szkolne wiadomości, nasze recenzje, uczeo z pasją, nasza twórczośd, wolnośd oczami nastolatka.

Transkrypt

1 Gimnazjum nr 20 im. Królowej Jadwigi w Bydgoszczy listopad/grudzień nr 1/2015 rok cena: 1zł W numerze: szkolne wiadomości, nasze recenzje, uczeo z pasją, nasza twórczośd, wolnośd oczami nastolatka. Bydgoskie anioły fot. Krzysztof Zaborowski Roku bez trosk i zmartwień, życia w miłości, przyjaźni i szczęściu. Oby najskrytsze marzenia znalazły urzeczywistnienie, a każdy dzień przynosił tylko radość i uśmiech. Życzy redakcja 1

2 SZKOLNE WIADOMOŚCI II miejsce w XXII Regionalnym Konkursie Gazetek Szkolnych XXII Regionalny Konkurs Gazetek Szkolnych rozstrzygnięty. Dnia 17 listopada 2014 roku w siedzibie Kujawsko-Pomorskim Centrum Edukacji Nauczycieli odbyła się uroczysta gala wręczenia nagród. Organizatorem konkursu jest Kujawsko-Pomorski Przegląd Oświatowy UczMy. Zebranych powitała pani Anna Rupińska. Wśród nagrodzonych gazetek jest nasza redakcja gazetki szkolnej Głos 20-stki, która w kategorii gimnazjów otrzymała II miejsce. Nagrodą za zajęcie II miejsca był Bydgoski Grant Oświatowy przyznany przez Prezydenta Miasta Bydgoszczy pana Rafała Bruskiego. Przedstawiciele naszego zespołu redakcyjnego: Agnieszka Ordak, Krzysztof Zaborowski oraz pani Grażyna Drzewiecka odebrali z rąk pani Iwony Waszkiewicz dyrektor Wydziału Edukacji Urzędu Miasta Bydgoszczy dyplom za zajęcie II miejsca w kategorii gimnazjum. Redakcja: Adrianna Banaszak 3a, Sylwia Szymańska 3a, Melissa Erdogan 3a, Natalia Jakóbowska 3a, Beniamin Olszewski 3a, Zuzanna Wołk- Łaniewska 1b, Martyna Krupska 1b, Weronika Romanowska 1b. Skład komputerowy: Krzysztof Zaborowski 2 a. Opiekun redakcji: pani Grażyna Drzewiecka Opiekun literacki, korekta: pani Magdalena Wachowicz Redakcja NARODOWE ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI Współczesny patriotyzm oczami uczniów Gimnazjum nr 20 im. Królowej Jadwigi w Bydgoszczy U progu Święta Niepodległości stoi z koszyczkiem w ręku, rozdaje kotyliony, uśmiecha się serdecznie i zaprasza do radosnego świętowania. Kto? Patriotyzm! Tak młodzież z Gimnazjum nr 20 im. Królowej Jadwigi w Bydgoszczy przygotowuje się do obchodów 11 Listopada. Obok tradycyjnej wieczornicy, która odbędzie się w szkole, postanowili jeszcze 10 listopada zamanifestować swoją radość z odzyskania niepodległości, rozdając na bydgoskich ulicach własnoręcznie wykonane kotyliony- symbole patriotyzmu i dumy narodowej i życząc bydgoszczanom radosnego świętowania. My z nagrodą fot. Krzysztof Zaborowski Podczas uroczystości zaproszeni uczniowie, nauczyciele i goście wysłuchali wykładu pani Wiesławy Tomasiak- Wyszyńskiej Sztuka bycia i obycia. Nagrodzeni zostali uczniowie należący do koła dziennikarskiego Głos 20-stki pracujący w roku 2013/2014 Uczniowie z kotylionami Kreatywne włączenie się uczniów i nauczycieli w obchody tego pięknego święta to przykład świadomego patriotyzmu i dowód na to, że Nie ma radości bez wolności. Marlena Jopek - Pazderska 2

3 Otrzęsiny klas pierwszych Koty na przestrzeni czasów Zwycięskiej klasie jeszcze raz gratulujemy, a wszystkim dziękujemy za świetną postawę i zaangażowanie. Dnia 6 listopada 2014 roku w naszej szkole odbyły się otrzęsiny klas pierwszych. Jest to oficjalne przyjęcie pierwszoklasistów do naszego gimnazjum. Z tej okazji Samorząd Uczniowski przygotował wiele ciekawych zabaw, które sprawdzały umiejętności i wiedzę o placówce szkolnej. Klasa 1a przeobraziła się w koty z teraźniejszości, 1b przebrała się a kociaki z przeszłości, natomiast uczniowie klasy 1c za koty z przyszłości. Zwycięska klasa 1c Weronika Jeżakowska, SU Jeden grosz znaczy niewiele, ale góra grosza jest największa na świecie Koty na przestrzeni czasów Uczniowie bardzo ciekawie pokazali się w strojach, które miały się odróżniać od innych kociaków. Każda klasa miała za zadanie przygotować plakat ukazujący członków danej klasy oraz wymyślić okrzyk dopingujący przy zabawie. Jedną z licznych konkurencji było wypicie mleka, lecz nie ze szklanki tylko z talerza. Należało wcielić się w prawdziwego kota i skosztować napój z gracją w jak najszybszym czasie. Drugą ciekawą konkurencją był " Koci pokaz piękności ". Każda klasa otrzymała nożyczki, klej i krepę, aby móc stworzyć piękność. Modele wyglądali zarówno słodko jak i zabawnie. Następnym zmaganiem było przygotowanie reklamy, która polegała na przedstawieniu wylosowanego przedmiotu bez użycia słów. Po ciężkich zmaganiach jury musiało policzyć punkty, które zostały przyznawane po każdej konkurencji. Największą liczbę punktów otrzymała klasa 1c, z wychowawcą panią Anną Pławską. Miejsce drugie zajęła klasa 1a, z panią Katarzyną Stalińską. Miejsce trzecie wywalczyła klasa 1c, pod dowództwem pani Kamili Skomoroko. Sądzimy, że otrzęsiny, które przygotowaliśmy, dostarczyły uczestnikom wielu wrażeń i znakomitej zabawy. W dniach 24 listopada 5 grudnia społeczność naszej szkoły przyłączyła się do ogólnopolskiej akcji charytatywnej Góra Grosza. Przez dwa tygodnie każda klasa zbierała drobne monety do przygotowanych uprzednio puszek. Organizator akcji w naszej szkole - Samorząd Uczniowski podsumował zbiórkę. W tym roku zgromadziliśmy 357 zł 50 gr w monetach. Największą kwotę zebrali uczniowie klasy 1a 126 zł 49 gr, a największą liczbę monet klasa 3a Oto pełne wyniki Góry Grosza: klasa kwota monety 1a 126, b 11, c 31, a 16, b 71, c 10, a 50, b 4, c 21, Inne 11,

