni o mocy 1 MW e ), liczbą pojazdów w okresie nawożenia pól (np. 40 pojazdów na dobę w przypadku biogazowni o mocy 1 MW e ). Gnojowica jest dostarczana zazwyczaj wozami asenizacyjnymi (beczkowozami) o pojemności m 3, natomiast obornik przyczepką. W przypadku odpadów z przemysłu pojemność transportowa pojazdów wynosi (12) od 16 do 40 m 3. Liczba kursów pojazdów równa się dobowej masie przeznaczonej na wsad do biogazowni podzielonej przez pojemność transportową środka transportu. W przypadku innych substratów, które mogą być zwożone do biogazowni sezonowo (np. kiszonka kukurydziana), natężenie ruchu zwiększa się w okresie jesiennym. To samo dotyczy okresu nawożenia; pojemność transportowa pojazdów do rozwożenia 10 Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie. Dz.U nr 132 poz. 877, ze zm. 11 Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczenstwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Dz.U nr 199 poz. 1227, ze zm /Endbericht%20Logistik% %20Version%2027_6_08.pdf; dostęp:

15 masy pofermentacyjnej wynosi od 8 do 16 t. Działania, które mogą zostać podjęte w celu minimalizacji wpływu ruchu kołowego, w szczególności w terminach o zwiększonej intensywności zabiegów agrotechnicznych, to m.in.: separacja masy pofermentacyjnej na frakcję mokrą i suchą (możliwość całorocznego wywozu frakcji suchej i korzystania z niej w miarę potrzeb), całoroczne rozwożenie masy pofermentacyjnej do kilku zbiorników buforowych poza biogazownią, w okolice miejsc późniejszego dozowania na polach Dobre praktyki dotyczące wykorzystania energii elektrycznej i ciepła Biogazownia jest miejscem produkcji energii ze źródeł odnawialnych. Produkcja energii elektrycznej jest jej podstawową funkcją, dlatego w pierwszej kolejności należy sprawdzić lokalizację infrastruktury elektroenergetycznej z możliwością uzyskania warunków przyłączenia. Problemem może tu być odległość do najbliższego transformatora; jeśli jest duża, generuje dodatkowe koszty przyłączenia. Ostatecznym elementem takiej oceny jest uzyskanie przez inwestora decyzji o warunkach przyłączenia do sieci od regionalnej spółki dystrybucyjnej, czyli operatora systemu dystrybucyjnego (OSD), potocznie nazywanego zakładem energetycznym, i ustalenie kosztów rozbudowy sieci. Zrównoważone wykorzystanie energii powinno być realizowane tak, aby ciepło użytkowe wyprodukowane w biogazowni zostało efektywnie wykorzystane w jak największym stopniu. W sezonie grzewczym problemem jest zbilansowanie popytu i podaży na ciepło, popyt i podaż się nie równoważą biogazownia dysponuje największym nadmiarem ciepła poza sezonem grzewczym. Z tego powodu najbardziej pożądanym odbiorcą ciepła jest jednostka o zróżnicowanym zapotrzebowaniu na ciepło: suszarnia drewna czy ziaren zbóż. Można rozważyć również produkcję chłodu, np. do przechowywania owoców w sadownictwie. Praktyka realizacyjna pokazała, że przekonanie mieszkańców do zakupu zielonego ciepła z biogazowni jest w praktyce trudne, nawet jeżeli inwestycja zlokalizowana jest w pobliżu zabudowy mieszkaniowej. Mieszkańcy obawiają się, że instalacja może ulec awarii i domagają się od inwestora dodatkowego, awaryjnego źródła ciepła. Inną barierą dla inwestora jest to, że musi on zainwestować w budowę ciepłociągu, przyłączy i kotła awaryjnego oraz przejąć na siebie zobowiązania bezawaryjnej dostawy ciepła w sezonie grzewczym. Takie problemy pomaga rozwiązać przyjazny klimat konsultacji, w którym mieszkańcy mają prawo nie tylko wypowiedzieć swoje obawy, ale też formułować oczekiwania wobec inwestora (rozdział 3) Dobre praktyki dotyczące wykorzystania masy pofermentacyjnej Masa pofermentacyjna powinna być wykorzystywana do nawożenia pól, w przeciwnym razie może stać się dla operatora biogazowni obciążeniem finansowym. W ustawodawstwie krajowym wytwarzanie i utylizację masy pofermentacyjnej regulują następujące akty prawne: Ustawa o odpadach (Dz.U poz. 21); Ustawa o nawozach i nawożeniu (Dz.U.2007 nr 147 poz. 1033, ze zm.); 13

