Warszawa, dnia 24 lutego 2016 r. Poz UCHWAŁA NR KOLEGIUM REGIONALNEJ IZBY OBRACHUNKOWEJ W WARSZAWIE. z dnia 15 grudnia 2015 r.

Transkrypt

1 DZIENNIK URZĘDOWY WOJEWÓDZTWA MAZOWIECKIEGO Warszawa, dnia 24 lutego 2016 r. Poz UCHWAŁA NR KOLEGIUM REGIONALNEJ IZBY OBRACHUNKOWEJ W WARSZAWIE z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie orzeczenia nieważności w całości Uchwały Nr XII/87/15 Rady Gminy Mińsk Mazowiecki z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie opłaty targowej na terenie gminy Mińsk Mazowiecki Na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1515) w związku art. 11 ust. 1 pkt 5 i art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 1992r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz. U. z 2012 r., poz z późn. zm.) Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie uchwala, co następuje: 1. Orzeka o nieważności w całości Uchwały Nr XII/87/15 Rady Gminy Mińsk Mazowiecki z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie opłaty targowej na terenie gminy Mińsk Mazowiecki z powodu istotnego naruszenia art. 15 ust. 1 w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045) i art. 19 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) w zw. z art. 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.), art. 59 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1045). 2. Od niniejszej uchwały przysługuje Gminie Mińsk Mazowiecki prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie. Przewodniczący Posiedzenia Kolegium Jan Rudowski

2 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 2 Poz Uzasadnienie W dniu 26 listopada 2015 r. do Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie, Zespół w Siedlcach wpłynęła Uchwała Nr XII/87/15 Rady Gminy Mińsk Mazowiecki z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie opłaty targowej na terenie gminy Mińsk Mazowiecki. W przedmiotowej uchwale Gmina Mińsk Mazowiecki na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1515) i art. 15 ust. 1, art. 19 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) wprowadziła opłatę targową na terenie Gminy Mińsk Mazowiecki, określiła wysokość stawek opłaty targowej, określiła zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności opłaty targowej, zarządziła pobór opłaty targowej w drodze inkasa, określiła inkasentów, termin płatności dla inkasentów oraz wynagrodzenia za inkaso ( 1 badanej uchwały). W 2 ust. 1 badanej uchwały, Gmina Mińsk Mazowiecki określiła stawki dziennej opłaty targowej pobierane od osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach Gminy Mińsk Mazowiecki w wysokościach przedstawionych w poniższej tabeli. Natomiast w 2 ust. 2 uchwały wskazano, że za handel poza targowicą obowiązuje opłata jak na targowicy według stawek niniejszego cennika. W 4 ust.1 wprowadzono, iż zarządza się pobór opłaty targowej w drodze

3 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 3 Poz inkasa, pobieranego przez inkasenta wyznaczonego przez Wójta Gminy. W 4 ust. 3 uchwały określono, że szczegółowe warunki dokonywania poboru opłaty targowej, określa umowa zawarta z inkasentem. W 8 uchwały Rada Gminy postanowiła, że uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie zważyło, co następuje: Badając legalność Uchwały Nr XII/87/15 Rady Gminy Mińsk Mazowiecki z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie opłaty targowej na terenie gminy Mińsk Mazowiecki, Kolegium RIO dokonało oceny zgodności jej ustaleń z prawem normującym zakres kompetencji organu stanowiącego do podejmowania uchwał prawa miejscowego z powołanych w jej podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1515) i art. 15 ust. 1, art. 19 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.), dalej również zamiennie jako u.p.o.l. Ocenie poddano również prawidłowość norm ustanowionych przedmiotową uchwałą z punktu widzenia ich zgodności z przepisami prawa. W pierwszej kolejności Kolegium RIO wyjaśnia, że przepisy prawa są sformułowane