Powiększające szkło, w: Wiersze cz. I, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 2012

Transkrypt

1 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami S17 Utwór nr 1 Ludwik Jerzy Kern Powiększające szkło Powiększające szkło zdolności takie ma, że zwiększa wszystko to, co pod szkło mu się da. Gdy jeszcze jest malutkie, to już je dobra niania z dobrym na ogół skutkiem naucza powiększania. A potem, gdy podrośnie, to w tłumie lśniących brzdący udaje się radośnie do szkieł powiększających. Zdolni tam powiększają tak, że dostają premię i szanse większe mają pójścia na akademię. A po jej ukończeniu podobno są okazy zdolne do powiększania nawet ponad sto razy. Jak takie szkło bym znalazł, to trudno, nie ma rady, powiększyłbym wam zaraz tabliczkę czekolady. Powiększające szkło, w: Wiersze cz. I, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 2012 Utwór nr 2 Informacje na temat magnesu Pierwsze magnesy wykonano ponad 2000 lat temu z magnetytu bryły specjalnego czarnego kamienia, który przyciąga metalowe przedmioty. W dzisiejszych czasach większość magnesów wykonana jest z żelaza lub stali. Magnesy są bardzo przydatne do łączenia przedmiotów bez użycia kleju. Dzięki nim drzwi lodówek są stale zamknięte. Używa się ich również m.in. do przytrzymywania pionków na planszy w grach, mocowania elementów na tablicy magnetycznej.

2 S17 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami Utwór nr 3 Ludwik Jerzy Kern Piotruś i powietrze Był pewien chłopiec w różowym swetrze, Którego raz zapytano: Czym chciałbyś zostać, Piotrusiu? Powietrzem! Ano, Dlatego tylko, proszę mamusi, Że ono nic robić nie musi. Pobladła biedna mama z wrażenia, Ot, los mieć syna lenia. Wieczorem poszedł Piotruś do łóżka, Mamusia światło zgasiła. I zasnął Piotruś, a Dobra Wróżka W powietrze go zamieniła. I nagle patrzcie, co to się dzieje: Piotruś po świecie wieje. W miastach uderza o domów mury, W górze na niebie rozpędza chmury, Na morzu białe spostrzega żagle, Więc mocno dmucha w te żagle nagle, Na szosach siwe podnosi kurze, Organizuje trzy groźne burze, Porusza liście na wszystkich drzewach, We wszystkich ptasich gardziołkach śpiewa, Jest jednocześnie we wszystkich stronach, W samochodowych siedzi oponach, Wierci się, kręci, tańczy jak fryga, Aeroplany na sobie dźwiga I to już chyba największa heca Dmucha jak wariat we wszystkich piecach Rano, gdy zbudził się, przetarł oczy I rzekł: Zmęczyłem się bardzo w nocy. Nie przypuszczałem, proszę mamusi, Że tak powietrze pracować musi Piotruś i powietrze, w: L. J. Kern, Portret poety, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 2003

3 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami S17 Utwór nr 4 Informacje na temat wiatru Powietrze jest niewidzialne, więc nie możesz zobaczyć wiatru. Możesz go jednak czuć na twarzy, widzisz też, jak kołysze drzewami. Kiedy poczujesz powiew wiatru, to znaczy, że porusza się powietrze. Powietrze przemieszcza się wtedy, kiedy jest ciepłe. Robi się wówczas lżejsze i idzie ku górze. W jego miejsce wpływa chłodniejsze powietrze i tak właśnie powstaje wiatr. Informacje pochodzą z: A. Ganeri, Ciekawe dlaczego Wieje wiatr i inne pytania na temat naszej planety, Firma Księgarska Olesiejuk, Ożarów Mazowiecki 2013 Utwór nr 5 Dorota Gellner Strachy (Występują dziwacznie poprzebierane Strachy i Dziewczynka) Po suficie i po ścianie chodzą dziwne niesłychanie strachy straszne, strachy złe i okropnie straszą mnie. STRACHY: Uuuu Aaaaaaa (machają rękami i podskakują) STRACH I: STRACH II: STRACH III: STRACH I: Mamy takie dłuuuugie nogi Od sufitu do podłogi Długie nogi, długie ręce (trochę przestraszona): Chyba zamknę się w łazience! Albo lepiej w przedpokoju Oj! Zostawcie mnie w spokoju! Kto zobaczy nas z daleka, głośno wrzeszczy i ucieka! STRACH II: Czasem nawet kapcie gubi No, bo strachów nikt nie lubi!