16 Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie katalogu odpadów (Dz.U nr 112 poz. 1206); Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie procesu odzysku R10 (Dz.U nr 86 poz. 476). Obecnie masa pofermentacyjna ma w katalogu odpadów kody oraz , zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska w sprawie katalogu odpadów. W związku z tym postępowanie z masą pofermentacyjną powinno uwzględniać regulacje zawarte w Ustawie o odpadach i jej aktach wykonawczych. Nakładają one na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na odzysk i wytwarzanie odpadów. Jednym z aktów wykonawczych jest Rozporządzenie w sprawie procesu odzysku R 10, które określa zasady rozprowadzania wybranych odpadów na powierzchni gleby w celu jej nawożenia lub ulepszenia. W rozporządzeniu określono wymagania w stosunku do odpadów o kodach (ciecze z beztlenowego rozkładu gnojowicy, odpadów roślinnych lub roślin) oraz (przefermentowane odpady z beztlenowego rozkładu gnojowicy, odpadów roślinnych i zwierzęcych). Należy jednak pamiętać, że odzysk masy pofermentacyjnej metodą R 10 może odbywać się jedynie na polach należących do właściciela biogazowni (np. na podstawie umowy dzierżawy). Niedopuszczalne jest natomiast przekazywanie masy pofermentacyjnej innemu rolnikowi. Stwarza to sytuację, w której rolnik dostarczający substraty (np. gnojowicę i kiszonkę kukurydzianą) nie może legalnie uzyskać nawozu z biogazowni (13).Sposobem na obrót masą pofermentacyjną jest uzyskanie pozwolenia wodno-prawnego dla biogazowni. Takie rozwiązanie umożliwia przekazanie masy pofermentacyjnej jako ścieku do rolniczego wykorzystania. Jest to o tyle korzystne dla inwestora, że wiąże się z niższymi kosztami i prostszą procedurą (pozwolenie wodno-prawne wydaje starosta). Wadą takiego rozwiązania jest to, że pozwolenie można uzyskać dopiero w końcowej fazie procesu inwestycyjnego (przed uruchomieniem instalacji) i na czas określony (do 10 lat). W celu przekazania masy pofermentacyjnej osobom trzecim przedsiębiorca powinien uzyskać pozwolenie Zadaniem organów administracji samorządowej jest ocena, czy projektowana instalacja ma zapewniony odbiór wytworzonej masy pofermentacyjnej przez lokalne na wprowadzenie do obrotu masy gospodarstwa rolne. Może to być udokumentowane zawartymi umowami wstępnymi, listami intencyjnymi lub środka poprawiającego właściwości pofermentacyjnej jako nawozu lub oświadczeniami o zagospodarowaniu masy pofermentacyjnej na własnym areale. gleb. Takie pozwolenie wydaje Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Procedura uzyskania pozwolenia wiąże się z koniecznością przeprowadzenia kosztownych badań fizykochemicznych. Właściciele biogazowni mogą przeprowadzić procedurę uznania masy pofermentacyjnej za nawóz organiczny, organiczno-mineralny lub środek wspomagający uprawę roślin, masa pofermentacyjna musi jednak spełniać wymagania jakościowe zawarte w Ustawie o nawozach i nawożeniu oraz rozporządzeniach wykonawczych, a także musi uzyskać pozytywną opinię uprawnionych do badań jednostek. Zakłada się, że termin stosowania masy pofermentacyjnej oraz zalecenia nawozowe dotyczące ustalania dawek masy pofermentacyjnej są identyczne jak dla nawozów naturalnych; 13 Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie listy rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może przekazywać osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym nie będącym przedsiębiorcami, oraz dopuszczalnych metod ich odzysku. Dz.U nr 75 poz

17 stosowanie na polach od 1 marca do 30 listopada, maksymalna dawka azotu 170 kg N/ha (14). W projekcie zmian Ustawy o nawozach i nawożeniu (15) znalazł się zapis pozwalający na to, by produkty pofermentacyjne mogły być przeznaczone do bezpośredniego wykorzystania rolniczego na analogicznych zasadach jak nawozy naturalne, bez konieczności dopełnienia dodatkowych formalności, a zatem będą mogły być przeznaczone do bezpośredniego wykorzystania rolniczego na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej. 2. Opis procedury inwestycyjnej krok po kroku Anna Oniszk-Popławska, Andrzej Curkowski 2.1. Krok 1 pozyskanie terenu Dla inwestora zainteresowanego budową biogazowi rolniczej pierwszym działaniem jest zabezpieczenie prawne nieruchomości (nabycie praw własności, użytkowanie wieczyste lub dzierżawa terenu) oraz zabezpieczenie odpowiednich praw na nieruchomościach sąsiadujących (np. poprzez ustanowienie służebności przesyłu). Przyjmuje się, że dla biogazowni