4 W zaciętym meczu, w którym wynik ważył się do ostatniej piłki zwyciężyła drużyna SU w stosunku 2:1. Najbardziej świąteczna sala Samorząd Uczniowski Wiktoria i Szymon liczą zebrane grosze Samorząd Uczniowski naszej szkoły ogłosił konkurs Najbardziej świąteczna sala. Polegał on na jak najładniejszym udekorowaniu sali w akcenty świąteczne i zimowe. Starania poszczególnych klas oceniło jury w składzie pani Marlena Jopek Pazderska i ksiądz Robert Schwarz, biorąc pod uwagę estetykę sali, pomysłowość i wkład włożony w przygotowanie i montaż dekoracji. Zebrana kwota pozwala na realną pomoc dzieciom wychowującym się poza własną rodziną. Ta akcja pokazuje, że choć jeden grosz nic nie może zmienić, to uzbierana Góra Grosza może przyczynić się do powstania wielu inicjatyw na rzecz dzieci. Dziękujemy wszystkim, którzy przyłączyli się do zbiórki. Charytatywny mecz siatkówki Samorząd Uczniowski 16 grudnia odbył się w naszej szkole charytatywny mecz siatkówki Samorząd Uczniowski kontra nauczyciele. Biletem wstępu była tabliczka czekolady, a zebrane słodycze zostały przekazane za pomocą Szkolnego Koła PCK na upominki dla dzieci z najuboższych rodzin. Najbardziej świąteczna sala Zwyciężyła klasa 1c (sala 300), II miejsce zajęła 3c (sala 308), a III pozycja przypadła, ex aequo, klasom 2b (sala 205) i 3a (sala 204). Samorząd Uczniowski Tak, POMAGAM! - zbiórka żywności Caritas Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi. św. Jan Paweł II Uczestnicy meczu na pamiątkowej fotografii 4 Szkolne Koło Caritas po raz kolejny włączyło się w zbiórkę żywności dla najbardziej potrzebujących. W tym roku, tej szlachetnej akcji przeprowadzonej w całej Polsce, towarzyszyło hasło: Tak, POMAGAM!.

5 Nasi Uczniowie wolontariusze, 13 grudnia 2014r., zbierali artykuły żywnościowe w POLOmarket przy ulicy Tucholskiej. Akcja, jak zwykle, spotkała się z ogromną życzliwością i zrozumieniem mieszkańców naszego osiedla. Zebraliśmy ok. 200 kg żywności, która zostanie rozdana rodzinom świąteczne. Szkolna biblioteka poleca każdemu obejrzenie prac plastycznych, bo warto na kilka chwil zatrzymać się, zapomnieć o wszystkim i zatopić się w świat małych dzieł sztuki. Trzeba podkreślić, że w naszej szkolnej społeczności tej bliższej i dalszej, mamy duże grono utalentowanych plastycznie uczniów. Była to więc doskonała okazja, żeby zapoznać się z ich twórczością. Każda z wystawionych prac w jakimś stopniu odzwierciedla wrażliwość młodego artysty, który w jej wykonanie włożył wiele serca. Jest również elementem terapiipozwala zapomnieć o bólu, cierpieniu, oddaleniu od bliskich i poczuć psychiczną satysfakcję. Prace młodych artystów Wolontariusze podczas zbiórki Dziękujemy wszystkim zarówno wolontariuszom jak i tym, którzy włączyli się w tę wielką inicjatywę za okazane serce i chęć niesienia pomocy. Proza życia i magia świąt. Szkolne Koło Caritas opiekun: ks. Robert Schwarz Tradycją naszej szkoły jest współpraca z Zespołem Szkół nr 33 w Bydgoszczy. Jak co roku gościliśmy wystawę prac bożonarodzeniowych wykonanych przez dzieci i młodzież przebywającą na oddziałach chirurgii, ortopedii i okulistyki, którą można było obejrzeć w zaciszu szkolnej biblioteki. Zaprezentowane prace wykonano różnymi technikami. Zorganizowana wystawa jest dowodem na to, że młodym ludziom bliskie są tradycje 5 Dziękujemy, podziwiamy i zachęcamy do rozwijania swoich talentów! Marlena Jopek - Pazderska Najpiękniejszy kalendarz adwentowy 4 grudnia 2014 r. rozstrzygnięto wewnątrzszkolny konkurs na najpiękniejszy kalendarz adwentowy. W konkursie wzięło udział 11 uczniów. Trzeba przyznać, że i tym razem uczniowie nas nie zawiedli. Kalendarze adwentowe

6 Wszystkie prace były pomysłowe, wyjątkowo kolorowe i wykonane z najwyższą starannością. Konkurencję wygrała praca Karoliny Kaszuby z klasy II a. Wyróżnienia otrzymały również: - Weronika Jaroch (klasa IIIc) - Weronika Jeżakowska ( klasa IIIa) - Julia Olejarczyk (klasa IIIc) Wszyscy uczestnicy konkursu otrzymali słodkie upominki. Serdecznie dziękuję wszystkim uczestnikom za trud włożony w wykonanie tych niezwykłych kalendarzy. Przebudź się, jesteś wolny! Lidia Czyż Dnia 14 listopada klasa 2c uczestniczyła w ramach Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej w przedstawieniu kabaretowym przygotowanym przez teatr pantomimy Dar. Młodzież z dużym zainteresowaniem przyglądała się opowieści o ubogim aktorze poszukującym zajęcia, by godnie żyć. Próbuje on radzić sobie z problemami na własną rękę. Spektakl w konwencji klasycznej pantomimy, przypominający niezwykłą atmosferę dawnych niemych filmów, śmieszy i bawi przez łzy, skłaniając jednak oglądających do poważnej zadumy nad kreowaniem własnego życia. Warto zachęcać młodzież do stawiania sobie trudnych pytań, bo przecież Wspaniałe są owoce dobrych wysiłków. Marlena Jopek-Pazderska Spotkania z Literaturą Niepokorną, czyli Czytaj książki- będziesz wielki! Na przełomie listopada i grudnia odbył się w bibliotece szkolnej cykl spotkań czytelniczych dla uczniów klas pierwszych pod hasłem Spotkania z Literaturą Niepokorną. Głównym celem przeprowadzonych lekcji bibliotecznych było budowanie świadomego i czynnego czytelnictwa oraz postrzeganie książki, jako towaru atrakcyjnego, mającego wiele zalet. W trakcie spotkań omówiono zalety książek, zwrócono uwagę na procesy ich powstawania, z uwzględnieniem aspektów historycznych oraz wyeksponowano książki należące do kategorii niepokornych. Zachęcano młodych ludzi do przyjścia do biblioteki, bo tam można: - wybierać i wypożyczać książki, - czytać czasopisma, - wyszukiwać informacje, - myśleć, - mieć spokój i ciszę, - uśmiechać się Nauczyciel bibliotekarz zachęcał gimnazjalistów do wybrania książki, która ich zaciekawi i spowoduje, że staną się kreatywnymi czytelnikami. Uświadomił uczniom, że w bibliotece: - są chętnie widziani, - nikt nie stawia stopni, - nikt ich nie oceni, - mogą liczyć na pomoc i radę. Klasa 1a w bibliotece szkolnej Podsumowując ten cykl spotkań z książkami należy stwierdzić, że nie odchodzą one do lamusa, trzeba je promować i należy pamiętać, że kiedy otwieramy książkę, to wkraczamy do teatru słowa i wyobraźni. Marlena Jopek-Pazderska Nasi rodzice spisali się na medal Spotkanie integracyjne rodziców uczniów i wychowawców klas II Dnia 29 października 2014 roku, o godzinie 16:00 odbyło się spotkanie integracyjne rodziców, uczniów i wychowawców klas drugich. Spotkanie przebiegało w miłej atmosferze w sali teatralnej naszego gimnazjum. To niecodzienne popołudnie rozpoczął występ najbardziej utalentowanych uczniów klas drugich. Uczniowie zaprezentowali swoje 6

