Zadania instytucji i służb społecznych w dziedzinie przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Polsce

Transkrypt

1 Zadania instytucji i służb społecznych w dziedzinie przeciwdziałania przemocy w rodzinie w Polsce Policja Do podstawowych zadań policji należy m. in: ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra; inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami pozarządowymi; wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców. Działania chroniące ofiary przemocy domowej podejmowane przez policję zgodnie z obowiązującym prawem to: interwencja; sporządzenie dokładnego opisu zdarzenia (notatka służbowa); zatrzymanie sprawców przemocy domowej stwarzających w sposób oczywisty zagrożenie dla życia bądź zdrowia ofiar, a także mienia; wszczęcie postępowania przygotowawczego przeciwko sprawcy przemocy w przypadku zgłoszenia lub stwierdzenia popełnienia przestępstwa; zabezpieczenie dowodów popełnienia przestępstwa; podjęcie działań prewencyjnych wobec sprawcy przemocy; udzielenie informacji ofiarom o możliwości uzyskania pomocy. Osoby wzywające policję mają prawo do: uzyskania od policjantów zapewnienia doraźnego bezpieczeństwa; uzyskania informacji, kto przyjechał na wezwanie numery identyfikacyjne policjantów, nazwa i siedziba jednostki; wykorzystania dokumentacji interwencji policyjnej jako dowodów w sprawie karnej przeciw sprawcy przemocy; zgłoszenia interweniujących policjantów na świadków w sprawie sądowej. Prokuratura Osoby poszkodowane na skutek przemocy domowej, a także świadkowie, mogą złożyć w prokuraturze bądź na policji zawiadomienie o przestępstwie ściganym w trybie publicznoskargowym lub wniosek o ściganie przestępstwa (dotyczy to przestępstw ściganych na wniosek osoby poszkodowanej). W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że popełniono przestępstwo prokuratura wspólnie z policją ma obowiązek: wszcząć postępowanie przygotowawcze mające na celu sprawdzenie czy faktycznie popełniono przestępstwo; wyjaśnienia okoliczności czynu; zebrania i zabezpieczenia dowodów;

2 ujęcia sprawcy. W uzasadnionym przypadku prokurator może zastosować środek zapobiegawczy wobec sprawcy przemocy w postaci dozoru policyjnego, opuszczenia lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym lub wystąpić z wnioskiem do sądu rejonowego o zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Działalność gmin Obowiązek przeciwdziałania przemocy w rodzinie, szczególnie w rodzinie z problemem alkoholowym, spoczywa także na samorządach lokalnych. Zgodnie ze znowelizowaną ustawą o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, do zadań własnych gminy należy m. in. udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą w rodzinie. Możliwości działań na rzecz pomocy ofiarom przemocy domowej podejmowanych na terenie gmin: 1. Udostępnienie rodzinom, w których występuje przemoc, pomocy psychospołecznej i prawnej, poprzez: a) tworzenie i prowadzenie: punktów informacyjno-konsultacyjnych; schronisk dla ofiar przemocy domowej; ośrodków interwencji kryzysowej; telefonów zaufania; programów środowiskowych; b) inicjowanie powstawania i wspieranie: organizacji społecznych pomagających ofiarom przemocy domowej; 2. W przypadku, gdy aktom przemocy towarzyszy picie alkoholu należy powiadomić gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych, która zgodnie z prawem powinna: przeprowadzić dokładne rozeznanie sytuacji (wywiad środowiskowy); wezwać osobę nadużywająca alkoholu i stosującą przemoc na rozmowę ostrzegawczą, informującą o prawnych konsekwencjach stosowania przemocy wobec bliskich; udzielić wsparcia socjalnego, psychologicznego, prawnego osobom poszkodowanym; poinformować członków rodzin o możliwościach szukania pomocy w zakresie problemów alkoholowych i przemocy domowej; prowadzić dokumentację przypadku; w przypadku stwierdzenia bądź podejrzenia popełnienia przestępstwa powiadomić organy ścigania; w razie konieczności powiadomić policję i wnioskować o objęcie rodziny działaniami zgodne z kompetencjami, np. wizyty dzielnicowego; w razie konieczności powiadomić ośrodek pomocy społecznej i wnioskować o objęcie rodziny działaniami zgodne z kompetencjami; wnioskować do sądu rejonowego o zastosowanie, wobec osoby uzależnionej od alkoholu, obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego; współpracować z innymi instytucjami i organizacjami pomagającymi ofiarom przemocy domowej w środowisku lokalnym.