o mocy zainstalowanej 1MW e wymagana minimalna powierzchnia działki to 2 3 ha. Ważne jest usytuowanie sąsiednich działek oraz kształt i wielkość niezbędnego terenu, z możliwością poszerzenia poprzez zakup lub dzierżawę. Te cechy działki wpływają na ważne elementy technologiczne realizowanej inwestycji (np. na wielkość i usytuowanie zbiorników). Inwestor będzie analizował możliwość nabycia terenu poprzez sprawdzenie jego stanu prawnego w Sądzie Rejonowym (odpis z księgi wieczystej) oraz możliwość zawarcia umowy na wykorzystanie terenu pod infrastrukturę liniową, gdy ma ona przechodzić przez nienależące do niego tereny. Jeśli działka jest własnością gminy lub Skarbu Państwa, samorząd będzie zaangażowany w procedurę przetargową zbycia lub dzierżawy. Zaangażowanie samorządu gminnego na etapie pozyskania terenu przez inwestora: przygotowanie wypisu (wyrysu) z operatu ewidencji gruntów i budynków, udzielenie informacji o możliwości zakupu lub dzierżawy czy o procedurze przetargowej, jeśli właścicielem jest gmina lub Skarb Państwa. 14 Ustawa o nawozach i nawożeniu. Dz.U nr 147 poz. 1033, ze zm. 15 Projekt ustawy o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu oraz niektórych innych ustaw z dnia r. ViewAnnouncement.aspx?ModuleID=1507&TabOrgID=1414&LangId=0&AnnouncementId=13942&ModulePositionId=

18 2.2. Krok 2 sprawdzenie zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gdy dla terenu, na którym ma być zlokalizowana biogazownia, istnieje już miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (mpzp) lub konieczne jest jego sporządzenie wynikające z odrębnych przepisów (ryc. 1), niezbędne jest sprawdzenie zgodności inwestycji z mpzp. W innym wypadku należy wystąpić do Urzędu Gminy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu (rozdział 2.4). Ryc. 1. Uproszczony schemat procedury inwestycyjnej dla biogazowni rolniczej Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach tak Mpzp? nie Decyzja o warunkach zabudowy Umożliwienie wystąpienia o pozwolenie na budowę Pozwolenie na budowę Pozwolenie na użytkowanie Mpzp posiada niewiele gmin. Ponadto rzadko kiedy mpzp uwzględnia odnawialne źródła energii, zwłaszcza na obszarach wiejskich. Tym niemniej są już przykłady takich planów dla biogazowni rolniczych (ryc. 2). Sporządzenie mpzp jest konieczne, jeżeli teren wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dz.U nr 80 poz. 717, ze zm.). Jeżeli odrolnienie nie jest wymagane, a mpzp nie istnieje, można przejść do pozyskania decyzji o warunkach zabudowy (rozdział 2.4). Decyzja administracyjna wyrażająca zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze wymagana jest tylko w ściśle określonych przypadkach (Ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych) (16). Obecnie nie jest wymagana dla gruntów rolnych klas IV VI ani dla użytków rolnych położonych w granicach administracyjnych miast. Jest natomiast wymagana dla gruntów klas I III. Ww. Ustawa wprowadza istotną zmianę: wymóg uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na przeznaczenie gruntów rolnych klas I III na cele nierolnicze dotyczy wszystkich tak określonych gruntów, a nie tylko gruntów o powierzchni powyżej 0,5 ha, jak to było dotychczas. Zmiana przeznaczenia takich terenów wymaga zgody Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, po uzyskaniu opinii właściwego marszałka województwa. 16 Ustawa z dnia 8 marca 2013 r. O zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Dz.U poz

19 Każdorazowo wniosek dotyczący zmiany przeznaczenia gruntów rolnych klas I III winien być opiniowany przez izbę rolniczą. Konieczne jest również sporządzenie mpzp dla takiej zmiany przeznaczenia terenów. Wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze następuje na wniosek gminy, na podstawie ostatecznej decyzji starosty. Ryc. 2. Procedura realizacji inwestycji w ramach mpzp albo decyzji o warunkach zabudowy nie nie Mpzp? Odrolnienie? Grunty klasy IV-VI grunty w granicach tak administracyjnych miast tak Sprawdzenie zgodności Grunty klasy I-III Decyzja o warunkach zabudowy Zmiana MPZP Konsultacje społeczne Nowy MPZP Umożliwienie wystąpienia o pozwolenie na budowę Obowiązkowe elementy mpzp są wymienione w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu mpzp (Dz.U nr 164 poz. 1587). Podstawową funkcją odnawialnego źródła energii jest produkcja energii, zatem biogazownia powinna być właśnie w taki sposób opisana, choć w niektórych mpzp określano ją jako instalację do zagospodarowania surowców rolniczych i płynnych lub stałych odchodów zwierzęcych. Podstawowa funkcja terenu może być natomiast oznaczona w następujący sposób: RU teren zabudowy i obsługi produkcji rolniczej, PR teren produkcji rolniczej, P tereny przeznaczony dla przemysłu. Przeznaczenie terenu inne niż podstawowe (czyli dopuszczalne) może obejmować drogi i dojazdy wewnętrzne, ciągi piesze i pieszo-jezdne, czasowe miejsca postojowe dla samochodów osobowych/ ciężarowych, zieleń urządzoną, zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne, pasy zieleni przeciwwietrznej, zieleń izolacyjną, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, dolesienia. Wniosek o zmianę lub przyjęcie nowego mpzp składa się w gminie. Samorząd podejmie uchwałę o nienaruszeniu ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (suikzp) dla danego obszaru. Suikzp koordynuje ustalenia mpzp i jest sporządzane obligatoryjnie dla obszaru całej gminy. Choć suikzp nie jest aktem prawa miejscowego, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy sporządzających mpzp. Jeżeli suikzp nie przewiduje na 17

20 Zaangażowanie organów samorządu gminnego na etapie sprawdzenia zgodności z mpzp: udzielenie informacji o tym, czy na danym terenie istnieje obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (mpzp); udostępnienie wyrysu/wypisu z mpzp (np. na stronie internetowej); sprawdzenie, czy obszar realizacji inwestycji wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze; uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia terenów rolnych w mpzp od właściwych organów i sporządzenie wniosku wraz z uzasadnieniem; sprawdzenie zgodności mpzp z zapisami suikzp i podjęcie uchwały o nienaruszeniu zapisów suikzp; zapis uchwały o przystąpieniu do sporządzenia lub zmiany mpzp. Zaangażowanie organów samorządu powiatowego na tym etapie: decyzja zezwalająca na wyłączenie gruntu z produkcji rolniczej. danym terenie lokalizacji inwestycji pod przemysł, składy czy zakłady produkcji rolnej, wymagać to będzie pozyskania zgody na zmianę przeznaczenia terenu. Jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z OZE o mocy przekraczającej 100 kw e, a także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu, w suikzp ustala się ich rozmieszczenie. Za sporządzenie zmian zarówno w suikzp, jak i mpzp płaci gmina. Nie ma możliwości bezpośredniego sfinansowania prac urbanistycznych przez inwestora zainteresowanego budową biogazowni rolniczej Krok 3 decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest jedną z ważniejszych decyzji wydawanych w procesie inwestycyjno-budowlanym. Tryb postępowania reguluje Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (17) (ryc. 3). Przedsięwzięcia podzielono na dwie grupy: 1) mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, 2) mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Obecnie obowiązujące rozporządzenie w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (18), wymienia rodzaje przedsięwzięć mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, oraz te, których oddziaływanie może być potencjalnie znaczące. Na podstawie ww. rozporządzenia większość instalacji przetwarzających produkty roślinne celem uzyskania paliw należy do grupy przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Z grupy tej wyłączone są instalacje do wytwarzania biogazu rolniczego o zainstalowanej mocy elektrycznej nie większej niż 500 kw e lub wytwarzające ekwiwalentną ilość biogazu rolniczego, wykorzystywanego do celów innych niż produkcja energii elektrycznej. Dla tych instalacji nie jest konieczne przeprowadzanie pełnego postępowania oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ). W przypadku realizowanych samodzielnie biogazowni rolniczych karta informacyjna przedsięwzięcia jest dokumentem wymaganym dla inwestycji należących do Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Dz.U nr 199 poz. 1227, ze zm. 18 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Dz. U nr 213 poz ze zm.