7 talenty na scenie. Nowoczesny taniec pokazali Szymon Krawczyk z klasy 2a oraz Igor Zalewski z klasy 2b, a piosenkę Laleczka z saskiej porcelany zaśpiewała Klaudia Kratyńska z klasy 2a.Wszyscy zebrani z przyjemnością powspominali najmilsze chwile i wydarzenia uczniów, które miały miejsce podczas pierwszego roku nauki w naszym gimnazjum. Wiktoria Wróblewska z klasy 2c przedstawiła prezentację: Jak minął nam pierwszy rok nauki?, a pan Michał Tyrakowski omówił wyniki nauczania w klasach pierwszych. W ten sposób podsumowano pierwszy rok w szkole. Po występach i wspomnieniach nadszedł czas na rywalizację rodziców i uczniów. Nauczyciele przygotowali Quiz o Bydgoszczy. Wszyscy odpowiadali na pytania dotyczące wiedzy o naszym mieście. Na pokazanych zdjęciach rozpoznawali nazwy rond i ulic naszego miasta. Najwięcej emocji wywołały pytania o nazwy bydgoskich ulic. Wszyscy wspólnie ustalali odpowiedzi. Rywalizacja była bardzo wyrównana. umożliwić młodym ludziom zdobycie wiedzy i praktycznych umiejętności ułatwiających realizację planów zawodowych. Wspiera nas Fundacja Młodzieżowej Przedsiębiorczości działająca w ramach Junior Achievement Worldwide. Opiekunami grup projektowych w naszej szkole są pani Ewa Gromek oraz pani Marlena Jopek- Pazderska. Pierwsza grupa '' Frutomaniacywitaminowo, owocowo '' ma na celu wprowadzenie zdrowej żywności do naszego gimnazjum. Z osób, które wzięły udział w ankiecie, większość poparła pomysł. Cieszymy się, że tylu uczniów chce odżywiać się zdrowo. Druga grupa ''Ciepło dla czterech łap'' postanowiła wesprzeć schroniska. Jednogłośnie wszyscy biorący udział w ankiecie zagłosowali, żeby powstała taka akcja. W szkole odbędzie się zbiórka m.in. karmy, koców. Prosimy wszystkich uczniów o włączenie się w pomoc dla zwierząt. Jessica Tecłaf 3c Nasze recenzje Uczestnicy spotkania podczas quizu o Bydgoszczy Pierwsze miejsce zajęła klasa 2b, drugie klasa 2a, a trzecie klasa 2c. Rodzice ze swoimi dziećmi świetnie się bawili podczas spotkania. Mamy nadzieję, że takie integracyjne imprezy wpiszą się na stałe w mury naszego gimnazjum. Przedsiębiorcza klasa-przystanek G 20 Redakcja Od września w naszym gimnazjum w klasie 3c realizujemy program innowacyjny, którego autorem jest pani Ewa Gromek:,,Przedsiębiorcza klasa - Przystanek G 20". Projekt ma przygotować młodzież do życia w warunkach gospodarki rynkowej oraz 7 Kino dla maniaków -,,Nietykalni'' Film Nietykalni oparty na faktach, opowiada o sparaliżowanym na skutek wypadku milionerze, poszukującym pomocnika i opiekunie, który będzie mu towarzyszył na każdym kroku. Akcja toczy się w Paryżu. W czasie poszukiwań opiekuna zgłasza się młody chłopak, który dopiero co opuścił więzienie, a sytuacja rodzinna i nakaz policji zmuszają go do poszukiwania pracy. Jego osoba i wulgarne zachowanie intrygują niepełnosprawnego bohatera i zachęcają* do próby współpracy z nim. Zderzenie dwóch różnych światów daje początek szeregowi niewiarygodnych przygód. Oboje dzielą się swoim życiem i tworzą niesamowitą przyjaźń. Razem czują, że mogą wszystko. Jest to jeden z najwyżej ocenianych filmów na świecie, zdobywca wielu nagród i nominacji. W głównych rolach możemy podziwiać takich aktorów, jak: François Cluzet oraz Omar Sy, którzy świetnie odegrali swoje role, a ich wizerunek idealnie do niej pasował. Film wyreżyserowali Olivier Nakache i Eric Toledan. Warto uwzględnić też to, że film jest oparty na prawdziwej historii, co jak zwykle zachęca ludzi do oglądania. Jest to jeden z moich ulubionych filmów. W cudowny i nienaganny sposób przekonuje nas, że nieważne są pochodzenie, kolor skóry, sytuacja finansowa czy nasze zdrowie, aby być szczęśliwym

8 i robić to, co kochamy. Polecam ten film, szczególnie fanom komedii, przeplatanej z dramatem. Daje nam dużo do myślenia i z pewnością wiary w siebie. Na pewno się wzruszycie! Sandra Burzyńska 3c Niewidzialna wystawa-film Animowany..??? Wyobraź sobie, że gaśnie światło. Niczego nie widzisz. Wielka czarna plama, nic więcej. Musisz poradzić sobie w codziennym życiu za pomocą innych zmysłów, węchu, słuchu i równowagi. Musisz sprostać problemom i trudnościom, które pisze świat. Wystawa chce pokazać nam świat osoby niewidomej. Chce nam udowodnić, że wyobrażenia osoby niewidomej o świecie jest piękne i pełne wrażeń. Może nie ma wzroku, ale świat zapachów i dźwięków jest równie inspirujący. Skąd wiem? Uświadomiła mi to ta wystawa. Wystawa bardzo prosta, a zarazem bardzo trudna. Dlaczego? Wystawa przedstawia kilka pomieszczeń, do których wchodzi się wraz z przewodnikiem, który jest osobą niewidomą. Pomyślałam, co może być trudnego w ciemnych pokojach, w których nic nie będę widzieć, przecież nie będę sama. Zmieniłam zdanie, kiedy weszłam do pierwszego pomieszczenia. Jakie uczucia? Strach, przerażenie, panika, zawroty głowy. Nie zwracając uwagi na strach w mojej głowie, trzeba było iść dalej. Pomieszczenie to pokazywało zwykłe mieszkanie. Niby proste pomieszczenie, ale nie było osoby, która przeszłaby bez potknięcia, bez złapania kogoś za rękę, nawet obcej osoby. Dlaczego? Może dlatego, że kiedy masz otwarte oczy w ciemności nic nie widzisz i kiedy oczy są zamknięte, też nic nie widzisz. Trzeba było odnaleźć rzeczy, meble za pomocą dotyku, zapachu, dźwięku. Pomieszczeń było kilka. Każde z nich przedstawiało co innego, całkiem inne miejsce. Co było ciekawe? Ciekawe było to, że po 15 minutach inne zmysły były bardziej wyostrzone. Przykład: był stragan z owocami i warzywami. Jako osoba widząca często wącham owoce i warzywa, ale nigdy tak bardzo nie czułam silnego zapachu cytryny, kalarepy czy papryki jak na tej wystawie, gdzie było ciemno, albo zapach drzew, trawy, lasu, miasta, wszystko to można było poczuć, wszystko to czuło się na wejściu do pomieszczeń. Było to niesamowite! Co mnie urzekło? Dźwięki. Dlaczego? Bo były wszędzie. Nie skupiałam się na tym, co widzę, bo 8 nic nie widziałam. Skupiłam się na tym, co słyszałam, najmniejsze słowo, szelest, szum powodował, że mój organizm skupił się na dźwiękach, które były wszędzie. Skrzypiąca podłoga, śpiew ptaków, bicie serca, ruch każdego człowieka, cieknący kran w kuchni, hałas silnika, szept osób wokół mnie. A co z temperaturą? W każdym pomieszczeniu była inna. Raz było chłodno, gorąco, parno. To wszystko czuło się w takim nasileniu, że można było ocenić, jaka jest temperatura w danym pomieszczeniu. Zrozumiałam, jak bardzo ich życie - osób niewidomych - jest intrygujące i ciekawe, przede wszystkim, dlatego że to jest ich świat. Oni go sobie wyobrażają i tak żyją. Mają zamknięte oczy, ale mają otwarte serca i zmysły, które dla nich są wystarczającym źródłem szczęścia. Ja do dzisiaj nie wiem, jak wyglądała dokładnie ta wystawa. Wiem, jak wygląda ona w mojej głowie. Wyobraziłam ją sobie za pomocą innych zmysłów. Niesamowite przeżycie, które polecam każdemu. Dlaczego? Bo wystawa ta pozwala zrozumieć i zaakceptować inne wartości człowieka i świata niż wygląd i to, co widzimy. Ważne jest to, co czujemy, przeżywamy. Nasz przewodnik, który nas oprowadzał, wcześniej widział. Na skutek choroby- rak siatkówki - stopniowo tracił wzrok i teraz widzi tylko światło i kontury niektórych rzeczy, On sam powiedział, że:- Współczuje osobom, które urodziły się niewidome, bo nie widzą, co straciły, jaki ogromny dar nie został im dany. Myślę, że osobom niewidzącym zostały dane inne zmysły, których my, ludzie widzący, nie mamy albo działają u nich w innym stopniu. Jeżeli przyszedłby ci do głowy jakiś niemądry pomysł, aby wyśmiewać się z ludzi, którzy nie widzą, to idź na taką wystawę, a zrozumiesz, że oni mają w pewnym stopniu życie o wiele barwniejsze niż Ty. Ordii 3c( Agata Ordak) " Nic tak nie ożywia czołówki gazety, jak świeży trup. " Pod koniec listopada razem z redakcją Głosu 20- stki udaliśmy się do siedziby Gazety Pomorskiej. Po redakcji oprowadzała nas dziennikarka pani Małgorzata Wąsacz. Opowiadała nam o pracy dziennikarza prasowego. My łamiemy nasza gazetkę w Wordzie. Dziennikarze zaś w specjalnym programie Millenium, który określa daną ilość