za pomocą języka, zatem pierwszoplanowe znaczenie ma wykładnia językowa. Egzegeza tekstu prawnego, w tym względzie zachowuje swój priorytet. Przekładając powyższe na treść 2 ust. 1 badanej uchwały należy wskazać, iż wyszczególnione w L.p. 1-8, 13 pozycje są bezpośrednim przedmiotem sprzedaży (sprzedawane są pojazdy kołowe). Zatem dochodzi do wypaczenia treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ponieważ przyjmując literalnie brzmienie zapisów organu stanowiącego wyrażonych w 2 ust. 1 uchwały, określono stawkę dzienną opłaty targowej od osób fizycznych ( ), dokonujących sprzedaży na targowiskach na terenie Gminy Mińsk Mazowiecki np. od samochodu ciężarowo-osobowego o masie całkowitej do 3,5 tony w kwocie 9,00 zł. Po drugie, określono w 2 ust. 1 uchwały (vide L.p , 14-15) opłaty za czynności związane za wprowadzenie lub wniesieniem zwierząt bądź też za wjazd pojazdami kołowymi. Zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 19 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych; w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045) rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b - opłata targowa pobierana jest od osób fizycznych, osób prawnych, jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej - dokonujących sprzedaży na targowiskach, a nie - od innych czynności, nieuregulowanych ustawowo. Określenie kryterium wprowadzenia lub wjazdu pojazdami kołowymi, a także określenie wysokości opłaty targowej od sprzedaży konkretnego pojazdu kołowego stanowi naruszenie upoważnienia ustawowego udzielonego radzie gminy, na podstawie art. 19 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - do określenia w drodze uchwały zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłaty targowej, pobieranej od ustawowo określonych podmiotów, dokonujących sprzedaży, w miejscach w których sprzedaż jest prowadzona, bez względu na wartość sprzedawanych towarów. Zastrzeżenia budzi również treść zapisów zawartych w 2 ust. 2 uchwały wskazano, że za handel poza targowicą obowiązuje opłata jak na targowicy według stawek niniejszego cennika. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.o.l., w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045) - opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż (ust. 2). Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach (ust. 2b). Zgodnie z art. 16 u.p.o.l., zwalnia się od opłaty targowej osoby i jednostki wymienione w art. 15 ust. 1 u.p.o.l., które są podatnikami podatku od nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowiskach. Jak wyżej wskazano, że podmioty, wymienione w art. 15 ust. 1 u.p.o.l. (w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045)) podlegają obowiązkowi opłaty targowej od czynności określonych jako dokonywanie sprzedaży na targowiskach. Ustawodawca nie podał definicji legalnej pojęcia "sprzedaży" i "dokonywanie

4 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 4 Poz sprzedaży" oraz nie odesłał do definicji zawartych innych przepisach prawa, jak miało to miejsce, np. w art. 1a ust. 1 u.p.o.l. Jednocześnie ustawodawca wprowadził definicję legalną pojęcia "targowisko" w art. 15 ust. 2 u.p.o.l., przez które należy rozumieć wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Do pojęcia "sprzedaży" odnosi się też art. 15 ust. 2b u.p.o.l. Konieczne zatem stało się dokonanie przez wykładni pojęcia "sprzedaż" oraz "handel". W orzecznictwie sądów administracyjnych akceptowana jest zasada pierwszeństwa wykładni językowej oraz pomocniczości wykładni systemowej i funkcjonalnej (por. też dyrektywy preferencji zawarte w "Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz", L. Morawski, TNOiK wydawnictwo "Dom Organizatora", Toruń 2002, "Wykładnia językowa według orzecznictwa sądów administracyjnych" A. Bielska-Brodziak, Toruński Rocznik Podatkowy 2008). Według Słownika Języka Polskiego PWN, pod red. M. Szymczaka (tom III R-Z, Warszawa 1996, str. 288), "sprzedaż" to umowa