3 3. Ustawa z dnia r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych innych ustaw nałożyła z dniem r. na gminę zadanie własne tworzenie gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w tym: opracowanie i realizację gminnego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz ochrony ofiar przemocy w rodzinie; prowadzenie poradnictwa i interwencji w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie w szczególności poprzez działania edukacyjne służące wzmocnieniu opiekuńczych i wychowawczych kompetencji rodziców w rodzinach zagrożonych przemocą w rodzinie; zapewnienie osobom dotkniętym przemocą w rodzinie miejsc w ośrodkach wsparcia; tworzenie zespołów interdyscyplinarnych. Gmina podejmuje działania na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w szczególności w ramach pracy w zespole interdyscyplinarnym. Jego zadaniem jest integrowanie i koordynowanie działań jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji, oświaty, ochrony zdrowia, organizacji pozarządowych oraz specjalistów w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w szczególności przez: diagnozowanie problemu przemocy w rodzinie; podejmowanie działań w środowisku zagrożonym przemocą w rodzinie mających na celu przeciwdziałanie temu zjawisku; inicjowanie interwencji w środowisku dotkniętym przemocą w rodzinie; rozpowszechnianie informacji o instytucjach, osobach i możliwościach udzielenia pomocy w środowisku lokalnym; inicjowanie działań w stosunku do osób stosujących przemoc w rodzinie. Podejmowanie interwencji w środowisku wobec rodziny dotkniętej przemocą odbywa się w oparciu o procedurę Niebieskie Karty i nie wymaga zgody osoby dotkniętej przemocą w rodzinie. Procedura Niebieskie Karty obejmuje ogół czynności podejmowanych i realizowanych przez przedstawicieli jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji, oświaty i ochrony zdrowia, w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie. Pomoc społeczna Celem działania pomocy społecznej (zgodnie z ustawą o pomocy społecznej) jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których same nie są w stanie pokonać, a także zapobieganie powstawaniu tych sytuacji. Pomoc społeczna jest udzielania między innymi w przypadku przemocy w rodzinie. Przemoc domowa jest przyczyną dysfunkcji rodziny, a także może być konsekwencją dysfunkcji o innym podłożu. Pomocy społecznej udziela się także w przypadku: ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, alkoholizmu, narkomanii, bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych. Wszystkie te sytuacje mogą sprzyjać występowaniu przemocy wobec bliskich bądź z niej wynikać. W strukturach lokalnych działają Miejskie lub Gminne Ośrodki Pomocy Społecznej. Bezpośrednią pomocą rodzinom i osobom potrzebującym zajmują się pracownicy socjalni działający zgodnie z ustaloną rejonizacją. W ramach swoich kompetencji i zadań pomoc społeczna:

4 przeprowadza wywiad środowiskowy umożliwiający diagnozę sytuacji rodziny lub osoby (Niebieska karta załącznik do wywiadu); przygotowuje wszechstronny plan pomocy; monitoruje efekty podjętych działań; pomaga w załatwianiu spraw urzędowych i innych ważnych spraw bytowych; udziela szeroko rozumianego poradnictwa, np. prawnego, psychologicznego lub wskazuje miejsca gdzie można uzyskać taką pomoc; udziela informacji o przysługujących świadczeniach i formach pomocy; w uzasadnionych przypadkach: udziela pomocy finansowej w formie zasiłków stałych, okresowych, celowych; udziela pomocy rzeczowej np. przekazanie odzieży, żywności; udziela zasiłków i pożyczek na ekonomiczne usamodzielnienie się; informuje o możliwościach uzyskania pomocy w środowisku lokalnym; wskazuje miejsca zajmujące się pomaganiem ofiarom przemocy domowej, w tym możliwości otrzymania schronienia np. w schroniskach, hostelach, ośrodkach; w razie potrzeby bądź na życzenie zainteresowanych zwraca się do policji o podjęcie działań prewencyjnych wobec sprawcy, zgodnie z kompetencjami policji; w przypadku stwierdzenia bądź podejrzenia popełnienia przestępstwa powiadamia organy ścigania; może organizować i prowadzić np. punkty informacyjne, ośrodki pomocy, grupy wsparcia dla ofiar przemocy domowej, świetlice dla dzieci; współpracuje z innymi instytucjami i organizacjami. W razie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia dziecka w związku z przemocą w rodzinie pracownik socjalny wykonujący obowiązki służbowe wspólnie z funkcjonariuszem Policji, a także z lekarzem, lub ratownikiem medycznym, lub pielęgniarką ma prawo podjąć decyzję o odebraniu dziecka z rodziny i umieszczeniu go u innej niezamieszkującej wspólnie osoby najbliższej, w rodzinie zastępczej lub w całodobowej placówce opiekuńczo-wychowawczej. Pracownik socjalny ma obowiązek niezwłocznego powiadomienia sądu opiekuńczego o tym fakcie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin. Rodzicom, opiekunom prawnym lub faktycznym przysługuje zażalenie do sądu opiekuńczego na odebranie dziecka. W zażaleniu można domagać się zbadania zasadności i legalności odebrania dziecka oraz prawidłowości jego dokonania. Zażalenie może być wniesione za pośrednictwem pracownika socjalnego lub funkcjonariusza Policji, którzy dokonali odebrania dziecka (w takim przypadku zażalenie podlega niezwłocznemu przekazaniu do sądu opiekuńczego) lub bezpośrednio do sądu rejonowego, wydział rodzinny i nieletnich, właściwego ze względu na miejsce dokonania odebrania dziecka. Sąd rozpatruje zażalenie niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin. W razie uznania bezzasadności lub nielegalności odebrania dziecka sąd zarządza natychmiastowe przekazanie dziecka rodzicom, opiekunom prawnym lub faktycznym, od których dziecko zostało odebrane. W przypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub nieprawidłowości odebrania dziecka sąd zawiadamia o tym przełożonych osób, które dokonały odebrania. Służby zdrowia Głównym zadaniem służby zdrowia jest ochrona zdrowia pacjenta. Zjawisko przemocy domowej kwalifikuje się do zakresu sytuacji objętych świadczeniami zdrowotnymi ponieważ: bardzo często towarzyszą mu wyraźne uszkodzenia zdrowia somatycznego;

5 zawsze występują poważne uszkodzenia zdrowia psychicznego. W dziedzinie pomocy ofiarom przemocy domowej, oprócz zadań podstawowych, takich jak np. udzielenie pomocy medycznej, istotne jest: rozpoznanie sygnałów świadczących o występowaniu przemocy, szczególnie gdy ofiary bądź świadkowie próbują to ukryć; umiejętność przeprowadzenia rozmowy umożliwiającej rozpoznanie form przemocy i częstotliwości jej występowania; poinformowanie ofiar o możliwościach szukania pomocy; bezpłatne wystawienie na prośbę poszkodowanych zaświadczenia lekarskiego o stwierdzonych obrażeniach; poinformowanie ofiar o miejscach i warunkach wystawienia obdukcji; w przypadku stwierdzenia takiej konieczności lub na prośbę poszkodowanych powiadomienie innych służb, np. pomocy społecznej, policji, gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych; w przypadku stwierdzenia podczas badania lub podejrzenia popełnienia przestępstwa np. ciężkiego uszkodzenia ciała lub wykorzystania seksualnego powiadomienie organów ścigania. Organizacji pozarządowe Informacja o działalności lokalnych organizacji pozarządowych powinna być dostępna w każdej gminie, w przychodni, poradni, szkole, komisariacie, itp. Organizacje pozarządowe są to głównie stowarzyszenia, fundacje i kluby. W zakresie pomocy ofiarom przemocy domowej organizują: telefony zaufania, punkty informacyjno-konsultacyjne, ośrodki pomocy, schroniska, hostele, świetlice dla dzieci. W ramach swojej działalności oferują, m. in.: pomoc psychologiczną, w grupie i w kontakcie indywidualnym; pomoc prawną, w tym pisanie pism do organów ścigania i sądów; pomoc socjalną; grupy wsparcia; grupy samopomocowe; pomoc socjoterapeutyczną dla dzieci; udział w prowadzeniu wywiadów środowiskowych; udział w pracach zespołów pomagających ofiarom przemocy np. przy gminnej komisji czy ośrodku pomocy społecznej; udział w interwencjach; pilotowanie przypadków; pomoc w załatwianiu spraw urzędowych i innych. Współpraca służb i instytucji: Ofiary przemocy domowej potrzebują zwykle pomocy psychologicznej, prawnej, materialnej, socjalnej, medycznej, a także wsparcia. Niezmiernie istotna jest współpraca i przepływ informacji pomiędzy różnymi instytucjami i organizacjami zajmującymi się pomaganiem ofiarom przemocy domowej, a co za tym idzie tworzenie koalicji lokalnych. Czynniki sprzyjające podniesieniu skuteczności pomocy ofiarom przemocy domowej świadczonej przez różne służby to:

6 tworzenie zespołów pomocowych składających się z przedstawicieli różnych instytucji, np. policjanta, pracownika socjalnego, lekarza, pedagoga; znajomość miejsc, osób, możliwości udzielenia pomocy w środowisku lokalnym; przekazywanie i zbieranie informacji od poszczególnych osób i instytucji pomagających rodzinom; konsekwentne egzekwowanie świadczeń wynikających z zadań i kompetencji poszczególnych instytucji; podnoszenie kwalifikacji pracowników w dziedzinie zjawiska przemocy domowej oraz sposobów skutecznej interwencji i możliwości pomocy; odpowiednia dokumentacja poszczególnych przypadków, form udzielania pomocy i efektów. Uwaga: odpowiednio prowadzona dokumentacja jest niezwykle pomocna w ewentualnym postępowaniu karnym przeciwko sprawcy! Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, mają obowiązek niezwłocznego zawiadomienia o tym policji lub prokuratora. Także osoby będące świadkami przemocy w rodzinie powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Źródło: Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie Niebieska Linia

7 Mechanizmy zjawiska przemocy Aby zrozumieć zjawisko przemocy w rodzinie należy spróbować poznać jego mechanizmy. Pokazują one, iż sytuacja ofiar przemocy w rodzinie nie jest taka, jak nam się pozornie wydaje. To nie jej wola czy skłonności masochistyczne powodują, że osoba trwa w toksycznym związku, mimo ogromu doznawania szkód. Mechanizmy przemocy oplatają ofiarę jak pajęczyna, z której trudno bez wsparcia z zewnątrz się wydostać. Jeszcze 30 lat temu przemoc w rodzinie tłumaczono, szukając przyczyn w psychice kobiet. Twierdzono, że są kobiety, których osobowość determinuje pojawienie się przemocy w związku. Charakteryzują się one między innymi: zaniżonym poczuciem wartości, poczuciem braku wpływu na własne życie, silną zależnością, lękiem, obniżonym nastrojem, drażliwością, izolacją społeczną nadużywaniem alkoholu, leków, dolegliwościami psychosomatycznymi, zaburzeniami snu, brakiem szacunku dla siebie, poczuciem winy, obwinianiem siebie za akty przemocy. Obecnie zmieniła się perspektywa patrzenia na zjawisko przemocy. Uznaje się, że ta powyższa charakterystyka jest typowa dla ofiar przemocy w rodzinie. Jednakże nie stanowi ona przyczyny, tylko konsekwencję życia w związku opartym na przemocy. Ponadto osoby doznające przemocy: mają objawy zaburzeń lękowych (60%), cierpią na depresję (około 60-80%), w większym stopniu, niż osoby ze związków konstruktywnych, zapadają na choroby somatyczne, nadużywają alkoholu i sięgają po środki psychoaktywne (16 % kobiet ofiar przemocy nadużywa alkoholu). Proces wiktymizacji Każdy wchodzący w związek z druga osobą ma pewne wyobrażenia na temat swojego przyszłego życia, swojego małżeństwa, swojej rodziny. Akt przemocy burzy te wyobrażenia i wizję świata, partnera, siebie. Specjaliści nazywają to mianem burzenia własnych przekonań. Osoba doznająca przemocy czuje rozpacz i ma poczucie krzywdy, często na tym etapie zaczyna szukać pomocy. Niestety zdarza się, że spotyka się z nieprawidłowymi reakcjami osób, z którymi dzieli się swymi problemami i od których oczekuje pomocy i wsparcia. Reakcjami tymi może być bagatelizowanie ( zobaczysz, wszystko będzie dobrze, wrócisz do domu i na pewno się pogodzicie ), niedowierzanie ( niemożliwe, chyba przesadzasz, musiałaś się na niego nieźle wkurzyć, żeby tak to przedstawiać ), obwinianie ( a co mu takiego zrobiłaś, że tak się wkurzył ) takie zachowanie nazywamy wtórnym zranieniem. Osoba doznająca przemocy w wyniku podobnych reakcji wycofuje się z szukania pomocy. Powtarzające się akty przemocy, brak pomocy i umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach powodują, że osoba pokrzywdzona nabiera przekonania, że tak naprawdę zasługuje na takie traktowanie. Przyjmuje w ten sposób tożsamość ofiary.