9 miejsca do wypełnienia w zależności od wagi artykułu. Pani Małgorzata pytała o naszą redakcję, o to, jak pracujemy, ile razy spotykamy się na zajęciach dziennikarskich, które prowadzi nasz opiekun, pani Grażyna Drzewiecka oraz skąd bierzemy materiały do gazetki. Oczywiście przytoczyliśmy wypowiedź pani Drzewieckiej, że Tematy do gazety leżą na ulicy. To prawda, trzeba mieć oczy szeroko otwarte, a tematy same przyjdą do głowy. Potem został przeprowadzona krótka rozmowa z naszą koleżanką, która zamierza zająć się w przyszłości dziennikarstwem, Agatą Ordak z klasy 3c. Po wszystkich pytaniach poszliśmy do "NewsRoomu " razem z fotografem gazety - panem Andrzejem Muszyńskim, który również opowiadał nam o swojej pracy, o tym, że dyżur fotografa jak i dziennikarza nigdy się nie kończy i zawsze muszą być w pogotowiu. Fotograf dostaje "78 godzin dyżuru i 28 godzin wolnego. W News Roomm'ie Pani Agata Muszyńska opowiedziała nam, że każdy może napisać do gazety. A w jaki sposób? Wystarczy wysłać swój artykuł na stronę " pomorska.pl ". Potem pani Małgorzata zabrała nas do kolejnego pomieszczenia i pokazała nam, na czym polega program Millenium, o którym wcześniej opowiadała. Były tam różne szablony, żeby gazeta nie była nudna i żadna strona nie wyglądała tak samo. Kiedyś któryś z dziennikarzy powiedział, że Nic tak nie ożywia czołówki gazety jak świeży trup" poinformował nas pan Andrzej, a potem potwierdził prawdziwość tych słów. Okazało się bowiem, że to właśnie artykuły o śmierci czy wypadku mają największe wzięcie wśród czytelników gazety. Te tematy wzbudzają najwięcej emocji i są w społeczeństwie najbardziej poczytne. Po rozmowie i prezentacji programu wróciliśmy do sali, gdzie czekały na nas drobne upominki. Pan Filip Pietruszewski z działu marketingu przygotował dla nas małą prezentację na temat dodatku do Gazety Pomorskiej " Juniorze, który ukazuje się we wtorki, a w następnym numerze Gazety Pomorskiej ukaże się o nas artykuł o naszej redakcji i wywiad z Agatą. Do szkoły wróciliśmy pełni wrażeń i nowej wiedzy, z dużą dawką weny dopisania nowych artykułów. Weronika Romanowska 2b 9 Uczeń z pasją Moja przygoda z Judo Sport uczy odpowiedzialności, zahartowania, rozwija ciało i umysł. Do tego sportu zachęciła mnie moja mama. Kiedy miałam osiem lat, zaproponowała mi, abym zaczęła trenować judo. Zaciekawił mnie ten sport, bo było to coś nowego. Zaczęłam czytać o tym sporcie i dowiedziałam się, że judo to sport walki, stworzony przez Japończyka, Jigoro Kano. W judo istnieją stopnie uczniowskie - kyu i mistrzowskie -dan. Stopniom Kyu odpowiadają poszczególne kolory pasa: 6 kyu biały pas, 5 kyu żółty pas, 4 kyu pomarańczowy pas, 3 kyu zielony pas, 2 kyu niebieski pas, 1 kyu brązowy pas, 1 dan, shodan pas czarny. Wydaje się to nie do opanowania, ale z ciekawością poszłam na pierwszy trening z mamą, na stadion Gwardii Bydgoszcz. Było tam wiele osób starszych ode mnie, a sala ogromna, więc trochę się przeraziłam. Po dwóch miesiącach zrezygnowałam. Może dlatego, że nie było osoby, z którą mogłam ćwiczyć i w tak młodym wieku byłam dość niezdecydowana Na początku kwietnia 2014 roku postanowiłam spróbować jeszcze raz. Porozmawiałam z mamą, która bardzo się ucieszyła i następnego dnia zadzwoniła do znajomego trenera. Poinformował nas, o której godzinie i gdzie są treningi. Już nie na Gwardii, a w BKS Judo. Po szkole spakowałam swój plecak ze strojem sportowym, wsiadłam z mamą do samochodu i pojechałyśmy. Przed dotarłyśmy na miejsce, do ZS nr 9 przy ul. Cichej. Przed szkołą stało już wiele samochodów. Bardzo się denerwowałam. Nowe miejsce, nowi ludzie oraz otoczenie. Weszłyśmy do środka, gdzie poznałam trenerów i udałam się do szatni. Przedstawiłam się dwóm dziewczynom i tak zaczęła się moja przygoda. Trener przez pierwsze tygodnie mylił moje imię, co mnie deprymowało, ale się do tego przyzwyczaiłam. Szło mi całkiem dobrze. Chodziłam na treningi od wtorku do piątku. Codziennie po szkole przyjście do domu i już po chwili odpoczynku musiałam wychodzić na ćwiczenia. Przez dwa miesiące ciężko pracowałam. Potem nadeszły wakacje, w lipcu miałam miesiąc przerwy, a w sierpniu z powrotem treningi i obóz dziesięciodniowy w lesie nad jeziorem. Tam dopiero było ostro. Trzy godziny treningów na macie, godzina na siłowni i poranne biegi. Wieczorami odpoczynek przy ognisku i zabawy integracyjne. Pobyt na obozie pozwolił mi lepiej poznać ten sport.