wzajemna, na podstawie której sprzedawca oddaje coś na własność kupującemu za określoną sumę; wydawanie towarów po określonej cenie; sprzedawanie. Według Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego PWN pod redakcją S. Dubisza (tom P-Ś, Warszawa 2008, str. 1357), "sprzedaż" to odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określona sumę, wydawanie towarów po określonej cenie; sprzedawanie. Według Słownika Języka Polskiego PWN, w opracowaniu m.in. E. Sobol (Warszawa 2011, str. 949), "sprzedaż" to odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określona sumę. Według Słownika 100 tysięcy potrzebnych słów, pod red. J. Bralczyka (Wydawnictwo PWN. Warszawa 2008, str. 783), "sprzedaż" to odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określona sumę. Jak wynika z ww. przytoczonych definicji pojęcia "sprzedaż" w ogólnym języku (etnicznym) wspólnym zakresem objęta jest czynność-odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę pieniężną. Czymś" może być np. towar (rozumiany jako-towary i usługi proponowane klientom, rzeczcoś co jest lub może być obiektem sprzedaży), usługa (rozumiana jako rodzaj odpłatnej działalności gospodarczej), wyrób (rozumiany jako przedmiot powstały w wyniku czynności wyrobu jakiś towarów), produkt (będący synonimem wyrobu), rzecz (przedmiot materialny). Uzupełnieniem znaczenia pojęcia "sprzedaż" w języku ogólnym (etnicznym) mogą być definicje legalne pojęcia "sprzedaż" zawarte w innych aktach prawnych, są one jednak stosowane pomocniczo. Wskazać należy, że opłatę targową, mimo nazwy, należy uznać za typowy podatek. Odpowiada ona definicji podatku wskazanej w art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej (zob. "Podatki opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz", opracowany, m.in. przez L. Etela, wydawnictwo ABC, Warszawa 2008, do art. 15). W ramach gałęzi prawa jaką jest prawo podatkowe, definicja "sprzedaży" zawarta jest w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz z późn. zm.) w art. 2 pkt 22, gdzie przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów". Podział sprzedaży na poszczególne czynności wymienione w tym przepisie służy ustawodawcy do zastosowania w stosunku do tych czynności zróżnicowanych stawek podatkowych. W ramach gałęzi prawa jaką jest prawo cywilne, definicję "sprzedaż" zawiera Kodeks cywilny. Kodeks cywilny odnosi pojęcie "sprzedaży" do umowy, która jest umową konsensualną (z wyjątkiem sprzedaży rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku lub rzeczy przyszłych, gdzie sprzedaż jest umową realną - art , 2 k.c.), odpłatną, wzajemną (art k.c.), zobowiązującą, z reguły wywołuje też skutki rozporządzające (art. 155, art. 510, art k.c.), kauzalną. Do postanowień umowy sprzedaży istotnych przedmiotowo należą: określenie stron, określenie przedmiotu świadczeń stron, określenie cen. Stroną umowy sprzedaży może być każdy podmiot - osoba fizyczna lub prawna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której ustawa przyznała zdolność prawną. Przedmiotem umowy sprzedaży, a więc świadczenia sprzedawcy mogą być: rzeczy oznaczone indywidualnie bądź tylko co do gatunku, energie: elektryczna, wysokich ciśnień, gazowa, wodna, cieplna, prawa majątkowe zbywalne, zespoły rzeczy i praw. Wskazać należy, że przedmiot umowy sprzedaży nie musi mieć ściśle skonkretyzowanej postaci w chwili zawierania umowy, ale może dotyczyć rzeczy mającej powstać w przyszłości. Zgodnie z art k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się

