Przypisy system klasyczny (tradycyjny)

Transkrypt

1 Przypisy system klasyczny (tradycyjny) Przypisy - wskazują na źródła określonych danych, przedstawianych i cytowanych poglądów, stanowisk, refleksji, twierdzeń, hipotez czy odkryć. Dają one dodatkowe informacje o materii przedstawianej w tekście (niezależnie od tego, czy pochodzą od autora tekstu, komentatora czy redaktora). Zawierają również dodatkowy materiał polemiczny, analityczny, wskazujący na złożoność tematu, materii, punktów widzenia oraz na okoliczności i kryteria prezentowanej przez autora racji. System klasyczny (tradycyjny): Istota przypisu klasycznego polega na wprowadzeniu do tekstu głównego odsyłaczy liczbowych ( 16 ), którym odpowiada identycznie oznaczony przypis zamieszczony na dole każdej strony (kolumny). Odnośnik oznaczany cyfrą, wskazuje na istnienie identycznie oznaczonego przypisu dającego informacje czy komentarz. Odnośniki mogą być umieszczone w każdym miejscu zdania, byleby nie zaraz po znaku interpunkcyjnym lub po formie koniunkcyjnej (i, z, ze, itp.); np. Oczywiście! Nie dość znosić to widmo, jakim nas oblekła natura, lecz powinienem jeszcze sam z własnej woli pozostawić widmo widma, znacznie trwalsze, niby coś naprawdę godnego widzenia! 1. lub Znane są również odbitki próbne - wykończone, lecz pozbawione jeszcze sygnatur i inskrypcji zwane avant la lettre 2, a także odbitki z odbitki country épreuve 3, które wykonywano przykładając czystą kartkę papieru na świeżą, mokrą jeszcze od farby odbitkę. Numer przypisu, podwyższony o pół stopnia i nie zakończony jakimkolwiek znakiem, pisany jest na akapicie:

2 23 W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć: sztuka, piękno, forma, twórczość, odtwórczość, przeżycie estetyczne, Warszawa 1982, s Przypisy są oddzielone krótką linią poziomą zaczynającą się z lewej strony pod tekstem podstawowym. Oddzielenie to eliminuje możliwość uznania przypisów za zwykłą kontynuację tekstu podstawowego. W celu dodatkowego wyróżnienia i dla oszczędzenia miejsca, a także nie zatracenia proporcji między tekstem podstawowym i tekstem przypisów na stronie przypisy pisane są pismem o stopień lub dwa mniejszym niż tekst podstawowy. Stosownie do zmniejszonego stopnia pisma także odległość między wierszami jest mniejsza. 1. Cytowanie książek pojedynczych autorów - przykłady 22 M. Bóbr, Mistrzowie grafiki europejskiej od XV do XVIII wieku, Warszawa 2000, s J. Białostocki, W pracowniach dawnych grafików, Warszawa 1957, s.10. Jeśli książka ma kilka oznaczonych miejsc wydania, w przypisie uwzględniamy je wszystkie, chyba, że wystarczy oznaczenie miejsca pierwszego, np. W przypadku Ossolineum zamiast Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Łódź piszemy Wrocław Cytowanie książek o nierozdzielnym autorstwie Z książką o nierozdzielnym autorstwie (zwaną niekiedy pracą łączną) mamy do czynienia wtedy, gdy żadnemu z dwóch lub więcej współautorów nie można przyporządkować przydzielonego tekstu. Zatem w przypadku gdy książkę napisało wielu autorów, w przypisie odnotowujemy ich wszystkich, np.