10 Poznałam wszystkich uczestników bliżej i okazało się, że są to sympatyczni młodzi ludzie, którzy tak jak ja przyszli na trening i nie od razu szło im bardzo dobrze. Pod koniec obozu jeden z trenerów, widząc moje zaangażowanie i wyniki zaproponował mi zawody, które miały odbyć się w następnym roku. Byłam bardzo zadowolona ze swoich osiągnięć w tak krótkim czasie. Moja mama była ze mnie dumna. Od września zaczęłam chodzić na treningi pięć razy w tygodniu. Trening zazwyczaj trwa dwie godziny, więc poświęcam w ciągu dnia dużo czasu, aby osiągnąć dobre wyniki. Grupa BKS Judo Nie opuściłam jeszcze prawie żadnego treningu. Sport uczy odpowiedzialności, zahartowania, rozwija ciało i umysł. Judo jest trudnym sportem, ale już się przyzwyczaiłam do ćwiczeń i wysiłku. W październiku zdałam egzamin na biały pas. Mama i cała rodzina bardzo się cieszyli. Myślę, że to był dobry pomysł, aby tam wrócić. Atmosfera jest świetna, wszystkich traktuje się jak przyjaciół, niezależnie od wieku. To jest jedna z najlepszych wydarzeń, jakie rozegrały się w moim życiu. Mam dobre wyniki i satysfakcję, że robię coś dla siebie. Być może w przyszłości osiągnę sukces. Obecnie jestem zadowolona, że mam wypełniony wolny czas, że oprócz szkolnych obowiązków codziennie czeka mnie coś nowego, a ludzie, których poznałam, są dobrymi przyjaciółmi. Gordiana Bietracka 3c Nasza twórczość Inny świat Pewnego szarego i pochmurnego dnia dziewczyna o przeciętnej urodzie, będąc w nie najlepszym 10 humorze udała się do parku. Usiadła na ławce, wśród dwóch brzózek. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy i ujrzała coś niesamowitego. Inny świat. Świat bez telefonów, Internetu, problemów rodzinnych i sercowych. To był świat, który zdawał się na tyle idealny, że aż nierealny. Jak to ktoś kiedyś powiedział: Największe cuda powstają w największej ciszy Po chwili odzyskała poczucie rzeczywistości, słysząc szelest przewracanych stron książki. Tuż obok niej po prawej stronie usiadł młodzieniec o hipnotyzujących błękitnych oczach. Czytał książkę pt. Sto lat samotności, Gabriela Garcia Marqueza. Wyglądał na osobę bardzo wrażliwą i samotną. Z zainteresowaniem zapytała: - Ciekawa ta książka?. Jego odpowiedź była tak cicha jak spadający liść z drzewa. Z tego co zrozumiała, powiedział, że Tak. Po chwili przedstawił się, mówiąc, że ma na imię Filip. Siedzieli na ławce otuleni świeżym, orzeźwiającym powietrzem. W jakiś niewyjaśniony sposób poczuła, jakby znała go od dawna. Zaczęli rozmawiać, zwierzać się ze swojego życia. Ta rozmowa była odzwierciedleniem jej smutnego i jego samotnego świata. Rozmawiali ze sobą jak dobrzy przyjaciele i nie zauważyli, jak czas szybko upłynął. Po długiej rozmowie pożegnali się i udali każdy w swoją stronę. Następny dzień dla dziewczyny zaczął się tak jak każdy inny. Jednak coś się zmieniło. Po skończonych lekcjach zdała sobie sprawę, że coś jest nie tak. Poczuła chęć udania się w to samo miejsce co wczoraj. Posłuchała swojego przeczucia i skierowała się do parku. Odnalazła ławkę obok dwóch brzózek. Siedział tam. Ten sam chłopak z tą samą książką. Zajęła miejsce obok. Po pewnym czasie zdała sobie sprawę, że rozmawiają ze sobą od kilku godzin. Dwoje obcych sobie ludzi, znających się od wczoraj. Siedzą w parku, zwierzając się sobie z trudnych chwil życia, które nie powinny mieć nigdy miejsca w ich młodym życiu. O tej samej porze co wczoraj zakończyli dialog i skierowali się ku swojej drodze do rzeczywistości. Ona i on nie myśleli o sobie jak o parze, lecz jak o dwojgu osobach z podobnymi problemami. Potrzebowali rozmowy, bliskości drugiego człowieka, zrozumienia... Przez kolejne tygodnie spotykali się o tej samej porze, w tym samym miejscu. On dawał jej świat, bezpieczny, który widziała, zamknąwszy oczy. Siedzieli, rozmawiając zawsze o tej samej porze, a potem się rozstawali. Po takich spotkaniach zmieniał się ich świat. Wielu z was może pomyśleć, że z czasem zaczęli okazywać sobie chociaż jakieś sygnały związane z uczuciami, dotykiem, ale nie. Nigdy się nie całowali, nie trzymali za ręce. Po