5 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 5 Poz przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W pozostałych artykułach do art. 602 Kodeks cywilny zawiera szczegółowe regulacje dotyczące tej umowy, m.in. w art. 543 k.c., gdzie przez wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży. Powyższe definicje sprzedaży" zostały stworzone przez ustawodawcę na potrzeby innych aktów prawnych niż u.p.o.l., jednak stosując je pomocniczo do ustalonego znaczenia pojęcia sprzedaży" w języku ogólnym, otrzymujemy nadal znaczenie sprzedaży jako czynności odpłatnej. W art. 15 u.p.o.l. (w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045)), ustawodawca opodatkował czynność sprzedaży nie odnosząc jej do przedmiotu tej sprzedaży. Ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez zwrot "dokonywanie sprzedaży", dlatego też należy przyjąć jego szerokie rozumienie, obejmujące nie tylko wykonanie zobowiązania w rozumieniu art. 535 k.c., ale również czynności mające miejsce przed sprzedażą. Sama gotowość dokonywania sprzedaży, która przejawia się m.in. zajęciem miejsca na targowisku i wyeksponowaniem towaru, jest wystarczającą przesłanką do poboru opłaty targowej przez inkasenta. Sformułowanie art. 15 ust. 1 u.p.o.l. oznacza, że każdy wymieniony w tym przepisie podmiot korzystający z targowiska w celu sprzedaży produktów jest zobowiązany do zapłacenia opłaty targowej, a sformułowanie "dokonujących sprzedaży" należy interpretować szeroko, uznając, że obejmuje ono wszelkie czynności podejmowane przez sprzedającego w celu dokonania sprzedaży, a w szczególności oferowanie produktów, składowanie na stoisku, oczekiwanie na kontrahentów. Organ nadzoru zaznacza, iż w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych brak jest legalnej definicji terminu handel, termin ten został wyeliminowany. Odwołując się w tym zakresie do Słownika Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN ( pod pojęciem handel wyjaśniono, że dotyczy on działalności polegającej na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług. Z kolei zgodnie z utartym w języku potocznym znaczeniem przez "handel" rozumie się zorganizowaną wymiana dóbr, obrót towarów polegający na kupnie - sprzedaży. Mianem tym (w rozumieniu słownikowym) określono także sklep, winiarnie, małą restaurację przy składzie win. (Słownik Języka Polskiego, tom II Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.) Tak więc w szerokim znaczeniu tego słowa "handel" obejmuje również pewne świadczenie usług związanych z obrotem towarów polegającym na kupnie, sprzedaży oraz wymianie. Zastosowanie nomenklatury handlu miało sens przed zmianą brzmienia art. 15 u.p.o.l., tj. do dnia 19 czerwca 2011 r. Ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 102, poz. 584) była konsekwencją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt K 7/08 (Dz. U. Nr 125, poz. 1674) i wprowadziła do u.p.o.l., definicję "targowiska" jako miejsca, w którym prowadzona jest sprzedaż. Przed zmianą ww. przepisu, definicja targowiska" odwoływała się do miejsca, w którym prowadzony jest handel. Pojęcie handlu" występujące w art. 15 ust. 2 u.p.o.l., było i jest odmienne od pojęcia "sprzedaży". Konfrontując zestawienie powyższych dwóch terminów, należało uznać, że organ stanowiący nie miał uprawnień do rozszerzenia semantyki terminu sprzedaż na rzecz pojęcia handel, a tym samym doszło do nieuprawnionego modyfikowania zapisów ustawowych, które zostały zawarte w dyspozycji art. 15 ust. 1 u.p.o.l. (w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045)). Po wtóre należy podkreślić, że ustawodawca, precyzyjnie określił, za jaką czynność i od jakiego podmiotu pobiera się opłatę targową. Opłaty targowej nie można pobierać od każdej aktywności prowadzonej na targowisku. Jedynie zawieranie umów sprzedaży i czynności zmierzające do jej sfinalizowania skutkują powstaniem obowiązku podatkowego w tym zakresie. Przepis art. 15 ust. 1 u.p.o.l. (w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045)) nie daje podstawy do pobierania opłaty targowej od dokonywania innych czynności, np. wymiany czy też skupu, czyli od kupujących. Przedmiotem opodatkowania opłatą targową jest tylko i wyłącznie sprzedaż a nie handel, który zawiera w sobie sprzedaż, ale również i inne czynności. Z definicji tych wynika, że "handel" jest pojęciem szerszym niż "sprzedaż" i obejmuje swym zakresem m.in. czynność sprzedaży.