8 Syndrom sztokholmski Takim mianem określano mechanizm, który zaobserwowano u ofiar zamachu terrorystycznego w Sztokholmie. U osób przetrzymywanych przez terrorystów, a następnie uwolnionych przez policję pojawiły się reakcje, które większość obserwatorów uznała za irracjonalne. Otóż niedawni zakładnicy zaangażowali się w proces obrony swych oprawców, zamiast żądać sprawiedliwości, czy nawet odwetu (co w takiej sytuacji byłoby bardziej zrozumiałe). Jedna z ofiar tak związała się z terrorystą, iż zawarła z nim związek małżeński. W tej sytuacji można mówić o patologicznej wdzięczności za to, co zamachowiec mógł zrobić a tego nie uczynił. Mógł zabić, a nie zabił. Był panem ich życia i śmierci i darował im to życie, więc tylko dzięki niemu żyją. Podobny mechanizm obronny pojawia się u ofiar przemocy domowej. Są one wdzięczne sprawcom za drobne przywileje, które jeszcze mają za miodowe miesiące, za chwile spokoju i namiastkę uczucia, a nawet za to, że żyją. Mechanizm psychologicznej pułapki Ofiara nie jest w stanie zrezygnować ze związku i z tego, w co tak dużo zainwestowała czasu, zapału, energii. Budzi zdziwienie fakt, że trwa ona w związku, który przynosi jej cierpienie, w którym jest upokarzana i nie respektuje się jej praw. Ciągle żyje nadzieją, że będzie lepiej. Dlatego też inwestuje w ten związek. Obwiniając siebie za całe zło, wierzy, że zależy to właśnie od niej. Im więcej się stara i wkłada w to działanie więcej energii, tym trudniej jej zrezygnować. Syndrom wyuczonej bezradności To bezradność, która pojawia się w wyniku nabytych doświadczeń. Zwykle osoba doznająca przemocy szukała pomocy dla siebie. Być może powiedziała o swojej sytuacji w swoim domu matce, koleżance, może nawet zgłosiła się do organizacji pomagających osobom potrzebującym. Często jednak okazuje się, że działania mające ja chronić, nie skutkują i nie przynoszą oczekiwanych przez nią efektów. Sytuacja się nie zmienia. Ofiara nabiera przekonania, że cokolwiek zrobi, to i tak nie zmieni to jej sytuacji. Ma poczucie, że jest krzywdzona, źle traktowana, że sprawca nie powinien tak postępować, że znęcanie się nad członkiem rodziny jest przestępstwem, jednak nie jest w stanie zmotywować się do działania. Zjawisko prania mózgu To mechanizm stosowany zazwyczaj w sektach, polegający na systematycznym, świadomym i celowym oddziaływaniu na człowieka w celu zmiany jego przekonań, postaw, uczuć, potrzeb. Działania służące temu, aby ofiara przemocy w rodzinie funkcjonowała zgodnie z życzeniem sprawcy. Konsekwencjami prania mózgu są między innymi: utrata poczucia własnej wartości oraz podporządkowanie się sprawcy. Metody stosowane przy praniu mózgu to: izolacja, poniżanie i degradacja, monopolizacja uwagi, doprowadzanie do wyczerpania, wywoływanie lęku i depresji, naprzemienność kary i nagrody. Sytuację ofiar przemocy domowej często porównuje się do sytuacji ofiar zamachowców terrorystycznych. Jednak należy zwrócić uwagę na to, iż tragizm sytuacji ofiar przemocy w rodzinie polega przede wszystkim na tym, że są krzywdzone w swojej rodzinie przez osoby sobie najbliższe, które często twierdzą, że je kochają. Paradoksalnie są tez kochani przez swoje ofiary, mimo że doznają one od nich poniżenia i bólu. Źródło: K. Michalska, D. Jaszczak Kuźmińska, Przemoc w Rodzinie,

9

10 PROJEKTY UN