11 prostu byli ze sobą. Potrzebne było im tylko poczucie, że mają kogoś, na kim im zależy i co dzień mogą się spotkać, rozmawiać, zrozumieć swoje kłopoty, zmartwienia. Pewnego dnia Filip wyjechał z ojcem w trasę tirem. Niestety z niej nie wrócił. O tym niespodziewanym wypadku poinformowała ją mama chłopaka. Jej magiczny świat runął. Jakby ktoś wbił jej nóż w plecy. Osoba, która znienacka pojawiła się w jej życiu, jeszcze szybciej odeszła. Jego mama dała jej książkę, którą on miał przy sobie, kiedy go poznała - Sto lat samotności. Na pierwszej stronie znalazła karteczkę, Nieważne, co mówią ludzie, nie ma znaczenia, jak długo to trwa, uwierz w siebie, będziesz latać wysoko, liczy się tylko, jak bardzo jesteś prawdziwa. Bądź sobą i podążaj za głosem serca Czytając to, łzy napełniły jej zielone oczy, wiatr zawirował w jej kierunku garstką liści. Poczuła jego obecność. Ona odwróciła karteczkę i napisała. Nigdy się nie poddam, pomimo otaczającej mnie ciemności. Wierzę, że będziesz mnie strzec. Będę silna, nawet jeśli runął nasz piękny świat. Mój piękny świat to Ty. Kocham Cię. Wzięła zapalniczkę i podpaliła tę karteczkę z myślą, że ta wiadomość dojdzie do niego. Do dziś ma wrażenie, że on przy niej jest. Jak jest jej źle, idzie do parku na ławeczkę przy dwóch brzózkach, trzymając w dłoni jego książkę. Zamyka oczy i przypomina sobie swój i jego świat, który stworzyli. Kaczunia Spotkanie z literaturą sciencefiction...wywiad z pisarzem Jak napisać wywiad? Czytajcie i uczcie się od Waszej koleżanki, która tego dokonała, a jednocześnie zapoznała się z twórczością wielkiego pisarza. Dziennikarz: Dzień dobry, chciałbym z Panem porozmawiać i zadać Panu parę pytań. Stanisław Lem: Dzień dobry, bardzo chętnie odpowiem na wszystkie Pana pytania. D: Jakie tematy poruszał Pan w swoich dziełach? SL: W swojej twórczość poruszałem tematy związane z rozwojem nauki, techniki, natury ludzkiej i miejsca człowieka we wszechświecie. D: Oczywiście, to bardzo ważne tematy. Do jakiej filozofii, do jakich odkryć, teorii najczęściej się Pan odwoływał? SL: W dziedzinie filozofii bardzo często nawiązywałem do filozofa i logika, Bertranda Russela i filozofa nauki, Karla R. Poppera. 11 D: A co z innymi zagadnieniami? SL: Jeśli chodzi o antropologię lub metafizykę, to mam własne teorie, na których bazuję. D: Myśli Pan, że przez to mógł Pan być niedoceniany? SL: Nie było tak, że wszyscy mnie nie doceniali, bo byli luzie, którzy publikowali moją twórczość. Nie byłem doceniany przez naukowców. Byłem z tego powodu bardzo niezadowolony i napisałem,,cyberiadę oraz,,nową Kosmoganię. D: Czy te książki otworzyły chociaż trochę oczy naukowców na Pana twórczość? SL: Nikt tego nie wie, tylko oni sami. D: W ilu językach tłumaczono Pańskie książki? SL: Jeśli się nie mylę, to 40 języków. D: Imponująca liczba. Jakie ma Pan zdanie na temat adaptacji filmowych Pańskich dzieł? SL: Według mnie jest to fatalne. D: Dlaczego? SL : Po prostu nie przypadają mi do gustu. D: Niektóre adaptacje filmowe Pańskich dzieł są bardzo znane. Na przykład,,solaris, Andrieja Tarkowskiego i,,szpital Przemienienia, Edwarda Żebrowskiego. SL: Zgodzę się z tym jednak. Jest jeden wyjątek, pod tytułem,,przekładaniec. Może dlatego to wyjątek, ponieważ sam napisałem scenariusz i byłem przy jego tworzeniu. D: Możliwe, to brylant wśród Pańskich adaptacji filmowych. Czy są takie narody, które bardzo chętnie tłumaczą Pańskie dzieła i takie, które robią to niechętnie? SL: Chyba zawsze tak jest. Najczęściej tłumaczą moją twórczość Niemcy, bo wydali wszystkie moje dzieła. Rosja swego czasu także lubiła moje książki. Natomiast Stany Zjednoczone nie przetłumaczyły żadnej książki, która nie należała do science fiction. D: Zdarza się Panu spotkać swoich czytelników na ulicy? SL: Oczywiście, że tak. Już nie raz doświadczyłem sympatii z ich strony. Pewien mężczyzna umył mi

12 samochód, a inny podarował wiązankę kwiatów w dowód uznania. To bardzo miłe być docenianym przez czytelników takimi drobnymi gestami, dużo lepsze to niż kolejna nagroda na półce. Dostaję też pełno listów, odnośnie autografów lub innych próśb. D: To rzeczywiście bardzo miłe. W 1980roku był Pan nominowany do Literackiej Nagrody Nobla, prawda? SL: Tak. Jednak nie otrzymałem jej, ale dostał ją Czesław Miłosz. D: Nie jest Pan tym zawiedziony? SL: Oczywiście, że nie. Dla mnie nagrody to nie była rzecz, bez której nie dałoby się żyć, jak wcześniej wspominałem. Dostałem ich wystarczającą liczbę. Jak napisać rozprawkę? Paula Kodan 3a 2. Argumenty i kontrargumenty Argumenty to dowody na poparcie tezy. Kontrargumenty to wypowiedzi obalające lub podważające sformułowane wcześniej argumenty. W tej części pracy posługujemy się przykładami, np. z życia, literatury, filmu, itd. zależy od tego, czego wymaga temat. 3. Podsumowanie Może mieć dwojaki charakter: albo jest potwierdzeniem przyjętej na wstępie tezy lub sprecyzowaniem własnego stanowiska po przeanalizowaniu argumentów i kontrargumentów. W zakończeniu pracy musi znaleźć się wniosek/opinia autora na rozważany temat. Katarzyna Wiland 3a Rok 2014 rokiem wolności Budowa: Rozprawka jest tekstem spójnym i logicznym. Ma ściśle określone zasady. Zawiera kompozycję trójdzielną i składa się z wstępu (teza lub hipoteza), rozwinięcia (argumentów i kontrargumentów) oraz zakończenie (posumowanie). Styl: Sama nazwa rozprawka przywodzi na myśl małą rozprawę naukową. I słusznie, dlatego język i styl stosowany w tej formie wypowiedzi powinien być precyzyjny, konkretny i zrozumiały, bez zbędnych ozdobników. Ma on przecież służyć do wyjaśnienia i wnioskowania. Dlatego często używamy zdań złożonych i konstrukcji z imiesłowowym równoważnikiem zdania. Nie wolno używać słownictwa potocznego. Język i styl rozprawki odzwierciedlają jej subiektywny charakter. 1.Wstęp Rozprawkę, w zależności od tematu i stanowiska autora, możemy zacząć dwojako - tezą lub hipotezą. Teza to twierdzenie, które wyraża zdecydowany, jasno określany pogląd na jakiś temat. Nie mamy wątpliwości, że przedstawiana opinia jest słuszna, naszym zadaniem jest jedynie jej uzasadnienie. Hipoteza to wyrażany pogląd nie w pełni uzasadniony, zawierający przypuszczenie, wymagający sprawdzenia. W hipotezie należy przedstawić wątpliwości, związanie z tematem pracy. Tezę i hipotezę rozwijamy we wstępie w kilku zdaniach. 12 "Wolność widziana oczami nastolatka" Dawniej świat był pełen wojen, powstań, kłótni i sporów. O wolności można było pomarzyć. Jak wyglądało życie bez wolności? Uzbrojeni żołnierze chodzący po ulicznych przedmieściach, rozstrzeliwani niewinni ludzie, na oczach bliskich. Płaczące dzieci, w których oczach można było ujrzeć wyłącznie strach. Starsi ludzie siedzący na chodniku, podpierający mury, niemający siły przeciwstawić się władzy, która krzywdziła każdego obywatela. W co wierzono, jak zabrakło siły? W żołnierzy, którzy z całych sił walczyli o Honor i Ojczyznę do ostatniej wylanej kropli krwi. Żołnierze, którzy odeszli w czasie wojny, wygrali tę bitwę. Wywalczyli wolność i pokój, walcząc w obronie państwa, wykazując się ogromną odwagą i miłością do Ojczyzny. Przyjrzyjmy się historii pewnego żołnierza. Aleksander Krzyżanowski "Wilk" walczył o kraj córeczki i przyjaciół. Niestraszne były mu deszcze, burze i strzały. Mimo aresztowań i chorób nie poddawał się, walczył o bezpieczeństwo swojej mamy, żony, córki, chciał sprawiedliwości, chciał wolności! W domach słychać było krzyki ludzi, a chwile potem strzały żołnierzy. Ludzie siedzieli cicho na