6 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego 6 Poz Nie należy również tracić z pola widzenia normy konstytucyjnej wyrażonej w art. 217 Konstytucji, zgodnie z którą: Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy." Normy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przesądzają, że przedmiotem opodatkowania opłatą targową jest sprzedaż a nie jakakolwiek aktywność polegająca na wymianie dóbr, także z pominięciem uniwersalnego miernika wartości jakim jest pieniądz. Rada Gminy Mińsk Mazowiecki bez kompetencji rozszerzyła zakres przedmiotowy opłaty targowej - na czynności związane z handlem. W nawiązaniu do powyższego, za niedopuszczalne należy uznać posługiwanie się terminem handel, w kontekście dokonywania faktycznie czynności sprzedaży, a w konsekwencji posługiwania się takimi zapisami, które mogą spowodować nieczytelność przedmiotowej uchwały i trudności interpretacyjne u jej odbiorców, co stanowi istotne naruszenie art. 15 ust. 1 u.p.o.l.; w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045). Kolejne zastrzeżenia wiążą się z treścią 4 ust. 1 uchwały gdzie wprowadzono, iż zarządza się pobór opłaty targowej w drodze inkasa, pobieranego przez inkasenta wyznaczonego przez Wójta Gminy. Dalej zaś w 4 ust. 3 uchwały określono, że szczegółowe warunki dokonywania poboru opłaty targowej, określa umowa zawarta z inkasentem. W ocenie Kolegium Izby powyższe postanowienie narusza przepis art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, gdyż zgodnie z ww. przepisem rada gminy, w drodze uchwały może zarządzić pobór opłat lokalnych w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso. Inkasentem w rozumieniu art. 9 ustawy Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. W przypadku, gdy inkasentem jest osoba fizyczna, Rada Gminy Mińsk Mazowiecki winna jednoznacznie (imiennie) wskazać inkasenta w taki sposób, aby nie było żadnych wątpliwości, co do jego osoby, by nie budziło wątpliwości, na kogo obowiązek inkasenta został nałożony. W przypadku, gdy inkasentem jest osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, należy wykazać ich nazwy (por. wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2008 r., sygn. akt.: I SA/Sz 158/06). Ponadto w ocenie Kolegium Izby Rada Gminy wprowadziła na terenie Gminy opłatę targową przed dniem 1 stycznia 2016 r. Zdaniem Kolegium Izby 8 uchwały stanowiący, że uchwała wchodzi w życie po upływie czternastu dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego, w sposób istotny narusza art. 59 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw, który stanowi, że ustawa ta, nadająca m.in. nowe brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. W ocenie Kolegium rada gminy nie może w drodze uchwały wprowadzić opłaty targowej przez dniem 1 stycznia 2016 r. tj. przed wejściem w życie ustawy nadającej radzie gminy to uprawnienie. Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych akty normatywne wydawane na podstawie ustaw można ogłaszać w okresie od dnia ogłoszenia danej ustawy, a przed wejściem jej w życie, akt taki nie może wejść w życie wcześniej niż w ustawie. Organ nadzoru zauważa, że przedmiotowa uchwała jest aktem prawnym powszechnie obowiązującym na obszarze gminy, powinna zatem odpowiadać wymogom, jakie stawiane są przepisom powszechnie obowiązującym i nie może pozostawiać w sprzeczności z aktem prawnym wyższego rzędu jakim jest ustawa. Zdaniem organu nadzoru wyznaczenie obowiązku inkasenta ustalane jest w drodze uchwały rady gminy. Na tej podstawie powstaje stosunek administracyjno-prawny pomiędzy organem podatkowym, a osobą inkasenta. W tej sytuacji nie jest dopuszczalna jakakolwiek umowa cywilno-prawna w przedmiocie określenia inkasenta w/w podatków (por. wyrok NSA z dnia sygn. akt III SA 16/5/98). Biorąc pod uwagę zaprezentowany stan faktyczny i prawny Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie, orzekło jak w sentencji niniejszej uchwały.