21 grupy przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Karta umożliwia właściwym organom podjęcie decyzji o potrzebie lub rezygnacji z przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko dla danego przedsięwzięcia. W karcie znajdują się następujące informacje (19) : rodzaj, skala i usytuowanie przedsięwzięcia; powierzchnia zajmowanej nieruchomości oraz obiektu budowlanego, a także dotychczasowy sposób ich wykorzystywania i pokrycie nieruchomości szatą roślinną; rodzaj technologii; ewentualne warianty przedsięwzięcia; przewidywana ilość wykorzystanej wody, surowców, materiałów, paliw oraz energii; rozwiązania chroniące środowisko; rodzaje i przewidywane ilości wprowadzanych do środowiska substancji lub energii przy zastosowaniu rozwiązań chroniących środowisko; obszary podlegające ochronie; możliwe transgraniczne oddziaływanie na środowisko. Ryc. 3. Kwalifikowanie przedsięwzięcia do obowiązku przeprowadzania postępowania OOŚ Nie dotyczy biogazowni jeżeli jest ona zlokalizowana samodzielnie* Przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko Procedura OOŚ Konsultacje społeczne Biogazownie > 500 kw Przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko Kwalifikacja karta informacyjna przedsięwzięcia tak nie Biogazownie < 500 kw Dalsze procedury lokalizacyjne * Inwestycja zintegrowana, np. chlewnia (ponad 3000 stanowisk dla świń produkcyjnych) z biogazownią, może wymagać procedury takiej OOŚ, jak przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko. Biogazownie o mocy powyżej 500 kw e to przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Oznacza to, że konieczne jest określenie, czy dla danego przedsięwzięcia należy przeprowadzić procedurę oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ). Ta procedura obejmuje w szczególności: weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, uzyskanie wymaganych opinii i uzgodnień, zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu (rozdział 3). 19 Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Dz.U nr 199 poz. 1227, ze zm. 19

22 Jeśli po zasięgnięciu opinii Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej organ administracji gminnej uznał za stosowne przeprowadzanie dla biogazowni procedury OOŚ, wówczas kluczowym dokumentem dostarczonym przez inwestora staje się raport OOŚ, który powinien uwzględniać oddziaływanie inwestycji na etapach: realizacji, eksploatacji, użytkowania oraz likwidacji biogazowni. Zakres raportu określa art. 66 Ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku (20) W raporcie OOŚ należy uwzględnić np. oddalenie od siedlisk ludzkich i ograniczenia wynikające z ochrony środowiska. Ograniczenia lokalizacyjne mogą wystąpić m.in. w parkach krajobrazowych, na obszarach chronionego krajobrazu, w otulinach parków, na obszarach Natura 2000, obszarach korytarzy ekologicznych, obszarach proponowanych do objęcia ochroną prawną. Szczególną uwagę należy zwrócić na przedsięwzięcia duże, a także na mniejsze, jeśli w pobliżu jest już kilka biogazowni, co grozi kumulowaniem się oddziaływań. Ważnym punktem raportu jest analiza możliwych konfliktów społecznych wywołanych planowanym przedsięwzięciem, np. obawami o nasilenie transportu przez tereny zabudowane oraz o emisję odorów i hałasu. Dla zyskania akceptacji społecznej najważniejsze wydają się następujące aspekty: organicznie emisji odorów, organicznie emisji hałasu, ograniczenie ruchu kołowego, ograniczenie negatywnego wpływu na atrakcyjność turystyczną regionu. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach powinna zawierać m.in.: rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych oraz zasobów naturalnych i zabytków, sposoby ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich, wymagania dotyczące ochrony środowiska (obligatoryjnie uwzględniane w projekcie budowlanym), wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych. Jeśli co najmniej jedna strona udowodni, że do wydania decyzji doszło na podstawie nieprawdziwych danych, będzie to podstawą do wznowienia postępowania w tej sprawie; po wykazaniu błędów w postępowaniu decyzja zostanie uchylona. Przykładem są nieprawidłowe odległości biogazowni od budynków mieszkalnych (niezgodne np. z ekspertyzą akustyczną) czy niezgodność z mpzp. Gdy z OOŚ będzie wynikało, że pomimo zastosowania zaplanowanych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia mogłoby powodować zagrożenie dla życia czy zdrowia ludzi albo dla środowiska, decyzja środowiskowa będzie odmowna. To jest równoznaczne z brakiem zgody na realizację przedsięwzięcia. Wydanie decyzji kończy procedurę OOŚ. Nie oznacza to jednak, że nie można do niej powrócić, ponieważ: decyzja środowiskowa może narzucać obowiązek przedstawienia analizy porealizacyjnej, czyli wykonywanej przez inwestora po zrealizowaniu przedsięwzięcia; jej celem jest zbadanie rzeczywistego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko; 20 Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Dz.U nr 199 poz. 1227, ze zm. 20