13 łóżkach, modląc się, aby wojskowi nie zapukali do rodzinnych drzwi. Każdy dzień był modlitwą o przetrwanie w krwawym, bez szacunku kraju. Prędzej czy później przychodziły załamanie, choroby i rozpacz. Nie było łatwo żyć w wiecznym strachu. Co można zrobić dla kraju, skoro dla siebie nie można nic uczynić. Wychodzący z kamienicy ludzie witani przez krew rozlaną na chodnikach, trwali w wiecznym przerażeniu. Tracili nadzieję na "lepsze jutro". Obecny świat ma trochę wspólnego z przeszłością. Może jesteśmy wolni, bezpieczni, ale wystarczy spojrzeć na stan polityczny w krajach sąsiadujących, to strach wchodzi nam do serc, że my też możemy przeżyć czas wojny. Na co dzień spotykamy się z młodzieżą gardzącą historią o swoich przodkach, o swoim kraju. Nie zdają sobie sprawy z tego, że to właśnie dzięki nim możemy spokojnie chodzić po ulicy, wychowywać się w rodzinnym domu i normalnie żyć. Ciekawa jestem, czy dzisiejsza młodzież, dla której liczą się nowoczesny sprzęt, portale internetowe i własny czubek nosa, poszłaby walczyć o bezpieczeństwo rodziny i wolność swojego kraju. Warto szanować wylaną krew i pot naszych przodków. To dzięki nim żyjemy w warunkach, o których oni mogli tylko pomarzyć. Wolność, która została nam dana, jest warta pokłonu i szacunku dla każdego walczącego człowieka w tamtych czasach. Agata Ordak To, co chcę wam opowiedzieć, wydarzyło się, gdy wracałem ze szkoły dwa lata temu. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego teraz o tym piszę. Otóż w tym roku świętujemy 25-lecie Wolnej Polski. Nie mogłem wybrać lepszego momentu. Pięknego słonecznego czerwcowego dnia, w drodze do domu, natknąłem się na niezwykłą rzecz. Na chodniku nieopodal mojej ulicy zobaczyłem złotą skrzynkę. Z ciekawości byłem skłonny zobaczyć, co jest w środku. Niestety, nie była to prosta sprawa. Cała sytuacja wydawała mi się dosyć dziwna i chciałem ją rozwiązać. Był 3. czerwca 2012 roku a ja na chodniku napotkałem złotą skrzynkę z czerwonym napisem Solidarność. Powoli wszystko zaczęło układać się w całość. Może zostawił to jakiś działacz Solidarności, któż to wie? Z początku sprawa była dla mnie jasna. Skrzynkę odniosę,a ja będę miał święty spokój. Jednak młodzieńcza porywistość działa na innych zasadach. Po około dwudziestu minutach prób udało mi się otworzyć skrzynię. W środku był wycinek gazety z grudnia roku. Po chwili doznałem zawrotów głowy. Ujrzałem wówczas młodego chłopaka. Kim jesteś? Co tu robisz? - zapytałem. Jan Wiśniewski- odpowiedział z uśmiechem- Skąd wziąłeś tę skrzynkę?- zapytał zdziwiony. Janek Wiśniewski. Skąd ja cię znam?- zapytałem, szukając odpowiedzi w swojej głowie, która tamtego dnia nie pracowała jak należy. 17 grudnia 1970 roku. Stocznia Gdyńskaodpowiedział- Chciałem, żeby ten kraj był lepszy. Chciałem, żeby to Polacy decydowali. Czekaj, ale jak to możliwe, że jesteś taki młody?- zapytałem, będąc całkowicie nieświadomy odpowiedzi, jaką potem usłyszałem. Zostałem zastrzelony przez Ludowe Wojsko Polskie. Zostałem zabity za to, że byłem patriotą. Doceń to, co masz. Masz wolną Polskę. Ja za to oddałbym wszystko-powiedział Janek, po czym zniknął mi z pola widzenia. Od tamtego momentu stałem się gorliwym patriotą. Doceniam to, w jakich żyjemy czasach. Doceniam to, że moi przodkowie wywalczyli niepodległość, a potem odzyskali Wolność. Myślę, że gdyby nie ta przedziwna sytuacja, do teraz byłbym zwykłym nastolatkiem, którego nie obchodzi przeszłości, teraźniejszość ani przyszłość naszego pięknego kraju. Janku Wiśniewski, dziękuje ci, że nauczyłeś mnie, jak być prawdziwym Polakiem i mam nadzieję, że odwiedzisz jeszcze bardzo wiele osób, które były zagubione jak ja. Wiktor Sobociński Czym jest Wolność? Encyklopedia Popularna PWN mówi, iż jest to: możliwość podejmowania decyzji i działania zgodnego z aktem wyboru, zdeterminowana przez ogół czynników hist. i społ.- moralnych ( ). Napisać czy zapamiętać definicję, to pestka. Ale zrozumieć ją? To nie lada wyczyn. Poza tym encyklopedia to tylko zbiór kartek z literami, ułożonymi w słowa, później zdania, a z Wolnością przecież wiąże się tyle ludzkich emocji i wspomnień, których te biało-czarne kartki w żaden sposób nie oddadzą! Wolność wielkie słowo, wielcy ludzie, siła, odwaga, duma Rozumie ją tylko ten, kto doświadczył zniewolenia, tortur, strachu przed śmiercią, strachu o życie, nie tylko swoje, ale rodziny, niepewności czy po nocy i czy tym razem nastanie świt. Ten, kto nie raz był u kresu sił, a jednak krzyczał, milcząc, płakał z dumą na twarzy, plując złu i słabościom w twarz, mimo iż