4 S17 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami STRACH III: STRACH I: STRACH II: Czy się boisz? STRACHY: My tupiemy i kichamy (kichają głośno kilka razy) Prędko! Prędko! Leć do mamy! My jesteśmy bardzo złe Wcale nie! Bo jesteście wymyślone z tyłu, z boku, z każdej strony! Zaraz mocno klasnę w ręce (klaszcze) i nie będzie strachów więcej! Zaraz tupnę lewą nogą (tupie) I gdzie strachy? (przykucają, zatykają sobie uszy i piszczą cienko): Pod podłogą! Pod podłogą! ojej! (uciekają, wrzeszcząc ze strachu) Strachy, w: D. Gellner, Deszczowy król. Teatrzyki dziecięce, WSiP, Warszawa 1994 Utwór nr 6 Irena Kardaś, Maria Łyżczarz Rymowanka Jeśli mam być szczery, bardzo lubię desery. Kisiel, budyń, galaretkę oraz lody dla ochłody.

5 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami S17 Utwór nr 7 Natalia Usenko Superklej Kto nudzi się w przedszkolu, ten bawić się nie umie! Kto jadł przedszkolny obiad, ten zaraz to zrozumie! Bo tylko śpiący suseł w przedszkolu nudziłby się, gdy co dzień może dostać na deser cudny kisiel! Kisiel to jest danie cud! To różowy superglut! To różowy superklej zakleimy się, że hej! Jaś zjadł już drugie danie, wziął sobie kisiel z tacy i zaraz do kubeczka przykleił się na cacy Spostrzegły to Agata i jej siostrzyczka Kasia, więc obie popędziły, by uratować Jasia. Kisiel to jest danie cud! To różowy superglut! To różowy superklej zakleimy się, że hej! A potem Marcin z Bartkiem, z pomocą małej Ali, ciągnęli ich za nogi, lecz nic tym nie wskórali. Okropnie się spocili i też się przykleili. A potem reszta grupy skleiła się do kupy Na szczęście pani Ela wróciła ze spaceru i odkleiła dzieci od kubka i deseru. Dzieciaki myły ręce i już marzyły o tym, że jutro, przy obiedzie, zakleją się z powrotem! Kisiel to jest danie cud! To różowy superglut! To różowy superklej zakleimy się, że hej! Superklej, w: N. Usenko, Niesmacznik, Wydawnictwo Egmont, Warszawa 2007

6 S17 Temat kompleksowy: Pudło z pomysłami Utwór nr 8 Dorota Gellner Sukienki Bożenki Czyje to sukienki? Sukienki Bożenki! Otworzyły szafę z trzaskiem, wyleciały z wielkim wrzaskiem! Pierwsza biała, w kwiatki cała, sama w pralce się uprała. Teraz suszy się na dworze i jest w bardzo złym humorze. Druga woła przed lusterkiem: Chcę być płaszczem lub sweterkiem! Kapeluszem lub kaloszem, bo sukienką być nie znoszę. Trzecia, świecąc złotym paskiem pokłóciła się z żelazkiem i uciekła obrażona, w dalszym ciągu pognieciona. Żółta lata nad domami. O! Jak macha rękawami! Zatrzymała się na wieży. Może wieża ją przymierzy? Fioletowa, pomysłowa, pyta: Gdzie tu jest krawcowa? Niech przyszyje mi kieszenie, bo dziś takie mam życzenie! A ostatnia, krótka, mała, pewnej myszy się przydała. Na Bożenkę jest za ciasna, teraz będzie moja własna. Mówi mama do Bożenki: Chodź Bożenko, włóż spodenki. Bo sukienki urlop wzięły, z szafy z wrzaskiem wyfrunęły! Sukienki Bożenki, w: D. Gellner, Przedszkolakom, Wydawnictwo Sara, Warszawa 2002