3 16 J. Catafal, C. Oliva, Techniki graficzne, Warszawa 2005, s. 25. Natomiast gdy książkę napisało wielu autorów (co dotyczy zwłaszcza encyklopedii i prac podobnych), w przypisie nie odnotowujemy żadnego, np. 2 Encyklopedia Powszechna PWN, t. 4, Warszawa 1976, 3. Cytowanie prac zbiorowych Pracą zbiorową jest taka praca, w której każdemu z co najmniej dwóch autorów podporządkowany jest określony tekst. Gdy poszczególne części pracy mają osobne i wyróżnione autorstwo odnotowujemy imię i nazwisko autora, wewnętrzny tytuł opracowania, tytuł książki, w której jest zamieszczone, lub tego kto opracował książkę, np. 23 K. Myśliwiec, Architektura i rzeźba. Od okresu archaicznego do końca Nowego Państwa, (w:) Sztuka świata, t. 1, pod red. P. Trzeciaka, Warszawa 1989, s Cytowanie publikacji zamieszczonych w czasopismach W przypadku cytowania opracowań zamieszczonych w czasopismach obowiązują następujące reguły: a) Wszystkie wyrazy z nazwy czasopisma piszemy dużą literą (poza formami koniunkcyjnymi). b) Nazwę czasopisma piszemy w cudzysłowie. c) Po nazwie czasopisma piszemy (bez uprzedniego przecinka) rok wydania, a następnie (po przecinku) numer, zeszyt lub tom. d) Na końcu (po przecinku) oznaczamy stronę (strony).

4 3 L. Sosnowski, Erotyka w sztuce japońskiej. Wywiad z Beatą Romanowicz, Estetyka i Krytyka 2002, Nr 2, s Cytowanie stron internetowych W przypadku stron internetowych piszemy imię i nazwisko autora tekstu, tytuł strony i adres www. Określamy również datę odczytania tekstu (uwaga: autor opracowania musi posiadać wydruk strony i zaznaczyć to w bibliografii). 7 J. Fejkel, Zbigniew Lutomski z cyklu mistrzowie grafiki polskiej, (odczytano: 17 stycznia 2012 roku). Zasady stosowania w przypisanych skróceń, form polskich oraz skrótów 1. Skrócenia W skróceniach piszemy zazwyczaj: - pierwsze wyrazy cytowanego tytułu, jeśli cytat lub odniesienie dotyczy wskazanej wcześniej pozycji, ale po tym wskazaniu nastąpiły inne przypisy. J. Werner, Podstawy technologii..., s zamiast J. Werner, Podstawy technologii malarstwa i grafiki, Warszawa 1985, s. 143.

5 2. Formy polskie Formy te są stosowane w celu uniknięcia niepotrzebnych powtórzeń obejmujących dane o pracach już cytowanych. - jak wyżej Forma jak wyżej stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania w bezpośrednio następującym przypisie, np. 1 K. Krużel, Wśród starych rycin. Wybrane zagadnienia opracowania formalnego dawnej grafiki, Kraków 1999, s Jak wyżej - tamże Forma tamże stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba zacytowania tej samej pracy w bezpośrednio następnym przypisie, ale z możliwością określenia innej strony cytowanej pracy, np. 1 M. Bóbr, Mistrzowie grafiki europejskiej od XV do XVIII wieku, Warszawa 2000, s Tamże, s. 69. Forma tamże może być stosowana w połączeniu ze wskazaniem autora, np. 2 M. Bóbr, tamże, s Skróty Zob. (-zobacz). Skrót ten wskazuje na bezpośrednie odniesienie do źródeł, poglądów itp. 23 Zob. M. Poprzęcka, Surrealizm nowe obszary wyobraźni, (w:) Sztuka świata, pod red. I. Kunińskiej, Warszawa 1996, s. 139.

6 W bibliografii każdy przypis według zasady nazwisko, pierwsza litera imienia, tytuł dzieła - kursywą, wydawnictwo, miejsce wydania, rok, np. 1. Czartoryska U., Od pop artu do sztuki konceptualnej, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa Margolis J., Czym, w gruncie rzeczy jest dzieło sztuki. Wykłady z filozofii sztuki, red. naukowa Krystyna Wilkoszewska, przekład Chojna W., Guczalski K., Universitas : Polskie Towarzystwo Estetyczne, Kraków Wrzesiński W., Ukiyo-e - Drzeworyty japońskie, Sztuka.pl 2002, 289&cHash=211e1e7260; data dostępu , wydruk w posiadaniu autora 4. Pulinowa M., Krajobrazy harmonijne. Człowiek i przyroda w grafice, Gazeta Uniwersytecka 1996, Nr 38