14 serce wyrywało się z piersi, a krew jego obmywała mu lico, ręce i stopy. Ten ból, ta niemoc Czy dzisiejszy świat wie, czym jest Wolność? Piszą o Niej wiersze, książki, kręcą filmy, układają skomplikowane, iście filozoficzne pojęcia, jak determinizm i indeterminizm, ale Czy Ją w ogóle można zdefiniować? Opisać? Nie! To trzeba przeżyć, czuć, nie w sercu, lecz całym sobą, w pewnym sensie żyć tym. Znać żałość niewoli Weterani wojenni to wolność jej uosobienia. Każdy inny, każdy wyjątkowy, jak Ty czy ja, a jednak odmienny, bliżej niezdefiniowany. Spójrz im w oczy. To z nich można czytać, czym jest Wolność, to jaka jest piękna i mimo upływu lat ta sama. Spójrz na ręce, naznaczone upływem czasu. Z rąk silnych, mimo tego, co przeżyli, widać cały trud, który musieli włożyć, by żyć tak, jak dziś. Spójrz na Ich blizny. Gdyby nie one, Wolność byłaby niczym, gdyż są świadectwem ofiary, której wymagała. Patrz, jak się śmieją. Uśmiech, jest odzwierciedleniem ich chęci do życia i wdzięczności za ten dar, mimo wszelkich przeciwności, na jakie natrafiali. Jacy ci ludzie muszą być silni! Nie ciałem, lecz duchem. Widzę ich, Weteranów, jako strażników Wolności, niczym zaczarowani rycerze w srebrze, dbający o równowagę między siłami dobra i zła. Podziwiam Ich. Czy ja, jako przedstawicielka młodzieży XXI wieku wiem, czym jest Wolność? Nie. Wiem zaś, do czego bym ją porównała. Jest, niczym słynna sepulka, przez Lema owiana tajemnicą, a jednocześnie tak oczywista i piękna, jak mieniące się na złoto liście klonu jesienią. Istny paradoks. Ktoś powiedziałby: To my jesteśmy Wolnością, ja zaś mówię: Jesteśmy świadectwem Wolności. Doceńmy to swoją postawą, nauką, pracą bo to jest dzisiejsza wolność i patriotyzm nas wszystkich. Kamila Michalska Kamila zajęła pierwsze miejsce w Miejskim Konkursie Literackim Wolność widziana oczyma współczesnego nastolatka. polskiego działacza społecznego i niepodległościowego, Marszałka Józefa Piłsudskiego. To wybitny przywódca wojsk polskich oraz Naczelnik Państwa Polskiego po I wojnie światowej, który toczył nieustającą walkę o wolność Polski. Od najmłodszych lat brał udział w działalnościach konspiracyjnych, przez co nabrał dużego doświadczenia. W późniejszych latach został aresztowany pod zarzutem spisku. Mimo wszystko nie tracił wiary i dalej dążył do celu. Marszałek przebył długą drogę, której przebieg niejednokrotnie był dramatyczny. Po wielu trudach i staraniach udało się odzyskać Niepodległość. Następnie przejdę do działalności papieża Jana Pawła II i wypowiedzianych przez niego słów: Poznacie prawdę, a prawda Was wyzwoli. Papieskie pojęcie wolności sprzeczne jest z rozpowszechnionymi w kulturze współczesnej racjami. Głównym tematem w pismach Papieża jest wolność w prawdzie. Jest to dla niego warunek prawdziwej wolności, ponieważ uważa, że prawda i wolność są ze sobą zgodne. Kolejnym argumentem potwierdzającym tezę o pragnieniu wolności będzie swobodne wyrażanie myśli. We współczesności nie ma z tym problemu. W Polsce Ludowej panowała jednak powszechna cenzura. Oznaczało to brak możliwości wyrażenia innego poglądu niż ten, który panuje. Publicyści piszący do gazet musieli spodziewać się cząstkowych albo nawet kompletnych zmian w swoich pracach. Mimo to wybitni polscy pisarze dalej tworzyli. Podsumowując moje argumenty stwierdzam, że wolność nie zawsze była tak łatwo dostępna jak dziś, ale każdy jej potrzebował. Nie musimy już Od najdawniejszych czasów człowiek pragnął wolności. Pojęcie Wolność ma wiele znaczeń, dla jednych jest to swobodne wyjście z domu, oglądanie filmów przez cały dzień oraz wiele innych przyjemności. Takie znaczenie tego słowa jest bardzo powszechne we współczesnych czasach. Jednak dla wielu osób oznaczała oraz oznacza zupełnie coś innego. Pierwszym moim argumentem będą działania 14 walczyć o swoje prawa, ponieważ kiedyś ktoś zrobił to za nas. Powinniśmy cieszyć się z tak wielu możliwości, choć często są przez nas niedoceniane, ponieważ nie każdy codziennie myśli, że kiedyś było inaczej. Marta Czyż

15 Wolność porównać można do miłości, w każdej chwili może przestać istnieć. Młody człowiek gniew mieści w pięści, a odwagi, by w obronie świata stanąć, chęci nie mieć? Wstyd dla Polaka! Szastać bezpieczeństwem i równością. Nasi przodkowie walczyli o życie i samodzielność, nawet najmniejszego ptaka. Odwaga i lenistwo jest dzisiejszego pokolenia słabością. Młodzi wolą walczyć o niezależność wirtualną, strach rzeczywistości zasłania im oczy czerwoną kurtyną. I jeżeli zniknie ostatni istniejący kwiat, trzeba być silnym, nawet jeśli runie świat. Tak powie co dziesiąty z nas. Nowe pokolenie się nie zmieni, Ciekawostki ze świata Byłam widziałam Wąwóz Samariá, zwana przez Greków po prostu Farangi-,,wąwóz"-jest najbardziej znaną na Krecie atrakcją. Dlatego też niełatwo cieszyć się samotnie odkrywaniem niesamowitego piękna najdłuższego wąwozu. Wąwóz ma 18 km długości i ściany dochodzące do 500 metrów wysokości. Jego szerokość waha się od 150 metrów w najszerszych punktach, do nie całych 3 metrów w najwęższych. Blisko końca wąwóz zaczyna się coraz bardziej zwężać, aby osiągnąć spektakularne Sidersportes (Żelazne Wrota)- trzy skalne bramy, z których ostatnia ma 210 centymetrów szerokości, przy ponad 300 metrach wysokości, a w dodatku jej ściany nieomal łączą się ze sobą w górze. Nad wąwozem wznoszą się skaliste szczyty Gór Białych; jego ujście znajduje się prawie nad samym morzem, 2 kilometry od wioski Agía Roúmeli, gdzie można zażyć kąpieli na ślicznej plaży. Cudowne polecam! Karolina Kaszuba 2c bo dla nich coś innego się w życiu ceni. Myślą, że mają na powagę czas. Każdy, kto tak uważa, się zawiedzie. A co, jeśli rano wojna wszystkich ludzi zmiecie? Krucha jak lód jest wolność. Nie trwa wiecznie, tak jak nasza młodość. Nastał moment, by obudzić się z wirtualnego świata. Nas czeka ciężka spłata Za to, co mamy dziś, za wolny nasz naród. Agnieszka Ordak 15 Boże Narodzenie w moim domu Moją ulubioną tradycją, tak jak pewnie większości z Was, jest ubieranie choinki i dekorowanie domu na ten szczególny czas. Włączam wtedy radio ze świątecznymi piosenkami i daję się ponieść świątecznej atmosferze. Lubię ją bardziej niż same święta, ponieważ Boże Narodzenie stanowczo za szybko mija. Kiedy byłam małą dziewczynką, choinkę zawsze ubierałam z tatą w Wigilię, podczas gdy mama krzątała się w przedświątecznym gwarze. Bardzo lubię także gotowanie świątecznych potraw, a tego w Boże Narodzenie nie brakuje. Swojski bigos przygotowany razem z babcią i pachnące pierniki. To one nadają świętom klimat. Niezwykłym wydarzeniem jest coroczny wieczorny spacer po Starówce. Nasze miasto może szczycić się naprawdę pięknymi świątecznymi ozdobami. W tym roku zaskoczyło nas świecącą karocą z reniferami. W same święta kocham dawać ludziom prezenty. Kupno trafionego prezentu i uśmiech wywołany na twarzy obdarowanego jest nieporównywalny z jakąkolwiek ceną podarunku. Miłym akcentem kończącym Wigilię jest pasterka, na którą wybieram się o północy wraz z rodziną. Weronika Jaroch 3c

16 Krzyżówka ze stolicami Pytania do krzyżówki: Wpisz w krzyżówkę nazwy stolic poniższych państw. 1. Austria 2. Francja 3. Holandia 4. Finlandia 5. Chorwacja 6. Hiszpania 7. Ukraina 8. Grecja Redakcja: Zuzanna Wołk-Łaniewska 2b, Martyna Krupska 2b, Weronika Romanowska 2b, Kamila Michalska 3a, Weronika Jaroch 3c, Agata Ordak 3c, Agnieszka Ordak,3c, Jessica Tecłaf 3c, Sandra Burzyńska 3c, Gordiana Biertacka 3c. Skład komputerowy: Krzysztof Zaborowski 3a. Opiekunowie redakcji: Magdalena Wachowicz, Michał Tyrakowski. 16